Outing op het werk

[Frederique_]

Vervolg op dit bericht

Op vrijdag had ik gepland om mijn team in te lichten van mijn "anders zijn". Ook hier had ik als vergaderonderwerp "even bijpraten" gegeven. Twee teamleden die op vrijdag afwezig zullen zijn had ik op donderdag uitgenodigd. Een van de twee moet 's middags naar de dokter, waardoor het gesprek naar de morgen verhuist. Ik heb ze ingelicht: ook zij pakken het goed op. Na ze op het hart gedrukt te hebben vooral niets tegen de direkte collega's te zeggen gaan ze weg - ze hadden van alles verwacht, maar niet dit. Nog geen half uur later staat een ander teamlid bij mij aan het bureau: met een stalen gezicht zegt hij dat hij inmiddels weet waar het morgen over gaat. Als ik wat verbaasd kijk lacht hij: hij weet nog van niets. Hij vindt 't helemaal niets voor hem om nog van niets te weten. Zijn collega had alleen verteld dat het hem enorm verbaasd had, maar inhoudelijk had hij niets losgelaten. Die middag hoor ik, vlak voordat ik naar huis ga, een andere collega tegen zijn kamergenoot zeggen: "tot morgen, want morgen worden we even bijgepraat". Ik creëer wel onrust!

Mijn vrouwelijke collega ex-procesmanager was net zo nieuwsgierig. Op dinsdag was ze er achter gekomen dat haar kamergenoot ook een uitnodiging voor "even bijpraten" gekregen had. Ik had met hem afgesproken dat hij haar niets zou vertellen - en dat was hem gelukt. (Op zich wel knap: ze is een meester om informatie van een ander te ontfrutselen). Ze was zeer verbaasd van het nieuws, ze pakte het wel goed op. Omdat ook zij gecoached wordt door mijn coach (maar dan wel op een ander vlak) hebben we uitgebreid bijgepraat over wat zij en wat ik er opgestoken hebben. Het is aardig om te zien dat de algemene uitgangspunten (bij jezelf blijven, "oude shit" alsnog verwerken, bij overreacties kijken waar die uit het verleden vandaan komen en dan alsnog de oude pijn, het oude verdriet voelen) hetzelfde zijn en dat dat voor heel veel verschillende situaties tot een goed resultaat leidt. In totaal hebben we anderhalf uur bijgepraat. Het was de laatste van de bilateralen met mijn collega teamleiders en de stafmedewerkers van afdeling beheer. Aan het einde van het gesprek had ik een knallende hoofdpijn.

Op vrijdagmorgen heb ik twee outings gehad: beide met mijn eigen team. Het eerste overleg was er een met 5 collega's. Ze waren erg nieuwsgierig naar mijn verhaal ("even bijpraten" kan van alles zijn). Ze waren erg meelevend en we hebben in totaal ruim een half uur heel veel kanten van de zaak besproken. Ook het tweede overleg ging goed (deze was met twee mensen). Ook hier was er veel begrip en medeleven.

Na de middagpauze heb ik met mijn leidinggevende bijgepraat. Ook hij was blij dat alles goed verlopen was. Hij vond het idee van mijn collega teammanager om zijn mensen ook te informeren niet goed: hij vond dat meer iets voor als ik ook op het werk in andere kleren kwam. Een beetje gelijk heeft hij wel: je moet ergens een grens trekken en die grens ligt nu duidelijk bij de mensen met wie ik direkt te maken heb.

Wordt vervolgd

[Maruscha]

E-mail is geen communicatiemiddel, maar een manier om snel informatie te verstrekken en uit te wisselen. (het is meestal sneller dan b.v. TPG).
Communicatie is meer dan tekst, al dan niet aangevuld met prentjes of filmpjes (hopelijk hoef ik dat hier toch niet uit te leggen).
In een persoonlijk gesprek gaat er al genoeg mis.
Een forum is eigenlijk ook geen communicatiemiddel, maar helaas is Star Trek in vele opzichten fictie en zijn ontmoetingen dus niet met een druk op de knop te verwezenlijken.
Als communicatie in een persoonlijk gesprek kan, doe dat dan.

Tara.

Wat een onzin. E-mail is wel degelijk een communicatie-middel, dat soms zelfs te prefereren is boven een persoonlijk gesprek. Of is een brief volgens jou ook geen communicatie-middel?

En ook een forum is een communicatie-middel. Communicatie hoeft niet meer te zijn dan alleen maar tekst. Daarbij zeg ik niet dat we alles schriftelijk af kunnen doen, maar zoals ik jou begrijp is alleen praten met iemand communiceren. Zullen we eens kijken wat de dikke er over zegt?

com·mu·ni·ce·ren2 (ov.ww., ook abs.)
1 (informatie) uitwisselen

Goh, volgens mij kan dat prima schriftelijk

[Tara]

Iedereen mag vinden wat hij / zij wil.
Diverse wetenschappers vinden dat de mens afstamt van de aap.
Daarmee is dat nog geen feit.
De DVD stelt iets, dus is het zo.
Ik ben dan wel benieuwd hoe zoiets tot stand komt.
Volgens de DVD wordt blijkbaar simpel gesteld dat communicatie het uitwisselen van informatie is.
I.g.v. E-mail en briefwisseling is dat een zeer gebrekkige methode en daarmee onvolledig.
Maar als dat echt algemeen geaccepteerd wordt als communicatie, dan heb je gelijk.
Trouwens: ik heb niet beweerd dat alleen praten communiceren is.
(Ik schreef: Communicatie is meer dan tekst, al dan niet aangevuld met prentjes of filmpjes)
Communicatie is naar mijn mening een combinatie van verbaal en non-verbaal (o.a. tekst) en wisselwerking is belangrijk om misverstanden zoveel mogelijk te voorkomen.
Mededelingen, b.v. middels E-mail, worden wel gezien als communicatie, maar dat is slechts informatieverstrekking.
(Het wordt ook wel gebracht als "communiceren naar ...")
Een E-mail prefereren boven een persoonlijk gesprek betekent voor mij de ander (willen?) ontwijken om wat voor reden dan ook en dat komt op mij niet positief over.
Het geeft, wat mij betreft, wel aan dat deze maatschappij steeds oppervlakkiger wordt en dat is mijn ogen een negatieve ontwikkeling.

Groetjes van Tara (en er zal vast wel een reactie volgen)

[gast]

Mijns inziens is de beste communicatie nog altijd face-to-face. Als je ziet dat je je tekst in topics op dit forum moet helpen met emoticons, omdat de ander misschien de tekst verkeerd zou opvatten, dan is dat echt behelpen. Daarna komt dan normale tekst, op papier. De Nederlandse taal heeft genoeg leestekens om ook je emoties weer te geven, maar weinigen beheersen dit nog.

Als ik dit weer terugvertaal naar de outing op het werk, dan heb ik de papieren methode toegepast (ofwel een groot artikel over mij en mijn transitie in het personeelsblad) om iedereen te informeren, en komt de face-to-face discussie vanzelf wel. Heeft geen enkel probleem opgeleverd.

Liefs, Kitty.

[Frederique_]

Vervolg op dit bericht

Donderdagmiddag heb ik "mijn nieuws" aan mijn collega bij ontwikkeling verteld. Hij heeft mij 12 jaar geleden het vak bijgebracht, ik zag er dus ook wel wat tegenop om hem het nieuws te brengen. Hij pakte het nieuws goed op. Na zo'n 10 minuten werden we gestoord: eerst door een collega die binnenviel om iets te vragen, daarna door zijn eigen chef die ongevraagd binnenliep en, ondanks ons veelzwijgend stilzwijgen, gewoon deed alsof zijn neus bloedde. Hij hing zijn jasje over een stoel, ging uitgebreid zitten en vroeg toen of hij stoorde. Mijn collega en ik keken elkaar veelzeggend aan: ja, hij stoorde. Ik gebaarde naar mijn collega: "jij mag 't zeggen". 't Was zijn chef, 't zijn zijn gevoelens die zwaarder geraakt werden dan de mijne. Uiteindelijk stemde hij toe dat zijn chef tussendoor kwam. Nadat zijn chef weg was kwam het gesprek niet meer op "mijn verhaal" terug. Het was duidelijk een gemiste kans. Een leerpunt voor mijn volgende gesprekken: ik zal zelf ook sterker hierin moeten (weg-)sturen en de gesprekken misschien wel op een plek moeten voeren waar de kans op verstoring duidelijk kleiner is dan op de eigen afdeling.

Wordt vervolgd

[Silvia_]

Zelf heb ik gekozen om open kaart te spelen. Ruim een half jaar geleden heb ik mijn teamleider bij mij thuis uitgenodigd om te praten dat ik in de toekomst mijn leven als vrouw voort zal zetten. Hij heeft als hobby psychologie en geeft zelf trainingen als "Omgaan met jezelf". Vlak voor zijn bezoek heb ik hem een brief gegeven waarin ik het onderwerp heb omschreven. Tijdens zijn bezoek had hij begrip voor mijn keuze en staat volledig achter mij. De maanden die volgden had ik regelmatig een afspraak bij de afdeling Algemene Psychiatrie. Mijn teamleider wilde graag op de hoogte blijven van de voortgang van de onderzoeken. Voor en na de onderzoeken had ik dan ook een gesprekje met hem. Nu de diagnose is gesteld en ik het traject bij het genderteam ben begonnen leek het mij een goed moment om mijn nieuwe manager hierover in te lichten. Deze manager heeft de sociale omgang in een hoog vaandel staan. Iets wat de laatste jaren nog wel eens ontbrak. Ook hij stond volledig achter mijn keuze. Inmiddels is de directie over mijn toekomst ingelicht. Binnenkort volgt een vervolggesprek over hoe mijn collega's met mijn keuze om moeten gaan. Zelf heb ik gekozen om alles zo geleidelijk mogelijk aan te doen. De schok voor de omgeving is dan wat minder groot.

Edith

[Frederique_]

Vervolg op dit bericht

Vandaag een outingsgesprek gehad met twee collega's van de afdeling ontwikkeling. Een van beide is homo. Hij herkende wel veel van wat ik over mijn outingsproces zei. Ongeveer een half uur na afloop van het gesprek kwam hij opnieuw binnenwaaien: hij merkte dat hij erg onrustig geworden was van het gesprek: aan de ene kant deed hij enorm zijn best om mij te accepteren - aan de andere kant wou zijn gevoel niet mee: hij vond het erg moeilijk om de situatie te accepteren. Juist ook omdat zijn verstand hem zei dat ik in een soortgelijke situatie zat als zijn homo-zijn vond hij dit erg vervelend. Hij snapte het ook niet: bij maandelijkse bijeenkomsten van het COC kwam hij ook wel travestieten en transseksuelen tegen - en daar had hij geen moeite mee. Het was voor zijn gevoel vooral het feit dat'ie me altijd als man gekend had dat het moeilijk maakte om te accepteren dat ik aan het veranderen ben. Ik heb hem aangeraden om vooral de tijd te nemen om aan het gegeven te wennen. Ik heb een enorm respect voor hem dat'ie hiermee teruggekomen is.

Wordt vervolgd

[Frederique_]

Vervolg van dit bericht

Gistermorgen was de grote dag: ik had afgesproken dat ik mijn verhaal zou vertellen aan onze storingsdienst-medewerkers. Ik zag er enorm tegenop: het zijn mensen die veel direkter reageren dan mensen "van kantoor". En toch vond ik het belangrijk dat ook zij het van mijzelf zouden horen - en niet van de wandelgangen. Een paar weken geleden kreeg ik wel een "omslag" in mijn denken. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat hun houding meer het gevolg was van hun eigen functioneren en gevoel dan dat het iets over een ander zei. En ik kreeg het gevoel dat ze die opmerkingen en grappen wel heel gemakkelijk op afstand deden - en niet in iemands gezicht bij iemand die ze kenden.

De nacht van te voren droomde ik erg onrustig: losse flarden, waarin er veel gerend en gevlogen werd. In de morgen ging ik met lood in de schoenen naar hun dagelijkse overleg. Ze vroegen zich af wat ik op dat overleg deed - en toen ze het hoorden bleef het redelijk stil. Gelukkig heeft iedereen het goed opgepakt. De mensen waar ik het bangst voor was bleven helemaal stil - ze reageerden niet met boe-of-bah. Wel merkte ik dat er geen houding van "gekkigheid" was - ook bij hen merkte ik een vorm van respect. Na ongeveer 15 minuten waren er geen vragen meer en ben ik uit het overleg gestapt. 's Middags ben ik bij hen aan tafel gaan eten (dit gebeurt vaker, hoewel niet dagelijks). Ook nu kwamen er geen toespelingen of vervelende opmerkingen. Ze waren duidelijk nog steeds onder de indruk... Twee mensen uit de groep waren er niet. Van een van de twee kreeg ik 's middags het volgende mailtje:

"Ik heb het gehoord van ....

Langs deze weg wil ik je zeggen dat ik het bijzonder moedig van je vind om hiermee vooruit te komen.
Het zal vooral voor jezelf de rust/openheid geven die ieder mens nodig heeft.
Heel goed van je..
Uiteraard zal ik je respecteren zoals je bent, wat je ook bent.. "

Het bericht ontroerde me. Die middag fietste ik naar huis, en van pure blijdschap zat ik te zingen op mijn fiets. Na afloop van het gesprek kwam er allerlei angst boven en soms sprongen de tranen in mijn ogen. Oude angst en oud verdriet, dat vrijkwam nu er geen reden meer was voor angst en verdriet. Ik mag er zijn, zoals ik ben!

Wordt vervolgd

[Wendy B]

Geweldig, hé. Die bevrijding.

Een terugslag komt misschien nog wel, maar dat hoort er een beetje bij. Je hebt al heel veel bereikt.

[Frederique_]

Vervolg van dit bericht

Vorige week donderdag heb ik de eerste dienstenmanager geïnformeerd. Ons dienstenmanagement bestaat uit mensen die het aanspreekpunt vanuit ICT voor de afzonderlijke bedrijfsonderdelen zijn. Het zou dus best kunnen zijn dat ze mijn verhaal gaan horen als ze iemand vanuit een bedrijfsonderdeel tegenkomen die mij in "mijn andere vorm" op straat heeft zien lopen.

Toen ik met mijn verhaal begon zei ze, ter bemoediging, direkt dat ze vermoedelijk al wist waar ik het over zou hebben: ze had al wat gehoord. Ik was direkt uit mijn verhaal: wat had ze dan gehoord? En van wie? Ik heb het verhaal wel verteld, maar was toch wel onder de indruk. Natuurlijk, met mijn hoofd wist ik dat mijn verhaal de gang over zou gaan - sterker nog: het verbaasde me al een tijdje dat dat niet sneller ging. Toch bleek het wel wat angst op te roepen dat dit nu ook echt gebeurde. Ze pakte het verder wel goed op.

Op maandag kwam een collega (aan wie ik het verhaal niet verteld had) op mij af: we hadden samen op vrijdagavond onderhoud gepleegd en nu hoorde hij op maandag zo maar mijn verhaal - waarom had ik hem dat niet eerder verteld? Het raakte hem diep - vertrouwde ik hem niet? Ik bleef rustig en vertelde hem dat het altijd lastig is om de grens te bepalen wie je wel/niet iets vertelt. Mijn leidinggevende en ik hadden die grens bepaald op: "mensen met wie ik dagelijks te maken heb" - en hij hoorde daar (net) niet bij. Juist omdat het hem behoorlijk raakte ben ik wel direkt bij mijn leidinggevende langsgegaan: zou het niet toch handiger zijn om die grens niet een beetje ruimer te trekken zodat in ieder geval de mensen bij mij op de etage er van af wisten? Hij ging accoord en zo stond ik een kwartier later mijn verhaal aan een groep van 8 mensen (de grootste groep die ik tot dan toe in één keer geïnformeerd heb) te vertellen.Een andere groep moest even wachten tot later: de teamleider van die groep had net een ruzie gesust en dat was niet de goede sfeer voor dit verhaal. Zijn groep heb ik op woensdag in 3 afzonderlijke groepjes van telkens 3-6 man geïnformeerd. Iedereen pakte het goed op, maar ik merkte wel dat er veel minder vragen kwamen (en het dus veel minder diep ging) dan in de bilateraaltjes.

Dit is het slot van mijn verhalen over outing op mijn werk: er komen weliswaar nog 2 gesprekken, maar ik verwacht niet dat een verslag van die gesprekken nog wat toevoegt aan wat ik al geschreven heb