Op mijn werk vinden ze de naamsverandering (3 weken na de overstap) maar moeilijk. De namen Frederik en Frederique (uitspraak: Frederiek) liggen vrij dicht bij elkaar en een foutje is zo gemaakt. Ook de vrouwelijke vorm (zij/haar enz) zijn nog niet vanzelfsprekend.
Ik voel me desondanks goed geaccepteerd, er is geen sprake van onwil. Regelmatig verbetert iemand zichzelf, al gebeurt dat (zeker in vurige betogen) lang niet altijd. Net als bij iedere verandering zijn er "early adapters" die het direkt goed oppakken en "late adapters" die er (veel) meer tijd voor nodig hebben en verder een grote middenmoot die er voorlopig nog een eind mee wegrommelt.
Ik vind het allemaal prima - zolang men mij maar als collega accepteert en ik mijn werk goed kan doen - en ik een uiterlijk mag hebben dat duidelijk beter bij mij past dan mijn voorgaande uiterlijk - en ik van het vrouwentoilet gebruik mag maken. Aan al deze voorwaarden wordt nog steeds voldaan
Frederique_ schreef:
Op mijn werk vinden ze de naamsverandering (3 weken na de overstap) maar moeilijk.
Dat wennen aan je nieuwe naam duurt langer. Sommigen (zeker vrouwen) nemen je nieuwe naam zonder problemen over en zullen ook niet zo gauw een fout maken. Anderen hebben daar meer tijd voor nodig en dat kan wel eens meer dan een jaar duren...
Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook altijd even moet wennen als iemand trouwt en de dan de naam van de echtgenote/echtgenoot aan neemt; ik kan me daar soms jaren later nog in vergissen.
[quote="Kitty Mermaid. Sommigen (zeker vrouwen) nemen je nieuwe naam zonder problemen over en zullen ook niet zo gauw een fout maken. Anderen hebben daar meer tijd voor nodig en dat kan wel eens meer dan een jaar duren...
Kitty.[/quote]
Dat vind ik wel frappant, dat vrouwen dit sneller oppakken dan mannen. Dat het zo is geloof ik sowieso, denk dat vrouwen hierin meer empathie hebben. elsa
Elsa schreef:Dat vind ik wel frappant, dat vrouwen dit sneller oppakken dan mannen. Dat het zo is geloof ik sowieso, denk dat vrouwen hierin meer empathie hebben. elsa
Ik kan alleen uitgaan van de situatie op m'n werk, maar het is idd opvallend. Maar ik weet waaraan dat ligt want ik heb dat gewoon aan hen gevraagd. Vrouwen zien mij nu gewoon als een van hen en gaan met mij dus gewoon om zoals zij met andere vrouwen omgaan.
Mannen weten zich geen houding te geven tegenover iemand die niet meer "als een van hen" is. Er is een kloof ontstaan tussen de mannenwereld en die van mij, eigenlijk net zo zoals er op het werk een kloof is tussen man en vrouw.
Maar ik merk wel dat nu ook de mannen, nu na een jaar heel voorzichtig mijn nieuwe naam gebruiken. Velen korten mijn naam nog een keertje af (Kitty is al een afkorting van Katherina) en noemen me nu dan maar "Kit".
Het komt vast wel goed, ik moet hen gewoon de tijd gunnen om eraan te wennen.
Even het vervolg van de vragen van elsa beantwoorden.
Dhiamara gebruik ik alleen als ik op trav.org zit. Indien men mij via trav.org een mailtje stuurt wordt dit door de automatische handtekening voorzien van mijn mannennaam (hoi Babette ) Verder is niemand bekent met mijn vrouwennaam Misschien een idee om een extra mailbox aan te maken met dhiamara als naam maar ik heb een kennis die gebruik maakt van mijn comp en die wil liever niet geconfronteerd worden met dit geheel. Het is wat lastig maar aanpassen blijft een feit.
With Love and Lightness.
"Wees er van bewust dat je een toeschouwer bent van het Universum"
"Besef tegelijkertijd dat je tevens een Deelnemer bent van het Universum
Ik hoop dat jullie mijn vragen niet als vervelend beschouwen. Is een gezonde nieuwsgierigheid hoe het kan gaan. Denk wel dat wanneer je als Ts de fase ingaat om voor 100% als vrouw te leven, het voor beide af en toe moeilijk zal zijn. Hoeft nieteens onwil te zijn, toch? Vind hel knap om er dan helemaal voor te gaan...wetende dat dit soort situaties kunnen gebeuren. elsa
Elsa schreef: Denk wel dat wanneer je als Ts de fase ingaat om voor 100% als vrouw te leven, het voor beide af en toe moeilijk zal zijn. Hoeft nieteens onwil te zijn, toch? Vind hel knap om er dan helemaal voor te gaan...wetende dat dit soort situaties kunnen gebeuren. elsa
Het hoort er gewoon bij - je weet inderdaad van te voren dat deze situaties gaan voorkomen en daar heb ik me op ingesteld.
wat mij betreft mag je zoveel vragen stellen als je maar wil; als er mensen wel bezwaar maken, hoor je dat vanzelf, toch?
En natuurlijk zijn er wel eens moeilijke situaties voor je partner en/of voor jezelf, maar in ons geval lossen we het altijd op door veel met elkaar te communiceren. En als er iets echt moeilijk ligt, en dat hoeft niet eens over het "t-gebeuren" te gaan, dan gaan wij een lange wandeling maken. Het praat gemakkelijker, vinden wij, en tegen de tijd dat we weer thuis zijn, is het "probleem" opgelost. Het heeft inderdaad niet echt met onwil te maken, maar met perceptie, denk ik.
Liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela
Ook van mij uit mag je vragen wat je wilt - ik heb alleen geen partner en kan op sommige vragen geen antwoord geven. V.w.b. de omgeving buiten de eigen partner ben ik het met Kitty eens: je weet van te voren wat er kan gebeuren en hebt ook al een vaag idee wat je dan zult doen en waar je grenzen liggen - verder is het vooral afwachten wat er (m.n. niet) gebeurt.
dhiamara schreef: Schreef:
Misschien een idee om een extra mailbox aan te maken met dhiamara als naam maar ik heb een kennis die gebruik maakt van mijn comp en die wil liever niet geconfronteerd worden met dit geheel. Het is wat lastig maar aanpassen blijft een feit.
Nastame Dhiarama, wel als er in mijn huis iemand komt ga ik mij niet veranderen dus ook niet omkleden. Maar als ze van mij iets gebruiken dan helemaal geen poespas over hoe ik zou moeten zijn.
Wel Elsa ik moet zeggen dat ik verwonderd was dat mijn broer en schoonzus eigenlijk zelf kwamen met hoe mijn vrouwennaam was. Dit omdat ik samen met Elianne, als 2 vrouwen, bij heb overnacht heb. En beiden hebben ze mijn vrouwennaam gebruikt.
Groetjes Bea.
beide sexen te kennen en daar vol van te genieten en te leven
Ik heb ooit een gesprek gehad met mijn moeder toen ik nog in de pubertijd zat, waarin ik haar vroeg hoe ze mij had genoemd moest ik als meisje geboren zijn. Ze zei dat ze als kind twee poppen had: Tamara en Tanja. Dit heeft ze steeds mooie namen gevonden en ze zou één van de twee gekozen hebben. Toen ik echt moest beslissen koos ik spontaan voor Tanya, zelf nam ik de schrjfwijze met "y", omdat ik die de leukste vond.
Eigenlijk heb ik het er nooit meer over gehad met mijn moeder, moet ik eens doen.
En Tanya staat mijlenver van mijn vroegere jongensnaam, maar die krijg ik ook niet meer over mijn lippen :p
Mijn naam zoals ik hier op het forum zit, hoort eigenlijk anders te geschreven te zijn, namelijk zo: Xham, (Sam op zijn Engels) en omdat er al vele worstelen met mijn naam dacht ik het hier maar even simpel te houden, veel mensen denken dat mijn naam uit China komt, ik heb alleen de schrijfwijze veranderd omdat ik nou eenmaal niet standaard ben. En ik wilde een naam die bij mij past, en echt niet voorkomt.
) Verder is niemand bekent met mijn vrouwennaam Misschien een idee om een extra mailbox aan te maken met dhiamara als naam maar ik heb een kennis die gebruik maakt van mijn comp en die wil liever niet geconfronteerd worden met dit geheel. Het is wat lastig maar aanpassen blijft een feit.
