Vertellen of niet ?

[Joanne]

Daarnaast vind ik dat Joost zeer gelijk heeft mbt jouw outcoming het is dan wel niet in een partner relatie maar wel degelijk in relaties in de ruimste zin van het woord!!
Daarnaast ben je niet relatieloos want je hebt ons allemaal binnen het forum als relatie

Da's altijd fijn om te horen Kendra en zo volet het soms ook. Wat er ook gebeurt ik kom altijd met een prettig gevoel binnen op dit forum.
Dikke kus terug.

[Joanne]

En Hoi Isabella

Één vraag aan jou. Zou je zo'n party zelf wel leuk vinden? Want ik kan mij voorstellen dat het erg ongemakkelijk kan zijn. Ik moest op een gegeven moment naar buiten en mijn familie moest ik ook een keer onder ogen komen maar met travestie ligt dat toch anders vind ik. Je partner hoort echt op de hoogte te zijn dat is not ngogianable, maar moet dat dan ook meteen betekenen dat de rest van je familie en vrienden dat ook moeten zijn omdat je vrouw het dan beter kan verwerken? Ik denk dat dat iets is wat je misschien nog altijd zelf beslist. Als je het er mee eens bent is het ok, als je het maar niet doet om de lieve vrede te bewaren. Veel succes er mee in iedere geval.

[Maryann]

Nou nou nou, wat een reacties... echt hartverwarmend . Op mijn beurt zou ik toch willen reageren op de "coming-out" party, dit vind ik een typisch voorbeeld van een vrouw die de last van het geheim door haar partner op haar schouder getild niet wenst alleen te dragen . Stel je eens het volgende voor : je partner ( in vele gevallen je vrouw ) bekend je dat ze zich graag als man kleed, ze kleeft dan een valse snor en baard op, bind haar borsten in, gespt een kunstpenis om en shoffelt in een maatpak en al pijprokend door je huis.....hoe zouden wij dat accepteren , zou je dit openbaar maken, je kinderen vertellen en een grote "coming-out" party geven ?
Ik zou zeggen...stof tot nadenken.
Overigens....kusjes voor alle lieve mensen hier

[Joanne]

Dat dacht ik dus ook Maryann.
Maar wie weet zitten we er naast want we kennen dame in kwestie natuurlijk niet.

[transcommunity-girl2]

gone

[Joanne]

Nou zie mijn laatste posting in de draad 1001 berichtjes op het "de site" forum.

[Natalie]

Maar van wat ik hoor ben je nu ook rustiger geworden, waar je in je vorige identiteit nog wel is de bovenste toon voerde. Dat zal ook wel een hoop geholpen hebben. Ik kan me het anti-millenium feestje nog lichtelijk herinneren

[Lisa met een S]

Isabelle,

Ik weet niet (meer) hoe jong jullie kinderen zijn, maar ben wel eens dat je moet goed over nadenken of je jouw omgeven moeten vertellen voordat de kinderen het weten.

Enigzins kan ik jullie denkbeelden wel voorstellen, want wij hebben dat ook -- wij schamen ons niet voor, dus waarom nou niet vertellen. Anderzijds, hebben wij zoiets van -- het gaat niemand wat aan, dus waarom al dat gezeur en gezeik op je laten afkomen. Welke doel wordt gediend door mensen die er weinig mee te maken hebben, daarmee in te betrekken, want dat doe je wel door zoiets te vertellen? Maar goed, dat is onze mening, op dit moment. Het kan zijn dat wij over enkele maanden denken zoals jullie, en dan kom ik advies van jou vragen.

Overigens, jammer dat wij elkaar gemist hebben bij de Kitten Klub.

Groetjes,
Lisa

[Joanne]

Maar van wat ik hoor ben je nu ook rustiger geworden, waar je in je vorige identiteit nog wel is de bovenste toon voerde. Dat zal ook wel een hoop geholpen hebben. Ik kan me het anti-millenium feestje nog lichtelijk herinneren

Ja het gaat een stuk beter met me!! En het stoppen met bepaalde chemicalién heeft daar behoorlijk aan meegeholpen. Enneh vergeet dat feestje maar was niet mijn sterkste avond

En inderdaad de acceptatie gaat een stuk beter als je zelf ook pruimbaar bent. Als ik de persoon gebleven was die ik ooit geweest ben (qua karakter) dan zou het vast wat minder soepel gegaan zijn.

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hee Joanne, Maryann, en Lisa,

Dank voor de stof tot nadenken. Of ik het zelf leuk vind hangt af van wie er wel of niet zijn, en daar zullen we het hier thuis nog over hebben. En de kinderen zijn 10, 7, en 6, en we waren eigenlijk van plan om ze het pas na hun puberteit te vertellen. Nog iets om uit te praten, dus.

Het van de andere kant bekijken als "reality check" is inderdaad enigszins ontnuchterend. En grappig ook: mijn vrouw rookt het liefst sigaren, scheurt rond in een auto met overbodig veel vermogen, en doet een hoop andere dingen die je normaal met "echte kerels" associeert. Surprise party?

En Lisa,

Inderdaad jammer dat we elkaar misliepen, maar er was iets vreemds aan die avond. Naast de sterk vertegenwoordigde Amsterdamse Moonlight Ladies, herkende ik alleen Paula, Pamela, Kitty, en Nathalie zelf met enige zekerheid. Verder heel veel bekende gezichten, maar welke naam hoorde er ook weer bij? En was zij het nou die die interessante post schreef waar ik zoveel aan had? Komt wel goed na nog een paar feesten.

Nogmaals dank,

Isabelle

[Joy]

hi

<quote - Als je het idee hebt dat je relatie zal eindigen nadat je je 'hobby' hebt opgebiecht vertel je het misschien beter niet>

off course, met de grote kans dat je relatie alsnog naar de knoppen gaat.

als je het je partner verteld, en ze/hij kan er niet mee omgaan en het niet accepteren, dan is die persoon dus niet de juiste om bij te blijven,
zo zie ik het, en, wil je dat dan zelf ook nog wel??

wat deze situatie betrefd ben ik mezelf een stap voor, mijn T-zijn gaat voor een relatie, kom ik iemand tegen, zal die het vrij snel te horen krijgen,als dat niet bevalt of geaccepteerd wordt, dan is dta jammer maar wil ik met die persoon niet eens in zee
verder gedacht lijkt het mij erg onwaarschijnlijk dat ik op iemand val die er negatief tegenover zou staan, onbewuste selectie , of gewoon opletten?
al heb je zoveel natuurlijk niet zelf in de hand, verliefdheid is zuiver een chemisch proces, niet meer niet minder, stofjes die aangemaakt worden in je lijf etc:)

shalalam:)

[Joy]

ff rewind, ik kom na het lezen van je posting, isabelle , eigenlijk maar bij 1 vraag uit:

wat wil je zelf:) (klotevraag natuurlijk maar daar gaat het in 1e instantie wel om:)
de enige ervaring die ik heb met kids was met de kids van mijn ex, hoewel ik niet kompleet en femme me heb geprofileerd aan ze, wel nagellak, opgemaakt, af en toe een jurk,merkte ik dat het eerste lacherige, wat een logische reactie is van een kind van 6 en 7, snel omsloeg ik gewone acceptatie, een kind zoekt er verder niet zoveel achter
die van 10 en 11, die denken toch ff wat verder na, al scheelt het mischien dat het allebei jongens waren
over de gehele lijn gezien eigenlijk weinig problemen qua reactie van kids, problemen lagen meer in mijn eigen onvermogen daar fatsoenlijk mee om te gaan zoals ik wilde, en het verschil mischien, ik was hun vader niet (of moeder?!?!:)

ik denk dat hoe eerder je het je kinderen iig verteld, hoe beter, hoe jonger kids zijn, des te flexibeler

enfin, we grow...)

shalala

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hi Joy,

Het "zo vroeg mogelijk"-advies krijg ik van iedereen die zelf geen kinderen heeft. Jij blijft er dus bij hoewel je wel ervaring hebt met kinderen. Dat is bijzonder. Ik vraag mij steeds af hoe ik het als kind had gevonden als mijn ouders iets verteld hadden waar ik mij niet in kon verplaatsen, stel mijn moeder blijkt FTM te zijn of zoiets. Hoe denk jij erover als je het van die kant bekijkt?

Liefs,

Isabelle

[Lisa met een S]

Isabelle,

Het zijn jouw kinderen, en jij weet uiteindelijk het beste wanneer zij oud genoeg zijn. Mijn oudste dochter (20) weet het al maar een paar maanden, en had graag dat zij het veel eerder had geweten. Zij wil dus ook dat wij onze jongste (13) vertel. Het enige advies dat ik je hierin kan geven is -- bedenk hoe je wilt dat je kinderen ermee omgaan. Als je wilt dat zij het geheim houden, dan belast je hen met iets, bovendien geef je hen het idee dat het iets is om voor te schamen. Daarentegen wil je ook niet dat zij het overal gaan vertellen. Nathalie heeft ooit tegen mij gezegd, toen wij dit onderwerp besprak, dat je het uit het standpunt van het kind moet bekijken -- worden zij er beter van of slechter van door het te weten. Daar had zij volkomen gelijk in. Als je beslist om het op dit moment niet te vertellen, omdat het op dit moment voor hun slechter is, dan kan je altijd later, als de situatie anders is, het alsnog vertellen. Maar eenmaal verteld, moet het kind altijd ermee rekening houden, en moet je dus ook, alle gevolgen voor nu en in de toekomst, afwegen. En dat zijn dan altijd uniek voor jullie eigen situatie.

Isabelle, dit is niet de eerste keer dat wij hierover van gedachten wisselen -- in October vorig jaar hebben wij ook in het Forum erover geschreven. Het blijft ons bezig houden, en terecht. Ik hoop dat je ons op de hoogte houdt van je gedachten en plannen hierover, en ik zal hetzelfde doen.

Groetjes,
Lisa

[Joy]

hi isabelle

ik kan slechts mijn eigen ervaring mee tellen in mijn gedachtengang hierover, in mijn ogen is het verstandig om het zo vroeg mogeijk te vertellen,is meer een gevoelskwetsie

mischien een raar voorbeeld, maar mijn moeder is alcoholist, al haar hele leven, dat is nooit een 'open 'situatie geweest,stiekum dus
als kind merkte ik dat er het een en ander aan de hand was,maar wist niet precies wat, als ik op onderzoek uitging of te rade bij mijn ouders werd me de waarheid niet verteld, en ik bleef het gevoel houden dat er iets mis was (al was het maar vanwege de dagelijkse ruzies)

nu ik er op terugkijk had ik liever gehad dat mijn ouders me gewoon verteld en uitgelegd hadden wat er speelde, had me meer een gevoel van vetrouwen gegegeven dan nu het geval is geweest

kinderen voelen veel aan,en hebben meer door dan je denkt,dus denk ik dat je er het beste open in kan zijn, en het ook niet zwaarder maken dan het is,kans is groot dat een kind denkt, aha , ok, haalt schouders op en gaat verder waar ie mee bezig was


shalomm:)