Het nut van het 'vertellen'

[marian]

In onze relatie is het nooit een geheim geweest en ik heb mijn lief meteen gezegd dat ik er in ieder geval met enkele vriendinnen over zou praten. Omdat ik dat nodig heb voor mezelf. Dat is inmiddels overigens 10 jaar geleden. Sinds een kleine 2 jaar vertelt ze het zachtjesaan steeds meer mensen, en ook wij hebben nooit negatieve reacties gehad. Of dat ligt aan het 'soort' mensen met wie wij omgaan? Nou, dan graag! Blijkbaar zijn het mensen die bij ons passen. Laatst nog zei een buurvrouw dat ze die eerste keer dat ze Miranda zag, en daarna mijn lief weer gewoon als man, vond dat Miranda zoveel interessanter was om naar te kijken! Heel lang hebben we er tegenop gezien om het mijn moeder te vertellen. Toen het er toch van kwam, was haar reactie ook zoals verwacht: 'Dat doe je toch niet! Dat is toch abnormaal!' Affijn, wij af. Mijn schoonzus op. Moeder deed bij haar het verhaal. En schoonzus (die het al een paar maanden daarvoor zelf een keertje ontdekt had aan de geëpileerde wenkbrouwen van Miranda) heeft mijn moeder flink de oren gewassen dat je zo dus niet kunt reageren want mijn lief kan er ook niets aan doen dat hij zo is. En ja hoor, telefoon ging: mijn moeder dat ze nu toch wel spijt had dat ze zo gereageerd had. Ik was er helemaal beduusd van. Dat zo'n bekering nog mogelijk is in deze wereld! Zelf vind ik het leven een stuk eenvoudiger naarmate we minder geheim hoeven hoeven houden. En voor Miranda is het een stimulans om de twee kanten van haar persoonlijkheid ook in het dagelijks leven te integreren.

[Carola]

Hoi Nathalie,

Ik ken het gevoel.
Iedere verandering aan ons uiterlijk heeft gevolgen op sociaal vlak : zelf kon ik niet langer mijn geaardheid verstoppen aan vrienden, familie, buren, en of collega's, ..
Gezien ons verleden zullen de meesten onder ons hier sterk tegenop zien. Het is niet eenvoudig om naar buiten te treden met je travestie zijn, en ieder excuus is dan goed genoeg om het niet te doen.
Trouwens, indien je er niet klaar voor bent om met geheven hoofd ervoor uit te komen, doe het dan liever nog niet. Kom eerst zelf in het reine ermee.
Indien je er wel klaar voor bent, doe dan wat je moet doen. Iedere stap is er een, we zijn allen in een evolutie-proces, en hoe sneller we iedere stap kunnen zetten, hoe sneller we kunnen komen tot innerlijke rust en geluk. Iedereen weet nu van mijn bestaan, en net als jij heb ik ook geen één negatieve reactie ontvangen. Ik denk altijd maar: "Het is niet omdat dingen onbereikbaar lijken dat we niet durven; maar omdat we vaak niet durven lijken ze onbereikbaar"
En wat mijn relatie betreft, zijn er twee dingen immens belangrijk : communicatie en compromis. De liefde kan de rest wel doen.

Liefs Carola
_________________
When darkness falls & she will take me by the hand.Take me to some twilight land.Where all but love is grey. Where time just slips away. Without her as my guide.
I'am a mystery girl

<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Carola op 2001-08-26 10:53 ]</font>

<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Carola op 2001-08-26 10:56 ]</font>

[Marcha]

Laat ik ook eens een duit in het zakje doen...

Voordat ik met Up Town Girl begon wisten de meeste mensen in mijn naaste omgeving al van Marcha. Ik heb hier toen bewust voor gekozen omdat ik steeds meer het gevoel kreeg te liegen tegen - en over mijzelf.
Ik heb ervaren dat het vertellen over mijn TG gevoelens minder erg is dan de momenten daaraan voorafgaand! Dit had bij mij in grote mate te maken met een verwachtingspatroon wat ik concequent bleef volgen... Ik ging ervanuit dat men over het algemeen negatief en geschokt zou reageren, iets wat in de praktijk reuze bleek mee te vallen... Ik heb geleerd dat verwachtingen "killing" kunnen zijn. Zo kon ik soms maanden bezig zijn met het mijzelf voorbereiden op de grote dag waarop ik het een vriend zou gaan vertellen, en toen het moment was aangebroken... "ach joh, dat had ik wel verwacht hoor, biertje?"

Nu lijkt het soms lastiger voor Marcha om anderen te confronteren met Marcel... (de omgekeerde wereld hihihi..)

Ik pas nu de watermethode toe, als je een steentje in het water gooit is de plons het grootst wanneer de steen het water raakt, dit weet je van te voren, de kracht neemt af naarmate de kringen groter worden. De reacties van je naaste omgeving zijn dus het meest belangrijk, daar kan de 'plons' het grootst zijn, wees eerlijk tegen hen omdat je van hen houdt en zij van jou, daarna de buitenste cirkels omdat je van jezelf houdt!

By the way Nathalie, ik was erg geschokt te ervaren dat jij een T* bent, waarom nou toch, je bent zo'n lekkere vent

Lieve groetjes ook namens Ri.,

Marcha

[Nathalie]

*grin*

jij ook hoor

[Lisa met een S]

Hallo, Nathalie,

Ik was even aan het pluizen door het archief, op zoek naar ervaringen over het vertellen aan derden, en vond jouw posting. Het kreeg gelijk mijn aandacht, omdat waar ik mij zorgen over maak is niet zozeer hoe degene aan wie ik het vertel zou reageren, maar in hoeverre zij (waarschijnlijk) de vertrouwelijkheid daarvan respecteert? Heb jij gemerkt, dat in de 16 maanden of langer sinds dat je erover hebt verteld, de kring die het weten steeds groter wordt zonder jou tussenkomst?

Ook ervaringen van andere zijn natuurlijk welkom.

Groetjes,
Lisa (met een "s")

[Nathalie]

Heb jij gemerkt, dat in de 16 maanden of langer sinds dat je erover hebt verteld, het kring die het weten steeds groter wordt zonder jou tussenkomst?

Geinig dat je dat vraagt, want dezelfde vraag heb ik me toendertijd ook al menigmaal gesteld. Het antwoord is echter een volmondig 'neen'. En dat tot mijn stomme verbazing. Hoewel ik tussen bijna uitsluitend vrouwen werk en van deze groep toch bekend is dat ze roddelen heerlijk vinden.. moet ik zeggen dat ik in ieder geval geen enkele negatieve respons van iemand daar buiten ter ore is gekomen, of van een andere bejegening door iemand die ik het niet had verteld. Misschien dat ze dat achter mijn rug om doen, maar in ieder geval heeft dat niet geleid tot een andere houding jegens mij.

Ik denk persoonlijk dat dit staat en valt met de wijze waarop je het hen hebt medegedeeld. Ik profileer dat als een 'hobby' waar ik veel plezier uit haal. En als een soort van bewondering voor wat vrouwen kunnen. En vaak heb ik daarna de vraag gehad: wil je mij ook eens opmaken ? )) Nou als dat geen acceptatie meer is, wat is het dan wél ?

Wel vind ik belangrijk dat je beperkt in je streven tot openheid. Wat bedoel ik hiermee ? Wel, ik hecht er erg aan mijn kinderen niet te belasten met pappa's vreemde hobby. Ik zie dan ook absoluut geen meerwaarde in het vertellen aan de kinderen of het laten zien van Nathalie aan de buren. Hoewel ik denk dat juist kinderen dit goed zullen kunnen oppakken ben ik zeer beducht op latere ontwikkelingen wanneer kinderen de schoolgaande leeftijd bereiken. Op het moment dat het gesprek op het schoolplein gaat over die pappa die een meisje is, een potentiele bron voor pesterijen, voorzie ik veel leed van mijn kind.
En dat wil ik haar graag besparen...

[MarjoleinJ]

Hoi Nathalie,

Even over het je beperken voor wat betreft de openheid. Goed punt. Mee eens. Hoewel...

Wij zijn sinds 4 weekjes mama en papa (hoera!). Wij hebben het er van tevoren uitgebreid over gehad: we zijn niet van plan om van de hobby van papa een geheim te maken. Ze ('t is een dochter) heeft het recht om te weten wat ik af en toe doe. Er zijn natuurlijk afspraken (tussen mijn vriendin en mij). Ik ben niet van plan om 'naar de buren te rennen en het ze te vertellen' (om het zo maar eens uit te drukken), met name om te voorkomen wat je zelf al aanhaalt: het schoolplein. Ook zal ik in ieder geval op ons dorp niet in 't openbaar rond gaan kuieren... Wij willen nl. ook niet dat de kinderen op het schoolplein naar onze dochter wijzen en zo.

Of dit een haalbare/houdbare situatie is/wordt, weten we nog niet. Feit blijft dat we allebei vinden dat we eigenlijk geen geheimen voor elkaar (dus voor alledrie) moeten hebben.

Heb je natuurlijk altijd nog 'wanneer vertel je het'... weten we nog niet... ik denk dat we dat van Elize af laten hangen, hoe zij zich ontwikkeld en hoe ze met bepaalde ideeen en denkbeelden om lijkt te gaan. Het lijkt me duidelijk dat hier nog wel een jaartje of wat over heen gaan voor we dit stadium bereiken...

Heb je misschien uit eigen ervaring argumenten waarom we dit wel of niet zouden moeten doen? Hoe gaan anderen hier mee om? Ben ik wel benieuwd naar! Wat mij betreft is het echt een dilemma tussen iets verborgen houden voor iemand die je ontzettend na aan het hart staat en het risico lopen dat diegene last krijgt met het feit dat papa een geheim voor de buitenwereld heeft, maar dat ze wel de kans heeft om zelf een beslissing te nemen over wat ze met die kennis doet...


Groetjes,

Marjolein.

[Nathalie]

Beste Marjolein.

Allereerst van harte gefeliciteerd met je (ongetwijfeld de allermooiste) dochter !

Je snijdt daar inderdaad een heikel punt aan. Ik begrijp dat je sterk in overweging neemt geen geheimen te hebben voor je gezin en je dochter in het bijzonder. Tot zover: hulde.

Je vroeg ook hoe ik aan die argumenten kwam die tot deze beslissing hebben geleid. De argumenten die ik daarvoor heb zijn enerzijds een redelijk open blik op de openheid en eerlijkheid van kinderen in het algemeen. Anderzijds heb ik zelf drie (van de allerliefste) spruiten en werk beroepshalve veel met kinderen.

Ik denk dat je dochter als ze wat ouder is de openbaring over je travestiegevoelens wel goed zal oppakken en weten te verwerken. Kinderen hebben de flexibiliteit om zaken waar wij als volwassenen heel dramatisch over plachten te doen prima in hun eigen begrip te verwerken. Tot zover geen enkel probleem.

Maar een aantal gesprekken met een paar T* stellen heeft me tot denken gezet. Stel je eens deze scene voor: Je dochter komt thuis met een paar vriendinnetjes. Jij bent je aan het omkleden, optutten of er bevinden zich foto's van jou in vol ornaat op als wallpaper op je PC. (ik geef slechts een paar mogelijke voorbeelden) Je dochter kijkt er al niet meer raar van op. Immers, ze is op de hoogte. Maar hoe denk je dat je dochter zich moet voelen als ze ten overstaan van haar vriendinnetjes (of erger nog) vriendjes moet vertellen dat pappa wel eens een meisje is ? Als ze 4 jaar is voorzie ik nog niet eens zoveel problemen. Maar wat voor emotionele druk leg je op een kind als ze ouder wordt ? "Image is everything" . Ze willen mooi gevonden worden, geliefd gevonden worden, veel vriendjes en vriendinnetjes hebben en willen merkkleding aan om erbij te horen. Wat denk je dat een dergelijk huishouden voor impact zal hebben ? Denk je dat dan nog graag met haar vriendinnetjes naar huis komt ?

Niet dat ik daar een passend antwoord op heb, hoor. Alle kinderen en gezinnen zijn weer anders. Maar waarom zou je je dochter uberhaupt voor dit dilemma wíllen stellen ? Alleen omdat je eerlijkheid hoog op je verlanglijstje hebt staan ? Het niet vrijgeven van een gedeelte van je gevoelens wil nog niet zeggen dat je oneerlijk bent. Sterker nog: Ik bepleit zelfs dat je --door het geven van een afgemeten hoeveelheid info die een kind kan verwerken-- beter bezig bent met je kind 'KIND' te laten zijn ! Maak er alsjeblieft nog geen jonge volwassenen van. Maar laat je kind omgaan met kinderzaken. Ze mogen toch al sneller dan ze lief is omgaan met grote-mensen-zaken, toch ?

Kortom: Neem het eens in overweging... Geniet met je partner van je gevoelens maar laat kinderen genieten van hun EIGEN gevoelens..Dat is in ieder geval mijn persoonlijke visie. Doe ermee wat je wilt.

[nancy]

hoi hoi

Ik kan mij hier helemaal in vinden. Ook wij hebben besloten om het onze kinderen( 6, 10, 10, 13) nu nog niet te vertellen. de redenen daarvan zijn dat ze in de pubertijd heel kwetsbaar zijn en dat we ze dan geen extra belasting willen geven. Onze kinderen hebben al heel veel meegemaakt(echtscheiding enz) en we willen ze verder toch zo Normaal mogelijk laten opgroeien.

een ander punt vonden wij ook dat kinderen eerst hun eigen ik moeten gaan vinden. Onze zoon vind het nu bv heel grappig om met toneelstukjes soms een meisje te zijn inclusief make-up.
Dat kan hij nu nog heel ongedwongen doen zonder te denken dat hij later misschien ook een tv is. Waarschijnlijk als hij het weet van zijn vader zal hij daar toch anders mee omgaan.

Wij hebben wel besloten om heel open met dit onderwerp om te gaan. soms komt het zo op het pad dat er iets gebeurt bv tvprogramma's hierover, waardoor we over dit onderwerp kunnen praten en dan ook kunnen aangeven dat dat niet rare mensen zijn en dat ze er niemand mee kwaad doen.
Ze zijn daardoor nu al wel heel open over het onderwerp en staan er niet meer vreemd tegen over.
Waarschijnlijk weten ze nu onbewust iets alleen ze denken er nog niet over na.

Mocht het zover zijn dat ze erachter komen of en dat zou beter zijn we het ze gaan vertellen als wij denken dat het de juiste tijd is
dan zijn ze al heel erg voorbereid en waarschijnlijk zullen ze wel zeggen : oohhh maar dat heb ik eigenlijk allang gedacht

Voor ons is het het belangrijkst dat ze net zoals nathalie zegt zolang mogelijk zonder een hoop nadenken als kind mogen rondlopen.

groetjes nancy

[Lisa met een S]

Hallo, dames,

Eigenlijk had ik deze draad weer opgepakt om meer inzicht te krijgen in de gevolgen van bekendmaking binnen je vriendenkring, maar over het vertellen aan de kinderen wil ik ook mijn mening geven.

Toen mijn kinderen klein waren, stond ik niet voor de keus om hen het te vertellen, maar als dat wel het geval was, had ik waarschijnlijk, net zoals jullie, besloten om het geheim te houden. Maar nu dat zij ouder worden, bijna tegen volwassen aan,en mijn situatie met mijn vrouw anders is, sta ik wel voor de keus -- niet zozeer of ik het moet vertellen, maar wanneer.

Je moet nu eenmaal bedenken, wat het betekent voor je kind om te horen dat zijn of haar vader zoiets doet. In de ogen van een kind, hoe oud dan ook, vertegenwoordigen je ouders een bron van stabiliteit in je leven. Ouders = thuis, je basis, de plaats waar je altijd terecht kan, een veilige plek. Het is veel meer dan horen dat Sinterklaas niet bestaat, ineens is een van de pijlers van zijn wereld, volledig aan diggelen geslagen. Als zijn beeld van zijn vader een leugen is, wat is er wel zeker in de wereld? Ik heb nog steeds problemen als mijn vader, die sterke man die mij ooit op zijn schouders droeg, mij vraagt om een pot augurken te openen.
Dus, hoe oud moet het kind zijn, eer dat jij zoiets kan vertellen? De tienerjaren zijn moeilijke tijden; zijn lichaam verandert, het kind krijgt puistjes terwijl hij/zij zich aantrekkelijk wil voelen voor het andere geslacht.
Maar ook als het kind gaat studeren, wil je hem/haar ook niet met zoiets belasten, want de studielasten zijn ook zwaar, en hij/zij heeft het moeilijk genoeg.
Dan maar na de studie. Begint hij of zij aan een volwassen leven, is het ook een zware uitdaging voor hem, dus weer uitstellen. Dan trouwt hij en krijgt zijn eerste kind. Ook een spannende periode, dus effe wachten. En daarha wil je weer niet je kleinkinderen met zoiets belasten, en begint de cirkel opnieuw.

Nee, het is nooit het goede moment om het aan je kinderen te vertellen.

"sometimes it's hard to be a woman ..."
-- Tammy Wynette


Liefs,
Lisa (met een "s")

[MarjoleinJ]

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor de reacties.... fijn om te lezen dat er meer ouders met dit dilemma worstelen. Natuurlijk zijn er veeel meer ouders op dit forum die hier mee zitten maar er wordt eigenlijk weinig over geschreven... ik ben blij dat deze thread er nu is!

Lisa: je hebt helemaal gelijk; er is nooit een goed moment. Dat geldt niet alleen voor het je partner vertellen maar ook je kind(eren).

Nathalie, ik begrijp je argumenten en ben het ook met jouw observaties eens. Het door jou genoemde voorbeeld zal bij ons hoogstwaarschijnlijk niet voorkomen. Onderdeel van de afspraken die ik met m'n vriendin heb is dat zij niet de behoefte heeft om mij als Marjolein te zien. Ergo: er zal (onder andere) nooit wallpaper op m'n PC te zien zijn waar ik in vol ornaat te zien zal zijn. Ik denk dat mijn vriendin door 't lint zou gaan, alleen al bij de gedachte dat een vriend/vriendinnetje van onze dochter er achter zou komen dat... enfin.. you get the picture. No worries here, zeg maar.

Belangrijker vind ik eigenlijk een ander ascpect, dat ik mij bedacht nadat ik gisteravond je reactie gelezen had. Het heeft in zekere zin ook wel te maken met hetgeen Lisa ook al noemt. Het TV zijn is voor mij meer dan een hobby, het is een onderdeel van mijn persoonlijkheid. Het feit dat ik mij prettiger voel in vrouwenkleding heeft ook z'n weerklank in hoe ik ben/doe/reageer in het dagelijks leven, ook zonder vrouwenkleding. IMHO is het meer dan een geheimpje wat je voor je kind hebt: het is (bij mij) een aanzienlijk deel van de verklaring voor waarom ik ben zoals ik ben. Ik vind dat dit belangrijke informatie is voor je kind (als je kind er aan toe is, natuurlijk) om te begrijpen waarom papa soms zus dan weer zo reageert.

Nader beschouwd is het eigenlijk dus meer vanuit deze optiek dat we het niet verborgen willen houden dan dat we het zouden doen vanwege het feit dat we geen geheimen voor elkaar willen hebben.

Groetjes,

Marjolein.

[Bibi]

Hoi Marjolein,

Allereerst gefeliciteerd met jullie dochter!!

Ik volg deze thread ook met grote belangstelling, even for the record, wij zijn niet van plan om het nu te vertellen aan onze kids ze zitten net op de basisschool en wij vinden dat we ze dan met een dilemma opschepen. Later is een andere zaak. Maar dat zien we dan wel weer. Als ik jouw posting eens lees denk ik dat je nog niet helemaal doorziet hoe het in de kinderwereld gaat. Jij zegt dat je vriendin zou freaken als een vriend(in) van je dochter er achter zou komen ? Bedoel je dan dat je dochter het niemand mag vertellen ?
Hoe zie je dit voor je ? Kinderen vinden het vrij normaal hoor als papa wel eens vrouwenkleren draagt. en andere kids zullen er misschien plagerig op reageren. Maar als ze een beetje stevig in haar schoenen staat kan ze dat weerstaan. Die kinderen echter vertellen het ook weer aan hun ouders. Dus binnen no time weet het hele schoolplein ervan. Of opa en oma komen op bezoek en je dochter flapt het eruit ? Hoe wil je daar dan mee omgaan ? Wat zou je vriendin daarvan vinden ? My point is, ben je zelf klaar om geconfronteerd te worden met anderen ( die je misschien onheus bejegenen) en is je vriendin dat ook ?

Ik ben het met Nance en Nathalie eens. Laat kinderen kind blijven. Het is jouw "hobby" en nu lijkt het zo dat je eigenlijk wil blijven doen wat je altijd doet zonder al te veel moeilijkheden.
Onze kids weten van niks, en ze zijn echt zeer opmerkzaam. Het vergt wat aanpassingsvermogen en soms leidt het zelfs tot hilarische situaties
maar dat hebben wij er graag voor over. Zoals Nance zegt wij doen niet "raar" over het onderwerp, proberen mee te geven dat ze tolerant moeten zijn en open moeten staan voor alternatieve levensvormen.
Bij ons gaat het gezin gewoon voor, travestie heeft wel degelijk een grote plek in ons leven, maar de kids zijn belangrijker.......

Owh ja, ik moet er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat ik het niet makkelijk vindt om er soms voor te moeten liegen, vooral als we eens oppas nodig hebben is het helemaal niet leuk. Onze omgeving weet van niks dus het vergt nog wel eens wat van ons improvisatie vermogen. Toch zou ik het niet anders willen doen.
Hadden we geen kinderen gehad dan was het misschien een ander verhaal geweest ?

Groetjes Bibi

[MarjoleinJ]

thnx Bibi (en nancy tuurlijk)!

hmmmmm daar zeg je zo wat....

inderdaad, je kunt moeilijk verwachten van je kind dat 't altijd zijn/haar mond haat; vroeg of laat laat hij/zij het toch ergens vallen...

heb ik geen problemen mee; mij maakt het niet uit. Als iemand er problemen mee heeft dat ik TV ben: good for them. Hoogstwaarschijnlijk is het dan toch iemand waar ik zelf ook liever niet mee om zal gaan

Mijn vriendin heeft dat stadium nog niet bereikt. Ben benieuwd of ze het in de nabije toekomst ooit zal bereiken ook. Ik blijf hopen natuurlijk

Ik zal het door jullie aangestipte punt zeker bij ons thuis in de groep gooien want het lijkt me duidelijk dat het inderdaad een issue is...

En natuurlijk zullen we er naar streven dat onze dochter een open mind heeft! Ze zal haast wel moeten, want een van onze beste vrienden (zeg maar bijna een oom van haar...) is homo dus daar zal ze ook wel mee geconfronteerd worden... Het moge duidelijk zijn: this is the 21st century

Ik denk dat ik alvast smoezen ga bedenken voor de oppas
Hou me aanbevolen voor suggesties <g>

Alvast hartstikke bedankt voor jullie tips!

Groetjes,

Marjolein

[Lisa met een S]

Hallo, Marlojein en alle anderen,

Via mijn website kwam ik in kontakt met iemand in Amerika, waarmee ik ook hierover heb geschreven, en in zijn antwoord schreef hij:

Wife has known for 20 plus years. 3 of 4 daughters are aware and one has been to tg vendor show where I was selling my slips and breast forms.
....
The tri-ess spice group reports that 17 percent of the wives cannot handle the cding. 83 percent of the marriages are safe.

Dat percentage is hoger dan ik had verwacht.

When I came out to one daughter she laughed and simply said "go for it dad" since then she has commented that she is now able to put things together and better understands why I did things as I did.

Moge jouw mooie dochter opgroeien om ook zo begrijpend te zijn.

Groetjes,

Lisa (met een "s")

[Nathalie]

Let wel: dit gaat over een Amerikaan, he' ?
In Amerika gebeuren nou eenmaal dingen die hier alle voorstellingsvermogens te boven gaan *hihi*