Vraagje bloos

[Anja Lasagna]

[
Wel ja de maatschappelijke druk is er zeker.
Na enkel jaren krijg je dan automatisch het label : homo.
Ik heb namelijk wel heel veel homo's ontmoet die wel degelijk eerst met een vrouw zijn gehuwd en ook vader zijn geworden .....en na enige tijd dan toch gaan scheiden omdat ze hun homoseksualiteit niet langer willen of kunnen verborgen houden.

Groeten,

Melina

Het is en blijft iets eigenaardigs, dat mensen zo tegen hun natuur in kunnen gaan om aan die sociale druk te voldoen.
En dat vanaf, pak em beet, 1990, toen de homo emancipatie al redelijk voltooid was.
Als bovenstaand verhaal zich nou in de jaren 50 van de vorige eeuw afspeelde dan zou ik zeggen 'ja, dat kan ik me helemaal voorstellen ja'.

Maar vanaf +/- 1990?

Nee, dan kan ik me er niets bij voorstellen, en ook niet bij jou Melina. Je kon als volwassene (m) in de laat 20e en zeker de 21e eeuw zeggen 'nee, ik voel me niet aangetrokken tot vrouwen'. De reden waarom vullen ze dan zelf wel in.
Tuurlijk zal het zo zijn consequenties hebben, maar in ieder geval minder dan dat je als 'beginnetje' zou zeggen 'nee, ik voel me niet aangetrokken tot vrouwe. Ik voel me als vrouw aangetrokken tot mannen'.

Nogmaals: ik kan er niets bij voorstellen dat mensen zich in de laat 20e eeuw en begin 21e eeuw in oa West Europa zich zo onder druk laten zetten dat ze de de consequenties van 'aanpassing' niet in willen of kunnen zien.

Met als uiteindelijk resultaat: jij bent uiteindelijk in transitie gegaan, en die homo kennissen van je zijn van hun vrouwen gescheiden en aan de man gaan.
In het geval van die laatste: waarom moeten daar onwetende vrouwen bij betrokken/gebruikt worden?

Nogmaals: we leven niet meer in de jaren 50 van de 20e eeuw.

Goddank.

Wat ben ik toch blij met onze grondwet (om jou favo post op juridische taferelen maar eens aan te halen).

Mila.

[lief dinnetje]

Mila schreef :

Nee, dan kan ik me er niets bij voorstellen, en ook niet bij jou Melina. Je kon als volwassene (m) in de laat 20e en zeker de 21e eeuw zeggen 'nee, ik voel me niet aangetrokken tot vrouwen'. De reden waarom vullen ze dan zelf wel in.

Wel Mila , zo éénduidig en zo simpel was dat allemaal niet.
Je doet aan travestie van je 8ste en die drang krijg je echt niet weg .....je hebt op dat ogenblik geen enkele info (want geen internet en weinig info over dingen die buiten de 'norm' van je ouders vallen).
Ik zat eerder met het gevoel dat ik totaal 'abnormaal' was en dat ik dat maar best zo goed mogelijk kon verbergen.
En ik heb het ook wel geprobeerd met vrouwen hoor ....alleen ging het psychisch niet. Ik kon me er echt niet toebrengen om te vrijen met een vrouw.
Wat je uiteraard nog veel meer het gevoel geeft dat je abnormaal bent.
Mijn oplossing was dan ook van me op mijn studies en later op mijn werk te storten en gewoon het probleem weg te duwen en vooral te verbergen, wegens abnormaal.
Het is pas als ik via internet meer ben beginnen lezen over het onderwerp transseksualiteit dat ik verhalen gevonden heb van mensen waar ik me kon in vinden. Uiteraard ga je dat in een eerste fase ontkennen, totdat je echt niet een kant meer op kan.

Ik ben dus van mijn 24ste tot mijn 30ste elke dag tegen mijn zin gaan werken met een das. En neen dat voelde niet goed, alleen het moest zo zijn.
Nog voor mijn outing op het werk en nog voor mijn intake bij het genderteam was ik op het werk al overgeschakeld op andere kleding.
Niet vrouwelijk, maar allesbehalve de verwachte kleding.
Ik kocht dan mannelijke kleding van Armani en Versace ......ik moet zeggen dat het me al een veel beter gevoel gaf dan die das elke dag.
Ergens begon ik me dus toch af te zetten tegen die verplichting om me super mannelijk te moeten kleden.
Op dat ogenblik werd ik op het werk meteen bestempeld als : ja die is dus wel duidelijk homo ..... (heb ik wel pas achteraf vernomen)

Met als uiteindelijk resultaat: jij bent uiteindelijk in transitie gegaan, en die homo kennissen van je zijn van hun vrouwen gescheiden en aan de man gaan.
In het geval van die laatste: waarom moeten daar onwetende vrouwen bij betrokken/gebruikt worden?

Dat is dus heel pijnlijk hoor.
Ik heb met enkele van die vrouwen gesproken en die waren soms heel depri en voelden zich ook wel heel erg 'onzeker' en soms toch ook een beetje bedrogen door hun partner.
De uitbater van holebi-café L'Envers D'anvers (nu al een tijdje gesloten) was de zaak begonnen om andere mannen te kunnen ontmoeten.
Zijn ex-vrouw hielp daar soms ...ja dat was wel pijnlijk om zien soms.
Ik voelde ook wel mee met die vrouw, ze hadden samen ook kinderen.
Vriendelijke mensen ook, maar niks aan te doen dus.
Homo ben je en veel veranderen kan je daar niet aan.
Net zoals je trans bent ......aanvaarden en verder met je leven.

Maar vanaf +/- 1990?

Zelfs vandaag is het nog niet altijd evident hoor Mila !
Er zijn in België nog steeds heel streng katholieke gezinnen en daar kan en mag het echt niet.
Ook in bepaalde gezinnen die zich streng aan de Islam houden is het zeker niet evident voor jongeren om zich vrij te outen.

Lees anders dit eens :
http://www.gay.nl/article/10773/60/Meer ... nder_hojos

Zelf heb ik in de tijd vaak gepraat met holebi-jongeren.
Wel toen bleek ook dat ze het nog heel vaak verzwijgen voor hun ouders ?
Gewoon omdat ze hun ouders niet willen teleurstellen ....ouders hebben verwachtingen en die zijn soms heel duidelijk.
Ik hoor dat ook vaak van volwassen mensen met kinderen ...we hebben echt niks tegen holebi kinderen hoor, MAAR die van ons niet hé, ah neen die zijn normaal !

Groeten,

Melina

[Janiek_]

Het is en blijft iets eigenaardigs, dat mensen zo tegen hun natuur in kunnen gaan om aan die sociale druk te voldoen.
En dat vanaf, pak em beet, 1990, toen de homo emancipatie al redelijk voltooid was.

Nou, ik hoor je er wel eens anders over als het over de sociale druk van uit allochtone jongeren gaat. Hier even een plaatje dat volgens jou vast nergens op slaat:



Ik wil er wel een gooi naar doen om het voor jou begrijpelijjker te maken. Niet vanuit mijn persoonlijke ervaring, maar algemener: je hebt mensen die psychisch gezien sterk internaliseren en mensen die meer externaliseren. Dat zou wel eens de hoofdreden kunnen zijn waarom het niet bij iedereen zoals bij jou werkt.

[troeteltrans]

Wel Mila , zo éénduidig en zo simpel was dat allemaal niet.
Je doet aan travestie van je 8ste en die drang krijg je echt niet weg .....je hebt op dat ogenblik geen enkele info (want geen internet en weinig info over dingen die buiten de 'norm' van je ouders vallen).
Ik zat eerder met het gevoel dat ik totaal 'abnormaal' was en dat ik dat maar best zo goed mogelijk kon verbergen.

ja dat had ik zeker ook. Je gaat echt niet denken dat je normaal bent als je wilt zijn als een meisje op jonge leeftijd, althans ik dacht dat niet. Ik kon niet doen alsof het geen deel van mn identiteit was, maar het was wel iets dat je niet mocht laten zien. Ik had op die leeftijd eens het jurkje van mn buurmeisje aangetrokken en ben er toen mee over straat gegaan, het ws precies mn maat en ik voelde me geweldig. maar de fronzende blikken van volwassenen en ouders maken je schuw. Ik heb toen ook nog wel gevraagd of ik dat jurkje mee naar huis mocht nemen want hij werd anders weggooid maar dat mocht niet, en daarmee houdt het dan op. Ik heb nooit een drang naar travestie gehad, maar ik heb wel andere obsessies gehad, bij mij kwam het op een andere manier naar buiten zeg maar, of je wil of niet. En je probeert dat allemaal te verbergen ja zo goed en kwaad als je kan, want ik viel als jongen toch al door de mand, ik was die homo en dat mietje, dat je er echt niet over nadenkt, althans ik, om die situatie nog eens opvallender en erger te gaan maken door jurkjes aan te trekken naar school.

[ik ben hier niet meer]

Das is dus exact wat ik bedoel. Ik denk dat iemand die zich in een later stadium van het leven als '1000% vrouw' benoemd, in een eerder stadium in de regel psychologisch niet in staat is kinderen te verwekken.

<maar als ze alles vooraf zouden hebben geweten vraag ik me af of de kinderen er wel geweest zouden zijn.>

Dat bedoel ik dus, andermaal. Als ik hier soms de verhalen van vadertransen lees, dan bemerk ik daar iedere keer weer de toon in dat het vaderschap hun is 'overkomen'. (en zoiets is niet leuk voor een kind om te weten trouwens. Je wilt toch als kind gewenst zijn?).

Nou kun je me van alles wijs maken, maar sinds anticonceptie sinds begin jaren 60 vrijelijk verkrijgbaar is krijgen mensen kinderen, meestal weloverwogen en gepland, want in de regel willen de aspirant ouders graag hun kind emotionele, sociale en financiele zekerheid geven, in de regel in een 'rijpe' redelijk uitgebalanceerde relatie.
Dat is namelijk de luxe van de westerse wereld wat het gewone mensen leven hier draaglijk en prettig kan maken; vrij verkrijgbare anticonceptie (en vrije abortus trouwens ook).

Als ik lees dat het vaderschap iemand is 'overkomen' dan krijg ik eerlijk gezegd associaties met 'jongen werpen'.
(en daarmee bedoel ik alle mannen die zoiets zouden zeggen. En met 'jongen werpen' bedoel ik een bio vrouw die doelbewust het zaad van een man aftapt om een kind te krijgen, terwijl hij dat of niet wil, of er niet aan toe is. '(Ik ben aan de pil hoor'........)

Kortom: je kunt mij niet wijs maken dat iemand kinderen 'onbewust' verwekt, mede gezien de sociale, emotionele en financiele consequenties die dat heeft.

Mila.

Hieruit blijkt wel weer dat jij absoluut alleen maar aan jezelf en aan jouw eigen situatie kan denken. Je eigen een beetje verplaatsen in de situatie van anderen kan niet, iemand die een kind verwekt heeft kan niet 100% vrouw zijn van binnen, jaja.... Moet je de verhalen van sommige tv's maar eens leven, dat als vrouw willen vrijen, maar daar kun jij je eigen dan ook niet in vinden, dat is mij wel duidelijk.

Och ja, je bent zoals je bent, eigenwijs en egoïstisch.

[Stephan]

We zullen het er allemaal wel over eens zijn dat het voor kind belangrijk is dat het in een liefevolle omgeving opgroeid, maar ik heb een vraag aan diegenen hier die kinderen hebben.
In hoeverre ondervinden jullie kinderen problemen van jullie transseksualiteit?
Ik denk dan aan reactie's van leeftijdgenootjes en bijv. in het geval van een zoon, in hoeverre mist die de gebruikelijke vader/zoon bezigheden?
En in het laatste geval, is dat nog op een bepaalde manier te compenseren?

Dit lijken mij geen makkelijke kwesties.

Groetjes

[Chantal C.]

In hoeverre ondervinden jullie kinderen problemen van jullie transseksualiteit?

Amper... Van de week was er één jongen in de klas van mijn dochter die debiel deed. Mijn dochter heeft dat bij haar mentor aangekaard en het is in de klas besproken. Probleem opgelost. En mijn dochter wil ook nog weleens een corrigerend tikje uitdelen... (dat laatste verdiend overigens niet mijn goedkeuring, maarja achteraf kan je daar niks meer aan doen)

Op de basisschool was het niet eens een issue. Er komen hier genoeg kinderen over de vloer en aan de deur. Die accepteren het gewoon.

[Stephan]

Hoi Chantal,

Zo te horen staat jouw dochter lekker stevig in d'r schoenen.
Prettig voor jullie allebei dat er geen noemenswaardige problemen aan kleven.

P.s. heeft ze die 'debiel' ook een corrigerend tikje gegeven?

[Chantal C.]

P.s. heeft ze die 'debiel' ook een corrigerend tikje gegeven?

Nee, ze heeft al eens eerder iemand "gecorrigeerd" voor wat anders. Mocht ze de dag erna nablijven en dat willen pubers niet. Dus dat doet ze niet meer...

[Stephan]

Mocht ze de dag erna nablijven en dat willen pubers niet.

Nee, daar was ik ook nooit een fan van

[Anja Lasagna]

Moet je de verhalen van sommige tv's maar eens leven, dat als vrouw willen vrijen, maar daar kun jij je eigen dan ook niet in vinden, dat is mij wel duidelijk.

Och ja, je bent zoals je bent, eigenwijs en egoïstisch.

Pardon? Ben ik eigenwijs en egoistisch omdat ik me niet WIL voorstellen laat staan mezelf er in zou willen vinden dat sommige tv's 'dat' als vrouw willen vrijen?
Moeten zij weten natuurlijk, en hun vrouwen/vriendinnen ook, als die er zich in kunnen vinden dan, maareh, nee, daar stel ik mezelf liever niets bij voor nee.

Beetje vreemd en zwak argument in deze, vind je zelf ook niet?

Mag ik trouwens opmerken dat je geschreven nederlands wel erg krakkemikkig is voor iemand die er over pocht 'de belangen van enkele honderdduizenden nederlanders via de GGZ te behartigen'?

Mila.

[Frederique_]

Je vrouw voelen wat is dat dan voor jou Frederique ?
Leg dat dan eens uit ?

Voor mij is "vrouw voelen" een van de moeilijkste begrippen die er is. Want wat is vrouw? Wat is man? Die vagina? Die piemel? Sorrie, maar wat ik daarin wil is nog steeds heel onduidelijk. En ik zie p/v niet als reden om iemand man of vrouw te noemen.

Ik ga mijn transitie dan ook anders in dan jij dat deed. Jij lijkt het aan te vliegen als projectje man-naar-vrouw, met een 24-stappenplan om daar te komen en randvoorwaarden die je relatief objectief kunt meten. Zo is het niet voor mij.

Ik zie het meer als: genderdysforie is het verschil tussen mijn lichaam en mijn psyche. In normaal Nederlands is het doel dus: zowel qua uiterlijk als qua psyche doen wat bij mij past en laten wat niet (meer) bij mij past. Als ik me rustig voel op wat ik doe en hoe ik er uit zie is mijn transitie (voorlopig?) afgelopen. En misschien gaat het op sommige punten later verder, misschien ook niet. Op een enkel punt zou het ook net zo goed weer terug kunnen gaan - en ook dat is voor mij geen probleem. Een aantal voorbeelden:
Vrouwenkleren? Een groot deel past bij mij. Die draag ik dus. Een deel past ook niet bij mij. Die draag ik dus niet.
Mannenkleren? Horen niet meer bij mij. Draag ik dus niet.
Beharing? Op armen en benen: in de hoeveelheid die ik als man had vind ik het erg storend. Op dit moment zitten er nog wel haartjes op mijn armen, maar ze storen me niet meer. Ik ben de epilatie daar dus gestopt. Op de benen ga ik nog wel even door, want daar stoort het me (nog) wel. Zodra het me daar niet meer stoort zal ik ook daar stoppen. Gezicht? Alle baardhaar weg, want het hoort gewoon niet bij mij.
Borsten? Horen bij mij. Dus heb ik borsten.
Nepbrosten? Horen niet (meer) bij mij. Daarom wil ik deze dus zo snel mogelijk vervangen door borsten via hormonen.
SRS? Op dit moment nog even niet. Later? Geen idee...
FFS? Ik ben er nu voor 99% zeker van dat die er nooit zal komen. Maar ja, ook daarvoor geldt dat 1% > 0% en wat niet is kan komen...
Gezicht? Als dat via hormonen nog wat vrouwelijker kan zeg ik zeker geen nee.
Libido? Mag vandaag nog weg.
Behoefte aan seks? Absoluut niet...
Zoenen op een verjaardag? Ik geef wel een hand...
Hoofdhaar? Is er gelukkig voor een belangrijk deel nog. Helaas is het gedeeltelijk verwoest door de testosteron. Ben ik voor zover dat nog mogelijk is aan het oplossen via proscar.
Make-up? Altijd nog wel een kleine vorm van weerstand, zeker als voor de ..e keer er make-up aan kleren blijft zitten bij het passen in een modezaak. Maar mijzelf-met-baardschaduw past minder goed bij mij dan mijzelf-met-make-up. Zeker zo'n 3 weken na epilatie (als de baardschaduw min-of-meer weg is) vind ik mijn gezicht zonder make-up mooier dan mijn gezicht met make-up. Aan de andere kant vind ik oogschaduw (bij bepaalde gelegenheden) en zwartere oogharen (altijd) wel weer mooier dan wat ik nature heb.
Maniertjes? Ik heb er de pest in. Dus hanteer ik ze niet.
Vrouwelijk lopen? Ik loop wel goed zoals ik loop. Dus geen bewust-vrouwelijke-loopjes.
Logopedie? Het lijkt me prachtig om in een hogere toonsoort te kunnen praten. 'k Ben er dus druk mee aan het leren.
Over-reageren vanuit emoties? Erg lastig. Dus al 4 jaar bezig om mijn verleden opnieuw te beleven om die overreacties tegen te gaan.
Oorbellen? Horen bij mij.
Vrouwentoilet? Daar hoor ik thuis. Op het mannentoilet dus niet.
Grappen over m/v-rolpatronen? Ik vind ze soms wel leuk en deels horen ze bij mij. Ik doe op sommige momenten dan ook vrolijk mee. Op andere momenten gaan ze me te ver of ze worden me te steriotype - en dan houd ik me stil.
Vrouw voelen? Zelden.
Man voelen? Ook zelden.
Mij mijzelf voelen? Steeds vaker. En dat voelt erg goed!
Mijzelf mooi vinden met het lichaam/uiterlijk dat ik heb? Steeds vaker. Ook dat voelt erg goed!
Huishouding? Kan veel beter.
Gezondheid? Kan ook veel beter.
Teamsport? Altijd al de schurft in gehad. Hoort niet bij mij.
Wandelen? Hoort wel bij mij, pak ik in 2008 zeker weer op.

Meer zo'n lijstje, dan echt aan te geven of ik me nu -of-man-of-vrouw- voel. Het is typisch gender-teams om altijd weer te streven naar -of- man, -of- vrouw en daar dan uiterlijk, lichamelijk, psychisch de meest steriotype dingen aan te koppelen. Die manier van denken is mijns inziens achterhaald (zie SoC-6 uit 2001) en roept bij mij uitgesproken weerstand op. Een aantal van deze dingen lijkt op het eerste gezicht ook niets met gender of m/v te maken te hebben, terwijl ze in mijn proces wel degelijk sterk met elkaar gelinkt zijn...

Ik ben er wel zeker van dat ik me -meer- vrouw -dan- man voel. Dat zit 'm er dan in dat ik maatschappelijk gezien meer dingen als vrouw doe dan als man (zie ook het lijstje hier boven). En in die zin zou een V in mijn paspoort dus beter passen dan de M die er nu staat. Net als Frederique als naam beter past dan Frederik dat er nu staat.

Misschien een veel difuser antwoord dan je gewenst had. Maar wel voor mij veel behapbaarder en simpeler, omdat het praktisch gezien veel concreter wordt dan "man" of "vrouw" - waar ieder toch een eigen, dus ander, beeld bij schept.

Groetjes,

Frederique

[Irene]

Goed gedaan Frederique,

Ik zal er binnenkort eens voor gaan zitten om dit ook eens voor mezelf in te vullen.

Irene

[Frederique_]

Frederique schreef :

Ik heb vrouwen met een volledig mannelijk uiterlijk gezien (lees: mannenkleren, mannengezicht, geen borsten)... Die mensen hadden helemaal geen vagina nodig om zich vrouw te voelen...

Je hebt die gezien ? Heb je er ook mee gesproken ?
Voelen die zich wel vrouw ?
Of beter willen die zich wel vrouw voelen ?

Ja, heel graag zelfs... Vaak durven ze (nog) niet en duurt het maanden (en soms jaren) voordat ze een volgende stap(je) richting vrouw durven te doen...

Maar in alle eerlijkheid heb ik liever zoiemand, die vaak dus echt dicht bij zichzelf leeft, dan iemand die er uitgesproken vrouwelijk uit ziet, allerlei vrouwen-maniertjes en transseksuelen-grappen heeft geleerd en -per-se- rode wijn wil en oh-wat-eeeeeenig-meis!-achtige verhalen omdat ze met bier in d'r hand en op een minder maniertjes-achtige-manier praten over wat haar werkelijk bezig houdt voor haar gevoel toch te veel als man gezien gaat worden. Ik heb echt ontzettend de schurft aan dat soort "standaard-gender-bevestigend gedrag" uit angst "om door de omgeving niet als vrouw gezien te worden". Zeker als er meerdere van dat soort mensen naast elkaar staan ben ik snel weg.

Overigens zie ik dit bij biologische vrouwen ook regelmatig en dan denk ik ook wel "hier hoor ik niet bij".

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

In hoeverre ondervinden jullie kinderen problemen van jullie transseksualiteit?

Mijn kinderen hebben het zwaar gehad door de moeilijkheden die ik met mijzelf had (acceptatieproces etc.) en door de spanningen die mijn verandering tussen mij en mijn partner veroorzaakte. Van de omgeving hebben zij geen problemen gehad, nooit gepest of zo, wel vaak eerst onzeker in een nieuwe omgeving/situatie, maar dat loopt altijd goed. Dat een deel van mijn familie afgehaakt heeft is ook voor hen verdrietig.