fMRT-scan ter diagnosestelling bij transsekualiteit

[Wendy B]

ik vraag een hulpverlener ook niet om een diagnose, ik vraag om hormonen (en later mogelijk om een SRS). Dat zo'n medicus dan alsnog een diagnose wil stellen vind ik leuk voor hem, maar hoeft voor mij niet zo nodig. Ik weet ook zonder medicus (en dus ook zonder apparaat) wel wat ik voel en wat ik (niet) wil.

Groetjes,

Frederique

Jij vraagt om hormonen, maar zonder diagnose krijg je geen hormonen en zeker geen SRS.

Kit.

Dat is denk ik een beetje een praktiscvh probleem bij een SRS;

In principe kan geen enkele deskundige een diagnose stellen van homo, TG, TS of wat dan ook.
Dat kan alleen als de cliënt zelf die conclusie stelt.
Geen enkele arts kan je gaan aanpraten dat je homo, etc bent.
Bovendien een diagnose kan alleen gesteld worden als er sprake is van een ziekte.
Maar in het geval van TS kost zo'n operatie geld, en dan moet er dus toch een soort preudo-diagnose gesteld worden om dat te onderbouwen.

Als je zelf betaald, kun je in principe alles krijgen, met of zonder diagnose.

Deze test lijkt me dus alleen nuttig voor een TS, die evt. daarmee een argument heeft voor vergoeding van medische behandeling.
Voor mij als TG betekent het weinig:
TG zijn is voor 80% een maatschappelijk probleem, niet psychisch/medisch.
Wetenschappelijk gezien is het wel interessant, natuurlijk. En misschien nog leuk om conservatieve tegenstanders mee om de oren te slaan, maar ik vrees dat dat laatste weinig zal helpen aangezien conservatieven zich maar zelden laten overtuigen door wetenschap.

[Silvia_]

Zelf denk ik dat een psychologisch onderzoek wel degelijk noodzakelijk is. Als mijn kijkt naar het verschil tussen het aantal patiënten die zich aanmelden bij een genderteam en het aantal patiënten die uiteindelijk het groene licht krijgen, dan heeft de psychologische onderzoeken zeker hun nut bewezen. Een aantal jaren geleden leerde ik hier iemand kennen die er van overtuigd was dat hij transseksueel was. Hij leefde fulltime als vrouw. De uiteindelijke diagnose was een obsessief/compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Een paar maanden geleden was ik bij Virgin. Als ik kijk hoeveel bezoekers die daar komen naast hun transseksualiteit ook andere psychische problemen hebben of misschien niet eens transseksueel zijn, dan ben ik toch blij dat er een psychologisch vooronderzoek bestaat. Transseksualiteit is niet te bepalen. Maar het is wel mogelijk om andere psychische stoornissen als Schitzofrenie of Obsessief/Compulsieve persoonlijkheidsstoornissen uit te sluiten. Daarnaast is het van groot belang om te weten of men geboren is als meisje maar het lichaam heeft van een jongetje en hierdoor jarenlang ernstige psychische problemen heeft gehad en dus een geslachtsverandering absoluut noodzakelijk is of dat men graag in vrouwenkleding loopt en de wens heeft om "vrouw te worden". Volgens de documenten die onder andere door Professor Louis Gooren zijn geschreven is een transseksueel iemand die jarenlang heeft geleden omdat zij in het verkeerde lichaam is geboren. Dit zijn naar mijn mening de transseksuelen die in aanmerking moeten komen voor een geslachtsverandering. Een arts haalt immers ook alleen die moedervlekken weg die aanleiding kunnen zijn tot huidkanker en niet de moedervlekken die uit oogpunt niet mooi zijn.

Groetjes,
Edith

[Chantal C.]

Zelf denk ik dat een psychologisch onderzoek wel degelijk noodzakelijk is. Als mijn kijkt naar het verschil tussen het aantal patiënten die zich aanmelden bij een genderteam en het aantal patiënten die uiteindelijk het groene licht krijgen, dan heeft de psychologische onderzoeken zeker hun nut bewezen. Een aantal jaren geleden leerde ik hier iemand kennen die er van overtuigd was dat hij transseksueel was. Hij leefde fulltime als vrouw. De uiteindelijke diagnose was een obsessief/compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Een paar maanden geleden was ik bij Virgin. Als ik kijk hoeveel bezoekers die daar komen naast hun transseksualiteit ook andere psychische problemen hebben of misschien niet eens transseksueel zijn, dan ben ik toch blij dat er een psychologisch vooronderzoek bestaat.

Helemaal mee eens... Er zijn genoeg mensen die in een fantasiewereld leven en daar heilig in geloven. Door gesprekken en confrontaties kunnen dat soort mensen weer met beide benen op de grond komen te staan.

[Mara]

Het leuke is, dat deze(*dat soort* vind ik misplaatst) mensen zelf aan hun postings op internetforen iets prijsgeven over zichzelf en de problemen die ze hebben.....je leest het zo tussen de regels.....

groetjes, Mara

[Frederique_]

Zelf denk ik dat een psychologisch onderzoek wel degelijk noodzakelijk is. Als mijn kijkt naar het verschil tussen het aantal patiënten die zich aanmelden bij een genderteam en het aantal patiënten die uiteindelijk het groene licht krijgen, dan heeft de psychologische onderzoeken zeker hun nut bewezen.

Om hoeveel gaat het hier?

In hoeveel gevallen daarvan waren de VU en de patient het eens dat niet behandelen beter was dan wel behandelen?

In hoeveel gevallen daarvan waren de VU en de patient het niet eens en is de patient in de kou gezet, waarbij de patient geen kans gegeven is om de eigen levenskwaliteit te verbeteren?

Groetjes,

Frederique

[Cynthia]

ik weet dat een aantal mensen gewoon niet op komt dagen na de intake.
Die zullen om wat voor reden dan ook niet (meer) het traject in willen.
Mij is en aantal jaar geleden hetzelfde overkomen. Had een intake gehad, en zou daarna contact opnemen met ze. En toen was opeens mijn dochter op komst, en wilde ik proberen een gezinnetje te vormen. Achteraf zinloos, maar goed.

Wat ik alleen maar wil de aangeven is dat niet iedereen verder gaat.

[Frederique_]

Hoi Cynthia,

Oke, dat kan ik me voorstellen. Maar dit is niet (zoals Edith suggereerde) het gevolg van de psychologische sessies.

Waar het mij om ging was om de denkfout aan te tonen dat iedereen die geen groen licht door de VU krijgt terecht geen groen licht krijgt en de VU daar achteraf dankbaar voor is omdat "erger is voorkomen". Ik denk namelijk dat dat tegen valt.

Ik heb ooit een artikel gelezen over mensen die bewust hun arm of been willen laten amputeren omdat ze daar gelukkiger van denken te worden. De persoon die dat schreef is naar de VU gegaan, heeft hulp gevraagd, is afgewezen door de psychologen van de VU en deze mens was de VU bepaald niet dankbaar voor het niet krijgen van een kans om op een normale, relatief pijnloze manier van z'n been af te komen. En de arts concludeerde in een kadertje dat het "ethisch niet verantwoord was om die persoon te helpen omdat een ziekenhuis mensen beter maakt en er medisch gezien niets aan de hand was". Ik was toen ik dat las behoorlijk pissed off en vond dat die persoon ook terecht de link maakte met transseksuelen die ook in een gezond lichaam leven maar toch dat lichaam aangepast willen hebben aan hun psyche.

Ik denk dat de psychische kant van mensen die afgewezen worden omdat artsen om wat voor reden dan ook besluiten om iemand niet te helpen onderbelicht wordt door mensen die, terwijl ze vaak zelf al door de psychologische screening heen zijn, die screening aanprijzen als "noodzakelijk".

Groetjes,

Frederique

[Mara]

terwijl ze vaak zelf al door de psychologische screening heen zijn, die screening aanprijzen als "noodzakelijk".

Ze zullen weten waarom.....k vind, dat je dat ook maar gaat uitzoeken, je weet waar het VU is en met wie je daar moet praten.....

groetjes

[Frederique_]

[Ze zullen weten waarom.....

Dat betwijfel ik. Ik denk eerder dat die mensen, juist omdat ze groen licht kregen, gemakkelijk praten hebben omdat ze zelf geen risico meer lopen om afgewezen te worden. En dat ze het daarom wel goed vinden dat zij niet de enigen zijn die die ellende meegemaakt hebben en dat een ander "ook maar die moeilijke weg moeten lopen". Dat die mensen daarom dus niet meer de fundamentele vraag willen stellen waarom het nodig is dat die procedure zo lang, bureaucratisch, stroperig en betuttelend is.

Groetjes,

Frederique

[Mara]

bah-bah....je wordt niet afgewezen als je weet wat je wil! Voor alle anderen is het VU niet, zeggen ze zelf......ik geef het op, zei ik elders al.....je zult uiteindelijk je weg gaan, niemand die je tegenhoudt.....je bent uiteindelijk een volwassen mens en zelf zeg je ook, aan geen psychisch stoornis te lijden, vooruit dan maar......leven is niet zo moeilijk......

groetjes en succes met je pad

[Frederique_]

je wordt niet afgewezen als je weet wat je wil!

Dat is jouw aanname, ik heb net een voorbeeld genoemd (weliswaar buiten het genderteam, maar toch) waarbij iemand die heel goed wist wat'ie wou tegen de grenzen van de ethiek van de VU aanliep...

Groetjes,

Frederique

[Mara]

Zech.....je gaat zich toch niet vergelijken met iemand, die zijn been kwijt wil.....zeker kun je de verhalen en het leed vergelijken, om uiteindelijk wat te doen, maar toch moet je ermee rekening houden, afgewezen te worden, als je met een wat aparte wens komt aandraven bij een hulpverlener, die al vantevoren zegt, wat die alleen maar behandelt.....als je weet dat je een geslachtsaanpassing wil, wijst je niemand af daar bij het VU, tenzij je elders aan wat psychische aandoeningen lijd......maar dat doe je niet......je wilt geen srs, dus is het VU niet jou optie, lijkt me.....

.....maar Frederique, we draaien hier in cirkels.....dat hebben we toch lang en breed al voor un jaar of nog langer geleden doorgekauwt en je bent er nog steeds niet bij Jos&Co geweest om het met hun over te hebben......ga daar eerst us naartoe of laat het en zoek alternatieve wegen, anders kom je nooit *dicht bij jezelf*.......

goeie nacht, welte rusten......vanaf morgen ben ik pleite.....auf Heimaturlaub, jawoll

[Mara]

Ter aanvulling deze e-mail-verkeer van de mods van transident.ch:

Unser Email

Von: transident.ch
An: Dr. E. Gizewski - Universität Essen
Betreff: fMRT und Transsexualität

Sehr geehrte Frau Dr. Gizewski

Mit Interesse haben wir den Artikel
"fMRT zur Diagnose bei Transsexualität geprüft"
in der Aerzte Zeitschrift gelesen.

Bei uns tauchten folgende Fragen auf:

• Stehen diese Untersuchungen in irgendeinem Zusammenhang mit der sexuellen Orlentierung

• Wurden die Betroffenen MzF-TS vor Beginn der hormonellen Therapie untersucht?

• Wurde bewusst auf eine Untersuchung von FzM-TS verzichtet und weshalb?

• Wie hoch wären die Kosten einer Untersuchung mit fMRT im Einzelfall?

Fuer Ihre Bemühungen bedanken wir uns im Voraus und verbleiben
mit freundlichen Grüssen
Das transident.ch Team


Antwort-Email

Von: Dr. E. Gizewski - Universität Essen
An: transident.ch
Betreff: AW: fMRT und Transsexualität

Sehr geehrte Damen und Herren, besten Dank für Ihr Interesse an dieser Arbeit.

Dies war eine erste Pilotstudie und da die Gruppe der MzF-TS am schnellsten zu füllen war haben wir diese nun veröff entlicht. Die Gruppe der FzM-TS ist leider noch nicht für eine valide Statistik vollständig.

Alle TS wurden vor hormoneller Therapie untersucht.

Die sexuelle Orientierung wurde erfasst, danach konnte aber aufgrund der Gruppengröße noch nicht wirklich selektiert werden. Auf den ersten Blick scheint der Einfluß nicht so sehr groß. Das ist aber noch keine valide Aussage.

Auch können bislang nur Gruppenergebnisse betrachtet werden, Aussagen im Einzelfall sind noch schwierig, auch daran muß noch gearbeitet werden.

Die Kosten sind nicht einheitlich, normalerweise um die 500 Euro.

Ich hoffe, dass dies Ihre Fragen in etwa klärt. Für Rückfragen können Sie Sich gern an mich wenden.
Mit freundlichen Grüßen
Elke Gizewski

[Silvia_]

Per jaar melden zich zo'n 200 mensen aan bij de gender-polikliniek van het VU-ziekenhuis in Amsterdam.
Hiervan hebben 80 mensen wel een genderidentiteitsprobleem, doch dat probleem is niet zo ernstig dat het een geslachtsaanpassende behandeling nodig heeft. Van de 120 mensen die wel met hormonen beginnen vallen er nog eens 20 af. Omdat de behandeling toch te grote consequenties heeft op persoonlijk gebied of op sociaal gebied. De reactie van de omgeving waarin zo iemand leeft speelt hierbij een grote rol.

Als ik deze cijfers zo bekijk, dan vind ik een psychologisch onderzoek wel degelijk zinvol. Maar wat wil je dan? Dat de Androcur en de Estradiol gewoon naast de Paracetamol in de schappen van de Etos staan?

Maar Frederique. Waarom ben je zo tegen een psychologisch onderzoek? Bang om afgewezen te worden? Zelf heb ik nooit echt problemen gehad met de psychologische onderzoeken. Ze waren niet altijd even leuk maar toch. En ik was ontzettend blij toen de diagnose "Extreme Genderidentiteitsstoornis" werd gesteld. Het was toen van: "Yes. Ik ben niet gek!" Maar de procedure in het UMCG is ook heel anders dan in de VU. Tussen de intake en de diagnose zaten nog geen twee maanden terwijl het ook nog vakantietijd was. Drie gesprekjes heb ik gehad en toen werd de diagnose al gesteld.

Wat mij overigens opvalt dat transseksuelen die vanaf hebt begin weten dat ze in het verkeerde lichaam zijn geboren en tijdens hun leven ontzettend veel leed en pijn hebben ondervonden omdat ze in het verkeerde lichaam moeten leven veel minder problemen met de psychologische onderzoeken hebben dan transseksuelen die pas op latere leeftijd beseffen dat ze transseksueel zijn. Het is mij al bij meerdere secundaire transseksuelen opgevallen.

Groetjes,
Edith

[Frederique_]

Hoi Edith,

Dat laatste is logisch: primaire transseksuelen passen veel beter in het "standaard plaatje" en lopen dus minder kans om afgewezen te worden dan secundaire transseksuelen. Bovendien richten primaire transseksuelen zich op het "vrouw worden", terwijl secundaire transseksuelen zich vaker op het "zichzelf worden". En het "zichzelf worden" betekent heel vaak: zich onttrekken aan gedrag dat je wordt opgelegd vanuit je omgeving omdat je man/vrouw bent. Zelf de keuze maken welke delen je uit je mannelijke leven meeneemt naar je vrouwelijke leven, zonder daarover onder druk gezet te willen worden door je omgeving. En juist daar ligt de angst voor bij een psychologisch traject: dat er toch vergeleken wordt in hoeverre je toekomstbeeld overeenkomt met een standaard man/vrouw-plaatje, in plaats dat je gevoel centraal staat. De angst ook om de regie van je leven, dat altijd bij "de maatschappij lag" en je net zelf op begon te pakken, weer uit handen te moeten geven aan in dit geval een genderteam.

De starheid en de betutteling blijkt trouwens ook weer uit jouw quote. Wie bepaalt dat "dat probleem niet zo ernstig is dat iemand een geslachtsaanpassende behandeling nodig heeft"? De artsen? De patienten? Samen? In hoeverre zijn die 80 mensen blij dat de VU geen groen licht gegeven heeft?

Van de mensen die wel met hormonen beginnen vallen er nog eens 20 af. Zijn dit mensen die bewust gelogen hebben in de psychologische fase om op die manier op een medisch verantwoorde manier hormonen te kunnen slikken? Of zijn het mensen die afvallen omdat ze toch "tot inkeer gekomen zijn" en zijn ze helemaal met hormonen gestopt? Wie nam hier het initiatief, het genderteam of de patient?

Je kunt je daarnaast ook afvragen hoeveel afvallers er zijn bij een laserbehandeling: hoeveel mensen maken die af? Hoeveel mensen maken een logopedie-behandeling af? Is dit procentueel meer/minder dan bij een genderbehandeling? Oftewel: die cijfers zeggen nog niet zo veel en zeggen zeker niets over het wel-of-niet zinvol zijn van de psychologische fase van dat onderzoek.

Groetjes,

Frederique