Passabiliteit

[Morbide]

Wel dat is het hem nu juist.
Ik doe er absoluut niks aan.

Dat noem ik juist je best doen. Als jij gewoon doet alsof je normaal bent, zijn anderen eerder geneigd dat ook te doen. Ben wel bang dat je jezelf voor de gek houdt door te denken dat niemand iets doorheeft. Enneh, die roze slaapkamer hè? Hoeveel vrouwen van jouw leeftijd hebben een tienerkamer? Zou een man die je eventueel mee naar huis neemt daar niet op z'n minst een beetje vreemd van opkijken?

[Morbide]

Het waren vast en zeker tv's

Dat lijkt mij ook. De transitie wordt door prille pre's juist gepredikt als zijnde de verlossing. Best gevaarlijk eigenlijk als je bedenkt hoeveel zoekenden hier rondhangen met een profieltje in de trant van volgens de cogiati ben ik trans. *hoera, jubel* Brrr.

[Morbide]

Mogelijk gaat dat wel iets minder op voor transen die lesbisch blijken te zijn ..... waarom moet je dan in feite een SRS ondergaan ?
Denken die dan hun heel leven aan lesbische contacten als ze aan seks denken ?
Ergens wel vreemd, maar kom zoals ik altijd zeg : leven en laten leven.
Is ook in feite mijn zaak niet en eigenlijk ondertussen wel ver van mijn bed ook.
Uiteindelijk heb ik nauwelijks of geen contact meer met andere transen.

Niet minder vreemd dan jouw redenen om te kiezen voor een FFS. Niemand leest je, zeg je. Dan is het overbodige franje, toch?

[Esther Vos]

Morbide schreef:

De transitie wordt door prille pre's juist gepredikt als zijnde de verlossing

Als prille pré wil ik zeggen dat de transitie niet mijn, totale, verlossing zal zijn, maar wel een stukje verlossing. En ja, dat is in centimeters te omschrijven.
Het is echter wel een proces dat ik aan ga en het eindpunt van een gesteld doel is altijd iets waar je naar uitkijkt.

Je kunt een prille pré dit niet verwijten. Niemand kan objectief een proces overzien waar ze net aan zijn begonnen. Je kunt ze hooguit wijzen op de problemen en mogelijkheden die jij hebt ervaren. Vanuit dat oogpunt zijn de eerder genoemde site wel behulpzaam. Het gaat er tenslotte niet om dat je alles wat er wordt gezegd overneemt. Dan wordt je pas gek.
Het moet je prikkelen om steeds te blijven nadenken over jezelf en waar je mee bezig bent.

Ik heb het stuk pas half gelezen. Zij heeft voor mij een vreselijke schrijfstijl. Neemt niet weg dat ik het prettig vindt dat ze steeds verwijst naar de artsen. Zij weten ook niet alles maar veel meer dan mij.
Het is alleen jammer dat de artsen zo traag zijn. Ik heb net mijn derde mailtje naar J. Megens gestuurd met het verzoek om een intakegesprek.
6 weken geleden zou ik papieren krijgen om in te vullen en 4 weken geleden heb ik Jos er nog eens aan herinnerd. U hoort van ons was het antwoord. En vandaag dus weer een herinnering gestuurd. Ben benieuwd.
Wat komt eerder, mijn intake of mijn 44e verjaardag. Nog 6 jaar en het is te laat. Of hoort dat ook bij de SOC.

Nog één ding vanuit mijn perspectief. Activist zijn is voor mij hetzelfde als vrouw zijn, daar heb ik geen keuze in. Als iemand in de problemen zit moet ik in actie komen. Het is eigenlijk wel prettig om geen keus te hebben. Het is alleen jammer dat je anderen nodig hebt om daadwerkelijk iets te veranderen.

Groetjes Esther

[Chantal C.]

Het is alleen jammer dat de artsen zo traag zijn. Ik heb net mijn derde mailtje naar J. Megens gestuurd met het verzoek om een intakegesprek.

Een beller is sneller!

[Morbide]

Als prille pré wil ik zeggen dat de transitie niet mijn, totale, verlossing zal zijn, maar wel een stukje verlossing. En ja, dat is in centimeters te omschrijven.

In centimeters? o.O Dingetje weg, klaar is Klara? Dacht het toch niet.

Het is echter wel een proces dat ik aan ga en het eindpunt van een gesteld doel is altijd iets waar je naar uitkijkt.

Vanzelfsprekend. Alleen zou je niet de srs an sich als einddoel moeten hebben, maar je socialisatie als trans(vrouw).

Je kunt een prille pré dit niet verwijten. Niemand kan objectief een proces overzien waar ze net aan zijn begonnen.

Ik constateer.

[mila]

<Vanzelfsprekend. Alleen zou je niet de srs an sich als einddoel moeten hebben, maar je socialisatie als trans(vrouw).>

Doet me denken aan iets wat ik een paar maanden geleden las van een post op ts;

'ik dacht dat mijn srs het einde van mijn transitie zou zijn, maar nu, 59 maanden later weet ik dat het pas het begin was'

Mila.

[Esther Vos]

Precies, het is het begin van een heel nieuw leven.

Maar om van waar ik nu ben te komen tot dat begin betekent dat ik allerlei stapjes moet nemen en fases moet doorlopen. Om dit bewust mee te maken wil ik elk stapje bewust meemaken en daarin is de SRS een wezenlijk onderdeel. Althans voor mij vanuit mijn huidige situatie.
Zelfs de gebitsreconstructie, over twee weken, vind ik een wezenlijk moment en beschouw ik ook als mijn eerste daadwerkelijke stapje in het verkrijgen van een tevredenstellend uiterlijk.

Over hersocialisatie maak ik me op dit moment minder druk. Als ik met zwarte nagellak, zwarte hondenhalsband, zilveren oorbellen en gekleed als man een coffeshop bezoek waar een gekende homofoob achter de bar staat is socialisatie een kleinigheidje.

Groetjes Esther.

[Janiek_]

Over hersocialisatie maak ik me op dit moment minder druk. Als ik met zwarte nagellak, zwarte hondenhalsband, zilveren oorbellen en gekleed als man een coffeshop bezoek waar een gekende homofoob achter de bar staat is socialisatie een kleinigheidje.

Ken jij Daffyd Thomas uit Llandewyd Brefi?

Enneh, kruipt die barman onder de bar of wat doet een "homofoob" in zo'n geval?

[Esther Vos]

De link naar Little Britain ontgaat me eventjes.

Op zijn werk doet de barman zijn werk, weliswaar met een enigszins boos gezicht. Het was minder prettig toen ik hem en zijn vrienden tegenkwam afgelopen carnaval op straat.

Je kunt je ook afvragen waarom zo iemand in een zaak gaat werken met als naam "Pink".

[lief dinnetje]

Morbode schreef :

Dat noem ik juist je best doen. Als jij gewoon doet alsof je normaal bent, zijn anderen eerder geneigd dat ook te doen. Ben wel bang dat je jezelf voor de gek houdt door te denken dat niemand iets doorheeft.

In elk geval ik lig er dan toch niet wakker van. Het werkt en ik functioneer als vrouw binnen de groep.
Niet meer zoals vroeger als één van de mannen.
Ze spreken er niet over en ze benoemen het niet.
Dus voelt het wel goed aan.
Ik kan nu toch al een tijdje leven, werken en trainen zonder dat ik constant uitleg moet geven over trans dit en trans dat.

Enneh, die roze slaapkamer hè? Hoeveel vrouwen van jouw leeftijd hebben een tienerkamer? Zou een man die je eventueel mee naar huis neemt daar niet op z'n minst een beetje vreemd van opkijken?

Zeker.
Is bijna verleden tijd.
Mijn kinderjaren zijn ondertussen voorbij.
Het Barbie dekbedovertrek kan aan de kant en het éénpersoonsbed maakt volgende week plaats voor een heel groot bed met een iets andere bedekking.
Maar ik ben toch blij dat ik het opnieuw heb kunnen beleven.
Dezelfde opmerking heb ik trouwens gekregen van enkele vriendinnen..........het barbiebed kan dus naar de 'echte' kinderkamer (wie weet komt dat nog ooit van pas).
Vreemd voor iemand van 36, maar het is toch mooi geweest om het eens over te kunnen doen ..... de droom van vroeger toch evenjes overdoen.... ook eerste vriendje gehad, eerste ervaring ....... ja het is wel ergens opnieuw beginnen met je leven.

[Morbide]

Niet minder vreemd dan jouw redenen om te kiezen voor een FFS. Niemand leest je, zeg je. Dan is het overbodige franje, toch?

Het doel daarvan is toch geloofwaardiger over te komen als vrouw.

Goh. En ik altijd maar denken dat het was om ieder spoortje van karakter uit je kop te laten beitelen. =)

[Janiek_]

De link naar Little Britain ontgaat me eventjes.

Nou,dat was slechts een associatie, omdat het verband tussen het betreden van een koffieshop met een hondenhalsband om en zilveren oorbellen in je oren en "socialisatie" me eventjes ontging.

[lief dinnetje]

Morbide schreef:
Niet minder vreemd dan jouw redenen om te kiezen voor een FFS. Niemand leest je, zeg je. Dan is het overbodige franje, toch?


Het doel daarvan is toch geloofwaardiger over te komen als vrouw.

Neen dat is het niet in de eerste plaats bij mij.
Mijn FFS is niet enkel een FFS, maar eigenlijk ook een schoonheidsingreep.
Ik kan zo eventueel wel verder, al is het dan niet perfect.
En meer, ik ben dat haarstukje echt wel beu, vandaar dus chirurgisch de haarlijn herstellen en indien nodig volgend jaar nog wat implant.
Het is eigenlijk een combinatie van verjonging (huid rond de ogen wegnemen, lipofilling (rimpel verwijderen en het gezicht links en rechts in balans brengen), haarlijn herstellen en hier en daar een mm wegschaven.
De neus zal ook hopelijk helemaal recht staan na de ingreep, want ik zit met een afwijking van enkele mm op de neuspunt.
Ik ga dus niet voor een zware FFS, maar voor een heel beperkte.
Ze gaan niks breken , ze gaan ook geen artificieel gezicht maken.

Als ik nu passable ben dan is dat dankzij de haaroplossing, eigenlijk dekt het haar eee heel stik van het gezicht af, nu dat is alles behalve praktisch te noemen.
En 1 keer om de 6 weken bij de kapper gaat dat haarstukje eraf en dan is het toch wel best lastig .......dus liever nog een extra inspanning om uiteindelijk te kunnen leven met mijn eigen haar en dus zonder extra hulpmiddelen.
Dat is ook altijd mijn bedoeling geweest.
Hetzelfde beeld behouden dat ik had van mezelf als travestiet, maar dan zonder pruik, cover foundation, plakborsten en spannend broekje om mijn 'ding' weg te drukken.
En beetje bij beetje is dat nu ok wel gelukt.
Extra voordeel is dat dankzij de hormonen het lichaam toch ook nog een pak vrouwelijker is geworden qua vorm in vergelijking dan met mijn travestietijd.

Zo misschien niet helemaal duidelijk ... maar we doen ons best.

Groeten,

Melina

[lief dinnetje]

Mila schreef :

Doet me denken aan iets wat ik een paar maanden geleden las van een post op ts;

'ik dacht dat mijn srs het einde van mijn transitie zou zijn, maar nu, 59 maanden later weet ik dat het pas het begin was'

Uiteraard zou ik zeggen.
Pas dan begint de zoektocht, zeker op het vlak van seksualiteit.
Je hebt dan een vagina ....
Verder ook de sociale integratie als vrouw ..... dat kan zeker nog jaren duren. (Men spreekt wel eens van 5 jaar, de fases doorlopen naar volwassenheid als vrouw zeg maar)
Zelf ben ik me er van bewust dat ik nog aan het zoeken ben.
Maar het proces voelt heel goed en dat is belangrijk
Met andere woorden, ik heb terug zin in mijn leven, ik geniet terug van de dingen. Ik heb energie, af en toe relaties, vrienden en vriendinnen .....
Dat was op het einde in mijn mannelijke genderrol echt wel niet meer het geval.
Ik was echt steeds dieper in het moeras aan het zakken en travestie was in die tijd mijn enige lichtpunt in de lange donkere tunnel.
De eenzaamheid was echt wel heel erg geworden .... eigenlijk had ik inderdaad niet veel keuze meer.

Groeten,

Melina