Frederique_ schreef:Er bestaat een "pik-orde" die er als volgt uit ziet:
1) Biologische vrouw,
2) Transseksuele, passabel, vrouw
3) Transgendere, passabel, vrouw
4) Transseksuele, niet-passabel vrouw van minstens anderhalf jaar na de SRS
5) Transseksuele, niet-passabel vrouw van voor anderhalf jaar na de SRS
6) Transgendere, niet-passabel vrouwen
7) Travestieten die ook een rokje willen kopen
Bij kledingrekken van de H&M dienen mensen die lager op de pikorde staan de mensen die hoger op de pikorde staan voor te laten gaan, demoedig naar beneden kijkend en een beetje afstand nemend - omdat ze zich vooral voor zichzelf dienen te schamen.
Oh ja: en mensen die dit niet uit zichzelf aanvoelen hebben geen realiteitszin. Gelukkig bestaat er dan nog travestie.org om ze dat aan te leren...
Dit vind ik nou weer grote onzin Frederique.
De hele discussie over passabel zijn komt erop neer, dat het (als voorheen man) niet zo simpel is om als vrouw op te gaan in de menigte.
En dat sommigen zich niet realiseren welke imnpact het kan hebben als je toch weer een buitenbeentje blijft (terwijl je daar juist vanaf wilde).
Mila wil alleen maar waarschuwen dat dit moeilijk vol te houden is.
Het heeft echt helemaal niks te maken met je beter voelen dan een ander.
Goedemorgen jullie zijn lang doorgegaan! Jeetje zeg!
frederique ik moet je toch even zeggen dat ik als biologische vrouw zeker bij H&M niet deemoedig neerkijk op alles wat onder me in de pikorde zit. Grapje hoor!
Weet je, ik ben 1.67 en weeg 84 kilo, heb putten in mijn billen, een dikke kont en veel te kollosale bovenbenen. Ik heb hangarmen en twee rollen op mijn buik. Als ik ongesteld word krijg ik met mijn 40 jaar nog steeds pukkeltjes en wil mijn haar een week niet goed zitten. Ik heb 2 kruinen op mijn supervlasdunne haar, waar de kapper iedere keer op moet letten. Ik loop het liefst op platte schoenen maar dat staat zo lomp met mijn korte pootjes dat ik toch maar een hakje neem. Zomers kan ik niet te lang in de zon want ik verbrand en mijn enkels zijn altijd dik want ik hou dan ook vocht vast. Ik heb bolle kuiten waardoor ik die mooie laarzen die nu in de mode zijn niet aankan. Laat staan al die leuke shirtjes die ik over mijn borsten heen moet trekken en waar ik ingewrongen zit,terwijl het labeltje toch echt beweerd dat ik hier met een XL te maken heb.
Mijn partner daarentegen is 1.70 en weegt ook 84 kilo, is voorzien van een mooie bos haar tot net boven haar schouder, wel met 2 manneninhammetjes waardoor een coupe met pony wat lastig wordt. Ze heeft een prachtige kleur huid die zomers donkerbruin kleurt, zij heeft ook rollen op haar buik en geen taillie. Maar wel mooie benen die mooi uitkomen in haar rokje en zij past de laarzen wel die ik heb moeten laten staan omdat zij gewone kuiten heeft. Ja ze heeft maat 41 aan schoen, die staan gewoon bij de damesschoenen dus we nemen aan dat er meer (biologische) vrouwen die maat hebben. Gezien haar lengte en breedte zijn haar borsten iets te klein vind ze zelf.....
Het allerbelangrijkste in je uiterlijk is datgene te doen wat je positieve kanten naar voren haalt. Accentueer niet je heupen als alles in één lijn naar beneden loopt. Ga naar een kapper die je sterke kanten van je coupe naar voren kan halen. Neem met grote voeten niet al te open schoenen. Ben je lang, ga dan alsjeblieft niet op platte schoenen lopen, zorg dat er iets van een hakje is, dat maakt je houding eleganter. Accentueer je kanten die er wel mogen zijn. En let met je make-up op dat het niet al te overdadig is. Of je moet daar juist voor kiezen.
Ik heb huidverzorgings en visagielessen thuis gegeven, en was blij dat ik ook zo mijn partner advies kon geven.
Ik weet dat iedereen roept, ja je moet gewoon aantrekken waar je je lekker bij voelt en waar je je vrouw in voelt..... maar het moet je wel staan.... en dat geldt ook voor biologische vrouwen.
Cynthia, wij zijn nu bijna 12 jaar bij elkaar en we vieren dit jaar dat het 10 jaar geleden is dat de operatie aan de orde was.
We hebben familie en vrienden meegenomen in onze reis, altijd en overal. We stonden open voor vragen en zijn er heel open mee omgegaan. Toch ontvingen we met de kerst een kerstkaartje van een oom een tante van mijn vriendinnetje (die we een paar keer per jaar zien en spreken) en daar stond op dhr en mevr....... Toen ging bij ons het licht ook even uit! Daar nemen we nu toch even iets meer afstand van.
Kan me dat gevoel zo goed voorstellen. Ik heb dat nu al. Kreeg een kerstkaart van een oud hockey vriendje. Met als adres mijn vroegere mannennaam. Daar kan ik niet bij, en ben er nog steeds boos om. Dat mensen (die het nota benen weten) zo tactloos met je gevoelens omgaan.
Ik ben daar als partner altijd heel fel op geweest! Kom niet aan mijn vriendinnetje, doe haar geen pijn! We hebben het ook heel vaak gecorrigeerd bij mensen, ongeacht of het huis vol verjaardagsvisite zat ja of nee. Zij gingen op dat moment op hun b.. en daar konden we even niet meer mee zitten. Staan ze zelf maar even met een mond vol tanden. En als ze zeiden, 'ja het ontglipte me', dan zeiden we, 'dan moet je beter nadenken voor je wat zegt!' hahahahahaha.
De naam ging op een gegeven moment wel goed maar woordjes als z'n en d'r, haar en hem zijn de lastigste.
Mijn schoonmoeder heeft het er nog het lastigst mee als het over vroeger gaat. Dan kun je geen meisje voor de dag halen in je herinneringen en wordt het wel moeilijker. Dat vind ik dan ook minder erg.
Mijn schoonzusje scheef pasgeleden in een mailtje naar vrienden iets over haar zus, dat vond ik zo leuk.... 'mijn zus...' en heb haar dat ook gezegd. Het ging vanzelf zei ze..... daar kan ik na zo'n lange tijd nog steeds heerlijk van genieten.
Het is allemaal heel herkenbaar (behalve dat ik het alleen moet doen, omdat ik geen partner heb). En dat corrigeren doe ik soms ook. Mijn argument is dan "als ik er niks van zeg blijf je het doen, en dat vind ik heel vervelend".
Ik hoop dat mijn broers het ook ooit eens over hun zus zullen hebben; dat heb ik helaas nog niet meegemaakt.
Het enige waar ik niks over wil zeggen (al heb ik er soms kromme tenen van) is mijn dochter van 10.
Die zegt nog steeds papa, en ik vind dat ik haar dat recht niet mag afnemen. Zou alleen willen dat ze het wat minder hard riep in winkels of zo.
<terwijl Mila hoofdschuddend een braziliaanse thong uitzoekt>
*ZUUUUUUUUUUUUUUUUUCHTTTTTTT...........* laat me even enige uitleg over mijn uiterlijk en manier van kleden geven..........ik voer een, jawel, kort vrouwenkapsel. Alleen wat oogmake up en lipstick, meer heb ik niet nodig omdat ik geen baardgroei hoef te verdoezelen, en meer zou ik ook niet willen, ik hou gewoon niet van dikke lagen make up. Als 'extraatje' draag ik wel altijd grote oorringen, dat vind ik mooi staan bij een kort, frans kapsel.
Verder draag ik altijd broeken. Lekker makkelijk, veel bewegingsvrijheid. Damesbroeken dus, de snit zit me goed. Verder hele gewone truitjes en bloesjes, nee, nix superstrak om de borstjes of een diep decollete. Wel getailleerd en goed gesneden uiteraard.
En ik loop altijd op platte damesschoenen (maat 41 trouwens).
En ik heb een collectie beeldschone damesjassen (maat 38/40), A lijn, getailleerd, kort/tot op de knie, waar ik altijd heel erg veel complimenten mee oogst, en dat is leuk.
Kortom: nix overdreven sexies in de zin van 'braziliaanse thongs', hypervrouwelijke kleding, korte rokken, hoge hakken, zichtbare lingerie......omdat ik simpelweg al vrouwelijk genoeg van mezelf ben, en dat *NIET* hoef uit te dragen, ik ben verder ook geen kleding/hakken/lingeriefetisjist, en dat allemaal tesamen......maakt mij dus heel passabel *IN HET DAGELIJKS LEVEN*. Want anders (zeer) opvallend, en dat hoeft voor mij niet zo.
Blijkbaar heb jij het idee dat als een TS passabel is, dat blijkbaar een hypersexy, vrouwelijk figuur is die zich op dagelijkse basis in lingerie/kant/veren/pailletten en braziliaanse thongs hijst.
En tot slot: nee, Marilyn Monroe is nooit mijn grote voorbeeld of 'rolmodel' geweest. Vulgair, geen bijzondere actrice, en ik moet er niet aan denken constant al kirrend en kroelend sexy en beschikbaar te moeten lijken, om deze of gene toch vooral maar te behagen.
Audrey Hepburn, die bewonder ik mateloos als actrice, en haar uiterlijk indertijd; kort haar, heel vrouwelijk, heel elegant in al haar bewegingen etc, en.......iets jongensachtigs had ze over zich. Schitterende mix, vind ik.
En ja, als het tot vergelijkingen komt, dan word ik idd voor wat betreft vrouwelijkheid, elegantie en iets van jongensachtigheid met Audrey Hepburn vergeleken, wat me erg pleziert.
En trouwens: Audrey had nauwelijks borsten, maar dat maakte haar niet minder vrouwelijk, integendeel.
Graag geen 'braziliaanse thong' vergelijkingen meer.
Groetjes Mila.
P.s: was jij de afgelopen zondag bij de Virgin eigenlijk Dorine?
Cyn, 10 is toch een mooie leeftijd om het haar te zeggen dat je er minder blij mee bent?! Je kunt het zeggen als 'we hebben iets samen wat wij weten en een ander niet'... een soort spelletje, geheimpje in positieve zin. Kijk hoever je bij haar kunt gaan met informeren. Ondanks dat neefjes TOTAAL anders zijn dan bloedeigen kindertjes, hebben wij het onze neefjes ook gezegd (nu 9 en 10 maar ze weten het al een jaar of wat) dat we het niet zo handig vinden als ze Vincent zouden zeggen. Dat Vivian zich daar niet zo makkelijk bij voelt. Dat begrepen ze, vergisten zich nog 100x, werden gecorrigeerd en nu is het Vivian of tante Vivian.
Ik begrijp dat het woord papa heel anders ligt, dat is vanuit de wieg meegegeven.....dat krijg je er niet zo 1-2-3 meer uit, maar je zou er wel eens met haar over kunnen hebben wat het bij jou doet (je kromme tenen) en dan kijken welke moeite ze wil doen/ op kan brengen / in kan leven, om het aan te passen. Geef haar ook een alternatief, wat mag ze dan wel roepen in de winkel.
xx
Ze weet echt overal van af, en schaamt zich ook nergens voor.
Als ik ze bijvoorbeeld op haal bij de opvang, en een kind zegt tegen haar dat haar moeder er is, verbetert ze die gewoon. En ze doet daar ook heel gewoon over.
EN ik wil niet dat zij niet meer spontaan kan zijn, maar moet lopen nadenken wat ze wel of niet mag eggen en wanneer. Dat moet eigenlijk vanzelf gaan. Maar er zijn momenten waarop ik dat duidelijk minder leuk vind (zoals 2 jaar geleden, toen ik in bikini bij het zwembad van de camping lag, en zijn in het water hard brulde "PAPPA").
<Hoe ingrijpend een zelfmoord in de eigen omgeving ook is - ik vind het toch verkeerd om er hier toch maar telkens mee te dwepen. En ik vind dat dat hier teveel gebeurt>
Huuuuuuh?? Dwepen?? Jij hebt er blijkbaar geen idee van wat een TS zelfmoord in je directe omgeving emotioneel met je kan doen??
Het is echt verschrikkelijk als een soort of lotgenoot 'het niet haalt', werkelijk vreselijk, en nee, dat is GEEN dwepen.
Ik ga er maar vanuit dat het een ongelukkige woordkeus is.
<Ik hoop dat mijn broers het ook ooit eens over hun zus zullen hebben; dat heb ik helaas nog niet meegemaakt>
Hoe raar of vreselijk het ook klinkt; ik denk dat de eerste indruk de blijvende is.
Als je tot je coming out een 'onverdachte' passabele (hetero)man was, dan is het voor je directe omgeving nogal moeilijk om zich anders dan dat voor te stellen, ook al leg je 10.000 keer uit dat je toch echt, heus waar, een vrouw bent.
Bij mij heeft het altijd aan de oppervlakte gelegen, dus toen ik aankondigde in transitie te gaan, zeiden mijn broers unaniem: 'nu pas??' En ze hebben het idd over hun zus, ik dus.
Verder werd ik door bv de (zwaar christelijke) buren van mijn ouders 'een vergissinkje van de natuur genoemd, en door ettelijke anderen ook, die zich aldus het idee konden permitteren dat ik dat 'vergissinkje van de natuur' nu dan rechtzette, door me dus 'aan te passen', niet geheel onlogisch, in hun ogen dan.
Al met al wil dat dus niet zeggen dat bovengenoemde figuren mij als vrouw zien, eerder als een soort 'naturel' hermafrodiet' die zich aangepast heeft.
Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik zou doen als er zo'n 'split' zou ontstaan in de vorm van ('ex') 'man' voor de familie en de overige omgeving, en post transitie een vrouw in het dagelijks leven voor mensen die niet van het verleden afweten.
Het zou me steken, maar ik geloof dat ik er bij neer zou leggen, omdat de eerste indruk de blijvende is. Maar ik zou die broers etc wel dringend verzoeken mij *niet* te hij-en en hemmen in het openbaar.
Op zich hebben ze mij goed geaccepteerd, en gaat het ook niet echt fout als ze het over mij hebben (waar ik bij ben; verder kan ik het niet weten). EN ik heb ook niet te klagen over ze.
Maar zo'n spontane opmerking zoals Diana noemde zou toch wel heel erg gewaardeerd worden.
Ik heb het er maar nooit meer over met mijn vriend, ik heb tervergeefs geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand is, antwoord mijn vriend heel normaal van dat ben jij niet, en dat ik normaal moet praten. *zucht* laat ook dan maar dacht ik, mijn therapeute weet er nu wel van, misschien kan ik mijn vriend een keer mee nemen, en dan moet hij maar geloven. *zucht* wou dat het leven gewoon makkelijk was.
Echt ik voelde me te kijk gezet, ik had al moeite om het te bespreken en ergens een opening te vinden.
Pfoei Sem, heb met je te doen. Net zoals het ergens eerder op het forum al besproken werd, de eerste keer vertellen is al erg, maar het dan opnieuw weer een keer opstarten lijkt nog veel moeilijker. Zeker als je geen begrip krijgt van je partner.... negeren, doodzwijgen, je bent niet zo,
dat is verre van fijn! Sterkte !
xx
Grapje hoor!