Zijn jullie gelukkig?

[Frederique_]

De afgelopen paar jaar ben ik bezig geweest een heleboel oude shit uit het verleden psychisch op te ruimen. Tussendoor ook wel de vruchten geplukt uit een redelijk succesvolle transitie, hoewel ik (dankzij de VU-diagnosiek) ook mijn leidinggevende functie verloor. Nee, de afgelopen tijd was geen eenvoudige tijd. Leren is niet altijd leuk en ook niet altijd gemakkelijk. Wel merk ik dat ik met alle builen en butsen die ik in mijn leven opgelopen heb telkens gelukkiger ben dan een half jaar of een jaar geleden. Er zijn momenten dat ik me gelukkig voel, er zijn ook (nog steeds) momenten van grote woede of van diep verdriet. Wel voel ik me door de jaren heen steeds meer "mijzelf". En dat geeft dan ook wel een soort van rust...

Groetjes,

Frederique

[Claudia K]

Tijd om ook maar weer eens een duit in het zakje te doen.
Nee, 't leven is niet perfect, er zijn altijd genoeg dingen die je het ultieme geluksgevoel ontzeggen. Een pijntje hier, een aanvaring daar, problemen op werk of met familie. Maar dat wil dan toch nog niet zeggen dat je dan niet meer gelukkig zou kunnen zijn?
Zoals ik hier en daar al gelezen heb zijn er naast mij nog meer mensen die geluk niet in "groot" of "alles" zoeken, maar proberen te genieten van het kleine wat er in overvloed is.
Een zonsondergang aan het strand.....een echte heksenkring vinden in de duinen.....eind oktober een bokbiertje drinken op een terras.........een middag luieren op een handdoek met een leuk boek, en zo zijn er nog duizenden dingen die het leven de moeite waard maken.
Gelukkig zijn heeft voor mij veel te maken met het leven nemen zoals je het voorgeschoteld krijgt en ervan te genieten. Van je missers en ongeluk te leren en er juist weer geluk uit halen. Tevreden zijn met wat je hebt en kan, hoewel dat zeker geen streven naar "beter" uit hoeft te sluiten. Maar ik heb het naar mijn zin, met een leuk leven, waarin leuke mensen een belangrijke rol spelen.
Claudia Zomer

[natasja]

Ik heb het totaal niet naar m,n zin en ben ook niet gelukkig.
Ik heb een baan die ik eigenlijk niet wil. Tja, dan wissel je van baan, maar dat lukt mij maar niet.
Ik wil een baan waar ik direct 24/7 mezelf kan zijn.
Ook wil ik een leven zonder mijn partner om eindelijk volledig om te kunnen gaan.
Ook droom ik iedere nacht dat ik ,s ochtends wakker wordt met een ander lichaam, maar ook dit werkt niet.
Het enige pluspuntje in mijn leven zijn mijn dochters, maar die zijn, hoe onwetend ook, weer verantwoordelijk dat ik nog steeds niet bij het VU loop.
Hoe het laatste komt zal ik jullie onthouden, want dat is een never ending story.

[Joyy]

lastig, maar het komt mij ook over alsof je wel erg grote stappen allemaal tegelijk ineens wilt zetten/veranderen

is dat haalbaar? realistisch?

[natasja]

Nee Joyy,
Dat is niet haalbaar danwel realistisch helaas.
Maar het ging over het gelukkig zijn en dat ben ik idd niet op deze manier.
En ook de Psych heeft al tegen me gezegd dat ik zelf het moment moet kiezen, maar echt waar, die twee donderstenen zorgen er telkens voor dat ik de knoop niet doorhak..

[Joyy]

de verantwoordelijkheid bij die 2 donderstenen leggen lijkt me iig niet echt fair, en het kan ook niet, alleen jij hebt de verantwoordelijkheid over de keuzes die je maakt

[natasja]

Ik leg de verantwoordelijkheid echt niet bij hun. Sterker nog, ze weten nergens van. Mijn behandelend arts heeft me ook al gewaarschuwd dat het fluitketeltje vol begint te raken en dat ik serieus actie moet gaan ondernemen. Maar als ik de knoop doorhak ben ik ze definitief kwijt..
En geloof me..mijn partner weet echt de weg hoe ze dat gaat doen.
De rest interesseert me echt geen malle moer, maar voor hun probeer ik alles te doen.
Ik krijg het alleen steeds moeilijker , maar ik blijf de hoop houden dat ik ooit de kracht heb om het te doen.


In mijn hoofd denk ik aan niets anders meer dan mijn leven op mijn manier leiden (zelfs tijdens mijn werk) en dit leidt weer tot concentratieproblemen etc.

[Irene]

Je situatie is tendele vergelijkbaar met die van mij natasja, maar ik probeer toch het geluk te zien in de kleine dingen.

sterkte

Irene

[Petra v]

Hallo, ik ben nieuw en post voor het eerst.

Of ik wel gelukkig ben. Ja en nee. Het is maar naar wat en in welke hoedanigheid er na gekeken wordt. Ik heb veel om gelukkig voor te zijn, en ben opzich wel gelukkig met mijn keuzes wat het personage betreft. Niet dat mijn situatie / leven iets is om gelukkig van te zijn....

Dat er voor mij nog een lange weg te gaan is en dat het allemaal veel beter en anders kan dat ik zou willen staat vast. Soms wordt ik er wel "ongelukkig" van. Puur over mijn eigen uiterlijk / personage, ben ik uiterst gelukkig mee voor zover als ik nu ben.

Het leven is zo wie zo niet altijd doorgaans om "gelukkig" van te zijn, en wanneer je van Hij naar Zij gaat blijft dat hetzelfde, echter dat van Hij naar Zij is op zich iets om heel gelukkig van te zijn, voor altijd. Dat er dan als Zij of de weg daar naar toe, als gevolg daarvan, zaken zijn waar je minder vrolijk van word, ja dat zal zonder meer vaak het geval zijn. Het is dan zaak als je dat kan opbrengen dat te relativeren en zo mogelijk een positieve wending daar aan te geven. Of door er naar andere positieve zaken te kijken het niet te laten gelden. Dat moet je wel kunnen.

Dus dames, dat wij mannen, oorspronkelijk fysiek mannen zijn / waren maar ons nu als vrouw ( voordoen / helemaal laten transformeren,) verder in het leven gaan, dat is één zo niet de belangrijkste beslissing in onze leven en op zich iets waar je ronduit gelukkig van zou moeten zijn en blijven. Denk ik.

( Ik denk dat het ongelukkig voelen net als pijn een waarschuwing is, dat er iets niet is zoals dat voor ons doen zou moeten zijn, en is dan alleen nadelig als er niet adequaat en snel op gereageerd kan worden om het te doen verdwijnen ) Opm: Als wij alles alleen moeten oplossen kan dat moeizaam gaan, en dan is een helpende hand, een geliefde, een goede begrijpende vriend, hulp van buiten af van onschatbare waarde. Dat kan ook van invloed zijn op je gemoed toestand, en dan is er in ieder geval de forum één van de helpende handen, vrienden waardoor je niet helemaal alleen hoeft te voelen.... Althans zo zie ik het.

[AM_ber_79]

Is het niet zo dat we te veel problemen willen koppelen aan ons T zijn?En dat het T een probleem wordt ipv een "way of life"? Ik zelf geniet er elke dag van om een T te kunnen/mogen zijn. Zie t eigenlijk ook niet als probleem. It's just a way of life.

[Petra v]

Het lijkt mij inderdaad dat een T zijn, of welke nuance daarvan, op zich helemaal geen "probleem" zou moeten zijn. Niet voor jou zelf. Dan zou men moeten constateren dat je met iets bezig bent dat niet jou past.

Wat dan wel het geval kan zijn is dat het T zijn vergeleken wordt met hoe het in het oorspronkelijke vorm (man) was en hoe die persoon dan in het leven stond, of meer precies, hoe zijn omgeving, vrienden, werk etc opgebouwd was. Wanneer je een nieuwe identiteit aanneemt, kan dat gevolgen hebben voor de verhouding van dat voornoemde met jou.
Hoe ZIJ dan op jou reageren. Terwijl jij nog meer jezelf bent dan voorheen.

Maar ik begrijp dat ook andere issues een rol spelen, met behandelingen, operaties, het een vrouw willen zijn maar met een mannelijke casco opgezadeld zit. Je bent een man oorspronkelijk en ben nog geïnteresseerd in vrouwen, maar welke vrouw wil nu een in hun ogen "vrouw / man" ?
Ja er is dan genoeg dat je de nodige kopzorgen kan geven.
Het leven heeft nog genoeg voor iedereen in petto, nare dingen maar ook zo wonderbare zaken, ongeacht hoe je jezelf presenteert.

Waar beginnen wij eigenlijk aan?
Aan iets wat meteen al had moeten zijn maar er niet eerder de tijd rijp voor was.

Voor mij had ik in ieder geval al in mijn vroegere jeugd mee willen beginnen. Al is het maar de vraag wat er met mij dan wel was gebeurd. In 1965+ was men niet zo vrijdenkend als dat nu meer het geval is, om maar niet van de wetgeving te praten.

En ik kan zeggen, nu ik zo ver ben, was ik maar als een vrouw geboren.
Natuurlijk wat wij ook bedenken, het is onomstotelijk vanuit een in oorsprong man-zijn gedacht, behalve natuurlijk zij die een vrouw in een mannenlichaam zijn.

Zo zou ik nu wel kinderen willen baren, geen zin zou hebben aan ongesteldheid maar voor het kinder baren zeker niet willen missen. Dat moet wel het mooiste zijn wat een mens kan doen.

[AM_ber_79]

Je bent een man oorspronkelijk en ben nog geïnteresseerd in vrouwen, maar welke vrouw wil nu een in hun ogen "vrouw / man" ?

Grappig dat je er over begint.Ik ben vandaag precies een jaar vrijgezel. En eerlijk gezegd ook totaal geen interesse in een relatie o.i.d. Ben nooit echt iemand van de relatie's geweest, eigenlijk was mn ex ook mn eerste relatie.

Je bent geboren als man, maar wil verder gaan als vrouw. De meesten zien dan toch nog steeds een man in vrouwenkleren en weten niet in welk hokje ze je moeten plaatsen. Ik doe daar verder niet moeilijk over. "Presenteer" mezelf als wie ik ben en als mensen vragen hebben, ben ik bereid om die te beantwoorden. Al weten de meesten het ondertussen wel. Of in ieder geval de mensen met wie ik contact wil hebben.

Misschien een leuk iets om te vertellen. Ik vroeg zaterdag aan een vriendin hoe ze me nu eigenlijk zag. Haar korte antwoord: voor mij ben je Amber, een lebische vrouw. Overigens is zij zelf ook pot. kan t mooier?

[Mara]

Och....er zijn genoeg vrouwen, die op T* vallen hoor.....en dan op T* van elke couleur hoor.....ik vind ook met regelmaat iemand voor de pittige spelletjes en nee, ik ben ook nie iemand die voor een relatie gaat en ik ben iemand die zich geen celibaat opgelegt heeft.....

.....vrijen komt van vrij

In die opzichte ben ik gelukkig....

Mara

[Chloe'tje]

Ik denk dat het eerlijk gezegd een lot uit de loterij is, een m2f t* die een (lesbische) vriendin vindt. Maar misschien moet ik dat optimistischer zien.

Geluk vind ik een moeilijk begrip. Moet je dat als gemiddelde door het jaar zien, of mag je de meest extreme momenten (in de plus en de min) tegen elkaar wegstrepen? Er zijn goede en slechte dagen. Door de beugel genomen heb ik niets te klagen, maar dat klinkt weer erg rationeel (en dat is geluk volgens mij niet).

Als ik sommige reacties lees word ik wel wat treurig. Ik zie toch wel mensen die echt in nood zijn en inderdaad (met hulp) aan een verandering toe zijn. Maar aan de zijlijn is alles gemakkelijker.

[Mara]

Ik denk dat het eerlijk gezegd een lot uit de loterij is, een m2f t* die een (lesbische) vriendin vindt. Maar misschien moet ik dat optimistischer zien.

Ja je moet dit optimistischer zien Chloe en vooral veel zelfbewustzijn hebben.....zelfbewustzijn maakt namelijk best sexy....

Die meid die nu meekomt naar Thailand is zo ene die ook wel eens op transjes of travs gaat vallen.....en ik ken nog meer in die scene waar ik weleens uithang.....maar in gothic-kringen is dat sowieso eerder normaal dat er vrouwen zijn, wiens interesse iets ruimer is.....net zo, dat er best veel bi-boys zijn