hi all
momenteel zit ik in mijn hoofd met 2 tegenstrijdigheden
enerzijds zou ik dolgraag een vrouwenlichaam willen, anderzijds , vind ik het voor mezelf niet kloppen en niet te rechtvaardigen als het me alleen om een mooi vrouwenlijf zou gaan
ik bedoel, er is natuurlijk meer,en daarin kan ik voor mezelf maar moelijk duidelijkheid vinden
hoe weet ik hoe het is om als vrouw te leven?me 24/7 vrouw te voelen?
hoe voel ik me als ik pakumbeet 60 ben en dat vrouwenlichaam lang niet zo mooi meer is? ik denk alle kanten op momenteel, voor en achteruit, links en rechts, het hele pakket,en het voelt als niet meer terug kunnen, en/of willen, al zou het goed zijn het een en ander eens op een laag pitje te zetten, eens wat stappen terug te doen en te ervaren hoe het ook al weer was voordat ik de vrijheid had om te leven zoals ik nu doe
het kan puurder en beter voelen wanneer je na een week werken eens tijd voor jezelf kan nemen en kan gaan 'femmen', ik lijk terug te willen grijpen op de fase waarin 'het beleven van ' nog strikt gescheiden was van mijn gewone 'mannelijke ' leven en waarvan alleen ik het bestaan wist, met daarin ook weer de tegenstrijdigheid dat ik dat ook niet meer zou willen
ter info: ik zit momenteel in de wao, heb veel vrije tijd, wat het beleven van die vrouwelijke gevoelens wel makkelijker maakt, met het besef dat ik me daarin kan verliezen, momenteel zijn overige interesses behoorlijk op de achtergrond geraakt, wat ik ook mis
kortom, ik heb moeite om die 2 voorheen strikt gescheiden belevingen en mischien wel persoonlijkheden te integreren met elkaar, terwijl die wens er wel degelijk is
iemand herkenning?
shalomm
tegenstrijdigheden in beleving
Moderator: Moderators
tegenstrijdigheden in het beleven
Hi Sheibbie,
herkenning in wat je schrijft ja, voor mijzelf ervaar ik het TS zijn als een groei proces, ik kan niet een heel leven man,vader zijn geweest en op een gegeven dag besluiten dat ik TS ben, de zelf bevestiging (dus naar mij toe) kost tijd waarin gedurende een lange periode vele vragen en stemmingen op mij afkomen.
Zoals je zegt, je zou graag een mooi vrouwenlichaam (ik denk de meeesten van ons) willen hebben maar dit is nog geen rechtvaardiging om dit in tevullen, het lichaam heeft ook een "vrouwelijke geest" nodig die er bij hoort, lichaam kan alleen maar fijn zijn als het in harmonie is met de "geest" (voor "geest" kan je zoveel mogelijke eigenschappen/sociale omgangs vormen/taal gebruik, invullen die typisch vrouwelijk zijn - je vrouw voelen (weet nog niet precies hoe dit voelt maar af en toe denk ik het te beleven).
Over hoe je er later uit zal zien als vrouw, speelt geen rol omdat je voor vrouw ook man kunt invullen en je (zoals iedereen) geen enkele garantie hebt hoe lang de levens lijn zal zijn, dus als er meer zekerheden zijn dan onzekerheden handel er dan naar en doe het stap voor stap.
Ik zit nog in een werk situatie waardoor ik met tussenpozen Adriana kan zijn, dit heeft als pluspunt dat ik wat afstand kan nemen en voormijzelf alles goed op een rijtje kan zetten waar ik sta met mijn gender dysforie en alles wat hier mee temaken heeft en speciaal naar diegenen die me dierbaar zijn, het nadeel is om steeds weer te moeten switchen tussen de man en de vrouw, heb ergens gelezen dat de hersenen niet 2 dingen gelijktijdig kunnen verwerken, dus man of vrouw gaat maar niet beiden gelijktijdig.
Kan me voorstellen dat je weleens denkt aan de vroegere fase werken en in het weekend "em femme", maar ofdat iets zou veranderen aan je huidige gevoelens, betwijfel ik.
Ja ik denk dat er best een gevaar in zit als je alle dagen thuis bent en je je vrouwelijke gevoelens onbeperkt kan beleven en je daarin verliest en alleen op gevoelens afgaat en het rationele vergeet.
Hoe dan ook ik denk dat we allemaal ons regelmatig afvragen, is dit het, ben ik zo en tot hoe ver, het antwoord ligt in onszelf opgesloten.
groetjes, Adriana
herkenning in wat je schrijft ja, voor mijzelf ervaar ik het TS zijn als een groei proces, ik kan niet een heel leven man,vader zijn geweest en op een gegeven dag besluiten dat ik TS ben, de zelf bevestiging (dus naar mij toe) kost tijd waarin gedurende een lange periode vele vragen en stemmingen op mij afkomen.
Zoals je zegt, je zou graag een mooi vrouwenlichaam (ik denk de meeesten van ons) willen hebben maar dit is nog geen rechtvaardiging om dit in tevullen, het lichaam heeft ook een "vrouwelijke geest" nodig die er bij hoort, lichaam kan alleen maar fijn zijn als het in harmonie is met de "geest" (voor "geest" kan je zoveel mogelijke eigenschappen/sociale omgangs vormen/taal gebruik, invullen die typisch vrouwelijk zijn - je vrouw voelen (weet nog niet precies hoe dit voelt maar af en toe denk ik het te beleven).
Over hoe je er later uit zal zien als vrouw, speelt geen rol omdat je voor vrouw ook man kunt invullen en je (zoals iedereen) geen enkele garantie hebt hoe lang de levens lijn zal zijn, dus als er meer zekerheden zijn dan onzekerheden handel er dan naar en doe het stap voor stap.
Ik zit nog in een werk situatie waardoor ik met tussenpozen Adriana kan zijn, dit heeft als pluspunt dat ik wat afstand kan nemen en voormijzelf alles goed op een rijtje kan zetten waar ik sta met mijn gender dysforie en alles wat hier mee temaken heeft en speciaal naar diegenen die me dierbaar zijn, het nadeel is om steeds weer te moeten switchen tussen de man en de vrouw, heb ergens gelezen dat de hersenen niet 2 dingen gelijktijdig kunnen verwerken, dus man of vrouw gaat maar niet beiden gelijktijdig.
Kan me voorstellen dat je weleens denkt aan de vroegere fase werken en in het weekend "em femme", maar ofdat iets zou veranderen aan je huidige gevoelens, betwijfel ik.
Ja ik denk dat er best een gevaar in zit als je alle dagen thuis bent en je je vrouwelijke gevoelens onbeperkt kan beleven en je daarin verliest en alleen op gevoelens afgaat en het rationele vergeet.
Hoe dan ook ik denk dat we allemaal ons regelmatig afvragen, is dit het, ben ik zo en tot hoe ver, het antwoord ligt in onszelf opgesloten.
groetjes, Adriana
-
Marcha
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 94
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: Noord Brabant
Hoi meiden,
ik mag uit ervaring spreken.
Ik heb 24/7 als vrouw geleefd, een bedrijf uitgeoefend en in een damesmodezaak gewerkt. Het was echt geweldig, maar er staat ook iets tegenover. Toen ik als man werkte en leefde had ik (gevoelsmatig) te weinig tijd om als vrouw te leven, en toen ik eenmaal als vrouw leefde, miste ik soms de zaken die ik deed als man zijnde.
Het is ongelooflijk moeilijk een goede balans te vinden wanneer je transgender bent.
Nu ik gestopt ben met mijn bedrijfje (en gestart ben met een nieuwe onderneming maar nu als man) merk ik dat ik veel bewuster omga met mijn beide ego's. Ik tracht hen allebei evenveel aandacht en tijd te geven ook al betekend dit soms dat ik moet schipperen.
Ik heb één ding inmiddels wel geleerd, je hoeft niet te kiezen wanneer je dat niet wilt. Beide zijden van de medaille heb je nodig om je compleet te maken.
Mijn advies, neem geen overhaaste beslissingen die niet terug te draaien zijn en verdeel je aandacht over je mannelijke en vrouwelijke kanten van je persoonlijkheid. Het is een groot kado wat we gekregen hebben, het beste uit twee werelden, gebruik het ook zo en geniet ervan.
Veel liefs,
Marcha
ik mag uit ervaring spreken.
Ik heb 24/7 als vrouw geleefd, een bedrijf uitgeoefend en in een damesmodezaak gewerkt. Het was echt geweldig, maar er staat ook iets tegenover. Toen ik als man werkte en leefde had ik (gevoelsmatig) te weinig tijd om als vrouw te leven, en toen ik eenmaal als vrouw leefde, miste ik soms de zaken die ik deed als man zijnde.
Het is ongelooflijk moeilijk een goede balans te vinden wanneer je transgender bent.
Nu ik gestopt ben met mijn bedrijfje (en gestart ben met een nieuwe onderneming maar nu als man) merk ik dat ik veel bewuster omga met mijn beide ego's. Ik tracht hen allebei evenveel aandacht en tijd te geven ook al betekend dit soms dat ik moet schipperen.
Ik heb één ding inmiddels wel geleerd, je hoeft niet te kiezen wanneer je dat niet wilt. Beide zijden van de medaille heb je nodig om je compleet te maken.
Mijn advies, neem geen overhaaste beslissingen die niet terug te draaien zijn en verdeel je aandacht over je mannelijke en vrouwelijke kanten van je persoonlijkheid. Het is een groot kado wat we gekregen hebben, het beste uit twee werelden, gebruik het ook zo en geniet ervan.
Veel liefs,
Marcha
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Sheibbie,
In de beurt van Keulen, zegt men niet "gut", met een harde, duits/engels "g", maar "goed", op z'n limburgs, met een zachte "g" en een "d" in plaats van een "t". Wat heeft dit te maken met jou, wil jij weten? Nou, zoals elders in de Forum is gezegd, is het T*-zijn niet in een paar hokjes te plaatsen, maar bestaat het uit een continuum, een reeks aaneenschakelingen van belevingen. Maar ergens is er inderdaad een grens, en aan een kant wonen er duitsers en daartegenover wonen nederlanders; geen inwoner van Keulen die twijfelt of hij duitser is, en ook geen inwoner van Vaals die twijfelt of hij nederlander is. Dus is er ook ergens een grens, waar het man-zijn ophoudt en het vrouw-zijn begint (hoewel, er is een mop, dat een Limburger een duits-sprekende belg is, die denkt dat hij nederlander is).
Hoe ver kunnen wij de vergelijking doortrekken? Goed, er zijn mannen en vrouwen, zoals er nederlanders en duitsers zijn. Soms zijn er vrouwelijke mannen, en mannelijke vrouwen, te vergelijken met mensen in het grensgebied. Maar doorgaans twijfelen zij niet aan hun mannelijkheid of vrouwelijkheid.
Dan heb jij toeristen, ook mensen zonder twijfels over hun afkomst, maar die graag op vakantie in het buitenland gaan. Misschien is de TV, in mijn betoog, te vergelijken met een hollander op vakantie in Duitsland.
Dan is er de TS -- hier moeten wij een onderscheid maken, denk ik, tussen twee verschillende verschijnselen. Eerst is er de klassieke TS, zeg maar, degene die van jongsaf aan weet dat hij/zij in het verkeerde lichaam zit. Ik denk, dat wij dit kunnen vergelijken met in nederland geboren kinderen van duitse ouders, die na een poosje hier te hebben gewoond, terugkeren naar hun thuisland.
Maar dan zijn er de nederlanders die in Duitsland zomaar gaan wonen. In het buitenland wonen, is in het begin, vaak leuk terwijl je allerlei nieuwe ervaringen opdoen. Maar dan slaat vaak een heimwee toe. Je vraagt jezelf af, of je inderdaad hier zou willen blijven, hier begraven zou willen worden. Je gaat ineens dingen missen. Je gaat twijfelen -- ben jij nog steeds nederlander, of moet jij duitser worden?
In zo'n geval, zou ik je aanraden, om vakantie te gaan nemen in Nederland. Dan kan jij je naar hartelust genieten van de kroketten en frikandellen, in plaats van steeds weer duitse braadworsten. Dan, als je terug bent in jouw woning in Duitsland, kan jij op je gemak, en alle tijd nemen, om te beslissen, hoe het verder moet.
Je hebt meer keuzen dan je denkt:
- Jij kunt terugkeren naar Nederland; niks belet je dan om af en toe in Duitsland te vertoefen, maar niks hoeft.
- Jij kunt in Duitsland blijven wonen, zonder dat je je laat naturaliseren tot duitser, zonder dat jij je verbondenheid met Nederland verliest.
- Jij kunt kiezen om duitse staatsburger te worden.
En, als je voor dat laatste kiest, is het jouw geheel vrijwillige keus, omdat je bent tot de conclusie gekomen, dat je een grotere verwantschap hebt met duitsers, dan met nederlanders. Er is niemand die je daartoe dwingt, en er is ook geen haast bij. Als jij beslist om het te doen, is het omdat jij klaar voor bent.
In ieder geval, dat denk ik, maar ik ben maar iemand dat in Nederland woont, en voor een weekendje of zo naar Duitsland gaat.
Sterkte,
Lisa_met_een_S
In de beurt van Keulen, zegt men niet "gut", met een harde, duits/engels "g", maar "goed", op z'n limburgs, met een zachte "g" en een "d" in plaats van een "t". Wat heeft dit te maken met jou, wil jij weten? Nou, zoals elders in de Forum is gezegd, is het T*-zijn niet in een paar hokjes te plaatsen, maar bestaat het uit een continuum, een reeks aaneenschakelingen van belevingen. Maar ergens is er inderdaad een grens, en aan een kant wonen er duitsers en daartegenover wonen nederlanders; geen inwoner van Keulen die twijfelt of hij duitser is, en ook geen inwoner van Vaals die twijfelt of hij nederlander is. Dus is er ook ergens een grens, waar het man-zijn ophoudt en het vrouw-zijn begint (hoewel, er is een mop, dat een Limburger een duits-sprekende belg is, die denkt dat hij nederlander is).
Hoe ver kunnen wij de vergelijking doortrekken? Goed, er zijn mannen en vrouwen, zoals er nederlanders en duitsers zijn. Soms zijn er vrouwelijke mannen, en mannelijke vrouwen, te vergelijken met mensen in het grensgebied. Maar doorgaans twijfelen zij niet aan hun mannelijkheid of vrouwelijkheid.
Dan heb jij toeristen, ook mensen zonder twijfels over hun afkomst, maar die graag op vakantie in het buitenland gaan. Misschien is de TV, in mijn betoog, te vergelijken met een hollander op vakantie in Duitsland.
Dan is er de TS -- hier moeten wij een onderscheid maken, denk ik, tussen twee verschillende verschijnselen. Eerst is er de klassieke TS, zeg maar, degene die van jongsaf aan weet dat hij/zij in het verkeerde lichaam zit. Ik denk, dat wij dit kunnen vergelijken met in nederland geboren kinderen van duitse ouders, die na een poosje hier te hebben gewoond, terugkeren naar hun thuisland.
Maar dan zijn er de nederlanders die in Duitsland zomaar gaan wonen. In het buitenland wonen, is in het begin, vaak leuk terwijl je allerlei nieuwe ervaringen opdoen. Maar dan slaat vaak een heimwee toe. Je vraagt jezelf af, of je inderdaad hier zou willen blijven, hier begraven zou willen worden. Je gaat ineens dingen missen. Je gaat twijfelen -- ben jij nog steeds nederlander, of moet jij duitser worden?
In zo'n geval, zou ik je aanraden, om vakantie te gaan nemen in Nederland. Dan kan jij je naar hartelust genieten van de kroketten en frikandellen, in plaats van steeds weer duitse braadworsten. Dan, als je terug bent in jouw woning in Duitsland, kan jij op je gemak, en alle tijd nemen, om te beslissen, hoe het verder moet.
Je hebt meer keuzen dan je denkt:
- Jij kunt terugkeren naar Nederland; niks belet je dan om af en toe in Duitsland te vertoefen, maar niks hoeft.
- Jij kunt in Duitsland blijven wonen, zonder dat je je laat naturaliseren tot duitser, zonder dat jij je verbondenheid met Nederland verliest.
- Jij kunt kiezen om duitse staatsburger te worden.
En, als je voor dat laatste kiest, is het jouw geheel vrijwillige keus, omdat je bent tot de conclusie gekomen, dat je een grotere verwantschap hebt met duitsers, dan met nederlanders. Er is niemand die je daartoe dwingt, en er is ook geen haast bij. Als jij beslist om het te doen, is het omdat jij klaar voor bent.
In ieder geval, dat denk ik, maar ik ben maar iemand dat in Nederland woont, en voor een weekendje of zo naar Duitsland gaat.
Sterkte,
Lisa_met_een_S
verwarring
een heel verhaal maar ik begrijp wat je bedoeld, of ik transgender ben laat ik in het midden, wel is het inderdaad erg verwarrend, zoals de ene dag eigenlijk geen enkel probleem hebben met jezelf als man ( genoeg afleiding helpt bijzonder goed)en de dag erop het totale tegengestelde ervaren, dat in kaart brengen is moelijk, enfin, kan nie anders dan het er mee doen:)
shalomm
shalomm
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hoi Sheibbie,
Zoals je weet houdt het integreren van de twee personen mij ook bezig, maar eerst iets over dat vrouwenlichaam. Er bestaan tegenwoordig kerels van rond de zestig met een paar prachtige tienerborsten. En verder zijn de zussen van rond die leeftijd uiterst verzorgd, sportief, en hun uiterlijk is het resultaat van jarenlang wikken en wegen over wat wel en wat niet.
Het resultaat is bij iedereen die ik ken harmonieus, hoewel je er niet direct het etiket man of vrouw op kan plakken. Een boek dat ik jou kan aanraden is "My gender workbook" van Kate Bornstein. Ik heb het bij boekhandel Vrolijk vandaan, in de Paleisstraat in Amsterdam.
Verder vind ik het verhaal van Marcha uiterst opmerkelijk. Die heeft eigenlijk twee personen opgebouwd met elk een eigen leven. Ik ga haar nu achterna. Dan krijg je niet twee genders die vechten om hetzelfde lichaam, maar het delen in de tijd. Voor het lichaam zelf zijn dan een slanke taille en een goede huid belangrijker dan D-cups en een hoge stem. En de ontwikkeling van die twee personen: de ene weet natuurlijk alles wat de ander leert. Op een of andere manier lijkt mij dat meer perspectief te bieden dan volledige integratie.
Houd moed,
Isabelle
Zoals je weet houdt het integreren van de twee personen mij ook bezig, maar eerst iets over dat vrouwenlichaam. Er bestaan tegenwoordig kerels van rond de zestig met een paar prachtige tienerborsten. En verder zijn de zussen van rond die leeftijd uiterst verzorgd, sportief, en hun uiterlijk is het resultaat van jarenlang wikken en wegen over wat wel en wat niet.
Het resultaat is bij iedereen die ik ken harmonieus, hoewel je er niet direct het etiket man of vrouw op kan plakken. Een boek dat ik jou kan aanraden is "My gender workbook" van Kate Bornstein. Ik heb het bij boekhandel Vrolijk vandaan, in de Paleisstraat in Amsterdam.
Verder vind ik het verhaal van Marcha uiterst opmerkelijk. Die heeft eigenlijk twee personen opgebouwd met elk een eigen leven. Ik ga haar nu achterna. Dan krijg je niet twee genders die vechten om hetzelfde lichaam, maar het delen in de tijd. Voor het lichaam zelf zijn dan een slanke taille en een goede huid belangrijker dan D-cups en een hoge stem. En de ontwikkeling van die twee personen: de ene weet natuurlijk alles wat de ander leert. Op een of andere manier lijkt mij dat meer perspectief te bieden dan volledige integratie.
Houd moed,
Isabelle
Get over it.
thx for the tip
momenteel gaat het best lekker,wat integreren betrefd,step by step, dan heb ik het vooral over het integreren van gevoel,en dat toestaan ook buiten de deur, ik zet noge kleinere stapjes en dat gaat goed
2 levens opbouwen, mmm, dat lijkt me net zo ingewikkeld,hoe zit het dan met je gevoel?? ik bedoel stel de zin komt naar boven eens de 'femme' kant naar voren te halen, dat gevoel vasthouden totdat het kan?? lijkt me frustrerend
wie weet ga ik ook die kant op, met dan een andere lading dan voorheen,geen id, voorlopig doe ik het easy, en dat bevalt prima:)
shalommm
momenteel gaat het best lekker,wat integreren betrefd,step by step, dan heb ik het vooral over het integreren van gevoel,en dat toestaan ook buiten de deur, ik zet noge kleinere stapjes en dat gaat goed
2 levens opbouwen, mmm, dat lijkt me net zo ingewikkeld,hoe zit het dan met je gevoel?? ik bedoel stel de zin komt naar boven eens de 'femme' kant naar voren te halen, dat gevoel vasthouden totdat het kan?? lijkt me frustrerend
wie weet ga ik ook die kant op, met dan een andere lading dan voorheen,geen id, voorlopig doe ik het easy, en dat bevalt prima:)
shalommm
Beste Sheibbie,
Ook ik herken me heel erg in je verhaal. Ik heb het zelf ook jaren psychisch weten te onderdrukken, het als travestie een plaats in mijn leven gegeven, maar er dan toch op een harde manier (veel ziekte en psychische onbalans) achter komen dat het meer is dan travestie alleen.
Zelf vecht ik ook om het nu op een goede wijze in mijn leven te integreren. Zelf loop ik niet met de gedachte om het in 2 personen te doen, maar zoals Marcha zegt, gewoon in 1 persoon. Dan niet echt denken aan man of vrouw, maar gewoon mezelf. Dat is voor mij het meest natuurlijk, want ik ben geen 2 personen, ik ben gewoon ik.
De laatste 2 maanden ben ik dit aan het doen. Me gewoon kleden en mijn uiterlijk gewoon zoals ik me prettig voel. En ik moet zeggen dat alle negatieve gevoelens/angsten die ik hierover had, me reuze meevallen. Mijn naaste omgeving, familie/vrienden en kennissen, accepteren het dat ik mezelf ben.
En de rest van de maatschappij? Als jij niet gewoon jezelf kunt zijn, waarmee je in principe niemand kwaad doet, geeft dat blijk van de bekrompenheid van de maatschappij. Probeer daar boven te staan, hoe moeilijk het ook is.
Ieder mens heeft het recht om zichzelf te zijn, zolang andere mensen daarbij niet worden geschaad of benadeeld.
Groetjes,
Tessa
Ook ik herken me heel erg in je verhaal. Ik heb het zelf ook jaren psychisch weten te onderdrukken, het als travestie een plaats in mijn leven gegeven, maar er dan toch op een harde manier (veel ziekte en psychische onbalans) achter komen dat het meer is dan travestie alleen.
Zelf vecht ik ook om het nu op een goede wijze in mijn leven te integreren. Zelf loop ik niet met de gedachte om het in 2 personen te doen, maar zoals Marcha zegt, gewoon in 1 persoon. Dan niet echt denken aan man of vrouw, maar gewoon mezelf. Dat is voor mij het meest natuurlijk, want ik ben geen 2 personen, ik ben gewoon ik.
De laatste 2 maanden ben ik dit aan het doen. Me gewoon kleden en mijn uiterlijk gewoon zoals ik me prettig voel. En ik moet zeggen dat alle negatieve gevoelens/angsten die ik hierover had, me reuze meevallen. Mijn naaste omgeving, familie/vrienden en kennissen, accepteren het dat ik mezelf ben.
En de rest van de maatschappij? Als jij niet gewoon jezelf kunt zijn, waarmee je in principe niemand kwaad doet, geeft dat blijk van de bekrompenheid van de maatschappij. Probeer daar boven te staan, hoe moeilijk het ook is.
Ieder mens heeft het recht om zichzelf te zijn, zolang andere mensen daarbij niet worden geschaad of benadeeld.
Groetjes,
Tessa
hi tessa,
ik heb het eigenlijk nooit bewust psychisch onderdrukt, het was eerder zo dat ik de ruimte niet kon vinden om er mee aan de slag te gaan(druk hoofie)
wat betrefd integratie, ik heb gemerkt dat ik mezelf meer tijd moest gunnen om aan de stapen te wennen die ik zette, ik noem maar iets,met gelakte nagels outside,duurde langer om aan mezelf te wennen dan aan het feit dat mensen me er vreemd op aankeken, het maakt je wel sterker
liever vreemde reacties vanwege - door anderen gezien, man met gelakte nagels(vreemd in mijn ogen omdat blijkbaar mensen nog steeds niet om kunnen gaan met in hun ogen afwijkende verschijningen) en mensen kijken me daar letterlijk op aan, dan niet met gelakte nagels naar buiten met het dompergevoel van het niet aangedurft te hebben
ik denk nu veel vaker, screw u! dan heb ik gelakte nagels, of dan draag ik een jurk, so what!mind yer own business:)
klinkt wat opgefokt wellicht, en zo voel ik het ook, het helpt me mezelf kwaad te maken, die gedachte te hanteren,wellicht ebt dat opgefokte na verloop van tijd weg, ik merk het eigenlijk nu al,de stappen die ik zet worden mij eigen,het wordt een deel van mij, en niet: een man met gelakte nagels, of een man in een jurk, of een opgemaakte man, nee, its me
de strijd tegen de buitenwereld wordt langzaamaan minder door zelfacceptatie, ik heb helemaal geen zin in die strijd , heb genoeg aan mezelf
ik spraak vandeweek iemand die het zielig vond voor me, dat ik die gevoelens had - was op een chat - een jaar of 2 geleden had ik het me enorm aangetrokken, nu ben ik de discussie aangegaan en ben in gesprek gegaan, reactie was nihiel, betreffende persoon kwam niet verder dan datie het zielig vond, enig onderbouwd argument was afwezig, waarop ik hem even duidelijk heb gemaakt dat het in mijn ogen vooral zijn probleem en angst voor het onbekende is wat iemand een reactie als deze doet geven, en ook dat voelt weer sterk:)
overigens is het idd erg vaak zo dat het doomscenario wat toch vaak de kop opsteekt, erg mee kan vallen,ik kocht eens een topje bij steps,voelde me niet geheel relaxed, mannelijke verkoper pikte dat op en begon een praatje , deed heel gewoon,en dat was net ff genoeg om wel relaxed te worden, die ervaringen doen erg goed, en er is natuurlijk maar 1 manier om beter met een en ander om te gaan, de ervaring:)
shalomm
ik heb het eigenlijk nooit bewust psychisch onderdrukt, het was eerder zo dat ik de ruimte niet kon vinden om er mee aan de slag te gaan(druk hoofie)
wat betrefd integratie, ik heb gemerkt dat ik mezelf meer tijd moest gunnen om aan de stapen te wennen die ik zette, ik noem maar iets,met gelakte nagels outside,duurde langer om aan mezelf te wennen dan aan het feit dat mensen me er vreemd op aankeken, het maakt je wel sterker
liever vreemde reacties vanwege - door anderen gezien, man met gelakte nagels(vreemd in mijn ogen omdat blijkbaar mensen nog steeds niet om kunnen gaan met in hun ogen afwijkende verschijningen) en mensen kijken me daar letterlijk op aan, dan niet met gelakte nagels naar buiten met het dompergevoel van het niet aangedurft te hebben
ik denk nu veel vaker, screw u! dan heb ik gelakte nagels, of dan draag ik een jurk, so what!mind yer own business:)
klinkt wat opgefokt wellicht, en zo voel ik het ook, het helpt me mezelf kwaad te maken, die gedachte te hanteren,wellicht ebt dat opgefokte na verloop van tijd weg, ik merk het eigenlijk nu al,de stappen die ik zet worden mij eigen,het wordt een deel van mij, en niet: een man met gelakte nagels, of een man in een jurk, of een opgemaakte man, nee, its me
de strijd tegen de buitenwereld wordt langzaamaan minder door zelfacceptatie, ik heb helemaal geen zin in die strijd , heb genoeg aan mezelf
ik spraak vandeweek iemand die het zielig vond voor me, dat ik die gevoelens had - was op een chat - een jaar of 2 geleden had ik het me enorm aangetrokken, nu ben ik de discussie aangegaan en ben in gesprek gegaan, reactie was nihiel, betreffende persoon kwam niet verder dan datie het zielig vond, enig onderbouwd argument was afwezig, waarop ik hem even duidelijk heb gemaakt dat het in mijn ogen vooral zijn probleem en angst voor het onbekende is wat iemand een reactie als deze doet geven, en ook dat voelt weer sterk:)
overigens is het idd erg vaak zo dat het doomscenario wat toch vaak de kop opsteekt, erg mee kan vallen,ik kocht eens een topje bij steps,voelde me niet geheel relaxed, mannelijke verkoper pikte dat op en begon een praatje , deed heel gewoon,en dat was net ff genoeg om wel relaxed te worden, die ervaringen doen erg goed, en er is natuurlijk maar 1 manier om beter met een en ander om te gaan, de ervaring:)
shalomm
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hee Sheibbie,
Ik vind het leuk dat je dat opgefokte, die strijd, en ook de agressie, nog wel voelt. Het lijken wel effecten van testosteron, die ikzelf niet zou willen missen. Je ervaring op de chat leert dat je er in deze samenleving af en toe nog iets aan hebt. Wie erom vraagt, mag best nog eens in aanraking komen met de man in het meisje.
Goed gedaan,
Isabelle
Ik vind het leuk dat je dat opgefokte, die strijd, en ook de agressie, nog wel voelt. Het lijken wel effecten van testosteron, die ikzelf niet zou willen missen. Je ervaring op de chat leert dat je er in deze samenleving af en toe nog iets aan hebt. Wie erom vraagt, mag best nog eens in aanraking komen met de man in het meisje.
Goed gedaan,
Isabelle
Get over it.
hi isabelle
of het de testosteron is weet ik niet, ik noem het eerder een vaardigheid die ik mezelf aangeleerd heb, mede ook omdat mijn concentratie stukken beter is wanneer ik me kwaad maak, ik sta dan op scherp:)
als het aan mij lag voel ik me altijd zo
krijg dan veel meer voor elkaar, en ik zie het niet als een eigenschap van de mannelijke kant, eerder de vrouwelijke kant, die is immers veel stabieler en beter gebekt dan da manneke, en weet veel beter en helderder wat ze wil:)
wat weer een punt is om mee te nemen in dagelijks leven, mischien is een combinatie van beide kanten nog stabieler, 2 zijn imers sterker dan 1
shalommm
of het de testosteron is weet ik niet, ik noem het eerder een vaardigheid die ik mezelf aangeleerd heb, mede ook omdat mijn concentratie stukken beter is wanneer ik me kwaad maak, ik sta dan op scherp:)
als het aan mij lag voel ik me altijd zo
krijg dan veel meer voor elkaar, en ik zie het niet als een eigenschap van de mannelijke kant, eerder de vrouwelijke kant, die is immers veel stabieler en beter gebekt dan da manneke, en weet veel beter en helderder wat ze wil:)
wat weer een punt is om mee te nemen in dagelijks leven, mischien is een combinatie van beide kanten nog stabieler, 2 zijn imers sterker dan 1
shalommm
Sheibbie,
Go for it. Het is jouw leven, jij moet je gelukkig kunnen voelen en je krijgt maar 1 kans hier op aarde.
Zelfacceptatie klinkt makkelijk, maar is o zo moeilijk vind ik. Het betekent dat je alle vooroordelen wat een man wel en niet kan en mag, eerst bij jezelf moet overwinnen. Ik heb tenminste zelf ook dat innerlijke "stemmetje" dat vertelt dat het eigenlijk niet kan. Dat is dat zelfde "stemmetje" dat je vrees inboezemt dat anderen het afkeuren dat je jezelf durft te zijn.
In de praktijk blijkt echter vaak dat er ook een heleboel mensen zijn die respect hebben voor het feit dat je anders bent en anders DURFT te zijn.
Groetjes,
Tessa
Helemaal juist hoor! Zo probeer ik er ook mee om te gaan.ik denk nu veel vaker, screw u! dan heb ik gelakte nagels, of dan draag ik een jurk, so what! mind yer own business:)
Go for it. Het is jouw leven, jij moet je gelukkig kunnen voelen en je krijgt maar 1 kans hier op aarde.
Dit is denk ik ook een waarheid als een klok. Het gaat ook niet om de strijd met de buitenwereld, de maatschappij. Het gaat erom dat jij je gevoelens herkent en zodanig uit dat je echt jezelf bent.de strijd tegen de buitenwereld wordt langzaamaan minder door zelfacceptatie, ik heb helemaal geen zin in die strijd , heb genoeg aan mezelf
Zelfacceptatie klinkt makkelijk, maar is o zo moeilijk vind ik. Het betekent dat je alle vooroordelen wat een man wel en niet kan en mag, eerst bij jezelf moet overwinnen. Ik heb tenminste zelf ook dat innerlijke "stemmetje" dat vertelt dat het eigenlijk niet kan. Dat is dat zelfde "stemmetje" dat je vrees inboezemt dat anderen het afkeuren dat je jezelf durft te zijn.
In de praktijk blijkt echter vaak dat er ook een heleboel mensen zijn die respect hebben voor het feit dat je anders bent en anders DURFT te zijn.
Groetjes,
Tessa
hi tessa
gedrag afleren is veel malen moelijker dan een en ander aanleren is mijn ervaring
val nog regelmatig terug in gedrag dat ik eigenlijk niet wil en dat ook op een bepaalde manier nep is, overlevingsmechanismen enzo
vooral die aangeleerde manieren over hoe je hoort te gedragen zijn hardnekkig, ook dat gaat stap voor stap, dat gedrag dat al jaren bij je hoort ben je ook niet zomaar kwijt natuurlijk,al zou ik het liefst zo van me af willen schudden
wat helpt is nieuwe situaties opzoeken,en er bij stil te staan hoe je je erbij voelt
de valkuil van bestaande situaties, contact met vrienden,is dat je zo gewend bent je op ene bepaalde manier te profileren dat het automatisme is geworden, en dus nog hardnekkiger om dat van je af te schudden
its a long way to the top
shalomm
gedrag afleren is veel malen moelijker dan een en ander aanleren is mijn ervaring
val nog regelmatig terug in gedrag dat ik eigenlijk niet wil en dat ook op een bepaalde manier nep is, overlevingsmechanismen enzo
vooral die aangeleerde manieren over hoe je hoort te gedragen zijn hardnekkig, ook dat gaat stap voor stap, dat gedrag dat al jaren bij je hoort ben je ook niet zomaar kwijt natuurlijk,al zou ik het liefst zo van me af willen schudden
wat helpt is nieuwe situaties opzoeken,en er bij stil te staan hoe je je erbij voelt
de valkuil van bestaande situaties, contact met vrienden,is dat je zo gewend bent je op ene bepaalde manier te profileren dat het automatisme is geworden, en dus nog hardnekkiger om dat van je af te schudden
its a long way to the top
shalomm
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer: