Hormonen/SRS + psychologen/psychiaters

[Frederique_]

Dat de VU daar aandacht voor krijgt is goed nieuws (in ieder geval ook voor mij ). Bedankt voor het posten van dit bericht!

Groetjes,

Frederique

[San10]

Graag gedaan.
Sanne

[Vida Jane]

Als je aanspraak wil maken op (vergoede) zorg in het algemeen of bijvoorbeeld op een verstrekking zoals hormoonbehandeling met het doel te vervrouwelijken, zul je je (helaas voor sommigen) via de bestaande methodieken moeten laten diagnostiseren. Een diagnosestelling impliceert volgens mij dat je -meetbaar- wel of geen aandoening hebt waarvoor je in het geval van "wel" volgens de geldende regels aanspraak op een (betrekkelijk collectief vastgestelde) behandeling kunt maken. De diagnose 'genderdysfoor" biedt bijvoorbeeld de mogelijkheid deze aandoening te laten behandelen via een geslachtsaanpassing. Het probleem is echter dat dit voor sommigen (de meesten?) te ver gaat en terecht! Behandeling met alleen oestrogenen en het laten aanpassen van alleen de secundaire geslachtskenmerken is waarschijnlijk door een grotere groep wenselijk dan wat het VU momenteel te bieden heeft. Ondanks dat ik mezelf enigzinds hoor tegenstribbelen ben ik het ook wel eens met de stelling dat het bij voornoemde aanpassingen slecht om cosmetische aanpassingen gaat. Als je die wilt laten vergoeden zul je, eerlijk is eerlijk, iedereen die een of andere aanpassing wenst moeten bijstaan, en dat is financieel alleen al onmogenlijk. Je hebt vast te stellen gegronde redenen nodig toch?
"Dokter, mijn neus staat 0,05 mm. scheef en hierdoor functioneer ik niet in deze maatschappij." Goed patiënt X ik geloof u op uw woord we hebben alleen een wachtlijst van 10 jaar dus... Of, "Dokter de huidige inrichting van mijn huis maakt me zo depressief dat ik niet meer kan werken." Een verbouwing vergoeden dan maar? Slik, in de volksmond hebben ze het ook over verbouwingen m.b.t. geslachtsaanpassingen.

Helaas moeten de goede ook onder de slechte lijden hoor ik mezelf vaak jammeren. Zo was het jaren geleden mogelijk, alvast voordat je een SRS onderging, (ook nog vergoed grrr.) borstprothesen te laten plaatsen. Hele horden hebben dit laten doen en vertrokken natuurlijk met de noorderzon ruim voor het uur u, waarvoor dank maar dat terzijde. Waarschijnlijk had de orkaan Hoogervorst, uit de categorie dodelijk, uiteindelijk toch wel roet in het eten gegooid. De dag des oordeels over het niet meer vergoeden van een SRS uit de basisverzekering zal zeker komen. Terecht? Jazeker, ten opzichte van al die andere en net zo serieuze behandelingen die er al uit zijn gedonderd of er nooit ingezeten hebben wel.
Maar... uit eigenbelang, was het maar waar dat alles nog steeds vergoed werd en wie ben ik om te bepalen wat wel en niet terecht is.

In zelfdiagnose voorziet de medische regelgeving niet en dat is maar goed ook. Het is zelfs ondenkbaar dat er geen regelgeving zou zijn voor diagnose- en behandeltrajecten, maar deze regelgeving en diagnose methodieken moet m.i.z. wel zodanig dynamisch zijn om de simpele reden dat de medische wetenschap zich voortdurend blijft ontwikkelen en vandaag misschien al achterhaald zijn. Maar zolang het electoraat (de eeuwige meerderheid) indirect helaas blijft kiezen voor een andere verdeling van gemeenschapsgelden zul je uitsluitingen en persoonlijke drama's blijven houden. STEM SOCIAAL! ahum.

Ik heb toch ook wel zoiets als 'geef' de mensen die dat willen nou hun zin en verstrek en vergoed, op maat, (onder medisch toezicht) hormonen en val ze niet lastig met psychologen en honderden lastige vragen. Als iemand beter functioneert door balans tussen het man/vrouw gevoel of van mij part onzijdigheid dan is dat toch winst voor die persoon en voor de maatschappij? Langleven de vrijheid en diversiteit!

Voor mij persoonlijk maakt het niet zoveel uit om het verplichte traject van het VU te volgen want ik ga 100% voor de SRS en ik wil graag in het hokje vrouw zitten, end of story. Ze mogen me binnenstebuiten keren, wat overigens overtrokken is, ze mogen in achterafkamertjes formeel besluiten of ik wel of niet geschikt ben want ik weet allang van ze dat het wel goed komt. En natuurlijk op het moment dat ik voor mezelf de knoop doorhakte vond ik het vervelend en frustrerend dat ik nog 3 jaar moest wachten. Een medisch argument van mijn endo dat het lichaam nou eenmaal langzaam moet wennen aan het elimineren en volledig ontdaan zijn van androgynen neem ik direct aan voor waar aan, de sociale gewenning daargelaten. Ik heb in ieder geval e.e.a. goed genoeg kunnen afwegen in die tijd.

Wat is eerlijk en wat is juist, ik weet het niet. Het is ongelofelijk complex en je zal maar iets hebben en niet de hulp (vergoed) krijgen die je wenst.

Ik hoop voor al diegenen die dat wensen er snel een flexibel behandelprogramma voor genderproblematiek komt. Is dat niet een mooie kerstgedachte?

Vida

[Frederique_]

Ik heb ook elders wel eens een voorstel gedaan voor een bloedsimpele transgender- en transseksuele behandeling. Het bestaat uit alle fases van de Standards of Care.

1) RLE: minstens 3 maanden full-time 24 uur per dag, 7 dagen per week in de door jou gewenste genderrol gaan leven. Mag als vrouw zijn, mag "ergens tussen man en vrouw" in zijn. Als je een wens voor "natuurlijke" borsten hebt, dan word je geacht in deze periode ook 24 uur per dag, 7 dagen per week nepborsten te dragen. Je wordt geacht je volledige familie, kennissenkring, werkkring aan het begin van die drie maanden op de hoogte gesteld te hebben.
2) Iedereen die na drie maanden nog steeds 24 uur per dag, 7 dagen per week in de door haar gewenste genderrol leeft mag hormonen krijgen. Het moment waarop ook werkelijk begonnen wordt mag de patient zelf bepalen. De soort hormonen (alleen anti-mannelijk, alleen vrouwelijk of beide) mag ook door de patient zelf bepaald worden - na afstemming met een endocrinoloog. Met verplichte psychische ondersteuning heb ik geen moeite. Ze mogen ook best kritisch zijn. 1 ding mogen ze in mijn model niet: beslissen of je wel-of-niet mag starten, of moet stoppen, met de hormoonbehandeling. De patient is en blijft ten alle tijde verantwoordelijk voor de eigen keuze om die hormonen te gebruiken (en patienten moeten achteraf dan ook niet miepen als ze ten onrechte de keus gemaakt hebben om hormonen te gaan slikken).
3) Iedereen die anderhalf jaar lang hormonen geslikt heeft, mag op de wachtlijst voor de SRS. Ook hiervoor geldt: verplichte psychische begeleiding - geen probleem mee, wel blijft de verantwoordelijkheid voor wel-of-niet op de wachtlijst en wel-of-niet doen bij de patient. Ook hiervoor geldt: patienten moeten achteraf niet hun eigen verantwoordelijkheid bij een arts proberen neer te leggen. En artsen moeten niet vooraf al proberen alle verantwoordelijkheid bij de patient weg te trekken.

Betaling is heel simpel: wie niet genderdysfoor is komt niet door die drie maanden heen - en valt dus ook simpel te overtuigen van het feit dat hij/zij niet genderdysfoor is. Iedereen die door die drie maanden heen komt heeft volgens dit model dus recht op vergoeding door een ziektekostenverzekering.

Dit model is gebaseerd op het simpele uitgangspunt dat een psycholoog NOOIT kan voelen wat een patient voelt. Dus wat een psycholoog ook voor kunstjes wel kan, hij/zij kan nooit de verantwoordelijkheid van de patient overnemen om wel-of-geen hormonen te gaan gebruiken, net zo min als een psycholoog OOIT de verantwoordelijkheid over zal kunnen nemen om een SRS te laten ondergaan. Laat ze dan ook niet de pretentie hebben dat ze dat wel willen/kunnen...

Dit model is ook gebaseerd op de huidige werkwijze voor logopedie en epilatie. Daar bestaat de intake uit hooguit een kwartiertje, waarna de behandeling gewoon voorzichtigaan begint. Ter vergelijking: bij epilatie ziet de behandelaar bij elke flits (ELOS, Laser, IPL) of elk behandeld haartje (electrische epilatie) de pijn bij de patient. Letterlijk uren achter elkaar. Endocrinologen zien de pijn van de patient niet. Gynicologen zien de pijn van de patient maar voor een heel klein deel. Toch hebben deze twee groepen het hoogste woord als het gaat om redenen waarom juist zij de beslissing moeten nemen over wel-of-niet behandelen (ipv die beslissing op de plek te laten waar die hoort). En wat noemen ze dan? "Het is problematisch om medisch te handelen bij een gezond lichaam". Tja, als je dat uitgangspunt koestert zul je nog jaren een reden hebben om je neus in andermans zaken te mogen steken... Bij euthanasie en abortus zijn we in diezelfde discussie al mijlen verder, bij de discussie rond transgenderisme zijn we blijven steken in de 60-er jaren waarin de arts alle bevoegdheid had om te bepalen wat er met een patient gebeurde. Het raarste van dit verhaal vind ik dat dat nog goedgekeurd wordt ook door een deel van de doelgroep...

Groetjes,

Frederique
N.B: misschien een beetje scherp neergezet, maar wel zoals ik het nu beleef.

[Josette]

Bij euthanasie en abortus zijn we in diezelfde discussie al mijlen verder, bij de discussie rond transgenderisme zijn we blijven steken in de 60-er jaren waarin de arts alle bevoegdheid had om te bepalen wat er met een patient gebeurde. Het raarste van dit verhaal vind ik dat dat nog goedgekeurd wordt ook door een deel van de doelgroep...

Omdat nogal wat figuren niet beter weten, Frederique, en omdat ze het wel best vinden dat er voor hun wordt gedacht. In de GGZ, oftewel in mijn terminoligie het circuit, zijn dergelijke kleiniringspractijken aan de orde van de dag, voor je cliënten denken zonder tegen ze te zeggen dat ze zelfbeschikkingsrecht hebben.

En, vergeet niet, transgenderisme en TS is vrij nieuw en heeft nog altijd ten onrechte het gay pride en Kellyimago. Voor mij niet, daar zie ik als voorbeeld machinist Barbera Pirch, of wijlen Sonja.

Maar daarom niet verkeerd dat jij die knuppel in het genderhok gooit. Vooropgestelde regels zijn een opzet, simpel maar duidelijk. Eén vraag: wat doe je met geestelijk labiele figuren, kunnen die die drie maanden met borstprotheses wel omzeilen?

[Frederique_]

Hoi Josette,

Controleren of iemand onder curatele staat bij een rechtbank. Als dat niet zo is dan is iemand handelingsbekwaam. Dat betekent: gewoon behandelen, tijdens de behandeling blijven benadrukken dat iemand zelf verantwoordelijk is en blijft voor z'n eigen geluk en als iemand dan ondanks afradende geluiden van een psycholoog nog steeds wel wil dan gewoon doorgaan. Als iemand achteraf toch spijt krijgt en achteraf gaat klagen, dan zeggen "kijk, hier hebt u getekend dat u die drie maanden dagelijks protheses gedragen hebt, kijk, hier staat dat u zichzelf verantwoordelijk stelde - kijk, hier staat dat we u hebben gewaarschuwd maar u wilde zelf niet luisteren".

Als iemand wel onder curatele staat, het beschikkingsrecht bij de curator leggen.

Het blijkt een procentueel bijzonder klein gedeelte van de genderdysfore mensen te zijn die last hebben van andere psychische problemen. Moet men nu echt 100% van de mensen lastvallen met een procedure van een jaar (en veel onzekerheid), om een klein percentage tegen zichzelf te beschermen? Mijns inziens is men volledig de verkeerde kant doorgeslagen.

Als je jouw redernatie volgt dan geldt hetzelfde voor abortus en euthanasie. Daar geldt ook voor dat een vrouw best later spijt kan krijgen van haar abortus (sterker nog: dit gebeurt ook regelmatig). Het is daar echt leven wat je wegneemt, hier verander je bestaand leven. Bij abortus heeft het geaborteerde leven geen inspraak, hier ben je er als patient 100% van de tijd actief bij.

Bij euthanasie hetzelfde verhaal: daar wordt na een contra-expertise van een andere arts bij "uitzichtsloos lijden" (komt de term je bekend voor?) in een paar weken (niet: ongeveer een jaar, zoals bij TS-en) de beslissing genomen om wel-of-niet aan de vraag te voldoen. Geen ellenlange vragenlijsten, geen tekeningen, geen psycholoog, een paar indringende gesprekken met je eigen huisarts en 1 controle-huisarts zijn daar genoeg.

Het is mijns inziens hoognodig tijd om de huidige procedure te herzien.

Groetjes,

Frederique

[Irene]

Hi Frederique,

Ik behoor tot die groep die zich regelmatig heeft verzet tegen jouw redenaties, maar nu kan ik me wel vinden in je verhaal. Er is alleen nog een probleem in je verhaal dat je niet belicht hebt: hoe ga je die drie maanden RLE controleren?
Of wil je echt alle verantwoordelijkheid van medisch handelen bij de patient leggen, en de gemeenschap daar voor op laten draaien?

Irene

[Frederique_]

Hoi Irene,

Ik verzet me tegen het idee dat er, als je dit soort procedures invoert, hordes mensen naar de VU komen die zich onterecht zullen laten behandelen. Het zullen naar mijn inschatting uitzonderingen zijn die de regel bevestigen.

Verder heb je nu op dit moment al hetzelfde probleem: hoe controleert men nu dat iemand die in de hormoon+RLE-fase zit, 24 uur per dag, 7 dagen per week als vrouw gekleed is? Belt men de werkgever? Belt men de familie? Of de buren? Geen idee hoe men dit doet...

Ik denk dat als men dit kritisch aan de patient vraagt, dat men aan de non-verbale reactie wel merkt of iemand zit te liegen als zoiemand zegt dat'ie 24 uur per dag, 7 dagen per week zo leeft, terwijl dat niet zo is. En in dat geval kan een beetje psych dat non-verbale gedrag wel zo bespreekbaar maken dat men dit bevestigt. Op dat moment heeft men iets om over te praten - en begint wat mij betreft de drie-maands-periode opnieuw. Voor mij zou dat ook voldoende zijn: als iemand zo goed kan liegen dat een psycholoog of psychiater dat niet merkt - tja, dan zal zoiemand zichzelf op een later moment wel tegenkomen. Eigen verantwoordelijkheid. En als dan later blijkt dat zoiemand ten onrechte geopereerd is - tja, dan wordt zoiemand de rest van z'n leven voor zo'n stom serietje leugens gestraft. Overigens zit er ook in "mijn" voorstel nog iets minder dan 2 jaar tussen intake en operatie. Je zult die leugen dus wel lang moeten volhouden.

Beter zo'n risico gelopen, dan de huidige procedure waarin 100% van de mensen zonder scrupules maandenlang in onzekerheid gezet worden, waarbij er continue maar twee mogelijkheden zijn (de weg die de VU in de kop heeft, of de weg buiten de VU om -> alles-of-niets) in plaats van een veelvoud aan mogelijkheden (nl: alles wat er medisch mogelijk is, dus ook hormonen zonder SRS of wel vrouwelijke, maar geen anti-mannelijke hormonen; ook procedureel: als een gender-psych buiten de VU sneller kan -> geen probleem als die de diagnose doet ipv 10,5 maanden extra doorlooptijd eisen door behandeling door de eigen psych te eisen, enz.) en waarbij het lot van patienten in handen van een genderteam ligt (ipv in eigen handen van de patient).

Groetjes,

Frederique

[Irene]

Frederique schreef:

Ik verzet me tegen het idee dat er, als je dit soort procedures invoert, hordes mensen naar de VU komen die zich onterecht zullen laten behandelen. Het zullen naar mijn inschatting uitzonderingen zijn die de regel bevestigen.

Ik ben ervan overtuigd dat je hierin gelijk hebt.

en verder:

Verder heb je nu op dit moment al hetzelfde probleem: hoe controleert men nu dat iemand die in de hormoon+RLE-fase zit, 24 uur per dag, 7 dagen per week als vrouw gekleed is? Belt men de werkgever? Belt men de familie? Of de buren? Geen idee hoe men dit doet...

Daar heb je gelijk in, ik weet ook niet hoe ze dat doen, maar ik betwijfel of ze de middelen hebben (of willen gebruiken) om het fysiek te controleren.

tenslotte

waarbij het lot van patienten in handen van een genderteam ligt (ipv in eigen handen van de patient).

Hier ligt mijn enige bezwaar in je betoog. Het gebruik van (kostbare of schaarse) medische handelingen mogen m.i. nooit in handen komen te liggen van de patient.

groetjes

Irene

[gast]

Verder heb je nu op dit moment al hetzelfde probleem: hoe controleert men nu dat iemand die in de hormoon+RLE-fase zit, 24 uur per dag, 7 dagen per week als vrouw gekleed is? Belt men de werkgever? Belt men de familie? Of de buren? Geen idee hoe men dit doet...

Hoe men dat bij de VU doet weet ik niet, maar Tanja heeft in mijn geval verklaringen van diverse mensen in mijn omgeving (werk, familie, vrienden) opgevraagd, en daarnaast al mijn andere behandelaars benaderd. Helemaal waterdicht is deze methode ook niet, natuurlijk.

Kitty.

[Frederique_]

Hoi Kitty,

Ik zou er geen moeite mee hebben als men dit in deze vorm controleert. Ik kan me aan de andere kant ook niet voorstellen dat het mogelijk is om zo'n anderhalf jaar een psych voor te liegen zonder dat die dat door heeft.

Groetjes,

Frederique