Lisa met een S schreef:Wat zeer sterk tot uiting komt in de postings van, zeg maar, de transen – Mara, Jeanet, Violet, Sjaleesha, en in iets mindere mate Fenna – is hun afkeer van het mannenlichaam, of het mannenzijn; dat weten ze in ieder geval beter onder woorden te brengen, dan hun gevoelens van ‘vrouw-zijn’. Wat dat betreft, is dat heel dichtbij het definitie van genderdysforie, dat op de site van Ilse Mikage staat: “Onvrede met je (biologisch) geslacht”. Ze weten niet wat het is dat hen vrouw maakt, of wat het is om vrouw te zijn, maar ze weten wel dat ze geen man willen zijn, dat ze daar er niet bij horen, en omdat voor hen er alleen maar twee mogelijkheden zijn, kan het niet anders, dan dat ze vrouw zijn. Hun afkeer van het man-zijn is zo sterk, dat ze bereid zijn om een “neo-vrouw” te worden, met alle gevolgen vandien.
Dat is wat transseksualiteit inhoudt, het onvermogen om een gelukkig bestaan op te bouwen in het geboortegeslacht.
Lisa met een S schreef:
Op zich is dat niet zo ver verwijderd van het beleving van een biologische vrouw, zonder genderdysforie. Iemand zonder enig vorm van genderdysforie, heeft een lichaam dat in overeenstemming is met zijn of haar geest. Die twijfelt niet aan zijn of haar gender, maar is het gewoon. Ze (of hij) hoeft niet verder te kijken dan de spiegel om te weten wat zij of hij is, en wanneer ze dan wel kijken, weten ze dat wat ze zien bij hun past. Wanneer ze kijken naar mensen met dezelfde lichaam als ze, denken ze “daar hoor ik bij”, en bij degenen die een andere lichaam hebben, “daar niet”. De (voor het gemak, noemen wij haar) “trans”, kijkt in de spiegel en zegt “dat lichaam past niet bij mij”, dus hoort zij eigenlijk bij het andere geslacht.
Dat is ook wat ik probeer te bereiken, dat mijn geslacht me niet meer kan schelen. Daarvoor heb ik een lange weg moeten afleggen en nu het einde in zicht is, lijkt het er wonderwel op dat het geslaagd is. Eerst stond ik minstens een half uur voor de spiegel om alleen maar boodschappen te doen, nu is het gewoon wassen, tandenpoetsen, haarkammen klaar. Dat kun je vervlakking noemmen (ander draadje), ik noem het liever vrede vinden en berusten in mijn zijn als transvrouw.
Lisa met een S schreef:
Kort samengevat, lijkt het mij dat wat deze schrijfsters zeggen, is: “Mijn lichaam past niet bij mij, dus ben ik vrouw”. Dat is wat anders dan “ik ben vrouw dus mijn lichaam past niet bij mij” en is ook een mogelijke verklaring voor hun onmacht te verwoorden wat het is om vrouw te voelen – het is niet dat ze zich vrouw voelen, het is dat ze zich niet man voelen. Overigens is dat geheel zonder bijbedoelingen; ervanuitgaande dat er alleen maar mannen en vrouwen zijn, als je geen man bent, dan ben je per definitie vrouw.
Onder de zoogdieren heb je alleen mannen en vrouwen, alles wat van nature daar tussenin valt zijn foutjes. De natuur is gebasseerd op voortplanting De tussenin vormen (interseksuelen) kunnen dat niet. Bij andere vormen van leven zoals slakken en planten ligt dat anders. Die kennen wel tussenin vormen die voor nakomelingen kunnen zorgen. De vrijheid die je in uitingsvormen hebt tegenwoordig is enorm. Nichten en butches vertonen a typisch gender gedrag zonder in een derde hokje te willen. De transgenders hier schrijven dat wel te willen, maar het lijkt er niet op. Ze kiezen namelijk voor een vrouwennaam en gaan er vervolgens op staan dat ik ze als vrouw(elijk) ga zien. Dat snap ik niet, wat kom je doen in het vrouwenhokje als je dat niet wilt zijn? Als je geslachtsloos wilt leven, ga je gang maar hou je aan je woord. Kies een onzijdige naam en aanspreekvorm. Neem les bij de vreer ofzo.
Lisa met een S schreef:
In de postings van deze schrijfsters in deze thread, zie je dat, het innerlijk gevoel van “niet man zijn, dus vrouw”, bevestiging zoekt van het buitenwereld. Fenna spiegelt zich aan vrouwen; Sjaleesha en Jeanet identificeren zich ermee. Violet schrijft “Anderen vinden mij vrouw, missie geslaagd. En doordat anderen mij vrouw begonnen te vinden, begon ik dat zelf ook meer en meer te doen weer. Het is dus van binnen begonnen maar door externe factoren bevestigd. Men vindt mij vrouw, dus voel ik mij vrouw.” Mara schrijft: “toen ik nog niet in mijn puberteit was, had ik geen enkel probleem ermee jongen te zijn, ik was androgeen als maar wat, menige meisjes waren zelf jaloers op mijn bouw, mijn lange benen en zo, toen ik echter door het ik zeg maar overmatig aanmaak van testos en alle gevolgen ervan erg vermannelijkde, begonnen mijn problemen pas goed, ik behoorde op uns niet meer bij de meisjes”.
Als ik me van begin af aan vrouw had gevoeld, dan had ik toch geen transitie nodig gehad? Alles wees erop dat ik man was, ik wil dolgraag vrouw zijn maar kon me in mijn oorspronkelijke lichaam niet zo voelen.
Lisa met een S schreef:
Bij de overige schrijfsters speelt dat afkeer van hun lichaam niet. Daarom spreken ze niet van vrouw voelen (met uitzondering van Adeline), maar vrouwelijk voelen. Wat ze wel delen met de beschrijvingen van Mara en Violet is de noodzaak om bevestiging voor hun vrouwelijkheid van buiten te zoeken; dat dat alleen door middel van hun uiterlijk kan is logisch, omdat, zoals menig poster hier heeft geschreven, alle gedrag dat men als “mannelijk” of “vrouwelijk” kan beschouwen, getoond kan worden door het andere geslacht.
No comment, maar in zo'n lange posting ga ik niet knippen.
Lisa met een S schreef:
Wanneer er in hun beleving maar twee mogelijkheden zijn, man of vrouw, dan uiten ze dat vrouwelijk gevoel als travestie. Wanneer er in hun beleving voor hen de mogelijkheid bestaat om het man-gevoel en vrouw-gevoel in een te combineren, dan uiten ze zich als transgender, in alle mogelijke variaties daarvan, tot en met een gedeeltelijk aanpassing. Voor de een is de noodzaak van tijdelijke aarde, voor de andere voor langere perioden of zelfs voor altijd -- dan kan er een beslissing ontstaan om een gedeeltelijk transitie te ondergaan.
Ik doe dus niet aan travestie.
Lisa met een S schreef:
Voordat ik Esther of Violet op mijn dak krijgen, wil ik hierbij melden, dat ik niet pretendeer, dat dit beschrijving geldt voor alle vormen van travestie. Wel ben ik van mening, dat het geldt voor een hogere aantal travestieten, dan dat ik vermoed dat Violet of Esther denken. Onderbouwing daarvoor heb ik niet. Maar met name, denk ik dat het wel voor de meeste trava’s geldt die hier in het forum posten, en voor een grote aantal trava’s die op de chat komen. Of dat representatief is voor de verhoudingen kan ik niet zeggen. Hoewel Travestie.org als doelstelling heeft alle vormen van het T-zijn – en dus alle vormen van travestie – te respecteren, is de werkelijkheid dat fetishistic travestieten doorgaans geen warme welkom hier ontvangen.
Mijn ervaringen zijn iets anders. Ik zit veel (te veel) op de chat en veel van de aanwezigen praten het liefst over rokjes en panty's en hoe heerlijk dat voelt. Puur fetishisme. Gelukkig ben je daar snel over uitgepraat.
Lisa met een S schreef:
Ook zeg ik niet dat wat ik hier schrijf de waarheid is. Ik ben geen trans, en kan moeilijk indenken wat het is, evenmin als ik mij transgender voel. Het is alleen mijn weergave van de antwoorden die ik hier heb gelezen. Dit heb ik uitgehaald, uit jullie antwoorden. Ik sta open voor alle verbeteringen van mijn denkfouten of interpretaties van wat ik hier heb gelezen.
Kee, nog een keer voor de duidelijkheid. Als een trans kleding draagt die niet bedoelt is voor zhaar geboortegeslacht, is dat geen travestie.
Lisa met een S schreef:
Tot slot wil ik iedereen danken die een poging heeft gedaan om zijn of haar gevoelens bloot te geven om mijn vraag te beantwoorden. Het is wel erg leerzam geweest om jullie verhalen te vergelijken.
Meh, geen dank.
.