'ik voel me man'

[leontine]

Ik ga de hele tijd ervan uit dat de meesten hier een mannenlichaam hebben en er alleen maar camoufleren om hem het gevoel tussen de oren aan te passen, daarom deze opmerking, ik wil van mijn mannelijke kenmerken af, andere niet, laat daarom de kleren maar buiten om het wat duidelijker te maken hoe ik mijn vraag bedoelde, want niet iedereen wil in transitie maar toch het ideaal ''vrouw'' nastreven! Daarom, hoe veel blijft dan van de vrouw die zich iemand voelt over, en ik bedoel hier zeker niet dat wij allemaal naakt moeten rondlopen of zow, maar er zijn toch ook die momenten waar men uit de kleren gaat en daar mag je/jullie weer denken wat bij jou/jullie het beste uitkomt, wat ik daar nou weer mee bedoel!

Is spiderman zonder zijn pak nog spiderman?
Of zoiets had ik nu in gedachte!

Mara

Mara dank voor je uitleg.
Voor mij persoonlijk kijk ik verschrikkelijk weinig in de spiegel en al helemaal niet naakt. Ik bedoel dit letterlijk want figuurlijk doe ik het zo af en toe misschien wel teveel. Wat ik zie in die spiegel is iets wat ik herken. Ik heb het al m'n hele leven gezien en ook al is het niet veel soeps, toch kan ik mezelf wat dat betreft nog wel accepteren zoals ik ben. Al ben ik wel ijdel genoeg om die taille op maatje 40 te trachten te houden en is dat een van de redenen dat ik dagelijks zo'n 25km fiets heen en weer naar het werk.

Ik probeer mijn uiterlijk ook los te zien van mijn innerlijk. Volgens mij moet het mogelijk zijn om in vrede met jezelf te leven onafhankelijk van de verpakking. Dat ik daar nog lang niet ben is een tweede, anders zou ik dat dagelijkse verkleden ook niet nodig hebben.

Ik hoop dat je hier iets mee kan, ook al moet ik Lisa gelijk geven dat deze discussie eigenlijk niet in deze thread thuishoort. Toch vond ik het nog niet aan de orde om in een aparte thread te reageren, omdat je dan o.a. een stuk historie mist en omdat dit toch redelijk dicht bij de doelstelling blijft.

[Lisa met een S]

Sommige mensen moesten gras lusten, kun je ze tenminste zo af en toe de wei insturen

Die is leuk....
Lisa

[Lisa met een S]

Zoals beloofd, mijn stuk over “ik voel mij man”. Het verbaast mij niet dat hiervoor er zo weinig reakties waren. De transseksueel voelt het niet, de transgender ook niet, want hij/zij voelt zich noch man noch vrouw (of allebei een beetje, maar weet ze niet goed te onderscheiden, misschien), en de travestiet die hier komt, komt om uiting te geven aan haar (of zijn, zoals hij/zij het zelf wilt), vrouwelijkheid. Bovendien, is het net zo moeilijk om te beschrijven wat het is dat ons “man” laat voelen, als het voor een bio-vrouw te beschrijven waarom ze zich vrouw voelt. Misschien moeten wij een draad hebben van “ik voel mij geen man”, waarin de transen kunnen uitleggen waarom ze zich niet thuis voelen in het lichaam waarmee ze zijn geboren.

Maar goed. Ik kan mij niet herinneren, dat ik in mijn jeugd ooit twijfelde aan mijn gender als man-zijn. In mijn straat speelde ik met een groep die bestond geheel uit jongens, behalve voor een jongensachtige meisje die net zo stoer en zo goed was met de bal als de jongens. Ik was op twee na de jongste, en dus niet bij de snelste, de sterkste of de beste van de groep, maar voelde mij helemaal niet minder “jongen” om. Er waren ook meisjes in de straat, maar de oudste daarvan was al een jaar jonger dan mij; net zo oud als de jongste jongens in onze groep. De meiden speelden met elkaar en nauwelijks met ons – voor balspelen waren ze gewoon niet goed genoeg, bovendien wilde ze die niet spelen. Maar zelfs met verstoppertje deden ze meestal niet mee – zoals wij het speelde, was het stoerder – bomen beklimmen, onder auto’s leggen, en gingen wij ons verder weg te verstoppen dan de meiden dat aandurfden. Ik zag dat toen echter niet als verschil tussen jongen en meisje, maar meer als tussen oudere en jongere. De meisjes speelde wel vaak met poppen. Baby poppen en Barbies. Wij speelde met soldaten.

Mijn travestie-gevoelens ontwaakte ongeveer tegelijkertijd met de puberteit. Ik herinner mij de eerste keer dat ik enige jaloesie voelde tov de kleren van meisjes, was dat ik jaloers was op hoe mooi en strak een spijkerbroek eruitzag aan de meisjes. Ik wilde ook een strak spijkberbroek dragen, want ik vond het wel stoer staan (ik weet het, het rijmt niet, maar toch....). En begreep niet waarom het bij mij anders eruitzag als bij hun. Toen ik dat ineens realiseerde, echter, haalde ik maar mijn schouders op. Dan kan dat niet, jammer dan. Volgende.... Toen kort daarop ik de travestie-gevoelens kreeg, gingen ze altijd over het –als man zijnde – vermomd zijn als vrouw, in, bijvoorbeeld, een schitterende avondjapon. Nooit in de fantasieen of dromen of wensen, werd ik echt een vrouw. Ik had het erg moeilijk mee, met deze gevoelens. Maar misschien in tegenstelling tot de transseksuelen, was het niet mijn mannelijke lichaam waarvan ik afwilde, maar de gevoelens, de wens om als vrouw te zijn gekleed, dat ik kwijt wilde raken. Ik vertelde ook niemand hierover. Ook deed ik niet vaak aan travestie. Er was niet vaak gelegenheid voor. Maar de gedachten waren er altijd. Totdat mijn vriendin en ik, na een verkering van ongeveer 6 jaar, uit elkaar gingen. Daarna ging ik op een versiertoer van (voor mij) ongekende aarde. Ik had vriendin na vriendin, en voor mij voor onverklaarbare redenen, verdween de gevoelens, om pas ongeveer 15 jaar later weer terug te keren.

Wat altijd is gebleven, en wat nog steeds het geval is, is dat ik mij net zo goed op mijn gemak (of ongemak) voel tussen een groep mannen of een groep vrouwen. Beide groepen kunnen oppervlakkig gesprekken voeren, die, afhankelijk van de onderwerp, mij meer of minder boeien. Ik merk wel, dat, als je ergens meezit, je, zowel man als vrouw, dat beter kan bespreken met een groep vrouwen, maar in een een-op-een gesprek kan ik doorgaans net zo goed mijn ei kwijt met een man als met een vrouw. Toen ik studeerde, had ik twee beste vrienden, waarmee ik over alles (behalve mijn travestie) praatte: een was een jongen, en de andere een meisje. Wel vind ik het makkelijker om een gesprek die over gevoelens gaat aan te gaan met een vrouw. Maar ik kom net zo veel vrouwen tegen met wie dat niet mogelijk is, als mannen. Ik vind het wel vaak prettiger om met vrouwen te praten, dan met mannen, maar ik merk ook, dat er een beetje van een flirt gaande is dan (hoewel het met mij nooit verder zou gaan dan dat).

Ik sta echter niet stil bij het man-zijn, het is maar een gegeven waarmee ik ermee leef, verder hou ik mij daar niet echt bezig. Het is niet allesbepalend voor mijn identiteit of mijn gevoel van zelfwaarde. Het is geen verdienste en ook geen vloek. Mijn zelfwaarde stamt uit wat ik heb bereikt, wat ik voor anderen beteken. En dat bepaalt uiteindelijk wie ik ben.

Lisa

[Mara]

Prima uitleg Lisa, kan het heel goed begrijpen dat je afwou van je gevoelens, iets wat overeenkomt met mijn situatie, alleen dat het bij mij niets met de kleren te maken heeft in eerste instans, nee ik ben tot op dat ik staand kan/kon plassen, op alle vlakten erg jaloers op vrouwen/meisjes, het is meer dan een aantrekkingskracht, ik kan/kon duidelijk verschil maken met vallen op en bijbehoren tot! Voor mij hoef het maar een wereld te geven waar er geen mannen zijn! Mijn vader heeft de acceptans voor het mannelijke geslacht en misschien ook de acceptans op mijn eigen mannelijkheit dermate verkloot, dat ik nu die persoon ben geworden die ik nu ben, er is niks meer aan te doen, heb het jarenlang met de psychos erover gehad, ik val van begin van mijn sexualiteit op allebei de geslachten, heb duidelijke fantasieën die me dat zeggen, maar ik moet er nu geen man meer in bed hebben, vind het op een manier weer vies, ook droom ik ervan! Dat ik mijn eigen mannelijkheit niet meer kan aanvaarden, ligt niet alleen aan mijn vader, die heeft het alleen maar versterkt, mijn ex heeft het duidelijk mee mogen maken, wat voor een tiran het was, en zij dacht altijd dat hij aan alles schuld was en was maar aan hopen dat ik te theraperen was, bullshit, ik wou nooit man zijn, schaamde me daarvoor al zolang ik denken kan, die afkeer draag ik in me, moest het wel eerst los zien van de woede uitbarstingen van mijn maker die de boel alleen maar erger maakde, ieder wou me namelijk precies dat inpraten, dat de afkeer tegen mijn mannelijkheit van mijn vader geproduceerd is, nee, ik weet het beter!
Ik kon wel un tijdje prima overweg als tuup, maar ik droeg altijd deze ontevredenheit met me in de achterhoofd mee, ik vond me lelijk, maarja, doe ik nu ook nog, heb 1000 dingen die me aan me storen, en allemaal zijn het dingen die duidelijk uit de vergelijking met vrouwen onstaan, te grote handen, smalle heupen, brede schouders, ga zo maar door!
Zolang ik denken kan zit ik liever met de meisjes samen, had een buurmeisje waarmee ik heel close was, toen dan de puberteit voor ons kwam, begon het erg te worden, ik hoorde op uns niet meer bij de meisjes, ik begon er heel kwaad over te worden, het was als of me een rare ziekte overkwam of alsof me iemand erg wou straffen met overmatiger opgewondenheit, sindsdien werd ik maar al te vaak eraan herinnert dat ik man was qua lichaam, en geloof me, veelste vaak, dat was niet meer normaal, ik begon dit na eniger tijd meer en meer te haten en begon er met zelfverminkingsakties, ik wist niet meer wat ik moest doen, ik schaamde me rot voor mijn verschijning, ik deed wel alles wat vrouwen ook deden, maar mij moest toen niemand erop extra attent maken dat ik toch man ben qua lichaam dan, dat zorgde altijd voor zware depressies en dat ik me weer erg terugtrok in mijn slakkenhuis!
Mijn ex heefd veel te lijden gehad met mij, voor haar was ik de perfekte kerel, want ik heb eigenschappen wat vrouwen bij kerels willen hebben maar niet vinden, zij was echt verlieft op mij, maar ze was verlieft op de mannelijke verschijning, op de lichaam en zijn prestaties, naja en dat gemengt met de zachte karakter van me en mijn humor, het is nu ook niet moeilijk voor mij een vriendin te vinden, alleen niet ene waar ik op val helaas nee, die is weg
Ik ben nu 5 jaar aan de monen en maak nog steeds kans bij hetrovrouwen, iets klopt daar niet mij maakt dit erg bang ooit passabel te worden, en ik toon nu echt geen stoere kerel, in tegendeel ik wil helemaal geen hetro, dan moet ik direkt weer een rol vervullen die niet weggelegt is voor mij, stoot ik meteen weer van op als dit het geval is
Jullie denken zeker als jullie zo horen, tja die zit in een mannenwereld, de truckerswereld, die is toch een kerel, maar ik zie het zo, ik wou eigenlijk altijd van het type voetbalspelend meisje zijn, ik voel me toch wel thuis tussen de vrachtwagens en ben apetrots zo'n ding ook schadevrij achteruit te kunnen rijden, maar ben als ik met die stoere jongens samenzit, altijd ik, neem mijn rol in en maak mijn standpunten duidelijk, ik zie me daar duidelijk niet als kerel en zeg dit ook duidelijk dat ik met de mannen niet in een pot gegooit wil worden!
Ik weet heel zeker wat ik wil, heeft me jaren zweet en bloed gekost om dit ook de vaklui in Amsterdam en elders klaar te maken en te overtuigen dat ik niet op een foute pad ben, ze geloven me nu, want ik had daar niet geakteerd, nee ik was altijd zelfs kritisch op mijn gevoelens en wou een minder drastische regeling vinden dan transitie, maar dat was maar niks, was me maar wat voor aan liegen, nu weet ik, ik heb geen keus, en nu kan ik het ook aan, zo'n transitie is namelijk geen makkelijke weg, er lossen niet alle problemen op, wie dat denkt, gaat zeker op de neus vallen en problemen erbij krijgen ipv dat die gelukkig word of iets in die richting!
Zo, nu heb ik geen zin meer te schrijven, de lezer ligt al zeker te snurken , zo lang is deze posting weer geworden , ben zelf weer moe als maar wat, zal volgende postings na mogelijkheit weer's wat korter maken, is makkelijker te lezen hè....

Nou, slaapt lekker allemaal en droomd iets leuks, Mara

[Lisa met een S]

Hallo, Mara,

Het is wel een indrukwekkend verhaal, en je geeft erg veel van jezelf bloot, dus het is misschien misplaatst van mij om het hier te zeggen, maar had je dit niet beter bij 'ik voel mij vrouw' moeten zetten? Want je verhaal wijkt duidelijk af van het doelstelling dat jijzelf stelde, en elke reaktie die hierop komt, zal waarschijnlijk onrecht doen of op wat jij hierboven hebt geschreven, of op wat jijzelf ervoor ogen had toen jij schreef:

Hoi mensen, ik wil deze draad parallel oprichten naast die van Lisa, het lijkt me wel verstandig ook de andere kant te belichten, ik ga ervan uit dat hier niet allemaal zoooooo erg genderdysfoor zijn dat ze naar een van de genderteams lopen, er moet er toch iets zijn, wat het leuk maakt als kerel te leven, met een mannenlijf tevreden te zijn of zich mannelijk te voelen, wat dat ook mag zijn!? Er zijn onder de meer dan 1070 gebruikers van deze forum zeker mensen, die met hun mannenlijf verder willen en daar geen problemen mee hebben, dus wat zit erachter, wat maakt dat nou leuk, wat is het, zich mannelijk te voelen??????

Net zo als Lisa, wil ik jullie aandringen er een positieve discussie van te maken en de ongeschrevenen regels van dit forum te waarborgen!!

Liefs Mara, die erachter wil komen, waarom andere geen afkeer aan hun mannenlijf hebben....

Groetjes,
Lisa

[Mara]

sorry Lisa, ik was zo verdiept in het schrijven

Ik geloof dat ik in jou draad al net zo'n berichtje heb neer gezet, maar kijk nu niet meer na of dat echt het geval is

Maar Lisa, als je dit bericht in jou draad wilt zien, mag je hem verplaatsen met mijn toestemming

xmarax

[Lisa met een S]

Mara,

Daarom heb ik het niet gezegd. Ik neem aan, dat jouw doelstelling ook in het verlengde van de mijne lag, en dat je hier van anderen wilden horen, wat hun gevoel van 'man-zijn' inhoud. Om bijvoorbeeld, dat tegen je eigen gevoelens aan te houden en beter begrip te krijgen over het onderscheid. Een manier om de grens tussen het man-zijn en vrouw-zijn te zoeken. Of het onderscheid tussen de gevoelens van een transgender, transseksueel of travestiet.

Door gelijk op mijn reaktie te gaan spiegelen op je eigen, tegenovergestelde, gevoelens, verleg je, m.i., weer de discussie naar "wat het verschil is tussen ...", waarmee je doelstelling, een beeld van de gevoelens van man-zijn (van meer dan een persoon), in gedrang komt. En dat terwijl ik denk, dat, juist door jouw beschrijving van de tegenstelling tussen jouw innerlijke gevoelens van vrouw-zijn, en je liefde voor je beroep, je op reakties van mensen die in vergelijkbare situaties zitten en hun man-zijn kunnen verworden, nog zit te wachten.

Dat was alles,

Lieve groetjes,
Lisa

[Mara]

Goeie morgen Lisa, je bent echt uitgeslapen

xmarax

[Lisa met een S]

Jep. Had net de koffie op. Speaking of which, http://www.travestie.org/html/forum/vie ... 4727#34727

Lisa