Nou... Sinds al heel lang eigenlijk. Vroeger was er de pastoor/dominee die al dan niet subtiel ging hinten dat het wel weer eens tijd werd voor een extra jaknikkertje in de kerk en tegenwoordig hebben we Rouvoet die de vergrijzing op wil lossen met nog een babyboom. En dan heb je vaak nog ouders die graag grootouders willen worden. Last but not least, is er de peer pressure. Heb je kinderen? Nee. Waarom niet? Het schijnt dat je op een bepaalde leeftijd een reden moet hebben waarom je kinderloos bent. Goede passabiliteitstest overigens, helemaal als men met stomheid geslagen is als je antwoord dat je onvruchtbaar bent. Daarna volgt een flink portie medeleven. Wat erg! Ze kan geen kinderen krijgen! Hoe ga je daarmee om? Dat lijkt me heel moeilijk enzovoort, enzovoort. Kinderen krijgen (niet nemen) is misschien niet helemaal verplicht maar het wordt wel van je verwacht en je moet een verdomd goede reden hebben om er onder uit te komen. Gelukkig heb ik er eentje, de minieme kans dat transigheid erfelijk is. Ik ga dat niemand aandoen. (stem nee!)Nannette schreef: Nee, want sinds wanneer is ouderschap verplicht.
Krijgen dus. En dan wel met voorbedachte rade graag. Wat mij betreft komt er een kindervergunning. Met een examen dat meer behelst dan een erfelijkheidstestje.Nannette schreef: Ik bedoelde er alleen mee te zeggen dat als je kinderen neemt, en weet dat bepaalde ziektes etc in de familie voorkomen, je zelf moet afwegen of je wel of niet ouder wilt worden, en goed moet afwegen wat dat dan ook met zich mee kan/zal brengen.
Nja... Bij twijfel gewoon niet inhalen. Geen gespreid bedje lijkt me een compensatie voor een leven lang lijden, want waar leg je anders je limiet. 20%? 30, 40, 50? Misschien heb je wel geluk na zoveel ongeluk met je nare watdanook aandoening en weegt je kinderwens zo zwaar dat je een gokje met 55% kans op vulmaarin wel durft te nemen. Als pre op heb ik nog bij de VU zitten lobbyen voor experimenten met buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Dat daar een risico aan vast zat van 75% dat ik zou komen te overlijden en daarna altijd nog een 50/50 kans dat de baby sterft, kon me niks schelen. De VU dacht daar gelukkig anders over. Ik nu ook. Ik heb er nu vrede mee dat kinderen krijgen er niet echt inzit en dus kan ik er helderder over nadenken. En ik ben blij dat ik kinderloos ben. Ik zou namelijk met vlag en wimpel zakken voor het ouderschapsbewijs. Daarvoor moet je namelijk na de geboorte beloven minstens 60 jaar lang een stabiele factor in het leven van je te kunnen nageslacht zijn en als openlijk trans valt dat niet echt mee.Nannette schreef: Voor veel erfelijke ziektes is het tegenwoordig ook mogelijk om vooraf beide partners te testen, en dan krijg je dus afhankelijk hoe het allemaal werkt een percentage te horen voor de kans dat je eventuele kind de ziekte heeft.
Shit, al veel te lang. Einde.
? 
De laatste 17 jaar vooral met de steun van een fantastische partner!