Om dit even weer on-topic te brengen:
Marcha schreef:Zolang iedereen in de hokjes "mannelijk" / "vrouwelijk" blijft denken en gevoelsmatig hierop reageert zal dit een probleem blijven.
Door deze gevoelens te bestempelen als weer een geval van "hokjes denken" is wel iets van een dooddoener en doet onrechte aan iets wat erg complex is, namelijk het aandeel van het seksuele aantrekkingskracht in een relatie.
Wij onderkennen allemaal dat de oorsprong van het probleem ligt in het feit dat onze partner dacht met een "man" een relatie te hebben, maar later achter kwam dat dat "man" niet altijd geheel "mannelijk" is, volgens de normen. Vervolgens benoemen wij de normen als "hokjes" (en dat zijn ze ook gedeeltelijk). Maar ook wanneer je de hokjes loslaat, komen er allerlei aspecten aan de orde, waarmee je rekening moet houden.
Onze gevoelens over tot wat wij ons aangetrokken voelen, worden op een diepere niveau bepaald en sturen de schoonheidsidealen –de hokjes– van de maatschappij aan, en niet andersom. Het zijn primaire gevoelens die stammen voort uit de oer-tijd en de eerste holbewoners. De – tot voor kort –schoonheidsideaal van de Rubensvrouw heeft brede bekken zodat het baren van kinderen makkelijker gaat, ronde borsten om de kinderen te voeden, en veel lichaamsvet, zodat ze in staat is om eventjes zonder eten te gaan, terwijl de man aan het jagen is, en nog steeds het kind kan verzorgen. Mannen moeten stoer en sterk zijn, omdat ze in staat moeten zijn om de vrouw en kind te beschermen, terwijl ze erg kwetsbaar zijn, en om voor eten te verzorgen.
Het zijn gevoelens die wij maar langzaam aan ontstijgen, maar het zijn primaire gevoelens, en niet “hokjes” die opgelegd zijn door de maatschappij. Integendeel, het is de maatschappij dat zorgt voor het loslaten van de hokjes. Dankzij de maatschappij is de Rubensvrouw niet meer het schoonheidsideaal, maar is nu slank (hoewel grotere borsten het toch nog steeds goed doen bij mannen) en, dankzij de maatschappij kan een kale, dikkere, niet zo stoer man ook aantrekkelijk zijn voor vrouwen (als hij maar veel macht of geld heeft). Als de partner van Elsa een professionele wielrenner was of olympische zwemmer, dan zou het ontbreken van lichaamshaar eerder een bevestiging van zijn mannelijkheid zijn voor haar.
Het is dus niet dat je je
denkwijze over de hokjes van mannelijkheid en vrouwelijkheid moet loslaten, maar je moet ook je primaire, diepste
gevoelens, gevoelens dat in je genen zijn vastgelegd door de natuur, zien te ontstijgen. Het is niet onmogelijk, het gebeurt wel degelijk – bijvoorbeeld bij de (voormalige volledige heteroseksuele) partners van transen die bij hun partner blijven ook na de transitie. Door het te bestempelen als maar het loslaten van hokjes-denken, bagatelliseren wij de interne conflict die ze hebben moeten ondergaan.
Lisa
--> 
