Vandaag voel ik me een beetje ziek

[Cynthia]

Voor de bezoeken aan de psycholoog van de VU heb ik nog nooit iets hoeven betalen of voorschieten.
Dat lligt voor "gewone" psychologische anders; dat is mede afhankelijk van de verzekering die je hebt afgesloten.

[gast]

Geldt dit voor alle transgenders? Of alleen voor transseksuelen?
Groetjes,

Frederique

Hey, Frederique,

Dat weet ik niet. Op mijn verwijzing van mijn huisarts moest wel "transseksualiteit" staan. Ik heb mijn verzekering gebeld (Zilveren Kruis Achmea) en de gegevens van mijn psychologe (Tanja van Hengel) doorgegeven. Na enige tijd ontving ik het bericht dat alls volledig wordt vergoed.

De eerst stap om je bezoeken naar een psych vergoed te krijgen is dus een verwijzing via je huisarts. Dan je verzekering even bellen. Tis het proberen waard. Psychologen kosten nogal wat (rond de 90 Eurpo per drie kwartier).

Liefs, Kitty.

[Irene]

Allereerst: Ik geloof dat ik 'nog' niet zover ben, maar ik zou toch graag wel een met Tanja van Hengel verder praten. Mijn huisarts staat nogal dichtbij, dus dat maakt de stap wel een stuk lastiger. Ik zou dan toch de voorkeur geven aan een andere huisarts. Drempels, drempels drempels, en allemaal zelf neergelegd, ik weet het.

Irene

[Wendy B]

Het leek zo simpel:
Ik kleed me toch al heel vrouwelijk, maar die ene stap met echt zichtbare borsten, en dus als vrouw, over straat is een enorme stap. Eigenljk de grootste stap.

Ik moet die stap een dezer dagen zetten. Anders kom ik niet verder.
Afgelopen dagen kwam ineens dat gevoel van wanhoop weer terug wat ik dacht achter gelaten te hebben.

En de daarbij behorende gedachte er een eind aan te maken.
(doe ik niet trouwens, maar het is de gedachte)

...
The night is darkening round me,
The wild winds coldly blow;
But a tyrant spell has bound me
And I cannot, cannot go.

Hallo Wendy,

ik heb met je te doen. Ik herken helaas ook veel. Mooi gedicht. Dat lijstje tips daarvoor heb ik wel ooit geschreven en ze zijn ook niet verkeerd, maar ja, die tips werken niet, dat moet je zelf doen. Ik zie het zo. Als T moet je dubbel je best doen om er wat leuks van te maken. Harder werken op dit punt als het ware. Zelf denk ik dat alleen al het er zijn voor een T soms best een prestatie is.

Met borsten over straat lijkt misschien een grote stap, maar is het vermoedelijk niet. Voor jouw idee is het dat. In werkelijkheid is het volgens mij amper van belang. Wat van belang is, is een vriend of vriendin. Mensen die je steunen. Mensen waar je op terug kunt vallen. Je wilt verder komen. Waar wil je naartoe? Wat wil je maken van je leven? Wat is je doel? Wat wil je bereiken? Dat zijn de belangrijke vragen. Als je doel alleen maar is om vrouwelijke man of vrouw te zijn, heb je echt een probleem, vrees ik. Life is a journey... en jij bepaalt waar de reis naar toe gaat.

Zelf heb ik van travestie nooit mijn leven willen maken. Ik zag travestie als een aspect van mijn leven. Ik ben er nu wel aan gewend dat dat aspect mijn leven er niet echt gemakkelijker op heeft gemaakt. Zodra je dat weet, kun je je daarop instellen. Krachtige windstoten op komst! Maar andere T's zien dat als een vorm van negatief denken. Het zij zo. Ondertussen ben ik er nog steeds, alive and kicking en konden de dingen een hoop slechter. Ik hoop van harte dat zij dat over een hele tijd ook nog kunnen zeggen.

Rationaliseren is prima. Dat wil zeggen: verstandig en gezond denken. Denk de goeie gedachtes en niet de verkeerde. Dat klinkt simpel, maar is het niet altijd. Toch is het precies wat je eigenlijk moet doen.

En met vertrouwen op psychologen schiet je meestal maar weinig op. Dat is minstens zo dom als je huisarts vertrouwen. Waarvoor heeft de Lieve Heer je dan een verstand gegeven. Als extra ballast ofzo?

Sterkte en groetjes,

Kim D.

Hoi Kim,

Ik moet ook absoluut geen psycholoog hebben die mij gaat vertellen wat ik 'mankeer' of die mij gaat vertellen wat ik zou moeten doen. Daar ben ik te eigenwijs voor en ik weet dat zelf meestal beter.
Ik ben meer op zoek naar een professioneel 'klankbord', en dat heet volgens mij 'coaching'.

Ik ben zelf ook wel ingesteld op de negatieve gevolgen van het T* zijn, zoals de eindeloze, niet aflatende druk, evt. bedreigende situaties op straat etc.
Het is allemaal 'part of the business'.
Maar ik hou er zelf toch niet zo van om daar steeds de nadruk op te leggen of om andere T*s op de 'gevaren' te wijzen.
Ik ga er van uit dat de meeste T*s vanuit hun omgeving al genoeg kritiek en negativiteit krijgen om realistisch te blijven.

En gedurende het 'coming-out'- proces bestaat je leven denk ik vooral uit T* zijn, pas daarna kun je weer verder om ook een invulling aan je bestaan als mens te gaan geven, en daar ben ik nu wel aan toe.

En dat gedicht is van Emily Bronté: Ik heb ook haar boek 'Wuthering Heights' gelezen. Uit de 19e eeuw toen (bio-)vrouwen met heel veel capaciteiten, levenslust en talenten opgesloten en gekgemaakt werden zaten in de maatschappelijke gevangenis, net als ik soms voel als T* zijnde.