Al een paar dagen ben ik niet zo vrolijk. Eigenlijk meer een beetje triestig. Een grote, dikke, wollen deken vult mijn hoofd. Dagelijks kom ik nog emoties van mijzelf tegen uit het verleden: momenten dat ik er alleen voor stond en dat ik door niemand begrepen werd, of momenten dat ik intens verliefd werd op een vrouw die al een partner had (en dat ik daarbij een drie-dubbel gevoel had van "ik zou die vrouw ook graag als partner hebben", "zonde dat ze al 'bezet' is" en "ik wil die vrouw zijn en net zo vrolijk en spontaan door het leven gaan als zij").
Aan de andere kant betrapte ik me er net ook op dat ik, toen ik in de spiegel keek, mijzelf weer mooi vond. Ik zag een mooie vrouw. Welliswaar met baardschaduw, maar toch. Ik keek naar beneden: ik droeg een rokje tot aan mijn knieëen. Ik vind dat ik mooie kleren aan heb.
En ineens bedenk ik dat ik aan het puberen ben. Zo zal een meisje van 14 zich ook voelen als ze, los van haar ouders, voor het eerst zichzelf mooi maakt en mooi vindt. En op het punt staat om de deur uit te gaan (in mijn geval om een blokje om te lopen). Uit mijn pubertijd rond mijn 14e jaar herinner ik me ook de triestigheid, het niet-weten-wat-ik-wil. Ook het voelen naar mijn emoties, gevoelens en het op afstand houden van allerlei kritische gedachten over "dit-en-dat-doe-je-(nog)-niet-goed".
Het is ook die zelfkritiek die me binnenshuis houdt. Ik zou eigenlijk nog allerlei mensen (in mijn flat) willen informeren en zou het vervelend vinden als ik ze al in vrouwenkleren in het trappenhuis zou tegenkomen voor ik het hen verteld heb. Aan de andere kant voel ik me ook niet sterk genoeg om nu die stap al te zetten: daarvoor mis ik nog teveel energie. En aan de andere kant voel ik de aandrang om in vrolijke vrouwenkleren naar buiten te gaan: in kleren die zowel bij het vrolijke weer als bij mijzelf passen. En dan aan het eind van de avond voel ik weer die kritische gedachten over "waarom ging je nu vandaag niet even bij de buren langs?", of "waarom ging je nu niet overdag in jouw mooiste kleren naar buiten en moest het weer 's avonds?". Kotsziek word ik van mijn kritische ik!
Het is misschien een cliche, maar het voelt werkelijk als puberen. En net als in mijn pubertijd voelt het als iets wat maar het best zo snel mogelijk over kan zijn: ik smacht naar de rust, naar het mijzelf willen en (vooral van mijzelf ook) mogen zijn. Het is het verlangen naar wat er nog niet is en naar het niet meer hoeven te schamen voor allerlei dingen in je lichaam die er nog wel zijn en die niet meer bij je passen...
De pubertijd ging weer over. En ook deze tijd zal hopenlijk snel overgaan...
Puberen
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik wens je veel sterkte met je gepuber, Frederique. We weten allemaal nog al te goed hoe dat voelt. Het is een waardeloze periode waarin voor je gevoel niets goed is, niets goed gaat en je de hele wereld tegen je hebt. Het voordeel ervan is dat je er sterker en beter uit komt. Richt je pijlen daar maar op, Frederique. Dan weet je aan het einde van de rit waar het allemaal goed voor is geweest zoals dat zo mooi heet.
De wereld maakt plaats voor diegene die weet waarheen hij gaat.
Wat een ontroerend verhaal, Frederique. Ook ik wens je veel sterkte met je tweede pubertijd en dat je er als een nog mooier mens uit mag komen. Het is niet altijd makkelijk, maar het is voor een goed doel 
.
<<groetjes
.<<groetjes
"Wil je niet anders worden?"
"Ik-ik... 't hoeft niet," zei Anders. "Ik wil wel Anders blijven." - Paul Biegel
"Ik-ik... 't hoeft niet," zei Anders. "Ik wil wel Anders blijven." - Paul Biegel
Hi Frederique,
het klinkt misschien wat simpel maar het vertellen aan de buren is vaak de eerste stap naar het gevoel ik kan en mag mijzelf zijn. Natuurlijk thuis en misschien als het donker is, is veilig maar op een gegeven moment is dit te beperkt voor sommigen.
Je moest eens weten voor hoeveel mensen het vertellen aan de buren een enorme bevrijding was, ken zelfs TS in de prille begin fase, die het moeilijk vonden en soms zelf een een brief schreven.
Mijn ervaring is dat het beter is om te vertellen en ze er niet mee te confronteren, ik denk als man (niet omgekleed) want zo kennen ze je.
Ik heb als eerste gezegd ik ga je iets vertellen alhoewel ik er niet toe verplicht ben, maar omdat jullie mijn buren zijn en we elkaar toch regelmatig buiten zien en spreken vind ik dat jullie dit moeten weten mede om eventuele misverstanden/vragen te kunnen invullen.
Het werd goed opgepakt in de zin van , het is jouw leven en als je daar behoefte aan heb moet je het doen ik heb er geen probleem mee, daarna is het prima gegaan en het voordeel dat als je het aan een verteld en die er echt geen moeite mee heeft het vanzelf verder gaat naar anderen, want je bent en blijft natuurlijk een speciaal "geval".
Ook van belang is het vertellen als de buren b.v. kleine kinderen hebben omdat dan de ouders de kinderen kunnen vertellen dat de buurman zich zo voelt en dat het dan normaal is dat hij daar uitting aan geeft als hij die behoefte heeft, omkleden dus.
Het is fout als de kinderen al of niet in paniek naar huis rennen en aan de ouders moeten vertellen, de buurman loopt met een rok/jurk etc.. aan. Dan kan het effect zijn zoals met een partner die je betrapt, wat is er nog meer aan de hand, vragen dus en mogelijk wantrouwen wat lang kan duren.
Dus zoiets als de eerste klap ie een daalder waard.
Dus de reacties vallen meestal best mee mede omdat natuurlijk het geen familie betreft en in feite de mensen niet echt raakt, behalve als je teveel afwijkt in je presentatie als "vrouw" wat niet past in het zogenaamde gemiddelde vrouw beeld,voor zover haalbaar.
Na een korte tijd zien ze het in feite niet meer, je bent alszodanig "geaccepteerd" in de buurt, geeft een enorm gevoel van bevrijding en rust.
groetjes
het klinkt misschien wat simpel maar het vertellen aan de buren is vaak de eerste stap naar het gevoel ik kan en mag mijzelf zijn. Natuurlijk thuis en misschien als het donker is, is veilig maar op een gegeven moment is dit te beperkt voor sommigen.
Je moest eens weten voor hoeveel mensen het vertellen aan de buren een enorme bevrijding was, ken zelfs TS in de prille begin fase, die het moeilijk vonden en soms zelf een een brief schreven.
Mijn ervaring is dat het beter is om te vertellen en ze er niet mee te confronteren, ik denk als man (niet omgekleed) want zo kennen ze je.
Ik heb als eerste gezegd ik ga je iets vertellen alhoewel ik er niet toe verplicht ben, maar omdat jullie mijn buren zijn en we elkaar toch regelmatig buiten zien en spreken vind ik dat jullie dit moeten weten mede om eventuele misverstanden/vragen te kunnen invullen.
Het werd goed opgepakt in de zin van , het is jouw leven en als je daar behoefte aan heb moet je het doen ik heb er geen probleem mee, daarna is het prima gegaan en het voordeel dat als je het aan een verteld en die er echt geen moeite mee heeft het vanzelf verder gaat naar anderen, want je bent en blijft natuurlijk een speciaal "geval".
Ook van belang is het vertellen als de buren b.v. kleine kinderen hebben omdat dan de ouders de kinderen kunnen vertellen dat de buurman zich zo voelt en dat het dan normaal is dat hij daar uitting aan geeft als hij die behoefte heeft, omkleden dus.
Het is fout als de kinderen al of niet in paniek naar huis rennen en aan de ouders moeten vertellen, de buurman loopt met een rok/jurk etc.. aan. Dan kan het effect zijn zoals met een partner die je betrapt, wat is er nog meer aan de hand, vragen dus en mogelijk wantrouwen wat lang kan duren.
Dus zoiets als de eerste klap ie een daalder waard.
Dus de reacties vallen meestal best mee mede omdat natuurlijk het geen familie betreft en in feite de mensen niet echt raakt, behalve als je teveel afwijkt in je presentatie als "vrouw" wat niet past in het zogenaamde gemiddelde vrouw beeld,voor zover haalbaar.
Na een korte tijd zien ze het in feite niet meer, je bent alszodanig "geaccepteerd" in de buurt, geeft een enorm gevoel van bevrijding en rust.
groetjes
-
Nicole MacKay
- daar ben ik weer
- Berichten: 15
- Lid geworden op: zo apr 17, 2005 11:39
- Locatie: Eindhoven
Ik ben het in grote lijnen eens met Adriana, de eerste klap is in veel gevallen een daalder waard.
Echter, heel vaak is het (hoe vervelend en stom het ook klinkt) afhankelijk van het soort mensen waar je bij in de buurt woont.
Ikzelf woon bijvoorbeeld agrarisch, dit betekend dat mijn directe buren allemaal boeren zijn en zeeeeeer conservatief. Wanneer ik direct iedereen zou inlichten over mijn T zijn dan zou dit kunnen betekenen dat mijn dagelijkse positie in de buurt ernstig wordt verstoord.
Dit wil niet zeggen dat ik mij verstop, integendeel. Ik ga nog steeds gewoon overdag naar buiten toe om de post op te halen (heb een vrijstaand huis met een oprit vandaar ...), stap rustig in mijn autootje om te gaan winkelen o.id. en ontvang ook mijn T-vriendinnen open en bloot.
Nu is het wel zo dat ik redelijk vrij woon, mijn buurman woont 500 meter verderop... scheelt wel denk ik zo.
Bedenk dat voor veel mensen geldt: "Als het loopt als een eend, kwaakt als een eend en eieren legt als een eend... dan zal het wel een eend zijn...".
Woon je nu in een portiek bij mensen, dan is het wel een ander verhaal. De kans dat je met deze mensen geconfronteerd wordt is een stuk groter ineens. In dat geval zou ik inderdaad ook de stoute schoenen aandoen en mijn directe buren inlichten.
Bedenk voordat je hen overvalt eerst één ding: "Je hebt niemands goedkeuring nodig om te zijn wie je bent!!!"
Wanneer je je hebt omgedraait nadat je zwaar emotionel je verhaal hebt gedaan aan de buren, is plotseling de kat aan de diaree, braakt de hond de goede bank onder en staat de belasting aan de deur...
Voor de buren is jouw verhaal dan ineens vergeten terwijl jij nog dagen rondloopt met twijfels of je er wel goed aan hebt gedaan...
Laat me je een advies geven waar ik zelf heel veel aan heb gehad:
Praat enkel met mensen over je T-zijn waneer je je daar zelf toe geroepen voelt maar waneer anderen erover beginnen tegen jou... lieg nooit! Liegen over wat je bent is liegen over wie je bent, en dat is per definitie karaktermoord.
Dus maak eerst een afspraak met jezelf voordat je afspraken gaat maken met je buren, je kunt altijd verhuizen uit je huis maar nooit meer weg uit je eigen persoontje..
Liefs,
Nicole
Echter, heel vaak is het (hoe vervelend en stom het ook klinkt) afhankelijk van het soort mensen waar je bij in de buurt woont.
Ikzelf woon bijvoorbeeld agrarisch, dit betekend dat mijn directe buren allemaal boeren zijn en zeeeeeer conservatief. Wanneer ik direct iedereen zou inlichten over mijn T zijn dan zou dit kunnen betekenen dat mijn dagelijkse positie in de buurt ernstig wordt verstoord.
Dit wil niet zeggen dat ik mij verstop, integendeel. Ik ga nog steeds gewoon overdag naar buiten toe om de post op te halen (heb een vrijstaand huis met een oprit vandaar
...), stap rustig in mijn autootje om te gaan winkelen o.id. en ontvang ook mijn T-vriendinnen open en bloot.Nu is het wel zo dat ik redelijk vrij woon, mijn buurman woont 500 meter verderop... scheelt wel denk ik zo.
Bedenk dat voor veel mensen geldt: "Als het loopt als een eend, kwaakt als een eend en eieren legt als een eend... dan zal het wel een eend zijn...".
Woon je nu in een portiek bij mensen, dan is het wel een ander verhaal. De kans dat je met deze mensen geconfronteerd wordt is een stuk groter ineens. In dat geval zou ik inderdaad ook de stoute schoenen aandoen en mijn directe buren inlichten.
Bedenk voordat je hen overvalt eerst één ding: "Je hebt niemands goedkeuring nodig om te zijn wie je bent!!!"
Wanneer je je hebt omgedraait nadat je zwaar emotionel je verhaal hebt gedaan aan de buren, is plotseling de kat aan de diaree, braakt de hond de goede bank onder en staat de belasting aan de deur...
Voor de buren is jouw verhaal dan ineens vergeten terwijl jij nog dagen rondloopt met twijfels of je er wel goed aan hebt gedaan...
Laat me je een advies geven waar ik zelf heel veel aan heb gehad:
Praat enkel met mensen over je T-zijn waneer je je daar zelf toe geroepen voelt maar waneer anderen erover beginnen tegen jou... lieg nooit! Liegen over wat je bent is liegen over wie je bent, en dat is per definitie karaktermoord.
Dus maak eerst een afspraak met jezelf voordat je afspraken gaat maken met je buren, je kunt altijd verhuizen uit je huis maar nooit meer weg uit je eigen persoontje..
Liefs,
Nicole
"Net mijn uiterlijk veranderd, nu mijn innerlijk nog.."
Het "buren-vraagstuk" houdt mij ook al bezig sinds ik af en toe in mijn vrouwelijke gedaante de deur uitga.
Ik woon in een appartementengebouw met drie andere bewoners aan 1 hall en nog een tweede hall met nog vier bewoners. Samen vormen we een vereniging van eigenaren.
Vroeg of laat kom ik één van de 7 een keer tegen als ik "en femme" ben. Vooral ook omdat ik nu de smaak te pakken heb van het "en femme" uitgaan.
De vraag is echter of de buren (de buurt) het niet allang weten. Ik ben in mijn vrouwelijke gedaante namelijk al een paar keer een buurtbewoner tegengekomen en er wordt flink geroddeld in ons stadje.
Bovendien zit ik er niet zo mee dat ze "geconfronteerd" worden. Ik schat in, dat ze wel tegen een stootje kunnen. Het zijn allemaal vrijgezellen en het "kinderprobleem" is ook niet aanwezig.
Als trans ontkom je er op een gegeven moment niet aan, op het moment dat je 24/7 gaat leven. Maar ik ben een "deeltijdvrouw" oftewel travestiet en in de gebruikelijke omgang hebben ze dus altijd met een man te maken.
De enige reden dat ik het zou willen vertellen is om mijn (misschien onterechte) gevoel van stiekumheid weg te nemen. Ook ben ik bang dat ik als man niet meer serieus zal worden genomen. Maar als het laatste het geval zou zijn, verander je dat toch niet, ook al zou je het vertellen.
Ik weet ook niet goed hoe ik het moet aanpakken. Een brief schrijven vind ik veel te plechtig. Misschien moet ik het op een vergadering van de vereniging van eigenaren maar eens ter sprake brengen.
Aan de andere kant denk ik, het gaat toch niemand wat aan, hoe ik leef, zolang ik een ander maar niet hinder.
Kortom, ik ben er nog niet uit.
Ik woon in een appartementengebouw met drie andere bewoners aan 1 hall en nog een tweede hall met nog vier bewoners. Samen vormen we een vereniging van eigenaren.
Vroeg of laat kom ik één van de 7 een keer tegen als ik "en femme" ben. Vooral ook omdat ik nu de smaak te pakken heb van het "en femme" uitgaan.
De vraag is echter of de buren (de buurt) het niet allang weten. Ik ben in mijn vrouwelijke gedaante namelijk al een paar keer een buurtbewoner tegengekomen en er wordt flink geroddeld in ons stadje.
Bovendien zit ik er niet zo mee dat ze "geconfronteerd" worden. Ik schat in, dat ze wel tegen een stootje kunnen. Het zijn allemaal vrijgezellen en het "kinderprobleem" is ook niet aanwezig.
Als trans ontkom je er op een gegeven moment niet aan, op het moment dat je 24/7 gaat leven. Maar ik ben een "deeltijdvrouw" oftewel travestiet en in de gebruikelijke omgang hebben ze dus altijd met een man te maken.
De enige reden dat ik het zou willen vertellen is om mijn (misschien onterechte) gevoel van stiekumheid weg te nemen. Ook ben ik bang dat ik als man niet meer serieus zal worden genomen. Maar als het laatste het geval zou zijn, verander je dat toch niet, ook al zou je het vertellen.
Ik weet ook niet goed hoe ik het moet aanpakken. Een brief schrijven vind ik veel te plechtig. Misschien moet ik het op een vergadering van de vereniging van eigenaren maar eens ter sprake brengen.
Aan de andere kant denk ik, het gaat toch niemand wat aan, hoe ik leef, zolang ik een ander maar niet hinder.
Kortom, ik ben er nog niet uit.
A candle loses nothing by lighting another candle.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Dorothy,
We zijn inmiddels een maand verder als toen ik het bericht schreef: inmiddels heeft iedere buur mij wel eens in vrouwenkleren zien rondlopen. Omdat ik als TG niet zo gekleed ben als mensen wel verwachten lijkt het mij wel wenselijk om daar ooit nog een brief over te schrijven. Ik heb die brief in concept ook klaarliggen, maar wacht nog even met het versturen (ik ben nu dagelijks te moe om die confrontatie goed aan te kunnen).
Bij ons komt de vereniging eens per jaar in februari bij elkaar, dat vind ik te laat. Er zijn ook buren die het er duidelijk moeilijk mee hebben (ze wenden hun hoofd af als ik ze tegenkom). Ik denk dat dat soortgelijk werkt als dat mensen bijvoorbeeld iemand in een rolstoel tegenkomen - ik zie het in ieder geval niet als negatief, meer als "meer gewenning nodig". Een brief met achtergrondinformatie waarom ik doe wat ik doe kan daarbij helpen, ik denk dat het daarom ook weer niet te lang moet duren voordat ik die brief verstuur...
Groetjes,
Frederique
We zijn inmiddels een maand verder als toen ik het bericht schreef: inmiddels heeft iedere buur mij wel eens in vrouwenkleren zien rondlopen. Omdat ik als TG niet zo gekleed ben als mensen wel verwachten lijkt het mij wel wenselijk om daar ooit nog een brief over te schrijven. Ik heb die brief in concept ook klaarliggen, maar wacht nog even met het versturen (ik ben nu dagelijks te moe om die confrontatie goed aan te kunnen).
Bij ons komt de vereniging eens per jaar in februari bij elkaar, dat vind ik te laat. Er zijn ook buren die het er duidelijk moeilijk mee hebben (ze wenden hun hoofd af als ik ze tegenkom). Ik denk dat dat soortgelijk werkt als dat mensen bijvoorbeeld iemand in een rolstoel tegenkomen - ik zie het in ieder geval niet als negatief, meer als "meer gewenning nodig". Een brief met achtergrondinformatie waarom ik doe wat ik doe kan daarbij helpen, ik denk dat het daarom ook weer niet te lang moet duren voordat ik die brief verstuur...
Groetjes,
Frederique
Dat is waar, maar als je het vertelt, en je zegt erbij dat het in principe privé is, zijn je buren in ieder geval voorbereid, mochten ze jou eens tegen het lijf lopen in je vrouwelijke gedaante. En wie weet levert het nog onverwachte reacties opDorothy schreef:Ik weet ook niet goed hoe ik het moet aanpakken. Een brief schrijven vind ik veel te plechtig. Misschien moet ik het op een vergadering van de vereniging van eigenaren maar eens ter sprake brengen.
Aan de andere kant denk ik, het gaat toch niemand wat aan, hoe ik leef, zolang ik een ander maar niet hinder.
Groetjes
Ik woon ook in een appertementencomplex. Ook hier kennen we een VVE, en ik zit zelfs in de technische commissie. Ik had toen ook wel gedacht om een brief schrijven om mijn medebewoners in te lichten. Het liep echter wat anders dan gepland. Al jaren weet men al dat ik wat afwijk, deels door mijn lange nagels, deels door mijn kleding die over het algemeen niet door een man gedragen wordt. Men keek dus niet zo heel vreemd op om mij volledig en-femme te zien. Moet ik ook erbij zeggen dat velen mij niet eens herkend hebben, en mij straal voorbij lopen. Anderen hebben mij al eens nagefloten. Op zich zie ik dat als compliment.
Nu is iedereen er wel aan gewend.
Nu woon ik in IJmuiden, en dat is nu eenmaal een dorp waar dit over het algemeen wel geaccepteerd wordt. Maar een paar kilometer verderop, in een nieuwbouwwijk, zou acceptatie een heel probleem zijn geweest. In zo'n nieuwbouwwijk wonen "gemiddelde" gezinnen (man, vrouw, 2,4 kinderen en een hond), en men staat daar totaal niet open voor dingen die ook maar enigzins afwijken.
Groetjes, Kitty.
Op zich zie ik dat als compliment.Nu is iedereen er wel aan gewend.
Nu woon ik in IJmuiden, en dat is nu eenmaal een dorp waar dit over het algemeen wel geaccepteerd wordt. Maar een paar kilometer verderop, in een nieuwbouwwijk, zou acceptatie een heel probleem zijn geweest. In zo'n nieuwbouwwijk wonen "gemiddelde" gezinnen (man, vrouw, 2,4 kinderen en een hond), en men staat daar totaal niet open voor dingen die ook maar enigzins afwijken.
Groetjes, Kitty.
Klinkklare onzin. Ik woon zelf in precies zo'n wijk, en heb hier nog nooit problemen gehad. Ik heb mijn buren niet ingelicht (ben nl. niet van mening dat ik ze uitleg verschuldigd ben) maar ongeacht hoe ik eruit zie reageren ze allemaal 'normaal' op me. Hiervoor woonde ik overigens in de Pijp in Amsterdam, en ook daar had ik geen problemen.Kitty Mermaid schreef:In zo'n nieuwbouwwijk wonen "gemiddelde" gezinnen (man, vrouw, 2,4 kinderen en een hond), en men staat daar totaal niet open voor dingen die ook maar enigzins afwijken.
Echte gender-outlaws dragen panty's over hun hoofd.
Kitty,
Ik woon in Heerhugowaard, in net zo'n nieuwbouwwijk als jij beschreef.
En tot ik vorige maand een brief verspreidde, waarin ik vertelde over mijn transseksualiteit, dacht men dat ik travestiet was. Maar heb daar nooit ook maar 1 negatieve opmerking over gehoord.
Ik denk dat de samenleving tegenwoordig toleranter is dan jij denkt, zolang je mensen niet provoceert.
Ik woon in Heerhugowaard, in net zo'n nieuwbouwwijk als jij beschreef.
En tot ik vorige maand een brief verspreidde, waarin ik vertelde over mijn transseksualiteit, dacht men dat ik travestiet was. Maar heb daar nooit ook maar 1 negatieve opmerking over gehoord.
Ik denk dat de samenleving tegenwoordig toleranter is dan jij denkt, zolang je mensen niet provoceert.
Cyn.
Ik zal even een klein voorbeeldje geven. Laatst was ik bij een kennis op bezoek, die woont in die nieuwbouwwijk. Ik heb geen eigen auto, dus neem de bedrijfsauto. Ik arriveer, en zie vanuit mijn ooghoeken hoe de buurvrouw tussen de lamellen doorgluurt. Goed, de combinatie bedrijfsauto en mijn verschijning kan beter, maar ik heb nu even niet anders.
Een dag later hoor ik via die kennis dat half Velserbroek gonst. Joh, wat heb jij nou in huis gehaald? Zeg... die van gisteravond... was dat nou een... ehh... travestiet? En meer van dat soort onzin. Achter je rug om wordt er heel wat afgekwebbeld. Ik heb daar niet zoveel last van, het is tenslotte niet tegen mij persoonlijk gericht.
Ik provoceer absoluut niet, integendeel. Ik loop niet in korte rokjes, loop niet op hoge hakken. Gewoon jeans met laarsjes, en een getaillerd shirtje met Mickey Mouse erop
Haar in een staart. Gewoner kan haast niet.
Ach, wat maakt het ook uit. Ik zit mijzelf weer druk te maken om niks...
Groetjes, Kitty.
Een dag later hoor ik via die kennis dat half Velserbroek gonst. Joh, wat heb jij nou in huis gehaald? Zeg... die van gisteravond... was dat nou een... ehh... travestiet? En meer van dat soort onzin. Achter je rug om wordt er heel wat afgekwebbeld. Ik heb daar niet zoveel last van, het is tenslotte niet tegen mij persoonlijk gericht.
Ik provoceer absoluut niet, integendeel. Ik loop niet in korte rokjes, loop niet op hoge hakken. Gewoon jeans met laarsjes, en een getaillerd shirtje met Mickey Mouse erop
Haar in een staart. Gewoner kan haast niet.Ach, wat maakt het ook uit. Ik zit mijzelf weer druk te maken om niks...
Groetjes, Kitty.
Kitty,
Ik kan niets zeggen over die bepaalde wijk waar jij het over hebt, ik kan alleen maar zeggen dat dat zeker niet voor al dat soort wijken geldt, iets wat jij wel insinueert met de eerder door mij aangehaalde zin ("in zo'n nieuwbouwwijk").
Verder is het ook een heel verschil of iemand die niet in de wijk woont er zo bijloopt, of dat zo iemand naast je woont, waarbij je snel genoeg door hebt wat voor persoon het is. Natuurlijk zal er wel over mij worden geroddeld, maar vooralsnog behandelen ze mij & mijn vriendin normaal, en dat is wat telt.
En trouwens, heel sec genomen: wat is er mis met die nieuwsgierigheid? Wat maakt het nou uit of ze vragen gaan stellen achter je rug om? Als je daar niet tegen kunt moet je gewoon lekker binnen blijven zitten. Maar volgens mij ben jij daar het type niet voor
Ik kan niets zeggen over die bepaalde wijk waar jij het over hebt, ik kan alleen maar zeggen dat dat zeker niet voor al dat soort wijken geldt, iets wat jij wel insinueert met de eerder door mij aangehaalde zin ("in zo'n nieuwbouwwijk").
Verder is het ook een heel verschil of iemand die niet in de wijk woont er zo bijloopt, of dat zo iemand naast je woont, waarbij je snel genoeg door hebt wat voor persoon het is. Natuurlijk zal er wel over mij worden geroddeld, maar vooralsnog behandelen ze mij & mijn vriendin normaal, en dat is wat telt.
En trouwens, heel sec genomen: wat is er mis met die nieuwsgierigheid? Wat maakt het nou uit of ze vragen gaan stellen achter je rug om? Als je daar niet tegen kunt moet je gewoon lekker binnen blijven zitten. Maar volgens mij ben jij daar het type niet voor
Echte gender-outlaws dragen panty's over hun hoofd.