Hoi Joy,
Wat ik schreef meen ik echt. Als je kijkt hoeveel verantwoordelijkheid iemand die 24/7 leeft al genomen heeft:
1) Zelf kleren gekocht van het andere geslacht -> met het risico dat iemand daar lacherig over doet of het risico dat een verkoper je de spullen niet wil verkopen
2) Zelf voor het eerst in die kleren naar buiten gegaan -> met het risico dat je nageroepen wordt of in elkaar geslagen
3) Zelf eigen familie ingelicht -> met het risico dat ze je afwijzen en er een enorme familie-rel ontstaat
4) Zelf werkgever ingelicht -> met het risico dat ze je bespottelijk maken, of het risico dat je je werk gaat verliezen
5) Zelf epilatietraject gestart, zelf logopedietraject gestart -> met het risico dat je er toch spijt van krijgt
6) Meerdere keren damestoilet uitgezet te zijn en het toch meerdere keren opnieuw geprobeerd -> met het risico dat de woede van zo'n toiletmeneer zo groot wordt dat je er een blauw oog aan over houdt
En dan kom je bij de VU, en dan zou je zelf niet het risico kunnen nemen op spijtoptant worden van een hormoon- of SRS-behandeling? Komop, zeg...
Als je ziet hoeveel risico je loopt (en verantwoordelijkheid je hebt) vanuit bovenstaand traject, kun je je dan voorstellen dat ik me af begin te vragen met welk recht een VU-psycholoog denkt te moeten bepalen of een genderdysfore patiënt wel-of-geen hormonen/SRS mag?
Vanuit bovenstaand rijtje verantwoordelijkheid-genomen-hebben vind ik het heel normaal als iemand die 24/7 leeft sneller behandeld wordt met hormonen dan iemand die dat nog lang niet durft. Ik zou er ook geen onvrede mee hebben als iemand die al 7 jaar als vrouw leeft mij voor zou gaan en maar 1 in plaats van 6 gesprekken krijgt. Mits ik ook voorga ten opzichte van iemand die nog niet 24/7 leeft en daardoor maar 2 van de 6 gesprekken zou krijgen..
Ik heb er overigens net zo goed vrede mee als iemand die hormonen vraagt die ook asap krijgt zonder verplichte afname van zo'n bemoei-al van een psycholoog als je die bemoeizucht niet ziet zitten, onafhankelijk van de plek in iemands proces. Ik heb meerdere mensen rare sprongen zien maken in een gendertraject en de meeste mensen komen ook goed neer. Waarom genderdysfore mensen dan verplicht onder curatele moeten staan van een VU-psycholoog die op geen enkele manier ooit gevoeld heeft wat wij voelen en die alleen maar bezig is om vanuit de VU risico's te minimaliseren (wat LANG niet altijd in ons belang is) is mij een absoluut raadsel. Het zou mij namelijk verbazen dat als ik me eerder aangemeld had ik van de VU de tip gekregen had om in mijn vrije tijd tussen de genders in te leven. Ik denk dat de VU deze tip echt nooit gegeven had - terwijl het voor mij de enig juiste tip was...
Groetjes,
Frederique
Serieus nemen
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Kijk ook eens op de genderkalender !
In dit kader is het al eens gezegd, maar schijnbare genderdysforie kan ook een gevolg zijn van andere psychische aandoeningen. Dat wil het VU vooral uitsluiten tijdens de diagnostiek.
Overigens zijn de wachttijden zoals ik ze tegenwoordig hoor wel bijzonder vervelend, maar behandeling van transseksualiteit heeft nu eenmaal voor de gemiddelde medemens geen prioriteit en als het aan de paus ligt, wordt het verboden ....
het is koorddansen met als vangnet verdraait dun ijs op een kolkende rivier.
Fenna
Overigens zijn de wachttijden zoals ik ze tegenwoordig hoor wel bijzonder vervelend, maar behandeling van transseksualiteit heeft nu eenmaal voor de gemiddelde medemens geen prioriteit en als het aan de paus ligt, wordt het verboden ....
het is koorddansen met als vangnet verdraait dun ijs op een kolkende rivier.
Fenna
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Tja en verder heeft de VU ook geen belangstelling in de patiënt in kwestie....het is puur kijken of er iets anders mankeert en zo niet, gaan ze jou receptjes uitschrijven en un srs aanbieden op gemeenschappelijke kosten....fenna69 schreef:In dit kader is het al eens gezegd, maar schijnbare genderdysforie kan ook een gevolg zijn van andere psychische aandoeningen.
....het is alleen, dat het buitengewoon lang duurt en ja, dat is onmenselijk en ipv daar iets aan te doen, worden de wachttijden alsmaar langer....ergens ben ik het met Frederique eens, dat het goed is daar klacht over in te dienen.....zou eigenlijk iedereen moeten doen....maar eerlijk gezegt, was ik toen veelste moe ervoor en ik had al voor de VU mun hormoondocter en was zeker toen ook nog nie klaar voor chireugie.....dus....
....achja....ik hoop voor de volgende mensen die met genderdysforie zitten, dat ze un gangbare weg buiten het VU kunnen vinden.....
groetjes
Mara
--> de route die je kiest is je eigen verantwoordelijkheid.
kies je voor de grootst mogelijke vrijheid, moet je ook alles zelf regelen, therapeut, endo, chirurg en alle papierwerk er omheen.
Het VU-genderteam biedt een totaalpakket aan en het gevolg is dan wel dat je volgens hun protocol door de molen gaat.
Take it or leave it !!!
En als je wel via het VU gaat, niet zeuren en slikken, er is altijd een alternatief!
Als je hebt te klagen over het VU, doe het dan ook bij hun, zodat ze wat kunnen doen met de klachten.
Voor mij heeft de VU-route gewerkt.
Meer zeg ik er niet over, want het is weer de zoveelste herhaling van zetten.
Fenna
kies je voor de grootst mogelijke vrijheid, moet je ook alles zelf regelen, therapeut, endo, chirurg en alle papierwerk er omheen.
Het VU-genderteam biedt een totaalpakket aan en het gevolg is dan wel dat je volgens hun protocol door de molen gaat.
Take it or leave it !!!
En als je wel via het VU gaat, niet zeuren en slikken, er is altijd een alternatief!
Als je hebt te klagen over het VU, doe het dan ook bij hun, zodat ze wat kunnen doen met de klachten.
Voor mij heeft de VU-route gewerkt.
Meer zeg ik er niet over, want het is weer de zoveelste herhaling van zetten.
Fenna
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Done.fenna69 schreef:Als je hebt te klagen over het VU, doe het dan ook bij hun, zodat ze wat kunnen doen met de klachten.
Meerdere keren.
Bij de behandelaars zonder resultaat: ook 1,5 jaar na dato geen enkele vorm van spijt over de manier waarop men mij behandeld heeft. Laat staan dat er een indicatie is dat men dat komend jaar in soortgelijke omstandigheden anders gaat doen.
Bij de klachtencommissie nu onder behandeling, precies om deze reden.
Mensen die al 24/7 als vrouw leven en dan nog steeds last hebben van psychische redenen die je zelf niet door hebt? Waarbij ook deze mensen niet zonder 6 gesprekken met minimum 4 weken ertussen kunnen? Ik kan het nauwelijks geloven... Volgens mij is het een mooie (drog-)reden om alles zo nauwkeurig mogelijk onder de eigen VU-duim te houden.
En verder informeer ik iedereen die nog komt over de nadelen van de VU. Zodat die beter geinformeerd aan het proces beginnen dan ik dat deed. De communicatie daar moet -echt- veel beter, net als het denken over vormen van behandeling om mensen structureel minder in de weg te zitten dan men nu doet...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
frederique, jij gaat uit van de client, ik ga uit van de positie van het vu
diagnostisering op maat is nu eenmaal er lastig mogelijk
stel, degene die al 7 jaar als vrouw leeft werkt woont etc, het vu zal daar bewijzen va willen zien, iedereen kan tenslotte een mooi verhaal verkondigen
daarmee ben je er ook niet, ik vind het volstrekt logisch dat men je levensverhaal wil aanhoren, aangezien genderdysforie in de mate van transen niet uit de lucht komen vallen
wat ik echter niet begrijp is de onlogische en chaotische manier van diagnosticeren
er wordt zo ontzettend onnodig ingewikkeld over gedaan, door gesprekken, door allerlei testen, maar simpele vragen as:
hoe kom je erbij dat je in het verkeerde lichaam zit, wat zijn jouw gedachten daarover, hoe voel je je daaronder, denk je dat dit de juiste keus voor je is, wat is je toekomstverwachting, etc, zijn mij nog nooit gesteld, op zijn minst raar
in die zin kan het voortraject wel veel sneller om een beeld van iemand te krijgen, maar dan ben je iig gericht bezig met vragen stellen
ok, ook daarin kan iemand vanalles ophangen, dat kun je checken door nu en dan eenzelfde vraag terug te laten komen
het werkelijke probleem waarom eea zo lang duurt is de onmogelijkheid van het vu om het tijdbestek in te korten
ik zou zeggen, onderzoek iemand dmv gesprekken en testen in een week tijd, is tijd genoeg, gemiddeld heeft iemand 6 tot 8 afspraken bij het vu, daar zit steeds minimaal een maand tussen
zou je dat in 1 dag doen kom je sneller to the point, dat zou dat voortraject met maanden en maanden verkorten
dan hou je dezelfde procedure , maar gaat het wel een stuk sneller
blijkbaar is die capaciteit er niet, en men wil ook graag zien hoe je je ontwikkelt zo in dat voortraject, waar ook wel wat van te zeggen is
stel dat de diagnostische fase en het uiteindelijke kleurtje in een maand rond zou zijn,waarop ook behandeling wordt gestart,of niet, afhankelijk van de kleur, zou je dan wel tevreden zijn?
en wat als je na die maand rood krijgt, terwijl je zelf 100 % overtuigd bent van wat je voelt, wat dan?
was het dan weer te snel gegaan?
ik snap je kritiek best maar je moet wel realistisch blijven en je situatie mede bekijken vanuit het vu, maar ook vanuit mensen voor wie het niet allemaal zo duidelijk is wat ze wel of niet zijn, die tijd nodig hebben in het voortraject bij het vu die tijd ook krijgen, wat me niet verkeerd lijkt
diagnostisering op maat is nu eenmaal er lastig mogelijk
stel, degene die al 7 jaar als vrouw leeft werkt woont etc, het vu zal daar bewijzen va willen zien, iedereen kan tenslotte een mooi verhaal verkondigen
daarmee ben je er ook niet, ik vind het volstrekt logisch dat men je levensverhaal wil aanhoren, aangezien genderdysforie in de mate van transen niet uit de lucht komen vallen
wat ik echter niet begrijp is de onlogische en chaotische manier van diagnosticeren
er wordt zo ontzettend onnodig ingewikkeld over gedaan, door gesprekken, door allerlei testen, maar simpele vragen as:
hoe kom je erbij dat je in het verkeerde lichaam zit, wat zijn jouw gedachten daarover, hoe voel je je daaronder, denk je dat dit de juiste keus voor je is, wat is je toekomstverwachting, etc, zijn mij nog nooit gesteld, op zijn minst raar
in die zin kan het voortraject wel veel sneller om een beeld van iemand te krijgen, maar dan ben je iig gericht bezig met vragen stellen
ok, ook daarin kan iemand vanalles ophangen, dat kun je checken door nu en dan eenzelfde vraag terug te laten komen
het werkelijke probleem waarom eea zo lang duurt is de onmogelijkheid van het vu om het tijdbestek in te korten
ik zou zeggen, onderzoek iemand dmv gesprekken en testen in een week tijd, is tijd genoeg, gemiddeld heeft iemand 6 tot 8 afspraken bij het vu, daar zit steeds minimaal een maand tussen
zou je dat in 1 dag doen kom je sneller to the point, dat zou dat voortraject met maanden en maanden verkorten
dan hou je dezelfde procedure , maar gaat het wel een stuk sneller
blijkbaar is die capaciteit er niet, en men wil ook graag zien hoe je je ontwikkelt zo in dat voortraject, waar ook wel wat van te zeggen is
stel dat de diagnostische fase en het uiteindelijke kleurtje in een maand rond zou zijn,waarop ook behandeling wordt gestart,of niet, afhankelijk van de kleur, zou je dan wel tevreden zijn?
en wat als je na die maand rood krijgt, terwijl je zelf 100 % overtuigd bent van wat je voelt, wat dan?
was het dan weer te snel gegaan?
ik snap je kritiek best maar je moet wel realistisch blijven en je situatie mede bekijken vanuit het vu, maar ook vanuit mensen voor wie het niet allemaal zo duidelijk is wat ze wel of niet zijn, die tijd nodig hebben in het voortraject bij het vu die tijd ook krijgen, wat me niet verkeerd lijkt
waarom lukt het je niet dit issue los te laten, verder te gaan met je leven?Frederique_ schreef:Done.fenna69 schreef:Als je hebt te klagen over het VU, doe het dan ook bij hun, zodat ze wat kunnen doen met de klachten.
Meerdere keren.
Bij de behandelaars zonder resultaat: ook 1,5 jaar na dato geen enkele vorm van spijt over de manier waarop men mij behandeld heeft. Laat staan dat er een indicatie is dat men dat komend jaar in soortgelijke omstandigheden anders gaat doen.
Bij de klachtencommissie nu onder behandeling, precies om deze reden.
waarom zit die rancune er nog steeds?
wat helpt het je om er steeds mee bezig te zijn, en ook nog eens mensen op dit forum te waarschuwen voor dat vu en jouw ervaring?
ik zou dit nu onderhand wel eens willen weten, het lijkt wel een obsessie voor je maar er zit vast meer achter
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Als je verder gaat met je leven en je probeert niet een ander te laten leren van de fouten die bij jou gemaakt zijn (zowel de VU, via de klachtencommissie, als het hier herhalen van wat er gebeurd is) dan zal er niets veranderen en dan herhaalt de geschiedenis zich: de eerstvolgende die zich aanmeldt die ook pijnsteken in het lichaam krijgt zal net als ik aan zijn/haar lot worden overgelaten. Dat is niet goed - vandaar de klacht bij de klachtencommissie.
Bovendien is er een beter alternatief dan de VU. Stel dat de VU ineens de helft minder aanmeldingen krijgt omdat meer mensen het alternatief beter vinden. Ook dan worden ze gedwongen na te denken of het strenge kaliber van de huidige behandeling wel nodig is (nee, die is niet nodig). Daar krijgen we allemaal een stuk betere dienstverlening door. Daar heeft dus ook iedereen die na ons komt wat aan.
En verder zit er natuurlijk een stuk rechtvaardigheidsgevoel in. Ze hebben mij willens en wetens laten bloeden op het moment dat ze hadden moeten handelen, ze hebben nog steeds niet erkend dat dat zo is - en dat steekt mij ook. Ook daarom extra motivatie om het niet zomaar te laten rusten.
===
En je eerdere bericht
===
De VU kan niet diagnoseren. Dat ligt niet aan de kwaliteiten van de VU, maar aan de kwaliteiten van ons mensen: wij kunnen niet voelen wat een ander voelt. Dus onzin om te denken dat een mens kan vaststellen of een ander wel-of-niet terecht hormonen krijgt. Dat maakt elke vorm van beslissen van rood/groen/oranje grote kolder. Het zou de VU sieren toe te geven wat ze medisch gesproken wel-en-niet kunnen analiseren. GID kun je niet van een ander diagnoseren. Je kunt iemand, op diens verzoek, wel helpen bij iemands zelf-diagnose of iemands genderontwikkeling. Maar dat is een -heel- ander verhaal dan waar de VU nu mee bezig is.
De vragen die ze stellen zijn inderdaad zot. De schriftelijke vragen gaan nauwelijks in op genderdysforie (1 of 2 velletjes A4 van de tientallen vragenlijsten die we kregen), maar zijn meer persoonlijkheidsvragen. In de gesprekken zijn ze -zeer- geinteresseerd in je verre verleden (jeugd + puberteit), nauwelijks in wat er in de afgelopen jaren gebeurd is. Verder overhoorden ze me uit mijn eigen levensverhaal en ze zijn bij mij ook bijzonder sterk ingegaan op seksuele voorkeuren en seksuele fantasieëen.
Als diagnostiek dan toch moet dan zou ik diagnostiek binnen 1 maand toejuichen omdat je dan snel weet waar je aan toe bent. Wel vind ik dat je ten onrechte stelt dat de snelheid van diagnostiek afgestemd moet zijn op mensen die tijd nodig hebben voor hun ontwikkeling. Diagnostiek is geen vorm van hulp - als het goed is. Diagnostiek is bepalen of iemand wel-of-niet genderdysfoor is. En als mensen wel hulp willen krijgen of mensen geven aan dat meer tijd tussen 2 gesprekken beter is dan vind ik dat prima, maar dan moet je mensen die geen hulp willen krijgen daar niet onder laten lijden door die mensen hun proces kunstmatig te vertragen. Wat nu wel gebeurt. Ik zou zelf overigens eerder kiezen voor 6 x 1 gesprek van 1 uur per week -> doorlooptijd 6 weken dan 1 dag van 1 gesprek van 6 uur. Ik zou het dan ook prima vinden als er mensen zijn die zich later aanmelden, via 1 gesprek van 6 uur eerder hormonen krijgen dan ik.
En je verhaal over capaciteit klopt niet. 6 x 1 uur is 6 uur. Of je het nu in 6 maanden, 6 weken of 1 dag van 6 achtereenvolgende uren propt. De VU heeft dus geen extra psychologen-capaciteit nodig bij een andere doorlooptijd.
Diagnostiek op maat is helemaal niet moeilijk. Er is alleen wel 1 voorwaarde: je moet accepteren dat de behandelaar niet de eindregie heeft over hoe de behandeling er uit ziet. Dat lukt al bij heel veel behandelingen (waaronder diabetes), maar bij gender vinden -te- veel artsen en patiënten het nog veel te gemakkelijk om alle verantwoordelijkheid en regie bij de arts te houden. Dat dit volslagen onterecht is gezien het voortraject van erg veel transen en dat dit onterecht is gezien datgene wat een arts medisch gesproken kan en vooral ook niet kan - artsen en sommige patiënten willen dit gewoon niet weten...
Groetjes,
Frederique
Bovendien is er een beter alternatief dan de VU. Stel dat de VU ineens de helft minder aanmeldingen krijgt omdat meer mensen het alternatief beter vinden. Ook dan worden ze gedwongen na te denken of het strenge kaliber van de huidige behandeling wel nodig is (nee, die is niet nodig). Daar krijgen we allemaal een stuk betere dienstverlening door. Daar heeft dus ook iedereen die na ons komt wat aan.
En verder zit er natuurlijk een stuk rechtvaardigheidsgevoel in. Ze hebben mij willens en wetens laten bloeden op het moment dat ze hadden moeten handelen, ze hebben nog steeds niet erkend dat dat zo is - en dat steekt mij ook. Ook daarom extra motivatie om het niet zomaar te laten rusten.
===
En je eerdere bericht
===
De VU kan niet diagnoseren. Dat ligt niet aan de kwaliteiten van de VU, maar aan de kwaliteiten van ons mensen: wij kunnen niet voelen wat een ander voelt. Dus onzin om te denken dat een mens kan vaststellen of een ander wel-of-niet terecht hormonen krijgt. Dat maakt elke vorm van beslissen van rood/groen/oranje grote kolder. Het zou de VU sieren toe te geven wat ze medisch gesproken wel-en-niet kunnen analiseren. GID kun je niet van een ander diagnoseren. Je kunt iemand, op diens verzoek, wel helpen bij iemands zelf-diagnose of iemands genderontwikkeling. Maar dat is een -heel- ander verhaal dan waar de VU nu mee bezig is.
De vragen die ze stellen zijn inderdaad zot. De schriftelijke vragen gaan nauwelijks in op genderdysforie (1 of 2 velletjes A4 van de tientallen vragenlijsten die we kregen), maar zijn meer persoonlijkheidsvragen. In de gesprekken zijn ze -zeer- geinteresseerd in je verre verleden (jeugd + puberteit), nauwelijks in wat er in de afgelopen jaren gebeurd is. Verder overhoorden ze me uit mijn eigen levensverhaal en ze zijn bij mij ook bijzonder sterk ingegaan op seksuele voorkeuren en seksuele fantasieëen.
Als diagnostiek dan toch moet dan zou ik diagnostiek binnen 1 maand toejuichen omdat je dan snel weet waar je aan toe bent. Wel vind ik dat je ten onrechte stelt dat de snelheid van diagnostiek afgestemd moet zijn op mensen die tijd nodig hebben voor hun ontwikkeling. Diagnostiek is geen vorm van hulp - als het goed is. Diagnostiek is bepalen of iemand wel-of-niet genderdysfoor is. En als mensen wel hulp willen krijgen of mensen geven aan dat meer tijd tussen 2 gesprekken beter is dan vind ik dat prima, maar dan moet je mensen die geen hulp willen krijgen daar niet onder laten lijden door die mensen hun proces kunstmatig te vertragen. Wat nu wel gebeurt. Ik zou zelf overigens eerder kiezen voor 6 x 1 gesprek van 1 uur per week -> doorlooptijd 6 weken dan 1 dag van 1 gesprek van 6 uur. Ik zou het dan ook prima vinden als er mensen zijn die zich later aanmelden, via 1 gesprek van 6 uur eerder hormonen krijgen dan ik.
En je verhaal over capaciteit klopt niet. 6 x 1 uur is 6 uur. Of je het nu in 6 maanden, 6 weken of 1 dag van 6 achtereenvolgende uren propt. De VU heeft dus geen extra psychologen-capaciteit nodig bij een andere doorlooptijd.
Diagnostiek op maat is helemaal niet moeilijk. Er is alleen wel 1 voorwaarde: je moet accepteren dat de behandelaar niet de eindregie heeft over hoe de behandeling er uit ziet. Dat lukt al bij heel veel behandelingen (waaronder diabetes), maar bij gender vinden -te- veel artsen en patiënten het nog veel te gemakkelijk om alle verantwoordelijkheid en regie bij de arts te houden. Dat dit volslagen onterecht is gezien het voortraject van erg veel transen en dat dit onterecht is gezien datgene wat een arts medisch gesproken kan en vooral ook niet kan - artsen en sommige patiënten willen dit gewoon niet weten...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Frederique_ schreef:Als je verder gaat met je leven en je probeert niet een ander te laten leren van jouw fouten (zowel de VU, via de klachtencommissie, als het hier herhalen van wat er gebeurd is) dan zal er niets veranderen en dan herhaalt de geschiedenis zich: de eerstvolgende die zich aanmeldt die ook pijnsteken in het lichaam krijgt zal net als ik aan zijn/haar lot worden overgelaten. Dat is niet goed - vandaar de klacht bij de klachtencommissie.
---------------ik vind dat je:
a - bot gezegd, niets te maken hebt met de keuze en traject van anderen
b - je alleen en uitsluitend blijft afgaan op je eigen eraving, terwijl je niet kan weten hoe een ander het vu ervaart, jij krijgt er steken van in je buik, dat geld dus uitsluitend en alleen voor jou, hoe een ander er mee omgaat, laat dat aub bij een ander, kortom, dat is mijn grootste bezwaar, je wil de wereld verhoeden vooi misstanden ,waarbij ik je verdenk van valse motieven,zoveel barmhartigheid , alleen maar om anderen te willen behoeden en te helpen?
ik geloof dat niet
Bovendien is er een beter alternatief dan de VU. Stel dat de VU ineens de helft minder aanmeldingen krijgt omdat meer mensen het alternatief beter vinden. Ook dan worden ze gedwongen na te denken of het strenge kaliber van de huidige behandeling wel nodig is (nee, die is niet nodig). Daar krijgen we allemaal een stuk betere dienstverlening door. Daar heeft dus ook iedereen die na ons komt wat aan.
-----------idd, er zijn andere alternatieven, waarvan jij vind vanuit jouw optiek dat die beter zijn, wat helemala niet zo hoef te zijn,je gaat nog steeds uit van jouw en slechts jouw persoonlijke ervaring, that aint right
En verder zit er natuurlijk een stuk rechtvaardigheidsgevoel in. Ze hebben mij willens en wetens laten bloeden op het moment dat ze hadden moeten handelen, ze hebben nog steeds niet erkend dat dat zo is - en dat steekt mij ook. Ook daarom extra motivatie om het niet zomaar te laten rusten.
----------kik, nu zeg je waar het werkelijk om draait, al het andere is imo bulshit
jij bent geraakt, je hebt emotionele en lichamelijke problemen gehad door dat je bij het vu in gestapt bent
en dat is het dan: nu een jaar of wat later , voel je nog steeds die emotionele en lichamelijke pijn? heb je er nog dagelijks last van? want dan zou ik acuut ophouden om er mee bezig te blijven,en het juist los laten
dat is ook de kern van je probleem, het lukt je maar niet te accepteren wat er gebeurt is en op die manier zullen die gebeurtenissen als een angel in je blijven steken
dat ventileer je dan weer een keer en daar kom je geen steek verder mee
neem van mij aan, accepteer dat het gelopen is zoals het gelopen is,. leer er je les uit, zetd at om in een positieve gedachte, en ga verder met je leven, want op deze manier zal de angel blijven steken
een ander willen behoeden voor wat jij hebt meegemaakt, dat is een vals argument, daar gaat het niet om, en sterker, je kan een ander er niet eens voor behoeden
===
En je eerdere bericht
===
De VU kan niet diagnoseren. Dat ligt niet aan de kwaliteiten van de VU, maar aan de kwaliteiten van ons mensen: wij kunnen niet voelen wat een ander voelt. Dus onzin om te denken dat een mens kan vaststellen of een ander wel-of-niet terecht hormonen krijgt. Dat maakt elke vorm van beslissen van rood/groen/oranje grote kolder. Het zou de VU sieren toe te geven wat ze medisch gesproken wel-en-niet kunnen analiseren. GID kun je niet van een ander diagnoseren. Je kunt iemand, op diens verzoek, wel helpen bij iemands zelf-diagnose of iemands genderontwikkeling. Maar dat is een -heel- ander verhaal dan waar de VU nu mee bezig is.
------------ben ik met je eens, en daarom is het ook zon verdomde lastig voortraject, zonder wetenschapelijke aantoonbare bewijzen blijft het voor hen koffiedik kijken en afgaan op wat testen uitwijzen, en welke vragen er worden gestelt en beantwoord
een oplossing heb ik ook niet
natuurlijk zijn de kleuren groen oranje rood natuurlijk absurd om iemand toestand aan te geven
ja het zou beter zijn om mensen op hun individuele persoonlijkheid situatie te beoordelen, en daar ene behandeling op af te stemmen, je snapt natuurlijk dat het dan allemaal nog langer gaat duren en dat wil je niet
De vragen die ze stellen zijn inderdaad zot. De schriftelijke vragen gaan nauwelijks in op genderdysforie (1 of 2 velletjes A4 van de tientallen vragenlijsten die we kregen), maar zijn meer persoonlijkheidsvragen. In de gesprekken zijn ze -zeer- geinteresseerd in je verre verleden (jeugd + puberteit), nauwelijks in wat er in de afgelopen jaren gebeurd is. Verder overhoorden ze me uit mijn eigen levensverhaal en ze zijn bij mij ook bijzonder sterk ingegaan op seksuele voorkeuren en seksuele fantasieëen.
------------ook die ervaring heb ik, ik heb mijn jeugd vanaf 3 tot 12 jaar tig keer verteld, de periode daarna is amper aan bod gekomen
op zich is dat wel begrijpelijk omdat genderdysforie niet ineens onstaat, het is al aanwezig als je geboren bent, dus die eerste jaren zijn de belangrijkste in formatiebron
Als diagnostiek dan toch moet dan zou ik diagnostiek binnen 1 maand toejuichen omdat je dan snel weet waar je aan toe bent. Wel vind ik dat je ten onrechte stelt dat de snelheid van diagnostiek afgestemd moet zijn op mensen die tijd nodig hebben voor hun ontwikkeling. Diagnostiek is geen vorm van hulp - als het goed is. Diagnostiek is bepalen of iemand wel-of-niet genderdysfoor is.
--------klopt, en er zijn er een hoop die bij aanmelden niet weten wat ze wel of niet zijn,dat weet men na 1 maand wellicht nog niet, daar moet dan toch je tijd voor uitstrijken
En als mensen wel hulp willen krijgen dan vind ik dat prima, maar dan moet je mensen die geen hulp willen krijgen daar niet onder laten lijden door die mensen hun proces kunstmatig te vertragen. Wat nu wel gebeurt.
--------------het vu bied maar op een karig vlak hulp:
hormonen
srs
gen begeleiding of ondersteuning op psychisch vlak
daarbij is het goed denkbaar dat men tijd nodig heeft eea voor zichzelf uit te zoeken, waarbij ik iemand liever wat trager zie gaan dan te snel
En je verhaal over capaciteit klopt niet. 6 x 1 uur is 6 uur. Of je het nu in 6 maanden, 6 weken of 1 dag van 6 achtereenvolgende uren propt. De VU heeft dus geen extra psychologen-capaciteit nodig bij een andere doorlooptijd.
-------ok,ja, 6 uur = 6 uur, d eerste weet binnen ene dag waar ie aan toe is, de 2de op dag 2 , en heeft dus een dag moeten wachten,de derde op dag 3, maar de veertigste moet langer wachten voordat hij/zij aan de beurt is, er moet dus meer capaciteit bijkomen, ok ik heb ongelijk
Groetjes,
Frederique
over mijn eigen traject, zou ik gewild hebben dat het anders was gelopen?
a - het heeft helemaal geen zin me dat af te vragen
b - nee, het is gegaan zoals het gegaan is, ik accepteer dat het gelopen is zoal het gelopen is (wat kun je sowieso anders, er is niets terug te draaien)
ja dat heeft best veel moeite gekost maar de enige manier is, accepteren dat zaken gaan zoals ze gaan)
daar heb ik dus enorm veel van geleerd, over het vu, maar belangrijker, over mezelf, en dat neem ik toch maar mooi mee naar de toekomst
a - het heeft helemaal geen zin me dat af te vragen
b - nee, het is gegaan zoals het gegaan is, ik accepteer dat het gelopen is zoal het gelopen is (wat kun je sowieso anders, er is niets terug te draaien)
ja dat heeft best veel moeite gekost maar de enige manier is, accepteren dat zaken gaan zoals ze gaan)
daar heb ik dus enorm veel van geleerd, over het vu, maar belangrijker, over mezelf, en dat neem ik toch maar mooi mee naar de toekomst
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Joy....Frederique is niet voor niks van sterrebeeld scorpioen.....en ze moet dus doen, wat un scorpioen heeft te doen.... 
Maar wat mij zo'n beetje raar lijkt.....ze wil anderen waarschuwen hoe het er aan toe gaat bij het VU....maar heeft jaren zelf nooit naar ons geluisterd toen we haar hebben vertelt, hoe het dus zit bij het *'s wereld grootste genderteam*....
Soms komt Frederiques verhaal op me zo over alsof ze zich iemand heeft gezocht, waar ze al haar frustraties op kan reflecteren en waar ze alle schuld op kan leggen vanwege een tot nu toe nie geslaagde levenspad.....
Maar wat mij zo'n beetje raar lijkt.....ze wil anderen waarschuwen hoe het er aan toe gaat bij het VU....maar heeft jaren zelf nooit naar ons geluisterd toen we haar hebben vertelt, hoe het dus zit bij het *'s wereld grootste genderteam*....
Soms komt Frederiques verhaal op me zo over alsof ze zich iemand heeft gezocht, waar ze al haar frustraties op kan reflecteren en waar ze alle schuld op kan leggen vanwege een tot nu toe nie geslaagde levenspad.....