!!!Yes!!!

[Irene]

Fijn dat alles goed gegaan is Frederique.

Ik denk dat je je Russische collega toch nog iets positiefs moet meegeven, dat hij onmiddellijk zijn ziel op tafel heeft gelegd, maakt het probleem bespreekbaar en oplosbaar. Als niks gedaan had was het er niet beter op geworden.

Irene

[Frederique_]

Hoi Irene,

Klopt: in die zin had ik er ook een heel dubbel gevoel over.

Groetjes,

Frederique

[Frederique_]

Het gesprek van vanmorgen met mijn collega verliep goed. Hij gaf aan dat hij niet de bedoeling gehad had om kritiek te leveren op mijn transformatieproces zelf. Toen ik gistermorgen bij hem de kamer inkwam was de schok groot geweest: ik heb hem geholpen in de tijd dat hij net het bedrijf binnenkwam en veel collega's hem afwezen, daardoor voelde hij een grote band tussen hem en mij. Toen ik ineens anders voor hem stond voelde dat voor hem, zoals hij het formuleerde, als "een overlijden waarvan je weet dat het er aankomt, maar waarbij je na het overlijden toch in één klap met allerlei verdriet geconfronteerd wordt". Hij gaf aan dat hij er de rest van de dag van van zijn stuk geweest was - en dat hij mij dat kwalijk nam: dus niet zozeer mijn transitie zelf, ook niet de manier waarop ik dat aanpakte, maar wel het feit dat hij dankzij mij zich zwaar vervelend voelde en ook niet normaal aan het werk kon. En dat een stap, waarvan hij snapte dat ik die niet op een regenachtige zondagmiddag genomen had, maar wel één die ik vrijwillig zette, hem dwong tot het hebben van een heel vervelende dag.

Ik snapte het - en heb na verloop van tijd ook mijn kant naar voren gebracht: dat de woorden "kwaad" en "samenwerking" mij triggerden: dat het niet-willen-samenwerken van collega's de grootste angst was die ik had voordat ik deze stap zette. Dat het niet vrijwillig was, want dat het niet zetten van deze stap niet alleen mijn gevoel op het werk, maar ook thuis en in het weekeind sterk negatief beinvloedde - het was voor mij dus net zo min een keus als voor hem. En dat ik het ook positief vind dat hij dit vertelde - want dat we er dan iets aan kunnen doen. Hij voelde dat zelf ook zo: hij vond het goed dat zijn chef, mijn leidinggevende en ik daar op deze manier mee omgingen. Hij had daar bij het sturen van dat bericht niet bij stilgestaan - had meer iets gehad van: "dit is mijn gevoel, in Nederland is het -meer dan in Rusland- goed om dat gevoel te delen in plaats van het te negeren". Daar ben ik het trouwens ook mee eens. Daarnaast heb ik "mijn plaat" weer afgedraaid: dat dit soort processen tijd nodig hebben, dat ik heel goed snap dat het niet gister klaar is en dat ik er zelf meer dan twee-en-half jaar voor nodig gehad heb om dit voor mijzelf te accepteren - en dat ik dan ook heel goed snap dat dat voor een ander ook niet in een dag geregeld is.

Toen hij aangaf dat hij het tenminste aangaf terwijl anderen er grappen over stonden te maken (wat hij te ver vond gaan) antwoordde mijn leidinggevende dat hij maar rustig mee moest doen met die grappen, omdat ik daar maar tegen moest kunnen. Hij zei dat ik, door het zetten van deze stap, ook aanleiding voor die grappen gaf. Ik was het daar ook wel mee eens: ik ken die jongens inmiddels 13 jaar, als ik niet tegen hun grappen en grollen kon dan had ik er niet aan moeten beginnen. En hoewel ik nog geen grap over mij en mijn transitie gehoord heb (ik kan overigens probleemloos bedenken in welke richting ze gaan) weet ik zeker dat ze die ook maken. Ik heb er ook bij aangegeven dat humor een manier van "het een plaatsje geven" is - en dat het in die zin ook een functie heeft. En als het niet tot doel heeft om een ander uit te sluiten of weg te pesten ook geen enkel probleem is om een grap te maken. Mijn leidinggevende en ik vulden het verhaal zo aan: met een homo die in dienst kwam en die gewaarschuwd was voor dit soort grappen - en die dat geen probleem vond. En met hemzelf, die toch ook allerlei standaardgrappen over Russen en Rusland aan moest horen en wat ook geen probleem was.

Aan het einde van het gesprek was de lucht geklaard: zowel mijn collega als mijn leidinggevende en ik zagen het weer helemaal zitten. Vanmiddag had ik nog een vergadering met deze collega - we hebben het over het werk en over zijn ervaringen met andere collega's gehad en hij reageerde net als anders. Het was geen enkel probleem (meer).

En verder... haalde ik vanmiddag thee en zag ik in de weerspiegeling van de koffieautomaat een prachtige vrouw staan. Yes!!! Alleen de stem mag nog iets anders. Maar daar wordt volgende week aan gewerkt. Ik voelde me in het werk veel rustiger en prettiger als ik me de afgelopen jaren ooit gevoeld heb. Het blijft merkwaardig hoe zoiets simpels als een paar nepborsten en vrouwenkleren zoveel verschil kan maken...

[Cynthia]

Frederique

Gelukkig dat het toch nog redelijk is afgelopen met die collega.
Hij staat er in ieder geval open voor, hoe lastig hij het ook mag vinden.

[Frederique_]

Hoi Cynthia,

Inderdaad, 't bleek achteraf vooral veel miscommunicatie.

Groetjes,

Frederique

[MarjoleinJ]

hoi frederique,

'k wil even laten weten dat ik het erg waardeer dat je dit zo met ons deelt ! Ik wens je ontzettend veel sterkte en plezier toe. Je zult waarschijnlijk door je interne rust beter in staat zijn om als het eens wat minder gaat de situatie het hoofd te bieden.

Ik vond het heel bijzonder dat je het verwoordde als "wat een paar nepborsten en vrouwenkleren voor verschil kunnen maken" - dat is *precies* hoe ik het de laatste tijd (zij het voor mezelf) verwoord.... zo van:
het is toch wel een teken aan de wand als je je als man prettiger voelt terwijl je [nep]borsten, en in mijn geval ook haar (hmmm...) aan hebt,
of
ik kies er voor om me vrijwillig tussen 50000+ man te begeven als marjolein en 't voelt gewoon gewoon...

Ow, het 'aantrekken' van borsten klinkt natuurlijk gek maar 'k weet even geen beter woord, hou me aanbevolen voor verbeteringen...

Jammer blijft natuurlijk wel dat ze nep zijn

'k zit er over te denken om als we volgend jaar weer naar zoiets gaan (dance valley bijv) dan een t-shirt te maken met als opschrift "100% siliconen" er liepen nl zat meiden rond met t-shirts als "siliconenvrij" of iets van die strekking. Ik denk dat als ik dat doe dat ze de humor daar wel van in kunnen zijn... zijn ze wel gevoelig voor. Beetje zelfspot kan nooit kwaad mits met mate gebruikt

groetjes & knuffel,

marjolein

[Frederique_]

Misschien is "het (gaan) dragen van nep-borsten" een betere term?

En verder: het viel me op dat ik me net zo mannelijk/vrouwelijk voelde als dat ik voor de transitie als man gekleed was - toch voelde ik wel verschil: veel minder snel gepikeerd, beter kunnen relativeren als vorige week. Mijn conclusie: ik was toch weer iets dichter "bij mijzelf" - en had dat "overlevingsgedrag" dus blijkbaar nog minder nodig dan een week eerder.

Groetjes,

Frederique

[Babette]

Hoi Frederique,

ik heb het hele verhaal hierboven gelezen, en ik vind het heel bijzonder zoals je met jouw (werk)situatie omgaat; ook het "conflict" met je Russische collega. Je klinkt erg in balans in je huidige situatie en dat lijkt me een heel fijn gevoel! Ik hoop van harte dat dit zo mag blijven voor je!

En het relativeren en minder gepikeerd zijn herken ik wel: als ik me nog in m'n mannelijke hoedanigheid in de buitenwereld begeef, heeft het er alle schijn van dat ik met die buitenwerld toch anders om spring. Dit zijn aspecten die me blijven fascineren.

Liefs,

Babette.

xxxx

De liefde voor de vrijheid is de liefde voor anderen.

[Frederique_]

De afgelopen week is goed verlopen. Na het voorvalletje op maandag en dinsdag hoor ik niets meer - collega's werken net zo met mij samen als vorige week. Ik merk niet dat ze me anders zien of anders benaderen als vorige week. Af-en-toe zie ik mensen even schrikken - met name als ze er maandag niet bij zijn geweest (door vakantie of anderszins) en me nog niet eerder tegen zijn gekomen. Men herpakt zich snel en daarna merk ik er niets meer van. De meeste mensen noemen me (nog) Frederik en hebben het over "zijn". Soms corrigeert men zich daarna - meestal doet men dit niet. Een enkeling lukt het om het vanaf het allereerste begin over Frederique en "haar" te hebben. In die laatste gevallen is het ook voor mij even wennen dat het dan over mij gaat. Ik corrigeer ze niet - het is niet meer dan logisch dat men even tijd nodig heeft om er aan te wennen.

Op donderdag moest ik voor het eerst ook "vroeg beginnen": er ging iets nieuws in produktie en we staan dan als beheerders om 5:00 klaar om direkt in te kunnen grijpen als er iets mis gaat. Normaal gesproken stond ik dan om half vier op om om vijf uur op het werk te kunnen zijn, nu werd dat dus half drie. Het bleek geen probleem te zijn - en ik stond keurig om 5:00 opgemaakt op het werk. Ik merkte op geen enkele manier dat ik minder energie had dan anders...

's Middags kwam mijn leidinggevende binnenlopen: hij schold me zeer overdreven (lollig) uit voor "trut": ik had een spreadsheet op zijn PC ingevuld met de gegevens van mijn team - en was vergeten op "save" te drukken. En hij had de spreadsheet afgesloten zonder zelf ook even te saven. Het gaf wel een leuke sfeer.

Op vrijdag sprak een vrouw mij aan: ik had op mijn kin te weinig foundation gebruikt. Ik dacht eerst dat dit kwam doordat ik de beardcover wel aan de voorkant, maar niet aan de onderkant gebruikte. Toen ik in de spiegel keek bleek dat ze wat anders had bedoeld: in mijn nek stonden nog enkele baardharen - en inderdaad was dat geen gezicht. 's Morgens toch net iets te snel gemake-upped...

Samengevat denk ik dat de eerste week goed verlopen is. Ik voel me nog steeds niet helemaal vrouw (denk ook dat dit te maken heeft met mijn lagere stem - ik voel nu ook echt de noodzaak om daar wat aan te doen) - maar het voelt wel heel erg goed om nu van het vrouwentoilet gebruik te kunnen maken. Soms raakt mijn hand toevallig mijn borsten, of zie ik mijn uiterlijk weerspiegelen - en dan voelt dat even helemaal goed. Ik voel me wel veel rustiger en voel veel minder dan voorgaande weken de drang om mij (via grappen of maniertjes) voor te doen als iets of iemand die ik niet ben. In die zin leef ik dichter bij mijzelf. Op enkele uitzonderingen na is zowel de aandacht voor de diabetes als de bloedwaarden zelf ook structureel beter dan de weken ervoor.

Mijn leven voelt, na diverse stormen en veel onrust in de afgelopen weken, als een stralende lentedag: fris en sprankelend. Heerlijk...

[Dit is voorlopig het laatste bericht dat ik hier over schrijf - wie meer wil lezen kan mijn dagboek op het forum van de vlaamse genderkring of op het Isis-forum volgen]

[Lisa met een S]

Hallo, Frederique,

Ik heb met veel belangstelling jouw verhaal hier gelezen en deel mee in je tevredenheid over het goede verloop tot nu toe. Het is waarschijnlijk overbodig, want je bent goed op de hoogtte van de resultaten van het onderzoek van Paul Vennix over T-zijn en werk, maar ik wil je op het hart drukken om alert te blijven, want ik heb tal van verhalen gehoord van T's waarbij het ontvankelijk goed verliep maar toch op een gegeven moment mis is gegaan. Een aantal van de verhalen zijn hier in het forum te vinden. Natuurlijk hoeft het niet altijd fout te lopen, ook succesverhalen komen er in voor, maar toch denk ik dat het verstandig is om waakzaam te blijven.

Lisa zou Lisa niet zijn als er niet dingen waren die je hebt geschreven, waar ik er niet mee eens ben, maar gelukkig beperkt het zich tot een paar off-topic opmerkingen die hier voorbij zijn gekomen. Ten eerste vond ik het frappant dat jouw russische collega zei "dit is mijn gevoel, in Nederland is het -meer dan in Rusland- goed om dat gevoel te delen in plaats van het te negeren". Jij was ermee eens, maar ik niet. Russen zijn, net zoals de volkeren rondom de middellandse zee, zeer open in het delen van hun emoties. Mannen kussen elkaar, laten hun tranen een vrije verloop, zowel voor verdriet als van geluk. Nederlanders, daarentegen, zoals Engelsen, Zwitsers, Scandinaviers, enz, zijn veel meer ingetogen en opgesloten vwb het uiten van hun gevoelens. Zodoende mijn ervaring. En dat zie ik hier geboekstaafd: jouw bedrijf zou heus best wel een afspiegeling zijn van de Nederlandse maatschappij, en wij weten allemaal dat het begrip voor het T-zijn hier is niet echt diepgeworteld; er zullen toch wel een behoorlijk aantal collega's daar zitten die de gevoelens van jouw collega delen. Maar toch is het juist de Rus die het tot uiting heeft gebracht.

Jij geeft dat zelf aan: om hun gevoelens te uiten, wijken ze uit tot het maken van grappige opmerkingen richting jou. En dat klopt, voor velen is dat humour inderdaad een manier om het een plaatsje te geven. Maar voor een geringe groep, is humour ook een veilige manier om je daarover te aanvallen. Om JOU, en niet hun gevoelens, op jouw plaatsje te zetten. Dus ook daarvoor alert blijven. Het is geniepig, en je moet niet alleen de twee soorten opmerkingen van elkaar kunnen onderscheiden, maar ook bepalen hoe je op de negatieve bedoelde opmerkingen het beste kan reageren. Het is heel lastig, te meer omdat de buitenstaander vaak het onderscheid niet kan zien.

Mijn complimenten ook voor het manier waarop jij en je collega dit heb opgelost. Dit past in mijn eigen visie. Wat ik wel een beetje frappant vind, is dat het in jouw visie past. Gelet op wat jij elders schreef over het betuttelend van proberen je normen en waarden aan een ander op te leggen, had ik niet verwacht dat jij een gesprek met je collega nodig zou vinden. Hij heeft duidelijk geschreven, dat het probleem ligt bij hem, omdat jouw T-zijn tegen zijn opvoeding ingaat. Maar hij ziet het als zijn probleem, hij legt het niet bij jou neer. Hij vraagt niet dat jij je anders gedraagt, en accepteert volledig de consequenties voor zichzelf voor zijn aktie. Waarom vond je het nodig om zich daarmee te bemoeien? Het is zijn leven, en als hij door zijn houding jegens jou problemen veroorzakt, is hij degene die ervoor moet boeten, niet jij. En dat vindt hij ook volkomen terecht en aanvaardt dat als gevolg van zijn keus. Dan is het zijn goede recht, toch, om zo te handelen en heeft niemand anders het recht om daar in te grijpen? Je zou het ongetwijfeld anders zien, want anders had je anders gehandeld, dus daarom de vraag hoe je dit rijmt met jouw principes over zelf-verantwoordelijk zijn voor je handelingen en beslissingen.

Tot slot jouw besluit om ons te verlaten. Je hebt heel wat te verduren gehad hier in het verleden, en een bepaalde antipathie voor onze forum ontwikkeld dat je nooit onder stoelen of banken heb gestoken. Je vindt dat wij onze forum anders moeten onderhouden, je vindt dat wij andere keuzen moet maken over wat wij op onze voorpagina zetten, je vindt dat wij onze site anders moeten financieren, en je vindt dat wij ons anders moeten opstellen tov groepen zoals de TNN. Desondanks ben je blijven komen en schrijven hier. Ondanks onze meningsverschillen heb ik jouw bijdragen met veel belangstelling gevolgd. Ze zijn goed geschreven en duidelijke, zeer interessante en leerzame verhalen, waar velen er veel aan hebben gehad. Ik ben oprecht blij voor je dat je nu plekken hebt gevonden waar jij je beter thuis voelt, en wens je alle succes en geluk. Het ga je goed.

Groetjes,
Lisa

[Cynthia]

Lisa,

Ik had niet begrepen dat Frederique zich van het forum terugtrekt. Ik had ht idee dat zij alleen maar stopt met het citeren uit haar dagboek.
Dus alleen stopt met deze thread.

[Frederique_]

Ten eerste vond ik het frappant dat jouw russische collega zei "dit is mijn gevoel, in Nederland is het -meer dan in Rusland- goed om dat gevoel te delen in plaats van het te negeren". Jij was ermee eens, maar ik niet. Russen zijn, net zoals de volkeren rondom de middellandse zee, zeer open in het delen van hun emoties.

Ik heb me niet goed uitgedrukt: ik was het er mee eens dat het goed is om dat gevoel te delen ipv het te negeren. Of het in Rusland meer of minder goed is om gevoelens te delen weet ik niet - ik vermoed dat het daar minder geaccepteerd is dan hier. Toen ik laatst de acceptatie van homo-demonstraties in Moskow en Talin zag, toen kreeg ik niet het idee dat homo zijn (en daarmee dus: het "anders zijn dan anderen" en ook T* zijn) daar breed geaccepteerd is.

Jij geeft dat zelf aan: om hun gevoelens te uiten, wijken ze uit tot het maken van grappige opmerkingen richting jou. En dat klopt, voor velen is dat humour inderdaad een manier om het een plaatsje te geven. Maar voor een geringe groep, is humour ook een veilige manier om je daarover te aanvallen. Om JOU, en niet hun gevoelens, op jouw plaatsje te zetten. Dus ook daarvoor alert blijven. Het is geniepig, en je moet niet alleen de twee soorten opmerkingen van elkaar kunnen onderscheiden, maar ook bepalen hoe je op de negatieve bedoelde opmerkingen het beste kan reageren. Het is heel lastig, te meer omdat de buitenstaander vaak het onderscheid niet kan zien.

Wat mijn leidinggevende en ik gezegd hebben is als volgt:
Leidinggevende: Een grapje moet kunnen. Bijvoorbeeld: als iemand aan tafel "eet smakelijk" en een ander voegt er aan toe "jij ook, Pietje", dan is dat een grapje dat kan. Zo gaat het elke middag en zo is ieder wel eens -zogezegd- de ***.
Ik: "Dat klopt. Het wordt anders als dat grapje elke middag tegen dezelfde persoon gehouden wordt. Of als grappen gebruikt worden om mensen uit te sluiten".

Het is precies dat verschil wat relevant is. Een grapje kan. Altijd dezelfde persoon gebruiken als pispaal - dat kan niet.

Mijn complimenten ook voor het manier waarop jij en je collega dit heb opgelost. Dit past in mijn eigen visie. Wat ik wel een beetje frappant vind, is dat het in jouw visie past. Gelet op wat jij elders schreef over het betuttelend van proberen je normen en waarden aan een ander op te leggen, had ik niet verwacht dat jij een gesprek met je collega nodig zou vinden. Hij heeft duidelijk geschreven, dat het probleem ligt bij hem, omdat jouw T-zijn tegen zijn opvoeding ingaat. Maar hij ziet het als zijn probleem, hij legt het niet bij jou neer. Hij vraagt niet dat jij je anders gedraagt, en accepteert volledig de consequenties voor zichzelf voor zijn aktie. Waarom vond je het nodig om zich daarmee te bemoeien?

Ik reageerde op twee punten:
1) de woorden "kwaad zijn"
2) de woorden "met jou verder te gaan werken"

Hij mag kwaad zijn, maar dat mag de samenwerking niet in de weg staan. Hij heeft daar geen keuze in (zoals zijn bericht suggereert). Ik kreeg de indruk dat hij, door mij (+ zijn leidinggevende) een bericht te sturen aandacht vroeg voor zijn probleem. En omdat zijn leidinggevende in zijn taalgebruik niet altijd even tactisch is (hij bedoelt 't altijd goed maar 't komt niet altijd even handig zijn strot uit) vond ik het nodig om zowel mijzelf als mijn leidinggevende mee te laten sturen.

Had hij het woord "kwaad" vervangen door "verdrietig" of "in de war" en niet op niet-samenwerken had gedoeld dan had ik geantwoord met een e-mail waarin ik hem aanraadde om de tijd te nemen om dit een plekje te geven en had ik geen leidinggevenden geinformeerd.

In de samenwerking heb je ook juridisch niets te kiezen: je leidinggevende neemt mensen aan - en met die mensen heb jij het als werknemer te doen. Je moet er mee samenwerken, of je dat nu leuk vindt of niet. In die zin is dat anders dan in je vrije tijd: men is vrij om wel-of-niet een avond met mij uit te gaan (als ik ze dat zou vragen).

Tot slot jouw besluit om ons te verlaten.

Cynthia heeft gelijk: ik stop met het posten van mijn dagboek - jullie hebben eerder aangegeven dat daar op dit forum geen ruimte voor is. Ik vind dat een beslissing die ik heb te respecteren (net als de andere voorbeelden die je noemt). Verder ben ik er nog wel even

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Hoi, Frederique,

Waar ik eigenlijk best wel benieuwd naar ben is het volgende:

Als een rode draad dat door jouw postings loopt al sinds dat je hier bent gekomen, is het belang voor jou van het dragen van borsten en rokken. De nadruk dat je daar op heb gelegd is reden voor velen hier om jouw transgender- of transseksueel-zijn in twijfel te trekken. Immers lijkt het manier waarop je daarover schrijft veel meer op de gevoelens van een travestiet dan hoe TG's of TS'en doorgaans zich uiten.

Ik als travestiet ontleen mijn gevoel van vrouw-zijn aan het dragen van dameskleding. Wanneer ik niet gekleed bent als vrouw voel ik mij ook geen vrouw. Ik voel mij wel travestiet, en dat betekent wel een gevoel van 'vrouw willen voelen' (in hoe ver ik echt 'vrouw voel' laat ik in het midden; ik zou niet weten hoe een vrouw voelt, ik weet alleen hoe ik zelf voel op dat moment en dat noem ik 'vrouw-zijn'). Als travestiet draag ik weleens een damesbroek. Ik voel mij nog steeds 'vrouw', maar het is toch anders. Uit gesprekken dat ik met TS'en heb gevoerd, daarentegen, begrijp ik dat een TS zich altijd vrouw voelt, ongeacht wat ze eraan heeft. Dus op het moment dat ze zich gaat leven als vrouw, maakt het niks uit wat ze draagt.

Nou ben je net begonnen met het leven als vrouw, en ik kan mij voorstellen dat je er volop van geniet. Maar binnenkort vangen de wintermaanden aan, een tijd van het jaar waarin de meeste vrouwen toch een broek naar hun werk dragen.

En daar ben ik benieuwd naar: Wanneer je over de eerste euforie bent, en vrouw-zijn op het werk gewoon is; wanneer iedereen in jouw omgeving Frederique gewoon als een 'zij' ziet en behandelt, zodat je de bevestiging van vrouw-zijn niet meer nodig heb -- en wanneer toch alle andere vrouwen op het werk verschijnen in een broek, zal je waarschijnlijk ook een keer een broek aantrekken om naar je werk te gaan.

Ik ben benieuwd hoe je dat zal ervaren. Of je verschil zou merken in jouw gevoel van vrouw-zijn of niet. En wat je gaat doen met dat verschil, als het er is. En natuurlijk de conclusies dat je daarover trekt.

Groetjes,
Lisa

[Frederique_]

Hoi Lisa,

Het is een goede vraag. Ik heb de afgelopen twee weken alleen in een broek rondgelopen op het werk, pas vandaag heb ik voor het eerst een rok gedragen. Ik vond mijzelf vandaag veel mooier dan de afgelopen week, maar voelde me niet meer-vrouwelijk of minder-mannelijk dan de afgelopen week.

Ik merk dat er zowieso een sterk verschil bestaat tussen man/vrouw voelen en mij meer-mijzelf (of: minder-mijzelf) voelen (in vrouwenkleren voel ik me meer mijzelf dan in mannenkleren, voel ik minder de drang om me te bewijzen, heb ik eerder iets van "ach.. ieder z'n mening en ik de mijne" in plaats van overal direkt bovenop te zitten en -bovenal- voel ik me rustiger). Ik merk het ook in soorten vrouwenkleren: de ene soort vrouwenkleding voelt meer-mijzelf dan de andere.

Het meer-vrouw-voelen is er wel, maar ontwikkelt zich vrijwel los van mijn kleding. Ik herinner me dat ik me ineens heel veel meer vrouw voelde tijdens de film 100% woman in 2005. Dat was voor mij een moment waarop ik me ineens meer vrouw dan man voelde. In het voorjaar van 2006 voelde ik ook zoiets op het moment dat ik, in een paar weken tijd, het gevoel kreeg dat mannentoiletten niet meer bij mij passen. Nogmaals: dat lijkt los van mijn kleedgedrag te staan. Ik droeg in die tijd geen vrouwelijker kleren dan daarvoor en voelde me op het werk in de afgelopen 2 weken ook niet meer-vrouw dan daarvoor.

Iets duidelijker zo?

Groetjes,

Frederique
N.B-1: in mijn beleving staat als een rode draad door mijn berichten "mijzelf zijn", waarbij borsten + rokken maar zonder make-up een tijdlang mijn invulling van mijzelf zijn was. Ik heb daarom ook nooit gesnapt waarom "het forum" zo de nadruk op borsten + rokken zag, zo heb ik het nl nooit bedoeld. Pas veel later bedacht ik me dat ik dat voorbeeld zo vaak noemde dat een ander daar een heel andere conclusie uit trok dan wat ik probeerde te schrijven. Het beeld was toen al gevormd - en probeer maar eens van een gevormd beeld af te komen

N.B-2: ik heb zelf wel eens het gevoel gehad dat TV's, TG's en TS'en zich niet heel erg anders voelen, maar wel heel sterk andere uitgangspunten hanteren. Waarbij (en ik charcheer even naar drie hoofdgroepen): het omkleden voor TV's niet elke dag (en vaak ook niet in het openbaar) hoeft (waardoor het omkleden automatisch meer-erotisch wordt), TG's zich meer richten op het "zichzelf zijn" dan op het "vrouw zijn" (waarbij het man-zijn niet per definitie slechter is dan het vrouw-zijn) en TS'en er van overtuigd zijn dat ze vrouw zijn en dus alles wat met man-zijn te maken heeft bij voorbaat lijken af te zweren - en dus de vraag of er misschien ook mannelijke dingen in zichzelf zitten die ze wel waarderen vol-automatisch en zonder verder te voelen/na te denken met "nee" lijken te beantwoorden.

N.B-3: nogmaals: het waren hoofdgroepen, er zijn zat uitzonderingen van mensen die niet binnen mijn constatering vallen en ik hoop dat niemand uit welke groep dan ook zich persoonlijk aangevallen voelt: dat gebeurt nl te vaak met mijn berichten

[Irene]

Hi Frederique,

Ik ben blij dat het goed gaat.

Frederique schreef:

voel ik minder de drang om me te bewijzen, heb ik eerder iets van "ach.. ieder z'n mening en ik de mijne" in plaats van overal direkt bovenop te zitten en -bovenal- voel ik me rustiger).

Dat hadden wij ook al gemerkt

Frederique schreef:

ik hoop dat niemand uit welke groep dan ook zich persoonlijk aangevallen voelt: dat gebeurt nl te vaak met mijn berichten

Dat zal nu dus wel meevallen (zie boven)


Irene