Zo hoog zijn die drempels nu ook weer niet :-)

[joandelynn]

Oei, in een lift moeten staan met anderen lijkt me inderdaad wel ongemakkelijk. Ik hoop voor je dat het lukt met die woning.

Dat het ook moeite en stress kost om als man naar buiten te gaan herken ik ook wel een beetje. Als ik een bushalte hier in de buurt passeer waar altijd veel mensen staan te wachten is het net alsof ik de blikken op mijn rug voel.

Ik heb ook een fobie voor kledingzaken, en dat is niet erg handig als je een nieuwe garderobe aan moet schaffen

't zal allemaal wel GID-gerelateerd zijn

[AM_ber_79]

De hroogste drempel om te overwinnen ben je zelf. Kreeg gister zelfs nog n compliment. Dat ik me zo heerlijk normaal als vrouw kleedde en daarom juist totaal niet opviel tussen de andere vrouwen. Altijd fijn om te horen!

[Joyy]

uiteraard, externe factoren hebben in mindere mate te maken met je drempels

die externe factoren geven in feite je innerlijke struggle weer

het zou je geen moer moeten schelen dat je een lift in moet, mensen kan tegenkomen, e doch, ik ben niet altijd zover, en de ene dag is de andere niet

wel ben ik van mening dat je het jezelf zo gunstig mogelijk moet maken, dus een fatsoenlijke woonomgeving met veel rust en geen stress is welkom

[joandelynn]

wel ben ik van mening dat je het jezelf zo gunstig mogelijk moet maken

Mee eens, dat was ook de reden waarom ik gisteravond niet naar buiten ging. Ik wist wel dat de kans dat er iets zou gebeuren minimaal was, maar het zal maar net gebeuren tijdens je 2e uitstapje, dan val je meteen weer in een diep gat en dat wou ik absoluut voorkomen.

[Joyy]

misschien is de deur uitgaan en 10 meter lopen al voldoende, en de volgende keer misschien 20 meter

wat dat betreft houd ik nauwkeurig mijn grenzen/gevoel in de gaten, en hoe kleiner het stapje hoe beter

[Claudia K]

En ook hier geldt: Deeen is de ander niet, en wat voor de een een logische volgende stap is, is voor een ander een huizenhoge drempel. Nog maar een paar keer naar buiten geweest en toen in een overvolle tram naar Amsterdam was voor mij bijvoorbeeld weer een relatief kleine stap. Maar het zomaar een winkel binnenstappen is voor mij weer veel moeilijker.
En dan ook nog verschilt het per dag. De ene dag durf ik alles, de andere dag denk ik nog 3x na voor ik de voordeur achter me dicht durf te trekken, en soms ga ik zelfs terug.....en inmiddels zijn we een maand of 9 verder. Waar het aan ligt, ik heb er geen idee van. Maar 1 ding is zeker, als je het op je eigen manier doet, en jezelf geen te grote stappen laat nemen kom je uiteindelijk het verst.
Claudia Zomer

[joandelynn]

Ik krijg geloof ik de smaak te pakken

Zojuist in dameskleding een paar kilometer door de wijk gefietst om oud papier weg te brengen. Geen makeup en pruik dit keer en weer een herenjas ipv een damesjas zodat het niet zo opvalt, dus ik heb wel een beetje vals gespeeld, maar vond het toch best een aardige stap.

Toen ik terug kwam spraken 2 buurjongens me aan die hun parkeerpas vergeten waren. Ik zag een van hen heel geinteresseerd naar m'n laarzen kijken maar hij zei d'r niets over.

Dat de drempels vooral in je eigen hoofd zitten klopt dus wel.

[Irene]

Zo voel ik dat ook Claudia, en inderdaad is de drempelhoogte voor iedereen verschillend, een overvolle tram heb ik nog nooit gedaan, maar een winkel binenstappen vind ik inmiddels de gewoonste zaak van de wereld. Gun jezelf de stapjes die je wilt en laat je niet dwingen tot grotere stappen dan diegene die goed voelen.

Irene

[Frederique_]

Hoi,

Ik vind dat jullie het allemaal heel goed doen, jullie komen er wel!
@joandelynn: mooie ondertitel, ook!

Groetjes,

Frederique

[dhiamara]

Had vanmiddag onze nieuwjaarsborrel met mijn familie. Heb daar voor het eerst gezeten in een damesjeans, laarzen, een top met col in een duidelijke kleur die niet door mannen word gedragen, daarover een kleine vestje waarvan de rits gedeeltelijk openstond en voor de kou (rokers naar buiten) nog een dikke wollen vest die meestal binnen ook los om mij heen hing. Wel was ik nog niet zo ver om protheses of pruik te dragen (vond ik nog even te ver gaan) maar droeg wel mijn normale sieraden.

Het voelde heel lekker aan en voor het eerst had ik ook geen last van overdenkingen ,die ik altijd tijdens familie bijeenkomsten had, bij welke groep ik nu weer hoor. Bij de mannen of ga ik zitten bij de vrouwen? Kon mij nu gemakkelijker in het geheel voegen.

[Petra v]

"Wat de coming out betreft, ik kies zelf toch liever voor de rustige aanpak. Eerst de mensen het vertellen en ze dan even tijd gunnen om er aan te wennen en ze daar eventueel bij helpen waar nodig. Maar na een tijdje moeten ze het toch wel accepteren hoor, anders hebben ze gewoon pech gehad."

Dit is opzich wel prachtig, maar er schuilt een gevaar in, dat je je evt laat bepalen wanneer je "uit komt," aan de acceptatie / bereidheid je te accepteren van andere mensen. Als dat lang duurt, of ze niet willen, is dat dan meteen een enorme rem voor jou.

Jij zou onafhankelijk van wat anderen er van denken / zouden denken je eigen tempo moeten bepalen van wat jij doet. Daar naast / gelijktijdig anderen voor wie je denkt dat het wenselijk is dat ze het weten van waar je me bezig bent, kun je natuurlijk daar van op de hoogte stellen. Waak voor je jezelf beperkingen op te leggen met door wat anderen ervan maken. Zij gaan niet de travestie in, dat ben jij.

[Bea-Smit.]

" Zij gaan niet de travestie in, dat ben jij.

Petra wat bedoel je met travestie?? Het geheel als vrouw gaan leven 24/7, of gedeeltelijk als vrouw wat Travestie eigenlijk inhoud.

Groetjes Bea.

[joandelynn]

Petra: Ik ben het ten dele wel met je eens dat ik mijn tempo niet door anderen moet laten opleggen. Maar ik ben ook niet alleen op deze wereld en voor de mensen om me heen is het ook moeilijk. Dus ik denk dat je gewoon ergens in het midden moet gaat zitten en wel rekening moet houden met anderen, maar je ook weer niet te veel door ze tegen moet laten houden.

En als anderen het niet kunnen accepteren wil ik daar best nog wel wat energie insteken om te kijken of ik daar verandering in kan aanbrengen. Want als het lukt om ze van gedachten te laten veranderen dan kan je daar later misschien wel weer de vruchten van plukken, en dat zou 't proces juist weer kunnen versnellen.

[AM_ber_79]

Dit is opzich wel prachtig, maar er schuilt een gevaar in, dat je je evt laat bepalen wanneer je "uit komt," aan de acceptatie / bereidheid je te accepteren van andere mensen. Als dat lang duurt, of ze niet willen, is dat dan meteen een enorme rem voor jou.

Mijn ouders kunnen/willen het nu nog niet accepteren. Hun eigen woorden: we willen het pas gaan accepteren als jij groen licht hebt bij het VU". Ze hebben me gevraagd niet bij hun als vrouw langs te komen. Als ik nu als vrouw bij hun naar binnen zou stappen, dan ben ik hun voorgoed kwijt. Is dat de oplossing die jij voor ogen hebt? Nee, ik laat me door hun geen rem opleggen. Ik ga rustig verder met de weg die ik afleg. Ben van plan binnenkort te gaan praten met mn werkgever enga dan 24/7 leven als vrouw. En ja,dan kunnen mijn ouders niet anders meer. Maar tot die tijd: geen rem maar wel respect voor hen die het nog niet willen accepteren.

Zij gaan niet de travestie in, dat ben jij.

Wat bedoel je daar mee? Ik ga namelijk de travestie niet in. Sterker nog, door als vrouw te leven zweer ik de gedwongen verkleedpartijtjes als man juist af. Beetje rare woordkeuze.

[joandelynn]

Misschien bedoelde Petra de transitie in gaan ipv de travestie in gaan?