Travestie.org

Frederique_ schreef:Diagnostiek, betutteling, voor een ander willen denken omdat de behandelaar er van overtuigd is dat die het beter weet dan de patiënt - ik walg ervan. Komt ook omdat ik dankzij dat soort beter-wetende-types veel onnodige tijd, energie en levensvreugde verknoeid heb in dat ziekenhuis.

Goh, zeg! Je moet maar durven...

Het is me in de afgelopen jaren meer dan eens opgevallen dat er onder MtF transen vaak behoorlijk op zichzelf betrokken figuren rondlopen. Ook dat dat na verloop van tijd minder wordt, naarmate men zich minder misplaatst voelt in de wereld en onder andere mensen. Maar jij spant wel de kroon, zeg! Ik vermoed dat je op deze manier nog heel wat van je tijd, energie en levensvreugde zult verknoeien en dat je daar ook altijd wel iemand anders de schuld van zult geven.

@Janiek: je geeft precies aan waar ons verschil in inzicht zit. Jij gaat er vanuit dat er kundige mensen zitten die uitsluitend in het belang van de patiënten bezig zijn. Ik ga er vanuit dat er een groep mensen zit die -zo- bang is voor hun eigen omgeving (vakgenoten, politiek, zorgverzekeraars, direktie van de VU) en die -zo- bezig is hun eigen angsten te projecteren op patiënten dat het belang van die patiënten er met grote regelmaat op een enorme manier bij in schiet.

Laten we eerlijk zijn: mensen 14 maanden laten wachten op hormonen terwijl ze al lang zeker zijn op hun eigen beslissing hun eigen lichaam aan te laten passen - in die 14 maanden het lichaam pas op de plaats laten doen terwijl die mensen hun psyche vervrouwelijkt - aan het eind van de diagnostiek is de genderdysforie groter dan aan het begin van de diagnostiek. Ik noem dat psychisch martelen. Maar natuurlijk is dat voor jou geen probleem, want er zijn alleen liefdevolle, zorgvuldig werkende, mensen-tegen-zichzelf-beschermende artsen en psychologen bezig. Het gaat tenslotte niet om de uitvoering, het gaat om de intentie. En niemand kan er tenslotte wat op tegenhebben om mensen liefdevol tegen zichzelf te beschermen? Want zeg nu zelf - artsen en doktoren hebben er voor geleerd en maken dus geen fouten? Ook niet als ze mensen veel meer zorg op de nek duwen dan waar de patiënt behoefte aan heeft of aan wat strikt genomen noodzakelijk is? Ook niet als ze dat doen omdat ze bang zijn voor de inspectie voor de volksgezondheid, voor het sluiten van het genderteam en God-weet-wat-voor-irrealistische angsten er daar nog meer leven?

Als die lui nu eens NIET bezig zouden zijn met diagnostiek, dan zouden mijn borsten nu groter zijn. Dan zou ik vorig jaar minder geleden hebben onder die diagnostiek en dan zou ik op het werk meer energie gehad hebben. Dat had er begin dit jaar toe kunnen leiden dat ik nog steeds leidinggevende geweest zou zijn. Dan zou ik als geheel ook minder geleden hebben. En dit is dan mijn levensverhaal, maar dit zou dan natuurlijk niet alleen voor mij, maar ook voor al die andere knarsetandende mensen in de wachtkamers van de VU gelden.

Oh nee, stom van mij. Dat ik zoveel geleden heb onder de diagnostiek ligt natuurlijk per definitie aan mij. En dat ik daar zoveel energie aan kwijt was ook. En dat ik mijn baan als leidinggevende kwijtgeraakt ben (het sollicitatiegesprek-naar-mijn-eigen-functie in het kader van een fusie viel op dezelfde dag als zo'n diagnosegesprek) ook. Hoe kan ik het telkens weer vergeten dat het genderteam alleen verantwoordelijk is voor het liefdevol tegen zichzelf beschermen van mensen die beter geen hulp kunnen krijgen en hoe durf ik ze toch telkens verantwoordelijk te maken over de ELLENDE die die diagnostiek bij zowel deze mensen als al die anderen die zinloos diagnostiek ondergaan veroorzaakt...

Diagnostiek is natuurlijk zinvol omdat het vanuit de medische wetenschap zinvol geacht wordt. (Dezelfde medische wetenschap vond het begin vorige eeuw zinvol om homo's en transen te behandelen met stroomschokken zodat hun hersenen zich zouden herschikken en ze op die manier van hun homo- en transseksualiteit af zouden komen. Algemeen medisch aanvaarde protocollen maken dus aantoonbaar geen fouten - waar zeuren we nu dus over?)

Sorrie, Janiek. Maar als jij niet verder kijkt dan de (inderdaad best wel goede, dat geef ik toe) intenties van de behandelaars en je durft niet te kijken naar wat er mis gaat - dan zul je mijn woede inderdaad nooit begrijpen en zul je dat altijd afdoen als "iets wat Frederique zelf moet uitzoeken en niet bij de VU moet neerleggen". Pas als jezelf diepgaand mishandeld wordt in een ziekenhuis door mensen die het beste met je voorhebben en toch structureel niet luisteren naar wat je zegt en structureel niet kijken naar wat jij -werkelijk- nodig hebt, pas dan zul je iets van mijn woede gaan begrijpen...

@Nannette: zolang men wils en handelingsbekwaam is mag ieder mens van mij iedere aanpassing doen die hij/zij wil. Zie ook www.biid.org . Het is een grof schandaal dat er nog steeds artsen zijn die onder het motto "medische ethiek" weigeren deze mensen te behandelen, omdat het hun inschatting is dat die mensen gelukkiger zullen zijn als ze hun armen/benen houden dan dat ze die door hen laten amputeren. Ze zijn te kortzichtig dat er op dat moment voor de patiënt maar één alternatief is: het zelf erafschieten van je arm of been met een jachtgeweer of zo onder de trein gaan liggen dat je arm of been erafgereden wordt. En -dan- willen ze natuurlijk wel helpen, die artsen, want dan is er een "medische noodzaak".

Een wils- en handelingsbekwaam persoon is mijns inziens de enige mens die het recht heeft om beslissingen te nemen over eigen lichaam en psyche. Als een arts vanuit zijn medische kunde kan helpen in de uitvoering van die beslissingen dan vind ik dat de taak van die arts. Als een patiënt behoefte heeft aan diagnostiek dan wil ik die ook niet verbieden. Een ziekenhuis, artsen, psychologen - ze zijn er om te helpen, niet om ongevraagd mensen hun levensvragen op te lossen of om ongevraagd beslissingen over mensen hun leven te nemen.

Groetjes,

Frederique

@ Frederique: Wat is de overtreffende trap van verbijsterd?

Hallo Frederique,

ik vind het treurig dat de wachttijd bij het genderteam zo lang is, vandaag aanmelden, volgende week eerste gesprek zou moeten kunnen. Ook dat er maar 1 gesprek in de maand mag, en nu opeens minimaal 6 gesprekken ? Ik vind het een beetje overdreven gaan worden. Wachtlijsten kun je voorkomen door te zorgen dat ze niet ontstaan, en dat is ook voor het genderteam mogelijk. Raar genoeg heb ik nooit anders gehoord dan dat er wachtlijst is. Wat dat betreft heb je zeker een aantal maanden extra moeten wachten voor niks. Zo'n 10-12 jaar geleden was het minimum aantal gesprekken 3, en die mochten best binnen 3 maanden vallen. Ik had eind oktober mijn eerste gesprek en half januari mijn 3e gesprek, en dat nog met feestdagen ertussen ook. En ik geloof niet dat het aantal spijtoptanten gestegen is.
Ik denk dat het genderteam er goed aan zou doen om onderscheid te maken bij de aanmeldingen tussen vrijwel zeker en twijfelachtig. Als je dan toch een diagnostische fase nodig vindt (en dat vinden ze) is dat best goed te verdedigen. Dan voorkom je verhalen zoals het jouwe.
Het helemaal vrij laten is wel erg menselijk, maar mensen die een psychische ziekte hebben die het idee geeft dat ze in een verkeerd lichaam leven worden echt niet gelukkig van een geslachtsverandering, eerder nog veel ongelukkiger.
Ik denk dat jouw verhaal ook erg gestoeld is op jouw ervaring met hoe jouw psycholoog jou behandeld. Misschien maakt die wel fouten in benadering van jou, schat die jou volledig verkeerd in, en wil die niet erkennen dat jij meer kennis hebt over GID dan zij bv, of zijn er andere oorzaken voor (halsstarrig alles op het protocol afschuiven). Ik heb gelukkig dat probleem nooit gehad met mijn psycholoog van het genderteam.
Mijn huidige psycholoog - ze is pas afgestudeerd - is heel eerlijk en open naar mij. Eigenlijk moet er zsm een behandelplan opgesteld worden, maar er zijn nu eenmaal soms belangrijkere zaken die spelen. Ik vertel dingen die ik kwijt wil, en zij leert daar ook weer van, door te vragen hoe bepaalde dingen zijn, voelen.

Ik was vandaag voor het eerst bij een fysiotherapeute vanwege bekkenbodemspieren oefeningen. Ja, dan kun je (helaas) je verleden niet verzwijgen. Maar die weet dan wel iets er van af, maar bv nog niet eens dat er een clitoris gemaakt wordt.

Kortom, veel onbekendheid, veel onbegrip overal, zelfs bij mensen van het genderteam denk ik. Niet elke psycholoog van het genderteam behandelt de cliënt hetzelfde, iedereen heeft zijn/haar eigen persoonlijkheid. De diagnostiek zou in veel gevallen sneller en daarmee ook goedkoper kunnen. Ook de wachtlijsten zou je dan weg kunnen werken.
Een idee. Laat iemand komen en laat die op 1 dag aan 3 verschillende psychologen het verhaal vertellen. Eind van dag overleggen de psychologen over de mensen die ze gesproken hebben en besluiten dan gewoon van die moet nog gesprekken hebben, en die kan meteen door naar de medische afdeling bv. Of als ze dan absoluut in een teamoverleg besproken moeten worden, kun je zeggen na het volgende teamoverleg krijg je te horen hoe of wat, maar het advies van ons zal zus en zo luiden.
Efficiency is toch wat we willen tegenwoordig ? Dit lijkt me tamelijk efficiënt, zeker als zo'n dag met 3 gesprekken bv binnen 1 maand na intake kan.
Maar zoals het nu gaat, ja, eigenlijk is het jammer dat de goede onder de kwade moeten lijden om het maar zo cru te zeggen. Want er zijn ook genoeg mensen die zich aanmelden bij het genderteam die helemaal niet zo zeker zijn dat ze van geslacht willen veranderen, en daar zou best verschil in gemaakt mogen worden.

groetjes, Anna

(these are my 2 cents)

Hoi Nannette,

Wat jij als procedure voorstelt klinkt veel schappelijker dan wat er nu is. Het had mij persoonlijk -heel- veel ongemak en ongeluk gescheeld. Mijn psychologe was mij wel ter wille als het om mijn gevoelens van geen-geslachtsoperatie-en-wel-hormonen-willen ging. Omgekeerd waren de regels voor haar absoluut heilig. Wat dat met mij deed vond ze duidelijk niet haar probleem. Professionele distantie heet zoiets ook wel, geloof ik.

Blijft natuurlijk de fundamentele vraag of een patiënt of een arts/psycholoog de uiteindelijke keuze maakt of een patiënt wel-of-niet behandeld wordt. In mijn geval blijft dat de patiënt, om de doodsimpele reden dat er patiënten zijn die (in tegenstelling tot mij <g>) niet zo mondig zijn. Het is uit onderzoek wel gebleken dat het aantal mensen die vanwege TS behandeld worden veel hoger is onder universitair- en HBO-afgestudeerden dan onder ex-LBO, MBO-studenten. Deze laatsten hebben veel minder vanuit hun werk en opleiding geleerd om hun gevoelens onder woorden te brengen. Natuurlijk is ten onrechte wel behandelen een absolute ramp. Maar het is wel een ramp waarbij de spijtoptant -zelf- besloten heeft naar de VU te gaan, waarbij die spijtoptant -zelf- de hormonen gebruikt heeft, waarbij de spijtoptant -zelf- naar de SRS-arts gegaan is en -zelf- op de betreffende dag geopereerd is. Oftewel: die heeft daar -zelf- vanuit een eigen overtuiging VOLOP aan meegewerkt. Mensen die afgewezen worden krijgen die kans niet. Er is een ander die voor hen beslist dat zij GEEN hormonen via (deze) medische weg krijgen. Ze worden doorverwezen naar God-weet-waar. Succes ermee, niet meer het probleem van het genderteam. Er wordt, in tegenstelling tot eerder genoemde spijtoptanten, GEEN ENKEL onderzoek gedaan naar de vraag of de redenen voor afwijzing bij de VU wel zo terecht zijn en hoe het verder met die doorverwezen patiënten afloopt. Dat zou "onethisch" zijn voor die patiënten.

Er wordt op dit forum voor mijn gevoel nog steeds -te- gemakkelijk gedaan over afwijzing. Er wordt nog steeds -te- gemakkelijk vanuit gegaan dat een psycholoog kundiger is in het inschatten of iemand wel-of-niet behandeld moet worden dan de patiënt zelf. En dat enkel en alleen omdat dat laatste nog nooit geprobeerd is en er -dus- ook geen onderzoeksresultaten zijn van het aantal spijtoptanten als je mensen -werkelijk- vrij laat in hun keuze. Mij zou het niet verbazen als het aantal spijtoptanten nauwelijks hoger ligt...

Groetjes,

Frederique

Hoi Frederique,

ik ben het met je eens dat de persoon zelf over het algemeen wel degelijk heel goed weet wat ie wil. Daarom ook mijn idee van die korte omlooptijd als je dan toch een diagnostische fase als genderteam nodig vind.

Wat betreft mensen die worden afgewezen, of zelf niet verder willen gaan zijn er inderdaad totaal geen onderzoeken. Maar zijn er wel onderzoeken naar mensen die weten dat ze transseksueel zijn maar gewoon niet ermee naar buiten durven te komen vanwege omgeving of wat voor reden dan ook ?
Als er 1 of andere zeldzame ziekte is wordt daar ik weet niet hoeveel aandacht besteedt, door media, maar ook door artsen en onderzoekers, terwijl er bij het hele t* gebeuren nog heel erg veel onbekend is, genoeg te onderzoeken valt, genoeg te verbeteren valt. Wij hebben er ook niet om gevraagd om zo te zijn toch ?

groetjes, Nannette

ps. ik heb het idee dat je het niet echt getroffen hebt met je psychologe, maar misschien is het wel de standaard 'opvoedmethode' van het genderteam tegenwoordig.

Met stomme verbijstering lees ik nu dat jij Frederique zelfs het Genderteam verantwoordelijk maakt voor je carriereknik........zeg, jij bent echt van de kruk gerukt he.......

......en dan nogmaals de vraag aan jou.....waarom zijn steeds anderen schuld aan jouw situatie......???? Jij bent diegene die jouw leven leeft en geen andere!!!!! Niet Jos en zijn team zijn schuld aan je situatie, dat ben alleen jij!!!!

in die 14 maanden het lichaam pas op de plaats laten doen terwijl die mensen hun psyche vervrouwelijkt

Zeg en wat bedoel je hiermee.......???? Moet dan eerst je psyche vervrouwelijken of wat bedoel je.....???? Bij jou kan ik me heel goed voorstellen dat jij het echt red un rationele boek ala how become a woman te gaan schrijven......maar echt verder van vrouwen helemaal niks weet dan dat ze borsten hebben en vaker in rokken lopen dan mannen!

groetjes

Mara

Nanette schreef:Wat betreft mensen die worden afgewezen, of zelf niet verder willen gaan zijn er inderdaad totaal geen onderzoeken. Maar zijn er wel onderzoeken naar mensen die weten dat ze transseksueel zijn maar gewoon niet ermee naar buiten durven te komen vanwege omgeving of wat voor reden dan ook ?

Tsja, je kunt alleen maar raden naar het aantal mensen dat nog in de kast zit. Wel worden de cijfers bijgesteld naar telkens-meer-TS"en, wat suggereert dat er best nog wel wat mensen in de kast zitten.

Groetjes,

Frederique

@Mara: Ik vind dat je Frederique hier tekort doet. Dit persoonlijke aanval is niet verdiend. Ondanks haar verzet tegen de VU heeft ze het hele proces doorgelopen en heeft van de VU een diagnose van genderdysfore gekregen. Ik kan mij niet voorstellen dat Frederique anders dan geheel eerlijk tegen de VU is geweest over haar gevoelens, en dus is de waarschijnlijkheid dat de diagnose fout is aanzienlijk kleiner dan de percentage post-op spijtoptanten die in het verleden door de VU zijn goedgekeurd.

@Frederique: Zoals Nanette tot twee keer toe aangeeft, denk ik dat je wel genoeg medestanders zou vinden wanneer je ageert voor hervorming van de procedure van verplichte diagnose bij de VU. Echter, als het je zelfs niet gelukt is hier, na zoveel pogingen, een enkele mens te kunnen overtuigen dat afschaffing van een verplichte diagnose wenselijk is, wordt het m.i., tijd dat je bij jezelf te rade gaat of jouw standpunt inderdaad deugdelijk is. Wij zijn allemaal intelligente mensen, en ondanks dat wij hier op een heleboel dingen oneens zijn met elkaar, zijn wij allemaal eens, hoewel soms voor uiteenlopende redenen, dat een verplichte diagnose weldegelijk noodzakelijk is.

Groetjes,
Lisa

Hoi Lisa,

@1: de kans dat ik spijtoptant ben is net zo groot als bij iedereen die groen licht gekregen heeft, namelijk 1%. En net als die andere 99 denk ik niet dat ik die ene ben.

@2: jouw geloof in de kunde van het genderteam qua diagnostiek is net zo groot als dat mijn geloof erin klein is. En zo'n strijd is het ook geworden: een soort geloofsstrijd. Ik hoop dat ze het echt afschaffen, want inhoudelijk overtuigt het me totaal niet als iemand zegt "ik heb groen licht". Het overtuigt mij meer als iemand zegt "ik ben nu zover om hormonen te krijgen en ik wil dus graag volgende week beginnen". 't Is dan erg pijnlijk om te zien dat zoiemand nog een jaar moet wachten, vooral ook omdat ik weet dat die hele diagnostiek geen cent toevoegt aan iemands eigen genderproces en omdat ik die hele diagnostiek als onnodig pijnlijk ervaren heb... Het is -echt- onzin om te zeggen dat die diagnostiek moet blijven onder het motto "baat het niet, dan schaadt het niet". Net als de spreuk "je bent al tientallen jaren man geweest dus dat laatste jaar lukt je ook wel" ook het probleem bagetaliseert. En het idee dat de psychologe beter weet of jij wel-of-niet genderdysforisch bent een waanidee is.

Het probleem is ook dat mensen op dit forum niet erkennen dat niet alleen spijtoptanten en mensen-die-zich-nooit-bij-de-VU-zouden-moeten-melden, maar ook VU-psychologen ZELF fouten maken. Niet alleen bij die 1% spijtoptanten waar iedereen altijd weer moeilijk over doet. Spijtoptanten die uitgebreid onderzocht worden om de diagnostiek -vooral- strenger te maken, want je wilt wel leren van te slappe diagnostiek. Maar ze maken ook fouten bij die 33% uitvallers in de diagnostiek. Fouten die onder het tapijt blijven omdat daar geen onderzoek naar wordt gedaan. Fouten waar -dus- ook niet van geleerd wordt, waardoor de diagnostiek inderdaad alleen maar strenger en nooit soepeler wordt. Zie ook Nannette's bericht over strenger geworden diagnostiek. Het komt doordat de focus structureel verkeert ligt. En wie bepaalt wat er bij de VU onderzocht wordt? Inderdaad.....

Verplichte genderdiagnostiek is schadelijk voor iemands gezondheid, daar ben ik van overtuigd.

Maar misschien heb je gelijk. Rome is niet in 1 dag gebouwd en misschien moeten we het afschaffen van de diagnostiek in kleinere stappen doen.

Groetjes,

Frederique
N.B: als homo's tientallen jaren geleden niet begonnen waren het (toen absurde) idee van "een normaal huwelijk voor homo's" te promoten (eerst in eigen kring, daarna breder) dan was er nooit een geregistreerd partnerschap, laat staan een normaal huwelijk (beide is tegenwoordig mogelijk) tot stand gekomen. Ik ben nog maar een jaar of 4 bezig. Binnen 20 jaar zul je zien dat we de dag vieren dat de verplichte diagnostiek is afgeschaft.

Frederique_ schreef:N.B: als homo's tientallen jaren geleden niet begonnen waren het (toen absurde) idee van "een normaal huwelijk voor homo's" te promoten (eerst in eigen kring, daarna breder) dan was er nooit een geregistreerd partnerschap, laat staan een normaal huwelijk (beide is tegenwoordig mogelijk) tot stand gekomen. Ik ben nog maar een jaar of 4 bezig. Binnen 20 jaar zul je zien dat we de dag vieren dat de verplichte diagnostiek is afgeschaft.

Ik vind het maar een bizarre vorm van annexatie, hoe jij je persoonlijke strijd met het genderteam verheft tot een emancipatiestrijd van het kaliber als die voor het homohuwelijk. Geheel buiten proportie.

tja, en over 20 jaar knipmest iedere arts onmiddelijk ja en amen als er iemand om (ziekmakende) hormonen en een (verminkende) operatie komt vragen.

Heel sec is dat wel wat er aan de orde is als iemand zich meldt bij het genderteam. Een in principe gezond lichaam (medisch gezien) ziekmaken en verminken.
Voor zover ik het medische circuit ken, zal een arts nooit zomaar blind ja en amen roepen, maar zich vooraf gedegen willen overtuigen dat het een verstandige route is die iemand wil volgen en laat daar nu die diagnostiek een geweldig instrument voor zijn

De diagnostiek zal niet verdwijnen, maar waarschijnlijk wel meegroeien met de tijd.

groetjes, Fenna

Lisa met een S schreef:@Mara: Ik vind dat je Frederique hier tekort doet. Dit persoonlijke aanval is niet verdiend. Ondanks haar verzet tegen de VU heeft ze het hele proces doorgelopen en heeft van de VU een diagnose van genderdysfore gekregen. Ik kan mij niet voorstellen dat Frederique anders dan geheel eerlijk tegen de VU is geweest over haar gevoelens, en dus is de waarschijnlijkheid dat de diagnose fout is aanzienlijk kleiner dan de percentage post-op spijtoptanten die in het verleden door de VU zijn goedgekeurd.

Ja, je hebt gelijk Lisa.....ik vind het ook straf wat Frederique heeft bereikt, maar het is nou echt aan de tijd dat ze het strijdbijl aan de kant legt en gewoon gaat leven......het natrappen op het VU hangt hier tegenwoordig iedereen meer dan de kont uit.....het is nu nie meer van belang, want ze leeft nu en nou en nie in het verleden......dat boek mag ze dichtslaan.....het helpt haar nie verder, het levert nu niks meer op......ze maakt er geen vrienden mee, want ze zullen op gegeven moment echt zoiets hebben...zo van, komt zij weer

Nu is het niet meer VU hier VU daar.....nu is de tijd gekomen, sociaal te integreren.....op iedereen en alle pissig te zijn is gewoon contraproductief, je kunt gewoon als volwassene nie altijd anderen verantwoordelijk maken voor je eigen levenskeuzes, daar moet ze in eerste instantie naar zich zelf kijken waarom ze nou juist nu in die situatie zit waar ze nu zit.....ze kan echt niemand anders verantwoordelijk maken, dat ze nu pas in haar late dertigers begint met een transitie......ze kan nu nie naar het VU roepen, maar als jullie nie waren geweest met dat stomme protocol, dan had ik nu al grotere tieten of had ik nu een waardige functie......

....ik heb wel respect voor haar idealisme, maar ik vind, dat je veel meer bereikt, als jezelf fatsoenlijk kunt integreren in de maatschappij en laat zien dat je geen freak bent.....naar vergaderingen lopen, un transenclubje of vereniging oprichten of luid rechten invorderen vind ik een veel minder geschikte weg om ooit een normaal functionerend en vooral geen eenzaam leven te leiden en acceptatie vanuit de maatschappij te oogsten.....het is vooral van belang zich af te navelen van al het verleden, zogoed het even gaat.....nu is een nieuw leven, houdt je östrogeenlevel op pijl, da's heel belangrijk voor het welbevinden, anders ga je jezelf alleen maar martelen en leef, maak vrienden en kom los van dat hele transengedoe, groei in je nieuwe rol......en als het de rol van het transgender is, moet je het ja nie voortdurend erover hebben......je moet er alleen dan zo leven.....net zo vanzelfsprekend hoe iedereen in z'n rol leeft......

.....just my 2 minutes

Mara

Hallo allemaal,

we kennen het standpunt van Frederique, daar kunnen we haar op aanvallen, maar dat is haar mening en die mag ze hebben. Ze geeft echter ook toe dat het waarschijnlijk beter is in kleinere stappen hervormingen bij het genderteam voor elkaar zien te krijgen.
Ik vind persoonlijk de diagnostische fase geen onzin, maar het uitgangspunt in mijn visie is dat ik alleen maar hoef te bewijzen dat mijn verlangen om te leven in het andere geslacht onverdringbaar is. Geen enkele psycholoog KAN een diagnose doen, (Frederique, je zegt psycholoog doet diagnose, bestaat niet....). De psycholoog heeft tot taak om te kijken of je geen aantoonbare afwijkingen hebt die er voor zorgt dat daar je wens uit voor komt, en of je in staat bent om het proces te doorstaan. Vinden ze dat je niet in staat bent om het proces te doorstaan, zal er een programma gemaakt moeten worden waardoor je daar wel toe in staat gebracht wordt.
Ik snap echt niet dat er altijd wachtlijsten zijn. Je werkt ze 1 keer met man en macht weg, en als je dan je (bedrijfs)processen onder controle houd, kunnen ze niet zomaar opnieuw op grote schaal ontstaan.
Ik weet ook niet of het genderteam nog met externe partners praat. In het verleden had Petra Klene van de werkgroep van Humanitas regelmatig overleg met het genderteam, ik weet niet of bv dat overleg er nog is.
Misschien moeten we het genderteam voorstellen dat er een klankbordgroep komt van pre en ook post-op patiënten, waarmee veranderingen in protocol worden doorgenomen, en die net zoals een cliëntenraad een beslissende stem hebben in deze. We kunnen dat zelfs omdat we een heel speciale doelgroep zijn voorstellen aan het ministerie en het onderbrengen als een speciale groep onderdeel uit makende van de WMCZ (wet op medezeggenschap cliënten etc etc.). Of gewoon een cliëntenraad apart voor het genderteam, waarom niet ? Het is zo specialistisch dat een gewone cliëntenraad hier echt geen zinnig woord over kan zeggen.
Als er meer mensen zijn die voor dit idee iets voelen moeten we krachten bundelen en kijken hoe we zoiets kunnen bereiken. Dit moet zeker NIET via het VU, maar meer via belangenverenigingen.

Frederique,

Voor alle duidelijkheid, ik acht de kans dat jij later spijtoptante blijkt kleiner dan de 1% van de VU, omdat ik vertrouw erop dat de VU jou heeft behandeld zoals ze iedereen behandelt, maar ik denk dat niet iedereen zichzelf dusdanig onder de loep neemt zoals jij dat heb gedaan.

Wat in het hele VU-gedoe botst met elkaar, denk ik, is aan de ene kant een wens, terecht, op zorg-op-maat, waar degelijk naar de individu zelf wordt gekeken, maar aan de andere kant de eisen om de kwaliteit van de aangeboden zorg te waarborgen, wat alleen kan worden bereikt door het minitieus volgen van stap-voor-stap uiteengezette procedures.

En juist omdat ik de deskundigheid van de medische zorg niet zo hoog acht als jij denkt dat ik dat doe, geef ik mijn voorkeur aan een kwaliteitsborgingsysteem. Als jij stelt dat de kwaliteitsborgingsysteem van de VU niet deugd, daar kan ik met je meegaan. Maar dan moet het worden aangepast, niet afgeschaft.

Ik heb te vaak in mijn omgeving, en met mij, gezien hoe artsen verkeerde keuzen en regelrechte fouten hebben gemaakt. Ik geloof, bijvoorbeeld, dat als ze anders hadden gehandeld, mijn schoonmoeder niet zo vroeg was overleden, en mijn vrouw niet in levensbedreigend toestand in het ziekenhuis werd opgenomen tijdens haar eerste zwangerschap. Maar ik denk niet dat het beter was geweest als de artsen gewoon aan ons hadden gevraagd "wat willen jullie dat wij doen", en dat uitvoerden.

Ik kan mij ook behoorlijk ergeren aan hun betuttelende houding van "ik ben expert en weet alles beter, en ik hoef het niet met de patient te bespreken". Daar moet zeker wat aan gebeuren. Maar het afschaffen van de diagnostiek wanneer er geen duidelijk aanwijsbare fysieke klachten zijn vind ik te rigoreus. Ook al zijn ze niet zo bekwaam als wij wensen, het is beter dan niks.

En nogmaals, voor de zoveelste keer, de zorg dat jij wilt, zoals jij het wilt, is op een legale manier te verkrijgen, wanneer je zelf bereid bent om je portmonnee open te trekken en het volledig zelf te betalen. Wanneer je echter gebruik wil maken van de collectieve voorzieningen, dan moet je je schikken naar de regels dat wij met elkaar hebben afgesproken. En wil je de collectieve regels veranderen, dan ben je aan het verkeerde adres door jouw klachten te richten aan de VU. Dan moet je je klachten richten aan de politiek en de zorgverzekeraars, want zij stellen de regels namens ons op.

Lisa