Je hebt van die dagen dat je je ziek,zwak en misselijk voelt, moe, gestresst, onzeker, bezorgt over {vul maar in} etc.
Maar als transgender weet je dat je altijd sterk in je schoenen moet staan: je valt op, je kan altijd opmerkingen krijgen, je belangrijkste defensie is je uitstraling van zeker zijn van jezelf.
maar ja, zo voel je je niet altijd.
Een bio-vrouw zou zich op dat soort dagen gewoon een beetje conservatief en onopvallend kleden.
In mijn geval kan ik me dan wel wat minder opvallend kleden, maar vrouwelijk, en dus opvallend, zie ik er sowieso wel uit.
Gevolg: Je durft op dat soort dagen nauwelijks de deur uit, omdat je je zo kwetsbaar voelt.
Herkent iemand dit ?
Vandaag voel ik me een beetje ziek
Moderator: Moderators
Vandaag voel ik me een beetje ziek
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
Hoi Wendy
Ik denk dat dit oveegaat naarmate je langer als vrouw leeft.
In het begin moest bij mij alles vrouwelijk, en mocht er niks herinneren aan het verleden.
En nu? Ik had gisteravond een hockeywedstrijd. En gezien de krappe tijd had ik me thuis al omgekleed. Dus sportkleding aan (wel een rokje, maar goed). Emn daaroverheen een trainingspak.
Het resultaat onder mijn kin is redelijk hetzelfde als toen ik nog man was. Alleen heb ik nu een paar borstjes, maar die vallen in het niet bij het wijde trainingsjack.
En toch twijfel ik geen moment aan het feit dat ik een vrouw ben er als zodanig uitzie. Maar denk niet dat ik dan opvallend ben. GEwoon een meid die gaat hockeyen. En zo stel ik me dan ook op.
We hebben niet gewonnen, maar ik heb wel lekker gespeeld. En als vrouw! En zo voel ik mij ook.
Ik denk dat dit oveegaat naarmate je langer als vrouw leeft.
In het begin moest bij mij alles vrouwelijk, en mocht er niks herinneren aan het verleden.
En nu? Ik had gisteravond een hockeywedstrijd. En gezien de krappe tijd had ik me thuis al omgekleed. Dus sportkleding aan (wel een rokje, maar goed). Emn daaroverheen een trainingspak.
Het resultaat onder mijn kin is redelijk hetzelfde als toen ik nog man was. Alleen heb ik nu een paar borstjes, maar die vallen in het niet bij het wijde trainingsjack.
En toch twijfel ik geen moment aan het feit dat ik een vrouw ben er als zodanig uitzie. Maar denk niet dat ik dan opvallend ben. GEwoon een meid die gaat hockeyen. En zo stel ik me dan ook op.
We hebben niet gewonnen, maar ik heb wel lekker gespeeld. En als vrouw! En zo voel ik mij ook.
Cyn.
Oh, ja! Ik herken dat wel: duf gevoel, niet lekker in m'n vel, emoties die nou net op een verkeerd moment komen. Een fikse tegenslag zoals ik laatst had of gewoon moe zijn. Het liefs kruip ik ergens ver weg om alles even te verwerken. Even alleen zijn.
Ik voel mij op zulk soort momenten ook niet sterk, en heb er al helemaal geen behoefte aan om dat toch te proberen.
Men moet mij dan maar even nemen zoals ik ben, al zie ik er dus niet van mijn beste kant uit. Het zij zo.
Als ik als extreem voorbeeld mijn reis naar Spanje neem: we stranden ergens in Lyon op zondagochtend 7:00 uur, hebben nauwelijk brandstof, geen tankstation te vinden die open is, we zijn de weg volledig kwijt, en ik kan mijn Androcur nergens vinden. De hele auto overhoop om dat potje te vinden. Het wordt mij allemaal teveel en barst uit in een enorme huilbui. Ik zie er niet uit - en laat mijn tranen maar de vrije loop gaan. Alle emoties komen nu los. Op dat moment interesseert het mij geen zier hoe ik er uitzie en hoe anderen mij zien.
Mijn reisgenoot wist niet wat hij met mij aanmoest, al had ik hem wel gezegd dat dit mogelijk zou kunnen gebeuren, want ik had dat al eens eerder meegemaakt.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen (dat potje Androcur was dus uit mijn tas gevallen en zwierf dus ergens rond bij de handrem). Ik heb de hele dag last gehad van dat voorval, en wanneer ik er weer aan terugdacht voelde ik de tranen weer opzetten.
Kitty.
Ik voel mij op zulk soort momenten ook niet sterk, en heb er al helemaal geen behoefte aan om dat toch te proberen.
Men moet mij dan maar even nemen zoals ik ben, al zie ik er dus niet van mijn beste kant uit. Het zij zo.
Als ik als extreem voorbeeld mijn reis naar Spanje neem: we stranden ergens in Lyon op zondagochtend 7:00 uur, hebben nauwelijk brandstof, geen tankstation te vinden die open is, we zijn de weg volledig kwijt, en ik kan mijn Androcur nergens vinden. De hele auto overhoop om dat potje te vinden. Het wordt mij allemaal teveel en barst uit in een enorme huilbui. Ik zie er niet uit - en laat mijn tranen maar de vrije loop gaan. Alle emoties komen nu los. Op dat moment interesseert het mij geen zier hoe ik er uitzie en hoe anderen mij zien.
Mijn reisgenoot wist niet wat hij met mij aanmoest, al had ik hem wel gezegd dat dit mogelijk zou kunnen gebeuren, want ik had dat al eens eerder meegemaakt.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen (dat potje Androcur was dus uit mijn tas gevallen en zwierf dus ergens rond bij de handrem). Ik heb de hele dag last gehad van dat voorval, en wanneer ik er weer aan terugdacht voelde ik de tranen weer opzetten.
Kitty.
Ja, daar zit eigenlijk ook wel weer wat in.Cynthia schreef:Hoi Wendy
Ik denk dat dit oveegaat naarmate je langer als vrouw leeft.
In het begin moest bij mij alles vrouwelijk, en mocht er niks herinneren aan het verleden.
En nu? Ik had gisteravond een hockeywedstrijd. En gezien de krappe tijd had ik me thuis al omgekleed. Dus sportkleding aan (wel een rokje, maar goed). Emn daaroverheen een trainingspak.
Het resultaat onder mijn kin is redelijk hetzelfde als toen ik nog man was. Alleen heb ik nu een paar borstjes, maar die vallen in het niet bij het wijde trainingsjack.
En toch twijfel ik geen moment aan het feit dat ik een vrouw ben er als zodanig uitzie. Maar denk niet dat ik dan opvallend ben. GEwoon een meid die gaat hockeyen. En zo stel ik me dan ook op.
We hebben niet gewonnen, maar ik heb wel lekker gespeeld. En als vrouw! En zo voel ik mij ook.
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
Ja, dan kan je je soms zo heel erg ellendig voelen.Kitty Mermaid schreef:Oh, ja! Ik herken dat wel: duf gevoel, niet lekker in m'n vel, emoties die nou net op een verkeerd moment komen. Een fikse tegenslag zoals ik laatst had of gewoon moe zijn. Het liefs kruip ik ergens ver weg om alles even te verwerken. Even alleen zijn.
Ik voel mij op zulk soort momenten ook niet sterk, en heb er al helemaal geen behoefte aan om dat toch te proberen.
Men moet mij dan maar even nemen zoals ik ben, al zie ik er dus niet van mijn beste kant uit. Het zij zo.
Als ik als extreem voorbeeld mijn reis naar Spanje neem: we stranden ergens in Lyon op zondagochtend 7:00 uur, hebben nauwelijk brandstof, geen tankstation te vinden die open is, we zijn de weg volledig kwijt, en ik kan mijn Androcur nergens vinden. De hele auto overhoop om dat potje te vinden. Het wordt mij allemaal teveel en barst uit in een enorme huilbui. Ik zie er niet uit - en laat mijn tranen maar de vrije loop gaan. Alle emoties komen nu los. Op dat moment interesseert het mij geen zier hoe ik er uitzie en hoe anderen mij zien.
Mijn reisgenoot wist niet wat hij met mij aanmoest, al had ik hem wel gezegd dat dit mogelijk zou kunnen gebeuren, want ik had dat al eens eerder meegemaakt.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen (dat potje Androcur was dus uit mijn tas gevallen en zwierf dus ergens rond bij de handrem). Ik heb de hele dag last gehad van dat voorval, en wanneer ik er weer aan terugdacht voelde ik de tranen weer opzetten.
Kitty.
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
-
Tara
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 172
- Lid geworden op: zo jul 17, 2005 0:29
- Locatie: Ergens in het Gelderse (Genderse?) land
Re: Vandaag voel ik me een beetje ziek
Op zulke dagen blijf ik het liefst in bed en wil ik eigenlijk niemand zien.Wendy B schreef:Je hebt van die dagen dat je je ziek,zwak en misselijk voelt, moe, gestresst, onzeker, bezorgt over {vul maar in} etc.
Maar als transgender weet je dat je altijd sterk in je schoenen moet staan: je valt op, je kan altijd opmerkingen krijgen, je belangrijkste defensie is je uitstraling van zeker zijn van jezelf.
maar ja, zo voel je je niet altijd.
Een bio-vrouw zou zich op dat soort dagen gewoon een beetje conservatief en onopvallend kleden.
In mijn geval kan ik me dan wel wat minder opvallend kleden, maar vrouwelijk, en dus opvallend, zie ik er sowieso wel uit.
Gevolg: Je durft op dat soort dagen nauwelijks de deur uit, omdat je je zo kwetsbaar voelt.
Herkent iemand dit ?
Op het werk heb ik een teamleider die mij duidelijk niet mag.
O.a. opmerkingen over mijn haar: wanneer ga je naar de kapper?
Van mijn kant kwam er dus een opmerking die een aanslag was op zijn positie (en haantjes voelen zich blijkbaar al snel aangevallen).
En verder ben ik geen haantje zoals hij en ga niet mee in zijn macho gedrag.
Mijn humor (soms ook een verdedigingsmiddel) wordt door hem niet gewaardeerd en geeft hem blijkbaar het gevoel dat hij geen grip op mij heeft.
Hij zit mij dus steeds in de gaten te houden om mij te kunnen betrappen op een fout.
Gelukkig heb ik veel gezellige collega's, anders zou ik weinig redenen hebben om nog naar mijn werk te gaan.
Onderweg in de trein zie ik regelmatig mensen naar me kijken.
Blijkbaar val ik op.
Ik zie ze niet zo naar anderen kijken.
Ik denk dan al gauw dat er iets aan de hand is.
(Is er iets mis met mijn kleding of zit er iets op mijn gezicht?)
Misschien valt het op dat mijn wenkbrauwen aangezet zijn.
Sommige dagen vallen mee en sommige vallen tegen.
Groetjes van Tara.
De wereld is toch plat.
Te veel mensen vallen er van af.
Te veel mensen vallen er van af.
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Ja, dat herken ik wel, hoewel ik mezelf niet beschouw als TG maar meer als TV. (Ik ben bioman, maar neem het met die mannenkleren niet altijd zo nauw.) Het is niet zo sterk dat ik dan helemaal de deur niet meer uitga. Maar wel dat ik bepaalde plekken en situaties liever mijd. Dat is dan net even te veel gevraagd.
Je kunt proberen je wat minder opvallend te kleden. Maar op een of andere manier schijnt dat bij mij vaak net niet helemaal te lukken of ga je je door die kleding nog slechter voelen.
Als het een dag duurt, gaat het nog wel. Maar als het een tijd duurt...dan heb ik dus een probleem.
Wat doe ik er aan om dat probleem op te lossen? (Dit klinkt heel stoer, maar het valt ook wel eens tegen.)
1. Een probaat middel voor mij dat ik helaas door tijdgebrek vaak niet kan inzetten, is me uitgebreid optutten en verkleden net zo lang tot ik vrij zeker ben dat ik er goed uitzie. (Andere TV's noemen dit ook wel.) Dat maakt de stemming beter en als ik er goed uitzie, durf ik veel en is de uitstraling overeenkomstig.
2. Ik ga een stevige wandeling maken door een mooi gebied (km of 10), een stevig eind fietsen of een half uurtje hollen. Lichaamsbeweging helpt tegen je slecht voelen! Het liefst kies ik dan een stil gebied uit. Mensen hoeven dan even niet. Ook ga ik wel eens een uurtje zwemmen of doe ik een uurtje oefeningen. Door lichaamsbeweging ga je je ook zelfverzekerder voelen.
3. Ga anders denken! Tel je zegeningen! Heel veel in het leven is hoe je er tegen aan kijkt. De fles die half leeg is, kun je ook opvatten als half vol. Met negatieve gedachten kom je uiteindelijk geen stap verder. Stop er daarom mee. Sta jezelf geen negatieve gedachten en emoties toe. Negatieve emoties zijn een luxe die je als T* uiteindelijk niet kunt betalen. Kijk wat er wel goed is, wat wel waardevol is en herhaal dat regelmatig voor jezelf. Het leven is te kort om je tijd te verdoen met je slecht te voelen. (Dit is een soort cognitieve therapie die je jezelf kunt toedienen. Doe eventueel iets leuks nadat je eerst positieve gedachten hebt ontwikkeld.)
4. Een aardig argument om mezelf te overtuigen: Als ik me slecht voel, zie ik er niet uit! Hou dus op met slecht voelen. Smile, please. Kijk eens in de spiegel om te zien wat je uitstraalt.
5. Als TV/TG/TS krijg je de nodige lullige dingen over je heen. Wind je daar niet over op. Laat je daar niet door uit je evenwicht brengen. Het hoort er bij. Je moet kunnen incasseren. Wat bijzonder is, is dat je durft te zijn wat je bent en dat je ondanks die dingen toch doorgaat en volhoudt en je leven leidt.
6. Stel jezelf een positief doel voor de lange termijn en formuleer dat ook regelmatig voor jezelf. Zorg ook dat je korte termijn doelen hebt (een to do lijstje voor vandaag en morgen en daarna) en dat je die ook realiseert. Zorg ook dat je die dan echt doorhaalt. Er is niets zo fijn als iets volledig af te hebben gemaakt.
7. Wees zuinig op je sociale contacten. Probeer ze te onderhouden en probeer nieuwe contacten te maken. Een T* alleen is kwetsbaar.
8. Zorg ook voor afleiding. Doe regelmatig iets waardoor je even volledig met iets anders bezig bent. Zelf doe ik dagelijks een uurtje een computergame.
9. Vermijd de zelfversterkingsval! Veel mensen gaan als ze zich slecht voelen, zich zelf beklagen. Aandacht vragen van andere mensen. Op bed liggen. Inactief worden. Eten. Zich zelf tracteren op een uitstapjes. Iets leuks doen, etc. Het gevolg daarvan is dat je je daarna veel gemakkelijker weer slecht gaat voelen. En dan kom je dus in een soort spiraal naar beneden terecht. Let dus heel goed op, wat je precies doet nadat je je slecht voelde en kap daar zonodig mee als je nog kunt. Ga eventueel dat doen, zonder dat je je slecht voelt.
10. Slik visolie capsules. Dat is niet alleen goed voor het hart en de bloedsomloop maar schijnt ook een duidelijk positief effect te hebben op de hersenen en tegen je depri voelen. (Gebruik geen antidepressiva. Ze hebben maar weinig effect en op lange termijn vermoedelijk veel schadelijke effecten.)
11. Accepteer dat je soms slecht voelt. Het hoort bij het leven. Zit het uit maar doe ondertussen wel wat je moet doen.
Ben benieuwd of je hier iets mee kunt. In ieder geval heb ik ze nu mooi even op een rijtje.
Groet,
Kim D.
Je kunt proberen je wat minder opvallend te kleden. Maar op een of andere manier schijnt dat bij mij vaak net niet helemaal te lukken of ga je je door die kleding nog slechter voelen.
Als het een dag duurt, gaat het nog wel. Maar als het een tijd duurt...dan heb ik dus een probleem.
Wat doe ik er aan om dat probleem op te lossen? (Dit klinkt heel stoer, maar het valt ook wel eens tegen.)
1. Een probaat middel voor mij dat ik helaas door tijdgebrek vaak niet kan inzetten, is me uitgebreid optutten en verkleden net zo lang tot ik vrij zeker ben dat ik er goed uitzie. (Andere TV's noemen dit ook wel.) Dat maakt de stemming beter en als ik er goed uitzie, durf ik veel en is de uitstraling overeenkomstig.
2. Ik ga een stevige wandeling maken door een mooi gebied (km of 10), een stevig eind fietsen of een half uurtje hollen. Lichaamsbeweging helpt tegen je slecht voelen! Het liefst kies ik dan een stil gebied uit. Mensen hoeven dan even niet. Ook ga ik wel eens een uurtje zwemmen of doe ik een uurtje oefeningen. Door lichaamsbeweging ga je je ook zelfverzekerder voelen.
3. Ga anders denken! Tel je zegeningen! Heel veel in het leven is hoe je er tegen aan kijkt. De fles die half leeg is, kun je ook opvatten als half vol. Met negatieve gedachten kom je uiteindelijk geen stap verder. Stop er daarom mee. Sta jezelf geen negatieve gedachten en emoties toe. Negatieve emoties zijn een luxe die je als T* uiteindelijk niet kunt betalen. Kijk wat er wel goed is, wat wel waardevol is en herhaal dat regelmatig voor jezelf. Het leven is te kort om je tijd te verdoen met je slecht te voelen. (Dit is een soort cognitieve therapie die je jezelf kunt toedienen. Doe eventueel iets leuks nadat je eerst positieve gedachten hebt ontwikkeld.)
4. Een aardig argument om mezelf te overtuigen: Als ik me slecht voel, zie ik er niet uit! Hou dus op met slecht voelen. Smile, please. Kijk eens in de spiegel om te zien wat je uitstraalt.
5. Als TV/TG/TS krijg je de nodige lullige dingen over je heen. Wind je daar niet over op. Laat je daar niet door uit je evenwicht brengen. Het hoort er bij. Je moet kunnen incasseren. Wat bijzonder is, is dat je durft te zijn wat je bent en dat je ondanks die dingen toch doorgaat en volhoudt en je leven leidt.
6. Stel jezelf een positief doel voor de lange termijn en formuleer dat ook regelmatig voor jezelf. Zorg ook dat je korte termijn doelen hebt (een to do lijstje voor vandaag en morgen en daarna) en dat je die ook realiseert. Zorg ook dat je die dan echt doorhaalt. Er is niets zo fijn als iets volledig af te hebben gemaakt.
7. Wees zuinig op je sociale contacten. Probeer ze te onderhouden en probeer nieuwe contacten te maken. Een T* alleen is kwetsbaar.
8. Zorg ook voor afleiding. Doe regelmatig iets waardoor je even volledig met iets anders bezig bent. Zelf doe ik dagelijks een uurtje een computergame.
9. Vermijd de zelfversterkingsval! Veel mensen gaan als ze zich slecht voelen, zich zelf beklagen. Aandacht vragen van andere mensen. Op bed liggen. Inactief worden. Eten. Zich zelf tracteren op een uitstapjes. Iets leuks doen, etc. Het gevolg daarvan is dat je je daarna veel gemakkelijker weer slecht gaat voelen. En dan kom je dus in een soort spiraal naar beneden terecht. Let dus heel goed op, wat je precies doet nadat je je slecht voelde en kap daar zonodig mee als je nog kunt. Ga eventueel dat doen, zonder dat je je slecht voelt.
10. Slik visolie capsules. Dat is niet alleen goed voor het hart en de bloedsomloop maar schijnt ook een duidelijk positief effect te hebben op de hersenen en tegen je depri voelen. (Gebruik geen antidepressiva. Ze hebben maar weinig effect en op lange termijn vermoedelijk veel schadelijke effecten.)
11. Accepteer dat je soms slecht voelt. Het hoort bij het leven. Zit het uit maar doe ondertussen wel wat je moet doen.
Ben benieuwd of je hier iets mee kunt. In ieder geval heb ik ze nu mooi even op een rijtje.
Groet,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
Het leek zo simpel:
Ik kleed me toch al heel vrouwelijk, maar die ene stap met echt zichtbare borsten, en dus als vrouw, over straat is een enorme stap. Eigenljk de grootste stap.
Ik moet die stap een dezer dagen zetten. Anders kom ik niet verder.
Afgelopen dagen kwam ineens dat gevoel van wanhoop weer terug wat ik dacht achter gelaten te hebben.
En de daarbij behorende gedachte er een eind aan te maken.
(doe ik niet trouwens, maar het is de gedachte)
Untitled
The night is darkening round me,
The wild winds coldly blow;
But a tyrant spell has bound me
And I cannot, cannot go.
The giant trees are bending
Their bare boughs weighed with snow,
And the storm is fast descending
And yet I cannot go.
Clouds beyond clouds above me,
Wastes beyond wastes below;
But nothing drear can move me;
I will not, cannot go.
Emily Brontë
Ik kleed me toch al heel vrouwelijk, maar die ene stap met echt zichtbare borsten, en dus als vrouw, over straat is een enorme stap. Eigenljk de grootste stap.
Ik moet die stap een dezer dagen zetten. Anders kom ik niet verder.
Afgelopen dagen kwam ineens dat gevoel van wanhoop weer terug wat ik dacht achter gelaten te hebben.
En de daarbij behorende gedachte er een eind aan te maken.
(doe ik niet trouwens, maar het is de gedachte)
Untitled
The night is darkening round me,
The wild winds coldly blow;
But a tyrant spell has bound me
And I cannot, cannot go.
The giant trees are bending
Their bare boughs weighed with snow,
And the storm is fast descending
And yet I cannot go.
Clouds beyond clouds above me,
Wastes beyond wastes below;
But nothing drear can move me;
I will not, cannot go.
Emily Brontë
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Ik sluit me helemaal aan bij Kim, zoek technieken die je psyche beinvloeden, dat is niet bij iedereen hetzelfde, maar iedereen heeft de mogelijkheid haar of zijn psyche te beinvloeden. Vraag je niet af waarom je je down voelt, maar wat het oplevert, als het niks oplevert moet je er mee ophouden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kan jezelf daar in trainen. Vroeger lag ik 's nachts wakker als ik problemen had op de zaak. Tegenwoordig heb ik een veel grotere verantwoording, maar ik slaap prima. Ik heb dat alleen door zelftraining bereikt. Door mezelf steeds weer de vraag stellen, helpt het dat ik me druk maak? Nee? dan kan ik beter gaan slapen als ik het probleem nu toch niet kan oplossen, dan ben ik morgen weer fit om er fris tegenaan te kijken. Ik maak ook altijd lijstjes met voors en tegens. Zelfs als er negen tegens zijn en een voor, is dat nog geen reden om er definietief te stoppen. Denk aan de dingen die echt belangrijk zijn, dan vallen de kleinere problemen waar we dagelijks mee te maken hebben vaak reuze mee.
Sterkte Irene
Sterkte Irene
Kleine stapjes
Oh, ik heb vroeger wat staan twijfelen - zal ik wel of zal ik niet gaan. Je stap met echt zichtbare borsten. Ik sta niet in jouw schoenen, maar ik zou er trots op zijn (ik kijk nu even naar beneden waar mijn 'tweeling' hard aan het groeien isWendy B schreef:Het leek zo simpel:
Ik kleed me toch al heel vrouwelijk, maar die ene stap met echt zichtbare borsten, en dus als vrouw, over straat is een enorme stap. Eigenljk de grootste stap.
Ik moet die stap een dezer dagen zetten. Anders kom ik niet verder.
Afgelopen dagen kwam ineens dat gevoel van wanhoop weer terug wat ik dacht achter gelaten te hebben.
). Ze zijn nu nog klein, maar ik ben er nu al trots op. Ik kan haast niet wachten eer ik die kipfiletjes die ik nu nog toepas eruit kan gooien!Oke, ik leef al een tijdje fulltime, en niet altijd onder de meest gunstigste omstandigheden. Pas de laatste tijd kan ik langzaamaan alle nepdingen eruit knikkeren, en voel ik mij steeds meer mijzelf.
Hoe je het ook wend of keert: voor jou is het een grote stap. Ik kan je niet helpen om je over die drempel heen te gaan, dat moet je zelf doen. En als je er klaar voor bent, ga je. En dan vraag je je af waar je je druk om hebt gemaakt...
Liefs en kusjes, Kitty.
Rationeel weet ik ook wel hoe ik het aan moet pakken, maaja, das de theorie. Zonder die theorie zou ik hier al niet zijn, denk ik.Irene schreef:Ik sluit me helemaal aan bij Kim, zoek technieken die je psyche beinvloeden, dat is niet bij iedereen hetzelfde, maar iedereen heeft de mogelijkheid haar of zijn psyche te beinvloeden. Vraag je niet af waarom je je down voelt, maar wat het oplevert, als het niks oplevert moet je er mee ophouden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kan jezelf daar in trainen. Vroeger lag ik 's nachts wakker als ik problemen had op de zaak. Tegenwoordig heb ik een veel grotere verantwoording, maar ik slaap prima. Ik heb dat alleen door zelftraining bereikt. Door mezelf steeds weer de vraag stellen, helpt het dat ik me druk maak? Nee? dan kan ik beter gaan slapen als ik het probleem nu toch niet kan oplossen, dan ben ik morgen weer fit om er fris tegenaan te kijken. Ik maak ook altijd lijstjes met voors en tegens. Zelfs als er negen tegens zijn en een voor, is dat nog geen reden om er definietief te stoppen. Denk aan de dingen die echt belangrijk zijn, dan vallen de kleinere problemen waar we dagelijks mee te maken hebben vaak reuze mee.
Sterkte Irene
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Het moment komt wel.Kitty Mermaid schreef:Oh, ik heb vroeger wat staan twijfelen - zal ik wel of zal ik niet gaan. Je stap met echt zichtbare borsten. Ik sta niet in jouw schoenen, maar ik zou er trots op zijn (ik kijk nu even naar beneden waar mijn 'tweeling' hard aan het groeien isWendy B schreef:Het leek zo simpel:
Ik kleed me toch al heel vrouwelijk, maar die ene stap met echt zichtbare borsten, en dus als vrouw, over straat is een enorme stap. Eigenljk de grootste stap.
Ik moet die stap een dezer dagen zetten. Anders kom ik niet verder.
Afgelopen dagen kwam ineens dat gevoel van wanhoop weer terug wat ik dacht achter gelaten te hebben.
Oke, ik leef al een tijdje fulltime, en niet altijd onder de meest gunstigste omstandigheden. Pas de laatste tijd kan ik langzaamaan alle nepdingen eruit knikkeren, en voel ik mij steeds meer mijzelf.
Hoe je het ook wend of keert: voor jou is het een grote stap. Ik kan je niet helpen om je over die drempel heen te gaan, dat moet je zelf doen. En als je er klaar voor bent, ga je. En dan vraag je je af waar je je druk om hebt gemaakt...
Liefs en kusjes, Kitty.
Het komt misschien ook omdat ik in de loop van de tijd steeds vrouwelijker ben gaan uiten waardoor ik nu het gevoel heb dat mensen mij kennen als vrouwelijke man ipv. als vrouw/TG. Maar dat is ook alleen maar iets wat ik me zo voorstel.
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Wendy Schreef
Liefs Irene
Precies Wendy, daarom moet je ook blijven rationaliseren, zelfs als dat tegen je gevoel in gaat, je mag het nooit maar dan ook nooit opgeven, daarvoor is het leven veel te mooi. Niet voor ons, maar wel voor jezelf, bedenk al die mooie momenten die je nog moet beleven. Neem daar alsjeblieft de elende bij op de koop toe.Rationeel weet ik ook wel hoe ik het aan moet pakken, maaja, das de theorie. Zonder die theorie zou ik hier al niet zijn, denk ik.
Liefs Irene
Kleine stapjes
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Wendy, gewoon doen.....
.....ik heb ook lang getwijfelt om stappen te doen ondernemen en tegenwoordig lijkt het alsof er geen redenen zijn geweest dit niet te doen.
Een collega van mij was toen ik in het ziektewet zat in gesprek met een leidingsgevende/planner van mij down op de basis van ons bedrijf in oostenrijk en die planner zei over mij, dat het hem helemaal niks uitmaakte wat ik met mijn lichaam doe en dat ik een van de beste medewerkers ben hier in NL en alleen dat telt. Verder zijn er un hoop collegas best te spreken over mij tot op een paar na en wegens die paar hoef ik dus niet bang te zijn mezelf te zijn......
Dat wou ik ff kwijt, want nu moet ik weer naar mijn werk en verder pluspunten verzamelen
Het lukt je wel, hou je vast aan de positieve reakties....trouwens mag je gezien worden.....
groetjes
Mara
.....ik heb ook lang getwijfelt om stappen te doen ondernemen en tegenwoordig lijkt het alsof er geen redenen zijn geweest dit niet te doen.
Een collega van mij was toen ik in het ziektewet zat in gesprek met een leidingsgevende/planner van mij down op de basis van ons bedrijf in oostenrijk en die planner zei over mij, dat het hem helemaal niks uitmaakte wat ik met mijn lichaam doe en dat ik een van de beste medewerkers ben hier in NL en alleen dat telt. Verder zijn er un hoop collegas best te spreken over mij tot op een paar na en wegens die paar hoef ik dus niet bang te zijn mezelf te zijn......
Dat wou ik ff kwijt, want nu moet ik weer naar mijn werk en verder pluspunten verzamelen
Het lukt je wel, hou je vast aan de positieve reakties....trouwens mag je gezien worden.....
groetjes
Mara
-->