Wat wil je nog eigenlijk zeggen Mila, je gebruikt wel veel woorden, maar ik geloof niet dat ik er ook maar iets mee kan.
Irene
Obsessie
Moderator: Moderators
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Hoi Irene,
Volgens mij prikt Mila gewoon de nodige rose wolkjes door. Als ik hier op de site rondneus zie ik vooral mensen die middenin 'het traject' zitten. Bij elk spoortje van kritiek of zelfs reële twijfel breekt de pleuris uit, alsof je transsexualiteit niet serieus zou nemen wanneer je SRS niet als het allerhoogste in het leven beschouwt. Natuurlijk leest elk verstandig mens in alle scheldkannonades tussen de regels met grote letters: IK BEN BANG !
Ik mis hier vooral de post-ops die ons gewoon open en eerlijk vertellen waar je zoal de fout in ZULT gaan als je in sprookjes blijft geloven.
Het ontbreekt hier in den lande domweg aan goede begeleiding voor 'ons'.
Hoe is het GVD mogelijk dat er in dat hele 'grootste genderteam ter wereld' van het VU niet één Trans te vinden is?
EN WELKE DOMMEKLOOT LAAT ZICH DOOR ZO'N CLUBJE EEN *** AANNAAIEN ????
We worden wel boos als we in een boekwinkel geholpen worden door een analfabeet; iemand die absoluut niet weet 'hoe het voelt' om een boek te lezen, maar dingen die letterlijk van levensbelang zijn, laten we ons klakkeloos aanmeten door lieden die er alleen maar over mee kunnen praten: 'van horen zeggen....'
Vandaar ook mijn stelling dat SRS weleens een gruwelijke vergissing zou kunnen zijn. Je laat je ernstig verminken en je moet de dokter maar op z'n woord geloven dat je daardoor zult 'genezen'.
Misschien moeten we om te beginnen maar eens pleiten voor een verbod op het woord transsexueel en alle afgeleiden daarvan. Gewoon om de associatie met 'seks' uit te bannen: We spreken voortaan over Transman en Transvrouw.
Dus nog één keer om het duidelijk te maken: Het 'probleem' zit in het hoofd, niet tussen de benen.
Wat Mila zegt komt er kortweg op neer dat door de huidige SOC het probleem niet wordt opgelost, maar verplaatst:
Ik leef nu al zoveel jaar met het besef dat ik mezelf niet kan accepteren zoals ik ben en dat is moeilijk, maar ik houd het vol (d.w.z.: Ik leef nog)
Ik vraag me af hoelang het vol te houden is als de rest van de wereld me niet kan accepteren zoals ik ben.
Dus ik weet wel zo'n beetje wat ik niet wil. Maar niemand heeft een goed voorstel waarmee ik wel iets wil.
Het is bijna 2007. Het is tijd voor iets nieuws.
GRRRRRR...
Carla.
Volgens mij prikt Mila gewoon de nodige rose wolkjes door. Als ik hier op de site rondneus zie ik vooral mensen die middenin 'het traject' zitten. Bij elk spoortje van kritiek of zelfs reële twijfel breekt de pleuris uit, alsof je transsexualiteit niet serieus zou nemen wanneer je SRS niet als het allerhoogste in het leven beschouwt. Natuurlijk leest elk verstandig mens in alle scheldkannonades tussen de regels met grote letters: IK BEN BANG !
Ik mis hier vooral de post-ops die ons gewoon open en eerlijk vertellen waar je zoal de fout in ZULT gaan als je in sprookjes blijft geloven.
Het ontbreekt hier in den lande domweg aan goede begeleiding voor 'ons'.
Hoe is het GVD mogelijk dat er in dat hele 'grootste genderteam ter wereld' van het VU niet één Trans te vinden is?
EN WELKE DOMMEKLOOT LAAT ZICH DOOR ZO'N CLUBJE EEN *** AANNAAIEN ????
We worden wel boos als we in een boekwinkel geholpen worden door een analfabeet; iemand die absoluut niet weet 'hoe het voelt' om een boek te lezen, maar dingen die letterlijk van levensbelang zijn, laten we ons klakkeloos aanmeten door lieden die er alleen maar over mee kunnen praten: 'van horen zeggen....'
Vandaar ook mijn stelling dat SRS weleens een gruwelijke vergissing zou kunnen zijn. Je laat je ernstig verminken en je moet de dokter maar op z'n woord geloven dat je daardoor zult 'genezen'.
Misschien moeten we om te beginnen maar eens pleiten voor een verbod op het woord transsexueel en alle afgeleiden daarvan. Gewoon om de associatie met 'seks' uit te bannen: We spreken voortaan over Transman en Transvrouw.
Dus nog één keer om het duidelijk te maken: Het 'probleem' zit in het hoofd, niet tussen de benen.
Wat Mila zegt komt er kortweg op neer dat door de huidige SOC het probleem niet wordt opgelost, maar verplaatst:
Ik leef nu al zoveel jaar met het besef dat ik mezelf niet kan accepteren zoals ik ben en dat is moeilijk, maar ik houd het vol (d.w.z.: Ik leef nog)
Ik vraag me af hoelang het vol te houden is als de rest van de wereld me niet kan accepteren zoals ik ben.
Dus ik weet wel zo'n beetje wat ik niet wil. Maar niemand heeft een goed voorstel waarmee ik wel iets wil.
Het is bijna 2007. Het is tijd voor iets nieuws.
GRRRRRR...
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Mila,
Ik kan een heel eind met je meegaan. Ook ik ben van mening dat je heeeeeel lang en heeeeeel goed moet nadenken er dat je besluit om je leven op z'n kop te zetten en verder volledig als vrouw te gaan leven, volledig het GAB ondergaan. En ik geloof helaas graag dat je gelijk heb in je beschrijving van wat een niet passable TS doormaakt.
Maar ik geloof ook dat er TS'en zijn die, ook al zijn ze 2,05 en 130 kg en met een bouwvakkerslichaam en motoriek, een zware basstem, en worden ze door de buitenwereld als een kermisattractie beschouwd, ik geloof dat er een aantal zijn die, ondanks dit geen spijt hebben van hun transitie -- ook al is dit het leven niet dat ze had gewild, is het voor hen te prefereren boven verder leven als man.
Zo ondragelijk vonden ze het om als man door het leven te gaan.
Dus ik vind het goed en terecht dat je de mensen blijven waarschuwen voor de gevolgen van hun beslissing, maar ik denk dat wij met z'n allen respect moeten hebben voor degenen die met open ogen hiervoor kiezen.
Groetjes,
Lisa
Ik kan een heel eind met je meegaan. Ook ik ben van mening dat je heeeeeel lang en heeeeeel goed moet nadenken er dat je besluit om je leven op z'n kop te zetten en verder volledig als vrouw te gaan leven, volledig het GAB ondergaan. En ik geloof helaas graag dat je gelijk heb in je beschrijving van wat een niet passable TS doormaakt.
Maar ik geloof ook dat er TS'en zijn die, ook al zijn ze 2,05 en 130 kg en met een bouwvakkerslichaam en motoriek, een zware basstem, en worden ze door de buitenwereld als een kermisattractie beschouwd, ik geloof dat er een aantal zijn die, ondanks dit geen spijt hebben van hun transitie -- ook al is dit het leven niet dat ze had gewild, is het voor hen te prefereren boven verder leven als man.
Zo ondragelijk vonden ze het om als man door het leven te gaan.
Dus ik vind het goed en terecht dat je de mensen blijven waarschuwen voor de gevolgen van hun beslissing, maar ik denk dat wij met z'n allen respect moeten hebben voor degenen die met open ogen hiervoor kiezen.
Groetjes,
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Ik vind verminken niet het juiste woord.Vandaar ook mijn stelling dat SRS weleens een gruwelijke vergissing zou kunnen zijn. Je laat je ernstig verminken
Sterker nog, ik vind het een heel naar woord in deze context.
Waarom zeg je dat?
(
eigenlijk naar dat zoiets dergelijks ook nog steeds op de site van nvsh staat: http://www.nvsh.nl/varianten/index.htm : "De meest drastische 'hulp' bestaat uit de geslachtsverandering van transseksuelen, een verminking waarvan het werkelijke nut nog bewezen moet worden." Ik had een tijd terug gevraagd om het weg te halen, maar hebben ze nog steeds niet gedaan.)Wie zegt nou zoiets?
Verminken moet ik denken aan moedwillig iemand aan gort snijden,
wat met dieren nogal vaak gebeurt helaas, of aan horrorfilms,
maar een geslachtsaanpassing verminken noemen
Ik vind het toch ergens disrespect.
Als je kiest om wat voor reden ook om niet een transitie in te gaan, laat een ander dan die daar wel voor kiest dan in zijn/haar waarde.
Ik droom, dus ik ben.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik denk dat je het traject binnen de VU wel erg gemakkelijk voorstelt.
De VU keurt 30-40% van de mensen binnen de diagnosefase af. Van de overgebleven mensen heeft vrijwel niemand (10 op de 1269) achteraf spijt van de SRS.
Het rare is dat men wel die 10 mensen sterk onderzoekt met als doel om het percentage zo laag te houden (waar ik op zich achter sta), maar dat men niet die 30-40% onderzoekt om zo te kijken of men mensen niet te gemakkelijk wegschuift...
Wat ook raar is dat men hormonen-zonder-SRS niet erkent als goede oplossing, terwijl men wel de SoC onderschrijft (waar dit letterlijk in staat). Omdat ik beide oplossingen voor mijzelf als even realistisch en beide ook als niet-verkeerd zie denk ik dat de VU en ik nog "gezellige" gesprekken gaan krijgen...
Groetjes,
Frederique
De VU keurt 30-40% van de mensen binnen de diagnosefase af. Van de overgebleven mensen heeft vrijwel niemand (10 op de 1269) achteraf spijt van de SRS.
Het rare is dat men wel die 10 mensen sterk onderzoekt met als doel om het percentage zo laag te houden (waar ik op zich achter sta), maar dat men niet die 30-40% onderzoekt om zo te kijken of men mensen niet te gemakkelijk wegschuift...
Wat ook raar is dat men hormonen-zonder-SRS niet erkent als goede oplossing, terwijl men wel de SoC onderschrijft (waar dit letterlijk in staat). Omdat ik beide oplossingen voor mijzelf als even realistisch en beide ook als niet-verkeerd zie denk ik dat de VU en ik nog "gezellige" gesprekken gaan krijgen...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hoi Carla,
<Het ontbreekt hier in den lande domweg aan goede begeleiding voor 'ons'.
Hoe is het GVD mogelijk dat er in dat hele 'grootste genderteam ter wereld' van het VU niet één Trans te vinden is?>
Goh, jouw inbreng is ongelooflijk verfrissend, en zo realistisch! Wat je zegt is inderdaad de waarheid als een koe; het Genderteam *staat geen transen toe* in hun team.
Ik heb een post op TS vriendin die psychologe is, en in Boston USA jarenlang in en met de T gemeenschap heeft gewerkt. Ze solliciteerde bij het Genderteam als psychologe, erg frequent openstaande vacature daar, en......werd afgewezen! 'Te betrokken en niet de juiste afstand kunnen creeëren tov de client' was het argument. Terwijl ik denk dat een ervaringsdeskundige TS in het Genderteam wel degelijk goed kan werken, gezien de achtergrond als TS krijgt een dergelijke therapeute vermoedelijk heel andere dingen te horen, dan een 'buitenstaander'. Simpelweg omdat het vertrouwder is met een TS therapeute.
Deed me denken aan de Schorerstichting, een homo/lesbisch kenniscentrum wat in 1967 opgericht is, met als voorwaarde.......geen homo's/lesba's in loondienst daar. Ongelooflijk!
Inmiddels is dat gelukkig anders; van het personeel van de Schorer is inmiddels 95% ho/les, gelukkig, want ervaringsdeskundig. Nu het Genderteam nog.....al was het maar 1 TS......
Hoi Lisa,
<Dat is wat stellig hoor. Voor heel veel transen die redelijk passabel zijn EN voorzien zijn van een gezond realiteitsbesef kan het uitstekend werken, maar ook voor hun is het verdere leven als vrouw/post op niet rozegeur en maneschijn. Natuurlijk geldt dat voor alle mensen, maar voor transen wel wat meer..........in allerlei opzicht.>
Als antwoord: zie boven.
<ik geloof dat er een aantal zijn die, ondanks dit geen spijt hebben van hun transitie -- ook al is dit het leven niet dat ze had gewild, is het voor hen te prefereren boven verder leven als man.>
Ik blijf erbij: een hetero (mannelijk ogende/gedragende) man die volledig omgaat naar onpassabele TS kan maar beter VOOR de transitie een eerlijke, realistische afweging maken over wat het nou precies op gaat leveren, en vooral over wat er INGELEVERD gaat worden. Weliswaar fysiek compleet, voor haar eigen gevoel, maar........vrouw, kinderen, carriere, vrienden, sociaal leven, het kan allemaal pardoes door het toilet gaan.
Wij, hier op travestie.org, kennen het fenomeen mannelijk ogende/gedragende TS wel, dus wij zijn er aan gewend.......de buitenwereld allesbehalve.
En laten we even wel wezen; de gemiddelde nederlandse/europese/amerikaanse TS was een (mannelijke) heteroman, en is in de regel nogal 'te lezen', c.q. weinig vrouwelijk. De TS in kwestie kan zichzelf wel vrouw voelen en vinden, maar wat als de buitenwereld niet meewerkt? Ook dat is voor een bepaalde periode wel te verdragen vanuit de eigen overtuiging, maar na een langere periode? Zeg, 5-10-20 jaar dagelijks leven als onpassabele TS, met haat, spot, kleinering en uitsluiting als gevolg? Je moet van schokbeton en plaatstaal zijn om dat langere tijd te kunnen verdragen, niet dan?
Hoi San,
<Ik vind verminken niet het juiste woord.
Sterker nog, ik vind het een heel naar woord in deze context.
Waarom zeg je dat?>
Tjah, het woord 'verminking' mag wel genuanceerd worden ja.......ook de (zeer mannelijk ogende/gedragende) TS'en die ik ken zijn meer dan tevreden met de resultaten van hun (in Thailand uitgevoerde) SRS.
Ze zijn *NIET* tevreden met hun rolwisseling.........ze worden als man (met borsten) gezien en met meneer aangesproken. Om van het nawijzen, bespotten en uitlachen nog maar te zwijgen, en ja, Carla heeft gelijk; dat is heel erg pijnlijk en kwetsend tov je ware zelf, vooral NA een SRS, dan ben je-denk ik- extra kwetsbaar.
De vooraf overduidelijke mislukte rolwisseling kan als een *sociale* *ZELF* verminking gezien worden, niet de SRS zelf......als iemand terugkomt van de SRS en zijn piemel mist, dan kun je idd van een fysieke *ZELF* verminking spreken.
Voor het overige blijf ik me verbazen over het feit dat de gemiddelde europese/amerikaanse c.q. westerse TS vrijwel altijd een (mannelijke) ex hetero c.q lesbisch is, en de gemiddelde Zuid Amerikaanse/Aziatische TS vrijwel altijd een (zeer) vrouwelijke ex homo c.q hetero, en uiteraard geen vader van een of meerdere kinderen, in tegenstelling tot de Westerse TS. Waar komt dat levensgrote verschil toch vandaan? Zou het voor wat betreft de z.amerikaanse en aziatische TS'een vorm van aanpassing en 'bestrijding' zijn aan homofobie? En de Westerse variant een soort neurose?
Het verschil is wel erg fascinerend.
Groetjes Mila.
<Het ontbreekt hier in den lande domweg aan goede begeleiding voor 'ons'.
Hoe is het GVD mogelijk dat er in dat hele 'grootste genderteam ter wereld' van het VU niet één Trans te vinden is?>
Goh, jouw inbreng is ongelooflijk verfrissend, en zo realistisch! Wat je zegt is inderdaad de waarheid als een koe; het Genderteam *staat geen transen toe* in hun team.
Ik heb een post op TS vriendin die psychologe is, en in Boston USA jarenlang in en met de T gemeenschap heeft gewerkt. Ze solliciteerde bij het Genderteam als psychologe, erg frequent openstaande vacature daar, en......werd afgewezen! 'Te betrokken en niet de juiste afstand kunnen creeëren tov de client' was het argument. Terwijl ik denk dat een ervaringsdeskundige TS in het Genderteam wel degelijk goed kan werken, gezien de achtergrond als TS krijgt een dergelijke therapeute vermoedelijk heel andere dingen te horen, dan een 'buitenstaander'. Simpelweg omdat het vertrouwder is met een TS therapeute.
Deed me denken aan de Schorerstichting, een homo/lesbisch kenniscentrum wat in 1967 opgericht is, met als voorwaarde.......geen homo's/lesba's in loondienst daar. Ongelooflijk!
Inmiddels is dat gelukkig anders; van het personeel van de Schorer is inmiddels 95% ho/les, gelukkig, want ervaringsdeskundig. Nu het Genderteam nog.....al was het maar 1 TS......
Hoi Lisa,
<Dat is wat stellig hoor. Voor heel veel transen die redelijk passabel zijn EN voorzien zijn van een gezond realiteitsbesef kan het uitstekend werken, maar ook voor hun is het verdere leven als vrouw/post op niet rozegeur en maneschijn. Natuurlijk geldt dat voor alle mensen, maar voor transen wel wat meer..........in allerlei opzicht.>
Als antwoord: zie boven.
<ik geloof dat er een aantal zijn die, ondanks dit geen spijt hebben van hun transitie -- ook al is dit het leven niet dat ze had gewild, is het voor hen te prefereren boven verder leven als man.>
Ik blijf erbij: een hetero (mannelijk ogende/gedragende) man die volledig omgaat naar onpassabele TS kan maar beter VOOR de transitie een eerlijke, realistische afweging maken over wat het nou precies op gaat leveren, en vooral over wat er INGELEVERD gaat worden. Weliswaar fysiek compleet, voor haar eigen gevoel, maar........vrouw, kinderen, carriere, vrienden, sociaal leven, het kan allemaal pardoes door het toilet gaan.
Wij, hier op travestie.org, kennen het fenomeen mannelijk ogende/gedragende TS wel, dus wij zijn er aan gewend.......de buitenwereld allesbehalve.
En laten we even wel wezen; de gemiddelde nederlandse/europese/amerikaanse TS was een (mannelijke) heteroman, en is in de regel nogal 'te lezen', c.q. weinig vrouwelijk. De TS in kwestie kan zichzelf wel vrouw voelen en vinden, maar wat als de buitenwereld niet meewerkt? Ook dat is voor een bepaalde periode wel te verdragen vanuit de eigen overtuiging, maar na een langere periode? Zeg, 5-10-20 jaar dagelijks leven als onpassabele TS, met haat, spot, kleinering en uitsluiting als gevolg? Je moet van schokbeton en plaatstaal zijn om dat langere tijd te kunnen verdragen, niet dan?
Hoi San,
<Ik vind verminken niet het juiste woord.
Sterker nog, ik vind het een heel naar woord in deze context.
Waarom zeg je dat?>
Tjah, het woord 'verminking' mag wel genuanceerd worden ja.......ook de (zeer mannelijk ogende/gedragende) TS'en die ik ken zijn meer dan tevreden met de resultaten van hun (in Thailand uitgevoerde) SRS.
Ze zijn *NIET* tevreden met hun rolwisseling.........ze worden als man (met borsten) gezien en met meneer aangesproken. Om van het nawijzen, bespotten en uitlachen nog maar te zwijgen, en ja, Carla heeft gelijk; dat is heel erg pijnlijk en kwetsend tov je ware zelf, vooral NA een SRS, dan ben je-denk ik- extra kwetsbaar.
De vooraf overduidelijke mislukte rolwisseling kan als een *sociale* *ZELF* verminking gezien worden, niet de SRS zelf......als iemand terugkomt van de SRS en zijn piemel mist, dan kun je idd van een fysieke *ZELF* verminking spreken.
Voor het overige blijf ik me verbazen over het feit dat de gemiddelde europese/amerikaanse c.q. westerse TS vrijwel altijd een (mannelijke) ex hetero c.q lesbisch is, en de gemiddelde Zuid Amerikaanse/Aziatische TS vrijwel altijd een (zeer) vrouwelijke ex homo c.q hetero, en uiteraard geen vader van een of meerdere kinderen, in tegenstelling tot de Westerse TS. Waar komt dat levensgrote verschil toch vandaan? Zou het voor wat betreft de z.amerikaanse en aziatische TS'een vorm van aanpassing en 'bestrijding' zijn aan homofobie? En de Westerse variant een soort neurose?
Het verschil is wel erg fascinerend.
Groetjes Mila.
Mila
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik mij niet herken in jouw (bewust zwaar aangezette) beschrijving van de gemiddelde west-europese TS.
Ik heb mij tot nu toe buiten de discussie gehouden, maar wil even aangeven dat het ook anders kan.
Want hoewel ik lang geprobeerd heb de mannenrol te spelen (overigens met niet zoveel succes en plezier); toch heb ik niet de indruk dat ik gezien wordt als een man met brosten. Sterker nog; er zijn mensen die helemaal niet in de gaten hebben dat ik vroeger man was.
Natuurlijk heb ik mijn bouw, lengte en stem mee, en is dat niet voor iedereen weggelegd. En blijft het feit dat ik een mannelijk verleden heb dat je niet kunt uitvlakken.
Maar ik wil hier toch even vermelden dat het wel degelijk voorkomt dat je min of meer passabel kunt zijn. En dit als tegenwicht tegen de verhalen van Mila, die helaas voor een deel van de TS'en maar al te waar zijn.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik mij niet herken in jouw (bewust zwaar aangezette) beschrijving van de gemiddelde west-europese TS.
Ik heb mij tot nu toe buiten de discussie gehouden, maar wil even aangeven dat het ook anders kan.
Want hoewel ik lang geprobeerd heb de mannenrol te spelen (overigens met niet zoveel succes en plezier); toch heb ik niet de indruk dat ik gezien wordt als een man met brosten. Sterker nog; er zijn mensen die helemaal niet in de gaten hebben dat ik vroeger man was.
Natuurlijk heb ik mijn bouw, lengte en stem mee, en is dat niet voor iedereen weggelegd. En blijft het feit dat ik een mannelijk verleden heb dat je niet kunt uitvlakken.
Maar ik wil hier toch even vermelden dat het wel degelijk voorkomt dat je min of meer passabel kunt zijn. En dit als tegenwicht tegen de verhalen van Mila, die helaas voor een deel van de TS'en maar al te waar zijn.
Cyn.
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Grappig, hoor. Je citeert jezelf, zet mijn naam erboven en dan zeg je dat je mij beantwoordt.mila schreef:Hoi Lisa,
<Dat is wat stellig hoor. Voor heel veel transen die redelijk passabel zijn EN voorzien zijn van een gezond realiteitsbesef kan het uitstekend werken, maar ook voor hun is het verdere leven als vrouw/post op niet rozegeur en maneschijn. Natuurlijk geldt dat voor alle mensen, maar voor transen wel wat meer..........in allerlei opzicht.>
Als antwoord: zie boven.
Maar, als ik jouw betoog goed begrijpt (of in ieder geval hoe ik het vanuit mijn eigen perspectief zie), interpreteer ik het zo:
Het is, volgens jou, voor heel weinig weggelegd om een keus te hebben tussen verder leven als man of verder leven als vrouw. Daarvoor moet je al bijna je levenslang genoeg vrouwelijks hebben. Voor de meesten, volgens jou, is het een keus tussen verder leven als man of verder leven als 'kermisattractie' (jouw woorden). En dan, zeg je, kan je beter kiezen om als man verder te gaan.
Maar voor een groep mensen is de keus veel moeilijker. Het is of verder leven als 'kermisattractie' of niet verder leven want verder gaan als man maakt ze kapot. Nou kan je zeggen dat ze dat de kans erg groot is dat het leven na de SRS voor hun ondragelijk zou worden, maar zou je zelf ook niet kiezen om de risico te nemen, wanneer je er vrijwel zeker van zijn dat het leven nu ondragelijk is?
Het is goed dat je mensen attenderen op de zeer grote risico's die er zijn. Je hebt je plicht gedaan tov je medemens en dat waardeer ik. Maar als men na het goed overwegen van alle risico's er toch hiervoor kiest, dan moeten wij hun ook onze steun geven.
Het is een heel wrang vergelijking, maar vergelijk het met een vrouw die te horen krijgt dat ze borstkanker in beide borsten heeft. Het is in beide borsten aanwezig dus het heeft de fase al bereikt van uitzaaingen. De kans is dus zeer groot dat uitzaaingen ook hebben plaatsgevonden naar andere delen van haar lichaam, dus dat ze toch aan kanker zou overlijden. Maar ze kan kiezen: het nu opgeven en proberen de korte tijd die haar rest zo gelukkig te zijn als ze kan, of haar borsten te laten verwijderen, en het traject van chemo en bestraling te ondergaan, waardoor ze in het gevecht met de kanker haar lichaam wordt verminkt en haar organen aangetast. Ze rekt haar leven een aantal jaren, maar wat voor een leven heeft ze? Toch doet ze dat, omdat er een klein kans is dat ze het overleeft en verder een gelukkige leven kan hebben, al is het maar een paar jaar meer.
Welke weloverwogen keus ze maakt, verdient ze onze steun. Als het maar weloverwogen is. En dat geldt dus ook voor de mensen hier. Ik hoop dat jij er hier ook mee eens bent.
Groetjes,
Lisa
If all else fails, buy new shoes
-
Lisa met een S
- Moderator
- Berichten: 3650
- Lid geworden op: do aug 15, 2002 10:39
- Locatie: Boven de rivieren
- Contacteer:
Ik begrijp het, Mila, en daarom spreek ik je niet tegen. Maar wat wij niet weten is of jouw 4 vriendinnen al eerder zelfmoord zou hebben gepleegd als ze niet het traject in waren gegaan, of hoeveel andere mensen wel zelfmoord hebben gepleegd ipv het traject in te gaan.
Ik begrijp dat de felheid waarmee je hierover schrijft voortvloeit uit jouw betrokkenheid, maar je bent zo fel dat de toon soms averechts werkt op jouw intenties.
Groetjes,
Lisa
Ik begrijp dat de felheid waarmee je hierover schrijft voortvloeit uit jouw betrokkenheid, maar je bent zo fel dat de toon soms averechts werkt op jouw intenties.
Groetjes,
Lisa
If all else fails, buy new shoes
Hoi hoi,
er zijn een aantal dingen die me opvallen aan dit draadje:
vanuit mijn levensperspectief is een ieder ( uitzonderingen daar gelaten ) volstrekt verantwoordelijk voor de keuzes in zijn of haar leven en de consequenties die daaruit voort vloeien. Daar dient een ander alleen maar respect voor te hebben, hoe tegenstrijdig gevoelens ook kunnen zijn. Ik ben het dan ook helemaal met Lisa eens. Bovendien leven we allemaal in onze eigen belevingswereld, dus is het zo goed als onmogelijk om je voor te stellen hoe een ander zich voelt: het blijven interpretaties vanuit je eigen gevoels- en belevingskader.
Een ander aspect betreft de operatieve ingreep: ik heb hier allerlei voors en tegens mogen lezen vanuit een ieders individuele standpunt. Je kunt pragmatische of psychologische bedenkingen hebben, maar ik heb, geloof ik, nog niemand gehoord over een spirituele reden om het niet tot een SRS te laten komen. Dat is in mijn geval verreweg de zwaarste overweging. Mijn lichaam is mijn tempel en voor mijn spirituele gevoel is snijden in gezond vlees "not done". En voor mijn gevoel heeft opereren met betrekking tot iets wat toch wel met je psyche en gevoel te maken heeft, iets tegenstrijdigs.
Overigens heb ik ook geen kant en klare antwoorden en ga ik door met de zoektocht die het leven is...
Groetjes en liefs,
Babette.
er zijn een aantal dingen die me opvallen aan dit draadje:
vanuit mijn levensperspectief is een ieder ( uitzonderingen daar gelaten ) volstrekt verantwoordelijk voor de keuzes in zijn of haar leven en de consequenties die daaruit voort vloeien. Daar dient een ander alleen maar respect voor te hebben, hoe tegenstrijdig gevoelens ook kunnen zijn. Ik ben het dan ook helemaal met Lisa eens. Bovendien leven we allemaal in onze eigen belevingswereld, dus is het zo goed als onmogelijk om je voor te stellen hoe een ander zich voelt: het blijven interpretaties vanuit je eigen gevoels- en belevingskader.
Een ander aspect betreft de operatieve ingreep: ik heb hier allerlei voors en tegens mogen lezen vanuit een ieders individuele standpunt. Je kunt pragmatische of psychologische bedenkingen hebben, maar ik heb, geloof ik, nog niemand gehoord over een spirituele reden om het niet tot een SRS te laten komen. Dat is in mijn geval verreweg de zwaarste overweging. Mijn lichaam is mijn tempel en voor mijn spirituele gevoel is snijden in gezond vlees "not done". En voor mijn gevoel heeft opereren met betrekking tot iets wat toch wel met je psyche en gevoel te maken heeft, iets tegenstrijdigs.
Overigens heb ik ook geen kant en klare antwoorden en ga ik door met de zoektocht die het leven is...
Groetjes en liefs,
Babette.
"We have to fight ignorance!" Madiba Nelson Mandela
-
Ciska Lacomte
- Banned Lid
- Berichten: 569
- Lid geworden op: za mei 27, 2006 19:15
Ja natuurlijk is de term 'verminking' erg dramatisch gekozen, maar dat is bewust zo. Ik wil daar vooral mee zeggen dat een geslachtsaanpassende operatie even wat meer behelst dan het verwijderen van een moedervlek.
Daar komt nog bij dat ik op dit punt (weer) geen éénduidige informatie kan vinden over 'het resultaat'. Degenen die de ingreep uitvoeren hebben een prachtig verhaal, zodat je haast denkt: "Nou, dokter, als 't echt zo heerlijk is, wil ik er wel twee!" Aan de andere kant hoor je van de mensen die de behandeling ondergaan hebben, heel andere dingen. Daarbij zitten toch aardig wat 'details' waarvan ik nu al weet dat ik er over een jaar of 10 helemaal niet blij meer mee kan zijn.
En Cynthia, jij hoort dus bij het selecte groepje wat niet helemáál door de natuur in de steek is gelaten: Schoenmaat, postuur en nog 't een en ander wat niet buiten proporties is voor een vrouw.
Als een GAB volgens de huidige (starre?) regeltjes een bevredigende oplossing biedt voor jou, kan dat toch niet per definitie óók goed voor mij zijn?
Man-zijn of Vrouw-zijn gaat veel verder dan de manier waarop je plast.
Voor mij heeft dat 'veel verder' prioriteit. Pas als ik daarmee klaar ben wil ik wel eens gaan kijken of er nog ergens gesneden moet worden.
Carla.
Daar komt nog bij dat ik op dit punt (weer) geen éénduidige informatie kan vinden over 'het resultaat'. Degenen die de ingreep uitvoeren hebben een prachtig verhaal, zodat je haast denkt: "Nou, dokter, als 't echt zo heerlijk is, wil ik er wel twee!" Aan de andere kant hoor je van de mensen die de behandeling ondergaan hebben, heel andere dingen. Daarbij zitten toch aardig wat 'details' waarvan ik nu al weet dat ik er over een jaar of 10 helemaal niet blij meer mee kan zijn.
En Cynthia, jij hoort dus bij het selecte groepje wat niet helemáál door de natuur in de steek is gelaten: Schoenmaat, postuur en nog 't een en ander wat niet buiten proporties is voor een vrouw.
Als een GAB volgens de huidige (starre?) regeltjes een bevredigende oplossing biedt voor jou, kan dat toch niet per definitie óók goed voor mij zijn?
Man-zijn of Vrouw-zijn gaat veel verder dan de manier waarop je plast.
Voor mij heeft dat 'veel verder' prioriteit. Pas als ik daarmee klaar ben wil ik wel eens gaan kijken of er nog ergens gesneden moet worden.
Carla.
Everybody's got something to hide except me and my monkey.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Een interessant uitgangspunt. Maar hoe denk je dan over hormonen, of over ontharing? Mag dat wel, of mag dat ook niet?Babette schreef:Een ander aspect betreft de operatieve ingreep: ik heb hier allerlei voors en tegens mogen lezen vanuit een ieders individuele standpunt. Je kunt pragmatische of psychologische bedenkingen hebben, maar ik heb, geloof ik, nog niemand gehoord over een spirituele reden om het niet tot een SRS te laten komen. Dat is in mijn geval verreweg de zwaarste overweging. Mijn lichaam is mijn tempel en voor mijn spirituele gevoel is snijden in gezond vlees "not done". En voor mijn gevoel heeft opereren met betrekking tot iets wat toch wel met je psyche en gevoel te maken heeft, iets tegenstrijdigs.
Ik vind het altijd wat moeilijk waar je in zo'n geval de grens legt. Misschien ook wel omdat die spirituele reden voor mij niet speelt. Als ik het heel erg zwart/wit doorredeneer dan kun je met dezelfde argumenten ook make-up en het dragen van kleren van het tegenovergestelde gender afkeuren. Niet om je argument te ontkrachten (als dat voor jou zo is, dan is het voor jou zo), wel om aan te geven dat ik het moeilijk vind om je grens aan te voelen.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !