@Janiek: je geeft precies aan waar ons verschil in inzicht zit. Jij gaat er vanuit dat er kundige mensen zitten die uitsluitend in het belang van de patiënten bezig zijn. Ik ga er vanuit dat er een groep mensen zit die -zo- bang is voor hun eigen omgeving (vakgenoten, politiek, zorgverzekeraars, direktie van de VU) en die -zo- bezig is hun eigen angsten te projecteren op patiënten dat het belang van die patiënten er met grote regelmaat op een enorme manier bij in schiet.
Laten we eerlijk zijn: mensen 14 maanden laten wachten op hormonen terwijl ze al lang zeker zijn op hun eigen beslissing hun eigen lichaam aan te laten passen - in die 14 maanden het lichaam pas op de plaats laten doen terwijl die mensen hun psyche vervrouwelijkt - aan het eind van de diagnostiek is de genderdysforie groter dan aan het begin van de diagnostiek. Ik noem dat psychisch martelen. Maar natuurlijk is dat voor jou geen probleem, want er zijn alleen liefdevolle, zorgvuldig werkende, mensen-tegen-zichzelf-beschermende artsen en psychologen bezig. Het gaat tenslotte niet om de uitvoering, het gaat om de intentie. En niemand kan er tenslotte wat op tegenhebben om mensen liefdevol tegen zichzelf te beschermen? Want zeg nu zelf - artsen en doktoren hebben er voor geleerd en maken dus geen fouten? Ook niet als ze mensen veel meer zorg op de nek duwen dan waar de patiënt behoefte aan heeft of aan wat strikt genomen noodzakelijk is? Ook niet als ze dat doen omdat ze bang zijn voor de inspectie voor de volksgezondheid, voor het sluiten van het genderteam en God-weet-wat-voor-irrealistische angsten er daar nog meer leven?
Als die lui nu eens NIET bezig zouden zijn met diagnostiek, dan zouden mijn borsten nu groter zijn. Dan zou ik vorig jaar minder geleden hebben onder die diagnostiek en dan zou ik op het werk meer energie gehad hebben. Dat had er begin dit jaar toe kunnen leiden dat ik nog steeds leidinggevende geweest zou zijn. Dan zou ik als geheel ook minder geleden hebben. En dit is dan mijn levensverhaal, maar dit zou dan natuurlijk niet alleen voor mij, maar ook voor al die andere knarsetandende mensen in de wachtkamers van de VU gelden.
Oh nee, stom van mij. Dat ik zoveel geleden heb onder de diagnostiek ligt natuurlijk per definitie aan mij. En dat ik daar zoveel energie aan kwijt was ook. En dat ik mijn baan als leidinggevende kwijtgeraakt ben (het sollicitatiegesprek-naar-mijn-eigen-functie in het kader van een fusie viel op dezelfde dag als zo'n diagnosegesprek) ook. Hoe kan ik het telkens weer vergeten dat het genderteam alleen verantwoordelijk is voor het liefdevol tegen zichzelf beschermen van mensen die beter geen hulp kunnen krijgen en hoe durf ik ze toch telkens verantwoordelijk te maken over de ELLENDE die die diagnostiek bij zowel deze mensen als al die anderen die zinloos diagnostiek ondergaan veroorzaakt...
Diagnostiek is natuurlijk zinvol omdat het vanuit de medische wetenschap zinvol geacht wordt. (Dezelfde medische wetenschap vond het begin vorige eeuw zinvol om homo's en transen te behandelen met stroomschokken zodat hun hersenen zich zouden herschikken en ze op die manier van hun homo- en transseksualiteit af zouden komen. Algemeen medisch aanvaarde protocollen maken dus aantoonbaar geen fouten - waar zeuren we nu dus over?)
Sorrie, Janiek. Maar als jij niet verder kijkt dan de (inderdaad best wel goede, dat geef ik toe) intenties van de behandelaars en je durft niet te kijken naar wat er mis gaat - dan zul je mijn woede inderdaad nooit begrijpen en zul je dat altijd afdoen als "iets wat Frederique zelf moet uitzoeken en niet bij de VU moet neerleggen". Pas als jezelf diepgaand mishandeld wordt in een ziekenhuis door mensen die het beste met je voorhebben en toch structureel niet luisteren naar wat je zegt en structureel niet kijken naar wat jij -werkelijk- nodig hebt, pas dan zul je iets van mijn woede gaan begrijpen...
@Nannette: zolang men wils en handelingsbekwaam is mag ieder mens van mij iedere aanpassing doen die hij/zij wil. Zie ook
www.biid.org . Het is een grof schandaal dat er nog steeds artsen zijn die onder het motto "medische ethiek" weigeren deze mensen te behandelen, omdat het hun inschatting is dat die mensen gelukkiger zullen zijn als ze hun armen/benen houden dan dat ze die door hen laten amputeren. Ze zijn te kortzichtig dat er op dat moment voor de patiënt maar één alternatief is: het zelf erafschieten van je arm of been met een jachtgeweer of zo onder de trein gaan liggen dat je arm of been erafgereden wordt. En -dan- willen ze natuurlijk wel helpen, die artsen, want dan is er een "medische noodzaak".
Een wils- en handelingsbekwaam persoon is mijns inziens de enige mens die het recht heeft om beslissingen te nemen over eigen lichaam en psyche. Als een arts vanuit zijn medische kunde kan helpen in de uitvoering van die beslissingen dan vind ik dat de taak van die arts. Als een patiënt behoefte heeft aan diagnostiek dan wil ik die ook niet verbieden. Een ziekenhuis, artsen, psychologen - ze zijn er om te helpen, niet om ongevraagd mensen hun levensvragen op te lossen of om ongevraagd beslissingen over mensen hun leven te nemen.
Groetjes,
Frederique
--> 
