Travestie.org

Dankje TT Joanne, je bent lief!

TT Anouk
x

Hoi Chantal,
Ja ik lees nu je berichtje en kan alleen maar beamen hoe jij je voelt.
Ik zit ook al nachten lang te tobben van hoe moet ik het mijn enige echte vriendin die ik heb in deze wereld vertellen dat ik niet alleen kansloos ben op de arbeidsmarkt maar ook nog eens worstel met een heel ander probleem namelijk dat ik haar wil vertellen dat ik met trots haar dochter zou willen worden.
(Ik raak binnen 15 maanden gewoon zeker me baan kwijt en ben ongediplomeerd en daar heeft ze grote zorgen over.)

Elke keer als ik denk van ja nu kan het wel dan gebeurd er wel weer iets wat mijn hoop die ik die dag heb opgebouwd om het haar op een goede manier te kunnen uitleggen/vertellen gelijk onder een dikke laag van modder belandt.
Zoals velen al tegen me gezegd hebben een goed moment is er nooit alleen wil ik wel een best moment uitkiezen.
De reden waarom ik er zo'n moeite mee heb te vertellen kwam eigenlijk toen ik een paar jaar geleden al tegen haar zei van Ik heb liever een vriend als partner dan een vrouw.
Ook uitgelegd waarom dat zo was(vrouwen zien mij meer als een goede vriendin dan als een rots in de branding die voor hun altijd klaar zal staan.) maar toch het niet willen begrijpen en ik heb om de goede vrede in huis weer te herstellen het maar weer ingetrokken en een soort van ontkent.
Later realiseerde ik me dat ik met deze uitspraak haar de hoop op toch nog kleinkinderen die ze wel mag zien en een oma voor mag zijn ontnam.
Haar oudste zoon heeft al zeker 10 jaar geen contact meer met haar en ze heeft ook nooit haar kleinkinderen gezien dus ja dat is altijd wel een heel groot gemis voor haar geweest.
Ik ben vreselijk bang dat als ik haar dit zo vertel dat ze dan helemaal in een diepe kuil van ellende en verdriet valt.
Realiseer me ook zeker terwijl ik dit schrijf er menig reactie zal komen dat ik wat minder voor me moeder moet zorgen maar er is zeker een oorzaak en een uitleg voor hoe dat onstaan is alleen ga ik dat niet in dit bericht plaatsen.
Wat ik wel hoop dat als ik het haar vertel dat ze dan net zo sterk in haar schoenen zal staan als ik in de tijd dat het met haar erg beroerd ging.
Alleen hoe???nou Chantal ik denk dat ik toch hoe erg het ook voor me zal zijn het gewoon persoonlijk moet vertellen.
Heb net als jij gedacht om het in een eerlijke open brief aan haar te laten doorschemeren maar ik vind dat ook weer aan de andere kant weer erg onpersoolijk en ze kan dan op het moment dat ze mijn brief zou lezen niet gelijk vragen stellen die zeker in haar zullen opkomen.
Ik denk dat jij het gewoon je ouders moet vertellen en ik hoop dat ze het heel goed opnemen.
En tuurlijk een afspraak maken met het VU is inderdaad een stuk makkelijker dan het te vertellen tegen diegene die je groot gebracht hebben.
Ik heb voor mij de voorwaarde gesteld dat als ik contact opneem met het VU voor een eerste gesprek ik 1 ding heb gedaan:Me moeder vertellen wat ik voel en wat ik eigenlijk wil zijn.
Uiteraard hoop ik dat ik haar aan me zijde heb als dat gesprek plaatsvind maar zou er zeker begrip voor hebben als ze dat niet kan opbrengen.
Ik hoop dat je wat aan mijn schrijven heb en het is een heel lang stuk geworden omdat ik er zeker de laatste 4 weken ontzettend mee tob.
Liefs:Lisa