Onzekerheid over passabiliteit

ilona · Bericht door **ilona** » za jun 01, 2002 14:46

Joanne schreef:Dat die hormies hun werk nog moeten doen daar zie je op die foto helemaal niks van. En dat je je operaties nog niet hebt gehad dat weten we alleen omdat we je kennen. Op de foto kijkt een stralende vrouw ons tegemoet en je hoeft wat mij betreft helemaal niks uit te leggen.

Kijk Joanne... dit soort reacties kan een mens goed gebruiken

En ik waardeer het ook heel erg.

En toch... je ziet het bij heel veel transen. Dat gevoel van: ik val zo akelig verschrikkelijk op. Gisteren reed ik ons aller mascotte - de meest tolerante T-partner die ik ken - (je weet wel: die met die rode laarsies en zo) naar een trans-party van Humanitas Rotterdam. Een busje met jongeren naast ons: lachend en kijkend. Ik dacht dat ze om mij lachten... zij dacht dat het om haar ging.

Wat nou de waarheid is doet er niet zo toe. En zelfs als je uitgelachen wordt, heb ik zoiets van... krijg de pip maar... ik lach ook, omdat ik lekker mezelf ben.

Maar je denkt het dus wel he? Ik val op. Ik ben bron van spot. Ik weet dat het heel lang kan duren voordat dat over gaat. Omdat je "mannelijke uitstraling" in jouw geheugen gegrift is. En je je niet kunt voorstellen dat anderen dat op de één of andere manier ontgaat. En omdat "geaccepteerd worden in je nieuwe rol" nou juist voor een TS zo verschrikkelijk belangrijk is.

Is er iemand die weet hoe je die onzekerheid een beetje kwijtraakt? Anders dan... maar gewoon je leven leiden en merken dat het meestal meevalt en alleen maar beter wordt? Ik vrees dat het qua concrete tips akelig stilvalt

Liefs - Ilona

Joanne · Bericht door **Joanne** » za jun 01, 2002 17:00

Tsja dat het qua concrete tips akelig stil wordt is waarschijnlijk omdat er helemaal geen concrete tips zijn om die onzekerheid kwijt te raken.
Die onzekerheid hoort nu eenmaal bij de ontwikkeling die je doormaakt.
Zoals onzekerheid altijd bij ontwikkeling hoort niet alleen bij de onze.
Nu is het bij ons natuurlijk nog een tikkeltje heftiger door de uiterlijke verschijning maar het is net als bij elke ontwikkeling een kwestie van tijd.
Dat nieuwe kader waarin je leeft moet onderzocht en eigen gemaakt worden, iets wat essentieel is om je er niet meer onzeker in te voelen.
En het enige wat ik kan zeggen met mijn ervaring van tweeeneenhalf jaar hormies en RLE is dat het komt met de tijd.
Werkelijk waar, maar tot die tijd zul je op eigen kracht die onzekerheid moeten overwinnen.
Its part of the game en het voordeel is dat je na het overwinnen van die onzekerheid geestelijk sterker bent geworden.
En nog iets wat ik heb geleerd in mijn transitie is geduld hebben.
Niet alleen qua wachtlijsten op medisch gebied maar ook op gebied van de vervrouwelijking en de daarmee groeiende zelfverzekerdheid.
Maar ik weet zeker dat je dat kunt opbrengen Ilona.
Helemaal omdat je ook de ideale plek kent om je frustraties van je af te schrijven als het effe niet gaat zoals je wil.
Succes ermee.

ilona · Bericht door **ilona** » za jun 01, 2002 20:58

benthemj schreef: Tsja dat het qua cocrete tips akelig stil wordt is waarschijnlijk omdat er helemaal geen concrete tips zijn om die onzekerheid kwijt te raken. Die onzekerheid hoort nu eenmaal bij de ontwikkeling die je doormaakt.

Hoi Joanne,
Ik was er al "bang" voor.... maar het geeft ook niet

benthemj schreef: Maar ik weet zeker dat je dat kunt opbrengen Ilona. Helemaal omdat je ook de ideale plek kent om je frustraties van je af te schrijven als het effe niet gaat zoals je wil.
Succes ermee.

Yep... reken maar. En daarnaast zijn er dus ook nog die IRL contacten met lotgenoten. FF grienen... en dan samen hard lachen en er weer voor gaan. Want laten we wel zijn... soms doet het allemaal best pijn. Maar in vergelijking met de pijn van de genderdysforie is 't een zachtgekookt eitje

Liefs - Ilona

Joanne · Bericht door **Joanne** » zo jun 02, 2002 0:06

Kijk jij snapt het

esther1 · Bericht door **esther1** » zo jun 02, 2002 1:13

Ha Ilona,

Yep... reken maar. En daarnaast zijn er dus ook nog die IRL contacten met lotgenoten. FF grienen... en dan samen hard lachen en er weer voor gaan. Want laten we wel zijn... soms doet het allemaal best pijn. Maar in vergelijking met de pijn van de genderdysforie is 't een zachtgekookt eitje

Grienen, hard lachen en dan een zachtgekookt eitje?
Spreekt me wel aan.
Maar een (paar) tip(s) over die onzekerheid zouden ook welkom zijn.

Liefs,
Esther.

ilona · Bericht door **ilona** » zo jun 02, 2002 2:14

Hoi Esther,

Met Joanne ben ik van mening dat er geen echt recept bestaat. Dat je zult moeten leren leven met die onzekerheid... met de angst toch weer doorzien te worden. Het wordt minder met de tijd... zoveel kan ik je nu reeds garanderen. En ik ben pas 2 maanden aan de HRT, heb net m'n vierde lasersessie achter de rug, en heb nog een pruik van het niveau "carnaval is er niets bij".

Dus - ik wist het al hoor - tips zijn er niet echt. Dat ik spreek over een zachtgekookt eitje... ? 't Spijt me, maar dat meen ik dus echt. Het is zoveel makkelijker om om te gaan met die - in aantal beperkte - rotreacties uit de omgeving dan met die eeuwige pijn die je zelf doorklieft. Word jezelf... enne... er gaat een nieuwe wereld voor je open. Met nieuwe, warme contacten

Grienen en lachen, eten en drinken en je kunt er weer dagen tegenaan. Geloof me maar.

En Joanneke... we gaan dus echt binnenkort ff lekker stappen... Zo hard tegen elkaar aankwekken dat we die omgeving niet eens zien. Of ze nou schelden of op ons spugen... chips (die ook

)... we hebben toch maar ff lekker voor onszelf durven kiezen he? Maar volgens mij lachen ze ons alleen maar toe... viezerikken

Liefs - Ilona

adriana · Bericht door **adriana** » zo jun 02, 2002 10:53

Zoals Joanne zegt er zijn geen konkrete tips wat blijft er dan over.

Behalve geduld, werken aan jezelf en een kwestie van tijd waarin je in feite dag na dag een stapje dichterbij komt bij het gene wat je nastreeft o.a. n.l. passabiliteit.

De een heeft meer geluk of pech met zijn voorkomen en daar moet je het mee doen, maar ik ervaar vooral dat het een kwestie van durf is, nee sterker nog, je kunt niet meer anders dan jezelf zijn en je zo te naar anderen te presenteren zoals in wezen bent.

Je hebt dus geen keus meer en moet er doorheen met de instelling dat je voorbereid bent op opmerkingen enz. gekoppeld aan het onwrikbare gevoel dat je het recht heb om in dit leven tezijn zoals je je voelt, is op dit moment het enige, maar het maakt je wel sterk.

Het is voornamelijk zoals gezegd een kwestie van tijd en wat eelt op je ziel, de eerste keer wil je hard terug rennen naar huis als nu de man van de straatkrant (een observeer deskundige bij uitstek) zegt "ik mag toch wel mevrouw" zeggen is het duidelijk wat hij bedoeld maar het begint al wat beter te klinken.

Harde en zachte opmerkingen blijven ons deel maar ze zullen verzachten en hopelijk verdwijnen met de tijd en als troost iedere dag is een stapje dichterbij.

Adriana

Joanne · Bericht door **Joanne** » zo jun 02, 2002 12:43

Hoi Ilona

Ik vind het een prima idee van dat stappen.
Lekker een dagje uit met zijn tweetjes daar ben ik wel aan toe.
En je weet mijn nummer dus bel maar.
Ik kan bijna altijd dat weet je.
Al ben ik op het moment wel heel erg aan het klussen.
Mijn ouders hebben namelijk het sublieme idee om mijn overloop en mijn gang in de nieuwe verf te zetten als ik in het ziekenhuis lig voor mijn SRS.
Dat betekend dat ik zolangzamerhand moet gaan beginnen met behang afstrippen etc etc goeie bezigheidstherapie dat wel.
Maar daar kan ik wel een dagje tussenuit knijpen.
Ik hoor wel van je.
(ohja en ik heb een nieuwe schutting die er nog in moet en ik ben mijn salontafel opnieuw aan het lakken, bezig bijtje he)

esther1 · Bericht door **esther1** » zo jun 02, 2002 13:25

Ha Joanne,

Dat betekend dat ik zolangzamerhand moet gaan beginnen met behang afstrippen etc etc goeie bezigheidstherapie dat wel.

Inderdaad een prima therapie, ik ben nu al een week of vijf bij mijn zoon in Amsterdam aan het klussen. Bezig zijn met andere dingen, je gedachten verzetten en s'avonds lekker moe naar je bedje.
Bovendien is het een heerlijke plek om de thuissituatie te ontvluchten. Heerlijk alleen op mijn "eigen" etage, tussen de verf, het behang en de vloerbedekking.

Maar daar kan ik wel een dagje tussenuit knijpen.

Ga ik van de week ook doen, heerlijk een dagje shoppen met mijn schoondochter, kijken naar gordijnen enz. En natuurlijk wat leuks voor Esther.

(ohja en ik heb een nieuwe schutting die er nog in moet en ik ben mijn salontafel opnieuw aan het lakken, bezig bijtje he)

[/quote]

Ga zo door bijtje, des te harder vliegt de tijd.

Liefs,
Esther

Joanne · Bericht door **Joanne** » zo jun 02, 2002 14:25

Verstandige woorden die ter harte genomen worden.
Bedankt en ook jij klus ze en shop ze.

Oh by the way over die passabiliteit.
Ik kwam vrijdagochtend terug van een afspraak bij de kaakchirurg en zat ineens in een trein vol vrouwen.
Tjokvol kakelende kipjes opweg naar de libelle zomerweek.
Ik heb mij nog nooit zo voelen opgaan in de menigte wat een heerlijk gevoel was dat.
Ik heb ook heerlijk meegekakeld en geen haan die naar mijn TS-iteit kraaide leuk he?

JolandaM · Bericht door **JolandaM** » zo jun 02, 2002 15:25

Hoi dames,

Om eens een variant op een bekend spreekwoord te gebruiken:

Passabiliteit is 20 procent inspiratie en 80 procent transpiratie.

De inspiratie heeft te maken met je verkregen inzicht dat je vrouw bent en daarom, ondanks je lichaaam, aan je omgeving wil laten zien dat je vrouw bent.

De transpiratie heeft te maken met je onzekerheden over hoe je bij de ander overkomt, de uitstraling die daar het gevolg van is, en je zoektocht naar een presentatie die past bij jouw lichaam en acceptabel is voor je omgeving.

Alles bij elkaar geen kleinigheid, en het is dan ook niet verwonderlijk dat, om die zekerheid te verkrijgen, en om die presentatie te vinden, veel tijd nodig is.

De periode na de comingout is eigenlijk vergelijkbaar met een nieuwe puberteit. Je nieuwe bewustzijn moet zich een plekje diep in jezelf verwerven. Je moet bezig met je uiterlijk. En volgens het VU moet je bij voorkeur meteen of zo snel mogelijk om.

Kortom: geen zekerheden, maar ( toch) wel één belangrijk advies: geloof in jezelf. Acceptatie door je omgeving kan pas beginnen wanneer je jezelf hebt geaccepteerd. Vanaf dat moment zul je zien dat je steeds vaker met eerbied en respect "mevrouw" genoemd zult worden.

Liefs,
Jolanda

esther1 · Bericht door **esther1** » zo jun 02, 2002 15:33

Ha Joanne,

[

quote]Ik kwam vrijdagochtend terug van een afspraak bij de kaakchirurg en zat ineens in een trein vol vrouwen.
Tjokvol kakelende kipjes opweg naar de libelle zomerweek.
Ik heb mij nog nooit zo voelen opgaan in de menigte wat een heerlijk gevoel was dat.
Ik heb ook heerlijk meegekakeld en geen haan die naar mijn TS-iteit kraaide leuk he?

Leuk?, nee kind veel meer dan leuk. Geweldig, fantastisch, grandioos, heerlijk.
Of, kort samengevat, gefeliciteerd.

Liefs,
Esther.