Moderator: Moderators
Idd, maar lijkt mij niet echt relevant voor de discussie.Mara schreef:.....is dat al gebeurt danFrederique_ schreef:....Als iemand mij volledig als vrouw accepteert dan snapt'ie niet dat ik ook (deels) man, of (deels) niet-vrouw ben.ik bedoel,dat ze je volledig als vrouw spotten of zien? Dat is wel essentieel om als vrouw accepteerd te worden.
Op dit moment beide. Ik heb een hekel aan make-up en gebruik dat dan ook niet (ook niet op het moment dat ik in vrouwenkleren loop). In mijn gevoel zit ik ergens tussen man en vrouw in: afhankelijk van de situatie soms meer man, soms meer vrouw. Maar nooit 100% man en ook nooit 100% vrouw.marjan schreef:Duidelijk. Maar heb je het dan over je fysieke verschijning of over hoe jij je gender beleeft? De meeste mensen zweven namelijk ergens tussen man en vrouw, en hebben toch geen probleem met hun biologische geslacht en dus ook niet met de mv verdeling.
Ja, dat is al gebeurd en toen was ik als 100% man gekleed (!).Mara schreef:.....is dat al gebeurt dan
Niet, dus... Voor haar (mijn coach) kwam ik op dat moment beter als vrouw dan als man over. Daarom benoemde (en zag, en accepteerde) ze me als vrouw ipv man.Mara schreef:Dat is wel essentieel om als vrouw accepteerd te worden.
Nogmaals, dit laatste geldt voor de meeste mensen en zeker ook voor mezelf. Toch sloeg voor mij de balans dusdanig door naar het vrouwelijke dat ik er een fysieke geslachtsaanpassing voor over had. Wat is er dat jou fysiek nog bindt aan het manzijn? Er zijn immers genoeg vrouwen die geen make-up gebruiken.Frederique_ schreef:Ik heb een hekel aan make-up en gebruik dat dan ook niet (ook niet op het moment dat ik in vrouwenkleren loop). In mijn gevoel zit ik ergens tussen man en vrouw in: afhankelijk van de situatie soms meer man, soms meer vrouw. Maar nooit 100% man en ook nooit 100% vrouw.
* Mijn baardhaar (vind het verschrikkelijk en zal 't vanaf eind dit jaar weg laten halen, maar 't is er toch nog en ik vind het make-uppen erger dan met een baardschaduw rondlopen)marjan schreef:Wat is er dat jou fysiek nog bindt aan het manzijn? Er zijn immers genoeg vrouwen die geen make-up gebruiken.
Heb jij geluk, ik loop ja nou ook niet opgetut rond, maar dat gebeurt me best zeldenFrederique_ schreef:Ja, dat is al gebeurd en toen was ik als 100% man gekleed (!).
Ja maar dat is maar een mensFrederique_ schreef:Voor haar (mijn coach) kwam ik op dat moment beter als vrouw dan als man over. Daarom benoemde (en zag, en accepteerde) ze me als vrouw ipv man.
ik bedoelde nou erder de algemene mens buiten in het reale leven.......kijk, mijn verschijning is duidelijk mannelijk, maar gedrag en zo is vrouwelijk, wel altijd geweest, maar accepteren doen me maar mensen die weten dat ik in transitie ben, vreemde zien me doorgaans als kerel, jammer genoeg 
ook niet als ik vet opgemaakt rondloop
Welke risico's? Enige risico is dat je achteraf met een niet werkende doos zit...Frederique_ schreef:* Mijn penis + ballen (hoewel ik een hardgrondige hekel aan erekties en zaadlozingen heb heb ik er geen risico's van een operatie voor over om dit weg te laten halen)
...of complicaties krijgt in dat gebied, gevolgd door extra operaties + ellendeChantal C. schreef:Welke risico's? Enige risico is dat je achteraf met een niet werkende doos zit...
...of complicaties krijgt in dat gebied, gevolgd door extra operaties + ellendeChantal C. schreef:Welke risico's? Enige risico is dat je achteraf met een niet werkende doos zit...
Mijn gevoel is anders: juist door te accepteren dat er mensen tussen man en vrouw in bestaan krijg je een zuivere afweging tussen wat je precies wel/niet wilt. Dat is geen besluiteloosheid (ik ben tot dusver nog niet teruggekomen op genomen besluiten en er is binnen mijn zoektocht wel degelijk vooruitgang tussen anderhalf jaar geleden en nu), meer een buiten "bestaande kaders" zoeken naar wat wel/niet bij je past. En ook uitdrukkelijk accepteren dat niet alles wat binnen de cliche's over mannen/vrouwen bij een vrouw past daarmee ook automatisch bij mij past. En omgekeerd: accepteren dat er cliche's over mannen bestaan die uitdrukkelijk ook op mij van toepassing zijn.Chantal C. schreef:Maargoed om even terug te komen op het topic: ik blijf het raar vinden dat mensen beide willen. Het komt op mij over als besluiteloosheid, van 2 walletjes willen eten, etc.
Ik bedoelde met "binding" eigenlijk of je daar tevreden mee bent. Het feit dat je van plan bent je baard te laten weghalen, een van de meest in het oog lopende kenmerken van een man, en het betreurt dat je geen vrouwelijke vormen hebt (vrouwelijke hormonen kunnen daarin iets veranderen) en vooral de risicio's van een operatie vreest, zijn voor mij bepaald geen signalen dat je erg blij bent met je mannelijke fysiek. En ik begrijp dus nog steeds niet goed waarom je zo fysiek gezien zo graag tussen man en vrouw in wilt blijven zitten, ook al respecteer ik die keuze, laat dat duidelijk zijn.Frederique_ schreef:* Mijn baardhaar (vind het verschrikkelijk en zal 't vanaf eind dit jaar weg laten halen, maar 't is er toch nog en ik vind het make-uppen erger dan met een baardschaduw rondlopen)marjan schreef:Wat is er dat jou fysiek nog bindt aan het manzijn? Er zijn immers genoeg vrouwen die geen make-up gebruiken.
* Mijn lichaamsvormen (geen brede heupen, smalle taille, mooie billen -vind dit wel jammer maar kan er aan de andere kant toch wel mee leven)
* Mijn penis + ballen (hoewel ik een hardgrondige hekel aan erekties en zaadlozingen heb heb ik er geen risico's van een operatie voor over om dit weg te laten halen)
Klopt.marjan schreef:Ik bedoelde met "binding" eigenlijk of je daar tevreden mee bent. Het feit dat je van plan bent je baard te laten weghalen, een van de meest in het oog lopende kenmerken van een man, en het betreurt dat je geen vrouwelijke vormen hebt (vrouwelijke hormonen kunnen daarin iets veranderen) en vooral de risicio's van een operatie vreest, zijn voor mij bepaald geen signalen dat je erg blij bent met je mannelijke fysiek.
Ik wil graag tussen man en vrouw inleven omdat ik dan rustig mijzelf kan onderzoeken. Uit kan zoeken wat er op man/vrouw-gebied wel/niet bij mij past. En om mij niet verplicht te voelen om door te migreren tot vrouw als blijkt dat ik ergens tussen man en vrouw gelukkig ben.marjan schreef:En ik begrijp dus nog steeds niet goed waarom je zo fysiek gezien zo graag tussen man en vrouw in wilt blijven zitten, ook al respecteer ik die keuze, laat dat duidelijk zijn.
Me too, vind het voor mij niet zo leefbaar, het levert zo veel problemen op, dat steeds weer trug moeten naar mannelijke kant, daar kan ik niet mee opschietenmarjan schreef:En ik begrijp dus nog steeds niet goed waarom je zo fysiek gezien zo graag tussen man en vrouw in wilt blijven zitten, ook al respecteer ik die keuze, laat dat duidelijk zijn.
daar ben ik liever vrouw en hou me wel wat mannelijke eigenschappen, maar man spelen of zich ook nog zo voelen, nou ik weet ut nie.... 
vanuit mijn pespektief lijkt dit namelijk nogaal best moeilijk Elke medische ingreep -- zelfs elke ziekenhuisverblijf -- heeft risico's, hoe zorgvuldig er ook gewerkt wordt en hoeveel ervaring er ook is. Begin maar bij infecties, allergische reacties op het verdovend middel. Het is niet voor niks dat in vele landen je een "release" vooraf moet tekenen waarin je verklaart de ziekenhuis niet aansprakelijk te stellen voor complicaties. Naarmate je ouder wordt of dat er andere omstandigheden (bijvoorbeeld de diabetes van Frederique) nemen de risico's toe. Ieder mens moet voor zichzelf afwegen of ze de risico's aanvaardbaar vinden of niet. Dat is een individuele afweging en wat voor de één wel aanvaardbaar is voor iemand anders weer niet.Chantal C. schreef:Welke risico's? Enige risico is dat je achteraf met een niet werkende doos zit...
Sorry dat ik het zeg, maar dit komt bij mij over als nogal vooringenomen en denigrerend. Als ik het goed begrijp, is het voor een trans geen besluit om vrouw te voelen, maar een onweerstaanbare overtuiging dat je wezenlijke ik vrouwelijk is en niet thuishoort in het lichaam waarmee je bent geboren. Dan waarom zou het besluiteloosheid zijn om een gevoel te hebben dat je wezenlijke ik zowel niet mannelijk als niet vrouwelijk is. Ik kan mij net zo weinig plaatsen in het gevoel van een Frederique of Kitty Mermaid als in het gevoel van een trans, maar hun oprechtheid lijkt mij overduidelijk. Voor mij als buitenstaander in deze is hun gevoel net zo raar (of niet raar) als mensen die besluiten om van geslacht te veranderen. Zelf vind ik dat ze in bepaalde opzichten een moeilijker weg bewandelen als mensen die het volle traject van een SRS volgen, door te kiezen voor een bestaan buiten de door de maatschappij erkende maatstaven.Chantal C. schreef:Maargoed om even terug te komen op het topic: ik blijf het raar vinden dat mensen beide willen. Het komt op mij over als besluiteloosheid, van 2 walletjes willen eten, etc.
Dat lijkt me ook, transjes streven naar eenduidigheid, TGs of dergelijken moeten zich veel meer uitleggen en vooral het switchen heen en weer lijkt me zenuwslopend........ook zei uns een bekende van mij die dus niet opereerd is maar volledig als vrouw leeft, dat je je evenwicht moet vinden, maar dat is hem juist, als je tussen de stoelen zit!!!!Lisa met een S schreef:Zelf vind ik dat ze in bepaalde opzichten een moeilijker weg bewandelen als mensen die het volle traject van een SRS volgen, door te kiezen voor een bestaan buiten de door de maatschappij erkende maatstaven.
-->