Hoi Des,
Nou die verbuwing is zover wel klaar bedoel had er na 3 weken me neus al van vol en het heeft uiteindelijk bijna 7 weken geduurd dus je kunt je wel voorstellen hoe en wat.
Daarbij optellend de extra ontstane moeheid door de andro dan kun je je wel voorstellen dat die 1.5 week rust die ik de laatste weken heb genomen hard nodig was.
Groetjes Wen
Twijfels, twijfels, twijfels
Moderator: Moderators
Hoi Joanne,
Ik wil je even bedanken voor die uiteenzetting over het laseren.
Bedoel heb allerlei geruchten gehoord maar zo duidelijk als nu heeft nog niemand het me verteld.
Zal deze weetjes ook zeker meenemen in mijn beslissing hoe en waar. Ook die eventuele invloed van vrouwelijke hormonen op het al dan niet teruggroeien van het haar was mij niet bekend.
Wat betreft CZ ach ja ze doen maar het komt toch wel maar heb nu alleen het probleem dat andro zo aanslaat dat ik bijna niks te scheren heb waardoor me huid nogal protesteerd als ik me scheer omdat de dagelijkse groei zo minimaal is.
Trouwens ik wil je alvast veel succes wensen met je ffs. Alleen beetje jammer dat die met kerst moet plaatsvinden, maarja het zit niet altijd mee.
Groetjes Wen
Ik wil je even bedanken voor die uiteenzetting over het laseren.
Bedoel heb allerlei geruchten gehoord maar zo duidelijk als nu heeft nog niemand het me verteld.
Zal deze weetjes ook zeker meenemen in mijn beslissing hoe en waar. Ook die eventuele invloed van vrouwelijke hormonen op het al dan niet teruggroeien van het haar was mij niet bekend.
Wat betreft CZ ach ja ze doen maar het komt toch wel maar heb nu alleen het probleem dat andro zo aanslaat dat ik bijna niks te scheren heb waardoor me huid nogal protesteerd als ik me scheer omdat de dagelijkse groei zo minimaal is.
Trouwens ik wil je alvast veel succes wensen met je ffs. Alleen beetje jammer dat die met kerst moet plaatsvinden, maarja het zit niet altijd mee.
Groetjes Wen
Hoi Wendy
Dat van die huid is ook normaal bij het gebruik van androcur.
Je huid wordt minder vet, zachter en daardoor veel kwetsbaarder.
Dat is aan alles te merken. Bij mij was het zelfs zo dat ik mijn haar (is namelijk ook een gedeelte van de huid) maar een keer in de week kon wassen want anders was het veel te droog. Bij het scheren had ik ook altijd last van mijn baard en dat heb ik opgelost door onder de douche te gaan staan en pas op het laatst na je hele wasbeurt te gaan scheren. Dan hebben die haren goed de tijd om zich vol te zuigen met water waardoor ze zachter worden en makkelijker te scheren. Ook gebruik ik in plaats van een scheerzeep een huidneutrale douchegel met 25% hydraterende creme. Hierdoor heb ik minder last van irritaties en blijft de huid zacht en soepel.
Nou denk je misschien waarom scheer jij je nog maar dat komt omdat ik met ontharen begonnen ben voordat het ziekenfonds laserbehandelingen vergoedde. Ik heb dus alleen Electrische epilatie ondergaan en dat gaat veel langzamer dan laser.
Daarbij is mijn baard nu te blond om te laseren en mijn machtiging voor ontharen tot de laatste cent toe opgebruikt:o(
Ik moet dus eerst weer gaan wereken en geld sparen voor ik verder kan met mijn ontharing. Dat is ook de reden waarom ik je wil manen gedegen vooronderzoek te doen op dit gebied want je hebt maar een keer 15000 gulden te besteden daarna zijn de kosten voor jezelf en die zijn niet mis.
Verder heb ik zelf ervoor gekozen om die FFS met de kerst te ondergaan omdat ik zo de wachtlijsten een beetje omzeil.
Bij mond en kaakchirurgie is het al net zo'n ellende als bij plastische chirurgie qua operatiewachtlijsten en ik was eigenlijk nog niet aan de beurt ware het niet dat andere patienten niet graag met de kerst in het ziekenhuis liggen.
Zo stond de datum 24 december open en heb ik gezegd dat ik dan heel graag zou willen en zo gezegd zo gedaan.
Ik vind het dus ook helemaal niet erg, kerst vier ik volgend jaar wel weer.
Dat van die huid is ook normaal bij het gebruik van androcur.
Je huid wordt minder vet, zachter en daardoor veel kwetsbaarder.
Dat is aan alles te merken. Bij mij was het zelfs zo dat ik mijn haar (is namelijk ook een gedeelte van de huid) maar een keer in de week kon wassen want anders was het veel te droog. Bij het scheren had ik ook altijd last van mijn baard en dat heb ik opgelost door onder de douche te gaan staan en pas op het laatst na je hele wasbeurt te gaan scheren. Dan hebben die haren goed de tijd om zich vol te zuigen met water waardoor ze zachter worden en makkelijker te scheren. Ook gebruik ik in plaats van een scheerzeep een huidneutrale douchegel met 25% hydraterende creme. Hierdoor heb ik minder last van irritaties en blijft de huid zacht en soepel.
Nou denk je misschien waarom scheer jij je nog maar dat komt omdat ik met ontharen begonnen ben voordat het ziekenfonds laserbehandelingen vergoedde. Ik heb dus alleen Electrische epilatie ondergaan en dat gaat veel langzamer dan laser.
Daarbij is mijn baard nu te blond om te laseren en mijn machtiging voor ontharen tot de laatste cent toe opgebruikt:o(
Ik moet dus eerst weer gaan wereken en geld sparen voor ik verder kan met mijn ontharing. Dat is ook de reden waarom ik je wil manen gedegen vooronderzoek te doen op dit gebied want je hebt maar een keer 15000 gulden te besteden daarna zijn de kosten voor jezelf en die zijn niet mis.
Verder heb ik zelf ervoor gekozen om die FFS met de kerst te ondergaan omdat ik zo de wachtlijsten een beetje omzeil.
Bij mond en kaakchirurgie is het al net zo'n ellende als bij plastische chirurgie qua operatiewachtlijsten en ik was eigenlijk nog niet aan de beurt ware het niet dat andere patienten niet graag met de kerst in het ziekenhuis liggen.
Zo stond de datum 24 december open en heb ik gezegd dat ik dan heel graag zou willen en zo gezegd zo gedaan.
Ik vind het dus ook helemaal niet erg, kerst vier ik volgend jaar wel weer.
Hoi Joanne,
Het is inderdaad wat je zegt over dat hele scheergebeuren. Ik scheer me ook al een tijdje onder de douche met FA en scheermes. Bedoel mijn huid is gewend aan FA en het veroorzaakt dus ook geen irritatie. En doordat je shampoo gebruikt word het nog iets gladder dan met scheerschuim is mijn ervaring.
Over dat als laatste scheren heb ik eigenlijk nooit zo nagedacht maar zou inderdaad nog wel eens beter kunnen werken. Ga het vanaf vandaag proberen. Thnx voor de tip.
Slim idee trouwens om het zo te spelen ligt dan wel met kerst in het ziekenhuis maarja schiet dan wel lekker op met die wachtlijsten hihihi. Mooi ben benieuwd naar het resultaat.
Groetjes Wen
Het is inderdaad wat je zegt over dat hele scheergebeuren. Ik scheer me ook al een tijdje onder de douche met FA en scheermes. Bedoel mijn huid is gewend aan FA en het veroorzaakt dus ook geen irritatie. En doordat je shampoo gebruikt word het nog iets gladder dan met scheerschuim is mijn ervaring.
Over dat als laatste scheren heb ik eigenlijk nooit zo nagedacht maar zou inderdaad nog wel eens beter kunnen werken. Ga het vanaf vandaag proberen. Thnx voor de tip.
Slim idee trouwens om het zo te spelen ligt dan wel met kerst in het ziekenhuis maarja schiet dan wel lekker op met die wachtlijsten hihihi. Mooi ben benieuwd naar het resultaat.
Groetjes Wen
Even een reactie op Joanne haar bericht van 30 November, ik ben namelijk zelf 10 maanden voor het groene licht begonnen met de epilight behandeling. Ik denk dat het een goede beslissing was om te doen, want toen ik in april van dit jaar met mijn RLE begon was het grootste deel van de gepigmenteerde beharing verdwenen, op de bovenlip na. Hierdoor begon ik met meer zelfverzekerheid aan de RLE. Op het moment worden mijn blonde en pigmentloze haartjes d.m.v. electrich epileren verwijdert, maar binnenkort ben ik proefpersoon in het Elizabeth ziekenhuis in Tilburg waar men een apparaat wil aanschaffen dat alle haartjes kan verwijderen door lichttherapie (plasma techniek?). Dus ik ben benieuwd wat voor resultaat dat heeft. Nog even over de vergoeding, VGZ heeft vanaf het groene licht mijn behandeling vergoed, het stond echter na drie maanden pas op mijn rekening.
Groetjes Geri
Groetjes Geri
Hoi Geri
Bedankt voor je aanvulling op mijn verhaal en het is goed dat jij je beharing al kwijt was voor je aan je RLE begon.
Ik moet zeggen dat ik ook verschillende mensen ken die al voor hun RLE met ontharing begonnen en daar bij ging het ook goed.
Zoals ik al zei zijn de meningen over de invloed van hormonen op de baardgroei erg verdeeld en ik kan nog steeds niet met zekerheid zeggen of het nu wel of geen verschil uitmaakt.
Maar dat verhaal met dat plasma vind ik erg fijn om te horen.
Ik heb namelijk zo'n leuke peper en zout baard die maar heel weinig reageert op laser dus ik zou het erg prettig vinden hierover op de hoogte gehouden te worden.
Sterker nog hebben ze nog meer modellen nodig????
Nou bedankt voor je bijdrage en je berichtje geeft mij hoop dat mijn baard ook nog eens verdwijnt.
Bedankt voor je aanvulling op mijn verhaal en het is goed dat jij je beharing al kwijt was voor je aan je RLE begon.
Ik moet zeggen dat ik ook verschillende mensen ken die al voor hun RLE met ontharing begonnen en daar bij ging het ook goed.
Zoals ik al zei zijn de meningen over de invloed van hormonen op de baardgroei erg verdeeld en ik kan nog steeds niet met zekerheid zeggen of het nu wel of geen verschil uitmaakt.
Maar dat verhaal met dat plasma vind ik erg fijn om te horen.
Ik heb namelijk zo'n leuke peper en zout baard die maar heel weinig reageert op laser dus ik zou het erg prettig vinden hierover op de hoogte gehouden te worden.
Sterker nog hebben ze nog meer modellen nodig????
Nou bedankt voor je bijdrage en je berichtje geeft mij hoop dat mijn baard ook nog eens verdwijnt.
hoi
wil ff wat kwijt en dit lijkt me de juiste draad ervoor al is die een tijdje niet meer gebruikt.
er is is door mij en een paar anderen op de chat gediscussieeerd over enkele dingen en later is daar iets bijgekomen wat me toch weer even een tik heeft gegeven en ja zelfs twijfels over het pad wat ik volg momenteel.
let wel twijfels ja maar niet over mezelf en over mijn gevoelens,dat is een van de weinige dingen momenteel waar ik dus geen twijfels meer over heb,de twijfels waar ik hier op doel is dat ik momenteel in een situatie zit waarin ik mijn baan en inkomen kwijt ben met mogelijk gevolg het kwijtraken van koophuis het niet meer kunnen betalen van rekeningen ect ect ,daar komt nog bij dat ik problemen heb met de wao instanties waardoor het erg onzeker is of ik na 30 april de datum dat ik een jaar ziek ben uberhaupt iets krijg.
een ding is zeker ik ga achteruit in inkomen en flink ook terwijl rekeningen stijgen.
momenteel zie ik mijn toekomst even in de slechts denkbare opslag ,dat ik dalijk dus wel echt mezelf kan zijn maar niets meer kan doen omdat ik geen mogelijkheden meer heb dan om dingen te doen die het leven voor mijnzelf juist fijn maken.
zelfs al zou ik het terug willen draaien en dat wil ik niet,gaat dit niet meer wat mijn werk en inkomen betreft zit ik voorbij het punt van no return.
maar wat dalijk als ik me huis kwijt zou raken,wat dan waar vind ik zo snel een huurhuisje terug die liggen ook niet voor het oprapen zeker niet deze omgeving,tel daar bij op ben 40 jaar zit al gedeeltelijk in wao doe me hele leven al hetzelfde werk,wat ik momenteel gewoon niet meer aankan,ik heb geen papieren voor een andere baan ,ik ben een transseksueel,voor de buittenwereld ben ik man die zich uitdost als vrouw,want zo zien de meesten ons wat zijn in de praktijk de reèle kansen dat ik weer een fatsoenlijke baan terugvind op kortere termijn zijn die kansen gewoon verdomde klein,enzo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
ik weet best dat het waarschijnlijk niet zo erg zal worden als ik het nu even zie ,grootse schuld aan deze twijfels is momenteel gewoon de onzekerheid die er is over mijn financiele positie in de nabije toekomst.
ik weet ik ben tegen sommige dingen verzekerd hetzij deels of geheel alleen ik heb geen flauw idee hoe en wat het uiteindelijk gaat worden allemaal.
dit alles is waarschijnlijk en hopelijk een doomsday scenario wat niet zal uitkomen.maar toch dit heeft me aan het twijfelen gebracht weer ,of alles wat komen gaat het uiteindelijk waard is,weet het niemand kan me dat vertellen,en mijn gevoel zegt me dat ik op de juiste weg ben maar toch heb ik het gevoel dat langzaam alle middelen voor mijn bestaan langzaam van me af worden genomen.
ben ik nu gewoon gek aan het worden of kan/wil ik de dingen gewoon niet realistisch inzien ,of is er toch ergens een logische reden die dit kan verklaren,die ikzelf gewoon niet kan of wil zien momenteel.
ben ik de enigste die er zo over denk over deze dingen of herkennen anderen hier ook iets in.
als ik echt eerlijk ben,buiten de twijfels nu, ben ik echt serieus bang voor zeker de nabije toekomst, en mocht dit ergste scenario uitkomen dan vrees ik pas werkelijk voor mezelf,in zo`n situatie zie ik geen toekomst meer weggelegt voor mezelf.
zo dit wilde ik toch even delen ,al ware het maar om het even van mezelf af te kunnen gooien .
joca
wil ff wat kwijt en dit lijkt me de juiste draad ervoor al is die een tijdje niet meer gebruikt.
er is is door mij en een paar anderen op de chat gediscussieeerd over enkele dingen en later is daar iets bijgekomen wat me toch weer even een tik heeft gegeven en ja zelfs twijfels over het pad wat ik volg momenteel.
let wel twijfels ja maar niet over mezelf en over mijn gevoelens,dat is een van de weinige dingen momenteel waar ik dus geen twijfels meer over heb,de twijfels waar ik hier op doel is dat ik momenteel in een situatie zit waarin ik mijn baan en inkomen kwijt ben met mogelijk gevolg het kwijtraken van koophuis het niet meer kunnen betalen van rekeningen ect ect ,daar komt nog bij dat ik problemen heb met de wao instanties waardoor het erg onzeker is of ik na 30 april de datum dat ik een jaar ziek ben uberhaupt iets krijg.
een ding is zeker ik ga achteruit in inkomen en flink ook terwijl rekeningen stijgen.
momenteel zie ik mijn toekomst even in de slechts denkbare opslag ,dat ik dalijk dus wel echt mezelf kan zijn maar niets meer kan doen omdat ik geen mogelijkheden meer heb dan om dingen te doen die het leven voor mijnzelf juist fijn maken.
zelfs al zou ik het terug willen draaien en dat wil ik niet,gaat dit niet meer wat mijn werk en inkomen betreft zit ik voorbij het punt van no return.
maar wat dalijk als ik me huis kwijt zou raken,wat dan waar vind ik zo snel een huurhuisje terug die liggen ook niet voor het oprapen zeker niet deze omgeving,tel daar bij op ben 40 jaar zit al gedeeltelijk in wao doe me hele leven al hetzelfde werk,wat ik momenteel gewoon niet meer aankan,ik heb geen papieren voor een andere baan ,ik ben een transseksueel,voor de buittenwereld ben ik man die zich uitdost als vrouw,want zo zien de meesten ons wat zijn in de praktijk de reèle kansen dat ik weer een fatsoenlijke baan terugvind op kortere termijn zijn die kansen gewoon verdomde klein,enzo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
ik weet best dat het waarschijnlijk niet zo erg zal worden als ik het nu even zie ,grootse schuld aan deze twijfels is momenteel gewoon de onzekerheid die er is over mijn financiele positie in de nabije toekomst.
ik weet ik ben tegen sommige dingen verzekerd hetzij deels of geheel alleen ik heb geen flauw idee hoe en wat het uiteindelijk gaat worden allemaal.
dit alles is waarschijnlijk en hopelijk een doomsday scenario wat niet zal uitkomen.maar toch dit heeft me aan het twijfelen gebracht weer ,of alles wat komen gaat het uiteindelijk waard is,weet het niemand kan me dat vertellen,en mijn gevoel zegt me dat ik op de juiste weg ben maar toch heb ik het gevoel dat langzaam alle middelen voor mijn bestaan langzaam van me af worden genomen.
ben ik nu gewoon gek aan het worden of kan/wil ik de dingen gewoon niet realistisch inzien ,of is er toch ergens een logische reden die dit kan verklaren,die ikzelf gewoon niet kan of wil zien momenteel.
ben ik de enigste die er zo over denk over deze dingen of herkennen anderen hier ook iets in.
als ik echt eerlijk ben,buiten de twijfels nu, ben ik echt serieus bang voor zeker de nabije toekomst, en mocht dit ergste scenario uitkomen dan vrees ik pas werkelijk voor mezelf,in zo`n situatie zie ik geen toekomst meer weggelegt voor mezelf.
zo dit wilde ik toch even delen ,al ware het maar om het even van mezelf af te kunnen gooien .
joca
Hoi Joca
Helaas heb ik geen pasklare oplossing voor je en zoals je zelf schreef is die er ook niet echt. Ik kan je alleen vertellen dat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten. Ik heb danwel geen koophuis gehad maar was vlak voor aanvang van mijn transitie verhuisd naar een groter huis wat ik mij kon veroorloven door mijn salaris. Echter een jaartje of twee later kwam ik dus ook in de problemen op financieel gebied. Op het moment dat het gebeurde zag ik in gedachten ook al mijn bezittingen een voor een verdwijnen en had ik ook erge twijfels over de toekomst. Uiteindelijk ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten en heb ik al mijn problemen in hapklare brokken verdeelt en ben ze een voor een gaan consumeren en verwerken. Nu ben ik na drie jaar thuiszitten weer met school bezig om straks meer kans te maken op de arbeidsmarkt en ik heb al mijn shit achter mij gelaten.
Soms is het nodig / onoverkomelijk om je hele leven af te breken en het daarna weer van scratch af aan opnieuw op te bouwen.
Dat lijkt van te voren altijd heel eng en waarschijnlijk is het zaak niet te ver vooruit te denken. Leef bij de dag en doe alles zoals het op je afkomt. Ik hoop dat je veel geluk mag tegenkomen op je pad en dat je doomsday scenario niet uitkomt.
Heel veel succes meis.
Helaas heb ik geen pasklare oplossing voor je en zoals je zelf schreef is die er ook niet echt. Ik kan je alleen vertellen dat ik in een soortgelijke situatie heb gezeten. Ik heb danwel geen koophuis gehad maar was vlak voor aanvang van mijn transitie verhuisd naar een groter huis wat ik mij kon veroorloven door mijn salaris. Echter een jaartje of twee later kwam ik dus ook in de problemen op financieel gebied. Op het moment dat het gebeurde zag ik in gedachten ook al mijn bezittingen een voor een verdwijnen en had ik ook erge twijfels over de toekomst. Uiteindelijk ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten en heb ik al mijn problemen in hapklare brokken verdeelt en ben ze een voor een gaan consumeren en verwerken. Nu ben ik na drie jaar thuiszitten weer met school bezig om straks meer kans te maken op de arbeidsmarkt en ik heb al mijn shit achter mij gelaten.
Soms is het nodig / onoverkomelijk om je hele leven af te breken en het daarna weer van scratch af aan opnieuw op te bouwen.
Dat lijkt van te voren altijd heel eng en waarschijnlijk is het zaak niet te ver vooruit te denken. Leef bij de dag en doe alles zoals het op je afkomt. Ik hoop dat je veel geluk mag tegenkomen op je pad en dat je doomsday scenario niet uitkomt.
Heel veel succes meis.
Hi Joca,
net zoals Joanne al zei probeer alles te verdelen in hap klare brokken, dus probeer niet alles in een keer op te lossen, dit gaat normaal toch niet, maar zet ze onder elkaar en begin je lijstje kleiner temaken met eerst de meest makkelijke zaken aan te pakken, listje wordt kleiner, dit feit geeft je een stimulans, en daardoor overzichtelijker en makkelijker op te concentreren.
Verder is het goed als je anticipeerd, al vast stappen neemt voordat het feit daar is.
Ik kan niet spreken van ervaring over je situatie maar ik heb wel ervaren dat vele transen, zoals Joanne ook al zei, in een soortgelijke situatie komen, n.l. teruggang in inkomen en soms het (tijdelijk) verliezen van het familie/vrienden kontakt.
Dit is een van de zaken waar mijn psych bij het VU mij regelmatig mee confronteerd, n.l. het trans zijn met zich mee kan brengen verlies van inkomen en evntueel familie/vrienden kontakten, mijn antwoord naar hem is altijd, dat het werk in mijn geval geen punt zou zijn (heb al genoeg gewerkt) familie zeer moeilijk maar de bottom line is: als je er voor jezelf uitbent dat je niet meer anders kan leven naar je ware identiteit, dan heeft het jammergenoeg een prijs soms een hoge.
Als dit inleveren (financien/familie/sociale contacten) je kapot zou maken en je bent daardoor nog ongelukkiger dan nu, dan moet je erg voorzichtig zijn over hoe verder want er is meer dan een oplossing als je met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm kan leven.
Belangrijkste, zoals je al doet, praat er over met de juiste mensen en dan komt er best wel een passende oplossing bovendrijven, ga niet in doomdenken daarvoor is er ook voor jou nog teveel te genieten.
groetjes, Adriana
net zoals Joanne al zei probeer alles te verdelen in hap klare brokken, dus probeer niet alles in een keer op te lossen, dit gaat normaal toch niet, maar zet ze onder elkaar en begin je lijstje kleiner temaken met eerst de meest makkelijke zaken aan te pakken, listje wordt kleiner, dit feit geeft je een stimulans, en daardoor overzichtelijker en makkelijker op te concentreren.
Verder is het goed als je anticipeerd, al vast stappen neemt voordat het feit daar is.
Ik kan niet spreken van ervaring over je situatie maar ik heb wel ervaren dat vele transen, zoals Joanne ook al zei, in een soortgelijke situatie komen, n.l. teruggang in inkomen en soms het (tijdelijk) verliezen van het familie/vrienden kontakt.
Dit is een van de zaken waar mijn psych bij het VU mij regelmatig mee confronteerd, n.l. het trans zijn met zich mee kan brengen verlies van inkomen en evntueel familie/vrienden kontakten, mijn antwoord naar hem is altijd, dat het werk in mijn geval geen punt zou zijn (heb al genoeg gewerkt) familie zeer moeilijk maar de bottom line is: als je er voor jezelf uitbent dat je niet meer anders kan leven naar je ware identiteit, dan heeft het jammergenoeg een prijs soms een hoge.
Als dit inleveren (financien/familie/sociale contacten) je kapot zou maken en je bent daardoor nog ongelukkiger dan nu, dan moet je erg voorzichtig zijn over hoe verder want er is meer dan een oplossing als je met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm kan leven.
Belangrijkste, zoals je al doet, praat er over met de juiste mensen en dan komt er best wel een passende oplossing bovendrijven, ga niet in doomdenken daarvoor is er ook voor jou nog teveel te genieten.
groetjes, Adriana
hoi joanne en adriana
die hapklare brokken ervan maken ja dat weet ik mijn MW heeft het me zo ook uitgelegt en dat probeer ik ook hoor, ik wist dat het ging komen dus heb bijvoorbeeld al kleinere dingetjes aangepakt ,zoals abonnementen en dergelijke gewoon al die dingen die ik niet echt nodig had alvast op te zeggen,scheelt niet veel natuurlijk maar toch het is een begin.
dat van mijn werk en inkomen dat heeft me absoluut heel erg bezig gehouden tot op punt van obsesie toe eerlijk gezegt,ik wist van mijzelf ik kan niet niet terug daarheen ik kan dat niet meer aan en dat heb ik meerdere malen aangegeven aan zowel MW als arboarts,het is tegenstrijdig maar terwijl ik wist ik kan niet terug was er ook een stemmetje aanwezig die zij als je morgen de zaak belt met mededeling ik kom weer,dan had en hoefde ik me daar geen zorgen over te maken ,financieel dan,op dat moment besefte ikzelf ook best dat het uiteindelijk een keer op het punt zou komen dat ik dat gewoon los zou moeten laten,maar dat kon ik toen nog niet ,en hoewel het nu eigenlijk al een feit is ,kan ik het nog niet echt loslaten, en zoals ik zelf ook al aangaf denk dat de grootste angst van mezelf momenteel gewoon is het onbekende,hoe moet ik het aanpakken hoe kan ik dingen eventueel oplossen,dat zijn dingen die weet ik echt niet,heb er nog nooit mee te maken gehad ook,ik heb me hele leven tot nu toe nooit dat soort dingen het hoofd hoeven te bieden.
en zeker voor mijzelf is de situatie waarin ik nu verkeer toch erg belangrijk,want zeker wat betreft financiele zekerheid betreft ook naar de toekomst toe was toch alles gebasseerd op me huidige inkomen,en dat raak ik of nee dat ben ik nu kwijt.
weet ook best dat ik mettertijd weer een cursus of een opleiding kan gaan volgen,en dat ik daarbij ook nog hulp kan en zal krijgen van uitkerings instantie,of ik in toekomst weer een baan kan en zal vinden tja dat is iets ben ik toch wat minder positief over zelf,ik weet gewoon uit ervaring,in de praktijk ben ik een persoon die gewoon steeds minder kans heeft om ergens opnieuw te beginnen,want ook al heb ik later papieren of een opleiding achter de rug , krijg ik toch te maken met minimaal 2 dingen die zwaar in mijn nadeel wegen, namelijk u is te oud en heeft geen ervaring,en ook al zou dat in theorie niet voor mogen komen, in de praktijk is het helaas gewoon een feit waar ik terdege rekening mee moet houden.
maar om voorbeeldje te geven met me werk.
het begon met,werd sòchtends wakker en dacht dan van zo over 8 uurtjes ben ik weer thuis en kan ik mezelf zijn,dat werd langzaam maar zeker van verdomme moet weer 8 uur die rol spelen.
laatste jaren gebeurde het regelmatig dat ik me ziek melde,omdat ik gewoon bang was als ik naar de zaak ging dat iedereen dwars door me heen keek,dus de eene keer had ik last van rug dan weer een hoofdpijntje etc etc ,meestal was ik dan wel weer een weekje of 2 weken thuis en kon gewoon mezelf zijn in in het begin kon ik dan wel weer een paar weken redelijk funtioneren op de zaak na een tijdje thuis te zijn geweest,alleen die ziekmeldingen kwamen steeds vaker voor en sneller achter elkaar,dat is ook punt geweest dat ikzelf langzaam erachter kwam,dit kan zo niet langer,of ik krijg ontslag of ik ga er zelf gewoon onderdoor op het eind.
ook al was ik al aanwezig op de zaak,ik was gewoon een zombie zegde geen woord,als er wel eens iets gebeurde,iemand tegen me aanstoote ofzo dan ging ik door het lint of snauwde iedereen af tot agressief worden toe.
tijdens de pauze`s ging ik ergens alleen zitten zonderde me af zodat niemand in de buurt was en iets vreemds aan me kon zien mischien.
als het wel eens voorkwam dat we eind van de dag 10 minuten moesten overwerken omdat een machine ofzo tijdelijk was uitgevallen werd ik gek ,snauwde de chef af en verdomde het ook om te blijven omdat bij elke seconde die ik langer moest blijven de kans bestond dat ik door de mand viel.
toen is echt de realisatie gekomen bij mezelf,van of ik het nu vertel of gewoon zo doorgaat,uiteindelijk loopt het fout af,of ikzelf ga er letterlijk onderdoor,of ik krijg gewoon ontslag,dus ja wat ik ook zou doen maakte niet meer uit.
dit is het moment geweest dat ik dus eindelijk voor mezelf durfte te kiezen,of misschien beter en zoals ik hetzelf zie en voel,joca eindelijk uit die gevangenis was gebroken waarin john haar al die tijd had gevangen gehouden.
en ik ook eindelijk bereid was welke prijs dan ook er voor te betalen om mezelf te kunnen zijn.
ik heb het toen op de zaak en iedereen die ik kende ook familie gezegt van mensen,luister even dit en dit is er eigenlijk aan de hand.
en wonder boven wonder bleek helemaal niet zo erg te zijn als ik dacht altijd,en eerste paar weken daarna was echt een heerlijke tijd hoefde niets meer te verbergen kon mezelf zijn en voor merendeel ging dat nog goed ook.
echter nu joca eenmaal defintief vrij was,kwamen er andere problemen,en ben een paar weken later ook in de diepste put gevallen van me hele leven, want ook al wisten ze het nu ik (joca)kon niet meer met hun samenwerken,of zelfs maar in hun buurt zijn,ik kon dat werk niet meer aan.
waarom in een put vallen terwijl eigenlijk alles goed ging ineens,of tenminste goed leek te gaan zou je zeggen,dat heeft me MW en psych ook gevraagt,en hoewel ik het voor mijn gevoel niet echt onder woorden kon en kan brengen heb ik het als volgend uitgelegt.
joca heeft wel zo`n hekel en afkeer van haast alles wat john ooit heeft gedaan dat ze daar absoluut niets meer mee te maken wil en kan hebben alles wat (de man) john was en deed herinnerd (de vrouw)joca eraan dat ze zich nooit heeft kunnen ontplooien.
want haast alles wat john ooit heeft gedaan is gericht op 1 ding namelijk joca gevangen te houden.
de keuze alleen te blijven,want hoe minder mensen in de buurt des te kleiner de kans dat joca werd ondekt.
het werk wat hij heeft gekozen,werk in een mannenwereldje waar hij letterlijk dagelijks moest vechten voor zijn plekje en alleen overeind kon blijven door puur mannelijk gedrag,dat gaf hem net dat beetje extra kracht ook joca onder controle te houden.
de contacten die hij heeft gelegt met anderen en de reactie`s van die anderen tegenover john,ook dit was alleen maar om joca gevangen te houden zodat ze maar niet ondekt werd,enzo zou ik eindeloos door kunnen gaan.
bijkomend probleem was nu dus alles waar joca een hekel en afkeer aan heeft ,is ook het enigste wat joca kent en heeft.
tuurlijk zijn er ook bij john altijd delen van joca aanwezig geweest dat zie ik terug in me liefde voor dieren mijn 2 katten die maakt het niet uit bij wie ze op schoot liggen john of joca is voor hun gelijk,mijn hobby`s ik puzzel graag lees veel verzamel barbie`s zijn allemaal dingen waarbij john geen gevaar liep controle over joca te verliezen.
volgens me psych was dit alles,opzich en vrij normale reactie in deze periode, tegelijk zij die ook dat dit wel eens een veel groter probleem zou kunnen gaan worden,als ik geen manier kon vinden beide te verenigen,dit is momenteel in meeste gesprekken ook een terugkomend onderwerp.
de keuze is nu bewust genomen joca eindelijk de vrijheid te geven om te ondekken wat en te doen wat ze wil,dit geeft mijn tegelijkertijd een ongeloofelijk angstig en onzeker gevoel,omdat juist nu joca de kans heeft dingen te ondekken en te doen die ze wil en om zich eindelijk te kunnen ontplooien,ze daar misschien de middelen niet meer voor heeft of krijgen kan in de toekomst,maakt dit me ongelukkiger hmm weet ik echt (nog) niet,heb grote angst dat dat het geval zou kunnen zijn ja dat absoluut zeker.
ben ik nu bereid de gok te nemen dat dit zou kunnen gebeuren,en ben ik nu bereid het pad te volgen,en de eventuele conseqenties die daar aan vast zitten te accepteren,en eventueel dingen ervoor op te geven,het antwoord daarop is een steeds verdergaand en overtuigender ja.
groetjes joca
die hapklare brokken ervan maken ja dat weet ik mijn MW heeft het me zo ook uitgelegt en dat probeer ik ook hoor, ik wist dat het ging komen dus heb bijvoorbeeld al kleinere dingetjes aangepakt ,zoals abonnementen en dergelijke gewoon al die dingen die ik niet echt nodig had alvast op te zeggen,scheelt niet veel natuurlijk maar toch het is een begin.
dat van mijn werk en inkomen dat heeft me absoluut heel erg bezig gehouden tot op punt van obsesie toe eerlijk gezegt,ik wist van mijzelf ik kan niet niet terug daarheen ik kan dat niet meer aan en dat heb ik meerdere malen aangegeven aan zowel MW als arboarts,het is tegenstrijdig maar terwijl ik wist ik kan niet terug was er ook een stemmetje aanwezig die zij als je morgen de zaak belt met mededeling ik kom weer,dan had en hoefde ik me daar geen zorgen over te maken ,financieel dan,op dat moment besefte ikzelf ook best dat het uiteindelijk een keer op het punt zou komen dat ik dat gewoon los zou moeten laten,maar dat kon ik toen nog niet ,en hoewel het nu eigenlijk al een feit is ,kan ik het nog niet echt loslaten, en zoals ik zelf ook al aangaf denk dat de grootste angst van mezelf momenteel gewoon is het onbekende,hoe moet ik het aanpakken hoe kan ik dingen eventueel oplossen,dat zijn dingen die weet ik echt niet,heb er nog nooit mee te maken gehad ook,ik heb me hele leven tot nu toe nooit dat soort dingen het hoofd hoeven te bieden.
en zeker voor mijzelf is de situatie waarin ik nu verkeer toch erg belangrijk,want zeker wat betreft financiele zekerheid betreft ook naar de toekomst toe was toch alles gebasseerd op me huidige inkomen,en dat raak ik of nee dat ben ik nu kwijt.
weet ook best dat ik mettertijd weer een cursus of een opleiding kan gaan volgen,en dat ik daarbij ook nog hulp kan en zal krijgen van uitkerings instantie,of ik in toekomst weer een baan kan en zal vinden tja dat is iets ben ik toch wat minder positief over zelf,ik weet gewoon uit ervaring,in de praktijk ben ik een persoon die gewoon steeds minder kans heeft om ergens opnieuw te beginnen,want ook al heb ik later papieren of een opleiding achter de rug , krijg ik toch te maken met minimaal 2 dingen die zwaar in mijn nadeel wegen, namelijk u is te oud en heeft geen ervaring,en ook al zou dat in theorie niet voor mogen komen, in de praktijk is het helaas gewoon een feit waar ik terdege rekening mee moet houden.
dit was en is iets waar ik me altijd terdege bewust van was,en is ook altijd een van mijn grootste problemen of misschien beter zorgen geweest ,ik was altijd als de dood dat als het bekent zou worden dat ik alles en iedereen kwijt zou raken,en dat was iets dat wilde ik niet en iets dat kon ik ook niet laten gebeuren,zo keek ik er ook tegen aan tot ongeveer een anderhalf jaar terug.Dit is een van de zaken waar mijn psych bij het VU mij regelmatig mee confronteerd, n.l. het trans zijn met zich mee kan brengen verlies van inkomen en evntueel familie/vrienden
maar om voorbeeldje te geven met me werk.
het begon met,werd sòchtends wakker en dacht dan van zo over 8 uurtjes ben ik weer thuis en kan ik mezelf zijn,dat werd langzaam maar zeker van verdomme moet weer 8 uur die rol spelen.
laatste jaren gebeurde het regelmatig dat ik me ziek melde,omdat ik gewoon bang was als ik naar de zaak ging dat iedereen dwars door me heen keek,dus de eene keer had ik last van rug dan weer een hoofdpijntje etc etc ,meestal was ik dan wel weer een weekje of 2 weken thuis en kon gewoon mezelf zijn in in het begin kon ik dan wel weer een paar weken redelijk funtioneren op de zaak na een tijdje thuis te zijn geweest,alleen die ziekmeldingen kwamen steeds vaker voor en sneller achter elkaar,dat is ook punt geweest dat ikzelf langzaam erachter kwam,dit kan zo niet langer,of ik krijg ontslag of ik ga er zelf gewoon onderdoor op het eind.
ook al was ik al aanwezig op de zaak,ik was gewoon een zombie zegde geen woord,als er wel eens iets gebeurde,iemand tegen me aanstoote ofzo dan ging ik door het lint of snauwde iedereen af tot agressief worden toe.
tijdens de pauze`s ging ik ergens alleen zitten zonderde me af zodat niemand in de buurt was en iets vreemds aan me kon zien mischien.
als het wel eens voorkwam dat we eind van de dag 10 minuten moesten overwerken omdat een machine ofzo tijdelijk was uitgevallen werd ik gek ,snauwde de chef af en verdomde het ook om te blijven omdat bij elke seconde die ik langer moest blijven de kans bestond dat ik door de mand viel.
toen is echt de realisatie gekomen bij mezelf,van of ik het nu vertel of gewoon zo doorgaat,uiteindelijk loopt het fout af,of ikzelf ga er letterlijk onderdoor,of ik krijg gewoon ontslag,dus ja wat ik ook zou doen maakte niet meer uit.
dit is het moment geweest dat ik dus eindelijk voor mezelf durfte te kiezen,of misschien beter en zoals ik hetzelf zie en voel,joca eindelijk uit die gevangenis was gebroken waarin john haar al die tijd had gevangen gehouden.
en ik ook eindelijk bereid was welke prijs dan ook er voor te betalen om mezelf te kunnen zijn.
ik heb het toen op de zaak en iedereen die ik kende ook familie gezegt van mensen,luister even dit en dit is er eigenlijk aan de hand.
en wonder boven wonder bleek helemaal niet zo erg te zijn als ik dacht altijd,en eerste paar weken daarna was echt een heerlijke tijd hoefde niets meer te verbergen kon mezelf zijn en voor merendeel ging dat nog goed ook.
echter nu joca eenmaal defintief vrij was,kwamen er andere problemen,en ben een paar weken later ook in de diepste put gevallen van me hele leven, want ook al wisten ze het nu ik (joca)kon niet meer met hun samenwerken,of zelfs maar in hun buurt zijn,ik kon dat werk niet meer aan.
waarom in een put vallen terwijl eigenlijk alles goed ging ineens,of tenminste goed leek te gaan zou je zeggen,dat heeft me MW en psych ook gevraagt,en hoewel ik het voor mijn gevoel niet echt onder woorden kon en kan brengen heb ik het als volgend uitgelegt.
joca heeft wel zo`n hekel en afkeer van haast alles wat john ooit heeft gedaan dat ze daar absoluut niets meer mee te maken wil en kan hebben alles wat (de man) john was en deed herinnerd (de vrouw)joca eraan dat ze zich nooit heeft kunnen ontplooien.
want haast alles wat john ooit heeft gedaan is gericht op 1 ding namelijk joca gevangen te houden.
de keuze alleen te blijven,want hoe minder mensen in de buurt des te kleiner de kans dat joca werd ondekt.
het werk wat hij heeft gekozen,werk in een mannenwereldje waar hij letterlijk dagelijks moest vechten voor zijn plekje en alleen overeind kon blijven door puur mannelijk gedrag,dat gaf hem net dat beetje extra kracht ook joca onder controle te houden.
de contacten die hij heeft gelegt met anderen en de reactie`s van die anderen tegenover john,ook dit was alleen maar om joca gevangen te houden zodat ze maar niet ondekt werd,enzo zou ik eindeloos door kunnen gaan.
bijkomend probleem was nu dus alles waar joca een hekel en afkeer aan heeft ,is ook het enigste wat joca kent en heeft.
tuurlijk zijn er ook bij john altijd delen van joca aanwezig geweest dat zie ik terug in me liefde voor dieren mijn 2 katten die maakt het niet uit bij wie ze op schoot liggen john of joca is voor hun gelijk,mijn hobby`s ik puzzel graag lees veel verzamel barbie`s zijn allemaal dingen waarbij john geen gevaar liep controle over joca te verliezen.
volgens me psych was dit alles,opzich en vrij normale reactie in deze periode, tegelijk zij die ook dat dit wel eens een veel groter probleem zou kunnen gaan worden,als ik geen manier kon vinden beide te verenigen,dit is momenteel in meeste gesprekken ook een terugkomend onderwerp.
met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm verder leven, nee dat kan ik niet meer,ik was ben en zal altijd een vrouw zijn,en vrouw zijn in zowel geest als lichaam voor zover mogelijk is nu enigste wat telt voor me.Als dit inleveren (financien/familie/sociale contacten) je kapot zou maken en je bent daardoor nog ongelukkiger dan nu, dan moet je erg voorzichtig zijn over hoe verder want er is meer dan een oplossing als je met een gedeeltelijke aangepaste levensvorm kan leven.
de keuze is nu bewust genomen joca eindelijk de vrijheid te geven om te ondekken wat en te doen wat ze wil,dit geeft mijn tegelijkertijd een ongeloofelijk angstig en onzeker gevoel,omdat juist nu joca de kans heeft dingen te ondekken en te doen die ze wil en om zich eindelijk te kunnen ontplooien,ze daar misschien de middelen niet meer voor heeft of krijgen kan in de toekomst,maakt dit me ongelukkiger hmm weet ik echt (nog) niet,heb grote angst dat dat het geval zou kunnen zijn ja dat absoluut zeker.
ben ik nu bereid de gok te nemen dat dit zou kunnen gebeuren,en ben ik nu bereid het pad te volgen,en de eventuele conseqenties die daar aan vast zitten te accepteren,en eventueel dingen ervoor op te geven,het antwoord daarop is een steeds verdergaand en overtuigender ja.
groetjes joca
-
Zohra
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 178
- Lid geworden op: wo jan 15, 2003 14:04
- Locatie: Rotterdam
- Contacteer:
Hallo allemaal,
mag ik ook even inhaken op dit forumstuk? Net als Joanne heb ik ook drugs gebruikt, echter neit omdat ik depressief was, maar omdat ik het gewoon lekker vond en omdat ik nogal een partyanimal was. Echter, toen ik verliefd werd op iemand besloot ik te stoppen met drugs te gebruiken, dat was toen ik 23 jaar oud was. Echter, ik kwam in een heel vreemd proces terecht. Ik dacht dat het allemaal wel goed was toen ik de drugs door het toilet spoelde (speed). Maar na enkele weken begon er een vreemde 'bewustwording' op gang te komen. Ik zat in ene relatie die niet werkte of die toendertijd nog niet echt 'de bedoeling' was en niet goed getimed.
Want ... 'ik was mezelf niet' ik was destijds een nogal ruige punker, heel erg stoer en mannelijk, ik leefde in een scene van mannen die erg stoer waren en ik wilde daar toen bijhoren omdat ik me tot dat soort mannen aangetrokken voelde. Ik moest dus ook een 'leatherboy' zijn. Op een gegeven moment keek ik in de speigel en realiseerde me:'dit ben ik niet!!!' er werden me allerlei dingen ewaar. Het viel me op dat ik me altijd meer meisje had gevoeld in plaats van de MAN die ik projecteerde naar de buitenwereld. Ik was heel extreem en door het jarenlange drugsgebruik was ik mezelf helemaal voorbijgerend. Ineens begon ik over mezelf na te denken en realiseerde ik me dat ik mijn eigen behoeftes totaal had weggecijferd. Omergens bij te horen en omdat ik in ene bepaalde wereld geaccepteerd wilde worden paste ik me aan en stopte mezelf in een extreem stoere verpakking. het stoppen met drugs gebruiken plaatste me in een heftig bewustwordingsproces, ik werd als het ware manisch depressief, ik wist voor mijn gevoel datik vrouw wilde zijn, dat ik me zo voelde,en ineens wilde ik alles snel, snel, snel. Mijn haar meost snel groeien blablabla alles etgelijk. Omdat ik een snel leven gewend was door de speed werd ik dus 'manisch' ik kreeg er medicijnen tegen dus ook SEROXAT maar dat vond ik zo afschuwelijk, het was net of ik helemaal onder de drugs zat en ik werd er helemaal hyper en supereuforisch van. Wat een verschrikkelijk middel is dat zeg. Ik ben er na een jaar mee gestopt, i besloot het hele proces gewoon te ondergaan en gunde mezelf 'alles te voelen' want juist daardoor zou ik dichterbij mezelf komen en ontdekken wie ik nu werkelijk ben. De persoon op wie ik toen verleifd was, was een hele lieve man eigenlijk, hij zie:' Je gaat nu eindelijk op zoek naar je ware identiteit'. hij viel op me omdat ik de stoere bink was die iktoen projecteerde, maar gunde me ook de zoektocht naar mijzelf. De relatie is niks geworden, echter, hij is een belangrijke schakel geweest in mijn leven die me over mezelf heeft doen nadenken.
Uiteindelijk heeft hij later een andere vriend gekregen en ik voelde me daar best rot over omdat ik veel van hem hield, maar wij waren neit 'meant to be!' Ik ben hem wel dankbaar dat hij in mijn leven gekomen is want nu ben ik met travestei al enkele jaren in de weer en nu ben ik zover dat ik de stap wil gaan nemen om naar de VU te gaan en me te laten voorlichten over antimannelijk hormoon (Androcur) en eventueel ook nog de stap te nemen om vrouwelijke hormonen te gaan slikken. Dat wordt dus spannend... daarom wilde ik ook ingaan op wat Joanne zei over drugs etc. Er kwam iets naarboven van mezelf en dat wilde ik hier even kwijt.
Liefs,
Wilma
mag ik ook even inhaken op dit forumstuk? Net als Joanne heb ik ook drugs gebruikt, echter neit omdat ik depressief was, maar omdat ik het gewoon lekker vond en omdat ik nogal een partyanimal was. Echter, toen ik verliefd werd op iemand besloot ik te stoppen met drugs te gebruiken, dat was toen ik 23 jaar oud was. Echter, ik kwam in een heel vreemd proces terecht. Ik dacht dat het allemaal wel goed was toen ik de drugs door het toilet spoelde (speed). Maar na enkele weken begon er een vreemde 'bewustwording' op gang te komen. Ik zat in ene relatie die niet werkte of die toendertijd nog niet echt 'de bedoeling' was en niet goed getimed.
Want ... 'ik was mezelf niet' ik was destijds een nogal ruige punker, heel erg stoer en mannelijk, ik leefde in een scene van mannen die erg stoer waren en ik wilde daar toen bijhoren omdat ik me tot dat soort mannen aangetrokken voelde. Ik moest dus ook een 'leatherboy' zijn. Op een gegeven moment keek ik in de speigel en realiseerde me:'dit ben ik niet!!!' er werden me allerlei dingen ewaar. Het viel me op dat ik me altijd meer meisje had gevoeld in plaats van de MAN die ik projecteerde naar de buitenwereld. Ik was heel extreem en door het jarenlange drugsgebruik was ik mezelf helemaal voorbijgerend. Ineens begon ik over mezelf na te denken en realiseerde ik me dat ik mijn eigen behoeftes totaal had weggecijferd. Omergens bij te horen en omdat ik in ene bepaalde wereld geaccepteerd wilde worden paste ik me aan en stopte mezelf in een extreem stoere verpakking. het stoppen met drugs gebruiken plaatste me in een heftig bewustwordingsproces, ik werd als het ware manisch depressief, ik wist voor mijn gevoel datik vrouw wilde zijn, dat ik me zo voelde,en ineens wilde ik alles snel, snel, snel. Mijn haar meost snel groeien blablabla alles etgelijk. Omdat ik een snel leven gewend was door de speed werd ik dus 'manisch' ik kreeg er medicijnen tegen dus ook SEROXAT maar dat vond ik zo afschuwelijk, het was net of ik helemaal onder de drugs zat en ik werd er helemaal hyper en supereuforisch van. Wat een verschrikkelijk middel is dat zeg. Ik ben er na een jaar mee gestopt, i besloot het hele proces gewoon te ondergaan en gunde mezelf 'alles te voelen' want juist daardoor zou ik dichterbij mezelf komen en ontdekken wie ik nu werkelijk ben. De persoon op wie ik toen verleifd was, was een hele lieve man eigenlijk, hij zie:' Je gaat nu eindelijk op zoek naar je ware identiteit'. hij viel op me omdat ik de stoere bink was die iktoen projecteerde, maar gunde me ook de zoektocht naar mijzelf. De relatie is niks geworden, echter, hij is een belangrijke schakel geweest in mijn leven die me over mezelf heeft doen nadenken.
Uiteindelijk heeft hij later een andere vriend gekregen en ik voelde me daar best rot over omdat ik veel van hem hield, maar wij waren neit 'meant to be!' Ik ben hem wel dankbaar dat hij in mijn leven gekomen is want nu ben ik met travestei al enkele jaren in de weer en nu ben ik zover dat ik de stap wil gaan nemen om naar de VU te gaan en me te laten voorlichten over antimannelijk hormoon (Androcur) en eventueel ook nog de stap te nemen om vrouwelijke hormonen te gaan slikken. Dat wordt dus spannend... daarom wilde ik ook ingaan op wat Joanne zei over drugs etc. Er kwam iets naarboven van mezelf en dat wilde ik hier even kwijt.
Liefs,
Wilma
Beleef het mee in Privé!
Hoi Wilma
Heel herkenbaar jouw verhaal en ik ben blij dat je de stap heb gezet om te stoppen met al die rotzooi. Want speed is echt rotzooi.
Ik hoop dat je nu zo langzamerhand de weg kunt vinden en ik denk dat een stap naar de VU een goeie is.
Maar mocht je nog twijfelen dan kun je altijd met een gendertherapeut gaan praten. Er zit er geloof ik ook één in R'dam maar ik weet het niet zeker. Misschien iemand anders hier die dat weet. Anyway de wachtlijsten zijn lang bij de Vu dus zou het raadzaam zijn je intake vast te regelen.
Sterkte...
Heel herkenbaar jouw verhaal en ik ben blij dat je de stap heb gezet om te stoppen met al die rotzooi. Want speed is echt rotzooi.
Ik hoop dat je nu zo langzamerhand de weg kunt vinden en ik denk dat een stap naar de VU een goeie is.
Maar mocht je nog twijfelen dan kun je altijd met een gendertherapeut gaan praten. Er zit er geloof ik ook één in R'dam maar ik weet het niet zeker. Misschien iemand anders hier die dat weet. Anyway de wachtlijsten zijn lang bij de Vu dus zou het raadzaam zijn je intake vast te regelen.
Sterkte...
-
Zohra
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 178
- Lid geworden op: wo jan 15, 2003 14:04
- Locatie: Rotterdam
- Contacteer:
Ja die intake ga ik zowieso nog regelen. Kun je je trouwens voorstellen dat ik na 9 jaar dat ik van de rommel afben nog steeds oververmoeid ben? Niet alleen het drukke leven, maar ook de depressies die ik erna kreeg, pffff, de terugslag, mijn god. Maar ja we zetten door en de intake ga ik deze week regelen meid....
XXX
Wilma
XXX
Wilma
Beleef het mee in Privé!
Hoi Wilma
By the way je kan er natuurlijk wel wat over zeggen bij je intake want ze vinden het wel belangrijk om te weten dat je een drugsverleden hebben. Je krijgt dan een psychiater ipv een psycholoog en die kan je weer beter helpen met je specifieke problemen. Het geeft ook een extra duw in de richting van een diagnose heb ik begrepen.
By the way je kan er natuurlijk wel wat over zeggen bij je intake want ze vinden het wel belangrijk om te weten dat je een drugsverleden hebben. Je krijgt dan een psychiater ipv een psycholoog en die kan je weer beter helpen met je specifieke problemen. Het geeft ook een extra duw in de richting van een diagnose heb ik begrepen.