Frederique_ schreef: Ik voel met je mee, voor wat het waard is.
Groetjes,
Frederique
Wat zou je zeggen van: HEEL VEEL !!!
Carla.
Obsessie
Moderator: Moderators
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
-
Irene
- ForumDiva 3000
- Berichten: 3151
- Lid geworden op: di mar 28, 2006 16:48
- Locatie: Breda
- Contacteer:
Hallo Carla,
Bedankt voor je openhartige verhaal.
Het nadeel van dit medium is dat geschreven woord (zonder intonatie, zonder gezichtsuitdrukking) altijd wat harder overkomt dan het bedoeld is. En dat escaleert dan soms een beetje. Ik probeer altijd te schrijven zoals ik het zou lezen, maar heb daar al een paar keer jammerlijk in gefaald.
Er zijn er maar weinig die de moeite nemen om zo openhartig zonder zichzelf te ontzien schrijven. Daar heb ik veel respect voor.
Irene
Bedankt voor je openhartige verhaal.
Het nadeel van dit medium is dat geschreven woord (zonder intonatie, zonder gezichtsuitdrukking) altijd wat harder overkomt dan het bedoeld is. En dat escaleert dan soms een beetje. Ik probeer altijd te schrijven zoals ik het zou lezen, maar heb daar al een paar keer jammerlijk in gefaald.
Er zijn er maar weinig die de moeite nemen om zo openhartig zonder zichzelf te ontzien schrijven. Daar heb ik veel respect voor.
Irene
Kleine stapjes
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Aan allen:
Het mooie van een forum is dat je dingen die onduidelijk zijn altijd opnieuw kunt aanhalen, net zolang tot je voelt dat je punt gemaakt is. De toon is lang niet altijd even vriendelijk en zoetsappig, maar dat kán ook niet anders als je over dingen praat die zich in de kern van je wezen afspelen.
Het schijnt dat transgenders in oudere culturen werden gezien als mensen die dichter bij God stonden dan 'gewone' stervelingen. Sinds ik mezelf heb vrijgelaten is het net of de wereld om me heen me niet meer tegenwerkt, integendeel ! Ik krijg dingen aangereikt waar ik nooit met nadruk om gevraagd heb, maar ze zijn er op het goede moment en in de juiste mate.
Mijn geslachtsverwarring is niet langer een last; Het is een Wonder !
Geniet ervan, Zusters!
Met oprechte liefde,
Carla.
Het mooie van een forum is dat je dingen die onduidelijk zijn altijd opnieuw kunt aanhalen, net zolang tot je voelt dat je punt gemaakt is. De toon is lang niet altijd even vriendelijk en zoetsappig, maar dat kán ook niet anders als je over dingen praat die zich in de kern van je wezen afspelen.
Het schijnt dat transgenders in oudere culturen werden gezien als mensen die dichter bij God stonden dan 'gewone' stervelingen. Sinds ik mezelf heb vrijgelaten is het net of de wereld om me heen me niet meer tegenwerkt, integendeel ! Ik krijg dingen aangereikt waar ik nooit met nadruk om gevraagd heb, maar ze zijn er op het goede moment en in de juiste mate.
Mijn geslachtsverwarring is niet langer een last; Het is een Wonder !
Geniet ervan, Zusters!
Met oprechte liefde,
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
Hoi hoi Carla,
het is werkelijk een plezier om je betoog te lezen! Het is inderdaad zo dat bij sommige oudere culturen en natuurvolkeren transgenders een hele specifieke rol hadden in shamanistische en spirituele zaken.
Ik ben oprecht blij voor je dat je geslachtsverwarring niet langer een last is, maar een Wonder! Ik heb een klein beetje een idee wat je voelt, omdat ik het ook als iets van grote schoonheid ervaar.
Groetjes en liefs,
Babette.
het is werkelijk een plezier om je betoog te lezen! Het is inderdaad zo dat bij sommige oudere culturen en natuurvolkeren transgenders een hele specifieke rol hadden in shamanistische en spirituele zaken.
Ik ben oprecht blij voor je dat je geslachtsverwarring niet langer een last is, maar een Wonder! Ik heb een klein beetje een idee wat je voelt, omdat ik het ook als iets van grote schoonheid ervaar.
Groetjes en liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela
Hoihoi Carla,
je schrijft ergens dat je je voor kunt stellen dat een TS na de transitie rust wil (en terecht).
Ik wil er even aan toevoegen dat ik het hele traject *omgekeerd* heb meegemaakt. Niet passabel als 'jongen' tijdens mijn kinderjaren, later allesbehalve passabel als 'man', dus 24/7 lastiggevallen/uitgescholden/buitengesloten worden. Thuis, op school en op straat. En dat 26 jaar lang, a living hell, dat is nog een understatement.
Inmiddels ben ik 17 jaar aan de hormonen, met gunstig resultaat, en mede dankzij een (partiele) FFS passabel.
Ik leef mijn leven, ik leef en werk 24/7 als vrouw (hoe zit dat eigenlijk met jou Irene?), heb minnaars (ts lovers ja
.
Dan is het wel erg pijnlijk om weer alles zien af te spelen, maar dan in de wederom omgekeerde vorm. Onpassabele transen die worden beschimpt, uitgescholden, gekleineerd, buitengesloten. Vreselijk.
Als ik met een dergelijke TS over straat ga (en trouwens ook met een bio vriendin die vrijwel altijd voor een TS aangezien word) dan is het gekke......dat alle aandacht uitgaat naar mijn gezelschap, en ik dus niet word ge'clocked by association', zoals zo mooi verwoord staat op TS Roadmap. Dat dan weer niet......neemt niet weg dat ik het ongelooflijk pijnlijk vind voor mijn gezelschap, *omdat* ik exact weet waar ze doorheen gaat.
Groetjes Mila.
je schrijft ergens dat je je voor kunt stellen dat een TS na de transitie rust wil (en terecht).
Ik wil er even aan toevoegen dat ik het hele traject *omgekeerd* heb meegemaakt. Niet passabel als 'jongen' tijdens mijn kinderjaren, later allesbehalve passabel als 'man', dus 24/7 lastiggevallen/uitgescholden/buitengesloten worden. Thuis, op school en op straat. En dat 26 jaar lang, a living hell, dat is nog een understatement.
Inmiddels ben ik 17 jaar aan de hormonen, met gunstig resultaat, en mede dankzij een (partiele) FFS passabel.
Ik leef mijn leven, ik leef en werk 24/7 als vrouw (hoe zit dat eigenlijk met jou Irene?), heb minnaars (ts lovers ja
. Dan is het wel erg pijnlijk om weer alles zien af te spelen, maar dan in de wederom omgekeerde vorm. Onpassabele transen die worden beschimpt, uitgescholden, gekleineerd, buitengesloten. Vreselijk.
Als ik met een dergelijke TS over straat ga (en trouwens ook met een bio vriendin die vrijwel altijd voor een TS aangezien word) dan is het gekke......dat alle aandacht uitgaat naar mijn gezelschap, en ik dus niet word ge'clocked by association', zoals zo mooi verwoord staat op TS Roadmap. Dat dan weer niet......neemt niet weg dat ik het ongelooflijk pijnlijk vind voor mijn gezelschap, *omdat* ik exact weet waar ze doorheen gaat.
Groetjes Mila.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Is het niet zo dat er dan (zowel bij jou als bij die trans) sprake is van allerlei onverwerkt verdriet - waardoor je misschien wel veel sterker geraakt wordt dan nodig is? Kan het zijn dat dat jouw visie op niet-passabel transen enorm versterkt - zo sterk zelfs dat het moeilijk voor jou te bevatten wordt als mensen daar anders in staan dan jij dat doet?
Ik heb als niet-passabel mens (mannengezicht in vrouwenrok + borsten) anderhalf jaar in mijn vrije tijd geleefd. Men heeft mij nagekeken, aangesproken, nageroepen. Ik vond het op een paar incidenten na geen probleem: ik wist dat ik in die vorm dichter bij mij leefde dan in de extremen man of vrouw ooit mogelijk geweest zou zijn...
Op soortgelijke manier leef ik nu nog steeds met make-up: men ziet aan de buitenkant heel duidelijk dat ik als man geboren ben, maar men laat me m'n gang gaan. Mooi zat...
Groetjes,
Frederique
Ik heb als niet-passabel mens (mannengezicht in vrouwenrok + borsten) anderhalf jaar in mijn vrije tijd geleefd. Men heeft mij nagekeken, aangesproken, nageroepen. Ik vond het op een paar incidenten na geen probleem: ik wist dat ik in die vorm dichter bij mij leefde dan in de extremen man of vrouw ooit mogelijk geweest zou zijn...
Op soortgelijke manier leef ik nu nog steeds met make-up: men ziet aan de buitenkant heel duidelijk dat ik als man geboren ben, maar men laat me m'n gang gaan. Mooi zat...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hoi Frederique,
voor jou is het een bewuste keuze, gemaakt in *volwassen* toestand, ik ben zo geboren, en als je je als kind/pre puber/puber/jong volwassene aan 1 stuk door thuis, op straat, op school letterlijk het leven zuur word gemaakt omdat je vrouwelijk bent, dan is dat een *ongekozen* situatie die diepe sporen na laat.
Evenwel ben ik er wel trots op dat ik me nooit heb laten beinvloeden, en me nooit heb geprobeerd aan te passen, hoewel dat belachelijk zou zijn geweest, want mijn vrouwelijkheid was en is mijn natuur, maar toch.....ben ik heel, heel blij dat ik altijd, ook tegen de verdrukking in mezelf ben gebleven, en ook niemand (partner, geen kinderen dat was in mijn geval uitgesloten) meegesleept heb in een evt 'aanpassing' en vervolgens een transitie.
Toen ik omging, of liever gezegd, mijn vrouwelijkheid cultiveerde, nam ik me 2 dingen voor.
1: ik laat me niet gek maken.
2: ik zal er never nooit niet goedkoop uitzien, en zeker niet als een verklede man. Het zou namelijk mijn situatie *verergerd* hebben.
Wat resulteerde in een chique verschijning gekleed in Dries van Noten pakjes, Armani, Ann de Meulemeester, gecombineerd met een (kort) smaakvol dameskapsel, zilveren oorringen, smaakvolle make up, kalfsleren handschoenen en laarzen van Katherine Hamnett, oa. Ik had er toen het geld voor, ik verdiende toen erg goed in de horeca (waar ik zonder probs omgegaan ben. Zo ongeveer iedereen vond 'dat het bij me paste').
Anyway: mijn voornemen pakte erg goed uit want zeer smaakvol en chique gekleed gaan dwingt respect af. Chique in de zin van neutrale kleuren, topkwaliteit stoffen, een zeer goede snit en excellente afwerking.
Ik genoot van de reacties die ik soms kreeg....zoals de keer dat ik eens aangesproken werd toen ik over de Dam liep, door een heer die in het engels vroeg waar ik vandaan kwam. "Ik kom uit Amsterdam hoor, meneer", antwoordde ik in het nederlands, waarop de man vol verrassing riep: "Milaan! Parijs! Rome! New York! Daar had u vandaan kunnen komen, gezien uw magnifique manier van kleden, mevrouw!"
Nou, steek die maar in je kalfsleren handtas, dacht ik toen ik die man bedankte voor het compliment, maar het minderwaardigheidscomplex wat ik had -en heb- over mijn 'anders' zijn was toen wel erg groot, groter dan het nu is.
Oftewel: mijn strategie, waar ik toen het geld voor had om die te bekostigen, werkte als een trein. Later ben ik me meer casual gaan kleden, veel Inwear Matinique oa, als het maar elegant is, en vooral goedgesneden van een goede kwaliteit, en ik heb nog steeds een kort vrouwenkapsel ala Parisienne, vergezeld van grote zilveren oorringen en weinig make up, alleen oog make up en lipstick. Alleen niet superduur meer, wat toen in 1 oogopslag te zien was, zonder dat ik er protserig of 'nieuw rijk' uitzag, vanwege de neutrale kleuren die ik toen droeg.
Ik heb die drop dread chique kleding uit die tijd nog steeds, te mooi van stof, snit en kwaliteit om weg te doen, maar ik weet inmiddels wel dat ik me niet meer dropdead chique hoef te kleden om respect af te dwingen. Dat krijg ik zo ook wel, inmiddels.
Desalniettemin.......het blijft pijnlijk als mijn ts gezelschap uitgelachen/nagewezen enz word, want die periode die voor mij 26 jaar lang geduurd heeft, ligt allang achter me......en voor hun is het begonnen met hun transitie, en het zal duren tot.........?
Je moet er maar tegen kunnen, zeker over een langere periode.
Groetjes Mila.
voor jou is het een bewuste keuze, gemaakt in *volwassen* toestand, ik ben zo geboren, en als je je als kind/pre puber/puber/jong volwassene aan 1 stuk door thuis, op straat, op school letterlijk het leven zuur word gemaakt omdat je vrouwelijk bent, dan is dat een *ongekozen* situatie die diepe sporen na laat.
Evenwel ben ik er wel trots op dat ik me nooit heb laten beinvloeden, en me nooit heb geprobeerd aan te passen, hoewel dat belachelijk zou zijn geweest, want mijn vrouwelijkheid was en is mijn natuur, maar toch.....ben ik heel, heel blij dat ik altijd, ook tegen de verdrukking in mezelf ben gebleven, en ook niemand (partner, geen kinderen dat was in mijn geval uitgesloten) meegesleept heb in een evt 'aanpassing' en vervolgens een transitie.
Toen ik omging, of liever gezegd, mijn vrouwelijkheid cultiveerde, nam ik me 2 dingen voor.
1: ik laat me niet gek maken.
2: ik zal er never nooit niet goedkoop uitzien, en zeker niet als een verklede man. Het zou namelijk mijn situatie *verergerd* hebben.
Wat resulteerde in een chique verschijning gekleed in Dries van Noten pakjes, Armani, Ann de Meulemeester, gecombineerd met een (kort) smaakvol dameskapsel, zilveren oorringen, smaakvolle make up, kalfsleren handschoenen en laarzen van Katherine Hamnett, oa. Ik had er toen het geld voor, ik verdiende toen erg goed in de horeca (waar ik zonder probs omgegaan ben. Zo ongeveer iedereen vond 'dat het bij me paste').
Anyway: mijn voornemen pakte erg goed uit want zeer smaakvol en chique gekleed gaan dwingt respect af. Chique in de zin van neutrale kleuren, topkwaliteit stoffen, een zeer goede snit en excellente afwerking.
Ik genoot van de reacties die ik soms kreeg....zoals de keer dat ik eens aangesproken werd toen ik over de Dam liep, door een heer die in het engels vroeg waar ik vandaan kwam. "Ik kom uit Amsterdam hoor, meneer", antwoordde ik in het nederlands, waarop de man vol verrassing riep: "Milaan! Parijs! Rome! New York! Daar had u vandaan kunnen komen, gezien uw magnifique manier van kleden, mevrouw!"
Nou, steek die maar in je kalfsleren handtas, dacht ik toen ik die man bedankte voor het compliment, maar het minderwaardigheidscomplex wat ik had -en heb- over mijn 'anders' zijn was toen wel erg groot, groter dan het nu is.
Oftewel: mijn strategie, waar ik toen het geld voor had om die te bekostigen, werkte als een trein. Later ben ik me meer casual gaan kleden, veel Inwear Matinique oa, als het maar elegant is, en vooral goedgesneden van een goede kwaliteit, en ik heb nog steeds een kort vrouwenkapsel ala Parisienne, vergezeld van grote zilveren oorringen en weinig make up, alleen oog make up en lipstick. Alleen niet superduur meer, wat toen in 1 oogopslag te zien was, zonder dat ik er protserig of 'nieuw rijk' uitzag, vanwege de neutrale kleuren die ik toen droeg.
Ik heb die drop dread chique kleding uit die tijd nog steeds, te mooi van stof, snit en kwaliteit om weg te doen, maar ik weet inmiddels wel dat ik me niet meer dropdead chique hoef te kleden om respect af te dwingen. Dat krijg ik zo ook wel, inmiddels.
Desalniettemin.......het blijft pijnlijk als mijn ts gezelschap uitgelachen/nagewezen enz word, want die periode die voor mij 26 jaar lang geduurd heeft, ligt allang achter me......en voor hun is het begonnen met hun transitie, en het zal duren tot.........?
Je moet er maar tegen kunnen, zeker over een langere periode.
Groetjes Mila.
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Pardon ?mila schreef: voor jou is het een bewuste keuze, gemaakt in *volwassen* toestand, ik ben zo geboren, en als je je als kind/pre puber/puber/jong volwassene aan 1 stuk door thuis, op straat, op school letterlijk het leven zuur word gemaakt omdat je vrouwelijk bent, dan is dat een *ongekozen* situatie die diepe sporen na laat.
Transsexualiteit is nooit een keuze, voor niemand. Echt niet.
Jouw argumenten hier bewijzen m.i.z. hooguit dat het vooral door 'de maatschappij' wordt bepaald wanneer iemand er niet langer onderuit kan om toe te geven dat je 'in ieder geval géén (echte) man bent'.
Kijk ik naar mezelf: Veertiger, 2 kindjes, hypotheekje, de hele rotboel. Vanaf m'n kleutertijd geprobeerd een goed jongetje te zijn, altijd gepest en uitgelachen omdat ik wel een soort van raar was......
Ik werk sinds 'n jaar of 20 in 'de amusementsindustrie' als technicus. Waar kom ik in hemelsnaam anders aan de bak, in dit wereldje is iederéén een beetje raar (of aan de drugs), dus ik val nauwelijks op. Tuurlijk voelen ze wel dat ik anders raar ben dan de anderen, maar dat maakt mij tot iemand die de boel extra verlevendigt.
Na een heel leven verstoppertje spelen kon ik niet anders dan toegeven dat ik gewoon een vrouw in een verkeerd lichaam ben; letterlijk op straffe van de dood..... ( Suicide is painless.....? )
Je hebt in deze draad kunnen lezen hoezeer ik tegen 'de instituten' aanschop die ons ziek noemen. Lekker makkelijk, hoef je *ons* ook niet serieus te nemen en dus geen plek in de samenleving te geven.....
Volgens mij heb jij zeker geen hekel aan wat jij noemt: 'bouwvakkers met borsten'. Ik denk dat je vooral razend bent omdat er in deze geperverteerde samenleving geen plaats is voor mensen die vragen oproepen waar men liever niet mee geconfronteerd wordt. (bijv. : "Ben ik wel echt?")
Wees voorzichtig, Mila. Ik kan je boosheid begrijpen, maar richt je giftige pijlen voortaan wel op de doelen die geraakt zouden móeten worden.
Carla.
P.S.
Zat gisteren voor de spiegel lekker te tutten en te doen. Op een gegeven moment zag ik: Yes! That's Me! En daar hoort onder te staan: Pas op! Ik BIJT!
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Hoi Mila,
Dan was ik misschien iets te voorbarig met mijn nogal heftige antwoord.
Aan de andere kant lijkt het me meer dan interessant om Frederique's wederwaardigheden te vernemen, juist omdat ze zo overduidelijk en met een zekere 'aanvalsdrift' het leven (als T*) op verschillende manieren uitprobeert. Hoogst waarschijnlijk ontdekt ze dingen die reden tot nadenken geven, misschien zelfs een manier om jezelf te kunnen zijn zonder meteen de narigheid over je heen te krijgen.
Haar aanvalsdrift zorgt er ook voor dat er hier op het forum weleens een en ander in een verkeerd keelgat schiet. Ik ga niet zeggen dat je daar maar mee moet leven en dat soort 'steek je kop maar in het zand' -achtige adviezen. Dit is gewoon hoe ik het zie.
Desalniettemin:
Ik waardeer jullie, hoe dan ook !
Carla.
Dan was ik misschien iets te voorbarig met mijn nogal heftige antwoord.
Aan de andere kant lijkt het me meer dan interessant om Frederique's wederwaardigheden te vernemen, juist omdat ze zo overduidelijk en met een zekere 'aanvalsdrift' het leven (als T*) op verschillende manieren uitprobeert. Hoogst waarschijnlijk ontdekt ze dingen die reden tot nadenken geven, misschien zelfs een manier om jezelf te kunnen zijn zonder meteen de narigheid over je heen te krijgen.
Haar aanvalsdrift zorgt er ook voor dat er hier op het forum weleens een en ander in een verkeerd keelgat schiet. Ik ga niet zeggen dat je daar maar mee moet leven en dat soort 'steek je kop maar in het zand' -achtige adviezen. Dit is gewoon hoe ik het zie.
Desalniettemin:
Ik waardeer jullie, hoe dan ook !
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Tja, hoe zit 't nu met mij?
Begin 2004 erkende ik mijn vrouwelijke kant. Die was er daarvoor ook al wel - en daarmee herken ik ook veel sociale problemen die Mila beschrijft. Ik heb er zowel op de lagere school als op de middelbare school altijd buiten gestaan - wist alleen niet waarom dat zo was. Dat was nooit omdat men mij vrouwelijk noemde, wel omdat ik "anders was". Anders in de zin van: past niet bij de jongens, past niet bij de meiden, past gewoon nergens bij. "Gewoon de verkeerde klas getroffen - dat heb je wel eens". En daarmee het probleem opgelost: wacht maar tot je van school af bent - nieuwe ronde, nieuwe kansen. Soms ook afgedaan met "gewoon te zacht - moet hij maar mee leren te leven, want later is het leven ook niet gemakkelijk".
Ik heb zelf altijd op een dun koort gestaan: meedoen en dan mijzelf verloochenen? Of niet meedoen en dan alleen staan? Of half meedoen? Mensen voelen dit soort tweestrijden en pubers onder elkaar zijn meedogenloos...
Toen ik omging heb ik 1 uitgangspunt gehanteerd: wat een ander ook roept - ik blijf mijzelf. Geen enkel compromis meer. Alles is goed. Het uitgangspunt is belangrijker dan de uitkomst. En dan maar zien waar ik uitkom. Schamen voor mijzelf - ik heb het gehad en ik ben ermee gestopt. Ik ben mooi zoals ik ben.
Bij mij resulteerde dit begin 2004 in mijn eerste rokje, waarbij ik zeker in het begin niet zo heel erg ver durfde. Ik kon daar ook mee leven. Pas sinds dit jaar (!) durf ik in de zomer met duidelijk zichtbare borsten in een T-shirtje in het weekeind overdag op straat te lopen. Ik koop nu ook per jaar vrouwelijker T-shirts, truien en jasjes. Dat lijkt misschien tegenstrijdig met mijn eerdere uitgangspunten - toch voelt dat niet zo voor mij: ik had al die tijd het gevoel dat het op die andere manier erbij lopen "niet iets voor mij was", of dat ik daar "nog niet aan toe was, maar dat dat vast ooit nog wel eens kwam".
Niet alleen ik ben mooi zoals ik ben, een ander is ook mooi zoals die ander is - passabel of niet-passabel is niet belangrijk. Afgelopen weekeind nog bij een bijeenkomst geweest waar ook iemand was die een snor droeg en tegelijkertijd een vrij klein zwart rokje. Tja, hij? zij? voelde zich er prettig bij. De hele avond geen wanklank gehoord. Niet van hem/haar, ook niet van welke andere aanwezige (T*) ook. Iedereen was trots op hem? haar? dat hij? zij? het zowieso aangedurfd had om aanwezig te zijn! Ik ben blij dat zoiets kan. En of ik nu met hem/haar op die bijeenkomst of op straat of in de trein zou zitten - mij zou het echt geen ene knal uitmaken. Ik haal mijn eer niet uit passability - passability voelt voor mij veel te veel als "aan moeten passen aan wat een ander van mij verwacht" - en dat heb ik genoeg gedaan. Ik haal mijn eer uit "de kleren mogen dragen die ik mooi vind en die ik bij mijzelf vind passen - en mij in mijn gedrag mogen gedragen zoals dat bij mij past, zonder schaamte of terughoudendheid 'in het belang van een ander'".
Groetjes,
Frederique
Begin 2004 erkende ik mijn vrouwelijke kant. Die was er daarvoor ook al wel - en daarmee herken ik ook veel sociale problemen die Mila beschrijft. Ik heb er zowel op de lagere school als op de middelbare school altijd buiten gestaan - wist alleen niet waarom dat zo was. Dat was nooit omdat men mij vrouwelijk noemde, wel omdat ik "anders was". Anders in de zin van: past niet bij de jongens, past niet bij de meiden, past gewoon nergens bij. "Gewoon de verkeerde klas getroffen - dat heb je wel eens". En daarmee het probleem opgelost: wacht maar tot je van school af bent - nieuwe ronde, nieuwe kansen. Soms ook afgedaan met "gewoon te zacht - moet hij maar mee leren te leven, want later is het leven ook niet gemakkelijk".
Ik heb zelf altijd op een dun koort gestaan: meedoen en dan mijzelf verloochenen? Of niet meedoen en dan alleen staan? Of half meedoen? Mensen voelen dit soort tweestrijden en pubers onder elkaar zijn meedogenloos...
Toen ik omging heb ik 1 uitgangspunt gehanteerd: wat een ander ook roept - ik blijf mijzelf. Geen enkel compromis meer. Alles is goed. Het uitgangspunt is belangrijker dan de uitkomst. En dan maar zien waar ik uitkom. Schamen voor mijzelf - ik heb het gehad en ik ben ermee gestopt. Ik ben mooi zoals ik ben.
Bij mij resulteerde dit begin 2004 in mijn eerste rokje, waarbij ik zeker in het begin niet zo heel erg ver durfde. Ik kon daar ook mee leven. Pas sinds dit jaar (!) durf ik in de zomer met duidelijk zichtbare borsten in een T-shirtje in het weekeind overdag op straat te lopen. Ik koop nu ook per jaar vrouwelijker T-shirts, truien en jasjes. Dat lijkt misschien tegenstrijdig met mijn eerdere uitgangspunten - toch voelt dat niet zo voor mij: ik had al die tijd het gevoel dat het op die andere manier erbij lopen "niet iets voor mij was", of dat ik daar "nog niet aan toe was, maar dat dat vast ooit nog wel eens kwam".
Niet alleen ik ben mooi zoals ik ben, een ander is ook mooi zoals die ander is - passabel of niet-passabel is niet belangrijk. Afgelopen weekeind nog bij een bijeenkomst geweest waar ook iemand was die een snor droeg en tegelijkertijd een vrij klein zwart rokje. Tja, hij? zij? voelde zich er prettig bij. De hele avond geen wanklank gehoord. Niet van hem/haar, ook niet van welke andere aanwezige (T*) ook. Iedereen was trots op hem? haar? dat hij? zij? het zowieso aangedurfd had om aanwezig te zijn! Ik ben blij dat zoiets kan. En of ik nu met hem/haar op die bijeenkomst of op straat of in de trein zou zitten - mij zou het echt geen ene knal uitmaken. Ik haal mijn eer niet uit passability - passability voelt voor mij veel te veel als "aan moeten passen aan wat een ander van mij verwacht" - en dat heb ik genoeg gedaan. Ik haal mijn eer uit "de kleren mogen dragen die ik mooi vind en die ik bij mijzelf vind passen - en mij in mijn gedrag mogen gedragen zoals dat bij mij past, zonder schaamte of terughoudendheid 'in het belang van een ander'".
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hoi hoi Frederique,
"en hoe zit het nu met mij?" vraag jij je af? Volgens mij zit het met jou wel goed hoor. Het is echt een kunst om in deze wereld volstrekt jezelf te zijn, en zoals ik het bezie, doe je dat met verve! Lekker en met overtuiging doorgaan op de door jou ingeslagen weg!
Groetjes en liefs,
Babette.
"en hoe zit het nu met mij?" vraag jij je af? Volgens mij zit het met jou wel goed hoor. Het is echt een kunst om in deze wereld volstrekt jezelf te zijn, en zoals ik het bezie, doe je dat met verve! Lekker en met overtuiging doorgaan op de door jou ingeslagen weg!
Groetjes en liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela
-
Nancy Koppens
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 168
- Lid geworden op: di nov 16, 2004 22:11
Re: Obsessie
Hoi Joyce, Voor mij heel herkenbaar, heb me deze vragen ook heel erg vaak gesteld, voelde me soms ook zwaar k.t en wil graag meer... heel veel meer... weet ook dat ik van veel dingen en soort van spijt heb, ja idd als ik niet eerder... en.. als ik vroeger... ja als? maar als ik eens goed kijk ben ik toch best bere trots wat ik de laatste 3 jaar heb berijkt... en ben ik ook trots dat ik twee levens heb... twee levens waar ik "als ik eerlijk ben" met recht van geniet.Joyce_ schreef:Hallo,
Ik wil jullie vragen of jullie je herkennen in het volgende en of jullie manieren hebben gevonden om hier mee om te gaan.
Afgezien van de momenten dat ik het druk heb op mijn werk, of afleiding zoek in b.v. het kijken naar films (dat doe ik dus heel vaak...) ben ik voortdurend in gedachten bezig met mijn 'vrouw'-zijn. Deze gedachten zijn soms positief (als er weer zich een gelegenheid zich voor gaat doen om mezelf te zijn), maar meestal negatief. Ik denk dan terug aan momenten in mijn leven waarop ik andere beslissingen had kunnen nemen, aan hoe het zou zijn als ik al in mijn jeugd ermee naar buiten was gekomen. Ik bedenk toekomstscenario's in allerlei varianten, van het willen stoppen met dit dubbelleven en me terugtrekken in mijn mannenleven ... tot het volledig als vrouw gaan leven met alle consequenties die daar bij komen voor gezin, familie en werk. Ik verlang enorm naar een vrijheid die ik (denk) nu niet te hebben. Deze 'obsessie' sloopt me, maakt me mat en zorgt ervoor dat ik weinig kan genieten van het leven.
Ik ben vooral benieuwd of jullie dit nu ook meemaken of hebben meegemaakt.
Liefs,
Joyce
Het had ook anders kunnen zijn Meis
Kusss Nancy
Hallo Nancy,
Bedankt voor je reactie.
Kan je vertellen wat je de laatste 3 jaren bereikt hebt? Ben je b.v. naar familie toe uit 'de kast' gekomen? En heb je je ook uiterlijke veranderingen toegestaan? En zo ja, hoe is daar op gereageerd door je omgeving?
Groetjes,
Een als altijd even nieuwsgierig Joyce
Bedankt voor je reactie.
Kan je vertellen wat je de laatste 3 jaren bereikt hebt? Ben je b.v. naar familie toe uit 'de kast' gekomen? En heb je je ook uiterlijke veranderingen toegestaan? En zo ja, hoe is daar op gereageerd door je omgeving?
Groetjes,
Een als altijd even nieuwsgierig Joyce
-
Nancy Koppens
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 168
- Lid geworden op: di nov 16, 2004 22:11
Hoi Joyce,
Zal je een beetje vertellen over mijn hoe en wat, aller eerst was het dat ik ruim 3 jaar geleden ging experimenteren met mij vrouwelijke ik, eerst heel vreemd en zeker heel raar, temeer omdat ik daar nooit wat mee had. Toen ik het allemaal best leuk vond en meer ging toegeven en daardoor wat meer kleding ging kopen en natuurlijk make up, ik kocht mijn eerste koffertje bij de wehkamp
ben ik gaan make uppen, dat ging wel aardig, alleen te felle kleuren en de eerste pruik.... een lange blonde, eerlijk gezegt was dat vreselijk om te zien 
Toen ik me wat meer ging verdiepen in vrouwen van rond mijn leeftijd kwam ik er achter wat de kleur was die het beste bij mij paste donker ROOD half lang haar.... toen ik na een paar maanden al besloot om outdoor ergens op een rustige plek s'avonds wat fototjes te gaan schieten om te zien wat en wie mij vrouwelijke ik was was ik meer dan zeer verrast, ik was zeer blij en werd een beetje verlieft op mijn vrouwelijke kant, iets wat steeds sterker is geworden.
In die eerste maanden heb ik het, na een feestje en fink aangeschoten, mijn vriendin verteld, ik hing over de wc pot... ik weet niet of ze medelijde had hoor maar ze vond het niet eens raar... en werd ook niet kwaad.... Toen ik dus als rooie verder ging, en Nancy geboren was heb ik de eerste foto's laten zien aan haar... ze vond het resultaat goed
Door de jaren heen heb ik ook het één en ander verranderd, zo heb ik mijn gezichts haar door ELOS laten verwijderen, ruim 90% is weg en loop in de laatste fase.. doordat de baard streek bijna haar vrij is is mn huid daar ook blanker en frisser. Zo heb ik mijn haar laten groeien en na twee jaar is het een stuk over mijn schouders, ik kleur dat ook nog eens en ga ik elke drie maanden na de schoonheidsspecialiste... heb daar mn vriendinnen verder besteed ik veel meer aandacht aan mn uiterlijk.
Ik kom nu ook overdags buiten, maak dan heel erg graag foto's, ik fietst, ga zo ook naar de stad, ik hoef dan niet zozeer een rok(je) aan maar denk wel bij mezelf van ik heb elke dag al een broek aan dus waarom niet..... alles bij mekaar ben ik heel tevreden met wat ik tot nu toe in die 3 jaar heb berijkt, daarbij heb ik weinig tot geen rare dingen meegemaakt....
En tuurlijk klaag ik ook, wil ook meer billen en heupen, weeg wel 63 kg maar vind mn buikje te dik... erg he? zo heb ik een kuiltje in mn kin dat overigens volgend jaar opgevuld gaat worden. dus dat zijn mn volgende strevens.
Ik vind Nancy zijn heel erg gaaf, heel appart en boven al heel mooi... ik vind Nancy een leuke meid, een mooie meid... ja en zeker niet de mooste hoor...
Elke dag ben ik een beetje Nancy, ik denk als Nancy en ja zij denkt anders dan mijn mannelijke ik... zij denkt meer aan kleding en uitelijk en leuke dingen.
Daarom ben ik blij met mijn twee levens, en ik niet alleen...
Zal je een beetje vertellen over mijn hoe en wat, aller eerst was het dat ik ruim 3 jaar geleden ging experimenteren met mij vrouwelijke ik, eerst heel vreemd en zeker heel raar, temeer omdat ik daar nooit wat mee had. Toen ik het allemaal best leuk vond en meer ging toegeven en daardoor wat meer kleding ging kopen en natuurlijk make up, ik kocht mijn eerste koffertje bij de wehkamp
ben ik gaan make uppen, dat ging wel aardig, alleen te felle kleuren en de eerste pruik.... een lange blonde, eerlijk gezegt was dat vreselijk om te zien Toen ik me wat meer ging verdiepen in vrouwen van rond mijn leeftijd kwam ik er achter wat de kleur was die het beste bij mij paste donker ROOD half lang haar.... toen ik na een paar maanden al besloot om outdoor ergens op een rustige plek s'avonds wat fototjes te gaan schieten om te zien wat en wie mij vrouwelijke ik was was ik meer dan zeer verrast, ik was zeer blij en werd een beetje verlieft op mijn vrouwelijke kant, iets wat steeds sterker is geworden.In die eerste maanden heb ik het, na een feestje en fink aangeschoten, mijn vriendin verteld, ik hing over de wc pot... ik weet niet of ze medelijde had hoor maar ze vond het niet eens raar... en werd ook niet kwaad.... Toen ik dus als rooie verder ging, en Nancy geboren was heb ik de eerste foto's laten zien aan haar... ze vond het resultaat goed
Door de jaren heen heb ik ook het één en ander verranderd, zo heb ik mijn gezichts haar door ELOS laten verwijderen, ruim 90% is weg en loop in de laatste fase.. doordat de baard streek bijna haar vrij is is mn huid daar ook blanker en frisser. Zo heb ik mijn haar laten groeien en na twee jaar is het een stuk over mijn schouders, ik kleur dat ook nog eens en ga ik elke drie maanden na de schoonheidsspecialiste... heb daar mn vriendinnen
verder besteed ik veel meer aandacht aan mn uiterlijk.Ik kom nu ook overdags buiten, maak dan heel erg graag foto's, ik fietst, ga zo ook naar de stad, ik hoef dan niet zozeer een rok(je) aan maar denk wel bij mezelf van ik heb elke dag al een broek aan dus waarom niet..... alles bij mekaar ben ik heel tevreden met wat ik tot nu toe in die 3 jaar heb berijkt, daarbij heb ik weinig tot geen rare dingen meegemaakt....
En tuurlijk klaag ik ook, wil ook meer billen en heupen, weeg wel 63 kg maar vind mn buikje te dik... erg he? zo heb ik een kuiltje in mn kin dat overigens volgend jaar opgevuld gaat worden. dus dat zijn mn volgende strevens.
Ik vind Nancy zijn heel erg gaaf, heel appart en boven al heel mooi... ik vind Nancy een leuke meid, een mooie meid... ja en zeker niet de mooste hoor...
Elke dag ben ik een beetje Nancy, ik denk als Nancy en ja zij denkt anders dan mijn mannelijke ik... zij denkt meer aan kleding en uitelijk en leuke dingen.
Daarom ben ik blij met mijn twee levens, en ik niet alleen...