Travestie.org

Ik heb er toen niets mee gedaan ookal wilde ik dat wel... was ook een beetje veel voor me om te verteren want ik had moedergevoelens en voelde me ook heel sterk vrouw bij hem. Hij was een echte jongen maar had ook een hele kwetsbare kant. Ik was ook verliefd op die jongen.

Wel leuk dat je er iets mee kan Ik zou zoiets nu niet meer willen of zoeken maar het overkwam me toen ook.

Robijntje schreef:

Snoopy schreef:

Frederique_ schreef: Zoek eventueel hulp, want normaal is het niet -

hihih vind je wat jij zelf doet wel normaal dan?hahahah ik dacht dat jij lak had aan elke maatschappelijke norm?

whahahaha

TOUCHé

hmmm
Beetje gemeen dit...
Ze probeert alleen maar te helpen denk ik.

Tg zijn, moedergevoelens voor een volwassene, een kei van een viaduct op een auto, iemand dood schieten.
Allemaal niet "normaal".
Alleen de gradatie..., sja...

Ik vind het ook niet normaal, zelfs zéér overdreven.
Maar wie weet krijg ik het ook en stel ik mijn mening bij. :p

Ach, ik heb gisteren zitten wegzwijmelen bij The Lake House, en dat zal ook wel niet normaal zijn....

Ik heb het idee dat je je eigen gevoelens niet moet ontkennen, maar wel moet oppassen dat je anderen niet in een onmogelijke situatie brengt. Bij kinderen is die grens al snel bereikt, vind ik. Maar bij volwassenen...Zolang beiden zich er maar bewust van zijn en ermee instemmen, soit.

Snoopy schreef:Ik heb er toen niets mee gedaan ookal wilde ik dat wel... was ook een beetje veel voor me om te verteren want ik had moedergevoelens en voelde me ook heel sterk vrouw bij hem. Hij was een echte jongen maar had ook een hele kwetsbare kant. Ik was ook verliefd op die jongen.

Wel leuk dat je er iets mee kan Ik zou zoiets nu niet meer willen of zoeken maar het overkwam me toen ook.

Verliefdheid speelt bij ons gelukkig geen rol (Godzijdank).

Ik prijs mezelf inderdaad zeer gelukkig met deze situatie, omdat mijn moedergevoel ook werkelijk door hem wordt beantwoord.
En dit lijkt me uniek.
Het geeft echt een heel nieuwe dimentie aan mijn leven, omdat ik vroeger nooit had gedacht ooit moedergevoelens te krijgen.

Jammer dat het zich bij jouw niet meer heeft ontwikkeld.
Want ik vind de band tussen mij en Remi extreem waardevol.
Dat gun ik echt elke transvrouw!

Maar ja... ik denk dat er vrijwel geen jongens te vinden zijn, die in deze situatie mee durven gaan, en je moederliefde daadwerkelijk durven te ontvangen.

Saartje schreef:

Robijntje schreef:

Snoopy schreef: hihih vind je wat jij zelf doet wel normaal dan?hahahah ik dacht dat jij lak had aan elke maatschappelijke norm?

whahahaha

TOUCHé

hmmm
Beetje gemeen dit...
Ze probeert alleen maar te helpen denk ik.

Tg zijn, moedergevoelens voor een volwassene, een kei van een viaduct op een auto, iemand dood schieten.
Allemaal niet "normaal".
Alleen de gradatie..., sja...

Ik vind het ook niet normaal, zelfs zéér overdreven.
Maar wie weet krijg ik het ook en stel ik mijn mening bij. :p

De vergelijking tussen "moedergevoelens voor een volwassene" en "iemand doodschieten" slaat werkelijk he-le-maal nergens op!

Ik begon dit topic om uit te zoeken of het vaker voortkwam.
Dit blijkt (bijna) nooit.

Jammer voor jullie! Want het is een geweldige ervaring!

Chloe'tje schreef:Ach, ik heb gisteren zitten wegzwijmelen bij The Lake House, en dat zal ook wel niet normaal zijn....

Ik heb het idee dat je je eigen gevoelens niet moet ontkennen, maar wel moet oppassen dat je anderen niet in een onmogelijke situatie brengt. Bij kinderen is die grens al snel bereikt, vind ik. Maar bij volwassenen...Zolang beiden zich er maar bewust van zijn en ermee instemmen, soit.

We leven niet in een fantasie!

Hij woont nog gewoon thuis bij zijn biologische moeder, waarvan ik het bestaan heus niet ga ontkennen. Ik wil ook geen concurrente van haar zijn.
Ze heeft hem keurig opgevoed, en ze hebben een goede band.

Ik ga, kan, en wil daar niet tussenkomen.

Ik ben zijn "pret"mamma.

Ik neem hem mee naar musea, bioscoop, weekendjes weg naar een hotel enzovoorts.
En ja; ik knuffel hem, ben bezorgd om hem, trootst hem wanneer dat nodig is.

Wat is daar mis mee?

Zouden we niet allemaal stiekum 2 mamma's willen hebben? Die allebei van ons houden, lief voor ons zijn enz??????

Robijntje schreef:

Chloe'tje schreef:Ach, ik heb gisteren zitten wegzwijmelen bij The Lake House, en dat zal ook wel niet normaal zijn....

Ik heb het idee dat je je eigen gevoelens niet moet ontkennen, maar wel moet oppassen dat je anderen niet in een onmogelijke situatie brengt. Bij kinderen is die grens al snel bereikt, vind ik. Maar bij volwassenen...Zolang beiden zich er maar bewust van zijn en ermee instemmen, soit.

We leven niet in een fantasie!

Hij woont nog gewoon thuis bij zijn biologische moeder, waarvan ik het bestaan heus niet ga ontkennen. Ik wil ook geen concurrente van haar zijn.
Ze heeft hem keurig opgevoed, en ze hebben een goede band.

Ik ga, kan, en wil daar niet tussenkomen.

Ik ben zijn "pret"mamma.

Ik neem hem mee naar musea, bioscoop, weekendjes weg naar een hotel enzovoorts.
En ja; ik knuffel hem, ben bezorgd om hem, trootst hem wanneer dat nodig is.

Wat is daar mis mee?

Zouden we niet allemaal stiekum 2 mamma's willen hebben? Die allebei van ons houden, lief voor ons zijn enz??????

Ik wil wel een extra papa!

Hihihihi, ja, dat wil ik ook wel!

Mijn pappa was een monster, en is inmiddels overleden.

Maar een tweede kans met een nieuwe lieve pappa... lijkt me leuk!

Robijntje schreef:

Wat is daar mis mee?

Als ik het allemaal zo lees, helemaal niks

Irene

Irene schreef:Robijntje schreef:

Wat is daar mis mee?

Als ik het allemaal zo lees, helemaal niks

Irene

Godzijdank!

En niet allen God, maar Irene ook

Robijntje schreef:Ik ben zijn "pret"mamma.

Ik neem hem mee naar musea, bioscoop, weekendjes weg naar een hotel enzovoorts.
En ja; ik knuffel hem, ben bezorgd om hem, trootst hem wanneer dat nodig is.

Wat is daar mis mee?

Daar hoeft niets mis mee te zijn, hangt van de reden af waarom hij jouw als 2e moeder beschouwt. Mijn ex vriend wilde dat ik een soort 2e moeder voor hem was terwijl ik een vriend wilde. Ik ben hier helaas pas heel laat achter gekomen. Ik heb zelf 3 kinderen en of die mij nu als papa of mama zien, zolang ik me maar als hun ouder voel is hel gewoon goed.

Anna. schreef:

Robijntje schreef:Ik ben zijn "pret"mamma.

Ik neem hem mee naar musea, bioscoop, weekendjes weg naar een hotel enzovoorts.
En ja; ik knuffel hem, ben bezorgd om hem, trootst hem wanneer dat nodig is.

Wat is daar mis mee?

Daar hoeft niets mis mee te zijn, hangt van de reden af waarom hij jouw als 2e moeder beschouwt. Mijn ex vriend wilde dat ik een soort 2e moeder voor hem was terwijl ik een vriend wilde. Ik ben hier helaas pas heel laat achter gekomen. Ik heb zelf 3 kinderen en of die mij nu als papa of mama zien, zolang ik me maar als hun ouder voel is hel gewoon goed.

Ik kan me inderdaad voorstellen dat dit vragen op kan roepen.
Maar het kwam van mij uit!!! Niet van hem.
In eerste instantie vond hij het wel leuk en schattig, maar nam het niet serieus.
Het is pas sinds kort, dat hij in staat is mijn moederliefde als zodanig te herkennen, accepteren en ontvangen. Maar dit maakt ons contact nu extra waardevol.

Het lijkt er misschien op, dat hij kan profiteren van mijn goede bedoelingen. Ik verwen hem enorm, maar dat vind ik zelf leuk om te doen.
Remi vind het heel moeilijk om dit allemaal aan te nemen, en is eigenlijk constant bezig om lieve dingen terug te doen. Hij rent de beentjes onder zijn lijf vandaan om zware deuren voor me open te houden, mijn boodschappen te dragen, en als hij, tijdens het TV kijken, chips eet, is het eerste chipje altijd voor mamma, en dan eet hij zelf pas.
Wil ik hem een ijsje geven (hij heeft een McFlurry verslaving) dan neemt hij dat alleen aan, als ik zelf ook iets neem.

Ondanks dat er een duidelijke rolverdeling is, is onze vriendschap absoluut van twee kanten en gelijkwaardig.

Robijntje schreef:Ondanks dat er een duidelijke rolverdeling is, is onze vriendschap absoluut van twee kanten en gelijkwaardig.

Hoe graag je het soms ook zou willen of soms ook eigenlijk niet, een ouder/kind relatie zal zelden gelijkwaardig zijn. Het zijn en blijven mijn kinderen, op elk moment van de dag. Verwennen ? Telt op een bepaalde leeftijd niet zo meer normaal gesproken. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen is een gezegde wat helaas ook nog weleens opgaat.

Anna. schreef:

Robijntje schreef:Ondanks dat er een duidelijke rolverdeling is, is onze vriendschap absoluut van twee kanten en gelijkwaardig.

Hoe graag je het soms ook zou willen of soms ook eigenlijk niet, een ouder/kind relatie zal zelden gelijkwaardig zijn. Het zijn en blijven mijn kinderen, op elk moment van de dag. Verwennen ? Telt op een bepaalde leeftijd niet zo meer normaal gesproken. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen is een gezegde wat helaas ook nog weleens opgaat.

Met die laatste zin ben ik het volledig eens.
In het begin was het natuurlijk vooral grappig, leuk en gezellig.
Maar ik merk dat ik me verschrikkelijk zorgen maak als hij ergens mee zit of verdrietig is. Dit maakt mijn moederschap ook zo realistisch. En dit is soms best eng (voor mijzelf).
Maar met "gelijkwaardig", bedoelde ik dat de liefde van twee kanten komt, en hij net zoveel voor mij overheeft, als ik voor hem. Met andere woorden; hij wil niet van mij profiteren.

Robijntje schreef: Jammer voor jullie! Want het is een geweldige ervaring!

Dat schijnt n shot heroïne ook te zijn....

Ervaringen zijn persoonlijk, wat voor de een n geweldige ervaring is, hoeft dat voor n ander niet te zijn. Ik heb twee geweldige nichtjes, de een is bijna 4, de ander 2,5. Zij zijn gek op mij, ik op hun. Maar om nou te zeggen dat ik er moedergevoelens door krijg? Nee, eerder tante gevoelens. Oh wacht, even, dat ben ik ook.

Ik vind het een ritje in een grote, hoge en snelle achtbaan een geweldige ervaring. Een ander komt er misselijk uit en vervloekt het ding.

Of het hele gedoe "gezond" of "normaal" is,weet ik niet. Het klinkt wel raar: jij bent 29, hij is 23. Weet je zeker dat je dit kunt omschrijven als moedergevoelens of is t toch iets anders?