Weinig verschil tussen man en vrouw?

[marjan]

Het gescheiden houden van man en vrouw in mezelf en mijn uiterlijk, dat lukt me niet. En de stap om helemaal 'om te gaan' is onvoldoende vanzelfsprekend. Ik merk aan jou en anderen hier (en IRL) dat dat voor jullie wél degelijk zo was. Zolang ik dat niet van tenen tot kruin na kan voelen, vind ik het voor mij niet verantwoord.

Voor mij was het aanvankelijk allemaal niet zo vanzelfsprekend en het omgaan is stapsgewijs en heel geleidelijk gegaan, totdat er op een gegeven moment in feite geen weg meer terug was.

Met het mes op de keel zou ik het wel weten en als het me bij wijze van spreken overkwam, dan zou ik er mijn voordeel wel mee doen. Maar er zelf de verantwoording voor nemen, de risisco's en offers dragen, en wát als het me niet brengt wat ik ervan hoop? Die stap kan ik (nog?) niet nemen.

Dat kan ik me goed voorstellen. Ik heb mezelf tot het laatste moment afgevraagd of dit voor mij nu wel de juiste weg was, want beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

Voorlopig red ik het hiermee. Ik geniet zelfs vrij geregeld van het leven, op een manier die ik van mezelf eigenlijk niet kende. Ben voor een heel groot deel uit de psychische malaise en ga nu eerst zorgen dat mijn leven wat betreft niet direct aan 'gender' gerelateerde zaken op orde komt. Ondertussen zal het wel duidelijker worden wat voor mij wijsheid is.

Ik denk dat je op deze manier heel goed bezig bent, maar dat wist je zelf waarschijnlijk ook al

Groetjes

[Janiek]

Ik denk dat je op deze manier heel goed bezig bent, maar dat wist je zelf waarschijnlijk ook al

Groetjes

Dank . Maar dat is pas sinds kort, dat ik het gevoel heb ergens 'doorheen' te zijn. Een jaar of anderhalf geleden dacht ik alleen maar dat de wereld verging of dat mij een ramp overkwam. Nu zijn het meer dilemma's en problemen zoals iedereen die heeft, maar dan de mijne.

Voor mij was het aanvankelijk allemaal niet zo vanzelfsprekend en het omgaan is stapsgewijs en heel geleidelijk gegaan, totdat er op een gegeven moment in feite geen weg meer terug was.

Tja, dat herken ik wel, al ben ik lang niet zo ver als jij. Terug naar gewoon "man" is ondenkbaar. En ik kan mezelf wel als een androgyne mens zien, maar de mensen die ik tegenkom trekken hun eigen conclusies en dat is dan meestal "vrouw". Ik heb het gevoel dat ik daar niet veel over te zeggen heb en vind het eigenlijk wel goed zo.

Dat kan ik me goed voorstellen. Ik heb mezelf tot het laatste moment afgevraagd of dit voor mij nu wel de juiste weg was, want beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

Ten halve keren, als er geen weg terug is, hoe had je dat dan moeten doen ?
Maar het is de juiste weg gebleken, als ik je goed begrijp. Of in elk geval een weg die minstens zo begaanbaar is als die welke je links hebt laten liggen.
Kun je je voorstellen dat ik dat telkens weer een geruststellend geluid vind, als ik iemand hoor die zegt dat er tot op het laatste moment ambivalente gevoelens zijn, maar dat het toch te doen is?

<<groetjes

[marjan]

Ten halve keren, als er geen weg terug is, hoe had je dat dan moeten doen ?

Misschien had ik moeten schrijven... beter ten halve stilgehouden

Maar het is de juiste weg gebleken, als ik je goed begrijp. Of in elk geval een weg die minstens zo begaanbaar is als die welke je links hebt laten liggen.

Ik denk zelfs beter begaanbaar omdat de (obsessie met) genderdysforie uit mijn leven is verdwenen en ik me met meer alledaagse zaken kan bezighouden.

Kun je je voorstellen dat ik dat telkens weer een geruststellend geluid vind, als ik iemand hoor die zegt dat er tot op het laatste moment ambivalente gevoelens zijn, maar dat het toch te doen is?

Tja, ik ben van mening dat het (gehele) traject toch dermate zwaar en ingrijpend is dat je het alleen moet doen als je voor je gevoel echt geen andere mogelijkheden meer ziet.

Groetjes

[Cynthia]

Kun je je voorstellen dat ik dat telkens weer een geruststellend geluid vind, als ik iemand hoor die zegt dat er tot op het laatste moment ambivalente gevoelens zijn, maar dat het toch te doen is?

Janiek,

Je bent echt niet de enige met twijfels die in het diepe zal springen.
Zo zie ik het tenminste. Als ik het beredeneren wil, zou ik er niet zoveel opschieten met een transitie. Maar nu ik leer en aanvaard dat ik ook vanuit mijn gevoel kan denken, ben ik eindelijk een eind opgeschoten en besef ik dat dit voor mij de beste weg is.
Maar ik beschouw het nog steeds een beetje als "in het diepe springen". Alleen heb ik er steeds meer vertrouwen in dat ik zal kunnen zwemmen.

Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen geen twijfels of onzekerheden zouden kennen. Het is alleen hoe je ermee omgaat.

[Janiek]

Maar het is de juiste weg gebleken, als ik je goed begrijp. Of in elk geval een weg die minstens zo begaanbaar is als die welke je links hebt laten liggen.

Ik denk zelfs beter begaanbaar omdat de (obsessie met) genderdysforie uit mijn leven is verdwenen en ik me met meer alledaagse zaken kan bezighouden.

Dat lijkt me wel heerlijk, om te kunnen zeggen "verdwenen" .

<<groetjes

[Janiek]

Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen geen twijfels of onzekerheden zouden kennen. Het is alleen hoe je ermee omgaat.

Ze zeggen wel eens: bij twijfel niet inhalen. Je kunt je twijfels overschreeuwen en je kunt er in blijven steken, zodat je elke ontwikkeling stagneert, denk ik. Ik heb het altijd erg moeilijk gevonden, ook op andere terreinen van het leven, om met het volle bewustzijn van mijn twijfels tóch met volle overtuiging een keus te maken en daar naar te handelen.

Hoe ga jij in je gesprekken met het VU met je twijfels om, als ik dat tenminste mag vragen?

<<groetjes

[Cynthia]

Hoe ga jij in je gesprekken met het VU met je twijfels om, als ik dat tenminste mag vragen?

Janiek

Ik heb alle twijfels die ik had gewoon op tafel gelegd en besproken met de psycholoog. En ook mijn antwoorden op vragen waren niet altijd lgunstig" voor een diagnose TS. Maar toch koos ik ervoor om altijd eerlijk te blijven; vooral ook tegenover mezelf!
En dat hoeft dus niet te betekenen dat je geen groen licht zou kunnen krijgen; in mijn geval betekent het vermoedelijk wel dat het daardoor wat langer heeft geduurd. Maar ik wilde mezelf niet voor de gek houden.

[Janiek]

En dat hoeft dus niet te betekenen dat je geen groen licht zou kunnen krijgen; in mijn geval betekent het vermoedelijk wel dat het daardoor wat langer heeft geduurd. Maar ik wilde mezelf niet voor de gek houden.

Dat klinkt goed, lijkt me. Kun je ook vertellen hoe dat voor jou werkte, of jouw twijfels ook veranderden door de reacties van de psychologen erop?

<<groetjes

[Cynthia]

Dat klinkt goed, lijkt me. Kun je ook vertellen hoe dat voor jou werkte, of jouw twijfels ook veranderden door de reacties van de psychologen erop?

Nee, zo werkt dat niet. Ik heb geleerd om met mijn twijfels (die misschien wel nooit helemaal weg zullen gaan) om te lerren gaan, en dat komt niet echt door de psychologen. Het is meer een bewustwordingsproces geweest, en het leren accepteren dat gevoel ook meetelt.
En als ik dan terugkijk op de afgelopen tig jaar (toen ik mijn gevoel nog wegdrukte) weet ik zeker dat ik dat niet wil blijven doen. En dan blijven er maar weinig alternatieven over. Bovendien voel ik me goed bij elk stapje dat ik gezet heb.
Ik ben nu zover dat ik binnen 2 maanden full-time zal zijn, en ik praat er ook vrijuit over; ook op mijn werk waar nog niet iedereen ervan weet. Maar het blijkt dat er wel geruchten de ronde doen, en mensen zien mij nu eenmaal veranderen. Hoorde vanmorgen nog dat het de laatste paar maanden best wel hard gaat.

Dus dat zijn mijn ervaringen. Maar die zullen voor iedereen anders zijn.

[Janiek]

Dus dat zijn mijn ervaringen. Maar die zullen voor iedereen anders zijn.

Klopt. Duidelijk.

<<Dank