Travestie.org

@Janiek: Emoties?

Ja, dat iemand tien minuten lang (!) voor mij probeert te beslissen dat zij de verhouding tussen mij en mijn ouders gaat verbeteren zelfs als ik dat niet wil - dat leidt bij mij tot enorme irritaties. Dat iemand op basis van mijn seksuele gevoelens en fantasieën de beslissing wel/geen hormonen wil nemen terwijl die seksuele gevoelens en fantasieën bij mij echt NUL KOMMA NUL reden zijn om hormonen te willen - dat leidt inderdaad tot enorme emoties. Dat we het daar nauwelijks gehad hebben over de redenen waarom IK hormonen wil? Dat de vraag of ik nu niet bang ben die ene spijtoptant van de 100 te worden nooit gesteld is? 14 maanden diagnostiek terwijl ik in die tijd steken in mijn buik heb van de jaloezie op vrouwen, dat dat er toe leidt dat ik heel de zomer van 2007 binnengezeten heb en dat dat feit (dat ik ze meegedeeld heb) op geen enkele manier leidt tot versnelling van de diagnostiek? Inderdaad, enorme emoties. Het leidt tot het gevoel dat ze mijn gevoel totaal niet mee willen wegen en dat ze alleen op hun eigen onderbuik en protocol gevaren hebben...

Janiek, er worden daar beslissingen genomen op volstrekt de verkeerde uitgangspunten.

Verplichte diagnostiek is doorgeslagen paternalisme. "Echte" diagnostiek in de zin van "kunnen vaststellen of dit de goede oplossing voor iemands probleem is" bestaat in genderland domweg niet. Tijd om het toe te geven en er naar te handelen.

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:@Janiek: Emoties?

Ja, dat iemand tien minuten lang (!) voor mij probeert te beslissen dat zij de verhouding tussen mij en mijn ouders gaat verbeteren zelfs als ik dat niet wil - dat leidt bij mij tot enorme irritaties. Dat iemand op basis van mijn seksuele gevoelens en fantasieën de beslissing wel/geen hormonen wil nemen terwijl die seksuele gevoelens en fantasieën bij mij echt NUL KOMMA NUL reden zijn om hormonen te willen - dat leidt inderdaad tot enorme emoties. Dat we het daar nauwelijks gehad hebben over de redenen waarom IK hormonen wil? Dat de vraag of ik nu niet bang ben die ene spijtoptant van de 100 te worden nooit gesteld is? 14 maanden diagnostiek terwijl ik in die tijd steken in mijn buik heb van de jaloezie op vrouwen, dat dat er toe leidt dat ik heel de zomer van 2007 binnengezeten heb en dat dat feit (dat ik ze meegedeeld heb) op geen enkele manier leidt tot versnelling van de diagnostiek? Inderdaad, enorme emoties. Het leidt tot het gevoel dat ze mijn gevoel totaal niet mee willen wegen en dat ze alleen op hun eigen onderbuik en protocol gevaren hebben...

Janiek, er worden daar beslissingen genomen op volstrekt de verkeerde uitgangspunten.

Verplichte diagnostiek is doorgeslagen paternalisme. "Echte" diagnostiek in de zin van "kunnen vaststellen of dit de goede oplossing voor iemands probleem is" bestaat in genderland domweg niet. Tijd om het toe te geven en er naar te handelen.

Groetjes,

Frederique

Deze discussie zal bij jou ook wel tot irritaties leiden.

Na alles wat jij hier en elders over jezelf en je leven hebt losgelaten, vind ik het zo'n gek idee niet, dat een psych een poging waagt om iets aan jouw relatie met je ouders te verbeteren. Voor zover ik weet zijn zij de enige mensen op aarde die gevoelsmatig belangrijk zijn voor jou. En daar ligt misschien zelfs wel de kern van de manier waarop jij met het VU communiceert en op forums deze abstracte strijd voert. Die jou veel irritatie oplevert.

Daarnaar kijken is misschien pijnlijk, maar levert meer winst op dan een zomer lang binnenshuis mokken omdat je geen borsten hebt. (Of was je toch nog naar de barbeque van Franka geweest?)

Wat mij ook bijstaat, is dat je die defensieve houding al had, lang voordat je met het VU in contact kwam. Kun je je voorstellen, dat zoiets ook een effect heeft op de mensen die tegenover je plaats nemen? Alle professionaliteit te spijt, zullen zij zich ook moeten verhouden tot dezelfde gevoelens van irritatie die jouw gedrag en houding hier en elders telkens weer opwekken. Had je ook een andere toon kunnen zetten? Het zou je misschien wat op kunnen leveren om die mogelijkheid te onderzoeken.

Soms lijkt het wel of jij maar één emotie kent, namelijk woede. En of je andere mensen alleen maar kunt zien als bedoeld om aan jouw eigen verlangens en gevoelens tegemoet te komen. Dat gaat niet werken. Nu niet en nooit niet.

"Echte" diagnostiek in de zin van "kunnen vaststellen of dit de goede oplossing voor iemands probleem is" bestaat in genderland domweg niet. Tijd om het toe te geven en er naar te handelen.

Het stoort mij telkens weer dat jij je eigen conflict een soort aura van politiek activisme dat heel 'genderland' aangaat probeert mee te geven.

Bovendien ben jij echt zelf degene die het vaststellen of dit wel de goede oplossing voor jouw probleem is, in de weg staat. Voor jou staat de oplossing namelijk van tevoren vast en je laat geen enkele opening voor het verkennen van andere mogelijkheden. Zonde, hoor.

Janiek,

Ik ben prima in staat om aan de verhouding met mijn ouders te werken. Daar heb ik de VU niet voor nodig. Ik doe dat zelf, met hulp van mijn coach. Stel dat ik daar wel hulp voor wil krijgen dan kies IK, en niet de VU, of ik de VU of mijn coach of mijn zus of een buurvrouw of wie-dan-ook laat bemiddelen. In de ogen van de VU was dit geen vraag. Het was de mededeling dat de VU dit zou gaan doen. Men probeert acties te nemen waar ik ze nooit om gevraagd heb - en jij keurt het zo te zien goed (!).

Ja, ik was naar de BBQ van Franka geweest. Het kostte me veel energie. Ja, ik ben nog een zomerse middag met Cynthia Amsterdam in geweest. 80+ steken in mijn buik waren het gevolg. Ik was echt kapot aan het einde van de dag. Het was en is geen onzin, Janiek. Echt niet.

Die defensieve houding had ik inderdaad ook voordat ik naar de VU ging. Ik heb het je eerder verteld: 55 gesprekken had ik gehad voordat ik me bij de VU meldde. Ik dacht dat ik over die overreacties heen was. Maar de hoeveelheid paternalisme, betutteling, plaatsvervangende-angsten die men ten opzichte van mij had benauwden me inderdaad. Jij maakt er ook in dit betoog trouwens -weer- een alles/niets-verhaal van. Terwijl het in mijn beleving een en/en-verhaal is. Ja, ik reageer scherper dan gemiddeld op betutteling (en gebruik mijn coach om daar goed mee om te gaan). Maar dat wil niet zeggen dat er vanuit de VU dan geen betutteling is. Hetzelfde geldt voor autoriteit. Hetzelfde geldt voor plaatsvervangende angst. Ik overreageer erop, maar dat wil niet zeggen dat die (onterechte!) prikkels vanuit het genderteam er niet zijn.

Een ziekenhuis is er voor patiënten, niet omgekeerd. Op de een-of-andere manier keer jij het altijd om: als een ziekenhuis geinteresseerd is in mijn psyche vindt jij het doodnormaal dat ze dat ook onderzoeken. De vraag of die interesse wel in mijn belang is, of die interesse niet heel andere doelen dient - jij stelt die vraag al niet eens meer. Als een ziekenhuis iets wil onderzoeken dan veronderstel jij een belang van de patiënt. Bij diagnostiek is dat iets wat je wel degelijk ter discussie moet stellen!

14 maanden vergroten van de genderdysforie, 14 maanden overbodige steken in mijn buik (ik heb ze dit jaar niet), 14 maanden woede t.o.v. het genderteam en daardoor weinig energie voor mijn werk, 14 maanden gesprekken over seksuele fantasiën en seksuele voorkeuren en verhoudingen met ouders en met zus - het is allemaal niet in mijn belang geweest. Het dient voor het vullen van de kast voor het geval ik -ooit- nog eens een procedure tegen de VU begin omdat ik zou vinden dat de VU mij onterecht behandeld zou hebben. Of als een inspectie of een A Campo of een zorgverzekeraar ooit nog vragen heeft. Mij heeft die diagnostiek echt niets geholpen. Het gaat me ook niet helpen. Er is maar 1 woord voor: zinloos.

En dat maakt mij dan ook erg actief: iets wat zinloos is en wat patiënten pijn doet moet je zo snel mogelijk afschaffen.

Wie diagnostiek wil moet die kunnen blijven krijgen.
Wie al verder is moet je niet nodeloos in de weg gaan zitten.

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef: Jij maakt er ook in dit betoog trouwens -weer- een alles/niets-verhaal van.

Nou wordt-ie mooi! Nu heb ik het gedaan !

Als 't in jouw beleving echt een en/en-verhaal was geweest en je met die houding naar het VU was gegaan, dan was het proces anders verlopen. Moeilijk te verifiëren, geef ik toe, maar daar ben ik niettemin heel zeker van.

Kijk, dat er aan de andere kant sprake is van een zekere mate van betutteling en van een bezorgdheid om de precaire positie die men in het politieke krachtenveld inneemt, zal niemand ontkennen. Denk maar aan mijn citaat van Bert Keizer op een ander forum: daar is men zichzelf ook wel van bewust.

Waar jij het jezelf en hen nodeloos moeilijk in maakt, is dat je dat ziet als iets dat niet zou moeten bestaan, omdat het een groot onrecht is. Zou je het, net als zijzelf, kunnen zien als iets waar je mee om moet zien te gaan, dan is de kans dat je elkander naderbij komt veel groter en dan gaan er dingen bewegen en werken. Als iemand op je toe komt met een uitgestoken hand en een open blik, krijgt die meer van je gedaan, dan wanneer die iemand met een pamflet, een manifest of een stormram aan komt.

Wat ik aan jou merk, ook in dat verhaal van die 80+ steken in je buik, is dat je heel sterk op jezelf en je eigen gemis of verlies betrokken bent. Bijna alsof die pijn je drijvende houdt. Dat ken ik zelf ook wel uit eigen ervaring. Maar ik weet vanuit mijn eigen intuïtie en vanuit ervaringen van anderen, dat daar een gevaar in schuilt. Namelijk dat je in hormonen of borsten of een SRS de oplossing gaat zien. En dat terwijl er zoveel meer manieren zijn om met die pijn te leven, dan voor jezelf de wachtkamer tot een hel te maken. Daarmee zeg ik niet dat jouw pijn onzin is. Zeer zeker niet, die is heel reëel. Maar je kunt er meer mee dan alleen maar één ding.

Dat je steken nu over zijn, terwijl je waarschijnlijk nog altijd geen borsten hebt, is dat niet omdat je nu gerustgesteld bent dat je gekregen hebt wat je wilde? Hoe zou het zijn geweest, als je daar van meet af aan op had durven vertrouwen?

In het en/en-verhaal heb jij in principe alleen iets te vertellen over jouw eigen aandeel. Daar kun je aan werken op een manier dat jouw invloed op het aandeel van degene die je tegenover je hebt positiever voor je proces gaat werken. Er een strijd van maken is jouw keuze geweest.

Hoi Janiek,

Ik -ben- in oktober 2006 met een open blik naar de VU gegaan. Heb eerlijk gezegd "dit zijn mijn uitgangspunten: op korte termijn geen geslachtsoperatie, op langere termijn ben ik er niet zeker van. Mijn hulpvraag is: hormonen onder medische begeleiding. Willen jullie mij helpen?" Een gestechel van een kwartier volgde. Hij vond dat hormonen zonder SRS zichzelf niet bewezen had en ik legde hem het vuur aan de schenen hoe het dan kwam dat de SoC waar 2 leden van de VU zich aan verbonden hadden daar -heel- anders over dachten. Hij had er geen antwoord op. Resultaat van dit gesprek: zolang ik een SRS op lange termijn niet afwees zou men mij aan hormonen onder medische begeleiding helpen. Dat was voor mij genoeg, toen ben ik dit pad opgelopen. Hij had ook nee kunnen zeggen, dan had ik een ander pad gelopen. Even goede vrienden.

Ook bij de psychologe ben ik open en eerlijk geweest: "ik vind uw hulp gewoon niet nodig, ik heb al een coach en heb 55 gesprekken achter de rug. Ik ben rustig op mijn beslissing om hormonen te krijgen. Ik vind niet dat u als psychologe kunt inschatten of ik wel-of-niet genderdysforisch ben - ik vind dat ik dat alleen zelf kan. Ik begrijp dat als ik via de VU hormonen wil krijgen dat diagnostiek verplicht is en dus zal ik aan u overgeleverd zijn. Omgekeerd zult u ook moeten begrijpen dat er twee dingen uit uw onderzoek kunnen komen: [1] u zorgt ervoor dat ik hormonen krijg en dan krijg ik de hormonen via de VU, of [2] ik zoek een andere psycholoog die bereid is om te verklaren dat ik hormonen nodig heb en ik krijg de hormonen van buiten de VU - bijvoorbeeld via de route Van Hengel -> endocrinoloog van een ander ziekenhuis". Ik heb haar daarop moeten beloven dat ik niet naar Van Hengel zou gaan zonder haar dit te melden (en ze was duidelijk dat als ik dat zou doen dat de diagnostiek bij de VU accuut zou stoppen). We begrepen elkaar heel goed in dat gesprek en de sfeer was helemaal niet zo negatief als jij je dat telkens voorstelt. En laat me duidelijk zijn: ik heb haar nooit een rol WILLEN geven in welk deel dan ook in mijn proces... Ik vind dat ik daar ook vrij in ben. Ik heb haar dat -telkens- ook weer opnieuw vertelt.

Jij doet net alsof ik dit allemaal maar moet accepteren. Maar nu iets anders. Stel, jij komt bij de supermarkt en de bedrijfsleider spreekt je aan: "Janiek, ik ga jouw deur verven!". Wat zeg je dan? Vermoedelijk: "zout een eind op, wat heb jij met mijn deur te maken?". Als ik al psychisch begeleid wordt door een andere coach, waarom duwt de VU mij dan nog steeds VERPLICHT een genderpsycholoog door de strot die dan ook nog haar eigen takenpakket denkt te moeten samenstellen? Nog even afgezien van de discussie of ik zowieso verplicht zou moeten zijn om onder psychische begeleiding te staan... Voor mij was een endocrinoloog genoeg: ik was en ben bezig met het afstemmen van mijn lichaam op mijn psyche en daar heb ik echt geen VU-psycholoog voor nodig.

Jij doet net alsof de pijn die ik leed ook anders opgelost kon worden en dat het de taak van de psychologe was om dat uit te zoeken. Beste Janiek, die rol heb ik haar nooit gegeven. Stel dat ze had gezegd "die pijnen komen van ziekte hupseflups en daar hebben we een pilletje voor en drie dagen na het slikken van die pil is je pijn weg en ook je behoefte om borsten te krijgen" dan had ik haar voor kwakzalver uitgemaakt en dan was ik ook accuut via een andere psychologe verder gegaan. Ik was, en ben, er van overtuigd dat ik een mens met borsten ben. Daar zijn, via het jarenlange gebruik van mijn nep-borsten, ook goede aanwijzingen voor. En dan ga ik daar dus ook voor, zelfs als een psychologe misschien nog allerlei andere mogelijkheden ziet (overigens kreeg ik de indruk dat ze al in het 2e gesprek overtuigd was van mijn genderdysforie en dat de rest dus steekspelletjes waren om zich maar goed aan het protocol te houden: "we moeten het wel zorgvuldig doen" was haar geliefde lijfspreuk. Voor wie we die zorgvuldigheid dan deden vermeldde de historie niet. Ik had het liever -heel- onzorgvuldig maar ook -heel- snel gedaan, want niet alleen zij maar ook ik had mijn conclusie al lang getrokken).

Janiek, je mag iemand die in het huidige krachtenveld wel degelijk verwijten dat die niet meewerkt om het krachtenveld ten goede (dus: eerlijker dan nu) te keren. De oneerlijkheid die er nu in zit is dat een psychologe net doet alsof ze genderdysforie kan diagnoseren (dat kan ze niet), dat ze doet alsof ze mensen tegen zichzelf beschermt als ze mensen doorverwijst (zoals eerder beschreven komt een deel van deze doorverwijzingen uit onbegrip voor transgendere mensen hun levenskeuzes) en dat ze spijtoptanten tegen kan houden (de enige manier waarop ze dat doet is dat ze deze mensen hulp bij het krijgen van hormonen ontzegt. Dat zegt -niets- over de manier waarop die mensen aan hun hormonen of SRS komen als dat niet via het VU-genderteam is). En de oneerlijkheid zit in het feit dat ze veel meer beslissingen nemen dan voor het overeen laten komen van gender-zelfbeeld en lichaam nodig is, terwijl dat bij andere ziektes (terecht!) niet gebeurt.

De steken in mijn lichaam zijn nu weg. Ja, op basis van die prille borstjes die ik nu heb zul je dat nauwelijks geloven, maar het is echt zo. Ik denk dat dat komt omdat ik me dankzij die hormonen toch -net- iets vrouwelijker voelde dan vorig jaar. En dat mijn piemel gelukkig veel minder seksueel reageert. En de blijdschap om te weten dat ik nu echt borsten heb. Dat de borsten van andere vrouwen groter zijn, ja, daar ben ik nog steeds wel eens jaloers op. Maar ik weet wel dat het nu groeit en dat de kans groot is dat ze volgend jaar rond deze tijd nog een stukje groter zullen zijn. Vorig jaar gebeurde er, onder regie van het genderteam, niets met mijn lichaam. Om het maar even heel expliciet te maken: ik had erg veel last van die piemel die continue omhoog vloog terwijl ik tegelijkertijd een enorme jaloezie op die vrouwen voelde. En daarnaast natuurlijk afkeuring op dat gevoel omdat ik zelf ook borsten had en het zelf ook best vervelend vond/vind om al die testosteron-blikken op mijn borsten gericht te voelen. In die spaghaat zat ik in 2007 en in combinatie met die steken in mijn buik was het echt -heel- onplezierig. Vind jij het nu echt heel normaal dat men je daar rustig een jaar extra in laat zitten terwijl dat niet nodig is?

De strijd er van maken komt doordat er grote krachten spelen in mijn genderproces. Het uit elkaar gescheurd worden van lichaam en psyche is niet iets dat pijnloos is. Ook de mate van autoriteit, plaatsvervangende angst en betutteling is -vele malen- groter dan ik in de rest van mijn leven meemaak. Dat maakt dat jouw opmerking "er een strijd van maken is jouw keuze geweest" ook veel te gemakkelijk de oorzaak van die strijd alleen aan mijn kant legt. Nogmaals: het is en/en, niet of/of.

Groetjes,

Frederique

We begrijpen elkaar nog steeds niet, hè?

Het gaat niet om een punt van gelijk hebben of niet en dat de oorzaak aan jouw kant zou liggen. Alleen: jouw kant is iets waar jij iets mee kunt. Die andere kant, daar heb je heel veel minder invloed op.


Maar jij richt je op die abstracte strijd, terwijl je op andere punten nog zoveel zou kunnen winnen. Ik geef het weer op voor vandaag .

Maak er wat moois van, morgen. Borsten of geen borsten.

Zolang je maar blijft geloven dat je geen invloed op die andere kant hebt zal die andere kant inderdaad nooit veranderen.

Je hebt meer invloed dan je denkt. Al is het alleen al door -heel- eerlijk en -heel- duidelijk te zijn in wat hun gedrag/aanpak met jou doet... Dat is niet per definitie de strijd opzoeken. Dat is wel proberen (voor jou) ongewenst gedrag bij te sturen.

Het is mij meerdere keren gelukt om mijn psychologe aan het denken te zetten, juist door te benoemen wat mij irriteert in hun houding (bvb in het heel-normaal vinden van het behandelen van mensen die zowel hormonen als SRS wensen en in het veel-minder-vanzelfsprekend-vinden van mensen die alleen hormonen willen: voor iemand die alleen een hormoonwens heeft is die wens net zo normaal als de wens voor hormonen+SRS voor een ander is - waarom deze mensen dan medisch anders benaderen?).

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef: Ik geloof er -echt- niet in. En als het wel zo is dan vind ik dat die mensen het recht hebben om hun eigen levensfouten te maken. Dat klinkt hard, maar wat er nu gebeurt (nl: dat 99 van de 150 aanmeldingen meer dan een jaar diagnostiek door de strot geduwd wordt terwijl daar bij die mensen geen enkele reden voor was) is net zo goed bikkelhard. Mensen die zich aanmelden bij de VU hebben al een heel proces van zelf-acceptatie achter de rug.

Ik weet niet hoe je op deze cijfers komt Frederique, maar als ze gebaseerd zijn op mensen die toestemming krijgen voor hormonen op totaal aantal mensen die zich melden, dan (en dat zul je moeten aannemen) is niet iedereen die zich meld bij het VU net zo overtuigd als jou (of ik was) van hun GID. Nog erger, toen ik in 1996 bij de virgin kwam en nog geen gesprekken bij de VU had, was er iemand die had het groene licht gekregen (toestemming voor hormonen dus) en die twijfelde of ze wel met hormonen wilde beginnen. Die groep van mensen die zich aanmeld bevinden zich in allerlei stadia, en ik weet zelfs niet of het overgrootte deel wat zich aanmeld en toestemming krijgt (uiteindelijk) wel 100% van hun vrouw zijn overtuigd was voor hun aanmelding.


Groetjes, Nannette

Ik ging uit van Janiek's stuk van Griet de Cuypere (over het "eisen van hulp") en ook van de berichten die ik lees op dit soort forums en newsgroups. Misschien is die groep inderdaad kleiner dan 99 van de 99 groen-licht'ers. Omgekeerd geldt ook dat ieder mens die onnodig een jaar lang in een spaghaat leeft er één teveel is en dat het leed dat diagnostiek bij deze mensen veroorzaakt mijns inziens -te- vaak onderschat en gebagetaliseerd wordt.

Groetjes,

Frederique

@ Frederique: spreek maar alleen voor jezelf, dat lijkt me sowieso handiger. Anderen hebben hun eigen manier om met zichzelf, het VU, wachttijden, lijf en omstandigheden om te gaan. Jij reageert er in mijn ogen vrij extreem op, waardoor het me ook iedere keer weer stoort als je doet of het een soort actiepunt voor transen in het algemeen is.

Zolang je niet gevraagd wordt om in een patiëntenraad voor groepsbelangen op te komen, kun je het volgens mij beter persoonlijk houden.

Als je doet wat je altijd hebt gedaan, gebeurt er wat er altijd is gebeurd.
Anon

Frederique_ schreef:Mara,

Wat ik nou nooit snap in jouw betoog: waarom denk jij dat de mensen waar je het over hebt zich niet op een normale, menselijke, manier aan zouden laten spreken op hun twijfels? Waarom moet dat met een maandenlange procedure, met verplichte dwang tot onderzoek?

Zijn die mensen -zo- (letterlijk) on-redelijk dat er niet meer mee te praten valt?

Tijdrekken is een instrument bij het VU om te zien of inderdaad de wens tot geslachtsaanpassing langdurig en permanent aanwezig is.....en laat nou de gesprekken weer een instrument zijn om de patiënt te leren kennen en te kijken of diegene wel serieus over komende veranderingen heeft nagedacht.....

Je mag dat un foute aanpak vinden en je mag ook elders naartoe gaan, daar waar je wel tevreden met de aanpak bent....deze beslissing ligt bij jou Frederique.....

groetjes vanuit Nice

Neem me nie kwalijk als ik nu stop met deze discussie, want ik ga nu met Bea weer naar het strand

Mara

Frederique is zeker niet de enige die die tijd verspilt ziet, het wachten en de evaluatie, en ook al was het protocol 11 jaar soepeler, de periode van 15 augustus 1996 (intake gesprek prof. Gooren) en start hormonen (13 maart 1997) vond en vind ik verspeelde tijd. Zeker als je psychologe in het eerste gesprek al duidelijk zegt dat ze wel van je overtuigt is. En wat betreft die wachtlijst heb ik geluk gehad naar een symposium gezien vlak nadat ik 100% als vrouw was gaan leven en Jos mij duidelijk opmerkte, en ik kort daarna (durfde) belde.
Anders was de wachtlijst minimaal 4-5 maanden langer geweest.
Het was voor mijn toen ook verspilde tijd, nu ruim 10 jaar later kan ik er wat rustiger over nadenken, maar blijft het verspilde tijd, die alleen nu weinig invloed nog heeft op mijn leven, behalve misschien de extra psychische beschadigingen vanwege het wachten en wachten het hele proces door.

Frederique_ schreef:Als je doet wat je altijd hebt gedaan, gebeurt er wat er altijd is gebeurd.
Anon

Dat lijkt me voor jou een heel wijze les. Dat zie ik namelijk al zeker vier jaar gebeuren met jouw discussies hier en elders.

Maar ook voor mij: ik lijk zelf wel een soort Frederique, dat ik er iedere keer weer op in ga. Alsof ik de illusie koester dat je ooit zult veranderen, omdat ik me er tegenaan bemoei. Wat natuurlijk niet zal gebeuren.

Je kunt de buiten kant van het beestje noch zo veranderen, het beestje blijft toch hoe het is van binnen. Gelukkig wel. Alleen ga je na lange tijd soms dingen anders inzien, of er anders over denken.