En -weer- legt Janiek het volledige probleem van de VU op mijn bord. Niet de ellende die de VU veroorzaakt is volgens Janiek het probleem, maar het feit dat ik er kwaad om word.
En of Nannette (en meerdere mensen op dat andere forum) nu zeggen dat er wel degelijk wat aan de hand is bij de VU of niet, Janiek zal -blijven- verkondigen dat mijn woede het probleem is.
Janiek, het ga je goed, maar zolang je niet op mijn argumenten in wilt gaan omdat je -altijd- maar de focus verlegt naar hoe ik emotioneel met het verkeerd behandeld worden omga zal ik jou ook maar niet meer antwoorden...
Groetjes,
Frederique
N.B: Woede die je in 34 jaar opbouwt ben je niet in 4 jaar kwijt. Ik ben daar wel degelijk nog steeds (met mijn coach) mee bezig. En dat doet niets af aan de inhoudelijkheid van deze discussie (zie hiervoor bij "en/en"). Vandaar ook mijn irritatie dat je het constant alleen over mijn woede en niet over de inhoud wilt hebben.
...maar hoe dan wel?...
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Kijk ook eens op de genderkalender !
Kijk, hier komt het puntje bij het paaltje: ik kan hooguit zeggen dat ik het inhoudelijk tot op zekere hoogte met je eens ben, maar dat de emotionele lading de argumentatie te zeer vertroebelt. Over die inhoud heb ik het ook wel gehad, meer op een ander forum. Dan is mijn conclusie vrij eenvoudig: ik zie geen heil in principekwesties. En al helemaal niet in die op het spits te drijven.Frederique_ schreef: Vandaar ook mijn irritatie dat je het constant alleen over mijn woede en niet over de inhoud wilt hebben.
Ik denk serieus dat, als jij om je woede heen kunt kijken, dat je dan op een veel vruchtbaarder manier -zonder je scherpte te verliezen- over zaken kunt discussiëren, en dichter bij je doel zult komen dan nu.
Die woede (en het leren hanteren daarvan) is inderdaad in mijn ogen essentiëler dan het beleid van het VU en de SoC en alles wat daarbij komt kijken. Maar als ik dat aan je mee wil geven en het irriteert je alleen maar of vooral, dan ben ik op mijn beurt ook vruchteloos bezig
.Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Wacht even: ik heb die andere reacties op dat andere forum ook gelezen en gezien dat men je een beetje 'gelijk' geeft, om je vervolgens dezlefde spiegel voor te houden als ik doe. Zie jij dat niet?Frederique_ schreef:En of Nannette (en meerdere mensen op dat andere forum) nu zeggen dat er wel degelijk wat aan de hand is bij de VU of niet, Janiek zal -blijven- verkondigen dat mijn woede het probleem is.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Hoi Lisa,
De vraag die je stelt komt neer op: werk je bottum-up of top-down?
Top-down maak je met dit soort discussies voor mijn gevoel geen enkele kans. Je ziet het hier op het forum al: mensen die de huidige medische werkwijze (altijd eerst diagnostiek voor je behandelt, altijd voorzichtig zijn voor je mensen medicijnen geeft) als vanzelfsprekend ervaren moeten de volgende draai maken:
1) Ondanks dat het genderteam wat anders suggereert met de term "diagnostiek" is het voor een psycholoog ONMOGELIJK om te constateren of iemand wel-of-geen GID heeft.
2) Als dat onmogelijk is dan wordt dit de eerste behandeling waarbij patiënten ZELF de diagnose doen.
3) Als patiënten ZELF de diagnose doen en medici MOETEN die diagnose volgen, dan hebben medicus NIET meer de regie over de ("eigen") behandeling.
Zie je wel hoe groot die draai is?
En als je met zo'n vraag bij een ethische commissie komt, dan zal men aan de behandelaars vragen "hoe denkt u daar nu over?" - en het is bekend dat die behandelaars ook nog -lang- niet zo ver zijn om de behandeling zo in te richten.
Oftewel: volslagen kansloos.
Daarom zie ik het sneller omgekeerd gaan, dus bottum-up:
1) Zorg ervoor dat patiënten zelf duidelijk maken aan hun behandelaars dat die behandelaars HUN grenzen overgaan
2) Als er meer-en-meer patiënten zijn die het NIET vanzelfsprekend vinden dat hun behandelaar hun levenskeuzes maken en die het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat ze tegen zichzelf beschermd worden, en het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat dit hele circus meer dan een jaar moet duren, dan zullen behandelaars het moeilijker-en-moeilijker krijgen om hun huidige methode vol te houden (gestage druppels hollen stenen)
3) Op dat moment gaan die behandelaars uit zichzelf wegen vinden om mensen humaner te behandelen. Stukje bij stukje, beetje bij beetje zul je zien dat het verandert. Met of zonder ethische commissie...
Ik geloof binnen dit proces meer in bottum-up dan in top-down.
Groetjes,
Frederique
De vraag die je stelt komt neer op: werk je bottum-up of top-down?
Top-down maak je met dit soort discussies voor mijn gevoel geen enkele kans. Je ziet het hier op het forum al: mensen die de huidige medische werkwijze (altijd eerst diagnostiek voor je behandelt, altijd voorzichtig zijn voor je mensen medicijnen geeft) als vanzelfsprekend ervaren moeten de volgende draai maken:
1) Ondanks dat het genderteam wat anders suggereert met de term "diagnostiek" is het voor een psycholoog ONMOGELIJK om te constateren of iemand wel-of-geen GID heeft.
2) Als dat onmogelijk is dan wordt dit de eerste behandeling waarbij patiënten ZELF de diagnose doen.
3) Als patiënten ZELF de diagnose doen en medici MOETEN die diagnose volgen, dan hebben medicus NIET meer de regie over de ("eigen") behandeling.
Zie je wel hoe groot die draai is?
En als je met zo'n vraag bij een ethische commissie komt, dan zal men aan de behandelaars vragen "hoe denkt u daar nu over?" - en het is bekend dat die behandelaars ook nog -lang- niet zo ver zijn om de behandeling zo in te richten.
Oftewel: volslagen kansloos.
Daarom zie ik het sneller omgekeerd gaan, dus bottum-up:
1) Zorg ervoor dat patiënten zelf duidelijk maken aan hun behandelaars dat die behandelaars HUN grenzen overgaan
2) Als er meer-en-meer patiënten zijn die het NIET vanzelfsprekend vinden dat hun behandelaar hun levenskeuzes maken en die het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat ze tegen zichzelf beschermd worden, en het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat dit hele circus meer dan een jaar moet duren, dan zullen behandelaars het moeilijker-en-moeilijker krijgen om hun huidige methode vol te houden (gestage druppels hollen stenen)
3) Op dat moment gaan die behandelaars uit zichzelf wegen vinden om mensen humaner te behandelen. Stukje bij stukje, beetje bij beetje zul je zien dat het verandert. Met of zonder ethische commissie...
Ik geloof binnen dit proces meer in bottum-up dan in top-down.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Frederique,
Vraag me niet waarom, ik wil me hier ook even in mengen.
Ik snap er al pagina's lang geen ene snars van.
Je diskwalificeert alles en iedereen om je heen, van VU-GT tot ethische commissie, hoe verwacht je dan zelf serieus genomen te worden?
Waar besteed jij eigenlijk je tijd en energie aan?
Zou het niet handig zijn om je (sociale) transitie wat meer aandacht te geven en dit later nog eens op te pakken?
Oftewel, is dit nou echt waar je mee bezig zou moeten zijn?
Er is wel een inhoudelijk puntje waar ik je wel gelijk in geef!
Mijn beeld van het VU-GT is dat de diagnostiek plus de tijd die daarvoor staat, een drempel vormt voor iedereen die overtuigd denkt te zijn van eigen transigheid.
En mijn beeld is, dat er door die drempel weinig ruimte overblijft voor openlijke twijfel. Als dat zo is, dan heb je iets te bewijzen daar. Zo van: ja, ik ben het echt!
Dat vind ik enigszins gevaarlijk, omdat twijfel zo bij het hele proces hoort.
Maar goed, aan jou om naar een bakker te gaan die het brood van jouw keuze bakt. Ik heb er wel een gevonden, en ook een die het voorschrijft en controleert, want het is wat, met dat brood.
Sticky
Vraag me niet waarom, ik wil me hier ook even in mengen.
Ik snap er al pagina's lang geen ene snars van.
Je diskwalificeert alles en iedereen om je heen, van VU-GT tot ethische commissie, hoe verwacht je dan zelf serieus genomen te worden?
Waar besteed jij eigenlijk je tijd en energie aan?
Zou het niet handig zijn om je (sociale) transitie wat meer aandacht te geven en dit later nog eens op te pakken?
Oftewel, is dit nou echt waar je mee bezig zou moeten zijn?
Er is wel een inhoudelijk puntje waar ik je wel gelijk in geef!
Mijn beeld van het VU-GT is dat de diagnostiek plus de tijd die daarvoor staat, een drempel vormt voor iedereen die overtuigd denkt te zijn van eigen transigheid.
En mijn beeld is, dat er door die drempel weinig ruimte overblijft voor openlijke twijfel. Als dat zo is, dan heb je iets te bewijzen daar. Zo van: ja, ik ben het echt!
Dat vind ik enigszins gevaarlijk, omdat twijfel zo bij het hele proces hoort.
Maar goed, aan jou om naar een bakker te gaan die het brood van jouw keuze bakt. Ik heb er wel een gevonden, en ook een die het voorschrijft en controleert, want het is wat, met dat brood.
Sticky
Vrouw
en ik vraag me af wat je denkt te bereiken met structureel herhalen van standpunten op een forum die geheel en al los staat van dat vu waarbij je niet gehoord wordt omdat het vu simpelweg hir niet meeleest
het is hetzelfde als wekenlang tegen mijn buurvrouw gaan lopen miepen dat ik vind dat de gemeente busvervoer gratis moet maken voor iedereen
mijn buurvrouw schiet er niks mee op en ik ook niet omdat ik niet tegen mijn buurvrouw moet miepen maar tegen de gemeente
wil je werkelijk wat bereiken, stap idd naar het vu of een of andere comissie, maar dat voorstel wordt hierboven gedaan en je hebt meteen redenen klaar om ook dat teniet te doen
het lijkt erop dat je liever zwelgt in je kwaadheid en frustratie dan dat je werkelijk stappen onderneemt om eea te veranderen
volgens mij zit er iets heel anders dwars
het is hetzelfde als wekenlang tegen mijn buurvrouw gaan lopen miepen dat ik vind dat de gemeente busvervoer gratis moet maken voor iedereen
mijn buurvrouw schiet er niks mee op en ik ook niet omdat ik niet tegen mijn buurvrouw moet miepen maar tegen de gemeente
wil je werkelijk wat bereiken, stap idd naar het vu of een of andere comissie, maar dat voorstel wordt hierboven gedaan en je hebt meteen redenen klaar om ook dat teniet te doen
het lijkt erop dat je liever zwelgt in je kwaadheid en frustratie dan dat je werkelijk stappen onderneemt om eea te veranderen
volgens mij zit er iets heel anders dwars
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Toch lijkt het mij, dat als je als patient/client medezeggenschap wil hebben met beleid inzake toelating van zorg aan clienten, of van de kwaliteit van de zorg, dat men heeft voorzien in een mogelijkheid daarvoor, en dat je pas een andere weg moet bewandelen als je de geeigend weg heb geprobeerd.De Cliëntenraad Academische Ziekenhuizen (CRAZ) is het patiënten- medezeggenschapsorgaan (van elk van) de acht de UMC's. De CRAZ is in 1998 ontstaan bij gevolge van de Wet Medezeggenschap Cliënten Zorginstellingen (WMCZ).
...
Wat doet de CRAZ?
...
De CRAZ adviseert gevraagd en ongevraagd aan de raden van bestuur. In alle gevallen betreft het zaken die patiëntenzorg aangaan.
...
De WMCZ geeft in artikel 3 nader aan over welke onderwerpen de CRAZ kan adviseren, te weten:
...
- Algemeen beleid inzake toelating of beëindiging van zorg aan cliënten
...
- Systematische bewaking, beheersing, verbetering van kwaliteit
Maar ja, jouw manier heeft ook zijn charme:
Het doet mij denken aan een heel oude verhaal van Arlo Guthrie:Frederique_ schreef:Daarom zie ik het sneller omgekeerd gaan, dus bottum-up:
1) Zorg ervoor dat patiënten zelf duidelijk maken aan hun behandelaars dat die behandelaars HUN grenzen overgaan
2) Als er meer-en-meer patiënten zijn die het NIET vanzelfsprekend vinden dat hun behandelaar hun levenskeuzes maken en die het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat ze tegen zichzelf beschermd worden, en het ook NIET vanzelfsprekend vinden dat dit hele circus meer dan een jaar moet duren, dan zullen behandelaars het moeilijker-en-moeilijker krijgen om hun huidige methode vol te houden (gestage druppels hollen stenen)
3) Op dat moment gaan die behandelaars uit zichzelf wegen vinden om mensen humaner te behandelen. Stukje bij stukje, beetje bij beetje zul je zien dat het verandert. Met of zonder ethische commissie...
Ik geloof binnen dit proces meer in bottum-up dan in top-down.
En dat is wat je wil, toch? Je wil toch dat de VU gives you anything you want?And the only reason I'm singing you this song now is cause you may know somebody in a similar situation, or you may be in a similar situation, and if you're in a situation like that there's only one thing you can do and that's walk into the shrink wherever you are ,just walk in say "Shrink, You can get anything you want, at Alice's restaurant.". And walk out. You know, if one person, just one person does it they may think he's really sick and they won't take him. And if two people, two people do it, in harmony, they may think they're both faggots and they won't take either of them. And three people do it, three, can you imagine, three people walking in singin a bar of Alice's Restaurant and walking out. They may think it's an organization. And can you, can you imagine fifty people a day,I said fifty people a day walking in singin a bar of Alice's Restaurant and walking out. And friends they may thinks it's a movement.
And that's what it is , the Alice's Restaurant Anti-Massacre Movement, and all you got to do to join is sing it the next time it comes around on the guitar.
Lisa
If all else fails, buy new shoes
de waarheid zal in het midden liggen
wat zowel voor als tegen werkt is dat het vu iedereen gelijk behandeld, of je nu al 10 jaar als vrouw leeft, of je net uit de kast bent, 18 of 88 bent,liedereen volgt exact dezelfde procedure en daar is wat voor te zeggen
voor de 1 is het juist goed, werkt het vertragend, voor de ander wellicht niet omdat hij/zij allang weet waar het naar toe gaat en voor weer een ander blijkt wellicht dat het vu niet het juiste traject is
wat dat betreft maakt het vu geen enkel onderscheid in tot stand komen van diagnosestelling en dat zie ik als een plus
wel vind ik dat de diagnostische fase wel een upgrade of make-over zo je wilt, kan gebruiken, het is allemaal behoorlijk oubollig en op veel vlakken achterhaald en er kan wel eea aan verscherpt worden
voeg daaraan toe de administratieve chaos van de afdeling en eea duurt langer dan nodig is
e doch, wat gebeurt gebeurt in een dioagnostische fase en wat gebeurt gebeurt niet voor niets
het lijkt mij verstandiger stil te staan bij hetgeen je overkomt en je af te vragen wat het doel ervan kan zijn, dan er tegen te knokken
alles heeft een reden
wat zowel voor als tegen werkt is dat het vu iedereen gelijk behandeld, of je nu al 10 jaar als vrouw leeft, of je net uit de kast bent, 18 of 88 bent,liedereen volgt exact dezelfde procedure en daar is wat voor te zeggen
voor de 1 is het juist goed, werkt het vertragend, voor de ander wellicht niet omdat hij/zij allang weet waar het naar toe gaat en voor weer een ander blijkt wellicht dat het vu niet het juiste traject is
wat dat betreft maakt het vu geen enkel onderscheid in tot stand komen van diagnosestelling en dat zie ik als een plus
wel vind ik dat de diagnostische fase wel een upgrade of make-over zo je wilt, kan gebruiken, het is allemaal behoorlijk oubollig en op veel vlakken achterhaald en er kan wel eea aan verscherpt worden
voeg daaraan toe de administratieve chaos van de afdeling en eea duurt langer dan nodig is
e doch, wat gebeurt gebeurt in een dioagnostische fase en wat gebeurt gebeurt niet voor niets
het lijkt mij verstandiger stil te staan bij hetgeen je overkomt en je af te vragen wat het doel ervan kan zijn, dan er tegen te knokken
alles heeft een reden
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
e doch, wat gebeurt gebeurt in een dioagnostische fase en wat gebeurt gebeurt niet voor niets
Klopt, het gebeurt niet voor niets.
Het doel is de kast te vullen.
De doelgroep zijn NIET de patiënten zelf, maar oom agent die langskomt als iemand zichzelf vermoord heeft. Of de spijtoptant die, na zelf uitgebreid alle kansen gehad te hebben om iets van haar leven te maken, toch kwaad terugkomt om bij de VU verhaal te halen. Of als de politiek langskomt, zodat je kunt laten zien waar je mee bezig bent. Of vakgenoten: kijk eens hoeveel wij uitzoeken voor we hormonen/SRS toestaan?
Voor dit soort gevallen is het handig dat er een dik dossier ligt. Wie niet nadenkt laat zich gemakkelijk imponeren.
Maar voor patiënten? Mij heeft het nul-komma-niks gebracht. Het heeft wel giga-veel gekost. Het kostte energie, irritatie, extra genderdysforie, extra lang lijden.
Wie eerlijk is weet dat diagnostiek niet meer en minder is dan window-dressing omdat GID diagnoseren NIET KAN. Die weet dat mensen die afgewezen worden niet tegen zichzelf beschermd worden omdat ze toch wel aan hormonen komen, maar dan via een niet-gecontroleerd kanaal. Die weet dat mensen lijden tijdens de diagnostische fase.
Ik heb het eerder geschreven: een simpele botbreuk net zo langdurig behandelen als een twaalf-voudige beenbreuk klinkt heel eerlijk omdat beide patiënten evenlang in het ziekenhuis liggen, maar het is natuurlijk niet eerlijk. In die zin deel ik jouw charme-gevoel t.o.v. "iedereen gelijk behandelen" ook niet. Ik zou graag willen dat wie vanuit haar GID-gevoel behoefte aan diagnostiek heeft die ook krijgt. En dat mensen die vanuit haar GID-gevoel geen enkele behoefte aan diagnostiek heeft die ook niet meer krijgt. Hulp naar behoefte. Zo revolutionair is het echt niet...
En of de VU wel-of-niet meeleest? Het is een open forum, we weten het niet...
Groetjes,
Frederique
@Sticky: ik ben wel degelijk bezig met vernieuwende dingen buiten deze discussie om. Lees maar mee in mijn dagboek op de VGK. 't Is niet eenvoudig allemaal...
Klopt, het gebeurt niet voor niets.
Het doel is de kast te vullen.
De doelgroep zijn NIET de patiënten zelf, maar oom agent die langskomt als iemand zichzelf vermoord heeft. Of de spijtoptant die, na zelf uitgebreid alle kansen gehad te hebben om iets van haar leven te maken, toch kwaad terugkomt om bij de VU verhaal te halen. Of als de politiek langskomt, zodat je kunt laten zien waar je mee bezig bent. Of vakgenoten: kijk eens hoeveel wij uitzoeken voor we hormonen/SRS toestaan?
Voor dit soort gevallen is het handig dat er een dik dossier ligt. Wie niet nadenkt laat zich gemakkelijk imponeren.
Maar voor patiënten? Mij heeft het nul-komma-niks gebracht. Het heeft wel giga-veel gekost. Het kostte energie, irritatie, extra genderdysforie, extra lang lijden.
Wie eerlijk is weet dat diagnostiek niet meer en minder is dan window-dressing omdat GID diagnoseren NIET KAN. Die weet dat mensen die afgewezen worden niet tegen zichzelf beschermd worden omdat ze toch wel aan hormonen komen, maar dan via een niet-gecontroleerd kanaal. Die weet dat mensen lijden tijdens de diagnostische fase.
Ik heb het eerder geschreven: een simpele botbreuk net zo langdurig behandelen als een twaalf-voudige beenbreuk klinkt heel eerlijk omdat beide patiënten evenlang in het ziekenhuis liggen, maar het is natuurlijk niet eerlijk. In die zin deel ik jouw charme-gevoel t.o.v. "iedereen gelijk behandelen" ook niet. Ik zou graag willen dat wie vanuit haar GID-gevoel behoefte aan diagnostiek heeft die ook krijgt. En dat mensen die vanuit haar GID-gevoel geen enkele behoefte aan diagnostiek heeft die ook niet meer krijgt. Hulp naar behoefte. Zo revolutionair is het echt niet...
En of de VU wel-of-niet meeleest? Het is een open forum, we weten het niet...
Groetjes,
Frederique
@Sticky: ik ben wel degelijk bezig met vernieuwende dingen buiten deze discussie om. Lees maar mee in mijn dagboek op de VGK. 't Is niet eenvoudig allemaal...
Kijk ook eens op de genderkalender !
frederique,
In mijn optiek ben je bezig om je energie nodeloos te verspillen aan een bij voorbaat verloren strijd.
Bij voorbaat verloren omdat je niet aanklopt bij de daarvoor bestaande structuren en in plaats daarvan hier met je don quichotte houding vasthoudend blijft verkondigen waar je in gelooft.
Het is natuurlijk je goed recht, maar persoonlijk kan ik je er niet (meer) serieus in nemen.
Een tip wil ik je wel geven: praat met je coach eens over hoe ontzettend vasthoudend je bent in je standpunten, hoe onwrikbaar je ze hanteerd en probeert ze op te leggen aan een ander.
groetjes, Fenna
In mijn optiek ben je bezig om je energie nodeloos te verspillen aan een bij voorbaat verloren strijd.
Bij voorbaat verloren omdat je niet aanklopt bij de daarvoor bestaande structuren en in plaats daarvan hier met je don quichotte houding vasthoudend blijft verkondigen waar je in gelooft.
Het is natuurlijk je goed recht, maar persoonlijk kan ik je er niet (meer) serieus in nemen.
Een tip wil ik je wel geven: praat met je coach eens over hoe ontzettend vasthoudend je bent in je standpunten, hoe onwrikbaar je ze hanteerd en probeert ze op te leggen aan een ander.
groetjes, Fenna
-
ik ben hier niet meer
- Forumdiva
- Berichten: 1695
- Lid geworden op: vr mar 16, 2007 12:25
Ik geeft toe dat Frederique in herhalingen valt, maar toch moet ik haar op enkele punten wel gelijk geven. De psycholoog kan GID niet diagnosticeren. Wel dat je (ook) ander problemen hebt.
En ja, eerlijk is eerlijk. Ik heb het in 1996/1997 ook als lijdensweg gezien, de wachtlijst, de gesprekken waarin mijn psychologe zo dom is om in het eerste gesprek al te zeggen dat ze me erkent als vrouw. Maar ja, protocol is protocol (dat heeft ze dus niet gezegd....), en dus 4 gesprekken en 4 maanden later met hormonen beginnen.
groetjes, Nannette
En ja, eerlijk is eerlijk. Ik heb het in 1996/1997 ook als lijdensweg gezien, de wachtlijst, de gesprekken waarin mijn psychologe zo dom is om in het eerste gesprek al te zeggen dat ze me erkent als vrouw. Maar ja, protocol is protocol (dat heeft ze dus niet gezegd....), en dus 4 gesprekken en 4 maanden later met hormonen beginnen.
groetjes, Nannette
En (van de weeromstuit?) doen wij dat ook. Een bij voorbaat verloren strijd, bovendien. Van een afstand ziet het er vast héél komisch uit. -
ik ben hier niet meer
- Forumdiva
- Berichten: 1695
- Lid geworden op: vr mar 16, 2007 12:25
dat is maar helemaal de vraag. Ik heb het debat met interesse gevolgd, en ik kan me wel vinden in Frederique's standpunten, al was het alleen maar vanwege de machtspositie van een zorginstelling, waar ik overigens zelf ook slechte ervaringen mee heb in de ruimere zin van het woord.stijfkopje schreef: Een bij voorbaat verloren strijd, bovendien.
Aan de andere kant moet je ook kijken wat jij, als zorgvrager, kunt leren als je met een dergelijke instelling geconfronteerd wordt. Een interessant keuzepakket, met als nadeel dat je als zorgvrager afhankelijk bent van een dergelijke zorginstelling. Toen ik in aanvaring kwam met het genderteam van het UMCG, en daar vragen over stelde aan "lotgenotes", werd mij (door hen) duidelijk gemaakt dat "ik maar moest doen wat me gevraagd/verteld werd, want dan kreeg ik het snelst wat ik wilde..." Deze houding heeft mij, als mens, tot op het bot geshockeerd. En het leidt bovendien niet snel tot een patroon- gedragsomslag bij zo'n grote instelling, die sowieso al niet snel geneigd zijn om veranderingen door te voeren. We zijn dolletjes op protocolletjes...
Groetjes en liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela