Behoorlijk filosofisch Carla,
Ik ga nu nog niet zeggen of het klopt, daar moet ik eerst eens goed de hersenen voor aan het werk zetten.
Zonder je te vragen die metafoor uit te leggen, zou ik het (niet) ophouden van de plas toch een hogere urgentie willen geven dan wat dan ook. Als ik honger heb hou ik het nog wel een tijdje uit en ook tegen slaap kan ik nog wel even vechten, maar als ik nodig moet plassen wordt het toch hoog tijd om een toilet te gaan zoeken (Ik noem het weleens de meest urgente eerste levensbehoefte)
Op de diepgang kom zeker nog een keer terug
Irene
transgenderisme outen?
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik ben het er 100% mee eens.Cala 2tone schreef:Al redenerend ben ik tot de stelling gekomen:
De mate waarin je vrede hebt met jezelf bepaalt de hoogte van de drempel tussen de ander en jou
Klopt dat?
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Ik heb er eens goed over nagedacht Carla en ik kan je redenering wel volgen, maar ik heb toch mijn twijfels. In mijn gedachtengang bestaat er namelijk helemaal geen ander. Ik ben ik, of ik me nu vrouwelijk of mannelijk profileer ik ben gewoon mezelf.
Gezien in het licht van mijn onderschrift kan ik het ook weer wel mis hebben hoor, maar misschien heb ik mezelf al wel zover geaccepteerd, dat ik het verschil niet meer zie. In dat geval klopt het.
Irene
Gezien in het licht van mijn onderschrift kan ik het ook weer wel mis hebben hoor, maar misschien heb ik mezelf al wel zover geaccepteerd, dat ik het verschil niet meer zie. In dat geval klopt het.
Irene
Kleine stapjes
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Hoi Irene,
Misschien heeft het te maken met de cultuur. Mijn Travestie gevoelens stammen al uit mijn prilste jeugd, letterlijk zolang ik me kan herinneren. Het is je omgeving die je laat voelen 'dat het niet hoort'. Misschien ga je daardoor een grens trekken tussen de kant die men accepteert en de kant waar men moeilijk over doet. Of beter: gewenst en ongewenst gedrag. Het schijnt dat de mens als 'sociaal dier' zich graag gewenst voelt, dus het ongewenste ga je verbergen en/of onderdrukken. Kijk maar naar mezelf: Hier, op deze site, heb ik een vrouwennaam aangenomen, gewoon uit zelfbescheming. (Je weet maar nooit wie er inlogt....)
De reden dat ik het vrouwelijke (zoals ik het beleef) nog niet aan mijn kinderen heb geopenbaard is ook niet: "Wat zullen m'n kindjes ervan vinden", maar "Hoe zullen hun vriendjes reageren...."
Natuurlijk heb ik in de loop der jaren alle 'stempeltjes' uitgetest (ik ben gek, ik ben homo, etc, etc.) Je hebt er werkelijk geen idee van hoe opgelucht ik was toen ik op m'n 8ste leerde dat Travestie (anders dan Piet Bambergen on stage) en Transsexualiteit medisch erkende fenomenen zijn (Hoera! Ik Besta!).
Wat betreft 'de plas ophouden'. Als ik ergens ben waar het koninklijk huis zijn/haar opwachting maakt, laat ik het echt wel uit mijn hoofd om tegen de boom te gaan pissen waar de hofauto net naast stopt. Even zo zeer zal Maarten 't Hart niet in zijn mooiste jurk naar......
Ik zal vriendelijk glimlachend wachten tot H.M. uit zicht is en dan nog op zoek gaan naar 'een geschikte sanitaire inrichting teneinde de blaas te verlichten'. Dus nog steeds niet tegen de boom, want met de koningin in de buurt hóórt dat gewoon niet.
Je kunt je als psycholoog ook afvragen waarom Nelson Mandela, die een Zulu-Stamhoofd is, voor de vergadering van de verenigde Naties verschijnt 'Vermomd als Westerse Zakenman'.
Anderzijds, wat betreft T*, probeer je toch ook aan een 'gangbaar' beeld te voldoen. De meeste vrouwen die ik ken vinden pumps een ramp om op te lopen, waarom zou ik dan doen of ik ervan geniet? Make-up? af en toe best leuk, maar wat een hoop geklieder en gepoets om het er weer af te krijgen.
Maar als ik uitga in een rok wil ik er wel 'passable' uitzien.
Het heeft alles te maken met sociale druk versus je eigen (kan ik zeggen:) behoefte.
Zelfs de kerel die elke avond op internet naar van die sites met 'shemales' browst en elke nacht droomt dat hij de liefde bedrijft met een vrouw 'met iets extra's' zal me honend nawijzen als ik op zondagmiddag langsparadeer in m'n beste jurk. Waarom? Hij wil (ook) niet 'ontdekt' worden.
Daarom: Dat je (al dan niet letterlijk) klappen krijgt zodra je 'naar buiten komt' lijdt jammer genoeg geen twijfel. Je wil in de eerste plaats zorgen dat je stevig genoeg in je muiltjes staat om niet onderuit te gaan.
(........lees,lees,lees......teruggelezen)
Misschien niet overal even samenhangend, maar ik had het zelf gezegd kunnen hebben.
Liefs, Carla
Misschien heeft het te maken met de cultuur. Mijn Travestie gevoelens stammen al uit mijn prilste jeugd, letterlijk zolang ik me kan herinneren. Het is je omgeving die je laat voelen 'dat het niet hoort'. Misschien ga je daardoor een grens trekken tussen de kant die men accepteert en de kant waar men moeilijk over doet. Of beter: gewenst en ongewenst gedrag. Het schijnt dat de mens als 'sociaal dier' zich graag gewenst voelt, dus het ongewenste ga je verbergen en/of onderdrukken. Kijk maar naar mezelf: Hier, op deze site, heb ik een vrouwennaam aangenomen, gewoon uit zelfbescheming. (Je weet maar nooit wie er inlogt....)
De reden dat ik het vrouwelijke (zoals ik het beleef) nog niet aan mijn kinderen heb geopenbaard is ook niet: "Wat zullen m'n kindjes ervan vinden", maar "Hoe zullen hun vriendjes reageren...."
Natuurlijk heb ik in de loop der jaren alle 'stempeltjes' uitgetest (ik ben gek, ik ben homo, etc, etc.) Je hebt er werkelijk geen idee van hoe opgelucht ik was toen ik op m'n 8ste leerde dat Travestie (anders dan Piet Bambergen on stage) en Transsexualiteit medisch erkende fenomenen zijn (Hoera! Ik Besta!).
Wat betreft 'de plas ophouden'. Als ik ergens ben waar het koninklijk huis zijn/haar opwachting maakt, laat ik het echt wel uit mijn hoofd om tegen de boom te gaan pissen waar de hofauto net naast stopt. Even zo zeer zal Maarten 't Hart niet in zijn mooiste jurk naar......
Ik zal vriendelijk glimlachend wachten tot H.M. uit zicht is en dan nog op zoek gaan naar 'een geschikte sanitaire inrichting teneinde de blaas te verlichten'. Dus nog steeds niet tegen de boom, want met de koningin in de buurt hóórt dat gewoon niet.
Je kunt je als psycholoog ook afvragen waarom Nelson Mandela, die een Zulu-Stamhoofd is, voor de vergadering van de verenigde Naties verschijnt 'Vermomd als Westerse Zakenman'.
Anderzijds, wat betreft T*, probeer je toch ook aan een 'gangbaar' beeld te voldoen. De meeste vrouwen die ik ken vinden pumps een ramp om op te lopen, waarom zou ik dan doen of ik ervan geniet? Make-up? af en toe best leuk, maar wat een hoop geklieder en gepoets om het er weer af te krijgen.
Maar als ik uitga in een rok wil ik er wel 'passable' uitzien.
Het heeft alles te maken met sociale druk versus je eigen (kan ik zeggen:) behoefte.
Zelfs de kerel die elke avond op internet naar van die sites met 'shemales' browst en elke nacht droomt dat hij de liefde bedrijft met een vrouw 'met iets extra's' zal me honend nawijzen als ik op zondagmiddag langsparadeer in m'n beste jurk. Waarom? Hij wil (ook) niet 'ontdekt' worden.
Daarom: Dat je (al dan niet letterlijk) klappen krijgt zodra je 'naar buiten komt' lijdt jammer genoeg geen twijfel. Je wil in de eerste plaats zorgen dat je stevig genoeg in je muiltjes staat om niet onderuit te gaan.
(........lees,lees,lees......teruggelezen)
Misschien niet overal even samenhangend, maar ik had het zelf gezegd kunnen hebben.
Liefs, Carla
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Ik was al veel ouder toen ik me er van bewust werd dat mijn gedrag een naam had. Ik heb zelfs in de vroege pubertijd het idee gehad dat het normaal was, dat iedere jongen dat deed.
Dat heeft me zelfs nog wel wat ongemakkelijke momenten gegeven als ik het met neefjes of vrienden wilde delen. Toen kwam ik er al snel achter dat het helemaal niet zo normaal was. Als kind wil je toch vooral normaal gevonden worden. Toen is het verdringen dus eigenlijk al begonnen.
Pas jaren later (dit was de zeventiger jaren) kwam ik het fenomeen tegen in een tijdschrift. Dat was nogal een ontdekking, goh ik ben toch niet zo uniek als ik dacht
. Aan de ene kant wel jammer aan de andere kant ook een opluchting.
Irene
Dat heeft me zelfs nog wel wat ongemakkelijke momenten gegeven als ik het met neefjes of vrienden wilde delen. Toen kwam ik er al snel achter dat het helemaal niet zo normaal was. Als kind wil je toch vooral normaal gevonden worden. Toen is het verdringen dus eigenlijk al begonnen.
Pas jaren later (dit was de zeventiger jaren) kwam ik het fenomeen tegen in een tijdschrift. Dat was nogal een ontdekking, goh ik ben toch niet zo uniek als ik dacht
. Aan de ene kant wel jammer aan de andere kant ook een opluchting.Irene
Kleine stapjes
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Hallo Frederique,Frederique_ schreef:Hoi Kim,
Misschien dat je uit mijn verhaal een "leermodel-ervaring" trekt, terwijl ik zelf eerder concludeer dat het er altijd al geweest is. Ik denk dat die twee conclusies elkaar ook niet uit hoeven te sluiten.
Misschien een vergelijking trekken: stel je een sloot voor met veel kroos. Je ziet door het kroos niet wat er onder dat kroos zit. Je begint het kroos weg te scheppen en je ziet een klein stukje van een vis. Je schept het kroos verder weg en je ziet meer vis, totdat je uiteindelijk de hele vis ziet. Je houdt overigens altijd een deel van het kroos over - al het kroos helemaal wegscheppen is onmogelijk.
Zo voel ik mijn T*-gevoel ook: eerst was er de angst ("het kroos") - die mijn vrouw-zijn ("de vis") onderdrukte. Toen zag ik een deel van "mijzelf als vrouw" - ik kocht een rokje omdat de angst om dat niet te doen weg trok. En ik voelde dat het bij mij hoorde. Nog meer angst weg - ik noemde mij TG en ging in vrouwenkleren naar buiten. En ik merkte dat dat bij mij hoorde. Op een gegeven moment had ik de angst zo ver weggeschept dat ik mijzelf vanaf dat moment 100% vrouw voelde - zelfs als ik in mannenkleren loop. Angst zal er m.i. altijd wel wat blijven, net zo goed als ik denk dat je je "vis" (in de vorm van: je eigenheid, je eigen vorm) misschien wel nooit 100% zult kennen...
Als je "puur wetenschappelijk" naar mijn ontwikkeling kijkt dan kun je een leermodel concluderen, toch blijf ik zeggen dat die vis er werkelijk altijd geweest is (en door het wegscheppen van het kroos ook niet groter geworden is) - zelfs in periodes dat ik de vis door alle kroos die er boven dreef zelden of nooit gezien heb. Ik zag misschien wat luchtbelletjes, maar wou niet weten wat er onder het kroos zat...
Sloten met heel veel kroos zijn trouwens meestal niet zo gezond. Ook mensen met te veel angst leven meestal niet zo prettig (ik spreek uit ervaring). Dat is dan ook de reden dat ik vrijwel altijd reageer op berichten waarin vooral aangemoedigd wordt om jezelf niet verder te onderzoeken of waarin aangemoedigd wordt om vooral de angst voor je omgeving te respecteren (bijv. de angst voor het verlies van je partner) in plaats van jezelf te onderzoeken en wat met die angst te doen (eerst bij jezelf en later evt. ook bij je omgeving).
Als ik jouw berichten van de afgelopen weken lees dan benadruk je telkens weer dat je vooral voorzichtig moet zijn. Vooral niet verder zoeken. Dat onderdrukken van travestie-gevoelens zin heeft. Ik lees in die woorden ook angst: misschien wel de angst om toe te geven dat er ook bij jou misschien wel meer is? Weet je zeker dat je je eigen gevoelens over je vrouwelijke kant niet aan het ontkennen bent vanuit je angst? (*)
Groetjes,
Frederique
(*) No hard feelings als je hier "nee" op antwoordt, 't is maar wat ik lees en meen te herkennen vanuit mijn eigen nog niet zo verre verleden.
jij komt met een derde model dat voor jouw idee goed beschrijft hoe het in jouw geval gegaan is. Die vrouwelijke kant was er als het ware altijd en hoefde alleen blootgelegd te worden.
Ja, dat is natuurlijk waar. Maar waarom schepte jij dat kroos dan weg terwijl andere mannen die misschien van nature veel vrouwelijker zijn, dat niet doen? Zou inderdaad angst kunnen zijn. In jouw berichten duikt 'angst' ook heel vaak op als term en je beschuldigt mij er b.v. ook vaak van, maar daar kom ik nog wel op.
Het leuke punt van het leermodel is dat het een volstrekt logische verklaring geeft voor travestie. En verder kan het ook duidelijk maken hoe het zich ontwikkelt, verloopt en hoe je het kunt beinvloeden. Dat krooswegschep-model van jouw kan dat op het moment nog niet. Het stoomketelmodel kan dat op het moment ook niet.
Travestie lijkt in het begin misschien leuk, maar het heeft een hele zwarte kant dankzij de manier waarop de maatschappij erop reageert. In het begin wil je dat niet zien, maar uiteindelijk kun je daar niet om heen. Je kunt dat nalezen in het boek van Vennix. Je kunt dat nalezen in verschillende berichten op deze site. Als je dat niet onder ogen durft te zien, ben je niet realistisch. En realistisch zijn, is iets anders dan angstig zijn. Ik heb b.v. altijd wel een gordel om in de auto, maar ik rij niet bang.
Als je T bent, dan loop je in beginsel al een extra groot risico je partner te verliezen. Helemaal wanneer die partner het niet weet en niet wist. Het verlies van je partner is iets vreselijks. Dus dan moet je met vertellen en eerlijk zijn, heel voorzichtig zijn, hoe beroerd dat ook is.
Voor de volledigheid nogmaals: mijn vriendin en vrouw heeft het altijd geweten en ondanks dat T zijn, is ze nog altijd dol op me. Dus ik hoef op dit punt niet voorzichtig en niet bang te zijn en ook mijn kinderen weten het al lang net als mijn wijde omgeving.
Ik zeg niet dat je travestie-gevoelens moet onderdrukken. Maar ik zeg ook niet dat je aan je travestie-gevoelens moet toegeven. Je moet dat zelf uitzoeken. Maar wel is het zo, op basis van wat we nu weten, dat als je aan travestie doet, dat het de neiging heeft te groeien en dat de vrouw in je groeit en tenslotte probeert jou over te nemen. De manier waarop je dat kunt doorbreken is door de travestie niet langer te koppelen met sex. Zo simpel lijkt het te zijn.
Ik zeg dus niet, je moet dit of dat doen. Je moet het zelf uitzoeken. Als je mijn advies wilt, zeg ik: bedenk wat je wilt bereiken in het leven, zet dat op een lijstje, leer het uit je hoofd en ga ervoor. In mijn geval was het zo, dat op dat lijstje nergens 'travestie' stond. Ik was het, ik ben het misschien nog, maar het is nooit mijn prioriteit geweest. Ondertussen is geleidelijk onderaan mijn lijstje wel een punt bijgekomen en dat heeft te maken met die maatschappelijke discriminatie van T's. Ik vind dat ik op dat punt niet onverschillig kan en mag blijven.
En dan eindig je met de suggestieve vraag of ik mijn gevoelens over mijn vrouwelijke kant niet aan het ontkennen ben uit angst.
Beste Frederique, ik heb al heel lang nergens meer angst voor, althans niet wat mezelf betreft, sorry. Als je bang bent, kun je dit soort dingen eigenlijk beter niet doen, denk ik. En bang zijn voor mijn gevoelens? Kom nou, Frederique. Waarom zou ik bang moeten zijn voor mijn gevoelens?
Het is weer veel te laat geworden. Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Kim,
Jij neemt als uitgangspunt dat als je met travestie begint dat je vrouw-zijn groeit. Daardoor kun jij niets met het stoomketelmodel en ook niets met mijn kroosmodel.
Ik ga er omgekeerd vanuit dat er iets is wat er al was, en dat dat alleen er op zat te wachten om eruit te komen. Dat verklaart zowel het stoommodel als het kroosmodel.
We komen hier niet verder mee: onze uitgangspunten verschillen gewoon te sterk. Ik denk dat ik met mijn kroosmodel heel goed kan verklaren wat jij denkt te zien met je groeimodel: je ziet van de buitenkant iemand "groeien", terwijl ik constateer dat je meer van iemand ziet dan je eerder zag (waarbij dat ook eerder wel aanwezig was, maar bedekt met angst)...
Omgekeerd denk ik dat jouw groeimodel suggereert dat je ook met travestie kunt ophouden op het moment dat het je uitkomt. En dat is voor mijn gevoel een verkeerde suggestie, we lezen op deze site tenslotte regelmatig berichten van mensen die dat echt oprecht en met alle mogelijke kracht geprobeerd hebben en waarbij het niet gelukt is. Ik vind jouw idee in die zin dan ook een gedachte waar je mensen mee op het verkeerde been kunt zetten - wat die mensen onnodig veel geld kan kosten omdat ze spullen weggooien die ze later weer nodig hebben.
Dat ik bij jou angst meen waar te nemen komt doordat je (ook nu) heel erg vaak met een opgeheven vingertje staat te wijzen van "pas op voor de gevaarlijke kant van travestie". Tja, dat wijst voor mij op angst. Ik zie het ook bij moeders met kinderen: "Kijk vooral uit bij het oversteken!!!".
Er zijn ook andere moeders die zeggen "Weet je wat? Als je telkens als je oversteekt eerst even naar links en rechts kijkt en pas dan oversteekt dan is er niets aan de hand". De toon die de muziek maakt is echt heel anders.
Verder hoef je mensen niet te vertellen dat de kans dat de maatschappij hier negatief op zal reageren - dat weten ze al. Sterker nog: ik denk dat veel mensen dat voor zichzelf overschatten. Daardoor zie je ook berichten (ook van mij) die juist aanraden om wel dingen te proberen. Want de maatschappij reageert in z'n algemeenheid positiever dan je van te voren denkt. Toen ik naar buiten ging in een rok dacht ik dat ik door zeker 1:3 mensen bespot of nageroepen zou worden. In werkelijkheid zit dit ruim onder de 1%. Ik dacht dat binnen mijn (christelijke) familie een groot aantal mensen de stap niet zouden kunnen zetten - binnen mijn familie moet de eerste afwijzing nog komen... Waarom die negatieve kant van de maatschappij er dan nogmaals in wrijven? Je hebt gelijk, er kan van alles mis gaan (en binnen sommige families gaat het echt ontzettend mis), maar de andere kant is er ook: het kan ook goed gaan! En durf ook die hoopgevende kant eens te belichten!
Groetjes,
Frederique
Jij neemt als uitgangspunt dat als je met travestie begint dat je vrouw-zijn groeit. Daardoor kun jij niets met het stoomketelmodel en ook niets met mijn kroosmodel.
Ik ga er omgekeerd vanuit dat er iets is wat er al was, en dat dat alleen er op zat te wachten om eruit te komen. Dat verklaart zowel het stoommodel als het kroosmodel.
We komen hier niet verder mee: onze uitgangspunten verschillen gewoon te sterk. Ik denk dat ik met mijn kroosmodel heel goed kan verklaren wat jij denkt te zien met je groeimodel: je ziet van de buitenkant iemand "groeien", terwijl ik constateer dat je meer van iemand ziet dan je eerder zag (waarbij dat ook eerder wel aanwezig was, maar bedekt met angst)...
Omgekeerd denk ik dat jouw groeimodel suggereert dat je ook met travestie kunt ophouden op het moment dat het je uitkomt. En dat is voor mijn gevoel een verkeerde suggestie, we lezen op deze site tenslotte regelmatig berichten van mensen die dat echt oprecht en met alle mogelijke kracht geprobeerd hebben en waarbij het niet gelukt is. Ik vind jouw idee in die zin dan ook een gedachte waar je mensen mee op het verkeerde been kunt zetten - wat die mensen onnodig veel geld kan kosten omdat ze spullen weggooien die ze later weer nodig hebben.
Dat ik bij jou angst meen waar te nemen komt doordat je (ook nu) heel erg vaak met een opgeheven vingertje staat te wijzen van "pas op voor de gevaarlijke kant van travestie". Tja, dat wijst voor mij op angst. Ik zie het ook bij moeders met kinderen: "Kijk vooral uit bij het oversteken!!!".
Er zijn ook andere moeders die zeggen "Weet je wat? Als je telkens als je oversteekt eerst even naar links en rechts kijkt en pas dan oversteekt dan is er niets aan de hand". De toon die de muziek maakt is echt heel anders.
Verder hoef je mensen niet te vertellen dat de kans dat de maatschappij hier negatief op zal reageren - dat weten ze al. Sterker nog: ik denk dat veel mensen dat voor zichzelf overschatten. Daardoor zie je ook berichten (ook van mij) die juist aanraden om wel dingen te proberen. Want de maatschappij reageert in z'n algemeenheid positiever dan je van te voren denkt. Toen ik naar buiten ging in een rok dacht ik dat ik door zeker 1:3 mensen bespot of nageroepen zou worden. In werkelijkheid zit dit ruim onder de 1%. Ik dacht dat binnen mijn (christelijke) familie een groot aantal mensen de stap niet zouden kunnen zetten - binnen mijn familie moet de eerste afwijzing nog komen... Waarom die negatieve kant van de maatschappij er dan nogmaals in wrijven? Je hebt gelijk, er kan van alles mis gaan (en binnen sommige families gaat het echt ontzettend mis), maar de andere kant is er ook: het kan ook goed gaan! En durf ook die hoopgevende kant eens te belichten!
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
kim dietrich
- ForumFan
- Berichten: 349
- Lid geworden op: za aug 13, 2005 20:33
- Locatie: Boven de grote rivieren
Hallo Frederique,
ik neem niet als uitgangspunt dat als je aan travestie doet, dat dan je vrouw-zijn groeit. Het is iets dat we in de gegevens en in de interviews zien en als je erover nadenkt (travestie wordt heel fijn gevonden) is het ook niet zo verwonderlijk.
Het stoomketelmodel voorspelt iets, het leermodel voorspelt iets anders. Beide modellen kunnen dus niet tegelijkertijd waar zijn.
Wat je kroosmodel betreft: waarom zou je het kroos dan niet gewoon op zijn plaats laten? Dat verklaart je kroosmodel kennelijk niet.
Je hebt het over mijn 'groeimodel'. Je zult wel het leermodel bedoelen. Dat is niet van mij afkomstig, maar dat is b.v. ook al door Vennix geformuleerd en vast ook eerder al wel eens.
Ik zeg niet dat je met travestie moet ophouden. Voor mij hoeft dat niet. Ik zeg alleen dat als je die koppeling tussen travestie en sex wilt doorbreken dat heel simpel kan, namelijk als je in travestie bent niet aan sex doen. Dus wel travestie en wel sex maar niet in combinatie. Je gaat er dus niet echt op achteruit. Zo lang die koppeling er wel is, is de travestie vaak ook moeilijk te beheersen. Als je die koppeling dus kwijt wilt, moet je het niet met kracht proberen, maar met een beetje slimheid.
Travestie is levensgevaarlijk! Dat blijkt gewoon heel ondubbelzinnig uit de cijfers. Als je dat een probleem vindt, moet je proberen geen travestiet te worden of je travestie zo beperkt mogelijk houden.
Vergelijk het met roken. Je bent er ooit mee begonnen en nu kun je er niet meer mee stoppen. Maar gezond is het echt niet. Als je dan wel voortdurend verkondigt dat roken zo goed is voor het lichaam ben je volgens mij niet realistisch.
Ik heb me wel even afgevraagd waarom je travestie voortdurend koppelt aan angst, terwijl je aan de andere kant de noodzaak daartoe ontkent. De verklaring is simpel. Als je begint met travestie, is travestie verkeerd en verboden, want dat heb je geleerd. Je voelt je daardoor angstig, want wat gebeurt er als het uitkomt? Je kunt dat soort gevoelens hier op de site b.v. nalezen in verhalen van T's die voor het eerst in travestie naar buiten gaan. Ik zou verwachten dat die angst vrij snel slijt als je inderdaad naar buiten gaat, wat jij al een tijd doet. Maar kennelijk zijn dus niet al je ervaringen onverdeeld gunstig.
Het verschil tussen jou en mij. Frederique, is dat jij een evangelie verkondigt. Jij hebt een blijde boodschap voor de wereld. En die blijde boodschap moet met veel kracht uitgedragen worden. Waarom eigenlijk? Omdat je ervaringen wat tegenvallen? Waarom moeter er beslist bekeerlingen gemaakt worden?
Ik verkondig die blijde boodschap niet en ik geloof hem niet. Ik sta er zelfs skeptisch tegenover. Ik ben door de lieve Heer min of meer als T op deze wereld gezet. Dat had zijn leuke kanten en het had ook heel veel minder leuke kanten. Het zij zo.
En ik ben echt niet de enige die kan meepraten over de minder leuke kanten. Twee draadjes stonden vandaag weer vooraan:
http://www.travestie.org/html/forum/vie ... php?t=3967
http://www.travestie.org/html/forum/vie ... php?t=3962
Jouw verhaal Frederique is gewoon te eenzijdig. Waarom moet het beslist zo eenzijdig, Frederique? Hou je jezelf voor de gek en moet je daarom ook anderen overtuigen?
Groetjes,
Kim D.
ik neem niet als uitgangspunt dat als je aan travestie doet, dat dan je vrouw-zijn groeit. Het is iets dat we in de gegevens en in de interviews zien en als je erover nadenkt (travestie wordt heel fijn gevonden) is het ook niet zo verwonderlijk.
Het stoomketelmodel voorspelt iets, het leermodel voorspelt iets anders. Beide modellen kunnen dus niet tegelijkertijd waar zijn.
Wat je kroosmodel betreft: waarom zou je het kroos dan niet gewoon op zijn plaats laten? Dat verklaart je kroosmodel kennelijk niet.
Je hebt het over mijn 'groeimodel'. Je zult wel het leermodel bedoelen. Dat is niet van mij afkomstig, maar dat is b.v. ook al door Vennix geformuleerd en vast ook eerder al wel eens.
Ik zeg niet dat je met travestie moet ophouden. Voor mij hoeft dat niet. Ik zeg alleen dat als je die koppeling tussen travestie en sex wilt doorbreken dat heel simpel kan, namelijk als je in travestie bent niet aan sex doen. Dus wel travestie en wel sex maar niet in combinatie. Je gaat er dus niet echt op achteruit. Zo lang die koppeling er wel is, is de travestie vaak ook moeilijk te beheersen. Als je die koppeling dus kwijt wilt, moet je het niet met kracht proberen, maar met een beetje slimheid.
Travestie is levensgevaarlijk! Dat blijkt gewoon heel ondubbelzinnig uit de cijfers. Als je dat een probleem vindt, moet je proberen geen travestiet te worden of je travestie zo beperkt mogelijk houden.
Vergelijk het met roken. Je bent er ooit mee begonnen en nu kun je er niet meer mee stoppen. Maar gezond is het echt niet. Als je dan wel voortdurend verkondigt dat roken zo goed is voor het lichaam ben je volgens mij niet realistisch.
Ik heb me wel even afgevraagd waarom je travestie voortdurend koppelt aan angst, terwijl je aan de andere kant de noodzaak daartoe ontkent. De verklaring is simpel. Als je begint met travestie, is travestie verkeerd en verboden, want dat heb je geleerd. Je voelt je daardoor angstig, want wat gebeurt er als het uitkomt? Je kunt dat soort gevoelens hier op de site b.v. nalezen in verhalen van T's die voor het eerst in travestie naar buiten gaan. Ik zou verwachten dat die angst vrij snel slijt als je inderdaad naar buiten gaat, wat jij al een tijd doet. Maar kennelijk zijn dus niet al je ervaringen onverdeeld gunstig.
Het verschil tussen jou en mij. Frederique, is dat jij een evangelie verkondigt. Jij hebt een blijde boodschap voor de wereld. En die blijde boodschap moet met veel kracht uitgedragen worden. Waarom eigenlijk? Omdat je ervaringen wat tegenvallen? Waarom moeter er beslist bekeerlingen gemaakt worden?
Ik verkondig die blijde boodschap niet en ik geloof hem niet. Ik sta er zelfs skeptisch tegenover. Ik ben door de lieve Heer min of meer als T op deze wereld gezet. Dat had zijn leuke kanten en het had ook heel veel minder leuke kanten. Het zij zo.
En ik ben echt niet de enige die kan meepraten over de minder leuke kanten. Twee draadjes stonden vandaag weer vooraan:
http://www.travestie.org/html/forum/vie ... php?t=3967
http://www.travestie.org/html/forum/vie ... php?t=3962
Jouw verhaal Frederique is gewoon te eenzijdig. Waarom moet het beslist zo eenzijdig, Frederique? Hou je jezelf voor de gek en moet je daarom ook anderen overtuigen?
Groetjes,
Kim D.
T's aller landen, verenigt u en trekt ten strijde!
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Kim,
Ik vind niet mijn verhaal, maar juist jouw verhaal eenzijdig. Ik heb op dit forum meerdere negatieve ervaringen met het T*-zijn verteld (denk aan het toiletverhaal). Ik heb op dit forum vooral ook negatieve ervaringen met het vertellen van negatieve ervaringen, er zijn mensen op dit forum die mij die negatieve ervaringen maanden, soms zelfs jaren, later op de meest ongepaste momenten opnieuw voor de voeten gooien. Ik heb al eens eerder geschreven dat ik "in real life" lang niet zo negatief behandeld ben als op dit forum. Daarom vertel ik hier minder over mijn negatieve ervaringen dan op het forum www.vlaamsegenderkring.be (waar veel minder gehakt wordt dan hier).
Aan de andere kant vertel ik ook positieve ervaringen met het T*-zijn. Ik heb die positieve ervaringen ook. Jij gaat uit van de vooronderstelling dat die angst alleen veroorzaakt wordt door hoe een ander naar mij kijkt en dat je, na de stap om naar buiten te gaan, van die angst af zou moeten zijn. Ik ga uit van een andere beleving, namelijk dat die angst ook komt vanuit hoe een ander in het verleden met jou omgegaan is. En dat die angst dus vooral iets is wat je zelf bij jezelf moet onderzoeken - en waarbij het "de angst eronder drukken" door zo maar naar buiten te gaan vaak ave-rechts werkt. Het onderdrukken van angst (en overige gevoelens) kan niet goed werken omdat (zie stoomketelmodel) die gevoelens altijd op een ander moment in een heviger vorm weer naar boven zullen komen.
Zelf merk ik dat ik binnen mijn hele transitie last heb van angst. De angst om een rokje te kopen en te dragen. Toen ik daar overheen was: de angst om te erkennen dat borsten bij mij passen. Toen ik daar overheen was: de angst om make-up te gebruiken. Ook de angst om meer afstand van mijn familie te nemen. Ook de angst voor afwijzing op het werk. Ook de angst om te erkennen dat ik wel degelijk een vrouw in een mannenlichaam ben. Ook de angst dat er, als ik hormonen ga slikken, allerlei dingen mis kunnen gaan in mijn lichaam. Ook de angst dat ik, als ik voor hormonen naar de VU ga, ik ruzie ga krijgen met het genderteam omdat ik dingen wil die zij vermoedelijk niet willen.
Angst, angst, angst. De ene is nog niet voorbij of de andere staat alweer klaar. En ik reageer daarop: met woede op het genderteam, terwijl zij in feite buiten mijn angst staan: die angst werd al in mijn kindertijd veroorzaakt door mijn ouders die -met de beste bedoelingen- beslissingen of oordelen hadden over mij die niet bij mij pasten. En waar ik toen als kind niet tegenop kon omdat ik gewoon de vaardigheden miste om dat goed onder woorden te brengen...
Woede zit vaak bovenop de angst. Angst wordt op haar beurt vaak veroorzaakt door oud verdriet of oude pijn. In het voorgaande voorbeeld door de pijn van het niet goed begrepen worden. Of het verdriet dat het allemaal toch veel beter gegaan was als men mij wel begrepen had, of verdriet dat het toch veel beter gegaan was als bepaalde dingen niet gebeurd zouden zijn...
Het zijn dit soort zoektochten die er voor zorgen dat ik, zonder die "oude shit", mijn beslissingen goed kan nemen. Dat ik, zonder woede, naar een genderteam toe kan stappen om samen, op gelijkwaardig niveau, te praten over wat ik wil en of zij daar wel-of-niet in kunnen helpen.
Wie niet met zijn angsten, woedes, verdriet, pijn kan omgaan zal heel moeilijk leven. In jouw geval lees ik angst in een zin als "Travestie is levensgevaarlijk! ". Ik denk dan: Vennix heeft uitgezocht dat 1:100 mannen er aan doet. Objectief gesproken is travestie dan dus niet levensgevaarlijk, want lang niet 1:100 mannen wordt vermoord (of doet aan zelfmoord). En ook uit eigen ervaring: het aantal negatieve oordelen t.o.v. mij (en vooral ook de manier waarop dat naar mij toe gebracht wordt) is op dit forum zeker een factor 100 zo hoog als in real life. Ik denk dat mensen vooral tegen hun eigen angst aanlopen. Je hoort ook van veel travestieten en transseksuelen: ik had het veel eerder moeten durven want als je eenmaal de stap gezet hebt valt het reuze mee. Dankzij mensen die dit soort dingen schreven durfde ik ook naar buiten - en het bleek dat ze gelijk hadden. Waarom zouden we mensen banger maken voor de buitenwereld dan nodig is?
Dan het stoomketelmodel. Ik zal je beschrijven hoe zoiets werkt. Ik heb rond 1997 op het werk als programmeur in een project gewerkt. Het was een project waarbij we een zelf gebouwd systeem (ik vond het het mooiste systeem dat we ooit gebouwd hadden) gingen vervangen door een pakket. Het was een pakket waar ik weinig vertrouwen in had, ook binnen de projectorganisatie ging er van alles mis. Ik voelde me verantwoordelijk voor een goed resultaat - en daardoor heb ik bij heel veel mensen heel vaak geprobeerd om die mensen te overtuigen van de slechte gevolgen van hun beslissing om toch naar dat pakket over te gaan. Ik maakte weken van 60 uur per week om dat pakket te testen, om zo aan te tonen hoeveel er wel niet mis was. Ik heb enorme ruzies gehad met de projectleider omdat ik vond dat hij teveel zijn oren liet hangen naar de pakketleverancier en dat hij te weinig naar de kwaliteit van het geleverde keek. Dat kostte karrevrachten energie, na een half jaar was ik uitgeblust en moest ik het project verlaten.
Ik heb maanden nodig gehad om hier overheen te komen. Een paar maanden nadat het pakket in produktie ging werd ik opnieuw op dat pakket gezet, dat ging ook goed. Alles over-en-uit, dacht ik.
Totdat ik, een jaar of 4 (!) nadat dit allemaal gebeurd was, in een ander project waarbij ik binnen een overleg dezelfde projectleider tegenkwam die dit pakket ingevoerd had. Binnen dat overleg merkte ik, zonder enige aanleiding vanuit het onderwerp van gesprek, dat ik een brok in mijn keel kreeg en dat ik nauwelijks meer kon spreken. Ik hoorde verdriet in mijn stem, maar voelde dat verdriet niet. Vooral dat laatste was eng, heel erg eng! Het was het gevolg van het stoomketelmodel: de deksel ging een heel klein eindje omhoog en een iel gepiep was wat er klonk... Er was heel veel opgepot dat ik nog niet verwerkt had. Dat was ook het moment dat ik met sociale vaardigheidstrainingen begonnen ben, met als eerste cursus de cursus "emotionele intelligentie".
Travestie (of: seksuele gevoelens tijdens de travestie) onderdrukken werkt mijns inziens niet. Je krijgt hetzelfde als dat je woede of verdriet of angst onderdrukt: het zal eruit komen op een moment dat je dat niet wilt, in een vorm die je niet wilt, in een kracht die niet meer te onderdrukken valt.
Als jij denkt dat dat wel kan en je voelt je daar gelukkig mee dan zou ik zeggen "ga er vooral mee door". Ik geloof er niet in - ik heb teveel voorbeelden gezien van wat er gebeurt als je gevoelens en emoties onderdrukt.
En ik zie die gevolgen ook in jouw berichten: in een overwaardering van het negatieve en gevaarlijke in de travestie en in een onderwaardering van datgene wat travestie dragelijk maakt.
Groetjes,
Frederique
Ik vind niet mijn verhaal, maar juist jouw verhaal eenzijdig. Ik heb op dit forum meerdere negatieve ervaringen met het T*-zijn verteld (denk aan het toiletverhaal). Ik heb op dit forum vooral ook negatieve ervaringen met het vertellen van negatieve ervaringen, er zijn mensen op dit forum die mij die negatieve ervaringen maanden, soms zelfs jaren, later op de meest ongepaste momenten opnieuw voor de voeten gooien. Ik heb al eens eerder geschreven dat ik "in real life" lang niet zo negatief behandeld ben als op dit forum. Daarom vertel ik hier minder over mijn negatieve ervaringen dan op het forum www.vlaamsegenderkring.be (waar veel minder gehakt wordt dan hier).
Aan de andere kant vertel ik ook positieve ervaringen met het T*-zijn. Ik heb die positieve ervaringen ook. Jij gaat uit van de vooronderstelling dat die angst alleen veroorzaakt wordt door hoe een ander naar mij kijkt en dat je, na de stap om naar buiten te gaan, van die angst af zou moeten zijn. Ik ga uit van een andere beleving, namelijk dat die angst ook komt vanuit hoe een ander in het verleden met jou omgegaan is. En dat die angst dus vooral iets is wat je zelf bij jezelf moet onderzoeken - en waarbij het "de angst eronder drukken" door zo maar naar buiten te gaan vaak ave-rechts werkt. Het onderdrukken van angst (en overige gevoelens) kan niet goed werken omdat (zie stoomketelmodel) die gevoelens altijd op een ander moment in een heviger vorm weer naar boven zullen komen.
Zelf merk ik dat ik binnen mijn hele transitie last heb van angst. De angst om een rokje te kopen en te dragen. Toen ik daar overheen was: de angst om te erkennen dat borsten bij mij passen. Toen ik daar overheen was: de angst om make-up te gebruiken. Ook de angst om meer afstand van mijn familie te nemen. Ook de angst voor afwijzing op het werk. Ook de angst om te erkennen dat ik wel degelijk een vrouw in een mannenlichaam ben. Ook de angst dat er, als ik hormonen ga slikken, allerlei dingen mis kunnen gaan in mijn lichaam. Ook de angst dat ik, als ik voor hormonen naar de VU ga, ik ruzie ga krijgen met het genderteam omdat ik dingen wil die zij vermoedelijk niet willen.
Angst, angst, angst. De ene is nog niet voorbij of de andere staat alweer klaar. En ik reageer daarop: met woede op het genderteam, terwijl zij in feite buiten mijn angst staan: die angst werd al in mijn kindertijd veroorzaakt door mijn ouders die -met de beste bedoelingen- beslissingen of oordelen hadden over mij die niet bij mij pasten. En waar ik toen als kind niet tegenop kon omdat ik gewoon de vaardigheden miste om dat goed onder woorden te brengen...
Woede zit vaak bovenop de angst. Angst wordt op haar beurt vaak veroorzaakt door oud verdriet of oude pijn. In het voorgaande voorbeeld door de pijn van het niet goed begrepen worden. Of het verdriet dat het allemaal toch veel beter gegaan was als men mij wel begrepen had, of verdriet dat het toch veel beter gegaan was als bepaalde dingen niet gebeurd zouden zijn...
Het zijn dit soort zoektochten die er voor zorgen dat ik, zonder die "oude shit", mijn beslissingen goed kan nemen. Dat ik, zonder woede, naar een genderteam toe kan stappen om samen, op gelijkwaardig niveau, te praten over wat ik wil en of zij daar wel-of-niet in kunnen helpen.
Wie niet met zijn angsten, woedes, verdriet, pijn kan omgaan zal heel moeilijk leven. In jouw geval lees ik angst in een zin als "Travestie is levensgevaarlijk! ". Ik denk dan: Vennix heeft uitgezocht dat 1:100 mannen er aan doet. Objectief gesproken is travestie dan dus niet levensgevaarlijk, want lang niet 1:100 mannen wordt vermoord (of doet aan zelfmoord). En ook uit eigen ervaring: het aantal negatieve oordelen t.o.v. mij (en vooral ook de manier waarop dat naar mij toe gebracht wordt) is op dit forum zeker een factor 100 zo hoog als in real life. Ik denk dat mensen vooral tegen hun eigen angst aanlopen. Je hoort ook van veel travestieten en transseksuelen: ik had het veel eerder moeten durven want als je eenmaal de stap gezet hebt valt het reuze mee. Dankzij mensen die dit soort dingen schreven durfde ik ook naar buiten - en het bleek dat ze gelijk hadden. Waarom zouden we mensen banger maken voor de buitenwereld dan nodig is?
Dan het stoomketelmodel. Ik zal je beschrijven hoe zoiets werkt. Ik heb rond 1997 op het werk als programmeur in een project gewerkt. Het was een project waarbij we een zelf gebouwd systeem (ik vond het het mooiste systeem dat we ooit gebouwd hadden) gingen vervangen door een pakket. Het was een pakket waar ik weinig vertrouwen in had, ook binnen de projectorganisatie ging er van alles mis. Ik voelde me verantwoordelijk voor een goed resultaat - en daardoor heb ik bij heel veel mensen heel vaak geprobeerd om die mensen te overtuigen van de slechte gevolgen van hun beslissing om toch naar dat pakket over te gaan. Ik maakte weken van 60 uur per week om dat pakket te testen, om zo aan te tonen hoeveel er wel niet mis was. Ik heb enorme ruzies gehad met de projectleider omdat ik vond dat hij teveel zijn oren liet hangen naar de pakketleverancier en dat hij te weinig naar de kwaliteit van het geleverde keek. Dat kostte karrevrachten energie, na een half jaar was ik uitgeblust en moest ik het project verlaten.
Ik heb maanden nodig gehad om hier overheen te komen. Een paar maanden nadat het pakket in produktie ging werd ik opnieuw op dat pakket gezet, dat ging ook goed. Alles over-en-uit, dacht ik.
Totdat ik, een jaar of 4 (!) nadat dit allemaal gebeurd was, in een ander project waarbij ik binnen een overleg dezelfde projectleider tegenkwam die dit pakket ingevoerd had. Binnen dat overleg merkte ik, zonder enige aanleiding vanuit het onderwerp van gesprek, dat ik een brok in mijn keel kreeg en dat ik nauwelijks meer kon spreken. Ik hoorde verdriet in mijn stem, maar voelde dat verdriet niet. Vooral dat laatste was eng, heel erg eng! Het was het gevolg van het stoomketelmodel: de deksel ging een heel klein eindje omhoog en een iel gepiep was wat er klonk... Er was heel veel opgepot dat ik nog niet verwerkt had. Dat was ook het moment dat ik met sociale vaardigheidstrainingen begonnen ben, met als eerste cursus de cursus "emotionele intelligentie".
Travestie (of: seksuele gevoelens tijdens de travestie) onderdrukken werkt mijns inziens niet. Je krijgt hetzelfde als dat je woede of verdriet of angst onderdrukt: het zal eruit komen op een moment dat je dat niet wilt, in een vorm die je niet wilt, in een kracht die niet meer te onderdrukken valt.
Als jij denkt dat dat wel kan en je voelt je daar gelukkig mee dan zou ik zeggen "ga er vooral mee door". Ik geloof er niet in - ik heb teveel voorbeelden gezien van wat er gebeurt als je gevoelens en emoties onderdrukt.
En ik zie die gevolgen ook in jouw berichten: in een overwaardering van het negatieve en gevaarlijke in de travestie en in een onderwaardering van datgene wat travestie dragelijk maakt.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Beste Frederique,Frederique_ schreef: Zelf merk ik dat ik binnen mijn hele transitie last heb van angst. De angst om een rokje te kopen en te dragen. Toen ik daar overheen was: de angst om te erkennen dat borsten bij mij passen. Toen ik daar overheen was: de angst om make-up te gebruiken. Ook de angst om meer afstand van mijn familie te nemen. Ook de angst voor afwijzing op het werk. Ook de angst om te erkennen dat ik wel degelijk een vrouw in een mannenlichaam ben. Ook de angst dat er, als ik hormonen ga slikken, allerlei dingen mis kunnen gaan in mijn lichaam. Ook de angst dat ik, als ik voor hormonen naar de VU ga, ik ruzie ga krijgen met het genderteam omdat ik dingen wil die zij vermoedelijk niet willen.
Angst, angst, angst. De ene is nog niet voorbij of de andere staat alweer klaar. En ik reageer daarop: met woede op het genderteam, terwijl zij in feite buiten mijn angst staan: die angst werd al in mijn kindertijd veroorzaakt door mijn ouders die -met de beste bedoelingen- beslissingen of oordelen hadden over mij die niet bij mij pasten. En waar ik toen als kind niet tegenop kon omdat ik gewoon de vaardigheden miste om dat goed onder woorden te brengen...
Groetjes,
Frederique
Angst is een slechte raadgever, meid. Je hele leven wordt als het ware beheerst door angst. Ik merk het aan je manier van schrijven.
Je schrijft dat je mogelijk ruzie krijgt met het gednerteam als jij dingen wilt die zij niet willen.
Lievie, wees reeel, en zoek contact met mensen die je kunnen helpen. Wat wil jij waarvan jij denkt dat de VU er niet mee om kan gaan? Je weet dat er meer wegen bestaan, ik volg die ook. Ik heb ook wensen die niet standaard zijn, maar ik knok en kom er uit. Dat weet ik zeker. Ik weet ook zeker dat jij eruit gaat komen. Stop deze draad, waar je zeker niet niet uit gaat komen, en richt je tot jezelf. Jij en wat jij wilt is veel belangrijker toch van wat voor model dan ook? Vergeet modellen. Vergeet Vennix.
Die angst dat er wat fout kan gaan als je hormonen gaat slikken: die angst is alleen gegrond als je zelf gaat experimenteren. Wanneer je bij de VU loopt of via het alternatieve traject gaat hoef jij niet bang te zijn. In beide gevallen wordt je bloed regelmatig getest en sta je onder toezicht van een endo. Het alternatieve traject is op veel punten gelijk aan de VU en er wordt dezelfde SOC van Benjamin gehanteerd. Ook transgenderisten kunnen terecht.
Beste Frederique, ik wil je best helpen, want ik merk dat je hulp nodig hebt. Schroom maar niet om me te mailen of mij toe te voegen aan de chat. Jij gaat er uitkomen. Dat weet ik zeker. Ofwel: Stap uit de schaduw... en loop in de zon...
Liefs, kusjes en succes,
Kitty.
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Angst is een heel nuttige emotie, het behoedt ons voor het nemen van onverantwoorde risico's. Als angst echter je leven gaat bepalen wordt het problematisch. Je ziet het tegenwoordig ook vaak in het bedrijfsleven, met name beursgenoteerde bedrijven worden geleid door angst. Geen risico geen beloning. Als alles goed in balans is ben je een goede ondernemer, die lijn kun je ook doortrekken op het normale leven. Je moet af en toe risico's nemen om verder te komen, maar ook weer niet roekeloos worden, want dat kan tot ongewenste effecten leiden. Dat het leven levensgevaarlijk is maakt het nog niet ongewenst.
Irene
Irene
Kleine stapjes
Wat bij soms ook wel helpt:
Ik durf ook nog wel eens niet een bepaalde stap te zetten, bijvoorbeeld in een rokje over straat.
Als ik dat zou doen, loop ik het risico op ... opmerkingen, mensen die me lastigvallen, vul maar in.
En dan denk ik: dat is dan dus de prijs die ik er vooor moet betalen.
Maar als ik zo ga denken moet ik ook eerlijk zijn tegen mezelf;
Het risico niet nemen heeft ook een prijs:
Namelijk dat ik depressief thuis zit, verlangend naar buiten kijkend, niet in staat te genieten van het mooie weer.
En die prijs weegt niet meer op tegen de prijs voor het in rokje naar buiten gaan.
Ik durf ook nog wel eens niet een bepaalde stap te zetten, bijvoorbeeld in een rokje over straat.
Als ik dat zou doen, loop ik het risico op ... opmerkingen, mensen die me lastigvallen, vul maar in.
En dan denk ik: dat is dan dus de prijs die ik er vooor moet betalen.
Maar als ik zo ga denken moet ik ook eerlijk zijn tegen mezelf;
Het risico niet nemen heeft ook een prijs:
Namelijk dat ik depressief thuis zit, verlangend naar buiten kijkend, niet in staat te genieten van het mooie weer.
En die prijs weegt niet meer op tegen de prijs voor het in rokje naar buiten gaan.
kernel panic: root of unknown type; Not syncing
Als je een keus maakt (wil maken) heb je de neiging aleen maar na te denken over wat de keus kost.Irene schreef:Precies Wendy, het is gewoon een kwestie van wat kost het en wat heb ik er voor over.
Irene
Terwijl je dan vergeet dat de keus niet maken net zo goed consequenties heeft.
kernel panic: root of unknown type; Not syncing