Travestie.org

Ik ben het met je eens dat het een wezenlijk vraag is, maar de tegenvraag is wat schiet je ermee op. Impliciet geef je daar eigenlijk al antwoord op, vandaar ook mijn terughoudendheid. Filosoferen is leuk, maar het wordt kritisch als je het serieus gaat nemen.

Irene

Ik denk dat filosoferen je kan helpen bij het creëeren van je eigen werkelijkheid. Ook kan filosoferen je helpen met het verschaffen van inzichten. Ik weet niet of het belangrijk is dat je er wat mee op moet schieten. Dat vind ik een beetje een "kosten-baten" analyse, en niet echt van toepassing op Joyy's vraag en de zoektocht naar je gevoelens en/of angsten.

Ook vind ik dat je jezelf en het leven niet al te serieus moet nemen... Dan wordt het zo'n saaie bedoening...

Groetjes en liefs,

Babette.

de vraag die ik stelde is idd een what if vraag..

toch, zijn daar wijsheden uit te halen

neen het is geen eenvoudige vraag maar we hebben hier ook niet te maken met een vraagstuk in de orde, neem ik een wit of bruin brood

stel, je beantwoord mijn vraag met, ik zit nog in hetzelfde schuitje over 10 jaar, kan dat betekenen dat je vrede hebt met je (gender) situatie

denk je daarentegen, dan leef ik als vrouw, full time, en heb alles achter de rug, dan weet je wat je te doen staat de komende jaren

what if.. vragen werken wellicht niet voor iedereen,doe er mee wat je wilt, mij helpen ze wel degelijk om hederheid te krijgen

weet je, ik heb wel vrede met m'n gendersituatie (een proces van een jaar of vijftig.. ). Ik heb de situatie leren accepteren zoals die is. Of ik verdere stappen ga ondernemen is mij nog niet helemaal duidelijk, mede omdat het hele leven een groot groeiproces is, en ik nog lang niet uitgeleerd ben. Ik heb nog vele hobbels te nemen, laat dat duidelijk zijn. Het zal dus zeker niet zo zijn dat ik over tien jaar nog in het zelfde schuitje zal zitten, want dat zou absolute stilstand betekenen, en absolute stilstand is het tegenovergestelde van leven, toch? Bovendien zit ik nu niet in een schuitje, maar in een woning... Over tien jaar hoop ik wèl in een schuitje te zitten...

Groetjes en liefs,

Babette.

De vraag of je angst wel-of-niet reëel is is lang niet altijd eenvoudig. In mijn geval heb ik er bijvoorbeeld zo'n anderhalf jaar over gedaan om de conclusie te trekken dat de angst om "over te gaan op het werk" ireëel was (en om die oude angst zovaak opnieuw te voelen dat deze laag genoeg was om de stap dan ook inderdaad te zetten).

Ik ben nu, na ruim 4 jaar hulp van mijn coach, nog steeds niet over alle oude woedes, angsten, verdrieten en pijnen heen...

'k Hoop overigens dat Babettes schuitje ook internet heeft?

Groetjes,

Frederique

Frederique_ schreef:'k Hoop overigens dat Babettes schuitje ook internet heeft?

dat is wel de bedoeling! We moeten wel een beetje in contact blijven, toch? Wel wat minder intensief, gok ik...

Groetjes en liefs,

Babette.

Babette schreef:

Frederique_ schreef:'k Hoop overigens dat Babettes schuitje ook internet heeft?

dat is wel de bedoeling! We moeten wel een beetje in contact blijven, toch? Wel wat minder intensief, gok ik...

Ik ben gerustgesteld!

Groetjes,

Frederique

Jouw situatie was eb is heel anders dan de mijne Frederique. Ik heb meer te verliezen, dus vandaar dat die vraag voor mij makkelijk te beantwoorden was.

Over 10 jaar ben ik niet hetzelfde als nu, het is een continu groeiproces waarin ik het tempo laag zal houden en misschien af en toe ook wel een stapje terug zal doen als het me te heet wordt.

Irene

Ik had veel te verliezen,en ben ook wel een en ander verloren. Maar terugkijken naar zomer 1996 denk ik nu dat ik toen toch de juiste beslissing geweest genomen heb. Ook al is het af en toe heel moeilijk en heftig geweest, en is het door allerlei (ook andere) oorzaken niet echt optimaal nu, spijt heb ik er niet van. Ik ben een vrouw, en vroeger met proberen te leven als een man met een manlijk lichaam viel ik meer op dan nu. Mijn lichaam is misschien niet perfect vrouwelijk, mijn manier van uiten, ook non-verbaal schijnt dat wel te zijn.
Ik had liever gehad dat het anders was, dat het niet nodig was geweest mijn hele leven op z'n kop te zetten, en mijn ex en kinderen dit alles mee te laten maken, maar het heeft niet anders mogen zijn.

die 10 jaar in mijn hypothese is variabel

ook een vraag als: wil je als man of vrouw sterven en herinnert worden kan veel losmaken en helderheden geven

Tja, zo heeft ieder zijn/haar/zhaar eigen leven en dus eigen problemen, prioriteiten, uitdagingen, zoektochten, plezier...

...mooi dat er zoveel verschillen zijn...

Groetjes,

Frederique

Ik mis de optie.. 'o mijn god'..

Dat dacht ik toen tenminste.

Babette schreef:Het valt, denk ik, voor veel mensen helemaal niet mee om zichzelf te accepteren zoals ze zijn.

nee dat valt ook helemaal niet mee, en ik vind dat elke dag weer een uitdaging. Jezelf accepteren zoals je bent - dus *zonder* alle gedachtes die je over jezelf, je leven, je uiterlijk, je gevoel en gedachten hebt, en gewoon de situatie accepteren zoals ie is.
Volgens mij kun je daar je hele leven mee bezig zijn

tinkerbell_ schreef:Volgens mij kun je daar je hele leven mee bezig zijn

het houdt mij in ieder geval al meer dan 55 jaar bezig....

Groetjes en liefs,

Babette.

ueh, toch niet het niet kunnen accepteren?

er komt hopelijk toch een moment dat je zegt,ok, ik dit is wie ik ben, wat ga ik ermee doen