Obsessie

[Joyce_]

Hoi Nancy,

Mooi om te lezen wat je bereikt hebt de laatste jaren. Het is heel wat vind ik, om jaloers op te zijn

Waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je omgeving op je veranderingen heeft gereageerd en hoe je daar mee omgaat?
Weten meer mensen van Nancy inmiddels of laat je ze maar gissen waarom je b.v. lang haar hebt nu?

Groetjes,

Joyce

[Nancy Koppens]

Hoy Joyce,

Buiten mijn vriendin om weet mijn schoonheidsspecialiste, haar collega's en de eigenaaresse en haar man het, verder heb ik er geen behoefte aan om het iedereen te laten weten en laat ze maar gissen waarom ik lang haar heb en dat ik om de 3 maanden m'n gezicht laat doen, en ik voel gewoon ook dat men wel vermoedens zullen hebben.
Aan de ene kant is er wel een angst voor herkenning, maar dat is meer de angst van hoe men zal reageren en mij misschien uit zouden lachen of een viespeuk zullen vinden, het is immers een taboe en een taboe is vies. Angst om dat men Nancy zal zien is er niet.... vind zelf dat Nancy er vrouwelijk uitziet en verzorgd daar zal het niet aan liggen, ik denk ook dat als men Nancy zouden zien het één en ander zal verranderen.
Maar ik vind ook dat het mijn leven is waar ik zelf in kan bepalen wat ik doe en de enige waar ik rekening mee hou is mijn vriendin.... het is ook zo dat er tussen Nancy en mijn mannelijke ik geen verschil is qua mens.... qua mens ben ik hetzelfde en als men achter Nancy zou komen en men wil mij, zowel Nancy als mijn mannelijke ik, niet meer zien is het heel makkelijk.... dan is er nooit iets geweest tussen diegene en Nancy/ik zelf en is het gewoon weg maar vergeten. Ik weet dat als mijn schoonmoeder het zou weten ik echt ruzie met haar zal hebben.... maar één troost soms zou ik dat wel willen

[Irene]

Ik heb een paar dagen geleden je website bekeken Nancy. En geloof me als ze Nancy zien zullen ze onder de indruk zijn

dat was ik wel tenminste

Irene

[Nancy Koppens]

Das lief van je Irene dank je wel.

[mina]

Ik haal mijn eer uit "de kleren mogen dragen die ik mooi vind en die ik bij mijzelf vind passen - en mij in mijn gedrag mogen gedragen zoals dat bij mij past, zonder schaamte of terughoudendheid 'in het belang van een ander'".

Ik vind het echt moeilijk!!!. Ik ben niet tevreden met hoe ik eruit zie, en ik zal ook zeker niet over straat gaan als ik niet zeker weet dat ik het eens ben met mijn verschijning.
Ik heb jammer genoeg erg weinig geld om me goed te kunnen kleden, maar ik herken wat Mila zegt wel. Ik wil goed gekleed gaan omdat ik me dan zelfverzekerder voel.
Ik ben vroeger ook veel gepest vanwege mijn vrouwelijkheid (helaas is dat nu wel bijna verdwenen), dus ik ben ook wel wat gewend, maar als het voor mijn gevoel niet *klopt* voel ik me er niet goed bij.

[Joy]

dat voortdurend geknaag zoals ik het maar ff noem, is ook erg onprettig

dat is nu eenmaal het gevolg van genderidentiteitsstoornis

je kan iig proberen het geknaag tegenmoet te komen en dat is in de kern ook wat de meesten doen, je probeerd er wat aan te doen en jezelf zo uit te dossen, aan te kleden, je gevoel zodanig te volgen dat het geknaag wat minder wordt

en 2e hands kleding bijv?

of aanvraag bijzondere uitgaven indienen bij gemeente?

[Frederique_]

Hoi Mina,

Dat had ik in het begin ook. In het begin had ik het idee dat ik minstens vrouwenkleren + make-up + pruik + borsten moest hebben en dan liefst zo gekleed dat niemand kon zien dat ik diezelfde persoon was als de persoon die normaal gesproken als man langskwam. Totdat mijn coach mij uitlegde waar al die angst voor de omgeving vandaan kwam. Toen ze mij daar beter mee om liet gaan durfde ik veel meer - en kon ik daardoor mijn proces ook veel rustiger aan doen dan eerst thuis alles 100% passabel te krijgen en pas daarna (nog steeds nauwelijks) de straat op te durven... Zo'n big-bang scenario was voor mij te groots, te veelomvattend, niet meer te behappen...

Ik heb sindsdien dan ook stap-voor-stap gedaan en dat beviel mij veel beter. Het maakte het voor mij mogelijk om mijn geest met mijn (kleine) stapjes mee te laten groeien.

Groetjes,

Frederique

[Joy]

en waar kwam die angst voor omgeving vandaan?

mee eens trouwens, kleine stapjes

degene die dat om wat voor reden dan ook vertikken komen zichzelf later wel weer tegen

[Frederique_]

Hoi Joy,

Uit mijn verleden. En dus heb ik -letterlijk- maanden zitten te graven naar wat daar is gebeurd, wat ik daar niet goed verwerkt heb. En ik merkte dat naarmate ik die oude weggestopte emoties alsnog beleefde (heb echt de angst, pijn, verdriet van toen opnieuw gevoeld) durfde ik meer, voelde ik me ook meer vrouw dan daarvoor... Soms heb ik er letterlijk slapeloze nachten van gehad. Maar 't was wel leerzaam en het maakte me veel rustiger, zowel thuis, op het werk als op straat.

En wat voor emoties dat dan waren? Natuurlijk het gevoel dat ook ik graag een meisje geweest zou zijn: het rokjes mogen dragen - als 't mooi was was 't nooit voor mij!, het dolgraag borsten willen krijgen - die toen toch niet kwamen. Althans: niet bij mij, wel bij mijn zus. Jaloezie, dus. Maar ook: het gevoel om sociaal niet geaccepteerd te zijn in de klassen waar ik in zat. Het mij realiseren dat mijn lagere schooltijd (waarvan ik altijd aannam dat het best een redelijke tijd geweest is) toch een zware tijd geweest is (en dat ik die aanname deed omdat de periode erna vele malen slechter geweest is). En ook: het gevoel dat mijn ouders mij niet geaccepteerd hebben zoals ik was (ook al ben ik er achteraf van overtuigd dat ze nergens vanaf wisten - en dus ook niet anders hebben kunnen reageren)... Veel, heel veel voorbeelden opnieuw herinnerd. Opnieuw gevoeld. En, afgelopen december, voor het eerst ook weer (over) gehuild sinds mijn pubertijd. Heerlijk dat er weer ruimte is om die oude niet-verwerkte shit kwijt te raken...

Ik merkte dat naarmate ik in dit proces verder kwam, ook meer op straat durfde. Minder bang werd. Allerlei stappen durfde te zetten (van epilatie -via- het nogmaals proberen om in een rok + borsten zonder make-up naar een vrouwentoilet te gaan - en er opnieuw uit gezet te worden - is in totaal drie keer gebeurd -naar- de voor mij grote stap om toch het make-uppen te willen leren gebruiken om toch geaccepteerd te worden in zo'n toilet).

Groetjes,

Frederique

[Irene]

Ik heb dat al eens eerder gezegd geloof ik. Kleine stapjes zijn wel zo vrouwelijk

Irene

[Joy]

ik denk dat voor velen een verledenverwerking op eerste plaats moet staan

geen trans met een vlekkeloos verleden, behalve die er op heel jonge leeftijd mee aan de slag kunnen gaan, en de schade enigszins beperken

ik herken je verhaal frederique, en ook voor mij geld, eerst nog eea uit verleden op een rij krijgen

ik begrijp waarom ik nu de persoon ben wie ik ben, ik snap hoe ik functioneer, maar dat is niet genoeg

ik voel mij bij lange na niet sterk genoeg om de deur uit te gaan

hoeft ook niet

ik ben in gespek met iemand met wie ik mijn leven van kind to nu in kaart breng, erg prettig, want ondanks ik dacht, ik heb dat achter me gelaten, komt er veel los

steeds als er wat los komt, en dat kan in de vorm zijn van verdriet, kwaadheid, u name it, en ik sta dat gevoel toe, voel ik me sterker worden

momenteel is dat mijn grote winst en kracht, ik kan het toestaan en die groei daarin voelt goed, want daardoor wordt ik meer mezelf, en dat merk ik ook in contact naar anderen, en ook de schaamte wordt minder

mijn switchmoment komt vanzelf wel, als ik er aan toe ben

Joy

[Frederique_]

ik denk dat voor velen een verledenverwerking op eerste plaats moet staan

geen trans met een vlekkeloos verleden, behalve die er op heel jonge leeftijd mee aan de slag kunnen gaan, en de schade enigszins beperken

Troost je: je bent niet de enige. Volgens mij zou het voor geen enkel mens (trans of niet) slecht zijn. Zie ook in mijn familie wel wat voorbeelden waar die familieleden veel vrijer en met veel minder irritatie zouden leven als ze het aan zouden durven in hun verleden te grasduinen...

Ik wens je veel succes, je komt er wel!

Groetjes,

Frederique

[Joy]

dankje