Acceptatie door de omgeving

[Monique]

Wie wil mij (en waarschijnlijk ook anderen) helpen?

De laatste tijd ben ik bezig met een vraagstuk, waar ik zelf niet uit kom.
Nu hoop ik dat ik niemand kwets, of bij iemand frustraties oproep, maar ik zou graag toch een open vraag neer willen leggen, in de hoop dat jullie me zouden helpen.

Zoals jullie vast wel gemerkt zullen hebben, en zoals ik ook regelmatig binnen dit forum lees, wordt er door de omgeving nogal verschillend op ons gereageerd, wanneer wij naar buitentreden als het andere geslacht.
De één reageert onverwacht positief, en anderen reageren nogal terughoudend. Doordat er zijn in mijn omgeving iemand is die ook af en toe naar buitentreed als het andere geslacht, ervaar ik nu van dichtbij hoe mensen er mee om gaan. Naar mij toe wordt er vrijuit over gepraat, omdat er eigenlijk nog niemand is die van mijn gender-problematiek af weet. Daardoor ervaar ik dat er ook mensen zijn die het wel accepteren, maar er verder niets mee te maken willen hebben. Kort gezegd: Ze weten het wel, maar willen het nooit zien.
Bij die andere persoon is er nu een conflictsituatie ontstaan, omdat hij, tegen alle gemaakte afspraken in, als vrouw naar een feest is gekomen. Van te voren was hem duidelijk medegedeeld dat hij welkom was, zolang hij niet als vrouw gekleed kwam.

Nu vraag ik me af in welke mate we onszelf kunnen / moeten zijn, en in hoe verre we ons (laten) beperken door onze omgeving.

Op zich wil ik geen aanstoot geven naar mijn omgeving toe, dus vanuit die gedacht zou ik me, vooral op bijzondere gelegenheden, aanpassen. Aan de andere kant mag iedereen komen, gekleed zoals hem / haar goeddunkt. Dus waarom zouden wij dan niet mogen komen zoals we zijn?

Overigens maakt deze situatie de drempel voor mij wel erg hoog om mijn omgeving te vertellen dat ik ook zo ben. Zeker omdat die andere persoon al vaker op provocerende wijze als vrouw naar buiten is getreden en daar absoluut geen "vrienden" mee heeft gemaakt. Nu ben ik bang, dat ik, wanneer ik vertel ook zo te zijn, direct vergeleken wordt met die andere persoon. Kort gezegd: in hetzelfde hokje wordt geplaatst.
Terwijl ik het nog nooit tegen een buitenstaander heb verteld, omdat ik niemand wil kwetsen.

Ik heb inmiddels geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Wie heeft er een goed advies voor me?

Groetjes,
Monique.

[Joyce_]

Zeker omdat die andere persoon al vaker op provocerende wijze als vrouw naar buiten is getreden en daar absoluut geen "vrienden" mee heeft gemaakt.

Monique,

Kan je nog toelichten op welke wijze die andere persoon 'provoceerde'? Was dat vanwege de manier waarop ze gekleed was of meer omdat ze tegen 'de afspraken' in als vrouw op een feest was gekomen?

Groetjes,

Joyce

[Frederique_]

Hoi,

Zo maar een aantal losse gedachtes op basis van jouw bericht.

De kunst is denk ik om het in je "outing" alleen over jezelf en niet over die ander te hebben. Oftewel: door alleen aan te geven hoe jij het ervaart en de manier waarop die ander het doet bij haar te laten (en daar ook geen uitspraken over te willen doen).

Als iemand dus concludeert "dat is hetzelfde als bij ..." dan zou je kunnen benadrukken dat de gevoelens hetzelfde zijn en dat jij nog aan het uitzoeken bent hoe jij daar dan mee om wilt gaan. Probeer je daarbij niet af te zetten tegen die ander - mensen hebben het recht om in gelijke omstandigheden andere keuzes te maken.

In hoeverre we onszelf kunnen zijn? Veel beter dan in het algemeen gedacht wordt. Jezelf zijn betekent daarbij niet per definitie "ik doe wat ik wil en een ander heeft zich daarbij maar aan te passen", het betekent wel "ik doe wat mijn gevoel zegt dat goed voor mij is". Dat laatste kan soms betekenen dat je je (nog?) aanpast aan wat de omgeving van je vraagt, soms om dat niet te doen - en heel vaak te proberen om daar een compromis tussen te vinden. In alle gevallen zul jij ten opzichte van jezelf bereid moeten zijn om alle verantwoordelijkheid te nemen voor wat je doet.

Ik heb zelf gekozen voor een heel geleidelijke overgang voor mijn omgeving en ik voel me daar prima bij. Zowel ikzelf als mijn omgeving hebben de tijd (gehad) om te wennen aan het idee. Bij mijn woonomgeving heb ik dat gedaan door eerst alleen met borsten rond te lopen, pas daarna in een (lange) rok en pas daarna in kortere rokjes en nu dus met make-up (ofschoon die laatste stap meer met mijn eigen transitie dan met mijn omgeving te maken heeft). Bij mijn familie heb ik dat gedaan door ze eerst als man te vertellen wat er met mij aan de hand is, daarna als man-met-borsten-en-ruime-trui naar ze toe te gaan, daarna de kleding langzaamaan te veranderen naar ook iets strakkere truien en (eerst lange, dan kortere) rokken. Bij mijn werk heb ik het eind vorig jaar een tamelijk grote groep eerst verteld, over niet al te lange tijd zal ik (na een aankondiging per e-mail) in 1 stap van man naar vrouw naar het werk gaan.

Bij iedere stap die ik zet merk ik dat mensen soms even schrikken en zich daarna herpakken en verder normaal reageren. Zo bezien kun je nooit voorkomen dat je omgeving "geraakt" wordt door hoe jij je uit.

Het is net de situatie waarin iets wel-of-niet handig is - en alleen door dicht bij jezelf te blijven (alleen stappen te zetten waar je niet alleen voor je verstand, maar ook voor je gevoel aan toe bent - en dus een aanpak te kiezen waar je een goed gevoel over hebt) kun je hier goed uitkomen, omdat je dan ook vanuit je gevoel kunt reageren op hoe jouw omgeving op jouw reageert.

Waarbij er een groot verschil tussen gevoel en emotie zit: emotie is geladen met kracht, zoals bijvoorbeeld in gedachtes als "ik heb ook het recht om me te kleden zoals ik wil!!!!". Gevoelens leiden eerder tot zachte, vriendelijke gedachtes zoals "ik heb het gevoel dat ik nu toe ben aan deze stap", of "ik ben nu nog te bang om die stap te zetten" - om vervolgens te onderzoeken waar die angst dan vandaan komt. Zodra er kracht in je gedachtes zit moet je mijns inziens uitkijken voor overhaaste stappen.

Succes gewenst en groetjes,

Frederique

[gast]

Nu vraag ik me af in welke mate we onszelf kunnen / moeten zijn, en in hoe verre we ons (laten) beperken door onze omgeving.

Groetjes,
Monique.

Heyy, Monique,

Mijn mening dat je altijd jezelf moet kunnen zijn, en je niet te laten beperken door je omgeving. Zij bepalen niet hoe jij erbij wilt lopen, dat doe alleen jij. Ik weet dat dat leiden tot conflicten - het zij zo.

Hoe zou ik dat dan moeten doen, immers, ik leef gewoon altijd als vrouw. Ik kan niet kiezen om ergens nog in m'n oude gedaante te komen omdat men dat niet accepteert. Mijn omgeving zal er - goedschiks of kwaadschiks - maar aan moeten wennen. Ik ben ik en daar zullen ze het mee moeten doen.

Kit.

[Monique]

Alvast bedankt voor jullie antwoorden.
Tot nu toe heb ik altijd dat gedaan, waar mijn verstand en gevoel samen overeen kwamen. Als eerste heb ik het jaren geleden tegen mijn vrouw verteld. En nu pas langzaam naar mijn omgeving toe. Want waarom zou ik van mijn omgeving verwachten dat ze mij gelijk volledig accepteren, terwijl ik zelf vanaf mijn vroege jeugd nodig heb gehad om te komen waar ik nu ben?

Daarom vindt ik het opzich begrijpelijk dat er bij bijzondere (familie) gelegenheden gevraagd wordt om je aan te passen. Alleen, hoe kom je tot een goede balans? Nu ik van dichtbij zie wat voor gevolgen het kan hebben, als je provoceert door gemaakte afspraken niet na te komen, vraag ik me af of dit wel het juiste moment is voor mijn coming-out. Het onderwerp ligt inmiddels bij iedereen erg gevoelig.
Aan de ene kant zou het een goede timing kunnen zijn, want ik hoef zelf niet over het onderwerp te beginnen.
Aan de andere kant spelen nu bij iedereen, door verschillende omstandigheden, erg veel emoties mee, waardoor er makkelijk verkeerd gereageerd kan worden als ik "mijn geheimpje" naar buiten breng.
Temeer, omdat mijn eigen kinderen nergens van weten. Persoonlijk vindt ik ze nog te jong om uit te leggen dat papa niet helemaal papa is...

Groetjes,
Monique.

[gast]

Temeer, omdat mijn eigen kinderen nergens van weten. Persoonlijk vindt ik ze nog te jong om uit te leggen dat papa niet helemaal papa is...

Groetjes,
Monique.

Ik heb mij onlangs zeer verbaasd over de flexibileit van jonge kinderen. Een kennis van me heeft een dochtertje van 4, 5 jaar, die mij altijd nog als man heeft gezien. Toen ik daar in oktober vorig jaar voor het eerst als vrouw kwam, was mijn verandering voor haar niets meer als iets normaals. Oke, je was een jongetje en nu een meisje. Ze denkt er niet verder over na, gaat ervan uit dat het volstrekt normaal is, en noemt me zonder aarzeling bij m'n nieuwe naam. Ik was met stomheid geslagen, want ik had met haar ouders tvoren overlegd hoe we mijn verandering nu moesten aanpakken. We kwamen er niet uit, en hebben maar gewoon gekeken hoe het liep. We hebben zorgen gemaakt om niets, dus.

Kit.

[Cynthia]

Temeer, omdat mijn eigen kinderen nergens van weten. Persoonlijk vindt ik ze nog te jong om uit te leggen dat papa niet helemaal papa is...

Ik heb mij onlangs zeer verbaasd over de flexibileit van jonge kinderen. Een kennis van me heeft een dochtertje van 4, 5 jaar, die mij altijd nog als man heeft gezien. Toen ik daar in oktober vorig jaar voor het eerst als vrouw kwam, was mijn verandering voor haar niets meer als iets normaals. Oke, je was een jongetje en nu een meisje.

Ik denk niet dat je deze twee situaties mag vergelijken.
Kleien kinderen zijn inderdaad heel flexibel en accepteren veelmeer dan je denkt. Maar dankomt de buitenwereld om de hoek kijken.
TOen mijn dochter doorhad dat ikpermanent als vrouw zou gaan leven heeft zij zich heel erg druk gemaakt om hoe haar vriendinnetjes en klasgenootjes zouden reageren. Bang dat ze ermee zou worden gepest.
Achteraf heeft ze zich druk gemaakt om niks, maar wanneer het opeens je eigen kringetje raakt ligt het toch anders.
Ik kan me de reserves vanMonique goed voorstellen.

En wat moet je doen als je het vertelt? De kinderen opzadelen met een geheim, of je kinderen in een uitzonderingspositie plaatsen? Het blijft heel moeilijk.

[Monique]

Zo blijf je je verbazen over kinderen. Fijn dat het zo goed opgepakt werd. Als iedereen er nu eens zo makkelijk mee omgaat...

[gast]

Monique,

Ik blijf erbij dat dat voor een heel groot gedeelte aan jezelf ligt. Hoe breng je het? Zie je er passabel uit? Ben je erg open in wat je bent?

Toegegeven, ik heb makkelijk praten. Ik ben bereid om anderen te laten vallen als zij mijn verhaal niet accepteren. Dan maar niet - het zij zo. Mijn transitie in de weg staan is not done. Maar ja, ik heb gewoon geen keuze: ik leef fulltime en wat ik al eerder schreef: anderen zullen daar maar aan moeten wennen.

Misschien ligt daar ook wel het probleem: ik leef fulltime, en men ziet mij gewoon als vrouw, als Kitty. Na een periode van wennen is iedereen in m'n omgeving mijn oude ik wel vergeten. Bij een travestiet ligt dat anders. Je hebt tenslotte twee "uitvoeringen" van jezelf. Je maakt het je omgeving er niet makkelijker mee. Op het ene moment ben je man, op het andere vrouw. Verder heeft, wat elders op deze site ook al staat, de term "travestiet" een enorm negnatieve bijsmaak, en je omgeving heeft onmiddelijk vooroordelen. Dat helpt je niet zomaar de wereld uit. Mijd die term zou ik zeggen.
Wanneer je aangeeft dat je als vrouw kleed voor bijvoorbeeld een show, dan ziet alles er opeens heel anders uit. Dan kan het allemaal wel (heb ik in het begin toegepast, toen ik nog illusie-acts deed) Voor show en theater kan en mag alles...

Liefs, Kitty.

[Monique]

Hoi Kitty,

Wat je schrijft is gewoon waar. Ik heb er vandaag nog eens over na gedacht en ik denk dat het gewoon zo zit.
De acceptatie door de omgeving van mij als vrouw is inderdaad voor een groot deel afhankelijk van de manier waarop je het brengt en hoe je je als vrouw gedraagt.

Zoals de anderen hier ook al schreven zal ik daarom, denk ik, gewoon mijn eigen weg moet blijven volgen en me niet moet laten beïnvloeden door wat er op dit ogenblik allemaal om me heen gebeurd.

Groetjes,
Monique.