seksuele fantasieën

[Anitamichelle]

@ Mara:ik heb veel respect voor wat je deed en doorstaan hebt..ik weet niet of ik ooit zo'n offer moet en kan maken..............geen idee.

@ Morbide: helemaal nog niets wetende, mischien hoogop een vermoeden.............ik weet.............slecht van mij nog niets zeggen.....maar dat zal ik toch wel moeten gaan doen.

[Morbide]

Als het je menens is en je niet zomaar wat zit te flirten met de gedachte, dan zou ik er wel vanuit gaan dat je relatie ten dode is opgeschreven. Je vrouw heeft getekend voor een man, niet voor wat anders. Daarom juist is het een bom die ik pas zou laten vallen als ik het zeker weet.

[Tara]

Als het je menens is en je niet zomaar wat zit te flirten met de gedachte, dan zou ik er wel vanuit gaan dat je relatie ten dode is opgeschreven. Je vrouw heeft getekend voor een man, niet voor wat anders. Daarom juist is het een bom die ik pas zou laten vallen als ik het zeker weet.

Als er echt een keuze gemaakt moet worden zal dat niet makkelijk zijn.
Wat wil of kun je opgeven?
Ik zou van binnen dood gaan van de pijn.

[Morbide]

Sorry, maar het is niet mijn taak om het makkelijker te maken. Zelfs als ik dat zou willen dan nog kan ik dat niet. Als je niet bereid bent om alles op te geven, dan zou ik er vooral niet aan beginnen. Het valt achteraf misschien mee, maar je zult mensen kwijt raken - en tegen je krijgen - waarvan je dat nooit had durven dromen. Het doel heiligt de middelen Tara.

[Tara]

... Het valt achteraf misschien mee, maar je zult mensen kwijt raken - en tegen je krijgen - waarvan je dat nooit had durven dromen. ...

Ik weet het en soms moet je gewoon keuzes maken, maar de pijn zal dan hevig zijn en regelmatig terugkomen en "regenbuien" zullen de zon regelmatig uitdoven.

[Mara]

Ik zou van binnen dood gaan van de pijn.

Het valt achteraf misschien mee

Ja het is een enorme stap en kan een drama worden.....maar achteraf gezien, is het drama minder erg, dan aan je zelf ten onder te gaan en je dierbaarsten je eigen kist naar te kerkhof te laten dragen....schiet je namelijk al helemaal nie mee op

[Frederique_]

Als het je menens is en je niet zomaar wat zit te flirten met de gedachte, dan zou ik er wel vanuit gaan dat je relatie ten dode is opgeschreven. Je vrouw heeft getekend voor een man, niet voor wat anders. Daarom juist is het een bom die ik pas zou laten vallen als ik het zeker weet.

Dit klopt vaak wel, maar niet altijd.

Het idee dat er maar één mogelijk resultaat van een transitie is heeft me altijd tegengestaan, zowel het ene mogelijke resultaat van "altijd scheiding" als het ene mogelijke resultaat van "altijd SRS".

Als je als mensen elkaar de ruimte geeft (en blijft geven) en de onderlinge verbondenheid is groot genoeg (en misschien ook: de partner is bi) dan -hoeft- een relatie niet ten dode opgeschreven te zijn bij een transitie.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Als je als mensen elkaar de ruimte geeft (en blijft geven) en de onderlinge verbondenheid is groot genoeg (en misschien ook: de partner is bi) dan -hoeft- een relatie niet ten dode opgeschreven te zijn bij een transitie.

Een relatie kan ook door andere oorzaken een einde vinden, zoals invloeden van de omgeving, of de ene partner kan de veranderingen van de andere partner niet bijhouden (gaat te snel). Liefde kan veel overwinnen, maar niet alles, ook al is een partner bi. Zo'n 10 jaar geleden heb ik gehoord dat iets van tussen de 90 en 95% van de relaties strandde vanwege geslachtsverandering van een van beide.

[Mara]

Als je als mensen elkaar de ruimte geeft (en blijft geven) en de onderlinge verbondenheid is groot genoeg (en misschien ook: de partner is bi) dan -hoeft- een relatie niet ten dode opgeschreven te zijn bij een transitie.

Maar meestals kun je het nie opbringen als je partner qua lichaam gaat veranderen......mun ex moest zich bvb overgeven als mijn borsten begonnen te groeien hoor.....ik was meteen mun hele seksuele aantrekkelijkheid op haar verloren.......

.....andersom durf ik te stellen, was zij gaan veranderen naar kerel, had ik het zeker ook uitgemaakt, want ook heb ik heel af en toe seks met mannen, zou ik nooit een relatie met ene willen of kunnen hebben......ik noem me ook nie bi.....want de overgrote deel van mun tijd kik ik heel erg op vrouwen......

.....het zijn maar heel weinig stellen, waar het wel lukt bijmekaar te blijven, maar ik stel, dat dit gevallen zijn, waar seksualiteit geen rol meer speelt en ze bijmekaar blijven uit economische of andere redenen.....meestals zijn het dan koppels, die sowieso al op gevoorderte leeftijd zitten......

.....maar op jongere leeftijd is het een enorme klap voor iemand als de partner op eens hormonen wil om van zijn seksuele drift af te komen....volgens mij geen basis meer voor een verdere relatie......je laat op eens je partner vet in de kou staan namelijk, want ooit heeft de seksuele aantrekkingskracht jullie bijmekaar gebracht

Mara

[Anitamichelle]

Als het je menens is en je niet zomaar wat zit te flirten met de gedachte, dan zou ik er wel vanuit gaan dat je relatie ten dode is opgeschreven. Je vrouw heeft getekend voor een man, niet voor wat anders. Daarom juist is het een bom die ik pas zou laten vallen als ik het zeker weet.

Daarvan ben ik me heel erg bewust.......en ook in maatschappelijke zin is het een bom.
Het aflaten gaan hiervan heeft verstrekkende gevolgen.....zowel prive als zakelijk..........en dan zal er heel veel stuk gaan......vraag is......is het dat allemaal waard dan...........en die overweging is niet eenvoudig.
Ik haat mezelf niet (meer).Ik weet wat ik voel en kan goed leven in de huidige situatie.................maar verlang toch wel naar meer.........en in hoeverre is dat verlangen dwingender....tijd zal het leren....

[Mara]

.........en dan zal er heel veel stuk gaan......

Als jij maar nie stuk gaat als je niks aan doet....

Ik weet wat ik voel en kan goed leven in de huidige situatie.................maar verlang toch wel naar meer

Jij kunt goe leven in die situatie zeg jij.....kun jij dat echt....??? En heeft dit verlangen naar meer nie ook gevolgen voor je omgeving.....kun jij diegene zijn, waar Morb zo leuk zegt, waarvoor je vrouw heeft getekend

Ik lees ook, dat jij je eerder als travo ziet......zal het nie mogelijk zijn, er een gangbare weg te kunnen vinden samen met je vrouw......met mijn ex bvb was dat nooit een probleem geweest namelijk, ik kon doen en laten wat ik wou, als ik maar mun lichaam zo liet, hoe die toen was.....en geloof me, ik ben heel extreem rondgelopen hoor......

....je hebt toch een relationele basis met je vrouw en ik neem aan, dat jullie al wat langer bijmekaar zijn en ieder de andere al goed kent.....dus daar moet toch begrip voor het een en andere zijn......

....ik zal zeggen, doe rustig aan en praat bijtijds met je vrouw over je geheime verlangens.....misschien valt het allemaal erg mee.....wellicht stoot jij op begrip en jullie kunnen dit ruimte geven en misschien is het zelfs un aanvulling in jullie samenleving....

Openheit doet soms wonderen werkelijkheit worden, jullie zullen zeker nie het eerste stel zijn, waar zulke verlangens ruimte krijgen

Mara

[Irene]

Ik herken wel veel in de verhalen van Anita en ik begrijp ook haar angst. Travestie is binnen een relatie wel te accepteren, maar als het verder gaat wordt het vaak toch moeilijk. Ook je maatschappelijke positie is niet vanzelfsprekend als je 24/7 gaat nog los van verdere lichamelijke ontwikkelingen. Ik heb me uiteraard de vraag wel gesteld, zou ik als vrouw mijn werk kunnen uitvoeren. Ik kan dat volmondig met ja beantwoorden, maar of je ook door collega's en klanten als zodanig wordt geaccepteerd is nog maar de vraag. In ieder geval speelt je eigen onzekerheid daar een hoofdrol in.

Irene

[Natassia]

Ook je maatschappelijke positie is niet vanzelfsprekend als je 24/7 gaat nog los van verdere lichamelijke ontwikkelingen. Ik heb me uiteraard de vraag wel gesteld, zou ik als vrouw mijn werk kunnen uitvoeren. Ik kan dat volmondig met ja beantwoorden, maar of je ook door collega's en klanten als zodanig wordt geaccepteerd is nog maar de vraag. In ieder geval speelt je eigen onzekerheid daar een hoofdrol in.
Irene

Ik vind dus dit gedeelte wel lastig.. ik ben 'n tv en geen ts, maar ik zou wel heel graag elke ochtend gewoon willen kiezen wat ik aan zou willen doen. (of ben ik dan tg? ik ken al die randvoorwaarden voor al die hokjes niet echt.. )

Maar op mijn werk... dat zelfs in de wereld van technisch-wetenschappelijk onderzoek nog als 'n ontzettend mannenbolwerk wordt gezien, zou dat heel "awkward" zijn. Niet eens zozeer omdat het afgekeurd zou worden, maar vooral omdat het doorgaans de aandacht zou afleiden. M'n collega's zouden er nog aan kunnen wennen.. we zijn met z'n allen gelukkig wel relatief jong en hip.. en er zitten er slechts 'n paar tussen die wellicht het één en ander stiekem van 'n gebouw af willen smijten.

Maar zodra er mensen van buitenaf zouden komen, dan zou er geen werk meer gedaan worden. En dat zou dan door mij komen.. en dus.. daag.. wetenschappelijke carriere!

En ik ben juist vrij zeker van mezelf.. iedereen die Natas kent, is dol op d'r.. maar m'n werk.. pfffff...

[Irene]

Niet eens zozeer omdat het afgekeurd zou worden, maar vooral omdat het doorgaans de aandacht zou afleiden.

Precies zo voel ik dat ook.

Irene

[ik ben hier niet meer]

Bij mij is alles omtrent geslachtsverandering en werk best wel raar gegaan.
Ik had een jaarcontract bij een werkgever, toen ik vertelde dat ik transseksueel was. Dat contract werd niet verlengd. Het was een klein bedrijf, mijn collega's accepteerden het gelukkig zonder enig probleem, ook toen ik als vrouw (aangekondigd) naar mijn werk ging. De directeur had er openlijk naar mij geen problemen mee, maar richting bedrijfsarts wel. Er gaat als je zo'n besluit neemt (keuze om van geslacht te veranderen, voor zover je van keuze kunt spreken) heel veel door je heen, en ik was niet altijd in staat om mijn werk te kunnen verrichten. Een jaar na datum 1e ziekmelding (september 1996) ben ik door het UWV afgekeurd, maar mocht wel werken.
Aangemoedigd door Petra Klene van wat nu Transvisie is, ben ik na een half jaar hormonen werk gaan zoeken. Het was beter voor mij dan thuis zitten te kniesoren. Ik heb 4 sollicitaties gedaan, 2 waren positief, en bij 1 ben ik op projectbasis gaan werken, 32 uur per week, tegen en salaris net onder de ziekenfondsgrens (vergoeding epileren toentertijd voor mij). Collega's en leidinggevende hebben geen enkel probleem richting mij gebeld, ook niet als ik een paar dagen ziek thuis was geweest. Eind van het jaar kreeg ik ook een positieve beoordeling en de normale salarisverhoging. Het project zou per 1 augustus eindigen, maar ik wist dat ik eind september/oktober geopereerd zou worden (is oktober geworden). De projectleider heeft mij toen 1 maand langer laten werken, in alle open en eerlijkheid naar mij toe.
Na de operatie een aantal maanden voor herstel genomen, en weer gaan solliciteren in januari. Ging moeizaam, werk gevonden per 1 maart, had eerder gekund, maar half februari had ik een neuscorrectie met opname gepland staan. Met veel moeite had ik eind februari mijn nieuwe identiteitskaart met nieuwe namen en geslacht. Bij de gemeente waar ik woonde was iemand ziek en werd iedere keer verteld dat het helaas niet kon, tot letterlijk 28 februari (1999 spreken we dan) het hoofd van de afdeling met mij erbij in zijn kamer het in de GAB heeft aangepast. We hebben ook wat over werk etc. gepraat. Een paar weken later waren er provinciale verkiezingen. Ik kwam hem tegen, en hij vroeg mij of ik een open sollicitatie wilde doen voor systeembeheerder. Dat heb ik gedaan, en dat was binnen 2 weken rond. Werken op 5 minuten van huis, goed salaris, fijne chef etc.
Helaas heb ik een infectie gekregen bij linkerborst implantaat. Gevolg, steeds toenemende pijn. Dit zorgde voor regelmatige ziekmeldingen, ook 2 operaties etc. Dat was geen probleem tot er een nieuwe cheffin kwam. Die kon (bleek later niet alleen met mij) niet zo goed met mijn situatie overweg en heeft mij op een gegeven moment de toegang tot mijn werk verboden, helaas. Met collega's op het gemeentehuis waren er (uitzonderingen daar gelaten) geen problemen, veel acceptatie en begrip gelukkig, en natuurlijk ook nieuwsgierigheid. Het is tenslotte geen alledaags voorkomend iets.

Op die manier - de nieuwsgierigheid van anderen - heeft de geslachtsverandering altijd wel afgeleid van werk, zeker de eerste maanden van ergens werken. Gelukkig met werken zelf over het algemeen heel veel begrip, geduld etc van collega's gehad.

Bij de grote herkeuringsronde van het UWV ben ik 100% afgekeurd vanwege psychische problemen. En verbod om te werken zonder eerst herkeuring. In die situatie zit ik nu nog steeds. Doe sinds 3 jaar vrijwilligerswerk, lid clientenraad ggz instelling. Daar is acceptatie ook geen probleem, maar kun je ook niet vergelijken met gewoon werken.