Stoppen met travestie

[Munyah]

Mijn vrouw heeft ook veel problemen met mijn vrouwelijke kant.
En net als de jouwe accepteert ze het wel als de achtergrond carnaval of een vrijgezellenfeest zou zijn.

Na mijn bekentenis dat mijn gevoelens behoorlijk diep zitten, liep onze relatie een tijdje slecht. Uiteindelijk hebben we een overeenkomst weten te sluiten: zij gaat een aantal keren per jaar naar een vriendin of uitgebreid shoppen en ik heb dan het huis voor mij alleen. Zo'n beetje onder het motto: ik zie het niet, dan deert het ook niet. Een verre van ideale oplossing, maar nog altijd beter dan helemaal niets.

Mochten je gevoelens terugkomen, dan is zo'n regeling misschien een mogelijkheid.

Sterkte!
Munyah

[hester]

Hoi Munya,

Dan ben je in elk geval een stapje verder dan ik.
Je hebt overigens een herkenbaar profiel.

Groet,

Hester

[Kristina]

"Mijn vrouw wil er niets van weten"

Dit is geen TS probleem!
Onze vrouws moet willen weten hoe we ons voelen en we moeten weten hoe ze zich voelen. We moeten proberen elkaar te begrijpen.
Het kan geen compromis zijn. Wat is een betekenis iemand te hebben, die niet de zorg over haar echtgenoot? Heeft deze persoon wilt niemand geïnteresseerd in haar?
Al het andere kan later worden besproken.


Groet

[Anitamichelle]

Hallo Hester,
wat een vervelende beslissing is dat toch.

1 ding even: Jij bent wie je bent, .......en bij je persoonlijkheid hoort ook dat "vrouw zijn" .
Dit deel van jezelf wegstoppen t.o. je vrouw is dus ook, deel van jezelf wegstoppen.

Ik hoop voor je dat je vrouw toch in een wat later stadium wat begrip op zou kunnen brengen voor wie en wat je bent, namelijk
jezelf.

Ik wens jou en je vrouw veel wijsheid en sterkte toe.

[Aris]

hallo, jammer dat het vaak zo gaat.
Ik denk zelf ook dat het wel weer boven komt, dat kan haast niet anders als het in je zit.
ik heb dat ook gehad, heb de gevoelens al; sinds mijn 12, ik ben beroeps militair geweest en internationaal chauffeur, niet echt beroepen waar je met dit mee uit de voeten kan..
dus in die periode ook minimaal tot niets mee gedaan, wel de drang gehad ....
Nu met mijn nieuwe vriendin gaat het prima ook mijn kinderen hebben er geen probleem mee, de jongste ( 17 ) heeft gisteren nog paar fotos van me gemaakt met nieuwe kleding, hij geeft zelfs advies , en dat is erg fijn.

mijn vriendin zei dat het haar Bi-schierigheid ook bevredigd, LOL dat geeft toch wel aan dat ik het als vrouw zijnde ook wel goed doe
we hebben dus regelmatig in het weekend verkleed dagen samen kleding zoeken, winkelen en tutten .

heerlijk is dat., ben me er wel van bewust dat het vaak anders is helaas

en ik ben pas sinds kort er mee in de openbaarheid getreden, dus zullen er vast nog vervelende ervaringen op mijn pad komen.
Ik ben zelf Veteraan, heb ik Libanon gezeten.
Afgelopen donderdag moest ik naar een bijeenkomst met nog 10 andere veteranen, dat is dus absoluut een macho wereldje.
uiteraard nog niet als vrouw dat ging me net te ver, maar had wel mijn paars/ zilveren nagellak laten zitten, ik heb hele lange natuurlijke nagels.
Dit expres om confrontatie ( voor me zelf ) en reacties uit te lokken.

blijken ze toch bijna allemaal minder macho te zijn dan doet voorkomen .........en dat had zelfs ik niet echt verwacht

[hester]

Ik merk wel dat iedereen een eigen verhaal en beleving heeft maar we lopen allemaal de dezelfde maatschappelijke problemen namelijk gezin en werkomgeving.
Ook ik leef niet bepaald in een cultuur waarin je je vrouwelijke kant kunt uiten danwel tonen.

Een ding staat echter wel vast ik zal er waarschijnlijk nooit vanaf komen.

[Sabrina40]

Ik merkte in 1944 op mijn 4e al, dat het aantrekken van jurkjes voor mij veel meer inhield, dan een gewoon verkleedpartijtje. Maar in die tijd kon er nog niets en heb ik die gevoelens, met hier en daar wat kleine uitwegjes, de eerste helft van mijn leven moeten en ook kunnen onderdrukken. In 1970 trouwde ik een vrouw, die ik hierover had ingelicht. Maar zij was er van overtuigd, dat dit in een huwelijk zou overgaan. Ik gaf haar het voordeel van de twijfel, maar in een jaar of tien werden die gevoelens alleen maar sterker en veranderde ons huwelijk in een elkaar respecterende broer zus samenwoning. Door een ziekte in mijn jeugd kwamen er ook geen kinderen. In 1980 begon zij naast mij aan een soort LAT relatie en besloot ik in een soort midlife crisis om nou echt mijn vrouwelijke kant eens nader te gaan onderzoeken.

In 1982 nam ik daartoe in Amsterdam een onbezoldigd deeltijdbaantje voor de vrijdagmiddagen en avonden in puur vrouwelijke hoedanigheid. Daardoor kwam ik in open promotie avonden gewoon onder de mensen. En mijn cheffin vond het best een leuke uitdaging om mij daarbij te coachen en ik ben ook diverse keren met haar gaan dineren. Aansluitend dook ik dan het nachtleven in om als vrouw een soort tweede pubertijd door te maken. Al snel daarna begon ik ook met elektrische epilatie van dat afschuwelijke haar op mijn gezicht en bovenlichaam. Eind 1986 ontmoette ik in een vrouwen cafeetje een hartstikke leuke vrouw. In 1990 ben ik met haar gaan samenwonen en had zij het lef, om mij aan haar grote sociale omgeving als haar nieuwe partner te introduceren. Je kunt natuurlijk niet op je 50e als vrouw zonder verleden uit de lucht komen vallen. Dus iedereen kent mijn achtergrond, maar in de dagelijkse omgang speelt dat na een tijdje geen rol meer en wordt ik door haast iedereen gewoon volledig als vrouw geaccepteerd. Na nog enkele jaren “hybride” , met twee pitstops per werkdag, mijn baan met een gunstige afvloei regeling af te sluiten, kon ik eindelijk mijn voornaam en pasfoto’s helemaal officieel wijzigen. En zodra het gewijzigde Burgerlijk Wetboek artikel 1:28 over de geslachtswijziging, dat nu ter behandeling in onze Tweede Kamer ligt, er door is, komt er natuurlijk ook een “V” in mijn paspoort en de Gemeentelijke Basis Administratie te staan.

Mijn ex en ik hebben in 1970 op het verkeerde paard gewed. We zijn, natuurlijk wel met pijn gevoelens, toch harmonieus uit elkaar gegaan en zien elkaar (inclusief mijn huidige vriendin) nog regelmatig. Als zulke vrouwelijke gevoelens minder diep zitten, dan zullen mensen die mogelijk ook hun hele leven zonder schadelijke bijwerkingen kunnen onderdrukken. Maar in ons geval hebben wij dus gekozen voor : “Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald”. Dat is natuurlijk niet zonder pijngevoelens gegaan, maar is toch voor alle betrokkenen uiteindelijk een goede oplossing.

[Sabrina40]

Het valt op dat je eigenlijk alleen maar hoort over echtgenotes, die de mogelijk steeds heftiger wordende vrouwelijke gevoelens van hun echtgenoot alleen maar willen ontkennen en onderdrukken, maar nooit over mannen, die steeds heftigere mannelijke gevoelens van hun vrouw niet pikken. Dat komt m.i. omdat meisjes tegenwoordig absoluut geen petticoat meer hoeven te dragen, maar doodgewoon in een spijkerbroek en T shirt mogen gaan ravotten of voetballen. Maar wee het gebeente van een jongetje, dat eigenlijk graag in zo’n petticoat naar school zou willen. Die wordt onmiddellijk streng terechtgewezen, dat hij dat soort idiote vrouwelijke nijgingen maar straf moet onderdrukken.

Als een man zo’n vrouw met mannelijk gedrag niet leuk vindt, dan zal hij haar niet trouwen. Maar als een man zijn vrouwelijke gevoelens nog voldoende kan onderdrukken, dan kan een vrouw in die toestand best op hem vallen en met hem het huwelijksbootje instappen. En ook als zo’n man dan eerst keurig zijn diepste gevoelens vóór dat huwelijk opbiecht, dan zal hij meestal nog niet beseffen, dat die gevoelens in de toekomst best eens een geweldige vlucht zouden kunnen gaan nemen.

Als een echtgenoot bij het huwelijk een nauwelijks storende ziekte heeft, die vervolgens steeds heftigere proporties gaat aannemen, dan zal zijn vrouw alles doen om hem daarbij te helpen en te ondersteunen. Nu wil ik mijn steeds heftiger geworden vrouwelijke gevoel absoluut niet vergelijken met een ziekte. Na het lossen van die teugels rond mijn vrouwelijke gevoelens heb ik juist een geweldig fantastisch leven gekregen, dat ik voor geen goud meer zou willen missen. Maar de meeste echtgenotes, die deze steeds heftigere vrouwelijke gevoelens bij hun echtgenoot opmerken brullen dikwijls alleen maar : “Ja, maar zo zijn wij niet getrouwd ! Toen kon je het onderdrukken, dus dat blijf je nu ook maar gewoon doen”.

Gelukkig zijn er ook echtgenotes die als mens van hun partner blijven houden en hem ook bij dit soort cumulerende gevoelens willen ondersteunen. Mijn ex wilde absoluut haar verdere leven naast een man doorbrengen en daar hebben wij dus ook een voor ieder bevredigende oplossing voor gevonden.