Myle schreef:Hoi Sticky,
Hoi!
Blij om te kunnen melden dat het hier wat beter gaat!
ja, bij een transitie komen er na korte tijd psychologische krachten vrij waar je U tegen zegt, passabel of niet.
Ja, want op het moment dat ik om ging, toch nog iets eerder dan gedacht, wist ik ook wel dat het nog niet helemaal tot me kon doordringen wat het nou echt betekende, echt die transitie in gaan.
Na een paar maanden is het al veel meer geland.
Ik heb de indruk dat je transitie nogal verzwaard wordt door de (beruchte) bijwerkingen van androcur. Zoals vermoeidheid en depressie.
Heb je evt een alternatief met minder zware bijwerkingen overwogen zoals bv Dutasteride?
Volgende week bloed testen, mochten daar rare uitslagen uit blijken, dan misschien wel. En mocht de testo al heel erg laag zijn, dan zou ik voorstellen om van 100 naar 75mg te gaan. En anders uitzitten tot mijn "small-op". Ik heb hier ook gelezen dat je je maanden rot kunt voelen voor je lijf gewend is aan de hormonen, ook daar hou ik me even aan vast. Bedankt Nannette voor je bijdrage!
En je schrijft dat je je lijf al min of meer accepteert met hormonen en al......besef je wel dat je op dat vlak dus al heel erg ver bent? Je neemt jezelf niet in de maling namelijk.
Doe je dat wel, dan kom je vroeger of later van een koude kermis thuis, en kun je (al) weer een acceptie proces door gaan.
Dank. Ik hoop het ook, en zo voelt het inderdaad wel.
Een transitie is in de allereerste plaats een fysiek proces, en dan pas een sociaal proces.
Het fysieke in dienst van het sociale dan. De stap om als vrouw verder te gaan is voor mij waar het om draait. En trans blijf ik toch. Ik denk zelfs dat ik altijd androgyn zal blijven. Heeft niks te maken met een gevoel van man-zijn, maar met het soort mens/vrouw/trans die ik ben.
En je haarwerk........prijzig en moet regelmatig vervangen. Zoals ik je eens zei heb je genoeg donorhaar voor een haartransplantatie.
Lijkt me wel het overwegen waard hoor, een permanente oplossing ipv tijdelijke en dure tijdelijke oplossingen.
Misschien wel in de toekomst, maar dat is nu nog te vroeg. Eerst eens kijken wat er terugkomt, die hormonen werken namelijk wel!
Om over het psychologische positieve effect nog maar te zwijgen.
Ja, extensies zouden ook al heel wat verlichting brengen.
Elsie schreef:
Zeker een heel moeilijk onderdeel van transitie voor degenen die ermee te maken krijgen.
Klinkt misschien raar, maar de sociale handicap om niet naast iemand wakker te kunnen worden met mijn haar, vind ik nog het moeilijkste. Het zal minstens een weinig romantisch gesprekje vooraf vragen, en tact, en aandacht. Dat blokkeerde me de laatste tijd om zelfs maar te kunnen flirten, en daar ben ik (een beetje) overheen gestapt. Als het zover is, kom ik er wel uit.
Voor wat mezelf betreft; als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een gezicht met fijne trekken, een gave huid en (meestal) heldere ogen. Dat is prettig, en het is mijn gezicht.
En een inspirerend voorbeeld!
Maar hoe ik het wend of keer; het hele 'vrouwen'gebeuren komt voor mij toch wel voor een groot deel van buitenaf. Door hoe mensen in het algemeen me aanspreken en behandelen.
Dat ondersteunt en gaat samen met mijn vrouwelijke gevoelens, maar dat maakt me niet tot een vrouw.
Ja, bevestiging heb je nodig, en in een wereld waar alleen maar man of vrouw bestaat, maakt het je wel degelijk vrouw.
Dat ben ik ook niet, ik ben heel gewoon een TS. Niets meer, niets minder.
Niks gewoon. Je bent er trots op en terecht, want self-made.
Patsy schreef:
Dit is denk ik ook een soort pre-op blues.
Bij die fase hoort het wel, srs-wens of (nog?) niet
Groetjes
Sticky
het illustere drietal schreef:
jee wat kun jij quoten zeg!
En dat na die roseetjes
Zelfs de taalfouten zijn zoals altijd weggequoot
Ben nogal kalend en had daarom wat pruiken aangeschaft via internet of kleine winkeltjes. (feestwinkeltjes