Erg herkenbaar. Ik weet voor mezelf dat het wel/niet nemen van een beslissing in feite helemaal afhangt van de wereld om me heen. Voorlopig blijf ik er tussenin hangen, denk ik.
Voor mij speelt ook mee dat 'mijn geheime ik' aléén van mij is; daar mag niemand zich mee bemoeien. Dat heeft alles te maken met mijn moeder, hoe ze met mij omging en nog (probeert) te gaan.
Ik wil dus niet of nog niet op zoek naar een therapeut. Mijn vraag is namelijk niet of ik man of vrouw ben. Het maakt me in feite helemaal niet uit hoe ik plas, dat issue zie ik vooral als iets wat 'de maatschappij' van me eist: Duidelijkheid volgens de normen en waarden die hun oorsprong vinden in de middeleeuwen.
Ik heb me heel lang afgevraagd of mijn t*- zijn te maken had met mijn kindertijd, Moeders deed namelijk wel lief tegen mijn zussen -althans, dat dacht ik toen.
Voor mezelf probeer ik de boel als het ware andersom te benaderen. Ik weet dat ik geen 'echte' man ben. Dat kwam een tijd geleden in me op als antwoord op een vraag die ik mezelf stelde: "Waarom krijg ik sommige dingen helemaal niet voor elkaar?" Dan gaat het niet over fysieke zaken.
Ik ben ook geen echte vrouw. Dat hebben chromosomen, opvoeding en sociale status inmiddels al aardig 'verpest'. Ik stond perplex toen ik hoorde dat het VU er een jaartje voor uittrekt om de weg van M naar V in een jaartje af te ronden. M'n kleine zusje heeft er vijftien jaar over gedaan: M(eisje) naar V(rouw)........
Dus ik kies mijn eigen weg: Eerste stap--- Afleren om voor man te spelen.
Kusjes,
Carla.
Obsessie
Moderator: Moderators
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
CarlaCarla 2tone schreef:Ik stond perplex toen ik hoorde dat het VU er een jaartje voor uittrekt om de weg van M naar V in een jaartje af te ronden. M'n kleine zusje heeft er vijftien jaar over gedaan: M(eisje) naar V(rouw)........
Dat is natuurlijk niet helemaal zo.
Vana f het moment van aanmelden tot de operatie moet je rekenen op 3 a 4 jaar. Maar dat wil nog niet zeggen dat je dan helemaal "klaar" bent. Net zoals jouw zusje moeten we allemaal een hoop leren, en ook een hoop afleren. En dat is in feite een levenslang proces.
Cyn.
Dat is wat je Jos Megens van het VU hoort zeggen in het interview over de transitie op deze pagina.U bent wel 3, 4 jaar hier voordat u helemaal de deur uit gaat als iemand van het nieuwe geslacht. Maar dat zeg ik u er gelijk bij: u heeft veel meer tijd nodig om echt lid te worden van het nieuwe geslacht.
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Bijna een maand nagedacht....
Ik heb net de eerste post van deze draad nog eens gelezen. Volgens mij is het bij mij toch anders, daarom wil ik het hier kwijt. Misschien werpt het nieuw licht op de dingen.
Jaren geleden heb ik een soort evenwicht bereikt tussen mijn dagelijks man-zijn en de vrouw in mij. Ze hing als het ware tussen mijn jurken in de kast en ik kon haar tevoorschijn halen als het zo uitkwam.
Ik geloofde tot voor kort dat het zo was, maar ik weet inmiddels beter.
Vier jaar geleden ben ik uitgevallen met een burn-out. In het genezingsproces heb ik mijn T*-zijn aan alle kanten verzwegen. Artsen en hulpverleners volgden sporen zoals ik ze uitzette, allemaal met brokken en stukken waarheid er in, maar niemand, ikzelf incluis, ontdekte de rode draad.
Omdat ons moderne zorgstelsel zo patiëntvriendelijk in elkaar zit (not!), sta je na drie consulten weer met een knuistje vol pillen in de kou, met het advies veel te gaan wandelen. De pillen heb ik doorgespoeld, de consulten van m'n harde schijf gewist. Alleen het wandelen bleek nuttig te zijn. Ik heb nagedacht. Gelopen tot de cadans van mijn voeten samen met vermoeidheid een roes teweegbrachten waarin nadenken niet meer rationeel was, maar veel meer op instictief nivo geschiedde. Zo werden steeds meer zaken duidelijk.
Uiteindelijk was zo'n beetje alles wat ik kon vinden de revue gepasseerd. Ik heb 't over een tijdsbestek van bijna 3 jaar. Nu vond ik het tijd om 'het meisje' weer eens uit de kast te halen en haar eens zorgvuldig te beschouwen. Ik schreef me in op deze site, kocht wat nieuwe kleren (Veel kant, tule en zijde-achtige stoffen) Het meisje in mij stond op een voetstuk en ik vond het prachtig. Niemand mocht dicht bij haar komen. Teveel aandacht van de mensen in de buurt joegen haar meteen weer de kast in. Ze moest vooral een soort droomprinses blijven.
Maar er gebeurden een heleboel dingen waardoor de droom steeds meer in de werkelijkheid begon te vervloeien en de Prinses steeds meer een alledaagse vrouw van vlees en bloed.
Op een dag ( dit stukje lijkt echt een sprookje ) was ik op zoek naar 'iets leuks', liefst een jurk. Ik liep 'als man' winkel in-winkel uit. Wel met damesondergoed om mijn vrouwelijkheid gevoelsmatig wat meer op de voorgrond te brengen, en eindelijk zag ik ergens een jurk die me op't oog erg beviel. De verkoopster sprak me aan en ik liet 'de vrouw in mij' antwoorden. Voor ik het wist stond ik in mijn kanten ondergoed in de paskamer. De verkoopster hielp me zoals ze elke klant helpt die bij haar een jurk uit komt zoeken.
Het 'magische moment'was toen ik in de spiegel naar mezelf keek: wit kanten slip en BH, verder naakt. Via de spiegel zag ik door een spleet in het gordijn dat de verkoopster me een jurk aanreikte: "Probeer deze eens". Zij zag mij ook, vrijwel naakt.....
Pas later drong tot me door dat ik in dat half uurtje voor het eerst van mijn leven behandeld ben als een vrouw. En voor het eerst van mijn leven voelde het alsof ik écht bestond.
Ik heb een mooie jurk gekocht, een paar dagen in een roes geleefd en uiteindelijk wist ik dat er geen ontkennen of afzwakken mogelijk is omdat de naakte waarheid eindelijk volledig tot me door is gedrongen:
IK BEN EEN VROUW !!
Enerzijds is er de vrede van het berusten, anderzijds is er een grote leegte: Ik heb namelijk niets.... Alles wat ik in mijn leven opgebouwd en verworven heb hoort namelijk bij een man die nooit echt bestaan heeft.
Als ik kijk naar de vertwijfeling, het obsessief gedrag en zo zelden jezelf kunnen zijn, herken ik dat heel sterk. Nu zie ik dat dat -wat mijzelf betreft- voortkomt uit het feit dat ik nog niet in staat was toe te geven dat mijn hele leven één grote onwaarheid was en dat de angst dat ik dat onzichtbare stuk waarheid in mij - wat mijn enige waarheid is - nooit zou kunnen bewijzen.
Maar ik hoef niks te bewijzen. Aanvaarden is voldoende:
Ik ben een vrouw.
Nu ben ik vrij... !
Carla.
Jaren geleden heb ik een soort evenwicht bereikt tussen mijn dagelijks man-zijn en de vrouw in mij. Ze hing als het ware tussen mijn jurken in de kast en ik kon haar tevoorschijn halen als het zo uitkwam.
Ik geloofde tot voor kort dat het zo was, maar ik weet inmiddels beter.
Vier jaar geleden ben ik uitgevallen met een burn-out. In het genezingsproces heb ik mijn T*-zijn aan alle kanten verzwegen. Artsen en hulpverleners volgden sporen zoals ik ze uitzette, allemaal met brokken en stukken waarheid er in, maar niemand, ikzelf incluis, ontdekte de rode draad.
Omdat ons moderne zorgstelsel zo patiëntvriendelijk in elkaar zit (not!), sta je na drie consulten weer met een knuistje vol pillen in de kou, met het advies veel te gaan wandelen. De pillen heb ik doorgespoeld, de consulten van m'n harde schijf gewist. Alleen het wandelen bleek nuttig te zijn. Ik heb nagedacht. Gelopen tot de cadans van mijn voeten samen met vermoeidheid een roes teweegbrachten waarin nadenken niet meer rationeel was, maar veel meer op instictief nivo geschiedde. Zo werden steeds meer zaken duidelijk.
Uiteindelijk was zo'n beetje alles wat ik kon vinden de revue gepasseerd. Ik heb 't over een tijdsbestek van bijna 3 jaar. Nu vond ik het tijd om 'het meisje' weer eens uit de kast te halen en haar eens zorgvuldig te beschouwen. Ik schreef me in op deze site, kocht wat nieuwe kleren (Veel kant, tule en zijde-achtige stoffen) Het meisje in mij stond op een voetstuk en ik vond het prachtig. Niemand mocht dicht bij haar komen. Teveel aandacht van de mensen in de buurt joegen haar meteen weer de kast in. Ze moest vooral een soort droomprinses blijven.
Maar er gebeurden een heleboel dingen waardoor de droom steeds meer in de werkelijkheid begon te vervloeien en de Prinses steeds meer een alledaagse vrouw van vlees en bloed.
Op een dag ( dit stukje lijkt echt een sprookje ) was ik op zoek naar 'iets leuks', liefst een jurk. Ik liep 'als man' winkel in-winkel uit. Wel met damesondergoed om mijn vrouwelijkheid gevoelsmatig wat meer op de voorgrond te brengen, en eindelijk zag ik ergens een jurk die me op't oog erg beviel. De verkoopster sprak me aan en ik liet 'de vrouw in mij' antwoorden. Voor ik het wist stond ik in mijn kanten ondergoed in de paskamer. De verkoopster hielp me zoals ze elke klant helpt die bij haar een jurk uit komt zoeken.
Het 'magische moment'was toen ik in de spiegel naar mezelf keek: wit kanten slip en BH, verder naakt. Via de spiegel zag ik door een spleet in het gordijn dat de verkoopster me een jurk aanreikte: "Probeer deze eens". Zij zag mij ook, vrijwel naakt.....
Pas later drong tot me door dat ik in dat half uurtje voor het eerst van mijn leven behandeld ben als een vrouw. En voor het eerst van mijn leven voelde het alsof ik écht bestond.
Ik heb een mooie jurk gekocht, een paar dagen in een roes geleefd en uiteindelijk wist ik dat er geen ontkennen of afzwakken mogelijk is omdat de naakte waarheid eindelijk volledig tot me door is gedrongen:
IK BEN EEN VROUW !!
Enerzijds is er de vrede van het berusten, anderzijds is er een grote leegte: Ik heb namelijk niets.... Alles wat ik in mijn leven opgebouwd en verworven heb hoort namelijk bij een man die nooit echt bestaan heeft.
Als ik kijk naar de vertwijfeling, het obsessief gedrag en zo zelden jezelf kunnen zijn, herken ik dat heel sterk. Nu zie ik dat dat -wat mijzelf betreft- voortkomt uit het feit dat ik nog niet in staat was toe te geven dat mijn hele leven één grote onwaarheid was en dat de angst dat ik dat onzichtbare stuk waarheid in mij - wat mijn enige waarheid is - nooit zou kunnen bewijzen.
Maar ik hoef niks te bewijzen. Aanvaarden is voldoende:
Ik ben een vrouw.
Nu ben ik vrij... !
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Re: Bijna een maand nagedacht....
CarlaCarla 2tone schreef:Enerzijds is er de vrede van het berusten, anderzijds is er een grote leegte: Ik heb namelijk niets.... Alles wat ik in mijn leven opgebouwd en verworven heb hoort namelijk bij een man die nooit echt bestaan heeft.
Ook dit is nite waar. Je hebt een verleden, en alles wat je in dat verleden hebt geleerd, meegemaakt enz. maakt je tot wat je bent. Je begint niet met nul. Ook zijn de relaties die je met verschillende mensen hebt niet opeens anders.
Je zult je erover verbazen hoeveel er hetzelfde blijft wanneer je full-time als vrouw gaat leven. En hoeveel je mee kunt nemen "uit je vorige leven".
En dat naast alle nieuwe indrukken, mensen die bij je nieuwe leven horen.
Geniet ervan.
Cyn.
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Carla,
De eerste berichtten die je hier postte waren voor mij een 'feest' van herkenning. De laatste tijd is dat duidelijk wat minder, want je bent in een stroomversnelling terechtgekomen die ik met man en macht probeer te vermijden.
Aanvaarding.
Bij mij is nog steeds meer verdediging geloof ik.
Ik ga binnenkort een dagje op pad om te kijken hoe het is om als vrouw 'behandeld' te worden. Misschien volgt er een vorm van opluchting, in welke vorm dan ook.
Verlichting?
Ik blijf hopen dat ik Lisa's rust kan vinden, en aanvaarden dat ik een gelukkige travestiet ben, maar zover ben ik nog niet.
succes en sterkte op je pad.
Irene
De eerste berichtten die je hier postte waren voor mij een 'feest' van herkenning. De laatste tijd is dat duidelijk wat minder, want je bent in een stroomversnelling terechtgekomen die ik met man en macht probeer te vermijden.
Aanvaarding.
Bij mij is nog steeds meer verdediging geloof ik.
Ik ga binnenkort een dagje op pad om te kijken hoe het is om als vrouw 'behandeld' te worden. Misschien volgt er een vorm van opluchting, in welke vorm dan ook.
Verlichting?
Ik blijf hopen dat ik Lisa's rust kan vinden, en aanvaarden dat ik een gelukkige travestiet ben, maar zover ben ik nog niet.
succes en sterkte op je pad.
Irene
Kleine stapjes
SanneCarla, je beschrijft hier precies mijn ervaring in december vorig jaar bij het feest in Moordrecht. Ik voelde me daar vrouw, was vrouw en werd ook zo behandeld. Ook ik bestond voor het eerst 'echt' en het voelde geweldig.Carla 2tone schreef:Pas later drong tot me door dat ik in dat half uurtje voor het eerst van mijn leven behandeld ben als een vrouw. En voor het eerst van mijn leven voelde het alsof ik écht bestond.
Ik heb een mooie jurk gekocht, een paar dagen in een roes geleefd en uiteindelijk wist ik dat er geen ontkennen of afzwakken mogelijk is omdat de naakte waarheid eindelijk volledig tot me door is gedrongen:
IK BEN EEN VROUW !!
De eerste dagen daarna kon ik dat gevoel vasthouden maar het werd gevolgd door een enorme neerslachtigheid. In feite was dat moment het begin van de 'gemoedstoestand' die ik daarna continu heb ervaren en heb proberen te beschrijven in deze post. Ik heb dat gevoel aan alle kanten geprobeerd te analyseren, maar ik kwam daar niet uit. Jouw conclusie "Ik ben vrouw" heb ik niet kunnen of durven te trekken. Maar het was wel de aanleiding om naar een gendertherapeute te stappen.
Dat is ook precies nog steeds mijn hoop, Irene. Ook al zijn we zo voorspelbaar in onze gelijke beleving, het verbaast me toch steeds als ik jou mijn gedachten hoor uitsprekenIrene schreef:Ik blijf hopen dat ik Lisa's rust kan vinden, en aanvaarden dat ik een gelukkige travestiet ben, maar zover ben ik nog niet.
En ook ik wens je een geweldige dag.
Joyce
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Dank jullie voor de reacties. Het is waar Irene: Ik zit in een stroomversnelling, en misschien gaat het even té hard. Het hoofd zegt: Ik wil niet, en het hart is het daar volledig mee eens. Maar de bezwaren zijn zo verschillend. Het hoofd ziet dit lichaam en dit leven: Alles zal veranderen, maar tegen welke prijs...... Het hart zegt: Hoe zorgvuldig en bekwaam elke stap uitgevoerd en begeleid zal worden, het eindresultaat blijft surrogaat..... Waarom <mocht> ik geen echte vrouw zijn?
Vergelijk me maar met een theeblaadje in de gootsteen: De stop is eruit en hoe ik ook probeer en tegenstribbel, ik weet inmiddels waar het op uit zal draaien. Er helpt geen lievemoederen en weet ik wat nog meer aan . Het enige wat nog niet vastligt is : Hoe kom ik er. Het ziet er namlijk naar uit dat ik geen gebaande wegen aan het volgen ben.
Wat betreft het zeker weten: Ik noemde mijn burn out. Kortweg gezegd was die het gevolg van het feit dat ik nooit de regie over dit (mannen-) leven in handen heb gehad. Ik wéét niet wat een man doet in allerlei situaties. Ik heb jarenlang alleen maar nagespeeld wat ik om me heen zag.
Mijn leven voelt aan alsof ik het te leen heb en de eigenaar is onvindbaar, dus ik weet niet of ik er goed aan doe als ik bepaalde beslissingen neem.
Toen ik afgelopen week in 'de spiegel van de ziel' mocht kijken om zeker te weten dat ik werkelijk een vrouw ben, zag ik dat er in feite helemaal niets tussen dat moment zit en het ogenblik dat ik voor het eerst zat te 'bidden' dat er een Goede Fee zou komen die me in een meisje zou veranderen. Ik was weer terug in m'n kindertijd. Met het overgooiertje van mijn zus aan, wat destijds als gegoten zat, op een plekje achter het raam in het volle zonlicht zodat de Goede Fee me gemakkelijk kon vinden.
De geuren en geluiden waren er weer. Ik wist dat er jongenskleren op een hoopje onder het bed lagen. Ik was weer helemaal terug op dat moment, op één ding na: Het kind wat ik was. In deze herinnering zag ik het Meisje wat ik had moeten zijn !
De vrouw in mij laat zich nu gelden. Als ik nu naar m'n werk ga weet ik dat mijn 'man-zijn' gespeeld is en ik kan de lol er eindelijk van in zien. Maar het blijft een spelletje en er zijn grenzen, zoals het ondergoed. Ik in zo'n mannending met zo'n gulp? wat een onsmakelijk idee... Heb ik dat al die jaren aan gehad? Jasses, hou op zeg.
Dat is werkelijk wat ik voel. Ik heb al een week geen herenondergoed meer aangeraakt. Ik stelde ook vast dat roken helemaal niet bij me past, dus ik rook niet.
Zonder slag of stoot de nicotine afgedankt. Geen pleisters, geen kauwgom. Niet nodig, want ik ben van nature een niet-rookster. Zo zijn er nog volop dingen uit dat (half mislukte) mannenleven die ik al heel lang meesleep en met plezier zal kwijtraken.
Vanavond ben ik voor het eerst en femme naar buiten geweest. Mijn mooiste Japon en mijn 'heels had ik aan, en het pluizig nylon pruikje op. Dat laatste wegens niets beters voorhanden. Na een vleugje knalrode lipstick kreeg ik de (pret)kriebels van mijn eigen spiegelbeeld: Wat een leuk mens!
Ik ben langs de Amer gaan wandelen. Aan de overkant van de rivier lag de biesbosch te schitteren in het maanlicht. Vanavond was het stukske Brabant waar ik geboren ben mijn eigendom, althans: zo voelde het. Daarna doorgereden naar mijn geboortedorp. Ik moest vreselijk plassen, dus ik heb lekker gehurkt in het gras achter het kerkhof pi-pi gedaan. Nu weten de doden alvast wie ik echt ben. LOL
Ik heb niemand gezien en volgens mij heeft niemand mij gezien. En zo ja: Nou èn.... (Behalve dan toen ik na m'n plasje vrolijk als een kind naar de auto huppelde...).
Mijn leven is eindelijk van mij. Na al die jaren mag ik er iets mee doen. Ik heb geen overdreven grote hekel aan de (onhandige, verlegen) jongen/man die ik was, maar als hij er voorgoed niet meer is ben ik gewoon beter af.
Vol van blijde bokkesprongen,
Carla.
Vergelijk me maar met een theeblaadje in de gootsteen: De stop is eruit en hoe ik ook probeer en tegenstribbel, ik weet inmiddels waar het op uit zal draaien. Er helpt geen lievemoederen en weet ik wat nog meer aan . Het enige wat nog niet vastligt is : Hoe kom ik er. Het ziet er namlijk naar uit dat ik geen gebaande wegen aan het volgen ben.
Wat betreft het zeker weten: Ik noemde mijn burn out. Kortweg gezegd was die het gevolg van het feit dat ik nooit de regie over dit (mannen-) leven in handen heb gehad. Ik wéét niet wat een man doet in allerlei situaties. Ik heb jarenlang alleen maar nagespeeld wat ik om me heen zag.
Mijn leven voelt aan alsof ik het te leen heb en de eigenaar is onvindbaar, dus ik weet niet of ik er goed aan doe als ik bepaalde beslissingen neem.
Toen ik afgelopen week in 'de spiegel van de ziel' mocht kijken om zeker te weten dat ik werkelijk een vrouw ben, zag ik dat er in feite helemaal niets tussen dat moment zit en het ogenblik dat ik voor het eerst zat te 'bidden' dat er een Goede Fee zou komen die me in een meisje zou veranderen. Ik was weer terug in m'n kindertijd. Met het overgooiertje van mijn zus aan, wat destijds als gegoten zat, op een plekje achter het raam in het volle zonlicht zodat de Goede Fee me gemakkelijk kon vinden.
De geuren en geluiden waren er weer. Ik wist dat er jongenskleren op een hoopje onder het bed lagen. Ik was weer helemaal terug op dat moment, op één ding na: Het kind wat ik was. In deze herinnering zag ik het Meisje wat ik had moeten zijn !
De vrouw in mij laat zich nu gelden. Als ik nu naar m'n werk ga weet ik dat mijn 'man-zijn' gespeeld is en ik kan de lol er eindelijk van in zien. Maar het blijft een spelletje en er zijn grenzen, zoals het ondergoed. Ik in zo'n mannending met zo'n gulp? wat een onsmakelijk idee... Heb ik dat al die jaren aan gehad? Jasses, hou op zeg.
Dat is werkelijk wat ik voel. Ik heb al een week geen herenondergoed meer aangeraakt. Ik stelde ook vast dat roken helemaal niet bij me past, dus ik rook niet.
Zonder slag of stoot de nicotine afgedankt. Geen pleisters, geen kauwgom. Niet nodig, want ik ben van nature een niet-rookster. Zo zijn er nog volop dingen uit dat (half mislukte) mannenleven die ik al heel lang meesleep en met plezier zal kwijtraken.
Vanavond ben ik voor het eerst en femme naar buiten geweest. Mijn mooiste Japon en mijn 'heels had ik aan, en het pluizig nylon pruikje op. Dat laatste wegens niets beters voorhanden. Na een vleugje knalrode lipstick kreeg ik de (pret)kriebels van mijn eigen spiegelbeeld: Wat een leuk mens!
Ik ben langs de Amer gaan wandelen. Aan de overkant van de rivier lag de biesbosch te schitteren in het maanlicht. Vanavond was het stukske Brabant waar ik geboren ben mijn eigendom, althans: zo voelde het. Daarna doorgereden naar mijn geboortedorp. Ik moest vreselijk plassen, dus ik heb lekker gehurkt in het gras achter het kerkhof pi-pi gedaan. Nu weten de doden alvast wie ik echt ben. LOL
Ik heb niemand gezien en volgens mij heeft niemand mij gezien. En zo ja: Nou èn.... (Behalve dan toen ik na m'n plasje vrolijk als een kind naar de auto huppelde...).
Mijn leven is eindelijk van mij. Na al die jaren mag ik er iets mee doen. Ik heb geen overdreven grote hekel aan de (onhandige, verlegen) jongen/man die ik was, maar als hij er voorgoed niet meer is ben ik gewoon beter af.
Vol van blijde bokkesprongen,
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
chantal-tg
- ff weer wat posten
- Berichten: 62
- Lid geworden op: vr okt 01, 2004 8:52
- Locatie: omgeving Dordrecht
- Contacteer:
Hoi Carla,
Een heerlijk, open, eerlijk en mooi verhaal!!
veel liefs,
Chantal
Een heerlijk, open, eerlijk en mooi verhaal!!
veel liefs,
Chantal
vipassana; zie zoals het werkelijk is......
www.vipassanaweb.nl
www.vipassanaweb.nl
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Misschien ben je wel mentaal "echt" een vrouw (maar in de verkeerde lichaam), besef wel dat je nooit een "echte" vrouwenlichaam zou krijgen. Je zou misschien gelukkiger zijn dan je nu bent als je als vrouw was geboren, maar de echte vraag is of je gelukkiger wordt door als transvrouw verder door het leven te gaan, dan door genderdysfore man te blijven.Carla 2tone schreef:het eindresultaat blijft surrogaat..... Waarom <mocht> ik geen echte vrouw zijn?
Lisa
If all else fails, buy new shoes