eindelijk verteld!

[marjan]

Franscien,

je situatie is volstrekt herkenbaar en je aanpak zeer begrijpelijk, maar wat ik zo jammer vind is dat je hierdoor mee lijkt te gaan in de angst die je vrouw heeft dat de buurt er schande van zal spreken om nog maar te zwijgen van de vergelijking met iemand die in een rolstoel zit. Van je geliefde mag je toch verwachten dat die je door dik en dun zal steunen.

Groetjes,
Marjan

[Lisa met een S]

Van je geliefde mag je toch verwachten dat die je door dik en dun zal steunen.

Wanneer je van iemand houd, dan geef je liefde en steun onvoorwaardelijk, zonder iets terug te verwachten. En wanneer dat wederzijds is, dan komt het goed.

... lijkt wel een valentijnswens....

Lisa

[Maruscha]

Ik speel even de advocaat van de duivel en draai het om: jouw geliefde zou ook van jou kunnen verwachten dat jij niet toegeeft aan je neigingen: tenslotte ben jij degene die afwijkt van de norm, niet zij!

[enjoy]

Hallo.

Ik merk nu zelf dat het voor de partner moeilijker is dan voor de tv/tg/ts zelf. Voor mij is het een normale zaak, maar voor mijn vrouw niet. Ik denk dat haar weg langer zal zijn dan de mijne.

Heb gister ook een kaartje gestuurd om haar te bedanken, met de tekst dat we nog een lange, moeilijke weg te gaan hebben. Na het lezen van het kaartje, begon ze te stralen. Wij zullen er wel uitkomen, maar het zal moeilijk worden. Daarom is hulp ook erg belangrijk en ben blij dat ik op de chatsite zit. Dus dames daarvoor ook mijn dank. Mijn vrouw gaat op de chatsite, zal ook voor haar goed zijn.

Enjoy

enjoy the life you chose to live

[Janiek]

Ik speel even de advocaat van de duivel en draai het om: jouw geliefde zou ook van jou kunnen verwachten dat jij niet toegeeft aan je neigingen: tenslotte ben jij degene die afwijkt van de norm, niet zij!

Zeg dat wel, "van de duivel". In een relatie gaat het doorgaans over de wensen, verlangens, gevoelens etc. van twee mensen. Dus als de norm opeens als een soort troefkaart meedoet, dan moet dat wel een joker zijn.

<<groetjes

[Elsa]

Hallo.

Ik merk nu zelf dat het voor de partner moeilijker is dan voor de tv/tg/ts zelf. Voor mij is het een normale zaak, maar voor mijn vrouw niet. Ik denk dat haar weg langer zal zijn dan de mijne.

Heb gister ook een kaartje gestuurd om haar te bedanken, met de tekst dat we nog een lange, moeilijke weg te gaan hebben. Na het lezen van het kaartje, begon ze te stralen. Wij zullen er wel uitkomen, maar het zal moeilijk worden. Daarom is hulp ook erg belangrijk en ben blij dat ik op de chatsite zit. Dus dames daarvoor ook mijn dank. Mijn vrouw gaat op de chatsite, zal ook voor haar goed zijn.

Enjoy

Attent van je Enjoy zo'n kaartje voor je vrouw. Ik denk zeker dat het chatten met andere lotgenoten haar zal helpen. Net zoals jij hier steun vindt. groetjes elsa

[Franscien]

maar wat ik zo jammer vind is dat je hierdoor mee lijkt te gaan in de angst die je vrouw heeft dat de buurt er schande van zal spreken.

Die/mijn angst is betrekkelijk. Soms loop ik wel eens enfemme op straat. Meestal is het dan 's avonds laat of op plaatsen waar ik niet herkend kan worden.

Wanneer je van iemand houd, dan geef je liefde en steun onvoorwaardelijk, zonder iets terug te verwachten. En wanneer dat wederzijds is

Zo zie ik zelf ook.

jouw geliefde zou ook van jou kunnen verwachten dat jij niet toegeeft aan je neigingen: tenslotte ben jij degene die afwijkt van de norm, niet zij!

Zo is de situatie op dit moment ook.
Ik krijg soms het gevoel dat er een soort struisvogelpolitiek wordt bedreven. Niet over praten, dan gaat het vanzelf over. Ik denk (weet) dat dit niet zal werken. We moeten met elkaar blijven praten, maar dat doe je niet alleen. (wel als ik gedronken heb )

Ik hoop dat de tijd de wonden zal helen en dat het beter zal gaan voorlopig zit dat er niet in.
Intussen blijf ik de 'gesprekken' op dit forum volgen die me tot steun kunnen zijn.

[Maruscha]

Zeg dat wel, "van de duivel". In een relatie gaat het doorgaans over de wensen, verlangens, gevoelens etc. van twee mensen. Dus als de norm opeens als een soort troefkaart meedoet, dan moet dat wel een joker zijn.

En waarom zou de partner dan altijd maar toe moeten geven? Want het lijkt wel alsof we dat hier soms eisen .. In zo'n situatie kun je niet allebei je zin krijgen, dus een zal er toe moeten geven, en ik ben inderdaad van mening dat de man dat dan zal moeten zijn. Wil hij dat niet, dan moet hij als er echt geen uitweg meer is en zijn t-zijn zo belangrijk is de relatie maar beeindigen.

Makkelijk praten? Niet echt, want ik heb het zelf gedaan en het heeft me een heleboel verdriet gebracht, maar het was de enige mogelijkheid.

[marjan]

maar wat ik zo jammer vind is dat je hierdoor mee lijkt te gaan in de angst die je vrouw heeft dat de buurt er schande van zal spreken.

Die/mijn angst is betrekkelijk. Soms loop ik wel eens enfemme op straat. Meestal is het dan 's avonds laat of op plaatsen waar ik niet herkend kan worden.

Ik denk dat je me verkeerd hebt begrepen, daarom je oorspronkelijke opmerking waarop ik reageerde:

Stel dat ik nu enfemme op straat zou lopen. De meeste mensen uit de buurt zouden daar misschien even van opkijken, maar mij daar waarschijnlijk niet op aan (durven) spreken. Die zelfde mensen zullen echter wel naar m'n vrouw gaan en er met haar over willen praten (roddelen?) vergelijk het maar met iemand die in een rolstoel zit, de gene die de stoel duwt moet ook voor degene spreken die in de stoel zit, want die is immers gehandicapt toch??? Dit is o.a een van de angsten waar m'n vrouw mee rond loopt, de schande die er gesproken zal worden en de uitwerking die dit op ons gezin en familie zal hebben. Ook onze kinderen mogen hiervan niet de dupe worden.

Wat ik erin lees is dat je vrouw zich eigenlijk voor je schaamt en het daarom voor de buurt verborgen wil houden en dat vind ik jammer. En juist in dat licht vind ik de vergelijking met iemand in een rolstoel niet kies, alsof dat iets is waarvoor je je zou moeten schamen, maar misschien heb ik het verkeerd begrepen.

Groetjes,
Marjan

[Janiek]

Zeg dat wel, "van de duivel". In een relatie gaat het doorgaans over de wensen, verlangens, gevoelens etc. van twee mensen. Dus als de norm opeens als een soort troefkaart meedoet, dan moet dat wel een joker zijn.

En waarom zou de partner dan altijd maar toe moeten geven? Want het lijkt wel alsof we dat hier soms eisen .. In zo'n situatie kun je niet allebei je zin krijgen, dus een zal er toe moeten geven, en ik ben inderdaad van mening dat de man dat dan zal moeten zijn. Wil hij dat niet, dan moet hij als er echt geen uitweg meer is en zijn t-zijn zo belangrijk is de relatie maar beeindigen.

Makkelijk praten? Niet echt, want ik heb het zelf gedaan en het heeft me een heleboel verdriet gebracht, maar het was de enige mogelijkheid.

Ik bedoel niet te zeggen dat de partner als vanzelfsprekend toe moet geven. Wat ik met mijn reactie bedoel, is dat je er alleen samen uit kunt komen en dat het daarbij gaat om wat er in de beide partners leeft. Niet om de norm. Als de travestiet, vanwege het feit dat hij van de norm afwijkt, bij zijn partner (die dat niet doet) in het krijt staat, is er al geen sprake meer van een gelijkwaardige relatie.
Net als dat ik het onzin vind om met "10 voordelen van met een travestiet getrouwd te zijn" aan te komen, vind ik het onterecht van een travestiet te benadrukken dat hij van de norm afwijkt en dús van zijn partner het onmogelijke eist. Ik heb het vermoeden dat velen van ons die notie niet vreemd is en dat schuldbesef een belangrijk ingrediënt van onze relaties is. Dat is voor geen van beide partners een gelukkig uitgangspunt.

Dat het meer dan moeilijk is en de kans groot is dat je er niet uit komt, weet ik ook uit ondervinding. Dus verder ben ik het helemaal met je eens.

<<groet

[Franscien]

En waarom zou de partner dan altijd maar toe moeten geven? Want het lijkt wel alsof we dat hier soms eisen .. In zo'n situatie kun je niet allebei je zin krijgen, dus een zal er toe moeten geven, en ik ben inderdaad van mening dat de man dat dan zal moeten zijn. Wil hij dat niet, dan moet hij als er echt geen uitweg meer is en zijn t-zijn zo belangrijk is de relatie maar beeindigen.

Makkelijk praten? Niet echt, want ik heb het zelf gedaan en het heeft me een heleboel verdriet gebracht, maar het was de enige mogelijkheid.

Deze redenering kan ik wel volgen. Het is voor mij niet een kwestie van 'eisen', maar wat ik hoop is, dat er in de toekomst een situatie ontstaat dat m'n vrouw het zou kunnen accepteren dat ik zo ben.
Nu moeten er een groot aantal (praktische) dingen gewoon in het geheim gebeuren, terwijl ik daar eigenlijk helemaal niet van hou. Wanneer ze in staat is om te accepteren is het misschien ook mogelijk om die praktische dingen op te lossen.

[Franscien]

maar wat ik zo jammer vind is dat je hierdoor mee lijkt te gaan in de angst die je vrouw heeft dat de buurt er schande van zal spreken.

Die/mijn angst is betrekkelijk. Soms loop ik wel eens enfemme op straat. Meestal is het dan 's avonds laat of op plaatsen waar ik niet herkend kan worden.

Ik denk dat je me verkeerd hebt begrepen, daarom je oorspronkelijke opmerking waarop ik reageerde:

Stel dat ik nu enfemme op straat zou lopen. De meeste mensen uit de buurt zouden daar misschien even van opkijken, maar mij daar waarschijnlijk niet op aan (durven) spreken. Die zelfde mensen zullen echter wel naar m'n vrouw gaan en er met haar over willen praten (roddelen?) vergelijk het maar met iemand die in een rolstoel zit, de gene die de stoel duwt moet ook voor degene spreken die in de stoel zit, want die is immers gehandicapt toch??? Dit is o.a een van de angsten waar m'n vrouw mee rond loopt, de schande die er gesproken zal worden en de uitwerking die dit op ons gezin en familie zal hebben. Ook onze kinderen mogen hiervan niet de dupe worden.

Wat ik erin lees is dat je vrouw zich eigenlijk voor je schaamt en het daarom voor de buurt verborgen wil houden en dat vind ik jammer. En juist in dat licht vind ik de vergelijking met iemand in een rolstoel niet kies, alsof dat iets is waarvoor je je zou moeten schamen, maar misschien heb ik het verkeerd begrepen.

Groetjes,
Marjan

Ik heb je inderdaad niet goed begrepen. Zoals jij het hier stelt dat m'n vrouw zich voor mij schaamt is nl. ook het geval. De vergelijking met de rolstoel gebruiker was meer bedoeld om aan te geven dat de mensen uit de omgeving nooit naar mij toe zullen reageren, maar altijd naar de mensen die er de 'dupe' van zijn en dat zij dus uit moet leggen wat mij bezielt om me zo te gedragen. Dit is haar grote probleem.

[enjoy]

Franscien.

Het is voor mijn vrouw ook raar, maar ik krijg wel de ruimte.
Volgens mij is het zo;
Als je echt van elkaar houdt is bijna elk probleem op te lossen, hoelang je er ook over doet. Het is toch en beetje geven en nemen. Ik wil ook te snel, maar dat gaat voor mijn gevoel wel over als ik het eenmaal weer in een ander contrast ga zien. Woensdag mag ik naar groningen en dan zal alles wel anders gaan lopen. Daar hoop ik te horen hoe andere stellen het hebben opgelost in de ogen van de crossdresser. Zal voor mij erg belangrijk zijn.
Verder kan ik zeggen dat mijn vrouw het er erg moeilijk mee heeft, maar ik ben reuze trots op haar door mij die ruimte te geven. Het geen ik ook wel geregeld laat blijken door middel van een e-card of gewoon lieve dingen tegen haar te zeggen.

Enjoy

[Elsa]

Wanneer je van elkaar houdt is er ook de angst elkaar kwijt te raken. Dat was mijn gevoel in de begin periode, want je partner verdiept een stuk van zijn leven wat voor jou vreemd is. Een herkenbare gedachte die ik vaker hoor van andere partners. Tot je er achter komt dat het los staat van jouw relatie met hem, en de ruimte -vrijheid meer rust en balans geven in je relatie. Dat ga je pas later zien, vind het lief van je Enjoy de manier waarop jij jouw vrouw hierin laat zien hoe je haar respecteert. elsa

[Janiek]

Dat was mijn gevoel in de begin periode, want je partner verdiept een stuk van zijn leven wat voor jou vreemd is.

Elsa, is dat voor jouw gevoel vergelijkbaar met de situatie waarin één van beide partners opeens gelovig wordt? Dat is ook zoiets waar de ander, als het er niet in zit, nooit in mee zal kunnen gaan.

<<groetjes