Het zal ongeveer twee jaar geleden zijn dat ik een gedragscursus volgde bij de vakbond (CNV). Buiten de cursusstof om hield de cursusleidster bij hoog en bij laag vol dat toeval niet bestond. Ik hield bij net zo hoog en minstens zo laag vol dat het wel bestond. We konden elkaar hier niet van overtuigen. Beide hadden we voorbeelden van ons gelijk: ze vertelde bijvoorbeeld dat als iemand zijn autosleutels per ongelijk liet vallen en deze autosleutels in een rioolputje vielen, dat dit dan betekende dat de eigenaar zichzelf voorbij rende en dat deze eigenaar zichzelf onbewust een halt toe riep. Ik vond dat onzin: iedereen verliest wel eens iets en iedereen vergeet wel eens iets en iedereen stapt wel eens met het verkeerde been uit bed en daar moet je niet te lang over nadenken.
Morgen is het precies een jaar geleden dat ik mijn vrouwelijke kant in mijzelf toeliet. Ik had (achteraf) eerder in mijn leven ook al regelmatig nagedacht over de vraag waarom ik niet gewoon een keer een rok zou kopen en deze dan zou dragen, maar dit dan later altijd weggestopt: bijvoorbeeld omdat ik bij mijn ouders inwoonde (en het niet handig was om tegelijkertijd thuis te wonen en dit soort experimenten te doen). En later, omdat ik weliswaar thuis op mijzelf woonde, maar mijn ouders toch regelmatig langskwamen als ik op vakantie ging en dat ik het hen dan niet aan wou doen dat ze wisten dat hun zoon rokken droeg. De laatste keer (na de begrafenis van mijn opa) deed het weer pijn om al mijn nichtjes erbij te zien lopen in kleren die ook goed bij mij zouden passen. Het deed (letterlijk) pijn in mijn hart.
Sinds een jaar mag ik dus van mijzelf. Sinds een jaar ben ik op internet gaan zoeken, winkels bij langs gegaan om te kopen wat ik mooi vond, borsten gekocht en daarna dagelijks binnenshuis gedragen, samen met andere kleding die goed bij mijn gevoel past. Getwijfeld en de twijfel overwonnen. En veel, heel veel, informatie bij elkaar gespaard over transgenderisme en daarna gevoeld, heel veel en heel diep gevoeld, welk deel daarvan wel en niet bij mij hoort. Waarbij soms mijn emoties geraakt werden. De meeste indruk maakte daarbij het verhaal op de transgenderconferentie in november dat transgendere mensen moeite hebben hun werk te behouden en dat ze nog meer moeite hebben om nieuw werk te krijgen. Het maakte mij voorzichtig en remde mijn verlangen om buitenshuis in een rok te lopen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met mijn leidinggevende gehad. Ik heb hem uitgelegd dat ik naast mannelijke gevoelens ook vrouwelijke gevoelens heb en dat ik dan ook in mijn vrije tijd vrouwelijker bij de straat zal gaan lopen. En dat het dan niet uitgesloten is als ik vroeg of laat collega's tegenkom. Hij stond er open tegenover, vergeleek uit zichzelf mijn situatie met die van een homo op mijn werk. Hij vertelde dat hij geen enkele ervaring had met mensen in zijn omgeving met wie iets soortgelijks aan de hand was. Hij vertelde ook dat er ongetwijfeld grappen over gemaakt zouden worden, net als over homo's. En dat, ook bij leidinggevenden, niet iedereen dit soort ontwikkelingen zou snappen. Desondanks merkte ik aan de manier waarop hij antwoordde dat hij het belangrijk vond dat ik mijn gevoel hierin zou volgen.
Ik heb hem over de genderconferentie verteld en hem verteld dat ik bang ben voor een heel conservatief HRM en dat ik die stap voorlopig nog te groot vind. Hij snapte mijn zorg. We hebben afgesproken dat we elkaar gaan informeren als we doorkrijgen dat er verhalen over mij over de wandelgang gaan zwerven en dat we op dat moment samen gaan beslissen wat er dan gebeurt. Tot dantoe zal hij hier niet met collega's over praten. Aan het eind van het gesprek concludeerde hij dat het best moeilijk moest zijn. Ik concludeerde dat de jaren daarvoor veel moeilijker waren en dat het voor mij nu makkelijker leeft dan in de jaren dat ik mijn vrouwelijkheid wegstopte. Ik ben er namelijk van overtuigt dat iedereen van nature de gemakkelijkste weg kiest. En als ik vanuit mijn gevoel voor deze weg kies dan is die weg schijnbaar gemakkelijker dan om net te doen alsof er niets aan de hand is. Daarna vroeg hij zich in alle eerlijkheid af: "Wat moet ik jou nu wensen? Veel sterkte? Veel geluk?". Ik antwoordde: "wens mij toe wat je iedereen toewenst die vanaf nu ervoor kiest om uit zichzelf te gaan leven!".
Ik merk dat ik, sinds ik dat gesprek heb gehad, heel opgelucht ben. Ik heb echt het gevoel van: "Weekeind! Wat zullen we morgen eens doen?". Sterker nog, juist omdat het een jaar geleden is dat ik mijn vrouwelijke(r) gevoelens had heb ik iets van: "Een jaar voorbij! Hopenlijk is het komende jaar net zo'n succes als het afgelopen jaar!". Zou het toeval zijn dat dit gesprek met mijn leidinggevende op mijn "oudejaarsdag" valt?
1 jaar transgender
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Morgen is het precies een jaar geleden dat ik mijn vrouwelijke kant in mijzelf toeliet.
Gefeliciteerd hiermee,
vandaag (vrijdag 28 jan.) een jaar geleden is mijn partner voor het eerst voor zijn gevoelens uitgekomen.
Wat gebeurt er dan een hoop in zo'n jaar !
maak er een leuke "verjaardag" van
Gefeliciteerd hiermee,
vandaag (vrijdag 28 jan.) een jaar geleden is mijn partner voor het eerst voor zijn gevoelens uitgekomen.
Wat gebeurt er dan een hoop in zo'n jaar !
maak er een leuke "verjaardag" van
partner van Hendrika
Re: 1 jaar transgender
Mja, ik ben geneigd het met je toenmalige cursusleidster eens te zijn. Ongelukken gebeuren namelijk nogal eens wanneer iemand er met zijn hoofd niet helemaal bij is en worden vaak ten onrechte aan het toeval toegeschreven.Frederique_ schreef:Het zal ongeveer twee jaar geleden zijn dat ik een gedragscursus volgde bij de vakbond (CNV). Buiten de cursusstof om hield de cursusleidster bij hoog en bij laag vol dat toeval niet bestond. Ik hield bij net zo hoog en minstens zo laag vol dat het wel bestond. We konden elkaar hier niet van overtuigen. Beide hadden we voorbeelden van ons gelijk: ze vertelde bijvoorbeeld dat als iemand zijn autosleutels per ongelijk liet vallen en deze autosleutels in een rioolputje vielen, dat dit dan betekende dat de eigenaar zichzelf voorbij rende en dat deze eigenaar zichzelf onbewust een halt toe riep. Ik vond dat onzin: iedereen verliest wel eens iets en iedereen vergeet wel eens iets en iedereen stapt wel eens met het verkeerde been uit bed en daar moet je niet te lang over nadenken.
Nou?Ik merk dat ik, sinds ik dat gesprek heb gehad, heel opgelucht ben. Ik heb echt het gevoel van: "Weekeind! Wat zullen we morgen eens doen?". Sterker nog, juist omdat het een jaar geleden is dat ik mijn vrouwelijke(r) gevoelens had heb ik iets van: "Een jaar voorbij! Hopenlijk is het komende jaar net zo'n succes als het afgelopen jaar!". Zou het toeval zijn dat dit gesprek met mijn leidinggevende op mijn "oudejaarsdag" valt?
Groetjes,
Marjan
