Hallo, Frederique,
Ook zijn laserontharing en logopodie, qua zwaarte, niet te vergelijken met een SRS of zelfs met hormonenbehandeling. Als medische ingrepen beschouwd, zijn ze a) niet onomkeerbaar, b) dragen met zich minder risico's voor de gezondheid en c) niet zo ingrijpend van invloed op je genderrol/identiteit (mits je de logopodie niet altijd toepast). Maar bovendien vraag ik mij af of een verzekeraar bereid zou zijn om laserontharing of logopodie te vergoeden zonder medische indicatie. En nogmaals, heb ik hierboven geschreven, m.i., mits je bereid bent om alles zelf te betalen, is alles mogelijk.
Je opmerkingen over de bedenktijd voor een abortus of euthanisie kan ik gedeeltelijk met je meegaan. De bedenktijd voor zulke ingrepen is noodgedwongen kort want langer wachten zou te verstrekkende gevolgen hebben. En ja, wellicht is de wachttijd bij het VU voordat je groenlicht krijgt te lang. Dit heeft echter gedeeltelijk te maken met de drukte daar. Er zijn manieren om dat in te korten, en dat is alles zelf regelen, zoals Kitty dat heeft gedaan. Of alles zelf betalen. Ik denk ook niet dat er hier iemand is die dat bestrijdt.
Dus daar zijn wij -- en waarschijnlijk een hoop andere mensen hier -- mee eens. Ja, de diagnosefase is onevenredig lang. Maar dat is wat anders dan stellen dat een diagnosefase overbodig is.
Maar bedenk ook al, dat ondanks de lange bedenktijd, er toch spijtoptantes overblijven. Lezend uit hetzelfde artikel waaruit Edith eerder citeerde, van de aanmeldingen bij de VU zijn er 40% die afhaken voordat ze met hormonen beginnen (wel of niet uit eigen wil), en 10% stoppen voor de SRS. Van de 50% van de aanmeldingen die wel een SRS ondergaan, plegen 35%, oftewel 17,5% van de oorspronkelijke aanmeldingen, zelfmoord. Het zou interessant zijn om te vergelijken wat de zelfmoordcijfer is bij de 50% die niet zijn doorgegaan, maar je kunt in ieder geval concluderen, dat voor bijna een vijfde van alle mensen die zich oorsponkelijk hebben aangemeld bij de VU, en voor meer dan een derde van alle mensen die een volledige GAB hebben ondergaan, het niet genoeg oplossing bood om hun een gelukkiger leven te geven.
En misschien is de lange wachttijd tussen gesprekken eerder debet hieraan. Misschien zou de psychologische gesprekken met kortere tussenpozen een betere resultaat opleveren. En misschien heeft de diagnostische fase eigenlijk geen nut, en zou de zelfmoordcijfer gelijk blijven als het zou worden afgeschaft.
Maar goed, laat ons aannemen, dat de SoC van de ICTLEP worden overgenomen: mits een patient bereid is om een
waiver te tekenen om alle aansprakelijkheid op zich te nemen voor de beslissing voor een geheel of gedeeltelijk GAB, heeft hij of zij er recht op een behandeling tegen een redelijke prijs. Maar een redelijke prijs betekent niet een prijs dat door de ziektekostenverzekering moet worden betaald. Een redelijke prijs is een marktconforme prijs voor de behandeling, niet een dat met woekerwinsten wordt aangeboden. De ICTLEP schrijft duidelijk vanuit een anglo-saksische, grotendeels op amerikaanse leest geschoiede model. Want heb je er zelf voor gekozen, dan mag je de dokter niet meer verwijten dat hij je wens heeft uitgevoerd, zoals
Alan Finch heeft gedaan. En je zou echt een medische indicatie moeten hebben voor genderdysforie, voordat de verzekering dat wil dekken (en je zou een verzekering moeten hebben afgesloten, die dat wel dekt). En waarom ook niet? Vrouwen moeten een medische verklaring hebben dat er een noodzaak is voor een borstreductie of borstvergroting (rugpijn, of psychologische problemen), willen ze zelf niet moeten betalen hiervoor. Ik vindt het alleen maar redelijk dat moet worden aangetoond, dat er gegronde redenen zijn om de verzekeringsmaatschappij te laten betalen voor een behandeling. Bedenk nou dat het niet alleen gaat om de pakweg 20.000 Euro voor de operatie, maar al de behandelingen en controle afspraken vooraf, de nabehandelingen, het levenslang hormonen en controle. En laat ons niet vergeten, de ontharing, de logopodie, stembandoperaties, FFS, adamsappel reductie. Lijkt mij alleen maar redelijk dat je moet aantonen, dat het allemaal nodig is.
Waar je wel een vraagteken erbij kan zetten, is of de beslissing van een verzekeringsmaatschappij (of de wetgever) om zulke behandelingen geheel of gedeeltelijk te vergoeden wanneer er een diagnose van
genderdysforie is, waarvoor een indicatie van een
volledige GAB de enige toegestane behandeling is. Het probleem zit, m.i., niet in het wel of niet mogen stellen van een diagnose, maar in de toegestane behandelingen. Maar dat is een probleem dat niet alleen bij ons speelt, maar ook in alle gelederen in de maatschappij: de ministers bepalen welke medicijnen worden vergoed, welke behandelingen verplicht moeten worden opgenomen in een basispakket, en de rest is voor de verzekeraar om zelf te bepalen hoe hij dat evt. wil dekken, tegen welke meerprijs, en aan de verzekerde om de keus te maken voor het juiste pakket.
@Mara: wanneer een scan zou onomstotelijk bewijzen, dat ondanks dat ik travestiet ben, ik mannelijke hersenen heb, zou dat voor mij een grote geruststelling zijn. Maar wanneer zou blijken dat ik vrouwelijke hersenen heb, zou ik echt niet weten wat ik ermee aanmoet.
Lisa
--> 
