Obsessie

[Arike]

Hoi Joyce,
Jouw verhaal is zonder meer heel herkenbaar voor mij. Toen ik het eerder vandaag al las, dacht ik van: wat kan ik daar nu nog aan toevoegen? Inmiddels heb ik er over kunnen nadenken. En ik moet zeggen, het beïnvloedt gewoon mijn hele wijze van handelen. Ook als ik druk heb is het niet uit mijn gedachten verdwenen. Als ik internet onder handbereik heb, kan ik het maar moeilijk laten om niet op zoek te gaan naar T-gerelateerde zaken. Zo heb ik de COGIATI weer eens gemaakt (en ben daar flink van geschrokken) terwijl ik eigenlijk een belangrijke bespreking moest voorbereiden. Ook als ik autorij, dan merk ik dat mijn gedachten soms heel ver weg zijn, en dat is niet verstandig, maar heel moeilijk te onderdrukken. Voor de rest probeer ik toch gewoon te genieten van de dag en het moment, maar altijd het beheerst mijn gedachten. Vandaag heb ik wat mijn vriendin gewandeld, en als ik dan een stelletje voor ons zie lopen, dan probeer iktoch altijd weer de verschillen tussen man en vrouw-houding er uit te halen. Zie ik een vrouw met wat forsere trekken op het terrasje zitten, dan denk ik, zou zij ... ??
Ik ben blij dat mijn vriendin mijn gedachten niet kan lezen, hoop ik...
Voor mij is het een obsessiviteit die ik nu wel even trek, maar mijn hele leven hou ik dat niet vol. Dus voor dat dat zover is, probeer ik voor mij zelf eruit te komen.

Ik ben al lang niet meer zo bezig als ik ben geweest. Ik kan mij er ook goed in berusten. ...(knip)... Maar op dat moment denk ik ook dat als ik dat wel kon, dat ik niet de leuke baan zou hebben dat ik nu doe, of -- nog veel belangrijker, als dat wel kon, zou ik waarschijnlijk, wanneer ik mij om zou draaien, naar een lege plek naast mij in mijn bed moeten kijken, en dat is het mij niet waard. En dan ben ik tevreden met de keuzen die ik heb gemaakt.

Ik zou een beslissing moeten nemen: maar welke. Die van Lisa is heel aanlokkelijk, maar kan ik dat wel.

De keuze van Lisa zou ook voor mij aantrekkelijk kunnen zijn. Maar kan ik dat? Het is toch een soort dubbelleven dat zwaar kan zijn, naast een drukke baan, partner en (voor mij straks waarschijnlijk ook) kinderen. Maar het meest belangrijke voor mij is, kan ik er ooit zeker van zijn dat ik niet toch TS ben? Maar zaken als werk en partner zoals Lisa die ook noemt, spelen ook voor mij een belangrijke rol. Dat kan ik niet negeren. Voor veel TS'en loopt dat ook immers niet allemaal op rolletjes. Mijn primaire drijfveer is gewoon dat ik gelukkig wil worden. En op die wijze ben ik 6 à 7 jaar geleden tot het besluit gekomen om niet het TS-traject (lees VU) in te gaan. Maar inmiddels weet ik dat "terugtrekken in een leven als man" voor mij geen optie is. Dan denk ik: had ik maar....Geen zinvolle gedachte dus, en ik probeer nu op een rijtje te zetten welke zinvolle keuzes ik wel kan maken. Ik probeer vooral voor mij toch duidelijk te krijgen of een leven als 24/7-vrouw wel een optie voor mij is. En daar heb ik wel een soort (zij het vaag) tijdplan in mijn hoofd, want het moet gewoon niet te lang blijven duren.

Ik ben benieuwd hoe dat bij jou vergaat Joyce


Irene

Joyce, ik ook
en Irene: dat geldt ook voor jouw zoektocht

[Irene]

Uiteraard kun je puur persoonlijke dingen best op intuitie of gevoel doen, maar waar ik op doelde is dat er in de huidige maatschappij zoveel gevoelgestuurde beslissingen worden genomen die niets te maken hebben met persoonlijke omstandigheden. Ik ben het dus helemaal niet eens dat we geconditioneerd zijn op de reden. We moeten steeds heel bewust afstand nemen om de reden een kans te geven.

Irene

[Joyce_]

Alvast erg bedankt voor jullie antwoorden, het bevestigt nog meer dat ik blij ben destijds de stap naar deze site en dit forum gezet te hebben.
En Arike ... je bleek er toch heel veel aan toe te voegen te hebben

Zoals ik het beschreef lijkt het misschien dat ik mijn gevoel weg stop en probeer op een verstandelijke manier eruit te komen. Maar mijn dilemma ligt vooral gevoelsmatig. Aan de ene kant zegt mijn gevoel "ik kan mijn vrouw en kind geen verdriet doen" en aan de andere kant "als ik alleen was ... wist ik het wel". In dat laatste geval zou ik in een rustig tempo mijn grenzen kunnen gaan opzoeken, bepalen welke levenswijze me het geluk brengt dat ik zoek.

Nu heb ik het gevoel dat ik het moet 'weten', dat ik zekerheid moet hebben voordat ik iets kan beslissen. Voor die zekerheid ben ik inmiddels al enige tijd in gesprek met Tanja van Hengel, een gendertherapeute. Maar mijn opzet om het haar te laten vertellen hoe ik in elkaar zit ... zo werkt het jammer genoeg niet. Wel had ik zoals Cynthia aanraadde voor mezelf ook een soort deadline gesteld, om in ieder geval dit jaar er achter te komen of ik mogelijk toch ts ben.

Arike, mocht je jezelf ooit in de toekomst de grote stap zien maken, probeer daar dan wel achter te komen voordat er kinderen zijn. Dat maakt het nog veel lastiger.

Joyce

[Frederique_]

Ik adviseer een soort deadline om te voorkomen dat je de rest van je leven in hetzelfde kringetje rond blijft draaien. Dus : wanneer wil een stapje gaan zetten.

Ik adviseer geen tijdline om te voorkomen dat je geforceerd tegen je gevoel in gaat werken. Als het goed is dan zijn er meerdere krachten die tegen elkaar in werken: de ene kracht is de angst om niet geaccepteerd te worden (+ twijfel, +oude pijn/oud verdriet om wat niet was en nooit meer zal komen). De andere kracht is een enorm verlangen om als vrouw in het leven te staan. Als je gaat werken aan je oude angsten en het oude verdriet dan zul je zien dat die krachten geleidelijk aan minder groot worden en de andere kracht (je verlangen) geleidelijk aan meer ruimte krijgt.

Ik heb hier meer vertrouwen in dan in het maken van een tijdspad, want wat je dan doet is de krachten van je verlangens meer aandacht/ruimte geven, zonder de oorzaak van je weerstand aan te pakken. In feite loop je je weerstand te onderdrukken en wat je onderdrukt komt later in een grotere mate altijd weer boven ("hoge druk pan"-principe).

Groetjes,

Frederique

[Irene]

Arike, ik sluit me aan bij Joyce, dat voordat je aan kinderen begint je daar heel erg goed over na moet denken.
Verder is je verhaal heel erg herkenbaar, die cogiati test heb ik ook al een paar keer gedaan, en het resultaat zorgt dan voor een schrikreactie.
Dat scannen van de omgeving doe ik ook altijd, let altijd vooral op de vrouwen en vraag me ook vaak af of ik met een T te maken heb, meestal is dat overigens niet zo hoor.

Irene

[Babette]

Hoi, hoi

Uiteraard kun je puur persoonlijke dingen best op intuitie of gevoel doen, maar waar ik op doelde is dat er in de huidige maatschappij zoveel gevoelgestuurde beslissingen worden genomen die niets te maken hebben met persoonlijke omstandigheden. Ik ben het dus helemaal niet eens dat we geconditioneerd zijn op de reden. We moeten steeds heel bewust afstand nemen om de reden een kans te geven.

Leuk hè, die persoonlijke perceptie! Voor mijn gevoel is het precies andersom: dat we heel bewust afstand moeten nemen van de reden om bij ons gevoel te kunnen. En dat valt lang niet mee, omdat de hersentjes heel graag de overhand willen hebben èn houden.

Liefs,

Babette.

[Babette]

Ik adviseer een soort deadline om te voorkomen dat je de rest van je leven in hetzelfde kringetje rond blijft draaien. Dus : wanneer wil een stapje gaan zetten.

Ik adviseer geen tijdline om te voorkomen dat je geforceerd tegen je gevoel in gaat werken. Als het goed is dan zijn er meerdere krachten die tegen elkaar in werken: de ene kracht is de angst om niet geaccepteerd te worden (+ twijfel, +oude pijn/oud verdriet om wat niet was en nooit meer zal komen). De andere kracht is een enorm verlangen om als vrouw in het leven te staan. Als je gaat werken aan je oude angsten en het oude verdriet dan zul je zien dat die krachten geleidelijk aan minder groot worden en de andere kracht (je verlangen) geleidelijk aan meer ruimte krijgt.

Ik heb hier meer vertrouwen in dan in het maken van een tijdspad, want wat je dan doet is de krachten van je verlangens meer aandacht/ruimte geven, zonder de oorzaak van je weerstand aan te pakken. In feite loop je je weerstand te onderdrukken en wat je onderdrukt komt later in een grotere mate altijd weer boven ("hoge druk pan"-principe).

Groetjes,

Frederique

Daar ben ik het helemaal mee eens. Uit persoonlijke ervaring durf ik wel te zeggen dat tijdens het groei- of levensproces je allerlei oude pijn en verdriet tegenkomt, dat nooit echt weggaat, maar die je wel een plek kunt geven, waardoor er ruimte komt voor nieuwe dingen in je leven.

Liefs,

Babette.

[Arike]

Joyce, Irene, wat betreft de beslissing kinderen te krijgen, ja dat zie ook als een uiterste deadline. Maar eigenlijk wil ik er al eerder uitgekomen zijn. Dat ik op het gebied van T-gevoelens en het hebben kinderen hebben geen ervaringsdeskundige ben, is eigenlijk ook meer "geluk" dan wijsheid (we lopen wat achter op onze planning). En van die situatie kan ik nu ook maar beter gebruik maken; Tot drie maanden geleden was ik er volledig van overtuigd dat ik de "grote stap" nooit zou gaan maken, maar inmiddels is dat niet meer zo duidelijk voor mij. Ik wil voor alles vermijden dat ik nu weer de verkeerde beslissing neem en over 10 of 20 jaar denk: "dan nu toch maar..."
Daarom voel ik nu ook heel sterk de behoefte aan een zeker antwoord op de vraag "TS or not TS?". In hoeverre je echt die zekerheid kan hebben dat weet ik niet. Ik heb wel eens gedacht: als ik zo'n fMRT-scan zou kunnen laten maken..., maar ook daar heb zo mijn twijfels bij. Maar ik wil het wel zo goed mogelijk weten. Zonder enige deskundige hulp zal ik daar vast niet uitkomen.
Joyce, daarom ben ik ook zeer benieuwd hoe jij Tanja ervaart. Hoewel ze dus (helaas) geen absoluut oordeel kan geven, verschaft zij jou toch voldoende duidelijkheid om er wat mee te kunnen?

[Joyce_]

Joyce, daarom ben ik ook zeer benieuwd hoe jij Tanja ervaart. Hoewel ze dus (helaas) geen absoluut oordeel kan geven, verschaft zij jou toch voldoende duidelijkheid om er wat mee te kunnen?

Hallo Arike,

Over een aantal gesprekken hoop ik voor mezelf toch meer duidelijkheid te krijgen. Ik zal je het dan zeker laten weten.

Groetjes,

Joyce

[Arike]

Hoi Joyce,
Dank je, ik hoor graag van je. Zoals ik ook zeker wat van mij zal laten horen, als ik mijn pad weer (beetje bij beetje) duidelijker ga zien.
Ik hoop dat je in de loop van de gesprekken gaat vinden wat je nodig hebt, en vooral, niet te lang moet blijven zweven in onzekerheid. Succes bij het zoeken!

[Babette]

Hoi hoi Irene,

Uiteraard kun je puur persoonlijke dingen best op intuitie of gevoel doen, maar waar ik op doelde is dat er in de huidige maatschappij zoveel gevoelgestuurde beslissingen worden genomen die niets te maken hebben met persoonlijke omstandigheden. Ik ben het dus helemaal niet eens dat we geconditioneerd zijn op de reden. We moeten steeds heel bewust afstand nemen om de reden een kans te geven.

Irene

Zou je die "gevoelgestuurde beslissingen" voor me kunnen nuanceren, want ik denk dat wij het over verschillende zaken hebben.

Liefs,

Babette.

[Irene]

Babette schreef:

Zou je die "gevoelgestuurde beslissingen" voor me kunnen nuanceren, want ik denk dat wij het over verschillende zaken hebben.

Natuurlijk kan het best zijn dat we langs elkaar heen praten, want dat gaat heel gemakkelijk via deze weg .

Ik zal proberen toe te lichten wat ik bedoel aan de hand van een aantal voorbeelden.

Voorbeeld 1:

Iemand verwijt je iets; eerste reactie is: ja maar....eh (gevoel)
beter is: Ik begrijp wat je zegt, hoe kunnen we dat oplossen? (Rede)


Voorbeeld 2:

Ja staat te wachten bij de kassa, er ligt een aanbieding!
Impulsief gooi je het in je karretje (gevoel)
Of je denkt: heb ik dat echt wel nodig; is het wel zo goedkoop? (rede)

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, over onderbuikgevoelens (nooit van onderbuikrede gehoord) of politici die maar wat roepen zonder erover na te denken.

Het gevoel komt spontaan (impulsief) op, voor de rede moet je wat doen.
.
Hetzelfde geld voor T-aangelegenheden ook:

Mijn gevoel zegt ik moet gewoon stapje voor stapje vrouwelijker naar het werk gaan en langzaam 100% als vrouw gaan leven, maar mijn verstand zegt: Wat richt ik daarmee aan, en is het me dat allemaal wel waard.

Ik hoop dat ik mijn bedoelingen een beetje duidelijk heb gemaakt.

Irene

[Babette]

Hoi Irene,

dank voor je reactie! Het is me volstrekt duidelijk waar je het over had, en ik dacht ook wel dat het daar over ging. Als ik het over "gevoel" heb, dan heb ik het niet over de emotie van het moment, de onderbuikgevoelens, woede of verdriet.

Ik heb het over het spirituele, je stille, diepere kennis en inzichten die ieder mens ergens met zich mee draagt. Als ik vandaag de dag naar de werled kijk, dan denk ik dat we erg ver van die stille kennis, inzichten en het bijbehorende gevoelsleven af zijn geraakt, en veel meer terecht zijn gekomen bij de rede en de logica. In hoeverre dat een goede zaak is, moet iedereen uiteraard voor zichzelf bepalen; persoonlijk vind ik het geen goede ontwikkeling.

Liefs,

Babette.

[Irene]

Dan hadden we elkaar toch goed begrepen , alleen kijken we er anders tegenaan. Ik ben een echt met twee voeten op de grond type.

Irene

[Babette]

Hoi hoi,

Dan hadden we elkaar toch goed begrepen , alleen kijken we er anders tegenaan. Ik ben een echt met twee voeten op de grond type.

Irene

Nou, ik anders ook hoor. Met beide pootjes stevig op Moeder Aarde!

Overigens hebben Frederique èn Dhiamara elders op het forum iets echt moois geschreven over "loslaten". Dat sluit perfect aan bij hetgene dat ik bedoel.

Liefs,

Babette.