Intake gesprek..

[Chantal C.]

Ik zit, zoals de meesten hier waarschijnlijk, m´n hele leven al in de knoop met het gender issue, ofwel de vragen omtrent de essentie van m´n eigen bestaan. Het laatste wat ik dan nodig heb, zijn inflexibele en verstikkende protocollen, die er in feite alleen maar toe dienen om het wereldje van de hulpverleners in stand te houden.

Niet mee eens. Zoals Kitty al zei: het gaat om de SOC. Wat hulpverleners alleen maar zeker willen krijgen, is dat er geen sprake is van andere factoren zoals schyzofrenie, etc.

Alleen al bij het VU schijnt 70% van de mensen die zich aanmelden het traject niet af te maken. Daarvan komt een groot gedeelte zelfs na de intake niet meer opdagen. De rest realiseert zich dat het toch niet is wat ze denken. Stel je eens voor dat de SOC er niet zouden zijn. Wat voor chaos zou het dan worden?

De vragen over je ouders zou ik me niet druk over maken. Dat soort vragen dienen ook voor studie. Zowel het VU als het UMCG blijven nogal altijd universiteitsziekenhuizen en beide zijn dol op onderzoek plegen...

[Silvia_]

De vragen over je ouders zou ik me niet druk over maken. Dat soort vragen dienen ook voor studie. Zowel het VU als het UMCG blijven nogal altijd universiteitsziekenhuizen en beide zijn dol op onderzoek plegen...

Helemaal mee eens. Tijdens de psychologische onderzoeken heb ik twee co-assistenten gehad. Onze doelgroep is voor co-assistenten uitermate geschikt voor hun opleiding. Zo wilde de eerste co-assistent alles over het karakter van mijn vader weten. De tweede co-assistent zat er een beetje beteuterd bij en wist niet goed wat voor vragen hij aan mij moest stellen. Hij stelde vragen van: "Kleed u zich wel eens om?" Ook zat hij een keertje naar mijn armen te kijken en vroeg vervolgens aan mij of ik mijn armen onthaarde. Deze vraag resulteerde meteen in een tweede en een derde vraag. Vervolgens heb ik hem verteld dat ik geen zin meer heb in dit soort onzinnige gesprekken. De diagnose was tijdens het vierde gesprek al gesteld en toch bleef ik maar plakken bij afdeling Algemene Psychiatrie. Pas nadat ik de co-assistent gevraagd heb waarom ik nog steeds niet aangemeld was bij het genderteam ging het allemaal heel erg snel. En de gesprekken bij de afdeling Algemene Psychiatrie waren meteen afgelopen. Uiteindelijk heb ik negen gesprekken bij de afdeling Algemene Psychiatrie gehad en als ik er niks van gezegd zou hebben zat ik er nu nog om antwoorden te geven op die nutteloze vragen.

Groetjes,
Edith

[Babette]

Hoi allemaal,

na alle reacties gelezen te hebben, en ook op andere plekken in dit forum allerlei op- en aanmerkingen over rigide protocollen van de VU en het UMCG gelezen te hebben alsmede een zeer onpersoonlijke benadering van deze twee grote ziekenhuizen, heb ik in overleg met mijn partner besloten om het alternatieve traject te kiezen.

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat er altijd bepaalde protocollen gehanteerd worden, maar het blijven richtlijnen die net zo flexibel zouden moeten zijn als het leven zelf in al haar diversiteit. Althans, dat is de mening van mijn partner en mezelf. Ik wil iets zoeken dat bij mij past; waar ik me plezierig en fijn bij voel, en dat gevoel krijg ik niet bij het UMCG of het VU.

Nogmaals dank voor jullie reacties; het heeft me veel geholpen om deze stap te nemen.

Groetjes,

Babette.

De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.

[Silvia_]

Wij kwamen tot de conclusie dat het bij het UMCG, en misschien ook wel bij andere zorginstellingen ontbreekt aan warmte, begrip, gelijkwaardigheid en wellicht ook openhartigheid.

Als je via je huisarts of via de GGZ terecht komt bij het genderteam, dan is er zeker een reden om je aan te melden bij het genderteam. Je lijdt immers aan een extreme psychische stoornis en eigenlijk ben je ernstig ziek. Een ziekte waaraan je jaren aan geleden hebt. Als een arts (in dit geval een psycholoog of psychiater) een diagnose moet stellen, dan zal hij/ zij je wel eens pijn moeten doen. Bij de ene ziekte is dit fysieke pijn, bij de andere ziekte (zoals in dit geval) is dit psychische pijn. En dit zal je moeten accepteren. Je wilt immers geholpen worden. De medische behandeling voor mensen met een extreem genderidentiteitsprobleem is een geslachtsverandering. En ik denk dat er geen andere ziekte bestaat die zo'n drastische genezingsmethode kent als transseksualiteit. Zowel voor jezelf als voor de omgeving vindt er een hele verandering plaats. Een verandering die een behoorlijke tijd in beslag neemt. Het is dus logisch dat de patiënt eerst stevig aan de tand gevoeld wordt wat hem/haar mankeert voordat men tot deze genezingsmethode over gaat. Zelf vond ik de gesprekken ook niet altijd even gemakkelijk en ik had ook wel eens de tranen in de ogen staan en kon ik me niet meer concentreren in het verkeer als ik het ziekenhuis verliet. Maar het resultaat mocht er zijn. Ik lijd inderdaad aan een extreme genderidentiteitsstoornis. Iets wat ik zelf jaren heb geprobeerd te onderdrukken en niet te accepteren. Maar zo gaat het ook bij andere ziektebeelden. Sommige patiënten blijven veel te lang met een kwaal rondlopen voordat ze hulp gaan zoeken.

Groetjes,
Edith

[Ingezz]

Ik ben wel tevreden over het VU, en vind ze eigenlijk helemaal niet zo rigide. En waar ze dat wel zijn, geef ik ze gelijk. Maar ja net zoals bij iedere organisatie gaat er weleens wat mis. Maar in fundament sta ik achter het VU, en volgens mij velen met mij. En over warmte gesproken heb ik een enorme leuke psychologe, mevrouw Peeters, en ik vind Jos ook een hele aardige man. Tuurlijke is er enige zakelijkheid maar ja prima toch. Het zijn ook niet mijn vrienden.
Als je een alternatieve route wil kiezen moet je dat doen maar ik denk niet dat je er, op een paar maanden na, veel voordeel bij zal hebben.

Inge

[gast]

Als je een alternatieve route wil kiezen moet je dat doen maar ik denk niet dat je er, op een paar maanden na, veel voordeel bij zal hebben.

Fout. Het voordeel kan oplopen tot meer dan een jaar - mits je psychisch stabiel bent. Je wint al 6 maanden omdat de VU zich niet strikt houd aan de SOC: 1,5 jaar RLE i.p.v. 1 jaar RLE zoals het hoort volgens de SOC. Wanneer je je RLE begint, kun je al op zoek gaan naar de mogelijkheden om je te laten opereren in het buitenland. De e.v.t. wachttijd valt dan in je RLE.
Heb ik nog het voordeel dat mijn gesprekken tijdens mij RLE zijn gedaan. Een rare kronkelige weg, maar wel volgens de SOC. Dus wanneer ik volgend jaar onder het mes ga, heeft mijn hele transitie nauwelijks 2 jaar geduurd...

Je moet er wel veel voor doen: alles letterlijk zelf regelen. Dat moet in je zitten, want het zijn geen hapklare brokken zoals bij de VU.

Kitty.

[Babette]

Hoi allemaal,

Edith schreef: "Je lijdt immers aan een extreme psychische stoornis en eigenlijk ben je ernstig ziek. Een ziekte waaraan je jaren aan geleden hebt."

Voor alle duidelijkheid: ik heb nog nooit één seconde het gevoel of het idee gehad dat ik aan een ernstige psychishe stoornis leed of lijd, of dat ik ernstig ziek zou zijn, of ben! Dat is puur een kwestie van perceptie. Bovendien wordt hier de indruk gewekt als zou een psychische stoornis te "genezen" zijn. Vanuit mijn optiek, en dat van mijn partner, is dat niet het geval, uitzonderingen daar gelaten.

Het feit dat ik gendedysfoor ben, houdt voor mij persoonlijk in dat ik een manier moet zien te vinden om hier mee om te gaan. Waar het in essentie op neer komt, is dat ik een weg zoek om volstrekt mezelf te kunnen zijn, waarbij ik me gelukkig voel, en waar die weg toe leidt zie ik wel als ik diezelfde weg bewandeld heb. Ik ben een gevoelsmens pur sang, en ik vaar blind op mijn gevoel. En als mijn gevoel ( het is immers mijn leven ) zegt, dat ik me noch veilig noch gelukkig voel bij zo'n grote zorginstelling, om redenen die ik al eerder benoemd heb, dan lijkt het mij een uitgemaakte zaak dat ik mij niet ga blootstellen aan de geneugtenvan zo'n grote zorginstelling. En, zoals ik ook al eerder benoemd heb in dit forum, ben ik ervaringsdeskundige met grote instellingen, en heb ik niet zo de behoefte om me door wie dan ook plat te laten walsen voor welke, al dan niet wetenschappelijke, reden dan ook. Dat vind ik overigens ook nog een belediging voor m'n intellect en m'n menswaardigheid om er maar een paar te noemen.

Wel is iedereen uiteraard vrij om wèl zo'n keuze te maken, laat dat ook duidelijk zijn.

Liefs,

Babette.

De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.

[Irene]

Dat is de reden dat ik de term genderdysforie nooit gebruik, omdat het klinkt als een enge ziekte en ik mankeer helemaal niks.

Irene

[gast]

Dat is de reden dat ik de term genderdysforie nooit gebruik, omdat het klinkt als een enge ziekte en ik mankeer helemaal niks.

Irene

Kies dan voor 'transseksualiteit'... lijkt weer alsof het alles met seks heeft te maken... Wie verzint die namen toch allemaal???

Kitty.

[Babette]

Kitty Mermaid schreef: "Kies dan voor 'transseksualiteit'... lijkt weer alsof het alles met seks heeft te maken... Wie verzint die namen toch allemaal???"

Waarschijnlijk al die grapjurken die ons allemaal in al die hokjes wil hebben....

Liefs,

Babette.

De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.

[Silvia_]

Dat is de reden dat ik de term genderdysforie nooit gebruik, omdat het klinkt als een enge ziekte en ik mankeer helemaal niks.

De term die in het UMCG gebruikt wordt is: "Extreme Genderidentiteitsstoornis" en in het Engels: "Extreme Gender Dysphoria"

Edith

[Silvia_]

Wij kwamen tot de conclusie dat het bij het UMCG, en misschien ook wel bij andere zorginstellingen ontbreekt aan warmte, begrip, gelijkwaardigheid en wellicht ook openhartigheid.

Het genderteam van het UMCG wil ik een hele grote pluim geven. Sinds ik bij het genderteam van het UMCG loop, krijg ik wel degelijk de indruk dat ik serieus genomen wordt. De gynaecoloog van het genderteam wist twee weken geleden, tijdens een periodieke controle, nog precies dat ik problemen had op m'n werk zonder dat hij hier een aantekening van had gemaakt. En ook heb ik al opgemerkt dat hij zijn patiënten precies kent. Ook al ben je nog maar eenmaal bij hem geweest.
Al enige tijd wilden de maatschappelijk werkster van het genderteam en mijn manager van mijn werkgever een gesprek met elkaar. Het probleem was dat mijn manager niet naar het UMCG wilde komen en dat de maatschappelijk werkster het UMCG niet mocht verlaten. Vandaag heeft de maatschappelijk werkster het voortouw in handen genomen en zich tegen de middag afgemeld bij het UMCG en ze is naar mijn werkgever gekomen. Het was vanmiddag een pittig gesprek maar de maatschappelijk werkster heeft het prima voor mij opgenomen. Astrid, ik weet dat je niet op dit forum komt maar ik wil je toch ontzettend bedanken dat je dit voor mij hebt gedaan.

Als de maatschappelijk werkster (hoogstwaarschijnlijk) in haar vrije tijd mij gaat helpen, dan is het heel erg naïef om te zeggen dat je niet serieus genomen wordt.

Edith

[Cynthia]

Edith. Dat klinkt inderdaad als heel erg betrokken. Pluim voor die mevrouw.
Heeft het gesprek wat opgeleverd denk je?

[Chantal C.]

Het maakt mij echt niks uit hoe ik er kom... Ik heb een probleem en dat moet opgelost worden... Of het nou rechtsom of linksom moet, boeie!

[Silvia_]

Cynthia, ik denk dat het gesprek zeker wat opgeleverd heeft. De maatschappelijk werkster heeft een paar uitspraken gedaan waar m'n manager over na kan denken. Maar ik moest door m'n manager ook weer zonodig zwart gemaakt worden. Zo schijnt er een collega te zijn die er problemen mee heeft dat ik naar het damestoilet ga. Dit was weer volkomen nieuw voor mij. Of dit verzonnen is door m'n manager of dat dit de werkelijkheid is weet ik niet. En zo kom ik steeds weer voor nieuwe verassingen te staan. Het bijzondere hiervan is, is dat als ik mijn collega's er naar vraag, men helemaal geen problemen ergens mee hebben. In ieder geval komt de maatschappelijk werkster over een half jaar weer bij mijn werkgever en ik heb vrij regelmatig contact met haar.

Edith