Travestie.org

Esther schreef:

Franciska schreef:
met zo'n instelling kan ik me ook wel voorstellen dat mensen je weg sturen.

Zo zeg, beetje last van een slecht werkend kortetermijngeheugen Franciska?

Misschien juist niet. Ik kan me inderdaad voorstellen dat Franciska het goed bedoeld juist vanuit haar eigen ervaringen. Komt wat bot over misschien maar ik snap wel wat ze bedoeld en trouwens was jij, Tante Es niet de voorvrouw van het schop onder je hol principe?

Bedoelt Joanne, bedoelt

hoi Ester,

Esther schreef:

Franciska schreef:
met zo'n instelling kan ik me ook wel voorstellen dat mensen je weg sturen.

Zo zeg, beetje last van een slecht werkend kortetermijngeheugen Franciska?

nee hoor er is niks mis met mijn kortetermijn geheugen. Ik weet nog donders goed dat ik niet zo lang geleden zelf ook helpende handen zat af tehakken.
Ik wist ook dat je met een soort gelijke reactie zou komen.

Juist omdat ik zelf met dezelfde instelling geworsteld heb kan ik dit ook zo zeggen. Ja, het is inderdaad bot gezegt maar soms is het gewoon nodig om iemand op zo'n manier wakker te schudden. het heeft bij mij in ieder geval wel geholpen.

hoi Mara,

Mara W. schreef:nou, had ik maar mijn bericht kunnen plaatsen, had jij er anders over gedacht Franciska, maar ik heb nu geen zin meer dit lange bericht te herhalen, en geloof me, ik heb echt een k*t tijd meegemaakt in mijn jeugd, maar ga er nu niemand meer mee lastig vallen, en dat is het als je erover praat, zooo, da's mijn mening, sta verder toch sterk in mijn schoenen ondanks de traumatische beleefnissen, of heb jij een vader gehad, die jij 14jaar lang om de week in mekaar mept met soms botbreuken en niemand heeft je ooit kunnen helpen omdat je in een land bent opgegroeid waar er geen psychos hulp verleenden omdat die er helemaal niet waren? Over instelling gesproken, jij kent me niet, helaas kon ik hier net ook mijn bericht niet kwijt, en geloof me, ik heb de laatste tijd veel hulp gezocht, maar ben rare mensen in de hulpverlening tegen het lijf gelopen, en ik leef nu na de instelling, HELP JE ZELF, ANDERS HELP JE NIEMAND!!!!

Liefs Mara

Ik geloof je direct dat je een k*t jeugd gehad hebt en dat je daardoor je huidige instelling gekregen hebt.
Het gaat mij er niet zo om wat je nu precies mee gemaakt hebt in je leven dat is alleen voor jouw verwerking belangrijk. Het heeft mij 20 jaar gekost om op het punt te komen waar ik nu ben. Ik weet echt wel dat het niet makkelijk is om je verleden te verwerken. Ik heb zelf nooit profesionele hulp gezocht omdat ik gewoon niet in staat was om mijn gevoelens onder worden te brengen, dus had het in mijn ogen geen zin. Ik heb jaren lang mijn verleden en alles wat ik in mijn jeugd heb mee gemaakt, aan psygische mishandeling en verwaarlosing aan de kant gezet zodat ik er maar geen last meer van zou hebben. Maar steeds weer kwam het terug zelfs toen ik aan mijn transitie begon kwam het terug. Ook nu geloof ik dat ik het wel echt verwerkt heb, maar ook nu zal de tijd moeten uitwijzen of dat werkelijk het geval is.

Ik ben op 23 jarige leeftijd het ouderlijke huis uit gegaan omdat ik bang was dat wanneer ik voor de derde keer ruzie met mijn vader zou krijgen ik hem letterlijk zou afmaken. Zelfs nu geloof ik nog dat, had ik toen gebleven en was die derde ruzie gekomen dan had ik hem op de een of andere manier echt afgemaakt. Tot vandaag waren er maar bijzonder weinig mensen die dit van mij weten.

Je zult er echt niet aan ontkomen dat jij je verleden zult moeten verwerken hoe jij dat moet doen kan denk ik niemand je vertellen. Je zult zelf de meest geschikte manier moeten zien te vinden, juist bij het vinden van die voor jou goede mannier van verwerken kan een goede hulpverlener je helpen zoals Joanne je ook al duidelijk probeerd te maken.

Franciska, ik ben met 14 het eerste keer van de tiran genaamt mijn vader weg gelopen, met 16 definitief, maar ik had nooit, en dat vind ik vreemd, die behoefte gehad, die eikel iets aan te doen, wel was ik kwaad op mijn moeder, die die ook geslagen heeft! Mijn moeder en die eikel gaven mij altijd de schuld omdat mijn vader altijd zo aan uitflippen was, en dat al op vroege leeftijd, ik was immers een verdroomd kind wat veel fout deed, ik weet nu zelf dat dit uit die angst iets fout te doen gebeurde!

Op hulpverleners ben ik niet zo goed te spreken, omdat die me altijd willen in praten, ik moet us met mijn ouders erover praten, wat toen gebeurde, maar ik zit vol angsten dit te doen, ik heb het wel geprobeerd, maar mijn ouders waren altijd erg verontrust, dat ik er altijd een morele steun meenaam, immers voel ik me daar alleen echt niet op mijn gemak, ik ben dan alleen maar aan trillen, trouwens doe ik dit nu ook met schrijven van dit bericht, ik heb alleen een wens, nooit meer met mijn ouders in kontakt te komen, want het is de blanke horror voor mij het erover te hebben, als ik er ben, werd ik meteen op mijn uiterlijk aan gesproken en erop afgekeurt, ik heb 15jaar geleden mijn moeder eens gevragen of ze weet wie ik uberhaupt ben, zij moest ff overleggen, en zei neen, nou ik zei toen tegen haar, nou dat weet ik ook niet, ik ben nog aan zoeken, en ik kreeg altijd het gevoel dat hun me altijd als volledig gestoord bekeken, ik moest dan ook van andere uit die grote familie achteraf horen, hoe slecht mijn ouders over mij praten! Heb zelf hulp gezocht, ik bedoel ik heb veel met anderen erover gepraat en later toen de wens dat ik echt niet meer als kerel door het leven wil gaan, niet meer weg te drukken was, door un aantal psychos voor gek gehouden wegens die traumatische beleefnisse, mijn mening is dat deze beleefnisse deze wens alleen maar hebben versterkt, maar dat wil zo iemand al aCampo niet geloven, nu wel, want op uns kreeg ik heel snel groen licht en me werd gezegt, sorry, je hebt geen psychosen, je had het alleen moeilijk met relatieverlies! Nu dit jaar wou ik eraan beginnen, weer hulp te zoeken, maar werd weer weg gestuurt, en ik zal maar naar een maatschappelijk werker gaan, maar al dat heen en weer gestuur maaktde me zo moe, dat ik nu ook echt geen zin meer heb het weer iemand anders te vertellen! Sinds dat ik nu begonnen ben in A'dam hulp te zoeken, heb ik zeker al 12 verschillende mensen mijn problemen moeten toelichten! Ik hoop dat jullie me nu wat beter begrijpen, waarom moet ik leiden, en mijn vader mag vrij rondlopen, want die vond het genoeg me een keer maar een belachelijke brief te sturen waar die het over ''unpopulaire Erziehungsmaßnahmen'' heeft, ik moest bijna kotsen! Ik ben nooit fout geweest op deze wereld, ik was alleen iets anders......

Mara

Hoi Mara,

Ik denk dat het idee om met je ouders over je gevoelens te praten op zich wel goed is. MAAR ( dit is een hele grote maar) Je moet wel zelf het gevoel hebben dat jij het aan kunt en het zelf ook willen.
Om mensen die jou zo veel pijn gedaan hebben te convronteren met wat zij je aan gedaan hebben is niet niks daar is heel veel moed en kracht voor nodig.
Vergeet niet dat ook een hulpverlener je alleen iets kan voorstellen hij/zij kan je niet verplichten iets te doen waar jezelf nog niet aan toe bent.

Meer kan ik je op dit moment niet mee geven.

Franciska, ik heb het lang en breed in A'dam erover gehad, en de psych zei dus ook, als het nog ff nodig is het uit te stellen, met mijn ouders te praten, dan moet dat even! Heb wel al mijn moeder laten blijken wat met mij aan de hand is, en ze zei, dat ik uns moest langskomen, maar weer geeist dat ik alleen moet komen, maar dat kan en wil ik niet, dus maar toch wat af gesproken toen in dec, maar ik zei, ik heb nu rooie haren en dat had ik niet moeten zeggen, want zij deed er weer erg moeilijk over dit feit, en ik dan zoiets gezegt van, als jij dat nog niets us kunt accepteren, wat moet ik dan bij jullie, en het ontstond er weer ruzie en ik heb het hoorn op gelegt! Mijn ouders hebben een beeld in hun hoofden, hoe ze me willen hebben, maar dat ben ik voor geen meter, en alles wat van dit beeld afwijkt is voor hun erger als de pest, ze konden ook mijn ex niet accepteren omdat zij een leuke kleine tattoe had en wat veel oorbellen! De persoon zagen ze niet, en dat doen ze met mij ook niet, het is echt jammer, hoor, ze keuren alles af en zien dit als persoonlijke aanval! Ik weet het niet meer, die hebben duidelijk hulp nodig, niet ik!!!!!!!!!

Mara

Hoi Mara,

Weet je, het zou mij niet verbazen wanneer je ouders zouden denken.

"We weten het niet meer, het is duidelijk dat jij hulp nodig hebt en niet wij."

In zo'n geval zou gezinstherapie uitkomst kunnen bieden. ware het niet dat juillie niet zouden gaan omdat jullie het niet nodig denken te hebben.

Het lijkt mij dat je op dit moment niet veel meer kan doen dan je ouders links laten liggen, dus ook geen contact meer met hun opnemen. laten zij maar de eerste stap zetten. Wanneer ze dan contact met jou opnemen is de kans ook groter dat ze werkelijk naar jou willen luisteren.

Precies, Franciska, en dat doe ik dus nu ook, ik heb het zolang altijd probeerd om van hun begrip te krijgen

Ik weet nu duidelijk, dat ik niet fout ben, moest ik ook eerst 8er komen, zat immers vol met schuldgevoelens van kinds af aan!

Maarja, ze wonen 500km verder op, lekker ver weg op dit moment! Nu ga ik eerst ontplooien en me zelf vinden, ben er bijna, ben immers heel sterk en laat me niet meer kapot maken, door niemand, maar af en toe ga ik toch nog kapot eraan dat het zo is met die twee, het belemmert me toch nog heel erg, maargoed, uns komt alles goed.........

Mara

Esther schreef:Bedoelt Joanne, bedoelt

Lekker belangrijk Je snapt me toch!

Mara W. schreef:Precies, Franciska, en dat doe ik dus nu ook, ik heb het zolang altijd probeerd om van hun begrip te krijgen

Ik weet nu duidelijk, dat ik niet fout ben, moest ik ook eerst 8er komen, zat immers vol met schuldgevoelens van kinds af aan!

Maarja, ze wonen 500km verder op, lekker ver weg op dit moment! Nu ga ik eerst ontplooien en me zelf vinden, ben er bijna, ben immers heel sterk en laat me niet meer kapot maken, door niemand, maar af en toe ga ik toch nog kapot eraan dat het zo is met die twee, het belemmert me toch nog heel erg, maargoed, uns komt alles goed.........

Mara

Weet je Mara. Het gebeurt wel vaker dat ouders in het begin denken dat je gek bent geworden als je deze weg gaat. Maar als ze gaandeweg het proces zien dat jij jezelf aan het vinden bent en op positieve wijze aan het veranderen bent dan gaan ze vanzelf nadenken over de situatie. En dan zou je nog wel eens verrast kunnen worden. Je zal niet de eerste zijn waarbij de ouders bijdraaien na verloop van tijd. Zelfs al zijn het de grootste klootzakken geweest. Maar in het tegenovergestelde geval zul je het inderdaad alleen moeten doen en dan kun je in ieder geval hier terecht met je verhalen. En als dat bevalt dan is dat ook goed toch? Wat er ook gebeurt, je bent niet alleen in je proces.

Jooooaaar, dat weet ik ook allemaal, maar hun zijn zooooo verboort, zo vast in hun waarden, ze zien alles wat ik doe als persoonlijke aangreep, ik wacht nog un beetje tot ze zelf tot inkeer komen, maar ik vrees dat dit nooit zal komen, dit gaat al te lang zo!

Maar iets moet ik toch nog ff kwijt, ze waren toen de muur viel in Hamburg en daar in een tent waar een travestieshow geboden werd, en jawel, ze vonden dit reuze geweldig.............

Maarja, wat moet ik hierop zeggen, vond dit wel ff grappig om te vertellen, of ze het nu meteen leuk zullen vinden dat hun zoon nu veranderd in hun dochter, nou ik weet het niet

Ze hebben het al altijd erg moeilijk gevonden dat ik sinds mijn 14/15de tot een subcultuur behoor waar menige mensen grote problemen mee hebben, ook heb ik er nooit een filosofie achter mijn zwarte kledingskeuze gehad, vind dit alleen gewoon leuk hoor, het bood me immers de mogelijkheit wat vrouwelijker door de wereld te gaan, like genderbender!

Verder zal ik wel gretig gebruik maken van deze forum, ben blij het te hebben gevonden

Mara

Ik zie zelf geen reden om er nog over te praten tis over en voorbij achter de rug.

Verloochen mijn verleden niet maar heb er ook geen behoefte aan om er bij stil te blijven staan ook mee van de redenen waarom ik hier zelden post.

Ik zie het als een afgedane zaak.

Wou dat het zo makkelijk was Lisette.

Iedereen is anders Joanne jij hebt er mischien meer tijd voor nodig, ik personelijk niet.