Zoals je ook in eerdere threads hebt kunnen lezen vind ik het nogal vervelend (betuttelend, bevoogdend) dat er binnen de behandeling van ziekenhuizen een verplichte diagnose door psychologen en verplichte regelmatige controleafspraken bij die mensen verplicht gesteld is.
Nu merk ik in de discussies op de diverse forums (inmiddels heb ik deze discussie op minstens 3 forums gevoerd) ook, dat er mensen zijn die het wel heel goed vinden dat zij gescreend zijn. Mensen, die na die screening de zekerheid hebben dat er niet iets anders aan de hand is, zoals bijv. waanideëen. Zelf merk ik dat ik helemaal niet op de bevestiging van zoiets zit te wachten: ik heb het gevoel dat als ik last van waanideëen zou hebben dat ik daar allang op een andere manier tegenaan gelopen zou zijn.
Eigenlijk lijkt dit een beetje op beleggen in aandelen. In Nederland is een bank verplicht om een risicoprofiel van de belegger te maken. Beleggers die voor de korte termijn beleggen en beleggers die nogal slecht slapen als de koersen een beetje bewegen wordt dan aangeraden om voor zeker te gaan en hun geld op een spaarrekening te zetten, eventueel aangevuld met wat obligaties. Beleggers die wat meer risico willen lopen, maar daarbij ook het voordeel hebben dat hun geld veel beter rendeert, kiezen voor een hoger percentage aandelen. Natuurlijk is het niet alles-of-niets, er zijn in totaal 6 verschillende beleggingsprofielen.
Mensen verschillen: er zijn mensen die heel graag afgaan op de mening van een specialist (= de mensen die bij een bank kiezen voor persoonlijke begeleiding door een specialist van de bank), aan de andere kant zijn er ook de mensen die daar geen behoefte aan hebben (= de mensen die bij een bank vooral on-line via het internet beleggen). Het ene is niet beter of slechter dan het ander. Het ene is wel risico-voller dan het ander. Het ene is ook sneller dan het ander: sneller-goed, maar misschien ook wel sneller-slecht.
Bij de banken kun je op basis van een vragenlijst een risicoprofiel laten bepalen. Je kunt ook, zonder die vragenlijst, zelf aangeven wat je wilt. Voordat je kunt gaan beleggen bij een bank geef je aan de bank je risicoprofiel aan en de bank zal je volgens dat risicoprofiel benaderen: als je een laag risicoprofiel gekozen hebt en toch opties wilt (ver-)kopen zal dat niet zonder meer kunnen en zul je eerst een gesprek met de bank krijgen, als je met een hoog risicoprofiel opties wilt dan kun je dat zonder meer doen, je krijgt dan geen waarschuwingen en de bank zal zonder meer doen wat jij ze vraagt.
Zoiets zou mijns inziens ook bij het behandelen van transgendere mensen ingevoerd kunnen worden. Mensen zouden op basis van een aantal vragen (zoals bijvoorbeeld: "hebt u nu wel/geen werk", "in hoeverre is het in uw omgeving bekend dat u transgender bent", "hoeveel uur van de gemiddelde week leeft u als transgender en hoeveel leeft u (nog) in uw geboortegeslacht?") hun risicoprofiel kunnen bepalen. En daarna dat profiel aan het ziekenhuis doorgeven, waarbij van te voren bekend is wat dat voor gevolgen heeft voor de behandeling. En waarbij het ook mogelijk is om, in afwijking van de vragenlijst, een hoger of lager risicoprofiel te kiezen dan die vragenlijst aangeeft.
Zo zou iemand met een hoog risicoprofiel er voor kunnen kiezen om geen diagnosefase te kiezen. En geen psycholoog te willen zien tijdens het slikken van hormonen. En zonder inschatting van een psycholoog/chirurg toch een SRS kunnen krijgen. Terwijl iemand met een laag risicoprofiel het hele circus zoals het nu bestaat (1300 vragen, 2 tekeningen, 1 levensverhaal, minstens 6 gesprekken en 1 stoplichtoverleg waarbij de artsen bepalen of jij wel/niet geschikt bent voor de behandeling) nog steeds kan krijgen.
Door de keuze bij de patient te leggen krijg je, meer dan nu, het realisme dat patienten niet gelijk zijn. Dat je patienten alleen tegen zichzelf moet beschermen als ze daar zelf ook voor kiezen. Dat patienten niet meer verplicht in de weg gezeten worden door een beroepsgroep (psychologen) die vinden dat zij beter dan de patient kunnen inschatten of een patient wel-of-niet geschikt is voor een behandeling.
Het lijkt mij een heel goede manier om uit de huidige betutteling en bevoogding te komen - voor mensen voor wie dat te beknellend is. Een goede manier om met individuele wensen om te gaan. Een goed "praatmodel" met ziekenhuizen.
Hoe denk jij hierover?
Hormonen/SRS + psychologen/psychiaters
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hormonen/SRS + psychologen/psychiaters
Kijk ook eens op de genderkalender !
Frederique,
natuurlijk zitten er aantrekkelijke kanten aan jouw voorstel. Maar ook gevaarlijke kanten.
En zoals al eens eerder is genoemd: indien je alles zelf betaalt heb je enig recht van spreken; meer dan wanneer je de gezondheidszorg hievoor laat opdaaien.
Daarnaast hebben specialisten hun eigen verantwoordelijkheid. Het risico bestaat dat ze mensen helpen met een permanente aanpassing, die later ongewenst blijkt te zijn. En daar zijn ze dan mede verantwoordelijk voor. EN ik weet welke voorbeelden je daar weer tegenover wilt zetten Maar het blijft toch de afweging van de arts of hij mee wil werken als hij er niet voor 100% van overtuigd is dat het een juiste en definitieve beslissing betreft.
Kortom, ik begrijp wat je wilt, maar dat zul je in Nederland de eerste tig jaar niet bereiken. Zelfs niet een eind opschuiven in die richting.
natuurlijk zitten er aantrekkelijke kanten aan jouw voorstel. Maar ook gevaarlijke kanten.
En zoals al eens eerder is genoemd: indien je alles zelf betaalt heb je enig recht van spreken; meer dan wanneer je de gezondheidszorg hievoor laat opdaaien.
Daarnaast hebben specialisten hun eigen verantwoordelijkheid. Het risico bestaat dat ze mensen helpen met een permanente aanpassing, die later ongewenst blijkt te zijn. En daar zijn ze dan mede verantwoordelijk voor. EN ik weet welke voorbeelden je daar weer tegenover wilt zetten Maar het blijft toch de afweging van de arts of hij mee wil werken als hij er niet voor 100% van overtuigd is dat het een juiste en definitieve beslissing betreft.
Kortom, ik begrijp wat je wilt, maar dat zul je in Nederland de eerste tig jaar niet bereiken. Zelfs niet een eind opschuiven in die richting.
Cyn.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Irene,
Dat kan niet.
Net zo min als je iemand die z'n hele vermogen er doorheen wil jagen door op de verkeerde manier in opties te handelen tegen zichzelf kunt beschermen.
De vraag is: waarom wil je koste wat het kost iemand tegen zichzelf beschermen? Waarom mag iemand niet zelf de keus maken of'ie wel-of-niet tegen zichzelf beschermd wil worden? Waarom denkt een arts dat'ie het beter weet dan een patient? Waarom denk JIJ dat een arts het beter weet dan een patient?
Groetjes,
Frederique
Dat kan niet.
Net zo min als je iemand die z'n hele vermogen er doorheen wil jagen door op de verkeerde manier in opties te handelen tegen zichzelf kunt beschermen.
De vraag is: waarom wil je koste wat het kost iemand tegen zichzelf beschermen? Waarom mag iemand niet zelf de keus maken of'ie wel-of-niet tegen zichzelf beschermd wil worden? Waarom denkt een arts dat'ie het beter weet dan een patient? Waarom denk JIJ dat een arts het beter weet dan een patient?
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Ik denk dat het in het algemeen zinvol is iemand tegen zichzelf in bescherming te nemen, als diegene op het punt staat een drastische beslissing te nemen, die niet meer teruggedraaid kan worden.
Dat betekent niet dat diegene die voor vangnet speelt (in dit geval het genderteam) het beter weet dan de 'patient'. De idee hierachter is volgens mij er samen achter te komen of de 'patient' daadwerkelijk wil wat ze meent te willen. Dat de 'patient' in veel gevallen geen patient is en donders goed weet wat ze wil (want daar heeft ze lang genoeg over nagedacht) doet er helemaal niet toe. Het gaat erom dat ze die enkele 'lifestyle'-transeksueel, of psychisch patient behoeden voor een misstap die niet terug te draaien is. Daar is dan de grote meerderheid het slachtoffer van doordat het traject verlengd wordt en de kosten oplopen. Het zij zo.
Voor mij persoonlijk speelt het 'nog' niet, maar ik hoop dat als het ooit zover mocht komen, ze me terdege doorlichten om me tegen mijzelf te beschermen.
Veel sterkte en succes in je traject Frederique
Irene
Dat betekent niet dat diegene die voor vangnet speelt (in dit geval het genderteam) het beter weet dan de 'patient'. De idee hierachter is volgens mij er samen achter te komen of de 'patient' daadwerkelijk wil wat ze meent te willen. Dat de 'patient' in veel gevallen geen patient is en donders goed weet wat ze wil (want daar heeft ze lang genoeg over nagedacht) doet er helemaal niet toe. Het gaat erom dat ze die enkele 'lifestyle'-transeksueel, of psychisch patient behoeden voor een misstap die niet terug te draaien is. Daar is dan de grote meerderheid het slachtoffer van doordat het traject verlengd wordt en de kosten oplopen. Het zij zo.
Voor mij persoonlijk speelt het 'nog' niet, maar ik hoop dat als het ooit zover mocht komen, ze me terdege doorlichten om me tegen mijzelf te beschermen.
Veel sterkte en succes in je traject Frederique
Irene
Kleine stapjes
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Irene,
Als het genderteam tijdens de stoplichtprocedure samen met de patient om tafel zou zitten om samen te beslissen of het zinvol zou zijn om de procedure voort te zetten dan kon ik het nog met je eens zijn.
Maar dat doen ze niet: dat doen ze zonder de patient. En daardoor krijg je die machtsongelijkheid waar ik tegen ageer.
Als het genderteam begon met de hormonen tijdens de diagnosefase (de eerste maanden is alles tenslotte nog omkeerbaar) waardoor het "ja, tenzij" in plaats van "nee, tenzij" zou zijn (zoals nu) dan had ik er minder moeite mee gehad.
Maar dat doet men niet: men neemt rustig de tijd om alles te diagnoseren, waardoor ze de patient in de weg zitten. Ook dat zorgt voor een gevoel van machtsongelijkheid, waar ik tegen ageer.
Groetjes,
Frederique
Als het genderteam tijdens de stoplichtprocedure samen met de patient om tafel zou zitten om samen te beslissen of het zinvol zou zijn om de procedure voort te zetten dan kon ik het nog met je eens zijn.
Maar dat doen ze niet: dat doen ze zonder de patient. En daardoor krijg je die machtsongelijkheid waar ik tegen ageer.
Als het genderteam begon met de hormonen tijdens de diagnosefase (de eerste maanden is alles tenslotte nog omkeerbaar) waardoor het "ja, tenzij" in plaats van "nee, tenzij" zou zijn (zoals nu) dan had ik er minder moeite mee gehad.
Maar dat doet men niet: men neemt rustig de tijd om alles te diagnoseren, waardoor ze de patient in de weg zitten. Ook dat zorgt voor een gevoel van machtsongelijkheid, waar ik tegen ageer.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Frederique schreef:
Heeft iemand trouwens statistieken met betrekking tot het percentage aangemelde transeksuelen die uiteindelijk wel groen licht krijgen?
Irene
Die frustratie kan ik wel begrijpen, maar van de andere kant gezien is het ook niet zo onlogisch dat men een go no go geeft in afwezigheid van de meest (emotioneel) betrokkene. Het samen tot een beslissing komen is dan tenslotte al achter de rug.Als het genderteam tijdens de stoplichtprocedure samen met de patient om tafel zou zitten om samen te beslissen of het zinvol zou zijn om de procedure voort te zetten dan kon ik het nog met je eens zijn.
Hier heb je wel een sterk punt, daar kan je die kleine minderheid best mee belasten, zodat je de grote meerderheid het leven aangenamer kan maken.Als het genderteam begon met de hormonen tijdens de diagnosefase (de eerste maanden is alles tenslotte nog omkeerbaar) waardoor het "ja, tenzij" in plaats van "nee, tenzij" zou zijn (zoals nu) dan had ik er minder moeite mee gehad.
Heeft iemand trouwens statistieken met betrekking tot het percentage aangemelde transeksuelen die uiteindelijk wel groen licht krijgen?
Irene
Kleine stapjes
--> Hoi Frederique,
ik begrijp je gevoelens over de machtsongelijk heel erg goed, en loop zelf ook met enige regelmaat te hoop tegen de ongelijkwaardigheid van een behoorlijk geïnstitutionaliseerde wereld. Vooral jezelf blijven is mijn devies!
Liefs,
Babette.
De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.
ik begrijp je gevoelens over de machtsongelijk heel erg goed, en loop zelf ook met enige regelmaat te hoop tegen de ongelijkwaardigheid van een behoorlijk geïnstitutionaliseerde wereld. Vooral jezelf blijven is mijn devies!
Liefs,
Babette.
De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Lieve Frederique,
Ik loop al dagen te denken over dit punt. Eigenlijk heeft iedereen hier gelijk.
Als je kiest voor het pakket wat de VU biedt, moet je met het geheel genoegen nemen. Vergelijk het met een restaurant wat Vis op het dagmenu heeft staan. Als je helemaal geen trek in vis hebt, ga je naar een ander restaurant, of je eet á la carte (wat meestal duurder is).
Een ander deel van het antwoord kwam in me op toen ik een paar dagen geleden voor m'n werk ergens heen moest waar heel veel mensen bij elkaar waren, waaronder de nodige VIP's.
Tijdens het gehannes met paspoorten, vragen van beveiligingsmensen en dergelijk gedoe moest ik me inhouden om niet te blaffen dat dat stelletje druktemakers toch onderhand wel diende te weten hoe (on)betrouwbaar ik ben. Ik ben immers al zo vaak op dat soort bijeenkomsten geweest, en dacht je nou echt dat m'n opdrachtgever met mij in zee zou gaan als hij niet zeker wist dat ik geen problemen zal veroorzaken ?
Ik denk dat er genoeg cliënten bij het genderteam aankloppen die heilig geloven dat ze een beter leven krijgen zodra ze van geslacht veranderen.
Veel van die mensen weten het spel uitstekend te spelen, en als ze erin slagen door alle filters heen te breken is de ramp compleet.
Om die ramp te voorkomen heeft men een zeer uitgebreide, moeizame route gekozen. Als een psycholoog helderziend zou zijn, wist hij/zij in no time of iemand 'echt' is of niet. Dan zou die hele langdurige, vernederende route helemaal niet nodig zijn. Voor het genderteam is en blijft het vissen in troebel water. Ze kunnen alleen tekenen zien, en al die tekenen moeten opgeteld en en op waarde geschat worden.
Als het team de cliënt mee laat beslissen, zal een cliënt die diep van binnen weet dat een geslachtsverandering geen genezing biedt (omdat hij/zij domweg geen transsexueel is maar met een heel ander probleem loopt), er alles aan doen om te zorgen dat er een verkeerde beslissing genomen wordt.
Iets dergelijks schoot door me heen toen ik mijn tijd zat te verdoen bij die veiligheidsmensen. Ik wéét dat ik geen kwaad doe, zij misschien ook wel. Maar hun opdracht luidt nu eenmaal: Vertrouw niemand.
Indira Ghandi is door haar eigen lijfwacht vermoord, Marvin Gaye door zijn eigen vader en ga zo maar door. Je kunt op sommige punten niet voorzichtig genoeg zijn, en ja: De goeden zullen onder de kwaden lijden.
En dan nog; als 'de cliënt' mee mag beslissen, zal er eerst onderzocht moeten worden of de client daartoe bekwaam is. Win je daar iets mee? Ik denk het tegendeel. Dan kom je eerst in de molen omdat men vast moet stellen of je psychisch gezond bent, en pas daarna staat genderdysforie op de agenda. Dan maak je het rondje dus twee keer.
Ik zou het niet willen.
Carla.
Ik loop al dagen te denken over dit punt. Eigenlijk heeft iedereen hier gelijk.
Als je kiest voor het pakket wat de VU biedt, moet je met het geheel genoegen nemen. Vergelijk het met een restaurant wat Vis op het dagmenu heeft staan. Als je helemaal geen trek in vis hebt, ga je naar een ander restaurant, of je eet á la carte (wat meestal duurder is).
Een ander deel van het antwoord kwam in me op toen ik een paar dagen geleden voor m'n werk ergens heen moest waar heel veel mensen bij elkaar waren, waaronder de nodige VIP's.
Tijdens het gehannes met paspoorten, vragen van beveiligingsmensen en dergelijk gedoe moest ik me inhouden om niet te blaffen dat dat stelletje druktemakers toch onderhand wel diende te weten hoe (on)betrouwbaar ik ben. Ik ben immers al zo vaak op dat soort bijeenkomsten geweest, en dacht je nou echt dat m'n opdrachtgever met mij in zee zou gaan als hij niet zeker wist dat ik geen problemen zal veroorzaken ?
Ik denk dat er genoeg cliënten bij het genderteam aankloppen die heilig geloven dat ze een beter leven krijgen zodra ze van geslacht veranderen.
Veel van die mensen weten het spel uitstekend te spelen, en als ze erin slagen door alle filters heen te breken is de ramp compleet.
Om die ramp te voorkomen heeft men een zeer uitgebreide, moeizame route gekozen. Als een psycholoog helderziend zou zijn, wist hij/zij in no time of iemand 'echt' is of niet. Dan zou die hele langdurige, vernederende route helemaal niet nodig zijn. Voor het genderteam is en blijft het vissen in troebel water. Ze kunnen alleen tekenen zien, en al die tekenen moeten opgeteld en en op waarde geschat worden.
Als het team de cliënt mee laat beslissen, zal een cliënt die diep van binnen weet dat een geslachtsverandering geen genezing biedt (omdat hij/zij domweg geen transsexueel is maar met een heel ander probleem loopt), er alles aan doen om te zorgen dat er een verkeerde beslissing genomen wordt.
Iets dergelijks schoot door me heen toen ik mijn tijd zat te verdoen bij die veiligheidsmensen. Ik wéét dat ik geen kwaad doe, zij misschien ook wel. Maar hun opdracht luidt nu eenmaal: Vertrouw niemand.
Indira Ghandi is door haar eigen lijfwacht vermoord, Marvin Gaye door zijn eigen vader en ga zo maar door. Je kunt op sommige punten niet voorzichtig genoeg zijn, en ja: De goeden zullen onder de kwaden lijden.
En dan nog; als 'de cliënt' mee mag beslissen, zal er eerst onderzocht moeten worden of de client daartoe bekwaam is. Win je daar iets mee? Ik denk het tegendeel. Dan kom je eerst in de molen omdat men vast moet stellen of je psychisch gezond bent, en pas daarna staat genderdysforie op de agenda. Dan maak je het rondje dus twee keer.
Ik zou het niet willen.
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Carla,
Ik snap je (en ook Lisa, Chantal en anderen) helemaal. Daar zit het probleem ook niet. Het probleem is dat ik het niet wens te accepteren dat een ander op mijn stoel gaat zitten, en daardoor mij mijn verantwoordelijkheid afpakt.
Er zit namelijk één groot verschil met de security: de security gaat niet over de inhoud. De (formeel) verplichte combinatie hormonen + SRS, en ook beslissingen als "verplicht androcur + oestrogenen, alleen oestrogenen kan niet" gaat echter een grote stap verder. Als jouw security-verhaal goed op zou gaan dan zou de diagnosefase zich alleen richten op de patient z'n toerekeningsvatbaarheid. Waarna de patient daarna zelf kan kiezen wat hij wel/niet wil binnen de grenzen van het medisch mogelijke. Het groen licht zou dan een beslissing van alleen de psycholoog moeten zijn. Daarna zou de patient zelf moeten kunnen kiezen in welke vorm en via welke methode de behandeling plaats zou vinden (de psycholoog zou dit soort vragen dus ook niet moeten stellen omdat het buiten de grenzen van het onderzoek valt: de psycholoog zijn/haar onderzoek zou zich alleen richten op: hoe psychisch sterk is de patient, heeft de patient geen andere psychische ziektes dan alleen genderdysforie). Als er dan bij afwijzing in de procedure automatisch opgenomen is dat er een second opinion door een onafhankelijke psycholoog aangeraden wordt (waarbij de VU zich ook accoord verklaart om bij afwijkingen tussen de VU en die second opinion onderzoek te doen naar dat verschil) dan zou ik daar al veel minder moeite mee hebben: na de diagnosefase staat de patient namelijk weer aan het stuur van het eigen leven en de patient bepaalt in welke richting de behandeling gaat. En de normen en waarden van een psycholoog over wat de samenleving wel/niet aan zou kunnen (en wat een samenleving wel/niet wenst aan "verschillende soorten mensen") vormen dan geen onderdeel meer van de diagnose van een patient. En dat vind ik heel belangrijk!
Het restaurant-voorbeeld gaat dan beter op. Waarbij er precies één toonaangevend restaurant is dat iedereen kent en dat daardoor last heeft van de wet van de remmende voorsprong en daarom één menu aanbiedt: tomatensoep vooraf, vis in het midden en een toetje toe (altijd diagnose+2 soorten hormonen+SRS) en niets daartussen en ook geen vlees voor wie niet van vis houdt (1 soort hormonen, andere vorm van SRS). Een 5-sterren michelin-ster prijkt op de gevel (iedereen kent het en zorgvuldiger dan de VU heb ik nog nooit gehoord). 't Heeft wel wat - die vergelijking. Ik wil alleen vis, zonder voorgerecht waarbij ik pas na de vis wil bepalen of ik wel-of-geen toetje wil (vgl: hormonen zonder diagnose en SRS later kunnen kiezen), maar dan wel in een restaurant en niet bij een kraampje op straat(internet). Ja, leuke vergelijking. Bedankt!
Groetjes,
Frederique
Ik snap je (en ook Lisa, Chantal en anderen) helemaal. Daar zit het probleem ook niet. Het probleem is dat ik het niet wens te accepteren dat een ander op mijn stoel gaat zitten, en daardoor mij mijn verantwoordelijkheid afpakt.
Er zit namelijk één groot verschil met de security: de security gaat niet over de inhoud. De (formeel) verplichte combinatie hormonen + SRS, en ook beslissingen als "verplicht androcur + oestrogenen, alleen oestrogenen kan niet" gaat echter een grote stap verder. Als jouw security-verhaal goed op zou gaan dan zou de diagnosefase zich alleen richten op de patient z'n toerekeningsvatbaarheid. Waarna de patient daarna zelf kan kiezen wat hij wel/niet wil binnen de grenzen van het medisch mogelijke. Het groen licht zou dan een beslissing van alleen de psycholoog moeten zijn. Daarna zou de patient zelf moeten kunnen kiezen in welke vorm en via welke methode de behandeling plaats zou vinden (de psycholoog zou dit soort vragen dus ook niet moeten stellen omdat het buiten de grenzen van het onderzoek valt: de psycholoog zijn/haar onderzoek zou zich alleen richten op: hoe psychisch sterk is de patient, heeft de patient geen andere psychische ziektes dan alleen genderdysforie). Als er dan bij afwijzing in de procedure automatisch opgenomen is dat er een second opinion door een onafhankelijke psycholoog aangeraden wordt (waarbij de VU zich ook accoord verklaart om bij afwijkingen tussen de VU en die second opinion onderzoek te doen naar dat verschil) dan zou ik daar al veel minder moeite mee hebben: na de diagnosefase staat de patient namelijk weer aan het stuur van het eigen leven en de patient bepaalt in welke richting de behandeling gaat. En de normen en waarden van een psycholoog over wat de samenleving wel/niet aan zou kunnen (en wat een samenleving wel/niet wenst aan "verschillende soorten mensen") vormen dan geen onderdeel meer van de diagnose van een patient. En dat vind ik heel belangrijk!
Het restaurant-voorbeeld gaat dan beter op. Waarbij er precies één toonaangevend restaurant is dat iedereen kent en dat daardoor last heeft van de wet van de remmende voorsprong en daarom één menu aanbiedt: tomatensoep vooraf, vis in het midden en een toetje toe (altijd diagnose+2 soorten hormonen+SRS) en niets daartussen en ook geen vlees voor wie niet van vis houdt (1 soort hormonen, andere vorm van SRS). Een 5-sterren michelin-ster prijkt op de gevel (iedereen kent het en zorgvuldiger dan de VU heb ik nog nooit gehoord). 't Heeft wel wat - die vergelijking. Ik wil alleen vis, zonder voorgerecht waarbij ik pas na de vis wil bepalen of ik wel-of-geen toetje wil (vgl: hormonen zonder diagnose en SRS later kunnen kiezen), maar dan wel in een restaurant en niet bij een kraampje op straat(internet). Ja, leuke vergelijking. Bedankt!
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik heb het voor elkaar gekregen om toch weer hormonen te gebruiken,
zij het nu niet via het Vumc,
heel veel instanties en pasjes als vrouw te boek kunnen staan,
op het werk enz. iig de correspondentie. Sommige contracten moet perse
zoals in het paspoort staat en belastingdienst en sommige bankpasjes.
Maar, kijk, ik ben al eens 5 jaar geleden als volledig TS gediagnosticeerd
geweest en alhoewel je als je niet binnen een bepaalde tijd vor de operatie gaat,
je gehele behandeling bij het Vumc gestopt wordt,
is het wel zo dat je met die 'brieven' van het Vu en pasjes en andere zaken waar je nog als vrouw staat, door kunt gaan, ook met de machtiging voor ontharen als die nog niet op is.
Hormonen zul je dus elders moeten halen, dat is een klap,
maar het is me gelukt.
Het aller vervelendste is het juist nu voor mensen die zeker al op voorhand weten dat ze bv alleen borsten willen en echt weten dat ze TG zijn en niet TS zijn, die hebben dan eigenlijk nergens groen licht,
of moeten veel dingen los zelf betalen, plus dat sommige dingen dan toch niet mogen, of ik bedoel, je huisarts of iemand anders zal iets eerder
hormoontjes verlengen door ze zelf uit te schrijven als je al ooit bij het Vu geweest bent en dat in zijn bestand staat, dan dat je helemaal kakelvers met genderdysfore gevoelens aan de huisarts vraagt om alleen hormonen.
Waarschijnlijk zal ie je dan toch doorverwijzen naar het Vu.
Maar... ik had Jos van de week aan de telefoon en ze zijn transgenders
nu toch in kaart aan het brengen.
Goed, ik heb me daar dus gelijk voor aangemeld en zal een gesprek hebben met een psycholoog aldaar.
Dus...wellicht kompt er hoop voor TG's.
(Ik hoop het maatschappelijk ook meer op de kaart te kunnen zetten,
maar nochtans is er maar één school geweest waar ik m'n projectje
omtrent Eenheid met verscheidenheid en transgenderzijn heb kunnen doen; het is maatschappelijk gezien nog zo ver weg voor veel mensen.
Het gross van de mensen kinderen, veel ook uit verschillende culturen
zijn zoooo bezig met puur overleven op welk vlak dan ook, dat er geen plaats is in het inleven van andere indentiteiten en geaardheden.
De grootste moeite heb ik vooral dat zowel in de nederlandse als in veel buitenlandse culturen mensen wel weer naar de middeleeuwen terug lijken te willen gaan).
Zie: http://variatee.vara.nl/mediaplayer/pla ... ers.player
Sanne
zij het nu niet via het Vumc,
heel veel instanties en pasjes als vrouw te boek kunnen staan,
op het werk enz. iig de correspondentie. Sommige contracten moet perse
zoals in het paspoort staat en belastingdienst en sommige bankpasjes.
Maar, kijk, ik ben al eens 5 jaar geleden als volledig TS gediagnosticeerd
geweest en alhoewel je als je niet binnen een bepaalde tijd vor de operatie gaat,
je gehele behandeling bij het Vumc gestopt wordt,
is het wel zo dat je met die 'brieven' van het Vu en pasjes en andere zaken waar je nog als vrouw staat, door kunt gaan, ook met de machtiging voor ontharen als die nog niet op is.
Hormonen zul je dus elders moeten halen, dat is een klap,
maar het is me gelukt.
Het aller vervelendste is het juist nu voor mensen die zeker al op voorhand weten dat ze bv alleen borsten willen en echt weten dat ze TG zijn en niet TS zijn, die hebben dan eigenlijk nergens groen licht,
of moeten veel dingen los zelf betalen, plus dat sommige dingen dan toch niet mogen, of ik bedoel, je huisarts of iemand anders zal iets eerder
hormoontjes verlengen door ze zelf uit te schrijven als je al ooit bij het Vu geweest bent en dat in zijn bestand staat, dan dat je helemaal kakelvers met genderdysfore gevoelens aan de huisarts vraagt om alleen hormonen.
Waarschijnlijk zal ie je dan toch doorverwijzen naar het Vu.
Maar... ik had Jos van de week aan de telefoon en ze zijn transgenders
nu toch in kaart aan het brengen.
Goed, ik heb me daar dus gelijk voor aangemeld en zal een gesprek hebben met een psycholoog aldaar.
Dus...wellicht kompt er hoop voor TG's.
(Ik hoop het maatschappelijk ook meer op de kaart te kunnen zetten,
maar nochtans is er maar één school geweest waar ik m'n projectje
omtrent Eenheid met verscheidenheid en transgenderzijn heb kunnen doen; het is maatschappelijk gezien nog zo ver weg voor veel mensen.
Het gross van de mensen kinderen, veel ook uit verschillende culturen
zijn zoooo bezig met puur overleven op welk vlak dan ook, dat er geen plaats is in het inleven van andere indentiteiten en geaardheden.
De grootste moeite heb ik vooral dat zowel in de nederlandse als in veel buitenlandse culturen mensen wel weer naar de middeleeuwen terug lijken te willen gaan).
Zie: http://variatee.vara.nl/mediaplayer/pla ... ers.player
SanneIk droom, dus ik ben.