Travestie.org

Gepest worden is ook voor mij wel een gekende uitdrukking, Ging het dan uit de weg, liet ze maar doen en trok me terug achter mijn muurtje. Die keren dat ze handtastelijk werden vocht ik wel terug, was wel goed in krabben en bijten of haren trekken... maakte ook niet uit dat de aanvaller(s) groter en sterker was en ik de meeste klappen kreeg... leefde toch al met het motto: liever vandaag sterven dan morgen sinds mijn negende. Nu na 4 mislukte suicide attempts en uiteindelijk begonnen aan de real-life-experience als vrouw heb ik de angst leren kennen. Kijk nu zelfs driemaal voordat ik een straat oversteek.

Ja willen leven is ook koesteren, ik ken het, ik ken het.

Anouk
x

Ik zie, en ik transpireer, wat een gelijkenissen...

Echt niet te geloven hoe veel dingen overeenkomen. Vroeger stond ik er eigenlijk niet zo bij stil, maar sinds ik uit de kast ben gekomen. Heb ik echt het idee niet meer alleen te staan op deze wereld. Net zoals chantal zei je maakt alleen wat losse flodder opmerkingen enzo, voor de rest praatte ik niet over mijn gevoelens, door al dat geplaag werd je gewoon in een hoekje geduwd.

Hoi Meiden

Ik ben net een weekje off-line geweest, en zie nu pas deze thread en ik moet zeggen, dat ik overal herkenning in vind.

Ook ik was vroeger anders, kon mijn gevoelens niet uiten, probeerde altijd niet op te vallen, werd vaak gepest en durfde ook dat weer niet te vertellen thuis.
En mijn ouders ontkennen mijn transsexualiteit nog steeds.
Je bent een man, want je hebt immers een kind gemaakt! Probeer dat maar eens te ontzenuwen als ze niet willen luisteren.
Maar kort en goed, we hebben allemaal gelijksoortige ervaringen.

Rest mij nog wel één gewetensvraag. Is transsexualiteit nu een oorzaak of een gevolg?

Een feit misschien, cynthia?

Wilma.

hoi allen,
Dit is al een oude draad, maar wel een die me raakt.
Vanaf de kleuterschool tot ongeveer het laatste jaar van de middelbare school was ik structureel slachtoffer van pesterijen. In de praktijk was het een enkeling die steeds weer het voortouw nam, waarop de rest inhaakte. Meestal bleef het beperkt tot uitschelden, maar toch liet het behoorlijk sporen na bij mij. Na de basis school dacht ik een nieuwe start te maken op de middelbare school. Een hoop die direct de eerste dag in de brugklas de grond werd ingeboord...... De grootste aanstoker, die op de basisschool een klas hoger zat als ik, zat bij mij in de klas .
Ik groeide op met de gedachte dat iedereen tegen mij was. Dat ik op de basisschool 2 jaar les had van mij vader heeft ook niet geholpen en zeker niet toen ik dichtklapte tijdens een spreekbeurt.
Gedurende de HAVO werd het pesten naar mij toe gelukkig wat minder en in het laatste jaar waren het slechts onschuldige plagerijtjes die ik ook terugplaatste.
Toch hebben de jaren van tegenwind mij erg onzeker gemaakt en voor een dikke muur gezorgd waarachter ik mijn gevoelens vergborg.

Tijdens het 2e gesprek met de psych op het vu kwam ook het pesten aan bod. ik dacht dat ik dat achter me had gelaten, maar het kwam nog bijzonder hard om de bocht zeilen. En hoewel het me in het dagelijkse leven niet meer echt hindert, vraag ik me af of ik het ooit helemaal achter me kan laten.......

greetz Fenna

Hoi Fenna

Je kunt iets pas achter je laten wanneer je het helemaal hebt verwerkt denk ik (al zul je het nooit kunnen vergeten).

Maar ik heb in het verleden een paar keer meegemaakt, dat ik er jaren niet bewust aan terugdacht, en wanneer (bijv tijdens een psychologisch gesprek) het pesten van vroeger dan weer ter sprake kwam, kwamen de gevoelend in no time weer in alle hevigheid weer boven en was ik in tranen. Terwijl je verwacht dat je het achter je had gelaten.

Het is helaas een vervelend onderdeel van je vorming, en wel een deel dat ik liever niet mee had gemaakt. Het maakt dat je vrijwel altijd angstig en onzeker bent over je functioneren, en denkt dat anderen alles altijd beter weten/doen dan jij. Ook als dat niet zo is. En doordat je die innerlijke overtuiging hebt, gaan anderen ook eerder aan je twijfelen.
En daardoor probeer je stellig te zijn, en kom je weer te resoluut over, als iemand die niet openstaat voor andere meningen.
Kan ik soms zo moe van worden.

Hoi Fenna en Cynthia,

Het belangrijkste wat je naar mijn mening moet doen om je pest verleden achter je te kunnen laten is accepteren dat het je gevormt heeft tot de persoon die je nu bent. Het kan je namelijk ook heel veel kracht geven want ondanks al die pesterijen heb je het toch gered. De muur om je gevoelens die zal uiteindelijk ook nog wel vallen. Het zal wel erg langzaam gaan hoor mijn muur is ook nog niet gevallen ondanks dat ik er al jaren op los beuk. Mijn muur is al behoorlijk aan het afbrokkelen het is echt gewoon een kwestie van tijd en doorzettingsvermogen.

Hoi Franciska

Het lijkt er inderdaad op dat ik het gered heb ... En de muur is gaan barsten tijdens een meerdaagse schoolreis in 4 HAVO. Zoals gewoonlijk zonderde ik me af van groepjes, maar in het voorjaarszonnetje werd ik door iemand uit een groepje er opeens bijgetrokken. zo van "kom er nu maar s bijzitten, want je zit al lang genoeg alleen". Dat was wel bijzonder. Van de muur is ondertussen ook niet veel meer over, maar wel ben ik heel erg selectief in wie ik tot mijn vrienden reken.
Maar of ik het werkelijk gered heb, kan ik pas over heel lang vertellen...

Hoi Cynthia,
Dat stellig zijn kan ik wel herkennen bij mezelf. Ik kon erg goed heel koppig zijn, maar gelukkig wordt dat wat minder Zal wel met de verwerking van het pesten te maken hebben...

greetz Fenna

Nou, als het hier over pesten gaat wil ik mijn jeugd ook maar ff toelichten, ik hou ut kort, want ik praat er niet zo graag over, de eerste die mij erg aan pesten was, was mijn eigen vader, vanaf mijn 3de of zo, ging die tekeer tegen mij, okee, voor de statistiek, om de week gemiddeld sloeg die eikel me in elkaar, later zelfs dat ik bodbreuken opliep, met mijn broer deed die ut nie, die had ook'n ander vader, ik werd alleen maar vernederd en kleineerd, omdat ik niet zo was dan mijn broer, ik groeide echter in oostduitsland op, de helft van de familie in westd'land, van un bekende van mijn tante in het Sauerland kregen we altijd 2de handskleren toegestuurd, zij ging echt met de mode en stuurde veel, zij was een jaar ouder dan ik en un heleboel van die kleren piktde ik in en werd zo ook op school en op straat erg in een hokje geplaatst of raar nagekeken, toen ik dan vanaf mijn 14de al mijn kleren omkleurde tot ik alles in zwart had tot un paar lange witte bloesjes, vanaf die tijd ben ik zo'n beetje un lookalike van Robert Smith van The Cure, ik maaktde me op en toepeerde mijn haren die ik ook sinds die tijd voornamelijk zwart kleurde, zo ging ut jaren tot voor un paar jaren, ben nu niet meer zo erg, ik ging immers niet naar buiten zonder dat ik niet volledig was opgemaakt en mijn haren niet in alle richtingen stonden, wat dat met zich meebrengt moet ik niet verder toelichten, denk ik, in mijn puberjaren werd ik vaak genoeg in mekaar geschopt door boerenlui en voor weet ik niet alles uitgemaakt! En het pesten gaat maar door, is wel elke keer dat je op straat loopt, dat de ene of andere groep ruig boerenvolk of dergelijke uit vreemde landen het voor nodig houd, met stomme opmerkingen te komen of erg beledigend word, maar als je al 20jaar als un soort gothic rondloopd went dat ook, en ik kan me weren, ik ben immers un flinke brok en niet op de mond gevallen.................

oeps, is toch wat langer geworden,
Groetjes Mara

Ben zelf ook heel veel gepest. Was vroeger heel erg stevig, daar werd ik mee gepest, heb zelfs annerexia gehad omdat ik niet meer durfde te eten. Verder werd ik vaak voor homo of mietje uitgemaakt. Altijd als laatste uitgekozen bij de gym , enz. Vrienden had ik niet. Was een verschrikkelijke tijd.

Vroeger toen ik een jochie was werd ik inderdaad voor homo en mietje uitgemaakt. En nu ik vrouw ben en nog wel eens nageroepen wordt ben ik ineens weer een kerel hahahaha.... Ze weten zelf niet wat ze willen:o)

Gôh,

bij mij toch ook wel herkenning, al ben ik niet overdreven veel gepest. Maar ja, ik ging ook wel heel veel uit de weg. Me afzonderen.Zorgen dat ik ziek was als de gymnastiekles ("slegs vir jonges") kwam. Vooral niet deel uitmaken van groepjes. Goed in de gaten hebben wat voor gedrag je moet vermijden om vrij van verdenking te zijn.
In een jaar op de LTS heb ik heel duidelijk gemerkt dat een jongensklas een pispaaltje nodig heeft en dat dat steevast iemand is waarvan men besluit dat-ie homo is. Ongeacht wat er in die jongen zelf omgaat.
Iedereen krijgt gewoon af en toe een paar stevige dreunen van de notoire pestkop en wie dan niet terugvecht moet zorgen dat-ie daar een geldige reden voor heeft, want anders is-ie inderdaad het mietje.
Nee, geen leuke wereld. Vooral niet als je er alleen in staat, niet op een liefdevol thuisfront terug kunt vallen, maar in tegendeel zelf de schuld krijgt omdat je kennelijk niet van je af kunt bijten.
Ik denk dat velen van ons, die toch al iets van psychotherapie doen, er goed aan doen dat stuk verleden niet onverteerd te laten.
Het is geen schande om kwetsbaar te zijn, maar wel handig om te kijken of je met hulp van iemand anders wat weerbaarder kunt worden.

Groetjes, Jeanet

Na pesterijen, een keer zo ver gegaan dat ik een klasgenoot inelkaar trappen wou.... jammer dat hij weg liep hij had klappen gekregen.

Misschien was het pesten dan afgelopen geweest...

Nataschja