Travestie.org

Ik eis van ieder mens dat die mijn eigenheid respecteert, onafhankelijk van hoe ik er uit zie. Omgekeerd mag men van mij hetzelfde verwachten. Ik vind dat een realistische eis.

Artsen en doktoren zijn er niet voor zichzelf. Patiënten zijn er ook niet voor de arts. Artsen en psychologen zijn hulpverleners. Er is dus sprake van een hulpvraag (bij de patiënt) en een hulpaanbod (bij de arts).

Het rare is nu dat de arts/psycholoog denkt dat die op basis van de hulpvraag (bij mij: "hormonen onder medische begeleiding") ook het hulpaanbod ("verplichte diagnostiek + endocrinoloog + verplichte psycholoog") mag vaststellen. Dit gaat volledig eenzijdig: mij wordt niets gevraagd, ik word gewoon doorgeschoven naar het volgende loketje. Ik ben een "lopend voorwerp van medisch handelen" geworden. Zolang men maar de volgende afspraak op mijn afsprakenkaart kan invullen en ik braaf op kom draven komt het allemaal goed met mij, daar zijn zij van overtuigd. Ik schreef al: patiënten zijn er niet voor de arts. Waarom krijg ik telkens het idee dat het genderteam daar anders over denkt?

Mijn voorstel hierboven moet je zien als een poging om het normaler te gaan vinden om hulp twee-zijdig vast te gaan stellen. Om meer invloed op mijn eigen behandeling te krijgen. Om niet, als vanzelfsprekend, een psycholoog in de mik geduwd te krijgen tijdens de hormoonfase die -telkens- weer dezelfde vraag (heb je je mening over geen-geslachtsoperatie al gewijzigd) stelt. Niet omdat die vraag mij bezig houdt, maar omdat zij of haar collega's of de combinatie daarvan een gebrek aan voorstellingsvermogen heeft.

En dat is dus fundamenteel tegen diagnostiek. Er zit -veel- te veel een oordeel in over wat wel-of-niet normaal in en het is -veel- te vanzelfsprekend om mensen die niet binnen dat oordeel passen niet te gaan behandelen. Ik hoop dat mensen -eindelijk- buiten de bestaande kaders gaan denken. Door patiënten primair als mens te zien en alleen op basis van de hulpvraag ook hulp aan te bieden.

Om je eerste vraag te beantwoorden: ik voel me ernstig niet gezien in deze behandeling. Ik voel me een pot op een lopende band: gelijk aan de pot voor me en de pot achter me. Overal dezelfde deksel op. Allemaal hetzelfde etiket. Allemaal in een soortgelijke doos. Allemaal even snel behandeld. Eenheidsworst. En ik voel me -veel- veelzijdiger dan dat en ben van mening dat ik ook een -heel- andere benadering verdien dan de worst voor mij en de worst achter mij. Zoals die andere worsten ook een -heel- andere benadering verdienen dan ik. Gewoon, omdat ze anders zijn. Een rookworst is geen salami. Behandel hem dan ook niet zo.

Ik ben uniek. En wil ook als uniek mens behandeld worden. Dat komt van diep, van heel diep. En dat kon er tijdens de diagnostiek niet uit. Want tijdens de diagnostiek ging het om de vragen van de psychologe. Mijn vragen, mijn invulling van mijn gender, wat mij uniek maakt en wat ik in mijn proces belangrijk vind - het was allemaal niet belangrijk. De antwoorden op haar clinische vragen. Die waren belangrijk. Hoe onbenullig of on-relevant ik de vragen meestal ook vond als ik zelf naar mijn proces of naar mijn hormoon-wens keek. Ik heb daar vorig jaar, samen met het gebrek aan hormonen, zwaar onder geleden. En dat moet eruit. Vandaar dus dit soort regelmatig terugkerende discussies...

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:Wat de medische wereld (en ook jij) telkens weer probeert is IEDEREEN die binnenkomt met het verzoek het lichaam te veranderen in het hoekje "mogelijk psychisch in de war" te plaatsen. En daar waar mensen vaak jarenlang nagedacht hebben voor ze zich bij een genderteam melden vind ik dat je die mensen daar onrecht mee aandoet.

Wat is er mis aan, bij zo'n rare vraag eerst us te kijken of die mens goed op de rails zit.....blijkt die mens goed te sporen, dan mag behandelt worden.....ja okee, het duurt allemaal best lang, dat deed het bij mij ook en je weet ook hoe lang het bij mij heeft geduurt.....

.....maar het is en blijft un medisch probleem, ook maak jij graag un cosmetisch probleem ervan.....zeker mag je je lichaam aanpassen als jij dat wenst, maar het kan echt geen kwaad als het zonder chirurgie kan om gelukkig met zich en de wereld te worden.......kijk Airin nou.....menig patiënt van hem is wel degelijk transseksueel geweest maar door zijn methode hebben ze zonder transitie toch een gangbare weg gevonden......maar dat lukt nie bij elke transseksueel.....maar bij een paar is het wel degelijk nie nodig de transitie in te gaan......en ja, die methode van Airin kost ook de nodige tijd en het medewerken van de patiënt in kwestie.....je moet ervoor openstaan diep in je psyche te duiken.....

.....wat is nou, als je een transje bent, waar ook echt elke vorm van medische trucjes faalt, zeg maar heel grof gebouwde persoon die nooit echt een kans heeft enigzins passabel te worden en je kunt met zijn weg de persoon helpen het allemaal draaglijk te maken, wat al vele malen hem is gelukt......dan is het echt geen luxe geweest ff te wachten met allerlij hormonen en knippen in gezond vlees......

...ik vind, dat transitie pas het allerlaatste middel mag zijn!!!!!

groetjes

Mara

hoi Frederique en anderen
de ene worst is de andere niet, inderdaad; jouw ervaringen zijn de mijne ook niet, heb me in eind 06 geloof ik aangemeld bij de VU, begin 07 intake, hele vermoeiende pijnigende hemelstergende reeks zéér diep gaande gesprekken gevoerd met de inmiddels vertrokken psychologe mw. van Rijn, tijd zitten twijfelen of ik 'het' nou wel of niet zou 'doen', vooral vanwege risico's op o.a. werk en inkomen, vandaar gesprekken opgeschort van ca. april tot ca. juli, toen weer verzocht om hervatting van de 'diagnose', gesprekken hervat in sept./oktober, en in november 07 groene licht.
Ik heb juist een zeer persoonlijke behandeling ervaren, waarbij ik het diepste van mijn ziel heb moeten blootleggen, ik voelde mij naakter dan naakt. Ik heb daarbij ook alles moeten aangeven waaruit zou kunnen blijken dat ik TS ben, en als vrouw een gelukkiger leven zou kunnen leiden dan als man.
jij zegt: "Ik ben uniek. En wil ook als uniek mens behandeld worden. Dat komt van diep, van heel diep. En dat kon er tijdens de diagnostiek niet uit. Want tijdens de diagnostiek ging het om de vragen van de psychologe. Mijn vragen, mijn invulling van mijn gender, wat mij uniek maakt en wat ik in mijn proces belangrijk vind - het was allemaal niet belangrijk."
Totaal niet mijn ervaring, misschien heb je een andere psych. gehad ? Psychs werken volgens een vast protocol, maar ook psychs zijn geen worsten, ze zijn allemaal anders, die van mij vond ik regelmatig asociaal nieuwsgierig naar mijn diepste zieleroerselen, mijn sexuele beleving etc. maar ik kan er in komen dat ze het nodig had om een verantwoord advies uit te brengen en daarom heb ik er ook volledig aan meegewerkt , overigens ook af en toe met ook uitgesproken tegenzin.....
Jammer dat jouw ervaringen zo anders zijn...

Apart mens overigens die Aydin ! Ook een interessante bijdrage, maar het vreet wel allemaal vreselijk veel tijd al die info.... XXX Ch.

Toch maar even inhaken

Toen ik mij aanmeldde bij het vu in maart 2005 ,was ik er zelf al wel uit wat ik wilde en de keus als vrouw verder te gaan kon alleen ik maken en geen enkel ander persoon.
Als men toen direct me de mediceinen had voorgeschreven had ik een gat in de lucht gesprongen.
Nu achteraf vraag ik me af of dat wel goed gegaan was.
want dan had ik ook van het ene moment op het andere volledig als vrouw moeten gaan leven.
Juist door de gesprekken met de heer luc gys ben ik ontzettend veel over mijzelf te weten gekomen.
Ik ben vanaf het moment dat ik me aanmeldde open geweest naar mijn hele omgeving waar ik mee bezig was.
Dat alles zo onzettend lang duurde vond ik ellendig en het heeft me bijna tot aan de afgrond gebracht(letterlijk)
Maar ondertussen kon wel mijn hele omgeving langzaam wennen aan het idee dat ik iemand anders was dan ik ze altijd voorgehouden had.
doordat ik (voor mijn gevoel tergend)langzaam vrouwelijker werd,ook qua kleding,was het voor de mensen om mij heen makkelijker om aan mijn nieuwe uiterlijk te wennen.
Voor Onze kids(nu 6 en 9 jaar oud) was het niet te behappen geweest als ik ineens als vrouw was gaan leven.
Ook mijn partner heeft langzaam kunnen wennen aan het idee dat ze in de toekomst een vrouw naast zich heeft i.p.v de man waar ze ooit eens voor gegaan was,waardoor we nu na twee jaar gescheiden te zijn geweest en heel veel gepraat te hebben,nu weer samen wonen en samen kunnen bouwen aan onze toekomst.
Ik ben er van overtuigd dat als alles in een korte periode gepiept was (zoals ik het zooooo graag wilde) dat ik alles maar dan ook echt alles wat ik had,was kwijtgeraakt.

Groetjes Helen

Helen schreef:want dan had ik ook van het ene moment op het andere volledig als vrouw moeten gaan leven.

Volgens de Standards of Care bepaal jij en niet de arts/psycholoog wanneer je 24/7 in een andere vorm begint te leven.

Als je een goede psycholoog hebt dan zou die je kunnen overtuigen van het gevaar om te snel te gaan. Gewoon, als mensen onder elkaar met een gezonde kritische houding. En niet op basis van macht van "ik heb de sleutel van de hormoonpot en ik beslis wanneer jij aan de hormonen mag", zoals dat nu gebeurt.

Ik was al vanaf begin 2004 in een psychisch proces bezig. En dat psychische proces loopt nu nog steeds door. Ik heb daar echt heel veel aan en vind dat psychische proces ook nuttig. Toen ik me in oktober 2006 meldde had ik dus ruim 2,5 jaar psychische hulp achter de kiezen. En dat heeft effect gehad: ik was gewoon rustig op mijn beslissing om hormonen onder medische begeleiding te willen en leefde ook al 24/7 als (meer) vrouw (dan man). Dit was bij het begin van de diagnostiek ook bekend. Ook in die zin was de keuze voor diagnostiek bij mij heel raar. Alsof ik ineens zou stoppen met het als vrouw leven als de VU zou diagnoseren dat ik niet genderdysfoor zou zijn...

@Mara: we hebben een verschil in inzicht. Ik zie T* als een thematiek. Net als het hebben van homoseksualiteit en het hebben van het syndroom van Down ook thematieken zijn en deze mensen niet primair "ziek zijn". Genderdysforie is iets wat je je leven lang zult blijven merken. Zelfs als je alle operaties ondergaat die de medische wetenschap je aanbiedt... Ik vind dat ieder mens eigenaar is van het eigen lichaam en de eigen psyche. En dat het dus -veel- te ver gaat om een medische poortwachter de beslissing te laten nemen of jij je lichaam wel-of-niet mag aanpassen aan je gevoel.

Anders zijn zou normaler moeten worden.
En medici zouden zich menselijker moeten opstellen.

Groetjes,

Frederique

Ik persoonlijk ben bang dat als we het nu al als thematiek gaan brengen het de acceptatie in de samenleving nog niet verhoogt, en ook dat er (zeker in Nederland) totaal geen vergoeding zal plaats vinden. Het is misschien wel hetgeen waar naar toe gewerkt moet worden, het is (in mijn ogen) een aangeboren afwijking, die zich vaak pas op latere leeftijd uit, en waar hormonaal en chirurgisch ingrijpen voor nodig is. En zeker als er een bewijs komt, bv genen, of iets uit de hersens wat te scannnen valt, zal dit veel makkelijker gaan dan nu.

Ik zou het erg jammer vinden als "bewijs" uit een scanner als belangrijker gezien gaat worden als mensen hun eigen beschrijving van hun eigen gevoel.

En dat ik mij als patiënt -moet- zien omdat er anders geen vergoedingen zouden zijn, tja... Mag ik dit toch "geestelijke armoe" vinden bij mensen die dit niet anders kunnen zien?

De hele discussie doet me denken aan een stukje dat ik laatst in de film "Cry Freedom" zag. De minister vertelde tegen de journalist: "natuurlijk snap ik de argumenten wel waarom zwarten meer rechten zouden moeten krijgen. En dat gaan ze ook zeker krijgen. Maar je moet het niet te snel doen want dan gaat het verkeerd".

Dingen niet te snel willen doen is een machtsargument. Iemand die de macht heeft heeft er geen enkele baat bij om die macht af te geven. Dat geldt ook voor de mensen in het genderteam. Iemand die geld heeft heeft de neiging om erop te gaan zitten en het niet uit te geven. Dat geldt ook voor de zorgverzekeraars. Beide zorgt ervoor dat de (vervelende) situatie die er nu is gewoon zo blijft.

Zeker als wij ons als patiënten daar bij neerleggen omdat wij -zo- gewend zijn aan de situatie dat artsen voor ons beslissingen nemen (onafhankelijk van de vraag of ze dat wel goed kunnen) dat we niet eens anders -willen-. En dat laatste doet mij altijd weer pijn. Want ik ben -echt- oprecht van mening dat -ik- en geen enkele arts of psycholoog of coach verantwoordelijk is voor mijn lichaam en mijn psyche. Ik ervaar die gedachte als heel bevrijdend. En ervaar daardoor de manier waarop het nu werkt als heel erg knellend, betuttelend en onrechtvaardig.

De situatie wordt in stand gehouden met het opnemen van gender-zaken in DSM-IV. Het wordt in stand gehouden door het "probleem" te medicaliseren. Het wordt in stand gehouden met gedachtes als "na de SRS ben ik geen transseksueel meer en ben ik genezen van die ziekte". Het wordt in stand gehouden door mensen die niet trots zijn op het proces waar ze in zitten. Die het alleen maar als lastig zien in plaats dat ze er ook de humor van in kunnen zien. Die niet trots zijn op zichzelf.

We zijn allemaal waardevolle mensen. Mensen die het verdienen hun eigen traject op hun eigen manier in te vullen. Met hulp, maar NIET onder regie, van een ziekenhuis. Als ik, zoals laatst, hoor van iemand die door het genderteam tijdens de diagnostiek verteld wordt "jij krijgt van ons alleen hormonen als je een opleiding gaat volgen of werk gaat zoeken" - zoiets gaat echt -veel- te ver. Het maakt mij woest. Zoals het mij woest maakt dat het genderteam mensen verplicht om 24/7 in het doelgeslacht te leven. Zoals het mij woest maakt dat medici besloten hebben dat je altijd eerst hormonen moet gebruiken voordat je een SRS gaat doen. Ze vinden -hun- gevoel van wat wijsheid is belangrijker dan het gevoel van de patiënt om wie het gaat. Dat gevoel zou ik er graag uit willen rammen.

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:@Mara: we hebben een verschil in inzicht. Ik zie T* als een thematiek. Net als het hebben van homoseksualiteit en het hebben van het syndroom van Down ook thematieken zijn en deze mensen niet primair "ziek zijn". Genderdysforie is iets wat je je leven lang zult blijven merken. Zelfs als je alle operaties ondergaat die de medische wetenschap je aanbiedt... Ik vind dat ieder mens eigenaar is van het eigen lichaam en de eigen psyche. En dat het dus -veel- te ver gaat om een medische poortwachter de beslissing te laten nemen of jij je lichaam wel-of-niet mag aanpassen aan je gevoel.

Anderszijn is normaal.....kijk mij Frederique, ik doe al mun hele leven wat me bezielt en let nie op mensen die nog nie zo ver zijn en maar stomverbaast naar me keken of kijken....en ik had het met heel andere moeilijkheden te maken om mezelf te mogen zijn.....kriminele recherche en Stasie maar daargelaten, die me verhoort hebben, respektievelijk ff opgesloten hadden vanwege mun anderszijn.......

.....je moet maar durven en nie pas de revoluzzer willen spelen als het leven al half geleeft is.....je stijgt grandioos over mijn argumentatie heen, dat de diagnostische fase wel degelijk van belang is, want je kunt en dat gebeurt best vaak, sommige transseksuelen helpen met de aangeboren lichaam te leren leven.....ik zeg het nog een keer.....transitie mag pas het allerlaatste middel zijn om iemand te helpen......zeker mag iedereen doen wat die wil met zijn lichaam, maar dan bitteschön op eigen rekening, tattoes krijg je ook nie op recept.....dus voorafgaand een complete transitie moet worden gekeken of die persoon in kwestie daadwerkelijk transseksueel is en dan mag ook de gemeenschaplijke geldkraan open voor nader onderzoek of bvb een training, therapie of weet ik wat het beste is.....of als laatste de transitie......

.....ik heb het ook zo gedaan en het had kunnen zijn dat ik zonder operaties gelukkig had kunnen worden....helaas lukde dat bij mij niet en moest het dus met een geslachtswisseling.......maar ik was tenminste bereid en stond open voor boel van dingen en probeerde alles uit om dit te voorkomen......dat zie ik jou niet doen trouwens en je bent ook nie open voor andere meningen.....je predikt maar tegen het VU en weet geen reet van wat daar achter de schermen gebeurt, jij maar denken, dat zoveel onrecht gebeurt en je wil helemaal nie zien, dat men mensen ook anders helpen kan, dan ze een andere lichaam aan te passen......voor een deel van de mensen die nie blij zijn met hun geboortegeslacht zijn er andere wegen, die moet je ook anders behandelen......

......ik heb me wel een keer de moeite gedaan en heb Airin leren kennen, jij hebt zeker nog niet een keer die link aangeklikt omdat jij zo verboort bent.....jij maakt herrie als un puber nadat jij vind een weg uit je midlifecrisis te hebben gevonden maar je moet nog zoveel leren.....over het leven!!!!!!

groetjes en fijn weekend

Mara, die nu lekker naar Nice rijd samen met onze derde vrouwelijke colega en we hebben besloten dit weekend ieder un rijke zak aan de haak te slaan en niet weer trug te komen......

Mara,

Mensen tegen zichzelf beschermen vind ik per definitie verkeerd. Ik vind dat ieder mens zijn of haar eigen levensweg te bewandelen heeft. Jij de jouwe, ik de mijne. En Airin die van Airin.

Ik herinner me nog berichten van jou dat jij vond dat ik vooral de punkbeweging in moest omdat daar het verschil tussen man en vrouw kleiner was. Dat vond jij voor mij de beste oplossing. Je hebt jezelf oeverloos herhaald en telkens die keuze voor mij geprobeerd te maken, herinner je je dat nog? Ik vond dat voor mijzelf niet de beste oplossing en ben blij dat ik die weg ook nooit bewandeld heb. Zo heb jij in de afgelopen jaren regelmatig de plank misgeslagen als het om mijn gevoelens ging.

Dat je me nu weer met een puber vergelijkt en me een midlifecrisis in de maag splitst (naast allerlei andere dingen over mij die je er met de haren bijsleept) - prima. Je slaat de plank weer mis. Ik weiger me neer te leggen bij deze situatie die ik, inderdaad, niet goed vind. Jij mag het rustig met mij oneens zijn. Maar ik vind het -weer- veel te ver gaan als jij, die mij nog nooit IRL gezien hebt, zo maar conclusies over mij trekt. Zoals ik het ook veel te ver vind gaan als de VU zo maar conclusies over mij trekt. Misschien snap jij de VU daarom wel beter dan ik, omdat jullie de voorliefde voor het trekken van conclusies over andermans leven delen?

Jij vindt dat een geslachtsverandering pas de laatste stap mag zijn. Jij vindt dat jij dat een ander op mag leggen. Ik vind dat jij het recht hebt op je eigen mening. Dat je ook het recht hebt om er alles aan te doen om geslachtsverandering de laatste stap van jouw transitie te laten zijn. Maar het gaat me -veel- te ver om jouw mening dan ook maar dwingend op alle andere T*'s in Nederland (en misschien nog wel verder) op te leggen. Laat iedereen vooral zelf bepalen wat de volgende stap in zijn/haar/zhaar traject is.

Groetjes,

Frederique

Frederique,

Er kwam een wat pissige reactie in me op, maar daarmee zou ik mezelf maar laten kennen

Het valt me op dat je hier enorm vasthoudend je mening verkondigd. In de jaren dat ik je op internet tegenkom, is er bijzonder weinig beweging in gekomen en dat is natuurlijk je goed recht. Als je voor jezelf zo goed weet wat je wel en niet wilt, kan ik je alleen maar het advies geven om datgene wat je wilt te gaan halen waar het te halen is.

De spelregels willen veranderen kun je natuurlijk blijven proberen en ik wens je er sterkte mee, maar ga dan in alle rust het gesprek aan met diegene die de regels (mede) vaststellen en de beste plek die ik dan kan bedenken is je verkiesbaar stellen voor een zetel in de 2e kamer en daar de nodige moties in te dienen.

Totdat de spelregels veranderd worden, heb je het te doen met de spelregels zoals ze nu zijn. Leuk of niet.

Fenna

De regels veranderen niet alleen in de 2e kamer, ook het VU zelf kan en mag bepaalde regels veranderen. En de samenleving kan in de loop van de tijd vinden dat regels veranderd moeten worden.

Nou.....zo mis sla ik de plank nie, want je snapt me nie Frederique......heel simpel, iedereen mag dat doen wat hem bezielt, alleen is het teveel gevraagd als iemand zich zomaar op aller kosten zijn lichaam laat veranderen, dat hoort namelijk goed gegrond......

.....jij slaat zelf best vaak de plank mis, maar je merkt het niet en diegene, die zich oeferloos herhaalt, dat ben jij.....

....trouwens, jij als punk......ogottogot, nee joh, daar ben je veelste bieder en te conservatief voor.....en trouwens moet je als punk al minstens een paar jaren niet hebben gewerkt en op straat te hebben geleefd en tevens ben je al veelste te oud ervoor, want als punk moet je dit al op jonge leefttijd te hebben gedaan

En trouwens ben ik geen iemand die je de mening wil opdringen hoor......ik leef zeker erna dat iedereen mag doen met zijn lichaam en geest, wat die wil.....vooruit zal ik maar zeggen, Michael Jackson deed het ook en daar hoor je mij geen kritiek op hebben, want ik heb het nie betaald, ik heb geen van zijn platen gekocht

Jij wil graag dat het VU het grote instituut voor individualisme word, maar dat zie ik nie zitten hoor.....ik zie het wel als een mogelijkheid waar men hormonen kan krijgen en een licentie voor un geslachtsoperatie op maatschappelijke kosten......en als de maatschappij dus voor deze dingen moet opdraaien, dan moeten die goed gegrond zijn.....zal men iemand anders kunnen helpen, dan graag elders.....een model is dat van Airin bvb.....die mensen die hij kon helpen, die zijn nu gelukkig......met of zonder transitie.....

.....en ja, wat ik zo uit je postings lees, is dat jij aanneemt, dat diegenen die *afgewezen* zijn, kansloze verliezer zijn die verdoemt zijn een triest bestaan te leiden(te lijden)......en dat jij nog steeds denkt, dat het een geluksspel is, wie er groen krijgt en wie niet en dat dit pure willekeur is.....want dat is het niet.....het knijpt bij het VU, daar ben ik met je eens.....het duurt allemaal best lang maar dat heeft alles zijn redenen hoor en ik vind, dat het allemaal nog vrij simpel gaat bij het VU....wees er op tijd en je word zelfs nog in je puberteit geholpen om erger te voorkomen......ik ben zelf pas met 27 voor het eerst naar een psych gelopen omdat ik anders gek werd en ik had er goed over nagedacht en ben pas met 35 geopereerd......maar ik zal toch geschift zijn, als ik nou iemand anders dan mezelf de schuld zou geven, dat dit allemaal pas zo laat gebeurde.....

......maar boeie.....wat er was doet er niet meer aan toe, ik leef nu en mag met trots zeggen, dat ik nu best gelukkig ben en mun plekje heb gevonden, ik werd geaccepteerd als dat wat ik ben en heb un best grote vriendenkring waar ik graag gezien ben en binnenkort heb ik zelf weer misschien un vaste relatie, zij bekommert zich nu al om un hoop en ja, dat doet ze voor mij......

......ik bedoel ermee, dat een transitie je vooruit moet brengen en dat zie ik af en toe bij mensen niet zien gebeuren, het geval Cveta waar ik het bvb een tijd trug over had en waar zelfs Airin zei toen we alledrie drie jaar trug in Keulen waren, dat een transitie voor Cveta niks gaat brengen omdat andere dinge bepalend zijn bij haar wens geen man meer te moeten zijn......in dit geval bvb heeft Airin duidelijk gelijk gehad, want Cveta lijd onder een heleboel psychische klachten, waar niet aan werd gewerkt, nee daar was ze niet bereid voor.....de piemel moest eraf en verder niks.....nu schreeuwt ze dat het gat maar dicht mag en un boel ander wazige dingen......half transseksueel Duitsland begrijpt het niet wat daar gebeurt is.....

....maarja, dat lees jij weer nie graag he....ik bedoel, hoe fout het kan zijn, de foute hulp te bieden in vorm van een overhaaste transitie! Voor jou ligt het simpel, als een mens zegt, ik wil van geslacht veranderen, dan moet diegene die die opzoekt de wens maar nakomen en doos en hormonen leveren......maar zo werkt dat niet hoor......

.....achja, en dan meen jij, dat ik me geen beeld van jou mag vormen omdat ik je nog nooit in real lif ben tegen gekomen......dat mag jij vinden, zeker hoor, maar je gooit zoveel over jezelf op het net en daaruit trek ik mun conclusies.....ik vind dat ik uit je schrijfels toch un hoop eruit kan halen over je persoon hoor......immers heb ik enige mensenkennis en jij voldoet aan bepaalde patronen......

ik vind Mara en Frederique allebei wel lief, maar zou ze toch graag even flink met de koppen tegen elkaar willen stoten opdat ze weer wat zachter gaan schreeuwen, minder op de persoon gaan spelen en misschien wat vriendelijker woorden gaan gebruiken; c'est le ton qui fait la musique; denk dat Frederique overigens haar standpunten inmiddels wel duidelijk genoeg heeft gemaakt, patient beslist en niet de VU en dat na niet al te veel consultatie; en ze vindt hierin op het forum niet al te veel medestanders; m.a.w. de meesten vinden kennelijk ook dat er toch helaas een groep patienten is die tegen zich zelf beschermd moet worden.
Foute analyse na consulten blijft helaas ook altijd mogelijk en daar is Frederique misschien het slachtoffer van geworden. XXX

Frederique_ schreef: Dat gevoel zou ik er graag uit willen rammen.

Over respectvol met elkanders gevoelens omgaan gesproken: dat de mensen van het genderteam paternalistisch zouden zijn, daar kan ik me wat bij voorstellen. Maar dan komt dit toch al gauw in de richting van infantiel.

Niet zo netjes van me om zo 'op de persoon te spelen', maar de argumenten in deze discussie zijn al heel lang vooral verklede emoties. Ik vind dat je de mensen die je tegenover je hebt daarmee geen recht doet. En dat wil ik je toch maar weer een keer laten horen.

Mara,

Wat ik nou nooit snap in jouw betoog: waarom denk jij dat de mensen waar je het over hebt zich niet op een normale, menselijke, manier aan zouden laten spreken op hun twijfels? Waarom moet dat met een maandenlange procedure, met verplichte dwang tot onderzoek?

Zijn die mensen -zo- (letterlijk) on-redelijk dat er niet meer mee te praten valt?

Ik geloof er -echt- niet in. En als het wel zo is dan vind ik dat die mensen het recht hebben om hun eigen levensfouten te maken. Dat klinkt hard, maar wat er nu gebeurt (nl: dat 99 van de 150 aanmeldingen meer dan een jaar diagnostiek door de strot geduwd wordt terwijl daar bij die mensen geen enkele reden voor was) is net zo goed bikkelhard. Mensen die zich aanmelden bij de VU hebben al een heel proces van zelf-acceptatie achter de rug. Het is echt ONZIN om te zeggen "nou, laat ze nog maar een jaartje wachten want ze hebben al 36 jaar gewacht, dat ene jaar wachten ze er nog wel bij". Men meldt zich aan op een moment dat men VOOR ZICHZELF het besluit al genomen heeft dat men doorgaat in het andere gender. Dat betekent dat elke maand extra wachten een maand extra lijden is. Ik heb het wel eens martelen genoemd omdat de psyche doorrent waar het lichaam (niet op het verzoek van de patiënt) pas op de plaats maakt. Juist vanwege dat gebrek aan vrijwilligheid noem ik dit verder uit elkaar trekken van psyche en lichaam "psychisch martelen". Aan het eind van de diagnostiek is de genderdysforie groter dan bij het aanmelden. En dit gebeurt nu dagelijks - en men vindt het heel normaal!

Verder zeg ik heel simpel: die uitvallers komen voor een deel op het konto van mensen die verkeerd gediagnoseerd worden. Jij wilt er maar niet aan dat de VU in haar diagnostiek ook fouten maakt, maar zoals jij fouten maakt als vrachtwagenchauffeuse en ik fouten maak in mijn werk in de ICT zo maakt de VU ook fouten in de diagnostiek. Soms kleine fouten, soms (erg) grote fouten. Maar fouten maken ze! De fout van die ene persoon op de 100 die ten onrechte groen licht krijgt wordt breed uitgemeten. De fouten bij die 50 afvallers per jaar? Je hoort er niemand over. En ook jij hebt niet het inlevingsvermogen t.o.v. wat zo'n onterechte afkeuring met deze mensen doet!

-De- manier om ze geen fouten te laten maken is om ze te laten stoppen met zinloos werk. Verplichte diagnostiek is bij wils- en handelingsbekwame mensen zinloos. Die mensen weten prima of er nog iets anders met hun psyche aan de hand is. Ze weten ook prima of er nog iets anders met hun lichaam aan de hand is. Ze hebben het besluit over hun eigen psyche en hun eigen lichaam al genomen. Ze weten of diagnostiek voor hen zinvol is - of niet. En naar die mening wil de VU (en jij) niet luisteren, want jullie vinden het beschermen van "arme weirdo's tegen zichzelf" belangrijker dan die extra 14 maanden doorlooptijd (waarbij de diagnostische gesprekken zeker geen gezellige en gemakkelijke gesprekjes zijn) bij mensen die die beslissing prima voor zichzelf kunnen nemen.

Ik wil trouwens nog wel een voorbeeld noemen van iemand die bij die 50-van-de-150 hoort. Deze persoon wou graag een geslachtsoperatie, wou geen (vrouwelijke) hormonen, maar wou wel als man blijven leven. De VU heeft deze persoon doorgestuurd naar Humanitas. Na een jaar of 3 heeft ze zich opnieuw aangemeld en heeft ze wel groen licht gekregen. Ze heeft het hele traject afgelegd en leeft nu als vrouw.

Nog een ander verhaal. Iemand in Vlaanderen heeft, na 5 jaar schrijven met een Thaise arts, een geslachtsoperatie in Thailand ondergaan. Ze reisde er als man naar toe, reisde ook als man terug. Leefde daarna als man in Vlaanderen. Natuurlijk, het viel niet vol te houden want ook haar gendergevoelens gingen verder. En dus is ze vrouwelijke hormonen gaan gebruiken en ze leeft nu al weer een paar maanden full-time als vrouw.

Welk traject is beter? Iemand zelf haar levenskeuzes laten maken en dan er achter laten komen dat -alleen- een geslachtsoperatie toch ook niet werkt? Dit soort mensen doorsturen naar Humanitas omdat de medische wereld van mening is dat -eerst- hormonen en -dan- een geslachtsoperatie beter is? Mijn mening zal duidelijk zijn: ik vind dat je deze mensen gewoon moet helpen. Hun hoop laten houden dat het zonder penis, als man, wel gaat werken. En misschien heb je dan net de mens geholpen bij wie dit -wel- een goede oplossing is, en dat is dan toch ook prima?

Dit soort mensen doorsturen naar Humanitas is erg paternalistisch. Het geeft aan dat wat de medische wereld als "normaal" of als "goed" beschouwt als maat genomen wordt voor het levenspad dat een patiënt wel-of-niet mag nemen. Ik ben van mening dat dat soort oordelen en dit soort beslissingen MET SPOED de diagnostiek uit moet.

Groetjes,

Frederique